ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟ ΧΟΙΡΟΣΤΑΣΙΟ

ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟ ΧΟΙΡΟΣΤΑΣΙΟ

῾Η Ταπείνωσις τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Ρουμανίας Γρηγορίου.

 

 

Ο επιφανέστερος Μητροπολίτης Ρουμανίας κατὰ τὸν ΙΘʹ αἰῶνα ἦταν ὁ ἁγιώτατος Γρηγόριος Μικουλέσκυ, ὁ ἀποκληθεὶς «Διδάσκαλος» (1765-22.7.1834). ῎Εζησε ὡς «παιδαριογέρων» μὲ ἄσκησι, ὑπακοὴ καὶ ταπείνωσι στὸ Μονα- στήρι τοῦ Νεὰμτς μέχρι τοῦ ἔτους 1820. Τὸ 1790 εἶχε καρῆ Μοναχὸς ἀπὸ τὸν ξακουστὸ Στάρετς Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ (1722-1794) καὶ εἶχε ἐπιδοθῆ μὲ τὸν Γέροντά του Μοναχὸ Γερόντιο στὴν μετάφρασι τῶν ἔργων τῶν ῾Αγίων Πατέρων ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ στὴν ρουμανικὴ γλῶσσα.«ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ὁ ταπεινὸς ἤδη ῾Ιεροδιάκονος Γρηγόριος ἔφυγε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ Νεὰμτς τὸ 1820 καὶ ἐκοινοβίασε στὸ Καλνταρουσάνι, σ᾿ ἕνα κελλὶ πολὺ πτωχὸ ἔξω ἀπὸ τὸ τεῖχος τῆς Μονῆς.Η μόνη περιουσία του ἦταν ἕνα ραφάκι μὲ βιβλία καὶ μιὰ ψάθα γιὰ κρεββάτι. ᾿Εδῶ ἐζοῦσε ἡμέρα καὶ νύκτα μὲ νηστεία καὶ προσευχή, μετέφραζε βιβλία μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου, χωρὶς πο- τὲ νὰ ζητήση οὔτε ἕνα ἐκκλησιαστικὸ ἀξίωμα.῏Ηταν βιαστὴς σ᾿ ὅλα τὰ πνευματικὰ καὶ ὅλες τὶς νύκτες ἀγρυ- πνοῦσε. Μόνο μὲ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας ἔσβηνε τὸ κερὶ στὸ κελλί του.Στις αρχές τοῦ 1823 ἦλθε στὸ κελλί του μιὰ ὁμάδα ἀνθρώπων καὶ τοῦ εἶπε·Ο ἄρχοντας τῆς Χώρας θέλει νὰ σὲ κάνη Μητροπολίτη καὶ σὲ καλεῖ.—Γιὰ νὰ μὲ καλῆ ἡ Μεγαλειότης του ὁ ἡγεμών, θὰ ἔλθω, εἶπε αὐτός, ἀλλὰ γιὰ νὰ ποιμάνω τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ εἶμαι ἀνάξιος. Καὶ μόνο ἡ σκέψις αὐτὴ μὲ τρομάζει. ῎Ετσι μετὰ δύο ἡμέρες κατηφόρισε γιὰ τὸ Βουκουρέστι.Οταν ἐπέρασε ἀπὸ τὸ χωριὸ Τουνάρι, ὁ ῾Ιερεὺς τὸν εἶδε κακοντυμένο καὶ τὸν ἔκλεισε στὴν καλύβα τῶν χοίρων, ἐπειδὴ ἐνόμιζε ὅτι εἶναι κανένας ἀλήτης καλόγερος. Τὴν δεύτερη ἡμέρα ἕνας δοῦλος τὸν ἐλευθέρωσε στὰ κρυφά.Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ ῾Ιερεὺς τὸν εἶδε Μητροπολίτη καὶ κατεπλάγη. ῞Ομως ὁ πρᾶος ποιμὴν τοῦ εἶπε χαμογελαστός:Μὴ λυπᾶσαι, πάτερ, γιατὶ οἱ χοῖροι τῆς ἁγιότητός σου μοῦ συμπεριφέρθηκαν καλά ΜΕΤΑ ΑΠΟ τρεῖς ἡμέρες, ὁ ῾Ιεροδιάκονος Γρηγόριος δέχτηκε νὰ γίνη ποιμὴν στὸ λογικὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιο.Οταν πλέον χειροτονήθηκε, ὁ ἡγεμὼν Γρηγόριος Γκίκας τοῦ ἔδωσε τὴν πατερίτσα καὶ τοῦ εἶπε: ῾῾Αὐτὸ δὲν εἶναι ἔργο οὔτε ἐκείνου ποὺ ἔτρεξε, οὔτε ἐκείνου ποὺ προσευχήθηκε, ἀλλὰ ᾿Εκείνου ποὺ θέλησε,τα τοῦ Θεού!΄΄

 

 

 

*Περιοδικό «῞Αγιος Κυπριανός», ἀριθ. 248-249/Μάϊος-Αὔγουστος 1992, σελ. 80.