Αρχιμ. ΔημήτριοςΤζιαφάς Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (4ο Μέρος)

Πλείστα όσα τα αγιογραφικά παραδείγματα μετανοίας, όπως ο προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ, ο βασιλεύς Μανασσής και οι Νινευϊτες στα παλαιοδιαθηκικά κείμενα και ο απόστολος Πέτρος, η αμαρτωλή πόρνη γυναίκα, ο συσταυρωθείς ληστής, ο αρχιτελώνης Ζακχαίος στα καινοδιαθηκικά. Γεμάτα είναι τα ιερά ευαγγέλια και με συγκινητικές προτροπές του ιδίου του Κυρίου για μετάνοια από την αρχή της επίγειας δράσης Του μέχρι της Αναλήψεως Του «Μετανοείτε». Αλλά και οι πατέρες της εκκλησίας, αρχαίοι και μεταγενέστεροι, στα προφητικά τους κηρύγματα και στα θεοφώτιστα συγγράμματά τους κάνουν λόγο για την θεόσδοτη και θεόπνευστη εντολή της μετανοίας, η οποία πρέπει να αποτελεί μία συνεχή ψυχική κατάσταση του ανθρώπου που ποθεί την ένωση με το Θεό. Ο μετανοών βγαίνει από τα ασφυκτικά όρια του εγωισμού, φωτίζεται και παραδίδεται στον απέραντο χώρο της αγάπης του Θεού, αναγεννάται ηθικά και πνευματικά, ανακτά τη Θεία Χάρη. Είναι όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «μία επάνοδος δι’ ασκήσεως και πόνων προς τον Θεόν» και όπως αναφέρει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος είναι «μία ατέλεστος τελειότης των τελείων» που αρμόζει «πάσιν, αμαρτωλοίς και δικαίοις πάντοτε τοις βουλομένοις σωτηρίαν τυχείν».

Πηγή:www.crestinortodox.ro

Με αυτές λοιπόν τις προϋποθέσεις, την ταπείνωση, την άσκηση, την αρετή, την προσευχή και τη μυστηριακή ζωή ο αγωνιζόμενος άνθρωπος λαμβάνει τις πρώτες εμπειρίες της θείας χάριτος και της θεώσεως, οι οποίες είναι ανάλογες με το επίπεδο καθάρσεως του καθενός. Όσο περισσότερο καθαρισθεί ο άνθρωπος από τα πάθη, τόσο ανώτερη εμπειρία λαμβάνει για να φθάσει στη θέα του Θεού κατά τον λόγο του Κυρίου «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). Σταδιακά προχωρεί στα ανώτερα στάδια όπως είναι ο θείος φωτισμός, με τον οποίο φωτίζεται ο νούς και προσεγγίζει διαφορετικά τα πράγματα, τον κόσμο, τους ανθρώπους. Από τα δάκρυα της μετανοίας, περνά στα δάκρυα της αγάπης για τον Θεό και της βεβαιότητας για τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Αποκτά ο άνθρωπος μια απάθεια έξω από διαβλητά πάθη και εφάμαρτες αδυναμίες και παραμένει ειρηνικός και ατάραχος σε κάθε εξωτερική προσβολή και πρόκληση, απαλλαγμένος από υπερηφάνεια, μίσος, μνησικακία, σαρκικά πάθη.

Αυτό είναι το δεύτερο στάδιο της θεώσεως, το καλούμενο «θεωρία», κατά το οποίο ο άνθρωπος καθαρισμένος πλέον από πάθη φωτίζεται από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, ελλάμπεται και θεώνεται. Θεωρία σημαίνει θέα. Θεωρία του Θεού σημαίνει θέα του Θεού, σημαίνει θέωση. Το δε επόμενο στάδιο είναι η θέα του ακτίστου φωτός του Θεού, το οποίο μόνο ελάχιστοι και πολλοί προχωρημένοι στα στάδια της θεώσεως δύνανται να αντικρύσουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος καθώς προσευχόταν, λουζώταν αυτός και το κελλί του από το άκτιστο φως της θείας χάριτος καθώς και η πλειάδα των Νεομαρτύρων της πίστεως μας, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο ιερός συναξαριστής, μετά τα φρικτά βασανιστήρια, τα άψυχα πλέον σώματα τους περιλούζονταν από θείο και αϋλο φως. Αυτή η χάρις του ακτίστου φωτός πηγάζει από τον Θεάνθρωπο Χριστό, εκχύνεται στην Παναγία Παρθένο και στους Αγίους και έρχεται και σε εμάς τους ταπεινούς με την ένωση μας με τον Θεό.

Ενώ όμως έχουμε κληθεί γι’ αυτό τον θείο και ιερό σκοπό, να ενωθούμε με τον Θεό, να γίνουμε κατά χάριν θεοί και να απολαύσουμε την μεγάλη αυτή ευεργεσία και ευλογία του Δημιουργού και Πλάστη μας, εμείς πολλές φορές ζούμε έξω από τον υψηλό αυτό στόχο. Μερικές αιτίες αυτής της καταστάσεως είναι η προσήλωση μας στις βιοτικές μέριμνες, η απορρόφηση του νοός και της καρδίας μας από τους δευτερεύοντες σκοπούς της ζωής, ο ανθρωποκεντρικός ηθικισμός και ουμανισμός.

Η αγωγή όμως της θείας λατρείας, της πατερικής θεολογίας και του μοναχισμού είναι αγωγή θεώσεως, αγωγή θεανθρωποκεντρική, με κέντρο τον Θεάνθρωπο Χριστό και όχι τον κτιστό άνθρωπο. Όταν αγωνιζόμαστε με αυτή την προοπτική της θεώσεως πλημμύριζει η ζωή μας από χαρά εν αναμονή της θείας μακαριότητας, απαλύνεται ο πόνος και γλυκαίνει η δοκιμασία, αλλάζει το είναι μας, ξεπερνιέται το στενό και ατομικό μας συμφέρον και ανοιγώμαστε σε κοινωνία θυσίας και αγάπης εν Χριστώ, ποθούμε τα κρείττονα και τα υψηλά, νιώθουμε το αναντικατάστατο της αγίας μας Εκκλησίας, ως της μόνης επί γης κοινωνίας θεώσεως, και αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο και την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως μας.

Καθώς λοιπόν ευρισκόμαστε στη δύση της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προ των πυλών της αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος και προετοιμαζόμαστε να ζήσουμε το θείο πάθος και να αντικρύσουμε τον Σωτήρα Χριστό «επί Σταυρού κρεμάμενον», ας κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ της ψυχής και του σώματος κι ας ακούσουμε την προτροπή του ιερού υμνωδού: «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δια αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ και ακούσωμεν βοώντος αυτού…συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη βασιλεία των ουρανών».

Από το νερό στο κρασί και από τον έρωτα στην αγάπη

Η περικοπή που εξιστορεί το θαύμα του Χριστού στον γάμο της Κανά (Ιω. β’ 1-11) αποτελεί τη σύνοψη της Ορθόδοξης άποψης του γάμου· είναι επομένως όχι τυχαίο ότι η περικοπή αυτή επιλέγηκε ως ευαγγελικό ανάγνωσμα στη λειτουργία του αρραβώνα για το Μυστήριο του Γάμου. Η περικοπή παρουσιάζει τη γαμήλια σχέση στην πορεία του ανθρώπου: από τη δημιουργία στην πτώση και από την πτώση στην αναδημιουργία. Ως εκ τούτου, αναδεικνύει τις απόψεις της Εκκλησίας για τη σεξουαλικότητα, τον Έρωτα και την Αγάπη, αναγγέλλοντας τα «καλά νέα» της Εκκλησίας για τη σημασία του γάμου στην ανθρώπινη ζωή.
Η αγάπη μεταξύ άνδρα και γυναίκας καλείται να αναπαραστήσει και να ομοιάσει με τον γάμο μεταξύ Θεού και ανθρώπου, την αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία. Στον γάμο τους, ο άνδρας και η γυναίκα καλούνται αμφότεροι να βιώσουν αυτήν την ενότητα που δεν καταστρέφει τις διαφορές και αυτήν την ανομοιομορφία που δεν διαιρεί. Στην δύο σε ένα σχέση τους, καλούνται να βιώσουν αχώριστα και αδιαίρετα το μυστήριο του τρία σε ένα Θεού.
Με αυτόν τον τρόπο, όλοι οι νεόνυμφοι, ακριβώς όπως το ζευγάρι στην Κανά, ανοίγουν τους εαυτούς τους στη σωματική αγάπη με τις ύψιστες προσδοκίες και όνειρα για αιώνια αγάπη. Μολαταύτα, το κρασί της ανθρώπινης αγάπης δεν αρκεί για πολύ. Ο άνθρωπος μπορεί να αρνηθεί την πρόσκληση του Θεού να αγαπήσει και απορρίπτει την αγάπη ως κανόνα ζωής. Αυτή η εγωκεντρική στροφή προς τον εαυτό του υπονομεύει κάθε αγαπητικό δεσμό. Όλες οι διαταραχές του έρωτα είναι τραγικές επιπτώσεις του ατομικισμού, ο οποίος εισάγει την αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις και αποξενώνει τους ανθρώπους από το άνοιγμα του εαυτού τους και τη συνάντηση με ένα άλλο πρόσωπο. Συνεπώς, το ίδιο πράγμα που φέρνει χαρά στη ζωή και δημιουργεί ευτυχία εξαφανίζεται, οδηγώντας τραγικά στην οδυνηρή ανακάλυψη: «Δεν έχουν άλλο κρασί.»
Όταν το κρασί της Αγάπης εξαφανίζεται, ο πόθος διαχωρίζεται από το πρόσωπο, το σώμα από την ψυχή και η σεξουαλικότητα από την αγάπη. Αυτός ο διαχωρισμός συνεπάγεται αντικειμενοποίηση του άλλου προσώπου και υποβάθμισή του σε σκεύος ηδονής. Αντιμέτωποι με αυτήν την πτώχευση του συναισθήματος, με αυτόν τον τοίχο του εγωισμού που χωρίζει και διαιρεί, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορούν να διασφαλίσουν την επιβίωση του γάμου τους προσφεύγοντας στις νομικές κυρώσεις. Αυτή η λύση του προβλήματος εστιάζει στη δίκαιη κατανομή των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων.

Η αφασία της νέκρωσης

Δημοσιεύθηκε στις 19-08-14 | 17:16 από trikalaola.gr .

Μ’ ας είναι, νέο μου όνειρο, για λίγο, ναι μονάχα,
χάιδεψε τις πληγές μου μίαν αυγή
και θα το νοιώσω εγώ βαθιά το χάδι σου . . . τι τάχα
κι αν θα γίνη μία καινούργι’ αυτό πληγή;

(Μαρία Πολυδούρη, Νέα Χαρά).
Αν ο τίτλος γινόταν τραγούδι, αναμφισβήτητα θα έμοιαζε με το πρώτο λεπτό του «TheMoor» των Opeth, όπου η ελπίδα γίνεται θλίψη και η θλίψη ζωή.Κι αν ήταν τοποθεσιακή κατάσταση, θα ζούσε στο αδιόρθωτο ψύχος του Flekke. Αν γινόταν όμως αναστροφή και κίνηση προς τα άνω, τότε η «βεβυθισμένη τη αμαρτία» ανθρώπινη φύση θα απομακρυνόταν σταδιακά από το μη ον και η κίνηση της θα είχε κάτι από θεία ευωδία. Μία ευωδία που ανασαίνει στην ψυχή που αναζητά να ζήσει την αλήθεια και να λουστεί τις ηλιαχτίδες της αγιοπνευματικής υιοθεσίας.
Η νέκρωση σαν όρος είναι ένα από τα τόσα διαβρωτικά και διαστρεβλωτικά στοιχεία της φύσεως του αγαθού. Το κακό και κάθε τι που απορρέει από αυτό, σαν πλήγμα, εξαφάνιση, απειλή και θάνατος, εμφωλεύει στην αλλοιωτική κίνηση της ελευθερίας προς μία άλλη αντίθετη κατεύθυνση. Μία κατεύθυνση που σαν πτυχή του αυτεξούσιου στρέφεται έναντι της αγαθής προαίρεσης. Της δεδομένης απόλαυσης του παραδείσου και ελεύθερα επιλέγει να την αντιμάχεται. Και αυτό συντελείται σε μία διαρκή μάχη και μέσα στο αιώνιο της φύσης.
Έτσι λοιπόν μία στιγμή στροφής του εαυτού προς τον ίδιο τον εαυτό, σαν τραγική ειρωνεία, έστρεψε με τη βούληση του την ίδια την τελειωτική κίνηση προς το αρχέτυπο Του και κοινωνία μαζί Του, στην πτώση και τη φθαρτότητα. Ελεύθερα άρχισε να βαδίζει πτωτικά στον αναρχικό του εκμηδενισμό.Έναν εκμηδενισμό που δοκιμάζει τις αντοχές μιας φύσης που ζει το δικό της έρωτα και θάνατο. Αλλά ακόμη κι ο θάνατος σαν «αιώνιος εχθρός» του ανθρώπου δεν εκμηδενίστηκε, αλλά μεταμορφώθηκε σε ζωή. Αυθύπαρκτη οντολογικά η νέκρωση δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί θα λέγαμε μία σκοτεινή αποχρωμάτιση της εκστατικής θέας του αχωρήτου. Στο βιασμό της αληθινής όμορφης εικόνας που περιθωριοποίησε προσωρινά τον άνθρωπο από την επίτευξη του σκοπού της υπάρξεως του.
Βέβαια η αποξένωση αυτή δεν προήλθε μόνο συνεργεία της ανθρώπινης θέλησης. Ο μισάνθρωπος εωσφόρος συνέβαλε στην καταστροφή αυτή, αφού με πειθώ και με δόλο μπόρεσε να επηρεάσει τη θέληση του ανθρώπου και να τον κάνει κοινωνό της αποστασίας του, όπως θεολογεί ο Γρηγόριος Παλαμάς. Από την άλλη, η αμαύρωση αυτή της κατ’ εικόναν ύπαρξης, υπήρξε προσωρινή. Και η Θεοτόκος έκανε πράξη αυτή τη δύναμη που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση για την οποία κάνει λόγο ο Νικόλαος Καβάσιλας, καθώς «η μεν κατά της αμαρτίας δύναμις ην εν τη φύσει». Έτσι η δυνατότητα της κατά χάριν θέωσης του ανθρώπου με βάση την κίνηση των επιλογών του, δεν καταστράφηκε, αλλά αμαυρώθηκε. Η συνεχής όμως αμαύρωση γίνεται εμμονή του ανθρώπου στην πτώση και εθελούσια καταστροφή μέσα από την selfieπνευματική εξόντωση του.
Η νέκρωση του εαυτού είναι στάδιο που εντάσσεται στη φυσική νομοτέλεια μιας ζωής που αδιαμφισβήτητα σε ματώνει για να γευτείς αν το θες πάλι, την αναστάσιμη σάρκα και το αίμα της σωτηρίας. Η τριγωνική αντίληψη του εαυτού σε σχέση με τον Θεό και τον άλλον επιτρέπει την επιλογή της προαίρεσης. Κι εκείνη με τη συνέχεια αρέσκεται να κινείται προς την ατεχνία της δημιουργικής αποθέωσης του ανθρώπου ή στη δημιουργική τελείωση της φύσης των εαυτών. Η τρεπτότητα ως επιλογή δεν είναι αυθεντία της υπαρξιακής οριοθέτησης του εαυτού σε απόλυτες και κατευθυνόμενες εξαγωγικές σκέψεις και συμπεριφορές. Αναλύει, μα δεν απαγορεύει. Επιτρέπει, μα δεν σωριάζεται στα κενά της λησμονιάς του άγιου κάλλους. Βυθίζεται στον απύθμενο βυθό της αφασίας που σκοτεινιάζει το νου, αλλά δεν τον νεκρώνει. Το να νεκρώσεις το νου είναι μία προσωρινή παύση (ή μόνιμη – ανάλογα με τη θέληση-) από την προοπτική της κατά χάριν τελείωσης και υιοθεσίας όλων εκείνων των χαρισματικών καταστάσεων που με θυμίαμα χαϊδεύουν την ευαισθησία της θέλησης για πνευματική έκσταση και σαν οράριο απλώνονται στο άπειρο του νου.
Η «νενεκρωμένη αίσθησις» όπως περιγράφει την αναισθησία ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακοςαποδεικνύει την τραγικότητα του προσώπου όταν παύει να αποτελεί δοχείο της χάριτος και αυτοκτονεί την παρουσία του στο σκότος της απουσίας του. Στην περίπτωση αυτή κάθε πνευματικό αισθητήριο χρωματίζει με ουσία αδιακρισίας της ψυχής κάθε προσωπική και διαπροσωπική έκφανση της ζωής. Και αυτή η αοργησία απέναντι στην κατάντια αδιαμαρτύρητα συνεχίζει να ερωτοτροπεί με την παρα φύσιν υπαρξιακή αφασία, μεταφράζοντας τη βλακεία της εωσφορικής εμμονής στην πτώση ως λογική συνήθεια διαβίωσης στην ατέρμονα φύση που ζαλίζει κάθε καθαρότητα νου για αυτογνωσιακή αφύπνιση και υπαρξιακή ολοκλήρωση εις γνώσιν Χριστού.
Ζάλισε για λίγο ξανά τη σκέψη σου. Τι είναι ωφελιμότερο; Να ζεις γνωρίζοντας πως η βεβυθισμένη πτώση στον ανθρώπινο εκμηδενισμό(human extinction) σου είναι πραγματικότητα που έχεις συνηθίσει και σου αρέσει, γνωρίζοντας το νοσηρό στοιχείο της φύσης αυτής ή να ζεις στο βυθό αυτό της ανυπαρξίας, γνωρίζοντας πως δεν ωφελεί την ψυχή σου, αρνείται τη σάρκωση κάθε ενέργειας του Θεού, θέλοντας να δραπετεύσεις; Η απάντηση είσαι εσύ. Αυτό που είσαι. Αυτό που δείχνεις. Αυτό που ασυναίσθητα πράττεις. Αυτό ειδωλικά βλέπεις να εμφανίζεται στον καθρέφτη της σκοτεινής απόλαυσης του ανεκπλήρωτου. Κι έχεις την επίγνωση της αμαρτωλής και δεινής θέσεως στην οποία βρίσκεσαι και προσπαθείς να ξεφύγεις κι ας πέφτεις και ξαναπέφτεις. Τότε θυμήσου τον υμνωδό που κραυγάζει για την αμαρτωλότητα του προς τον Θεό «πεσούνται εν αμφιβλήστρω αυτών οι αμαρτωλοί, κατά μόνας ειμί εγώ έως αν παρέλθω».
Η εμμονή στην επιμονή της απάθειας καταντά νευρωτική ψυχοσωματική ρήξη της εξέλιξης της ανοδικής προόδου της ψυχής, αμαυρώνοντας στη δίνη του απείρου την υπόσταση που θυσιάζεται στην εωσφορική μανία της ειδωλικής εικόνας. Μιας εικόνας που σημαδεύεται από την αυτοκαταστροφή με ρυθμούς απροκάλυπτης έντασης και αλλοίωσης της ομορφιάς του προσώπου. Πόσο λυπηρό είναι να τιθασεύεται η κατά χάριν υιοθεσία στην αυτογνωσιακή έλλειψη της όντως φύσεως των πραγμάτων και στην εμμονή της στο ειδεχθές της προαιρέσεως που κατά τον Νικόλαο Καβάσιλα «εστί νόσημα».
Πόσο χαρμόσυνο είναι να ολοκληρώνεται στην πηγή του δοσίματος της. Κι αυτή η εναλλακτική θεώρηση του εαυτού που απορρέει από την αγαθή χρήση της ελευθερίας και κινείται στη σφαίρα της χαρισματικής επιρροής, αποτελεί μία άγια αντίληψη. Αντίληψη της των πραγμάτων ενάργειας, ασυμβίβαστης με τις χωροχρονικές αλλοιώσεις του ισχύοντος και του δεδομένου. Μιας αντίληψης που στο μεθυστικό τίναγμα της ερεθιστικής αφοσίωσης, χαϊδεύει στο σώμα του ανεξερεύνητου της ζωής το φως της μεταμορφωτικής ανακαίνισης και «πίνει στο αεροφίλημα τη μυστική ευωδιά του» κατά την αγαπημένη Μαρία Πολυδούρη. Αλλά και αν πάλι διακοπεί αυτή η σχέση ένωσης με τον Θεό, πάλι εξομολογητικά μιας και η εκκλησία «εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται», ο άνθρωπος επανέρχεται στην πορεία της τελειωτικής δημιουργίας.
Η απάθεια αυτού του εκμηδενισμού δεν υποδεικνύει την μοναδικότητα της φύσης και της κτίσης. Όπως υπάρχει σαν αφανισμός της πορείας προς την κοινωνία εαυτών, αλλά και με τον Θεό, έτσι υφίσταται και ως ολοκλήρωση αυτής της σχέσης. Σαν ερωτισμός που διαπνέει με την αύρα του την καινή καθ’ όλα προσπάθεια για την ένταξη της ψυχής στην αρχιτεκτονική της μετάνοιας. Εκείνος που έχει τη μοναδική δυνατότητα να αναμορφώσει και ομορφύνει το πρόσωπο των χωμάτινων δακρύων που διέβρωσε την αισθητική της αρμονίας και της ομορφιάς, είναι ο Θεάνθρωπος. Ο Χριστός δεν εκμηδενίζει τον άνθρωπο στην αφασία του και δεν νεκρώνει τη θέληση του για επαναφορά, όσες πτωτικές τάσεις κι αν επέλθουν στην αμαυρωμένη εικόνα του προσώπου του.
Ο Χριστός μεταμορφώνει την κάθε εικόνα του ξεχωριστά, σεβόμενος την κάθε μία ιδιαιτερότητα. Και δεν καταλαμβάνεται από αγωνία για την ύπαρξη αυτού του εκμηδενισμού των ανθρώπων και γενικότερα του κακού, καθώς δεν δελεάζεται από τα επικούρεια κελεύσματα περί μη θέλησης ή ανημπορίας Του για την επικράτηση του κακού και των φυσικών ατελειών στον κόσμο εν γνώσει της θείας πρόνοιας. Η θεραπευτική αγωγή πέρα από το γεγονός ότι σέβεται και προϋποθέτει την ανθρώπινη ελευθερία, έχει έναν χαρακτήρα που αποξενώνει με ευχάριστη και ανατρεπτική διάθεση το πρόσωπο από το προσωπείο, γεννά το φως στο σκοτάδι του αγεννήτου και προσεύχεται στην ευχή του αγιασμού ψυχών και σωμάτων. Ο χαρακτήρας της αγωγής αυτής δεν είναι ανθρωποκεντρικός, αλλά θεανθρωποκεντρικός. Δεν έχει ως σκοπό τη διάπλαση «καλών καγαθών πολιτών» και την ηθική τους τελείωση, αλλά κάτι παραπάνω που δεν κατάφερε και δεν καταφέρνει κανένα ηθικό, φιλοσοφικό, πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό σύστημα. Τον αγιασμό τους. Η ασκητική της αγάπης εναντιώνεται σε κάθε επίπλαστη μορφή ηθικισμού. Περιποιείται την ηθική, βυθίζει το παθιασμένο κόκκινο της στη δροσιστική ανάσα της βουλητικής προαίρεσης και την λούζει με μυρσίνη αγιοταφικής δόξας.
Αν κάποτε σου πουν πως είσαι αμαρτωλός, συνεχώς σφάλλεις, αμαρτάνεις και πληγώνεις ανθρώπους, πως είσαι αδιόρθωτος και εγωπαθής άνθρωπος με έναν «πρωτοπαθή» νου να εμμένει αλαζονικά σε καταστάσεις και συμπεριφορές, μίλησε με τη σιωπή σου.Η ευλογία έρχεται μετά την καταιγίδα. Όσα ήμαστε, είμαστε και γινόμαστε οφείλονται στις επιλογές μας. Η άρνηση της αφασίας της νέκρωσης των γυμνών μας αισθητηρίων χάριν ελέους Θεού ζει τη ζωή της αλήθειας και ευεργετείται από την αγάπη Του. Οι εκμηδενισμοί είναι σημείο κρίσης και κατάκρισης από τους άλλους. Η ζωή όμως είναι μυστική εργασία πάνω στις ματωμένες πληγές που το αλάτι της εωσφορικής μανίας σκίζει με μισάνθρωπο πάθος. Εργασία ήσυχη με πολύ αγάπη και ερωτισμό ψυχών. Ψυχών που πέρα από την αφασία της νέκρωσης μύρισαν και Θεό…
Ηρακλής Αθ. Φίλιος
(e-mail: iraklisfilios@gmail.com)

Αθωνικά άνθη--Η ησυχία και η προσευχή παρά τω Παλαμά

«… ούτω γινόμεθα ναός Θεού, όταν μη φροντίσι γηϊναις το συνεχές της μνήμης διακόπτηται… αλλά πάντα αποφυγών ο φιλόθεος επί τον Θεόν αναχωρή» Μ. Βασίλειος.
Η Ησυχία δεν αποτελεί διακοσμητικόν τι πλαίσιον της προσευχής. Είναι το αναγκαίον περιβάλλον της. Εν τοις θορύβοις «το μοναδικόν του νου, καθ’ ο συνίσταται ο εντός και όντως Μοναχός, δυαδικόν, έστι δ’ ότε και πολυσχιδές, καθίσταται».

Η διάσπασις του ενιαίου της ψυχής καθιστά αδύνατον την αληθή προσευχήν. Διασπάται το «μοναδικόν» του νου εις «δυαδικόν» ή και «πολυσχιδές» εκ των συνομιλιών και από αυτής της θέας των ανθρώπων. Εν αναλύσει, και αυτή η προσδοκία ελεύσεώς τινος προκαλεί σύγχυσιν. Αλλά και γράφων ο Ησυχαστής προς τινα, έστω και πνευματικά, πάλιν δεν δύναται ν’ αποφύγη την περισπώσαν τον νουν μέριμναν. Και αν μεν πρόκειται περί προκοψάντων εις τας αρετάς και δια της αγάπης ενωθέντων μετά του Θεού, η ζημιά είναι μικρά, διότι αίρεται μόνον η άμεσος και ειλικρινής μυστική ένωσις. Δια τους ασθενεστέρους όμως νόας και τας ψυχάς, αίτινες «πολλοίς περιπίπτουσι νοσήμασιν», η εκ του γράφειν βλάβη είναι μεγίστη. Δια τούτο, εις τους εν γνώσει καθ’ ησυχίαν διάγοντας και μετερχομένους την μοναστικήν ζωήν, «αηδής εστιν ου μόνον η προς τους πολλούς ομιλία (αναστροφή), αλλά και η προς αυτούς τους ομοτρόπους», διότι «διακόπτεται το συνεχές της προς τον Θεόν θυμηρεστάτης ομιλίας».
Είναι η ιδία σχεδόν άποψις του Μ. Βασιλείου: «… τούτό εστι του Θεού ενοίκησις, το δια της μνήμης έχειν ενιδρυμένον εν αυτώ τον Θεόν· ούτω γινόμεθα ναός Θεού, όταν μη φροντίσι γηϊναις το συνεχές της μνήμης διακόπτηται· μηδέ τοις απροσδοκήτοις πάθεσιν ο νους εκταράττηται, αλλά πάντα αποφυγών ο φιλόθεος επί τον Θεόν αναχωρή». Παρά τω αγίω Γρηγορίω τω Παλαμά η αξία της ευχής (νοεράς Προσευχής) τονίζεται μοναδικώς. Αι αρεταί δεν ενώνουν την ψυχήν μετά του Θεού, αλλ’ απλώς παρασκευάζουν το έδαφος προς ένωσιν, «κατά το εγχωρούν». Εκείνο το οποίον ενώνει τον νουν με τον Θεόν, είναι η δύναμις της ευχής, ήτις «ιερουργεί και τελεσιουργεί την του ανθρώπου προς το Θείον ανάτασίν τε και ένωσιν». Αλλ’ ου παντός πάσα ευχή ενώνει. Χρειάζεται καθαρότης ψυχής.
Ο νους του εμπαθούς, ακαθάρτους αναβρύων λογισμούς, δεν δύναται να έλθη εις μυστικήν συνάφειαν μετά του Θεού: «τω γαρ εμπαθεί νω ενωθήναι τον Θεόν αδύνατον». Καθ’ όσον όμως ο νους δια πνευματικών αγώνων καθίσταται ανώτερος των εσπιλωμένων λογισμών, «κατά τοσούτον και του πένθους γίνεται». Αναλόγως δε του πένθους αξιούται του ελέους και της θείας παρακλήσεως. Όταν ο νους εγχρονίζη εις το πένθος και την ταπείνωσιν, τότε το παθητικόν και πρώην άρρωστον της ψυχής μετασκευάζεται εις υγιές. Τότε και ο νους «ευρώστως δια την αμεριμνίαν κινούμενος, της θείας αρρήτως χρηστότητος επαισθάνεται· και τω σώματι, κατά το μέτρον της εαυτού προκοπής, της οικείας χρηστότητος μεταδίδωσιν· η δε τοιαύτη εγγινομένη χαρά τότε τη ψυχή και τω σώματι, υπόμνησίς εστιν απλανής της αφθάρτου βιότητος».
Περί του πνευματικού τούτου ή χαροποιού πένθους θα γράψωμεν εις άλλο άρθρον. Ο θείος Παλαμάς υπό του Παναγίου Πνεύματος ενεργούμενος, ως και οι προ αυτού Άγιοι Πατέρες, έγραψε πολλά περί πένθους, διότι το εθεώρει ως απαραίτητον μέσον απονίψεως του «ειδεχθούς προσωπείου» της ψυχής. «Όταν ο νους, γράφει, αισθητού παντός απαναστή και του κατακλυσμού της περί ταύτα τύρβης ανακύψη και κατοπτεύση τον εντός άνθρωπον, πρώτον μεν ενιδών το προσγεγενημένον ειδεχθές προσωπείον εκ της κάτω περιπλανήσεως, τούτο δια πένθους απονίωασθαι σπεύδει». Έχει δε τοιαύτην σχέσιν η ησυχία με την προσευχήν και το πένθος – κατά τον άγιον Γρηγόριον – ώστε είναι αδύνατον να προέλθη οιαδήποτε αρετή άνευ της δια των ανωτέρω καθάρσεως της ψυχής. Ο ίδιος δε εθρήνει ακαταπαύστως· και θα ηδυνάμεθα να είπωμεν περί του Παλαμά ό,τι πολλούς αιώνας πρότερον, είπον δια τον Ιερόν Αυγουστίνον οι σύγχρονοί του: «Ευκολώτερον στήσαις ποταμού ρεύματα ή τα Αυγουστίνου δάκρυα».
Διο και εις μίαν αποστροφήν του «Εγκωμίου του Παλαμά:» υπό του φίλου και συνασκητού του Πατριάρχου Φιλοθέου, λέγονται ταύτα: «Και τι χρη και λέγειν, όπου γε και σιωπών, και μόνον ορώμενος, ω θαυμάσιε, θαύμα ταις των ορώντων ψυχαίς ενεποίεις; Νυν μεν σύννους τις ων και προς εαυτόν και τον Θεόν όλως επεστραμμένος, και λελουμένος υπερφυώς τοις καινοίς εκείνοις ρεύμασι των δακρύων· νυν δ’ ως από καμίνου πυρός τα πρόσωπα φέρων υπέρ φύσιν φωτοειδή, και τω πυρί του Πνεύματος μετεσκευασμένα τε και ηλλοιωμένα, και μάλισθ’ ότε της των ιερών μυστικής τελετής, ή και του οικίσκου και της ησυχίας εξείης…». [Σφάλλεται μεγάλως ο καθηγητής Μπαλάνος, υποστηρίζων εις τα σχόλια υπέρ του αγ. Συμεών του Ν. Θεολόγου, εν τη Πατρολογία του, ότι «… εγένετο με τον νοσηρόν μυστικισμόν του (πένθος) πρόδρομος των Ησυχαστών του ΙΔ’ αιώνος». Δεν υπήρξε Πατήρ της Εκκλησίας, όστις να μη εδικαιώθη εκ του μακαρισμού (του Κυρίου) των πενθούντων και κλαιόντων].
Η «εν πνεύματι και αληθεία προσευχή» πραγματούται τότε, όταν πάσαι αι δυνάμεις της ψυχής συναχθούν από του σκορπισμού αυτών και αναταθούν προς τον Θεόν. «Όταν το ενιαίον του νου γένηται τρισσόν, μένον ενιαίον, τότε συνάπτεται τη Θεαρχική Τριαδική Μονάδι, πάσαν αποκλείσαν πλάνης είσοδον, και υπεράνω καθεστός σαρκός και κόσμου και κοσμοκράτορος». Το ενιαίον του νου, περί ου ομιλεί ενταύθα ο ιερός Παλαμάς, είναι η απλότης του νου συνισταμένη εις την φυσικήν του καθαρότητα.
Όταν , λοιπόν, το απλούν του νου, κατά φύσιν λειτουργούν, «γένηται τρισσόν», δηλαδή νους, λόγος και βούλησις, «μένον απλούν», τότε ενούται μετά του Θεού, μηδεμίαν όχλησιν εντεύθεν υφιστάμενον από την σάρκα, τον κόσμον και τον διάβολον. Γίνεται δε το ενιαίον του νου τρισσόν, μένον ενιαίον, «εν τη προς εαυτόν στροφή και τη δι’ εαυτού προς Θεόν ανόδω». Ενταύθα πρόκειται περί ενδοστρεφείας, περί ης θα γράψωμεν εφεξής η οποία είναι γνωστή μεταξύ των Νηπτικών και Μυστικών Πατέρων ως «κυκλική κίνησις του νου», ήτις είναι και η απλανής μέθοδος της Νοεράς Προσευχής. Περί αυτής ο Μ. Βασίλειος είπε: «Νους μη σκεδαννύμενος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν, δι’ εαυτού δε προς την του Θεού έννοιαν αναβαίνει…».

Ουσία και Ενέργεια του Θεού Ουσία και Ενέργεια του Θεού ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑΣ

ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

     Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν το θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπας της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.
     Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο Ορθόδοξος Πάπας Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του Ορθόδοξου Πάπα Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Πάπας Σέργιος ο Δ' το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque  και ο Πάπας Βενέδικτος ο Η' εισήγαγε το Πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
     Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και της ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την φύση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείτε ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθεί.

     Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος κι εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.
     Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενέργειας του Θεού, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:

• 1) Το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργείται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να μειώνεται ο Υιός κατά την ιδιοότητά Του να γεννά, εάν υπάρχει ενότητα μεταξύ Πατρός και Υιύ, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί πρόσωπο στείρο,
• 2) Η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην Θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο
• 3) Ο καθαγιασμός των "τιμίων δώρων" που γίνεται όχι μετην επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού "λάβετε φάγετε... πίετε εξ αυτού πάντες..."
• 4) Η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση,
• 5) Η θεωρία περί «αξιομισθίας» του Χριστού που την διαχειρίζεται ο Πάπας και η «υπερπερισσεύουσα» χάρη των αγίων,
• 6) Ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας,
• 7) Η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος,
• 8) Οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιεροσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον),
• 9) Η μη μετάληψη των λαϊκών από το «Αίμα» του Χριστού,
• 10) Το Πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι ο «episcopus episcorum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης»(Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίο υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος,
• 11) Η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις, το αλάθητο του Πάπα,
• 12) Το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για την Αγία Τετράδα,
• 13) Οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που πικράτησαν στον δυτικό χώρο,
• 14) Η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας
• 15) Η διδασκαλία περί του απόλυτου προορισμού,
• 16) Η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.

        Επίσης η μεγάλη διαφορά, η οποία δείχνει τον τρόπο της θεολογίας βρίσκεται και στην διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ησυχαστικής θεολογίας. Στην Δύση αναπτύχθηκε ο σχολαστικισμός, ως προσπάθεια διερεύνησης όλων των μυστηρίων της πίστεως με την λογική ( Άνσελμος Καντερβουρίας, Θωμάς Ακινάτης), ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί ο ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση της καρδιάς και ο φωτισμός του νου για την απόκτηση της γνώσης του Θεού. Ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού και ουνίτη Βαρλαάμ είναι χαρακτηριστικός και δείχνει την διαφορά.
     Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσει συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον, όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το Πιστεύω έλεγαν: «και εις ένα Πάπαν» παρά να λέγουν «και εις μίαν...Εκκλησίαν».
     Επίσης «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, ως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μεταδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποία βρισκόταν όλοι οι άλλοι, μεταδόθη στους διαδόχους του πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Μέσα σ' αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διϊστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ' οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρας Εκκλησίας.
     Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 από τον Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου και στην εποχή μας αναγνωρίστηκε το 1929 από το Μουσολίνι. Είναι σημαντική η αιτιολογία της ανακήρυξης του Παπικού Κράτους, όπως το υποστήριξε ο Πίος ΙΑ': «ο επί της γης αντιπρόσωπος του Θεού δεν δύναται να είναι υπήκοος επίγειου κράτους». Ο Χριστός ήταν υπήκοος επιγείου κράτους ο Πάπας δεν μπορεί να είναι! Η παπική εξουσία συνιστά θεοκρατία, αφού η θεοκρατία ορίζεται ως ταύτιση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη είναι το Βατικανό και το Ιράν.
     Είναι χαρακτηριστικά τα όσα υποστήριξε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216): «Αυτός που έχει την νύμφη είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αυτή ( η Εκκλησία) δεν συνεζεύχθη με κενά χέρια, αλλά πρόσφερε σε μένα ασύγκριτη προίκα, δηλαδή την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείο και την αφθονία αμφοτέρων... Σα σύμβολα των κοσμικών μου έδωσε το Στέμμα, τη Μίτρα υπέρ της Ιεροσύνης, το Στέμμα για την βασιλεία και με κατέστησε αντιπρόσωπο Εκείνου, στο ένδυμα και στο μηρό του οποίου γράφηκε: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων».
     Επομένως υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19^ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως  και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος- αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

Εκ του πριοδικού Θεορομία Έτος Γ - Τεύχος 1 - Ιανουάριος - Μάρτιος 2001

Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ EΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΚΑΤΗΧΗΣΗ

   ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

1. Εὐχαριστῶ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιατί ἔχω τή χαρά κάθε Κυριακή, νά προσφέρω σέ Σᾶς τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως μία διδαχή, ἕνα κήρυγμα τοῦ θείου λόγου. Θέλω καί ἐπιθυμῶ, ἀδελφοί μου, τό κήρυγμα πού σᾶς προσφέρω νά εἶναι πραγματικά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι λόγος τῶν ἁγίων Πατέρων. Γιά νά εἶμαι δέ περισσότερο βέβαιος καί ἀσφαλής σ᾽ αὐτό, σᾶς ἀνακοινώνω ὅτι στό ἑξῆς τά κηρύγματά μου, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, θά ἔχουν πηγή τό Ἱερό Πηδάλιο, πού ἔχει τούς ἱερούς Κανόνες τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως μάλιστα τούς Κανόνες αὐτούς τούς ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης. Τά βιβλία τοῦ ἁγίου Νικοδήμου εἶναι ἡ συνισταμένη τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων καί μοσχοβολοῦν ἀπό Ὀρθόδοξη πνευματικότητα.

Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Θεολογία Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Πηγή: http://www.parembasis.gr/1998/98_12_01.htm

 

Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους τον παρελθόντα Νοέμβριο (1998) πραγματοποίησε μια σημαντική απόφασή της να τιμήση τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, ο οποίος έζησε στην αρχή της μοναχικής του ζωής στην Ιερά αυτή Μονή.

Στην “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” του προηγουμένου μηνός δημοσιεύθηκε ένα ρεπορτάζ για το σημαντικό αυτό Συνέδριο, καθώς επίσης στο παρόν φύλλο της εφημερίδας (εννοεί αυτό στο οποίο δημοσιεύθηκε το άρθρο) δημοσιεύεται η εισήγηση που πραγματοποίησα στο Συνέδριο αυτό. Εκείνο που θα ήθελα να παρουσιάσω εδώ είναι ότι, κατά την άποψή μου, φάνηκε στο Συνέδριο ο τρόπος προσεγγίσεως που γίνεται από την ακαδημαϊκή θεολογία, ιδιαιτέρως από την λεγομένη Παρισινή θεολογία, που σε μερικά σημεία είναι διαφορετική από την ορθόδοξη εκκλησιαστική προσέγγιση αυτής της μεγάλης πατερικής μορφής.

Όταν στο κείμενο αυτό κάνουμε λόγο για Παρισινή θεολογία, εννοούμε την θεολογία εκείνη, η οποία διαμορφώθηκε από διαφόρους Ρώσους θεολόγους, που ήλθαν σε αντίθεση με τις μεταρρυθμίσεις του Μ. Πέτρου στην Ρωσία, και η οποία εκφράσθηκε στον Δυτικό χώρο από Ρώσους σλαυοφίλους ιmigre. Το Θεολογικό Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου στο Παρίσι καλλιέργησε τις βασικές έννοιες της θεολογίας αυτής, αφού εκεί κατέφυγαν πολλοί Ρώσοι θεολόγοι.

Είναι, βέβαια, γνωστόν ότι οι Ρώσοι αυτοί θεολόγοι, έχοντας μια αίσθηση της ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως και, βλέποντας τις ουμανιστικές αρχές του δυτικού πολιτισμού, ήλθαν σε διάλογο με τα διάφορα φιλοσοφικά - θρησκευτικά ρεύματα της Δύσεως και προσπάθησαν να βοηθήσουν. Επιδίωξαν, δηλαδή, να κάνουν ό,τι έκαναν οι Πατέρες της Εκκλησίας του Δ' αιώνος, ήτοι να απαντήσουν στις αναζητήσεις των Δυτικών, αλλά και να λύσουν, μέσα από την Ορθόδοξη Αποκάλυψη, τα υπαρξιακά, φιλοσοφικά, ανθρωπολογικά, κοινωνικά κ.ά. προβλήματα, που επικρατούσαν στην Δύση.

Πράγματι, πρόσφεραν πολλά στην ικανοποίηση της υπαρξιακής πείνας των Δυτικών ανθρώπων. Όμως, ενώ οι άγιοι Πατέρες του Δ' αιώνος είχαν προσωπική βίωση της αποκαλύψεως, δια της καθάρσεως της καρδιάς, του φωτισμού του νου και της θεώσεως, και γι’ αυτό μπόρεσαν να κάνουν δημιουργικό έργο, οι Ρώσοι αυτοί δεν είχαν αυτές τις προσωπικές προϋποθέσεις, γι’ αυτό και σε πολλά ζητήματα δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν αυθεντικά, μάλλον δε, αντί να επηρεάσουν σημαντικά τα πράγματα, σε μερικά σημεία επηρεάσθηκαν από τα κριτήρια της δυτικής παραδόσεως.

Επομένως, με τον όρο Παρισινή θεολογία εννοείται μια στοχαστική και φιλοσοφούσα θεολογία, η οποία απομακρύνεται από τις βασικές προϋποθέσεις της θεολογίας των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Ο Κήπος της Αχαριστίας

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία.

Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα.

Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι,

εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. 

Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα'ναι γεμάτος

από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα

βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,

μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια

τη βελούδινη σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο πρόσωπο

τους αιχμηρούς των στήμονες και θ'αναπνέω το άρωμα τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ'άστρα, και οι αύρες θα

πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περισσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά

χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι,

χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι

ολόκληρος μιά πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα

μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται

μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά-σιγά οι

κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα

μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο

χώμα.

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αγάπης.

Κ.Γ. Καρυωτάκης

Αναρτήθηκε από Μονοπάτια που διασταυρώνονται στις 5/05/2014 09:45:00 π.μ.

Η αγωνία του ανθρώπου να νικήσει τη φθορά με λάθος τρόπους

 
Από το ωραίο και νεανικό ιστολόγιο Ευχή

Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό πνευματικό ον κατά τους Αγίους Πατέρες. Είναι ψυχή και σώμα μαζί, γι’ αυτό και στο "Πιστεύω" λέμε "προσδοκώ Ανάσταση νεκρών" και όχι ψυχών ή σωμάτων. Τώρα το τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος θα χρειαστεί να κάνουμε λιγάκι υπομονή διότι θα το μάθουμε τις ημέρες της Αναστάσεως της κτίσεως. Εκεί θα δούμε τι πραγματικά είναι ο άνθρωπος μέσα στην αιωνιότητα, μακριά από τη φθορά. Μέσα στην οντολογική κατά Θεόν πληρότητα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ενώ γνωρίζει ότι υπόκεινται στη φθορά, κάνει τα πάντα για να την αποφύγει προσωρινά και φυσικά ματαιόδοξα. Ας δούμε μερικούς τρόπους έκφρασης του ανθρώπου με την κοσμική έννοια και ας πάμε πίσω από την αυλαία για να ερμηνεύσουμε την οντολογία του πράγματος.

Για παράδειγμα, ας πάμε στο πολυαγαπημένο μας γυναικείο φύλο. Οι γυναίκες βάφονται για να γίνονται όμορφες, ώστε να προβάλουν ένα ψευδή εαυτό που έχει μια εξωτερική αλλοίωση. Βάζουν χημικά στο πρόσωπο τους αλλοιώνοντας στην ουσία τη δημιουργική τους υπόσταση. Ας δούμε την οντολογία της εξωτερικής αλλοίωσης: Οι γυναίκες βάφονται και οι άντρες καλλωπίζονται, στην ουσία για να σταματήσουν τη φθορά, αυτή τη φοβερή ορμή που έχει σύμμαχο τον χρόνο. Αντί να στολίζουμε τον εαυτό μας εσωτερικά και πνευματικά, τον στολίζουμε μάταια εξωτερικά.

Η εικόνα αυτού που πιστεύει στον Χριστό (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Πόσο ωραία είναι η εικόνα του πιστού! Πόσο θαυμαστή η χάρη της! Το κάλλος της σε γοητεύει, το δε ύφος της εκφράζει την εμπιστοσύνη του πιστού προς τον Θεό. Η γαλήνη που είναι απλωμένη στη μορφή της εκφράζει την ειρήνη της ψυχής, η δε ηρεμία της την αταραξία της καρδιάς

Η χαραγμένη στο πρόσωπο του πιστού καλοσύνη, μαρτυρά την ήσυχη συνείδησή του. Ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος που έχει απαλλαγεί από την τυραννία των ασταμάτητων μερίμνων της ζωής, οι οποίες καταπονούν συνεχώς το πνεύμα και, επίσης, σαν άνθρωπος του οποίου η πεποίθησή του προς τον Θεό ζωγραφίζεται με ζωηρά χρώματα πάνω στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Αληθινά, ο πιστός εικονίζεται σαν άνθρωπος μακάριος και είναι μακάριος διότι κατέχει ήδη την πληροφορία για τη θεϊκή προέλευση της πίστης του και έχει πεισθεί για την αλήθεια της. Ο Θεός μίλησε μυστικά στην καρδιά του. Η θεία φωνή γέμισε την καρδιά του και η θεία ευφροσύνη την πλημμύρισε. Η καρδιά του και η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στον Θεό.

Η καρδιά του καίγεται από την αγάπη του Θεού και το πνεύμα του βιάζεται να ανυψωθεί προς τον Θεό.

Ο πιστός, έχοντας καταλύσει τα δεσμά του εγωϊσμού, τα οποία περιορίζουν ασφυκτικά την αγάπη του και δεν του επιτρέπουν να ενεργεί και να βλέπει πέρα από έναν μικρό ορίζοντα γύρω από τον εαυτό του, τινάχτηκε μακριά και λευτερώθηκε από τον τυραννικό ζυγό της δουλείας και του εγωϊσμού, καταργώντας την άθλια λατρεία τού εαυτού του.

Έτσι, ελεύθερος από τα δεσμά του, τρέχει παντού στη γη σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, και σπεύδει όπου τον καλεί η αγάπη προς τον πλησίον. Κανείς πλέον δεν υπάρχει που να τον εμποδίζει, κανείς που να τον επηρεάζει. Οι ηδονές του κόσμου -που σαν ποτάμια κυλούν πάντοτε- και οι απολαύσεις των επίγειων αγαθών, δεν τον δελεάζουν πια.

Το είδωλο του εγωϊσμού του κατέπεσε και συντρίφτηκε και όσες θυσίες, προσφορές και θυμίαμα πρόσφερε μέχρι τώρα σ' αυτόν, στο εξής τα προσφέρει μόνο στον Θεό της αγάπης, που πλέον αγαπά και λατρεύει με όλη του την ψυχή.

Είναι αφοσιωμένος εξολοκλήρου, με την ψυχή και την καρδιά, στον αληθινό και ζώντα Θεό. Έτσι λησμονεί τον κόσμο και αμελεί μάλιστα συχνά και τη φροντίδα του ίδιου του σώματός του.

Το βλέμμα του ατενίζει προς τον Θεό, η δε καρδιά του Τον αναζητά ασταμάτητα. Το πνεύμα του καταγίνεται με τη μελέτη των έργων Του, η δε ψυχή του επαναπαύεται στη θεία πρόνοια του Δημιουργού. Τα πάντα διεγείρουν στην καρδιά του πιστού καινούργια συναισθήματα. Ολόκληρη η δημιουργία μιλά με μυστική γλώσσα στην ψυχή του για τη σοφία και την αγαθότητα του θείου Δημιουργού της. Εντρύφημά του είναι η μελέτη των έργων του Θεού, και χαρά του αυτή που προκαλείται από την ενατένιση του κάλλους της δημιουργίας. Μελέτημα της καρδιάς του είναι όσα φανερώνουν τις θείες εικόνες του αγαθού πάνω στη γη, δηλαδή το αγαθό, η αλήθεια και η δικαιοσύνη. 

 
Ευτυχία του, αληθινή και σίγουρη, είναι η παντοτινή και αδιάκοπη επικοινωνία με τον θείο Δημιουργό. Τα λόγια του Θεού είναι σαν μέλι γλυκό στο στόμα του. Αυτά μελετάει μέρα και νύχτα. Η καρδιά του καίγεται από την αγάπη του προς τον Θεό. Τρέχει προς Αυτόν και Αυτόν αναζητά μελετώντας τα δημιουργήματα. Ασταμάτητο έργο τουη κατά το δυνατόν τελειοποίησή του και διακαής επιθυμία του η ομοίωσή του με τον Θεό. Η αγάπη και η λατρεία του Θεού πλημμυρίζουν την πληγωμένη από τον θείο πόθο καρδιά του. 

Ο δε ύμνος και η δοξολογία, η ευχαριστία και η ευλογία απευθύνονται με θέρμη και ακατάπαυστα από το στόμα του προς τον Θεό. Από τα χείλη του εξέρχεται σοφία, η δε καρδιά του είναι γεμάτη σύνεση και γνώση.Η ζωή του είναι δημιουργική και γεμάτη αρμονία. Ζει σπεύδοντας, με σκοπό και περίσκεψη, προς την τελείωση για την οποία και έχει πλασθεί, και απολαμβάνει άφθονη την ευδαιμονία που προέρχεται από την αγαθότητα του Θεού.

Ζει στη γη, αλλά η πολιτεία του είναι ουράνια. Δίχως να εξαντλείται στα προβλήματα της ζωής, ένα μέλημα έχει, μία μέριμνα: το να μην ασχολείται με τα πολλά, αλλά για το ένα και μόνο που έχει πραγματικά ανάγκη. Όλη του η φροντίδα στρέφεται στο πώς να εκπληρώσει τον θείο νόμο και για το πώς θα πράττει το αγαθό. Η κοινωνία των ανθρώπων, κάθε φυλής και έθνους, είναι κοινωνία αδελφών εξ αίματος και, γι' αυτό, επιθυμεί σφοδρά να επεκτείνει τις ευεργεσίες του προς όλους.

Χαίρεται με τις ευτυχίες τους και λυπάται για τις δυστυχίες τους. Όλη την ήμερα ελεεί και δανείζει,η δε δικαιοσύνη του μένει αιώνια. Η καρδιά του ελπίζει πάντα στον Κύριο, η δε ψυχή του είναι ήδη έτοιμη να παρουσιαστεί μπροστά στον Πλάστη της. Γεμάτος ελπίδα και θάρρος αναφωνεί μαζί με τον ψαλμωδό: «Κύριος εμοί βοηθός και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος».


(ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ "ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ". ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)   

Αναρτήθηκε από μαρια Δοκιμη στις 9:21 π.μ.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ Γιατί έχουμε στενοχώρια; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Χωρίς Χριστό ἀχριστεύεσαι καί ἀχρηστεύεσαι!

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του άνθρωπου από τις πολλές στεναχώριες. Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για oλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ό άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.
Ή χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ό θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ό άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο.

Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες;
Αυτό είναι το ερώτημα, πού θέτει ό Σωτήρας στην ανθρωπότητα πού είναι ταραγμένη και διαμελισμένη σε κομμάτια από τις πολλές στεναχώριες.
-Ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημα του; (Ματθ. 6, 27).
-Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες; Ενδέχεται αύριο το πρωί ό ήλιος να μην ανατείλει;
Εκείνος πού φροντίζει να ανατείλει αύριο το πρωί ό ήλιος στη συγκεκριμένη ώρα και στο συγκεκριμένο δευτερόλεπτο, θα φροντίσει όλες τις δικές σας μικρές στεναχώριες.
Ό Επίκτητος, ό στωικός φιλόσοφος, λέει: πώς ό άνθρωπος πού δεν είναι σοφός, κατηγορεί τούς άλλους ανθρώπους, όταν δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.
Εκείνος πού αρχίζει να κατακτά τη σοφία, συνεχίζει, κατηγορεί τον εαυτό του. Ό σοφός όμως είναι άνθρωπος πού δεν κατηγορεί ούτε τον εαυτό του, ούτε τούς άλλους ανθρώπους. «Σοφός άνθρωπος», σύμφωνα με τον φιλόσοφο, «είναι εκείνος ό όποιος πλήρως παραδόθηκε στα χέρια του Οικουμενικού Νου».
Ό Ησαΐας εξηγεί σαφέστερα την ανθρώπινη πορεία:
"Ιδού οι δουλεύοντές μοι άγαλλιάσονται εν ευφροσύνη, υμείς δε κεκράξεσθε διά τον πόνον της καρδίας υμών και από συντριβής πνεύματος υμών ολολύξετε" (Ησαΐας ΞΕ’, 14)
Δηλαδή: -Κοιτάξτε οι δούλοι μου θα υμνούν από τη χαρά πού θα έχουν στην καρδιά και εσείς (πού εγκαταλείψατε τον Κύριο), θα κραυγάζετε από τη λύπη πού θα έχετε στην καρδιά και θα θρηνείτε από την συντριβή του πνεύματος σας.
Δούλος του Κυρίου, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα, είναι εκείνος πού υπακούει στο θέλημα του Κυρίου χωρίς να γογγύζει, χωρίς να στεναχωριέται και χωρίς να φοβάται.

Μέ τόν Νικητή, κι ὁ χαμένος νικᾶ!

 
.Τον ωραιότερο λόγο λέει ό Κύριος Ιησούς:
-Μάρθα, Μάρθα ασχολείσαι κι αγωνιάς για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεσαι.
-Ποιό είναι αυτό το ένα πού χρειάζομαι;
-Πίστη ότι ό Πατέρας ζει.
Πώς Αυτός φροντίζει τα πάντα για τον καθένα.
Πώς ό γιός (ό άνθρωπος) δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε από μόνος τον.
Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δεν γίνεται τραγούδι;
Γιατί, αν πράγματι πιστεύετε στον Αληθινό, Άγρυπνο Πατέρα, τότε θα καταλάβετε πώς όλες οι κοσμικές στεναχώριες σας είναι παράλογες και ανόητες.
Με τις ατέλειωτες στεναχώριες σας το μόνο πού κάνετε είναι να αποδεικνύετε την απιστία σας στο Θεό.
Αν ισχυρίζεστε oτι πιστεύετε στο Θεό και πάλι τρικλίζετε στα σκοτεινά από το φορτίο της στεναχώριας σας, τότε ή πίστη σας είναι λίγη.
Ή απιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ότι ό Οικοδεσπότης δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν ξέρει να φροντίσει το σπίτι Του και αφήνει την φροντίδα του σπιτιού του στους δούλους Του. Με ποιό τρόπο οι δούλοι θα σώσουν το σπίτι, αν δεν μπορεί να το σώσει ό Οικοδεσπότης;
Πιθανόν θα θελήσετε να με διορθώσετε και θα πείτε: τα παιδιά και όχι οι δούλοι. Όμως αληθινά παιδιά είναι μόνον όσα αφήνουν όλες τις στεναχώριες τους, όλη τους τη θέληση, όλες τους τις σκέψεις, όλη τους την καρδιά στον Πατέρα και υπακούν με αμεριμνησία στη θέληση Του. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δούλοι χωρίς ίχνος σοφίας, γιατί δεν μπορεί να ονομαστεί σοφός αυτός πού δεν αισθάνεται την παρουσία του ουράνιου Πατέρα. Όλοι οι υπόλοιποι πού δεν υπακούν στο θέλημα του Κυρίου, βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι γεμάτοι στεναχώριες.

Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀδιαπέραστη ὀμπρέλλα στήν βροχή κάθε δυσκολίας!

Ή πίστη είναι ένα χέρι δροσιάς και ανακούφισης πού απλώνεται στους κατοίκους της κόλασης. Όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό το χέρι είναι πυρακτωμένη φωτιά. Οι άμυαλοι άνθρωποι φορτώνοντας τον εαυτό τους με στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σε λιωμένο μόλυβδο. Με τη φλόγα όμως δεν σβήνεται ή φλόγα. Γιατί οι στεναχώριες είναι σαν να καίγεσαι πάνω σε λιωμένο μέταλλο. Μόνο ή πίστη μπορεί να σβήσει αυτή τη φωτιά.
Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.
Τέλεια πίστη-τέλεια αμεριμνησία.
Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά.
-Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση. (Ματθ. 5, 12)
-Σας τα είπα αυτά, ώστε ή χαρά ή δική μου να είναι μέσα σας κι ή χαρά σας να είναι ολοκληρωμένη (Ίωάν. 15, 11).
Ό Μωυσής ακολουθούσε τον Θεό όπως το παιδί τον πατέρα. Το ίδιο και ό Αβραάμ και ό Ισαάκ και ό Ιακώβ. Το ίδιο και ό Σαμουήλ και ό Δαβίδ. Θυμηθείτε πότε δυσκολεύονταν ό Μωυσής και ό Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού έχαναν την εμπιστοσύνη τους στον Κύριο και «φορτώνονταν» ατέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Και ό Ιησούς; Δεν ήταν το τελειότερο παιδί πού είχε πλήρη αφοσίωση, υπακοή και εμπιστοσύνη στον Πατέρα;
Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι χαρά και όχι λύπη! Ανακούφιση και όχι στεναχώρια.

Ὑπεραγία Θεοτόκε, κοίμησον τά πάθη μας.

Ένα γραμμάριο πίστης αξίζει περισσότερο από ένα ολόκληρο φορτίο με στεναχώριες!
Ό χριστιανός πού δεν το συνειδητοποίησε αυτό και δεν το αποδέχτηκε, είναι βαπτισμένος μόνο με νερό και όχι με Άγιο Πνεύμα.
Ό ιερέας πού δεν το αντιλήφθηκε και δεν το υιοθέτησε ως αρχή «κατρακυλά» σαν πέτρα από βουνό, γιατί αυτός είναι πού πρέπει να στηρίζει, να ενθαρρύνει άλλους ανθρώπους να σηκωθούν.
Ή ευλογία του Θεού, ή ειρήνη, ή υγεία ακολουθούν τον δούλο του Χριστού πού έχει τη δύναμη να φωνάξει με όλη την ψυχή του: -Αληθινά, περισσότερα καταφέρνει κανείς με την πίστη παρά με την στεναχώρια!
«Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε άνατίθημι, Μήτερ τον Θεού, φύλαξαν με υπό την σκέπην σου».

Πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=9874 

Λεζάντες φωτό: ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Νά εὐλογεῖς καί νά μήν καταριέσαι! Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος

 

Νά εὐλογεῖς καί νά μήν καταριέσαι, 

γιατί ἡ εὐλογία γεννᾶ εὐλογία

καί ἡ κατηγόρια κατηγόρια.

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Δίνοντας στούς πτωχούς, σώζουμε τίς ψυχές μας. Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἄς κερδίσουμε τίς ψυχες μέ τίς ἐλεημοσύνες,

ἄς δώσουμε ἀπό τά ὑπάρχοντά μας στούς φτωχούς,

γιά νά γίνουμε πλούσιοι σέ οὐράνια ἀγαθά.

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Στροφή πρός τό καλό καί ἀποστροφή πρός τό κακό! Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 

Πρέπει νά εἴμαστε εὐκολομετακίνητοι ἀπό τό κακό πρός τό καλό

καί ἀμετακίνητοι ἀπό τό καλό πρός τό χειρότερο.

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΕΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΑΝ, ΘΕΛΕΙΣ ΦΥΛΑΤΤΕΙ ΕΝ ΤΑΥΤῌ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΑΡΕΤΑΣ.

Ὦ Προαιώνιε Πάτερ τῶν οἰκτιρμῶν, καί Θεέ πάσης παρακλήσεως. Ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος, θέλοντας νά ἐξετάσω τήν συνείδησίν μου ἐπάνω εἰς ταῖς ἀνομίαις μου, φοβοῦμαι κατά πολλά καί τρέμω ἐπειδή καί Σοῦ εἶναι τόσον φανερήν ἡ κατάστασις τῆς ζωῆς μου, ὅπου κανένα ἔργο, καί κανένας συλλογισμός μου δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι κρυπτός εἰς τούς ὀφθαλμούς Σου. Ὅθεν Σοῦ ζητῶ μέ ὅλην τήν ταπείνωσιν διά τούς οἰκτιρμούς Τοῦ Μονογενοῦς Σου Υἱοῦ, νά μοῦ δώσεις τήν χάριν νά γνωρίσω καλά, νά μισήσω καί νά διορθώσω ὅλα μου τα ἁμαρτήματα. 

Δός μοί, ὦ Πάτερ τῶν φώτων, τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα, διά νά μοῦ φέρει εἰς τήν ἐνθύμησιν ταῖς ἁμαρτίαις, ὅπου ἐλησμόνησα, καί διά νά παρακινήσει τήν καρδίαν μου εἰς συντριβήν, καί μετάνοιαν ἐπάνω εἰς αὐταῖς, διά νά ταῖς μισήσω, καί νά ἀπέχω ἀπό κάθε ἁμαρτίαν εἰς τό ἐρχόμενον. 

 

Καί Σύ, Παρθένε Θεοτόκε, Μῆτερ ἐλέους, καί καταφυγή τῶν ἁμαρτωλῶν, συντρόφευσόν με, σέ παρακαλῶ, μέ τήν βοήθειάν σου εἰς τοῦτο τό κριτήριον τῆς εὐσπλαχνίας καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, διά νά γνωρίσω, νά μισήσω ἐκ καρδίας, καί νά ἐξομολογηθῶ ὅλας μου τάς ἁμαρτίας. 

Τό ὅμοιον καί Σύ, ὦ Ἁγιε Ἄγγελε, φύλαξ τῆς ψυχῆς μου, σέ παρακαλῶ νά μέ βοηθήσεις εἰς τοῦτο τό ἔργον, ὅπου εἶναι τόσον ἀναγκαῖον διά τήν αἰώνιον σωτηρίαν μου.  

Ἀμήν.

 Κύριε, καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος.

Αναρτήθηκε από ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ