Η τήρηση του νου και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. (+ Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Αδελφοί και πατέρες, οφείλουμε να στρέφουμε το νου μας, με όση δύναμη έχουμε, στο σκοπό του αγώνα μας, γιατί αυτός είναι ο κυβερνήτης και κύριος του εαυτού μας. Κατά το λόγιο «νους ορά και νους ακούει». Ο ελεύθερος νους είναι απαραίτητο μέσο για τη γνώση και τήρηση του θελήματος του Κυρίου, γι αυτό και σε μας τους μοναχούς επιβάλλεται, ως καθήκον, η τήρηση του νου. «Σχολάσατε και γνώτε, ότι εγώ ειμι ο Θεός» (Ψαλμ. με, 10) και πάλι: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με» (Ιω. ιδ, 21). Ο «έχων» είναι όποιος με προθυμία ερευνά και μαθαίνει την έννοια των νοημάτων του θείου νόμου. Ο νους, λοιπόν, είναι το κύριο μέσο γι’ αυτήν την επιτυχία. Το δύσκολο δεν είναι η γνώση των εντολών, αλλά η πονηριά και κακότητα του εχθρού μας, που με δόλο νοθεύει με ακατονόμαστες προφάσεις το πνευματικό μας καθήκον. Μόνο η τήρηση και η προσοχή του νου μας απαλλάσσει από τον κίνδυνο της πλάνης και των υπόλοιπων αφορμών, που προξενούν τα ποικίλα αίτια. Γι’ αυτό σας θυμίζω συνεχώς να φυλάσσετε το νου με την προσπάθεια της ευχής, ακούραστα. Όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, «νους μη σκεδαννυμένος (όταν δεν διασκορπίζεται) επί τα έξω, επάνεισι (επιστρέφει) μεν προς εαυτόν, δι’ εαυτού δε προς την περί Θεού έννοιαν αναβαίνει» (Επιστολή β, Γρηγορίω Εταίρω. ΕΠΕ τ. α σ. 64). Η ήττα μας δεν προέρχεται από την κακή χρήση των νοημάτων, που προηγούνται στον πλανεμένο νου και ακολουθεί η αμαρτωλή πράξη, που είναι η παράχρηση μέσω των πραγμάτων; Άλλωστε η υγιής και λογική σκέψη δεν είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπου;
Γι’ αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας. Όλη σας η προσπάθεια να αφορά αυτόν τον αγώνα, εάν θέλουμε να κερδίσουμε την πάλη. Ο Κύριος μας υπενθυμίζει ότι «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει» (Ματ. ιβ, 30). Πώς θα είναι συνεχώς μαζί με το Θεό ο μοναχός, χωρίς τη μνήμη και επίκλησή του; Δεν μας παραγγέλλουν οι Πατέρες «μνημονευτέον Θεού ή αναπνευστέον» και πάλι, «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους»;
Ποιό σκοπό είχε η μαρτυρική προσπάθεια του οσιώτατου Πατέρα μας να αποφεύγει τους ανθρώπους, να ησυχάζει απόμερα, και με βία να κρατά το νου του στο Θεό και τη θεωρία του, πιέζοντας τη φύση σε σκληρούς και απαραμύθητους αγώνες; Θα είμαστε αναπολόγητοι εμείς που καταγόμαστε απ’ αυτήν τη ρίζα, αν αγνοούμε τη σημασία της τήρησης του νου, που είναι η πρώτη και κύρια βάση και αρχή της πνευματικής ζωής και προόδου!
Η επιμονή μου στην προσοχή τον νου είναι δικαιολογημένη, αφού σ’ αυτό το σημείο στέκεται όλη μας η ενέργεια και δράση. Ο Παύλος ορίζει ότι οφείλουμε να γνωρίζουμε τα νοήματα των πονηρότατων εχθρών μας. «Ου γαρ τα νοήματα αυτών αγνοούμεν» (Β Κορ. β, 11). Μετά, πώς θα δεχτούμε φωτισμό από τη θεία Χάρη, στον οποίον υπάρχει ο θείος ζήλος, από τον οποίο παίρνουμε δύναμη για δράση και ενέργεια; Η έδρα της Χάρης είναι ο νους. Αν ο νους είναι σκοτισμένος ή αιχμάλωτος και εμπαθής, η Χάρη τον αποστρέφεται. Χωρίς τη Χάρη ο άνθρωπος είναι το πτώμα του παλαιού ανθρώπου, το θύμα του αντιστρατευόμενου νόμου της διαστροφής. Τότε επικρατεί η βασιλεία της φθοράς και του θανάτου. Για ποιό λόγο ο Κύριος μας τράβηξε από τον κόσμο; «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα» (Β Κορ. στ, 17). Η έξοδος και ο χωρισμός δεν είναι τοπικός, αλλά τροπικός. Ο νους είναι ο κύριος και αίτιος του νέου τρόπου ζωής, του μοναχικού βιώματος.

Πολλές φορές αναφέραμε τα αποτελέσματα της εργασίας του φωτισμένου νου. Θα αναφερθούμε τώρα στη σημασία της ένωσής μας με τα θεία μυστήρια, που είναι τα μέσα μεταφοράς και ανάβασής μας στις θείες επαγγελίες, όπου και το κέντρο του προορισμού μας.
Πάντοτε να θυμάστε την υπερβολική αγάπη του Κυρίου μας. Δεν μας εγκατέλειψε στο σκοτάδι της αγνωσίας μας, αλλά «όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ, και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις» (Εφ. β, 5, 6). Αυτό έγινε μόνο με τη Χάρη των μυστηρίων, που μας δώρισε μέσω της Εκκλησίας ο Κύριός μας. Τα θεία μυστήρια, αν και φαίνονται αισθητά, έχουν υπερφυσικές ιδιότητες. Είναι αισθητοί τρόποι μετάδοσης της Χάρης. Δεν λειτουργούν όμως μαγικά, εάν δεν υπάρχει η πίστη και το κατά Θεό βίωμα.
Το συγκλονιστικώτερο μυστήριο, που ποτέ δεν θα κατανοηθεί ούτε στο παρόν, ούτε στην αιωνιότητα, είναι το πανάγιο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, που η απέραντη και θεοπρεπέστατη παναγάπη και οικονομία του Κυρίου χάρισε στους ανθρώπους.
Στην καθημερινή μας ζωή, η πρακτική εκδήλωση της αληθινής αγάπης, που φανερώνει την ενότητα και επαφή στους συγγενικούς ή σε άλλους υγιείς δεσμούς, εκδηλώνεται με το σεμνό εναγκαλισμό ή το «άγιο φίλημα», κατά τον Παύλο. Ο Κύριος ξεπέρασε αυτούς τους τύπους και τα σύμβολα. Δεν αρκέστηκε στον εναγκαλισμό και το φίλημα, αλλά προχώρησε βαθύτερα στην υποστατική ενότητα με μας. Καταδέχεται να μεταδώσει τον εαυτό του, το πανάγιο σώμα και το αίμα του «εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς εις καρδίαν» , ώστε να γίνουμε «σύσσωμοι» και «σύναιμοι» με αυτόν και πρακτικά να λάβουμε μέρος (μεταλάβουμε) στη θεία παναγάπη. Γι’ αυτό μας αποκαλεί «φίλους» και «αδελφούς» του και μας εισάγει, μέσω του εαυτού του, προς τον Πατέρα και έτσι «ουκέτι εσμέν ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφ. β, 19).
Αν έχουμε συνεχώς στο νου μας το νόημα αυτού του ακατάληπτου μυστηρίου, δεν θα μας χρειαστούν άλλες θεωρίες και βοηθήματα, για τη συνέχιση του σταυροφόρου βίου μας. Πώς είναι δυνατό να περιγραφεί η έμπρακτή του παναγάπη, που με τόσο πατρικό αυθορμητισμό μας εισάγει σε όλο το ένσαρκό του είναι, όταν μας λέει «εγώ ειμι ο άρτος της ζωής. «Ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση… ούτος εστιν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβαίνων, ίνα τις εξ αυτού φάγη και μη αποθάνη. Εγώ ειμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε ον εγώ δώσω, η σαρξ μου εστιν, ην εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής… εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει ζωήν αιώνιον… η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ, καθώς απέστειλέ με ο ζων πατήρ καγώ ζω δια τον πατέρα και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι εμέ. Ούτος εστιν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς… ο τρώγων τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα» (Ιω. στ, 35 – 58). Ο χριστοφόρος Παύλος λέγει παράλληλα, πάσχοντας όσα γράφει: «Οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτηριον τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ου αν έλθη» (Α Κορ. ια, 26).
Η περιγραφή, σχεδόν των περισσότερων λόγων του Κυρίου μας, για το υπέρτατο μυστήριο της μετοχής μας στο τίμιο σώμα και αίμα του, αν περιστρέφεται συνεχώς στο νου μας, θα είναι ένα από τα κυριότερα μέσα της παραμονής μας με τη Χάρη. Η παράταση του θείου ζήλου θα μας συγκρατεί στη φυλακή και τήρηση των καθηκόντων μας, που απαιτούνται ως ολοκλήρωση της ομολογίας, την οποία δώσαμε δύο φορές, στο βάπτισμα και στο σχήμα της κουράς μας, ως μοναχοί.
Όπως προαναφέραμε, τα θεία μυστήρια είναι παντοδύναμα. Αν λείπει όμως η υποταγή μας στην ακρίβεια των εντολών δεν μας βοηθούν, γιατί μετέχουμε τυπικά. Οφείλουμε να συνιστούμε εαύτούς «αξίους της κλήσεως ημών ης εκλήθημεν, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (πρβλ. Εφ. δ,1-2). Και άλλοτε σας ερμήνευσα τη σημασία της συμπάθειας και ανεκτικότητας και πόσο ο Θεός τις αποδέχεται. Αυτό να μην το αμελείτε, γιατί είναι πραγματικότητα ο λόγος του Κυρίου « εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματ. ζ, 2). Τις πολλές αδυναμίες μας στο θέμα της φιλοπονίας, που οφείλονται στη βιολογική μας αθλιότητα, τις συμπληρώνει, αν προσέχουμε, η συμπάθεια και η αγάπη, αφού ο Θεός μας είναι η αυτοαγάπη και εξευμενίζεται, όταν ανεχόμαστε με αγάπη το συνάνθρωπό μας, όπως ο ίδιος ανέχεται εμάς. Αν η εντολή είναι να αγαπούμε τους εχθρούς, πόση αγάπη πρέπει να δείχνουμε στους ομόψυχους αδελφούς και ομοϊδεάτες και μάλιστα όταν με αυτό το μέσο κάμπτουμε την εναντίον μας θεία δικαιοσύνη;
Στην καταθλιπτική πίεση του άκρατου μετεωρισμού, σας θυμίζω τη λογική άμυνα. Κατάπαυση του μετεωρισμού χωρίς πάλη και άμυνα δεν γίνεται, γιατί δεν προέρχεται αυτός μόνο από τη φαντασία, αλλά και από τον εχθρό διάβολο, ειδικά όταν απουσιάζουν αίτια μέσω των οποίων προκαλεί τις αισθήσεις και τα πάθη. Πέραν της επίμονης θείας επίκλησης και της ευχής, επωφελέστατος τρόπος της ανάσχεσης του μετεωρισμού είναι η ενθύμηση της ζωής του Κυρίου μας και των βιωμάτων των ανά τους αιώνες αγίων μας. Ειδικά των οσίων Πατέρων μας, που είχαν τα ίδια συστήματα και στόχους και άρα και τους ίδιους πολέμους και πειρασμούς.
Όλα αυτά περιστρεφόμενα στη μνήμη μας, ανυψώνουν το ηθικό μας και ενισχύουν την πίστη μας, ώστε να μην παραδεχόμαστε την αποθάρρυνση, που συνεχώς ο διάβολος μας προβάλλει στα διάφορα μας λάθη, που πολλές φορές προκαλεί η απειρία μας. Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα καρτερίας από τον Κύριό μας; Τον κοροΐδευαν και τον πείραζαν, όσοι εκτελούσαν τις εντολές του διαβόλου, και αυτός τους ανεχόταν, ενώ μπορούσε να τους καταργήσει μόνο με ένα βλέμμα. Δεν είναι αρκετή η ανεκτικότητα και μακροθυμία του Χριστού μας, για να καταστείλει το θυμό, την οργή ή το πείσμα, όταν μας κυκλώνουν; Για την αναστολή της αντεκδίκησης σ αυτούς που μας πειράζουν δεν είναι αρκετό, όταν ακούμε τον Κύριό μας από το σταυρό να συγχωρεί τους σταυρωτές του;
Ναι, αδελφοί μου. Υπάρχει ανάγκη σοβαρής άμυνας στον αόρατο πόλεμο, που αδιάκοπα μας περικυκλώνει. Προηγείται όμως η ακρίβεια της πρακτικής μας. Να επιμένετε στο πρόγραμμα. Ποτέ μην το παραβιάζετε. Όπως ο μωσαϊκός νόμος διέτασσε να μη γίνονται δεκτά για θυσία ελαττωματικά ζώα, έτσι και στην Πνευματική θυσία δεν πρέπει να γίνονται λειψά δώρα και προσφορές, που είναι οι παραβιάσεις του προγράμματος. Ξεχνάτε με πόση ακρίβεια οι Πατέρες μας τηρούσαν τις εντολές και το πρόγραμμα; Ο αββάς Ποιμήν, όταν πήγε να πει τους λογισμούς του, που ήταν τρεις, διήνυσε απόσταση μιας ημέρας. Εκεί ξέχασε να πει τον τρίτο λογισμό. Όταν επέστρεψε στο κελλί του και έβαλε το κλειδί να ανοίξει, θυμήθηκε το λογισμό. Δεν μπήκε μέσα. Γύρισε αμέσως πίσω περπατώντας τόση απόσταση αγόγγυστα, γιατί έπρεπε να μείνει ακριβής στο πρόγραμμά του. Τότε τον επαίνεσε ο διορατικός Γέροντας και του προφήτεψε την προκοπή του για την ακρίβειά του. « Ποιμήν» , τον είπε, «αγγέλων ποιμήν και διαβοήσεταί σου το όνομα εν πάση γη Αιγύπτου». Αλλά ήταν μόνο αυτός που κρατούσε ακρίβεια στο πρόγραμμα όλη η στρατιά των Πατέρων μας, αφού γνώριζαν «ότι ουκέτι εαυτοίς ήσαν αλλά τω Κυρίω αυτών» και ζούσαν πάντοτε για την τήρηση των εντολών του;

(Γέροντος Ιωσήφ, «Βατοπαιδινές Κατηχήσεις», κατηχ.28^η )

Γέρ. Ἐφραὶμ Βατοπαιδινός: «Στὴν παγκοσμιοποιημένη ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, ἡ θεολογία νὰ μὴν γίνει μεταπατερική καὶ ἀλλοτριωμένη, ἀλλὰ ἐμπειρική, χαρισματική καὶ πατερικὴ...»

Ἐμπειρικὴ καὶ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία

Ἡ θεολογία δὲν εἶναι μία ἀπόμακρη καὶ ἀνέγγιχτη κατάσταση γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ μπορεῖ νὰ κοινωνεῖ ἐμπειρικὰ μὲ τὸν Θεό. Μπορεῖ νὰ γίνει κατὰ Χάριν ὅ,τι εἶναι ὁ Θεὸς κατ’ οὐσίαν, ζωοποεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νοηματοδοτεῖται ἡ ζωή του ἀπὸ τὸν Θεό. Μπορεῖ ὁ λόγος του νὰ γίνει θεολογικὸς ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ λόγος του εἶναι ἔκφραση καὶ διατύπωση, δημιούργημα ἐκείνου τοῦ νοῦ ποὺ ἑνώνεται καὶ κοινωνεῖ ἐμπειρικὰ μὲ τὸν ἐνυπόστατο Θεὸ Λόγο.

Στὴν παροῦσα ὁμιλία μας θὰ δανειστοῦμε τοὺς λόγους ἀπὸ δύο κυρίως ἐμπειρικοὺς θεολόγους, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμὰ καὶ τὸν μακάριο Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ.

«Θεολογία εἶναι νὰ ζοῦμε ἐν Θεῷ καὶ νὰ ἔχουμε τὸν Θεὸ νὰ ζεῖ μέσα μας»1, ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Γέροντας Σωφρόνιος. Ἡ θεολογία δὲν διδάσκεται, δὲν εἶναι ἕνα διανοητικὸ κατασκεύασμα, ὅσο μεγαλοφυὲς καὶ ἂν εἶναι αὐτό. Ἡ θεολογία βιώνεται, εἶναι μία ἐμπειρικὴ κατάσταση τοῦ πνεύματός μας. Γίνεται τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς μας, ἀλλὰ καὶ ἀναπτύσσεται, τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴν προσευχή. Λένε οἱ Πατέρες ὅτι θεολόγος εἶναι αὐτὸς ποὺ προσεύχεται καὶ ὅτι αὐτὸς ποὺ προσεύχεται ἀληθινὰ εἶναι καὶ ἀληθινὸς θεολόγος2.

Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση ἔχει δείξει ὅτι γιὰ νὰ φθάσει κάποιος στὴν ἀληθινή, ἐμπειρικὴ...

θεολογία θὰ πρέπει νὰ βιώσει τὸ ἡσυχαστικὸ ἀσκητικὸ σχῆμα, ὑπακοὴ-προσευχὴ-θεολογία. Ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης ἡ ὑπακοὴ φέρνει τὴν προσευχὴ καὶ ἡ προσευχὴ τὴν θεολογία ὡς ἐμπειρικὴ κατάσταση. Ὡς βάση γιὰ τὴν ἀπόκτηση τοῦ χαρίσματος τῆς θεολογίας θεωροῦσε τὴν μακαρία ὑπακοή.

Ἡ ἀληθινὴ θεολογία εἶναι λόγος περὶ Θεοῦ, ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό. Χωρὶς τὴν ἕνωση αὐτὴ δὲν ἔχει ἀντίκρισμα ὁ λόγος περὶ Θεοῦ. Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶς γιὰ μία πόλη τὴν ὁποία δὲν ἔχεις ἐπισκεφθεῖ, δὲν τὴν γνωρίζεις ἐμπειρικά. Ἡ θεολογία ὡς διανοητικὴ ἐνασχόληση, ἐπεξεργασία συλλογισμῶν καὶ ἐννοιῶν εἶναι πολὺ ὑποδεέστερη ἀπὸ τὴν θεοπτία. Ἡ θεολογία τότε γίνεται στείρα καὶ μένει στὰ ὅρια τῆς κτιστότητας, ἀγνοεῖ τὴν φανέρωση τοῦ ἀκτίστου μέσα στὴν κτίση καὶ δὲν συντελεῖ στὴν πραγματοποίηση τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς τονίζει ὅτι ἡ θεολογία αὐτὴ ἀπέχει τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν θεοπτία καὶ τόσο μακριὰ βρίσκεται ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἀπέχει ἡ γνώση ἀπὸ τὴν ἀπόκτηση αὐτῆς· γιατί τὸ νὰ λέμε κάτι γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸ νὰ συναναστρεφώμαστε μὲ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο3. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς κάνει διάκριση μεταξὺ αὐτῆς τῆς διανοητικῆς, ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ τῆς θεοπτίας. Ἡ θεολογία ἀπέχει ἀπὸ τὴν θεοπτία τόσο ὅσο τὸ «εἰδέναι» ἀπὸ τὸ «κεκτῆσθαι», ὅσο δηλαδὴ ἡ γνώση κάποιου πράγματος ἀπὸ τὴν κατοχή του. Αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν ἐμπειρία τῆς Χάριτος, τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ ὁμιλεῖ μὲ αὐθεντικό, μὲ ἀπλανῆ τρόπο γιὰ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ θεολογεῖ ὀρθῶς.

Ἡ θεία αὐτὴ ἕνωση τελεσιουργεῖται μὲ τὴν εὕρεση τῆς νοερᾶς ἐνέργειας στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, στὸν τόπο τῆς συναντήσεώς του μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἀνακάλυψη τῆς νοερᾶς ἐνέργειας καὶ ὁ ἀπεγκλωβισμός της ἀπὸ τὴν λογικὴ ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἴσως τὸ λεπτότερο καὶ σημαντικότερο θέμα γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ ζωή4. Ὁ τέλειος θεολόγος, ὅπως πολὺ εὔστοχα εἶχε ἐπισημάνει ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἔχει στὸ ἔπακρο ἀνεπτυγμένη καὶ τὴν νοερὰ καὶ τὴν λογική του ἐνέργεια. Ἡ ἕνωση νοῦ καὶ καρδιᾶς διὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς θὰ προκαλέσει τὰ θεία χαρίσματα, ἂν κάποιος ἐπιμείνει μὲ ταπείνωση καὶ προσοχὴ σὲ αὐτὴν τὴν ἐργασία.

Ἡ βίωση τῆς θείας Χάριτος, καὶ τελικὰ ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου φωτός, παρέχει τὸν ἀσφαλῆ τρόπο τοῦ θεολογεῖν. «Ἡ πρὸς τὸ ὑπερφαὲς φῶς ὑπερφυὴς ἕνωσις, παρ’ ἢς μόνης ἐγγίνεται καὶ τὸ θεολογεῖν ἀσφαλῶς», γράφει ὁ Παλαμάς5. Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρισματική, ἡ ἐμπειρική, ἡ Πατερικὴ θεολογία. Δὲν κινεῖται στὸ ἐπίπεδο τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ μορφώσεως, ἀλλὰ σὲ πολὺ ὑψηλότερο ἐπίπεδο.

Ἡ ἐμπειρικὴ θεολογία δείχνει καὶ διαφυλάσσει τὴν ὁδὸ εὑρέσεως τοῦ ἀληθινοῦ προσώπου, κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία. Πολλοὶ ὁμιλοῦν σήμερα περὶ προσώπου, ἀλλὰ μὲ ἕναν νοησιαρχικό, φιλοσοφικοθρησκευτικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ τρόπο6, ὁ ὁποῖος τὸ πολὺ πολὺ ὁδηγεῖ στὴν μετάλλαξη τοῦ «εἰδεχθοῦς προσωπείου» σὲ «διανοητικοῦ προσωπείου» ἢ σὲ μία «προσωποποίηση» τοῦ νεωτερικοῦ ἀτόμου  μὲ ὀρθόδοξο θεολογικὸ μανδύα, ἀλλὰ σίγουρα ὄχι προσώπου. Μόνο μὲ τὴν θεωρητικὴ κατάρτιση, δίχως τὴν ἄσκηση, δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πνευματικὴ ζωή, δὲν ἀναδύεται τὸ πρόσωπο. «Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται»7, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ Πατέρες τονίζουν ὅτι ἡ ἀληθινὴ θεολογία ἔρχεται ὡς ἐπιβράβευση τῆς ἀληθινῆς πρακτικῆς, «πράξις θεωρίας ἐπίβασις» καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο.

Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ ἐφαρμόζεται ἐπακριβῶς μέσα στὸν μοναχισμό. Λειτουργεῖ ὡς μία σχολή. «Ἡ σχολὴ τοῦ μοναχισμοῦ, ὅμως, διακρίνεται ἀπὸ τὶς θεολογικὲς σχολὲς ποὺ ὀργανώνονται μέσα στὶς ἱστορικὲς συνθῆκες τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου. Ὁ μοναχισμὸς εἶναι ἰδιαίτερη σχολή, ὅπου ἡ κάθε μέρα, ἡ κάθε στιγμὴ καὶ ὁ κάθε λόγος συνδέεται μὲ τὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ζωὴ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς Του»8. Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τονίζει ὅτι «μὲ τὴν μοναστηριακὴ ζωὴ προσεγγίζουμε πληρέστερα στὴν ἀντίληψη τοῦ Θεοῦ παρὰ μὲ τὴν λογικὴ δόμηση τῶν θεολογικῶν σπουδῶν στὶς σχολές. Ἡ δική μας σχολὴ βαδίζει μόνο στὴν γραμμὴ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν. Ἐδῶ ἔγκειται ἡ διάκριση τοῦ συστήματος τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἀπὸ αὐτὸ τῶν σχολῶν. Στὶς σχολὲς ἐπιτρέπεται νὰ ζεῖς ὅπως θέλεις, ἀρκεῖ νὰ ἀφομοιώσεις διανοητικὰ τὶς θέσεις τῆς διδασκαλίας. Ἐδῶ ὅμως τίθεται πρωτίστως τὸ ἐρώτημα πὼς νὰ περάσουμε τὴν ἡμέρα ἀναμάρτητα»9.

Ἡ ἀναμαρτησία αὐτὴ εἶναι πολὺ σημαντικὴ γιατί θὰ ὁδηγήσει στὴν θεοπτία κατὰ τὸν μακαρισμὸ τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»10. Σχολιάζει ὁ καθηγητὴς κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης: «Ἡ καθαρότητα δηλαδὴ τῆς καρδιᾶς ἀποτελεῖ τὴν προϋπόθεση τῆς θεοπτίας, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἐμπειρικῆς θεολογίας. Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως οἱ θεόπτες. Καὶ ἀποκορύφωση τῆς θεολογίας εἶναι ἡ θεοπτία»11.

Ἡ ἐμπειρικὴ θεολογία εἶναι Πατερική. Ἁπλοὶ μοναχοὶ παρόλο ποὺ ἦταν ἀμέτοχοι τῆς κοσμικῆς παδείας ἔζησαν τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς θεολογίας. Ὁ μακάριος Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς γράφει σὲ μία ἐπιστολή του: «Ὁ ἀληθὴς μοναχὸς εἶναι προϊόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ὅταν ἐν ὑπακοῆ καὶ ἡσυχία καθαγνίση τὰς αἰσθήσεις καὶ γαληνιάση ὁ νοῦς καὶ καθαρισθῆ ἡ καρδία του, τότε λαμβάνει χάριν καὶ γνώσεως φωτισμόν. Γίνεται ὅλος φῶς, ὅλος νοῦς, ὅλος διαύγεια. Καὶ βρύει θεολογίαν, ὅπου ἂν γράφουν τρεῖς δὲν προλαμβάνουν τὸ ρεῦμα ποὺ βρύει κυματωδῶς καὶ σκορπίζει εἰρήνην καὶ ἄκραν ἀκινησίαν παθῶν εἰς ὅλον τὸ σῶμα»12.

Ὁ λόγος αὐτῶν τῶν ἐμπειρικῶν θεολόγων εἶναι «ζῶν καὶ ἐνεργῆς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πάσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος»13 καὶ εἶναι ἱκανὸς νὰ θεραπεύσει καὶ νὰ ἀναγεννήσει τὴν «κοπιώσαν καὶ πεφορτισμένην καρδίαν» τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι λόγος ἐμπειρικός, διακριτικός, λόγος τῶν τελείων, ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἐνεργεῖ αἰσθητὰ στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι ὁ λόγος ὁ διανοητικός, ὁ νοησιαρχικός, ὁ στεγνὰ ἀκαδημαϊκός.

Τελικά ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία τί μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο; Ὁ καθηγητὴς κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης, θέλοντας νὰ συνδέσει ὀργανικὰ καὶ δυναμικὰ τὴν ἀκαδημαϊκὴ μὲ τὴν ἐμπειρικὴ θεολογία, ὁμιλεῖ προσφυῶς γιὰ κατανοοῦσα ἀκαδημαϊκὴ θεολογία, δανειζόμενος τὸν ὄρο «κατανοοῦσα» ἀπὸ τὴν Κοινωνιολογία τοῦ Μὰξ Βέμπερ.

«Κατ’ αὐτὴν ὁ ἐρευνητὴς ὄχι μόνο δὲν ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἔρευνά του τὴν θεολογικὴ ἐμπειρία, ποὺ εἶναι ἐμπειρία τοῦ ἀκτίστου, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖ, ὅσο μπορεῖ, νὰ τὴν κατανοήσει καὶ νὰ τὴν παρουσιάσει. Ἡ κατανόηση ἐδῶ δὲν ἔχει βέβαια διανοητικό, ἀλλὰ βαθύτερο πνευματικὸ χαρακτήρα. Δὲν πρόκειται γιὰ διανοητικὴ προσπέλαση, ἀλλὰ γιὰ πνευματικὴ προσέγγιση, ποὺ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ, ὅπως ἐπισημαίνεται στὴν βιβλικὴ καὶ τὴν πατερικὴ ἀνθρωπολογία»14. Τονίζει ὁ κ. καθηγητὴς ὅτι «ἡ ἄσκηση γίνεται μέθοδος τῆς θεολογικῆς γνώσεως ἡ τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης. Καὶ ἡ μεθοδολογία τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης συμπίπτει οὐσιαστικὰ μὲ τὴ μεθοδολογία τῆς ἀσκητικῆς τελειώσεως»15.

Ἡ θεολογία στὴν αὐθεντική της διάσταση εἶναι ἀσκητικὴ καὶ χαρισματική, εἶναι ἐμπειρική. Ὁ καλύτερος συνδυασμὸς τῆς ἐμπειρικῆς καὶ ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας γίνεται ὅταν προτάσσεται ἡ ἐμπειρική. Ἡ ἐμπειρικὴ θεολογία ἔχει τὸ προβάδισμα, τὴν πνευματικὴ προτεραιότητα ἔναντι τῆς ἀκαδημαϊκῆς χωρὶς ὅμως νὰ περιφρονεῖ τὴν δεύτερη, «πράγμα ποὺ θὰ ἦταν ὄχι ἁπλῶς σφάλμα ἀλλὰ καὶ ἁμαρτία»16, ὅπως λέει χαρακτηριστικὰ καὶ ὁ Γέροντας Σωφρόνιος. Ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογικὴ μόρφωση μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ ὁριζόντιο ἐπίπεδο, μᾶς ἐξοικειώνει μὲ τὴν θεολογικὴ προβληματικὴ κάθε ἐποχῆς, ποὺ εἶναι πάντοτε ἀπαραίτητη ὡς γνώση. Τὸ κατακόρυφο ἐπίπεδο, τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ προσφέρει μόνο ἡ χαρισματικὴ θεολογία.

Εἶναι βέβαια γνωστὸ ὅτι ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία στάθηκε συχνὰ ἀδιάφορη, ἢ καὶ μερικὲς φορὲς σκωπτικὴ ἀπέναντι στὴν ἐμπειρική, χαρισματικὴ θεολογία, καὶ αὐτὸ συνιστᾶ καρπὸ ἐκκοσμίκευσης. Ἡ ἐκκοσμίκευση στὸν τρόπο ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς θεολογίας εἶναι ἀλληλένδετες. Ὅσο περισσότερο ἀλλοιώνεται τὸ βίωμα, ὅσο τὸ Εὐαγγέλιο προσφέρεται ὡς διδαχὴ κολοβωμένη καὶ ὄχι ὁλόκληρη, ὅσο οἱ πιστοὶ «συσχηματίζονται τῷ αἰώνι τούτω»17 καὶ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, τόσο περισσότερο ἐκκοσμικεύεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογία της. Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς θεολογίας φανερώνει τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἀντίστροφο.

Ἐλπίζουμε ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν ἐμπειρικοὶ θεολόγοι καὶ στὸν μοναστικὸ χῶρο καὶ στὸν ἀκαδημαϊκὸ χῶρο, γιατί καὶ οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι ὀφείλουν νὰ γίνουν θεοφόροι. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴν φθάσουν στὸ ὕψος τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἢ τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ὀφείλουν ὅμως νὰ γευθοῦν ἢ τουλάχιστον νὰ ἐμπνευσθοῦν κάτι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία τους.

Ἐξάλλου ὅλοι οἱ πιστοί, οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μποροῦν νὰ βιώσουν τὴν θεολογία, ἡ ὁποία δὲν εἶναι προνόμιο αὐτῶν ποὺ ἔχουν τὰ πτυχία τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν. Ἡ θεολογία, ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει ἐπανειλημμένως, συνδέεται μὲ τὴν συνειδητὴ ἐν Χριστῷ ζωή. Στὸ Βυζάντιο ὅλοι θεολογοῦσαν, ἀκόμη καὶ οἱ αὐτοκράτορες. Στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν διδασκόταν ἡ θεολογία. Τὸν μεγαλύτερο ἀντιπαλαμιστὴ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, τὸν μεγάλο σοφὸ Ἰωάννη Κυπαρισσιώτη, τὸν ἀντιμετώπισε μὲ τοὺς περίφημους ἀντιρρητικοὺς λόγους του ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Καντακουζηνὸς καὶ ὄχι κάποιος παράγοντας τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας.

Εὐχόμαστε γιὰ μία δυναμικὴ βίωση τῆς Πατερικῆς Παράδοσης στὴν μετανεωτερικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, ὥστε ἡ θεολογία νὰ ἀπεγκλωβισθεῖ ἀπὸ τὴν μίζερη καὶ ὑποτιθέμενη αὐτάρκειά της, νὰ ἀποτινάξει τὰ ἐκκοσμικευμένα στοιχεῖα της, νὰ μὴν γίνει μεταπατερική, ἀποκομμένη καὶ ἀλλοτριωμένη ἀπὸ τὸ Πνεῦμα ποὺ κατεύθυνε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ μία ζῶσα, ὑπαρξιακή, ἐμπειρική, χαρισματική, πατερικὴ καὶ πατρικὴ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας θεολογία.

Σημειώσεις:

Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Οἰκοδομώντας τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μέσα μας καὶ στοὺς ἀδελφούς μας, Ι. Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2013, τόμ. Α , σ. 57.

«Εἰ θεολόγος εἰ προσεύξη ἀληθῶς. Καὶ εἰ ἀληθῶς προσεύχη, θεολόγος εἰ». Εὐαγρίου Ποντικοῦ, Περὶ προσευχῆς 60, PG 79, 1180B.

Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1,3,42, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, ἐπιμέλεια Π. Χρήστου, τόμ. Α, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 453 (στὸ ἐξής Συγγράμματα).

Βλ. Ἀρχιμ. Ἐφραὶμ Βατοπαιδινοῦ, «Ἡ χρήση τῆς λογκῆς καὶ νοερᾶς ἐνέργειας τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά», Πρακτικὰ Διεθνῶν Ἐπιστημονικῶν Συνεδρίων Ἀθηνῶν καὶ Λεμεσοῦ, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἱστορία καὶ τὸ παρόν, Ι. Μ. Μονὴ Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὅρος 2000, σσ. 769-779.

Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 1,3,15, Συγγράμματα, τόμ. Α, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 425.

Βλ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου Βλάχου, Τὸ πρόσωπο στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, Ἱερὰ Μονὴ Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδειᾶ 21994, σ. 87.

Ρωμ. 2,13.

Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Οἰκοδομώντας τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μέσα μας καὶ στοὺς ἀδελφούς μας, Ι. Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2013, τόμ. Β , σ. 414.

Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Οἰκοδομώντας τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μέσα μας καὶ στοὺς ἀδελφούς μας, Ι. Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2013, τόμ. Β , σ. 415.

Ματθ. 5,8.

Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο καὶ θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 73.

Γέροντος Ἰωσήφ,  Ἔκφρασις μοναχικῆς ἐμπειρίας,  Ἐπιστολὴ 48, ἔκδ.  Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου,51996, σ. 279.

Βλ. Ἑβρ. 4,12.

Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο καὶ θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 64.

Γεωργίου Μαντζαρίδη, Πρόσωπο καὶ θεσμοί, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 73.

Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 2010, σ. 61.

Βλ. Ρωμ. 12,2.

Ὁμιλία καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντος Ἐφραὶμ, 
στήν Ἐκδήλωση «Χριστιανικὴ ἠθικὴ καὶ Πατερικὴ θεολογία» 
πρὸς τιμὴν τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ Γ. Μαντζαρίδη (Σταυρούπολη, Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015)

Βατοπαίδι

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ

ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης

     Ο άνδρας πρέπει να αγαπά την γυναίκα του όπως και ο Χριστός αγαπά την Εκκλησία. Αυτή η αγάπη πρέπει να είναι συνεχής ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά της συζύγου. 

Ο άνδρας ως κεφαλή της οικογένειας είναι υπεύθυνος για την σωτηρία της συζύγου και των παιδιών. Θα πρέπει να είναι πρότυπο ανιδιοτελούς αγάπης τόσο απέναντι στη σύζυγο του όπως και απέναντι στα παιδιά του. 

Η συγχωρητικότητα και η αγάπη η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» είναι συνεχές ζητούμενα για τον άνδρα-σύζυγο. Η αγάπη πρέπει να υπάρχει ακόμη και αν η σύζυγος η τα παιδιά δεν υπακούουν η και δεν αγαπούν τον σύζυγο-πατέρα. 

Η οικογένεια είναι πράγματι ένα προπονητήριο για όλους, όπου όλοι μαθαίνουν να αγαπούν ανιδιοτελώς, μη ανταποδοτικά, μη εμπορικά, μη περιμένοντας ανταπόδοση στην αγάπη τους.

«Εσύ, ο άνδρας», διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, «ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ’ εσένα, και τον επαινείς και τον θαυμάζεις. Άκου, όμως, τι λέει παρακάτω. Άκου τι ζητάει από σένα:

«Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι’ αυτήν» (Εφ. 5:25).

Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δές τώρα υπερβολή αγάπης. 

Θέλεις να υπακούει σ’ εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χριστό; Φρόντιζε κι εσύ γι’ αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιάσεις γι’ αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πάντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.

Γιατί ούτε κι έτσι θα έχεις κάνει κάτι ισάξιο μ’ εκείνο που έκανε ο Χριστός για την Εκκλησία, αφού εσύ θα έχεις πάθει γι’ αυτήν με την οποία είσαι ενωμένος, ενώ ο Κύριος έπαθε γι’ αυτήν που Τον αποστρεφόταν και Τον περιφρονούσε. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ’ εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προσέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώσεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα.

Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, η μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγάπη και τον καλό τρόπο.

Τι συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποια οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί με γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κάτι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι’ αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει» (Εφ. 5:25-26). Επομένως ήταν ακάθαρτη, είχε ελαττώματα, ήταν άσχημη και ποταπή»[1].

Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός Την αγάπησε και Την καθάρισε με το Τίμιο Αίμα Του. Τέτοια αγάπη θα πρέπει να δείχνει και ο άνδρας προς την γυναίκα του. Ακόμη και αν εκείνη δεν είναι καλή, ακόμη και αν είναι εχθρική απέναντί του. Δεν θα πρέπει να αναζητάει την σαρκική ομορφιά και τα πλούτη στη γυναίκα του. Δεν θα πρέπει να την αγαπά γι’αυτά, αλλά γιατί είναι ένα μαζί της.

«Μη ζητάς» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «από τη γυναίκα αυτά που δεν είναι δικά της. Βλέπεις, ότι όλα από τον Κύριο τα πήρε η Εκκλησία. Απ’ αυτόν έγινε ένδοξη και λαμπρή. Μη νιώσεις αποστροφή για τη γυναίκα, επειδή έτυχε να μην είναι όμορφη. Άκουσε τι λέει η Γραφή: «Η μέλισσα είναι τόσο μικρή ανάμεσα στα φτερωτά, μα ο καρπός των κόπων της είναι τόσο γλυκός!» (Σοφ. Σειρ. 11:3).

Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τι δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα;

Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην τη θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακόλαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι. Η σωματική ομορφιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκαλεί ζήλεια, πολλές φορές μάλιστα και αβάσιμες υποψίες. Δεν χαρίζει, όμως, ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα η δύο, η το πολύ για ένα χρόνο· υστέρα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μίας γυναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονται από ομορφιά ψυχής και όχι σώματος.

Υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τ’ αστέρια τ’ ουρανού; Σώμα τόσο λευκό δεν μπορείς να μου βρείς. Μάτια τόσο λαμπερά δεν μπορείς να μου δείξεις. Όταν δημιούργησε ο Θεός τ’ αστέρια, οι άγγελοι τα θαύμασαν γεμάτοι έκπληξη. Κι εμείς τώρα τα θαυμάζουμε, όχι όμως τόσο πολύ, όσο όταν τα πρωτοείδαμε. Αυτό κάνει η συνήθεια. Ελαττώνει την έκπληξη, επομένως και το θαυμασμό και την έλξη. Σκεφτείτε τώρα πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στην περίπτωση της γυναίκας. Αν μάλιστα τύχει να τη βρει και κάποια αρρώστια, αμέσως χάθηκαν όλα. Να γιατί από τη γυναίκα πρέπει να ζητάμε καλοσύνη, μετριοφροσύνη, ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της ψυχικής ομορφιάς. Σωματική ομορφιά να μη ζητάμε. Δεν βλέπετε τόσους και τόσους, που πήραν ωραίες γυναίκες, πως κατέστρεψαν τη ζωή τους αξιοθρήνητα; Και δεν βλέπετε άλλους, που, χωρίς να έχουν ωραίες γυναίκες, έζησαν πολύ ευτυχισμένα;

Ούτε, όμως, και για πλούσια γυναίκα να ψάχνουμε. Κανένας ας μην περιμένει να γίνει πλούσιος με το γάμο. Αισχρός και αξιοκαταφρόνητος είναι ένας τέτοιος πλουτισμός. Επιπλέον, όπως λέει ο απόστολος, «όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε παγίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο χαμό» (Α΄ Τιμ. 6:9).

Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές. Είναι δυνατό ν’ αδιαφορείς για τα σπουδαιότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα; Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε. Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρωπος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ’ αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους. Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη. Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά. Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι’ αυτό οδηγούμαστε στην καταστροφή.

«Έτσι», συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν’ αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγαπούν το ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ’ αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30).…Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγάπη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες η ελλείψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρωστο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το περιποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.

Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν’ αγαπάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μίαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα»[2].

Μπορεί κάποτε η γυναίκα να παραφερθεί, ή να αυθαδιάσει, ή να δείξει δυσαρέσκεια, ή να παραπονεθεί. Ο άνδρας θα πρέπει να την συγχωρήσει και να της μιλήσει με αγάπη και καλωσύνη. Να τι συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος το σύζυγο: «Λόγια αγάπης να της λες…Να της λες: από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν βρεθώ στους εσχάτους κινδύνους, ο,τιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά και υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε θα μου είναι περιπόθητα, εφόσον εσύ μας συμπαθείς…».

Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου έδωσαν οι γονείς μου.

Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος, λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα.

Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους αλλού, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.»[3]

[1] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[2] Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σέλ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=1265

[3] Άγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου – Συμβουλές προς τον σύζυγον,  Προς Εφεσίους, Ομιλία 20, PG 62, 147. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_xrysostomos_pros_ton_syzygon.htm

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.com

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com

Η γλώσσα των Αγγέλων.(Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου)

Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα 
…..Σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων μας, οι άγγελοι αφ’ ενός μεν δεν έχουν σώματα, αφ’ ετέρου δε δεν είναι άϋλα όντα, αλλά είναι αιθέρια όντα, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Έχουν νουν, έχουν ύπαρξη, είναι πρόσωπα, αλλά δεν έχουν σώματα, όπως είναι ο άνθρωπος. Είναι νόες, όπως λένε τα κείμενα της Εκκλησίας μας και η λειτουργική γλώσσα. Οπότε, το ερώτημα είναι: Εφόσον οι άγγελοι, και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ που εμφανίσθηκε στην Παναγία μας, είναι ασώματα όντα, τότε πως εμφανίσθηκε με σώμα και πως ομιλούσε στην Παναγία; Αυτό είναι ένα μυστήριο το οποίο δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει λογικά, αλλά βλέπουμε μια εξήγηση στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Άλλωστε η ίδια η Παναγία μας, όπως λένε τα ιερά τροπάρια τα οποία ψάλαμε απόψε, φαίνεται να λέγει στον Αρχάγγελο: «Φαίνη μοι ως άνθρωπος και πως φθέγγη ρήματα υπέρ άνθρωπον;». Πως εσύ, ενώ μου φαίνεσαι ως άνθρωπος –δεν είσαι άνθρωπος– ομιλείς και λες ρήματα τα οποία είναι πάνω από την γλώσσα των ανθρώπων; Άρα κάτι συμβαίνει ιδιαίτερο με τους αγγέλους και κάτι διαφορετικό έγινε εκείνη την ώρα που εμφανίσθηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία μας.
Την αρχαιότερη διδασκαλία των αγίων Πατέρων πάνω στο θέμα αυτό την συνάντησα στον άγιο Διάδοχο τον Φωτικής, έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, ο οποίος έζησε στην Φωτική, δίπλα στην Παραμυθιά της Θεσπρωτίας, τον 5ο αιώνα, ο οποίος έχει μια ωραία ανάλυση αυτού του γεγονότος, όπως του αποκαλύφθηκε από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Απαντάει στο ερώτημα αν οι άγγελοι έχουν σχήμα. Και λέγει ότι δεν έχουν σχήμα οι άγγελοι, όπως το ξέρουμε εμείς, περιγραπτό σχήμα, αλλά η ευπρέπεια του νοός και των νοημάτων, η εσωτερική χάρη την οποίαν έχουν, η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, αυτή λάμπει και ακτινοβολεί, δημιουργεί κάλλος. Όπως για παράδειγμα τα σύννεφα δεν έχουν ένα ιδιαίτερο σχήμα, θα λέγαμε, η μάλλον δεν έχουν ιδιαίτερη μορφή, αλλά όταν φωτίζονται από τον ήλιο, τότε λάμπουν και ακτινοβολούν, έτσι και οι άγγελοι βρίσκονται συνεχώς δίπλα, κοντά στον Θεό και συμμετέχουν στην άκτιστη θεία Λειτουργία, όπως έλεγα προηγουμένως, λαμβάνουν φως από το φως του Θεού και από το φως της άκτιστης αυτής θείας Λειτουργίας στον Παράδεισο.
Το επόμενο ερώτημα το οποίο θέτει ο άγιος Διάδοχος ο Φωτικής είναι ότι, εφόσον δεν έχουν σχήμα τότε πως εμφανίζονται με σχήματα είτε διαφόρων πτηνών –να έχουν πτερά– είτε εδώ στην εμφάνιση του αρχαγγέλου στην Παναγία με ένα ανθρώπινο σώμα. Και δίδει την απάντηση ότι η φύση των αγγέλων είναι πάρα πολύ αραιά και καθώς πυκνώνεται, με την δύναμη της θελήσεως την οποίαν έχουν να εφαρμόσουν το θέλημα του Θεού και να έρθουν στην γη και να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους, έρχονται από τα μη φαινόμενα στα φαινόμενα με μια ιδιαίτερη μορφή και ένα ιδιαίτερο σχήμα που θέλουν, για να μην τρομάξουν και να μεταφέρουν το θέλημα του Θεού σε μια καθαρή ψυχή. Το ίδιο με άλλη μορφή το κάνουν και οι δαίμονες, αφού οι άγγελοι έχουν φως διότι έρχονται από τον Θεό και οι δαίμονες, που δεν έχουν σχέση με τον Θεό, έχουν σκοτάδι. Επομένως, το παράδειγμα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι ότι όπως τα σύννεφα είναι αραιά και έχουν αραιά φύση και καθώς πυκνώνουν, μερικές φορές τα βλέπουμε να σχηματίζουν διάφορες μορφές, έτσι αναλογικά γίνεται με τους αγγέλους και με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.
Το άλλο ερώτημα είναι ότι, εφόσον οι άγγελοι δεν έχουν σχήμα, εφόσον δεν έχουν σώματα και κατ’ επέκτασιν δεν έχουν σωματικά όργανα και δεν έχουν φωνή, τότε πως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ομίλησε με την Παναγία και πως ομιλούν οι άγγελοι με άλλους αγίους, όταν εμφανίζονται σε αυτούς και μεταφέρουν το θέλημα του Θεού; Και στο σημείο αυτό ο άγιος Διάδοχος ο Φωτικής λέγει ότι η φύση των αγγέλων είναι απλή και φιλόηχη, και έχουν ήχο από την αεικινησία τους. Οι άγγελοι κινούνται διαρκώς, έχουν μια ακατάπαυστη κίνηση και αυτό το αερώδες της φύσεως των αγγέλων ως φιλόμουσον τους παρακινεί σε ύμνο και βοή.
Ένα τροπάριο, το οποίο ψάλλεται αυτήν την ημέρα στα στιχηρά του Εσπερινού, λέγει: «γλώσσαν, ην ουκ έγνω, ήκουσεν η Θεοτόκος». Δηλαδή η Θεοτόκος την ώρα εκείνη άκουσε μια γλώσσα την οποίαν δεν εγνώριζε, δεν ήταν γλώσσα ανθρώπινη, ήταν αγγελική, που σημαίνει αυτή η συνάντηση του Αρχαγγέλου Γαβριήλ με την Παναγία έγινε μέσα σε ένα μυστήριο, στο μυστήριο θεώσεως της Θεοτόκου, αφού είχε φθάσει στην θέωση, σε μια κατάσταση η οποία δεν μπορεί να ερμηνευθή με την ανθρώπινη λογική. Οι άγγελοι κατ’ οικονομίαν Θεού παίρνουν ένα ιδιαίτερο σώμα και μεταδίδουν αυτό το θέλημα του Θεού με μια άλλη μυστηριώδη δυνατότητα και έκφραση. Και η Παναγία είχε υψωθή από τα ανθρώπινα, γι’ αυτό και μπόρεσε όχι μόνο να ακούση, αλλά και να καταλάβη αυτήν την γλώσσα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά, αγαπητοί μου αδελφοί; Σημαίνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλώς ένα κοινό σύστημα, δεν είναι μια θρησκεία ανθρώπινη που την εφεύραν οι άνθρωποι. Η Εκκλησία είναι το Σώμα το ευλογημένο του Χριστού. Υπάρχει η ορατή όψη της Εκκλησίας, αυτό που εμείς βλέπουμε, και υπάρχει και η αόρατη όψη της Εκκλησίας την οποίαν εμείς δεν βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια, εκτός αν αυτά μεταμορφωθούν από την άκτιστη χάρη του Θεού.
Τι ήταν αυτό που έκανε τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν ήταν Διάκονος και έκανε την Είσοδο στην θεία Λειτουργία, την μικρά Είσοδο, –και εμείς όταν κάνουμε την Είσοδο αυτή λέμε «ποίησον συν τη εισόδω ημών είσοδον αγίων αγγέλων γενέσθαι», που την ώρα εκείνη πράγματι έρχεται ο Χριστός με τους αγγέλους– και εισήλθεν ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ως Διάκονος, και όταν βγήκε για να πη, όταν λέγη ο Ιερεύς, «ότι άγιος ει ο Θεός ημών» και εκείνος: «και εις τους αιώνας των αιώνων», είδε από την νότια πύλη του ναού να εισέρχεται ο Χριστός δορυφορούμενος από μυριάδες μυριάδων αγγέλων. Τότε παρέμεινε ακίνητος μέσα στην θεωρία, δεν μπορούσε να συνεχίση, δεν καταλάβαινε τι γινόταν στον εσωτερικό χώρο. Γι’ αυτό τον πήραν σιγά σιγά, τον έβαλαν μέσα στο Ιερό Βήμα, τον άφησαν σε ένα σημείο, ακίνητον μέσα σε αυτήν την θεωρία, γιατί αξιώθηκε να φθάση και να δη εκείνη την ώρα την άκτιστη, όπως έλεγα προηγουμένως, θεία Λειτουργία και παρέμεινε σ’ αυτήν την κατάσταση τρεις ολόκληρες ώρες! Ήταν αυτή η θεωρία του ουρανίου τμήματος της Εκκλησίας. Άρα, η Εκκλησία είναι ένα μυστήριο, δεν είναι μόνον αυτό που βλέπουμε, είναι και αυτά που δεν βλέπουμε και τα αισθανόμαστε μερικές φορές και, όταν η καρδιά μας καθαρισθή από τα πάθη, μπορούμε κι εμείς να τα δούμε.
………………………………
ΠΗΓΗ.ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ

Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Κλεινού

“Ο Άρχων Γαβριήλ”

Άγιος Παύλος ο Θηβαίος. Σε ηλικία μόλις 15 ετών φεύγει και ζητά καταφυγή σωτηρίας στην έρημο. Εκεί, μέσα στην ησυχία της φύσης, βρήκε καιρό για συστηματική μελέτη και προσευχή.Τόσο δε ολοφάνερη είχε γίνει μέσα στην έρημο η πνευματική υπεροχή του και η ταπεινοφροσύνη του, ώστε, όπως κάποτε στον Κύριο μας, έρχονταν πλήθη λαού να Τον ακούσουν έτσι και στον Παύλο έρχονταν πολλοί αναχωρητές να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Η φήμη του είχε φθάσει και στην ακοή του μεγάλου Αντωνίου, που κίνησε και τον συνάντησε μέσα σε ατμόσφαιρα ανέκφραστης χαράς. Όταν μετά από λίγους μήνες επανήλθε ο Άγιος Αντώνιος, βρήκε τον Όσιο Παύλο πεθαμένο, και δύο λιοντάρια έστεκαν κοντά στον τάφο του, τον όποιο είχαν σκάψει με τα νύχια τους. Ο μεγάλος ερημίτης ήταν τότε 113 χρονών. Η Εκκλησίας μας τιμά τη μνήμη του στις 15 Ιανουαρίου.

Ο Άγιος Συμεών ο Στυλίτης λεπτομέρεια της κολώνας του καθολικού. Αφού ο Άγιος Συμεών δοκίμασε όλους τους τρόπους της ασκήσεως τελικά εφηύρε ένα καινούριο τρόπο που του έδωσε το όνομα και έμεινε γνωστός στην ιστορία Στυλίτης. Κατασκεύασε ένα στύλο αρκετά ψηλό και εκεί πάνω έζησε 45 χρόνια, φορώντας μόνο ένα δερμάτινο χιτώνα και το μοναχικό του κουκούλι, έτρωγε ελάχιστα και κοιμόταν σχεδόν όρθιος για λίγο. Συμβούλευε τους ανθρώπους να αγαπούν και να σέβονται το Θεό, ενώ δεν κατέβηκε ποτέ άλλοτε ζωντανός από το στύλο παρά μόνο όταν κοιμήθηκε μακάρια το έτος 459 μ.Χ.

“Χαίρε κεχαριτωμένη πάσα η κτήσις δόξα σοι”

“Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον”

Η Αποκαθήλωσις, λεπτομέρεια από την Πρόθεση της Ιεράς Μονής

“Κύριε-Κύριε επίβλεψον εξ’ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην”

“Και έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ”

Η Αγία Τριάδα

Ο Άρχων Γαβριήλ, η Αγία Παρασκευή και η Αγία Μαρίνα

Η Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων. Λεπτομέρεια που βρίσκεται στον τρούλο της μονής

Η σημαντική ιστορική επιγραφή πάνω από την είσοδο της Ιεράς Μονής Αγίων Αποστόλων η οποία είναι γραμμένη σε τρεις γλώσσες. Αρχαία ελληνικά, νέα ελληνικά και βλάχικα (αρωμουνικά)

Το μοναστήρι βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων από τον οικισμό, ενώ από τα υπόλοιπα κτίρια του μοναστηριακού συγκροτήματος (κελιά, αρχονταρίκι, μαγειρεία, αποθήκες), που διατηρήθηκαν μέχρι το 1970 περίπου, σήμερα σώζονται μερικοί σωροί πέτρας.
Πρόκειται για ναό Αθωνικού τύπου, σταυροειδή εγγεγραμμένο, με πλάγιους χορούς και δίτρουλο νάρθηκα στα δυτικά.
Ο ναός είναι κατάγραφος, ενώ ξεχωρίζει η επιγραφή που βρίσκεται στο εσωρράχιο της τοξωτής θύρας εισόδου στο ναό. Πρόκειται για τρίγλωσση ρήση του Αγίου Ζωσιμά στην αρχαία ελληνική, στη νέα ελληνική και στην αρωμουνική (βλάχικη).

H Ιερά Εικόνα των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Αναφορικά με τη χρονολογία ανέγερσης του μοναστηριού, αυτή προσδιορίζεται περίπου στα μέσα του 18^ου αιώνα, ενώ σημαντικότατη σε αυτή ήταν η συμβολή του δραστήριου Μητροπολίτη Σταγών Παϊσίου. Σ
ήμερα τόσο ο περιβάλλων χώρος όσο και το εσωτερικό του Καθολικού της Ιεράς Μονής έχει αλλάξει ριζικά με την παρουσία του Αρχιμανδρίτη π. Γερασίμου Μπαλλή ο οποίος αποφάσισε να μονάσει εκεί.
Καθημερινά τελούνται ιερές ακολουθίες καθώς και Θείες Λειτουργίες, ενώ κατόπιν συνεννοήσεως οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκέπτονται την ιερά μονή.

Πηγή:ieramonikleinou.blogspot.gr

ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ & ΠΑΘΟΓΟΝΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ

Το σημείο του Σταυρού και η Ορθόδοξη Προσευχή έχουν την ικανότητα να εξουδετερώνουν μικρόβια ισχυρίζονται Ρώσοι επιστήμονες

 Επιστήμονες ισχυρίζονται πως έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του Σημείου του Σταυρού και της Προσευχής.

«Έχουμε εξακριβώσει πως το παλαιό έθιμο του «σταυρώματος» του φαγητού και του ποτού προ του γεύματος περιέχει ένα βαθύτατο μυστικό νόημα. Πίσω του βρίσκεται και το πρακτικό αποτέλεσμα: το φαγητό κυριολεκτικά εξαγνίζεται, εν ριπή οφθαλμού. Πρόκειται για ένα μέγα θαύμα, το οποίο συμβαίνει καθημερινά», δήλωσε η φυσικός Αγγελική Μαλαχόφσκαγια, σε άρθρο της εφημερίδας «ΖΗΙΖΝ» την περασμένη Παρασκευή.

Η Μαλαχόφσκαγια μελετά αυτή την δύναμη του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας επί δέκα περίπου έτη. Είχε ήδη πραγματοποιήσει μεγάλο αριθμό πειραμάτων, τα οποία επιβεβαιώνονταν κατ' επανάληψη, πριν προβεί στην δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων τους.

Αποκάλυψε ειδικότερα τις μοναδικές ιδιότητες που αποκτούσε το νερό μετά από την ευλογία του από την Ορθόδοξη Προσευχή και τον Τύπο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μια νέα και μέχρι πρότινος άγνωστη ιδιότητα του Λόγου του Θεού να μεταβάλει την ίδια την δομή του νερού, καθιστώντας την οπτική του πυκνότητα μεγαλύτερη, στην περιοχή του υπεριώδους φάσματος, γράφει η εφημερίδα.

Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την επίδραση του «Πάτερ Ημών» και του Ορθοδόξου Σημείου του Σταυρού επάνω σε παθογόνα βακτηρίδια. Χρησιμοποιήθηκαν δείγματα νερού από διάφορους αποταμιευτήρες - πηγάδια, ποτάμια, λίμνες - για την έρευνα αυτή. Όλα τα δείγματα είχαν κάποια μορφή σταφυλόκοκκου - ένα κολοβακτηρίδιο. Απεδείχθη όμως, πως όταν προφέρθηκε το «Πάτερ Ημών» και τυπώθηκε το Σημείο του Σταυρού επάνω από τα δείγματα αυτά, ο αριθμός των επικίνδυνων βακτηριδίων μειωνόταν, κατά επτά, δέκα, εκατό, ακόμα και περισσότερο από χίλιες φορές.

Τα πειράματα αυτά πραγματοποιήθηκαν με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποκλείεται κάθε πιθανότητα αυθεπιβολής. Η προσευχή προφερόταν και από πιστούς και μη-πιστούς, όμως ο αριθμός των παθογόνων βακτηριδίων σε ποικίλα περιβάλλοντα με διαφορετικές ομάδες βακτηριδίων πάλι μειωνόταν, σε σχέση με τα δεδομένα αναφοράς.

Οι επιστήμονες επίσης απέδειξαν την ωφέλιμη επίδραση της Προσευχής και του Σημείου του Σταυρού επί των ανθρώπων. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα διαπίστωσαν μια εξισορρόπηση στην πίεση του αίματος και τους δείκτες του αίματος να βελτιώνονται. Η δε εκπληκτική διαπίστωση ήταν πως όλοι δείκτες άλλαζαν, ανάλογα με το είδος θεραπείας που ήταν αναγκαία - οι υποτασικοί παρατήρησαν άνοδο στην δική τους πίεση, ενώ στους υπερτασικούς μειωνόταν η πίεση.

Επίσης παρατηρήθηκε πως αν το Σημείο του Σταυρού γινόταν πρόχειρα, με τα τρία δάχτυλα ενωμένα ατάκτως ή να τοποθετούνται έξω από τα απαραίτητα σημεία - το κέντρο του μετώπου, το κέντρο του ηλιακού πλέγματος και στις κοιλότητες του δεξιού και του αριστερού ώμου - το θετικό αποτέλεσμα ήταν σημαντικά πιο αδύναμο, ή απουσίαζε τελείως.

Πηγή: http://www.interfax-religion.com/?act=news&div=1173

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Περὶ ὕπνου καὶ προσευχῆς (Λόγος 18ος) - Κλίμαξ

Αναρτήθηκε από orthodox στις 11:49 π.μ.

(Καθὼς καὶ περὶ τῆς ψαλμῳδίας εἰς συνοδίαν μοναχῶν)

1. Ὁ ΥΠΝΟΣ εἶναι σπουδαῖο συστατικὸ τῆς φύσεώς μας, ἀπεικόνισις τοῦ θανάτου, ἀργία τῶν αἰσθήσεων. Εἶναι μὲν ἕνας, ἀλλὰ ὅπως καὶ ἡ ἐπιθυμία, ἔχει πλεῖστες αἰτίες καὶ ἀφορμές. Δηλαδὴ προέρχεται ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἄλλοτε ἀπὸ τὰ φαγητὰ καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Μερικὲς φορὲς ἴσως καὶ ἀπὸ πολὺ ὑπερβολικὴ νηστεία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξασθενημένη ἡ σάρκα, ζητεῖ νὰ αὐτοπαρηγορηθῆ μὲ τὸν ὕπνο.

2. Ὅπως ἡ πολυποσία ἐξαρτᾶται καὶ ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια, ἔτσι καὶ ἡ πολυυπνία. Γι᾿ αὐτὸ ἰδιαιτέρως στὶς ἀρχὲς τῆς ἀποταγῆς ἂς ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον της. Διότι εἶναι πολὺ...
... δύσκολο νὰ θεραπεύση κανεὶς μία μακροχρόνια συνήθεια.

3. Ἂς παρακολουθήσωμε καὶ θὰ ἰδοῦμε πὼς ἐνῷ σημαίνει ἡ πνευματικὴ σάλπιγξ, δηλαδὴ τὸ σήμαντρο, ὀρατῶς μὲν συναθροίζονται οἱ ἀδελφοί, ἀοράτως δὲ συνάγονται οἱ ἐχθροί. Ἔτσι ἄλλοι δαίμονες ἔρχονται στὸ κρεββάτι, μόλις σηκωθοῦμε, καὶ μᾶς πιέζουν νὰ ἀνακλιθοῦμε πάλι.«Μεῖνε, μᾶς λέγουν, ἕως ὅτου συμπληρωθοῦν οἱ προοιμιακοὶ ὕμνοι, καὶ ἔπειτα πηγαίνεις στὴν Ἐκκλησία». Ἄλλοι, ἐνῷ παριστάμεθα στὴν προσευχή, ἔρχονται καὶ μᾶς βυθίζουν στὸν ὕπνο. Ἄλλοι προξενοῦν ἔντονη καὶ ἀπροσδόκητη κοιλιακὴ ἐνόχλησι. Ἄλλοι μᾶς προτρέπουν νὰ ἀνοίγωμε συζητήσεις μέσα στὸ Κυριακό. Ἄλλοι παρασύρουν τὸν νοῦ μας σὲ αἰσχροὺς λογισμούς. Ἄλλοι μᾶς κάνουν νὰ ἀκουμποῦμε σὰν κουρασμένοι στὸν τοῖχο. Ἐνίοτε μάλιστα συμβαίνει νὰ μᾶς προκαλοῦν καὶ πάρα πολλὰ χασμουρητά.

Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐπροκάλεσαν πολλὲς φορὲς γέλωτα τὸν καιρὸ τῆς προσευχῆς, ὥστε νὰ κάνουν τὸν Θεὸν νὰ ἀγανακτήση ἐναντίον μας.Ἄλλοι μᾶς βιάζουν νὰ διαβάζωμε γρήγορα τὸ Ψαλτήριο ἀπὸ ρᾳθυμία, καὶ ἄλλοι μᾶς προτρέπουν νὰ ψάλλωμε ἀργὰ ἀπὸ φιληδονία. Μερικὲς μάλιστα φορὲς κάθονται καὶ στὸ στόμα μας καὶ τὸ καθιστοῦν κλειστὸ καὶ δυσκολοάνοικτο.

4. Ἐκεῖνος ποὺ ἀναλογίζεται ὅτι προσευχόμενος ἵσταται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ αἰσθάνεται αὐτὸ στὴν καρδιά του, θὰ εἶναι στύλος ἀκλόνητος καὶ δὲν θὰ ἐμπαίζεται ἀπὸ κανένα δαίμονα ἀπὸ ὅσους προανέφερα.

Ὁ πραγματικὸς ὑποτακτικός, πολλὲς φορὲς μόλις σταθῆ στὴν προσευχή, γίνεται ὅλος φωτεινὸς καὶ πασίχαρος· διότι εἶναι ὁ πύκτηςπαρασκευασμένος καὶ φλογισμένος ἀπὸ πρὶν μὲ τὴν ἀνόθευτη διακονία καὶ ὑπακοή.

5. Σὲ ὅλους εἶναι δυνατὸν νὰ προσεύχωνται μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἀδελφῶν, σὲ πολλοὺς ὅμως εἶναι πιὸ ταιριαχτὸ μόνο μὲ ἕναν ὁμόψυχο. Ὅταν ὑμνῆς τὸν Θεὸν μὲ τὸ πλῆθος, δὲν μπορεῖς νὰ κάνης ἄϋλη προσευχή. Ἂς ἔχης ὅμως τότε ὡς νοερὰ ἐργασία τὴν θεωρία τῶν ψαλλομένων ἢ πάλι κάποια ὡρισμένη προσευχή, ἕως ὅτου τελειώση ὁ στίχος τοῦ πλησίον σου.

6. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀσκῆς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς κάποιο πάρεργο, γιὰ νὰ μὴν εἰπῶ κάτεργο. Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ ἐδίδαξε σαφῶς ὁ Ἄγγελος ποὺ ἐμφανίσθηκε στὸν Μέγαν Ἀντώνιο.

7. Ἡ κάμινος δοκιμάζει τὸν χρυσό· ἡ δὲ παράστασις στὴν προσευχή, τὸν ζῆλο καὶ τὴν ἀγάπη τῶν μοναχῶν πρὸς τὸν Θεόν.

Ἐργασία ἐπαινετή! Ὅποιος τὴν κατέκτησε, καὶ τὸν Θεὸν πλησιάζει καὶ τοὺς δαίμονες ἐκδιώκει.

http://orthodoxhpatrologia.blogspot.com/2011/01/18.html

http://tistheosmegas.blogspot.com/2011/04/18.html

Η αξία της Προσευχής προς τους Αγίους και η σημασία της Δοξολογίας προς τον Θεό.

Στάρετς Νεκταρίου της Όπτινας
Γράφει ή μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς):

Ό Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου• να λέω 30 φορές "Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή", 10 φορές το "Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με", 10 φορές το "Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα" και 10 φορές το "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού". Και πρόσθεσε: «Καθώς θα λες "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού", όλοι οί Άγιοι στον Παράδεισο θα λένε "Κύριε ελεησόν" και θα είναι αυτό ένα κέρδος για σένα». Τώρα κάθε φορά πού λέω "Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού", αναλογίζομαι πώς όλοι μαζί οί Άγιοι στον Παράδεισο γονατίζουν μπροστά στον θρόνο του Θεού και λένε "Κύριε ελεησόν".
Ευχαριστία, δοξολογία

Υπενθύμιζε επανειλημμένως στα πνευματικά του τέκνα να ευχαριστούν τον Κύριο για όλα τα ελέη του. Σαν παράδειγμα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης ανέφερε τον όσιο Ελεάζαρ της Σκήτης του Ανζέρσκ:
Ό Όσιος αυτός βγήκε μια νύχτα στον εξώστη του κελιού του και ατενίζοντας την ομορφιά και την γαλήνη της φύσεως της Σκήτης του Άνζέρσκ, πού τον περιέβαλλε, αισθάνθηκε συγκίνηση μέχρι του σημείου να δακρύσει. Και μέσα από την καρδιά του πού πλημμύρισε από θεία αγάπη, βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός: «"Ω Κύριε, τι ομορφιά είναι αυτή πού έχεις δημιουργήσει για μας! Με τι μέσα και τι τρόπους μπορώ εγώ, ένα αξιοκαταφρόνητο σκουλήκι, να σ' ευχαριστήσω για όλα τα μεγάλα και πλούσια ελέη πού μου έχεις δώσει;».
Ή δύναμη του αναστεναγμού και ή προσευχή του οσίου άνοιξαν τους ουρανούς και μπροστά στα μάτια της ψυχής του εμφανίστηκαν μυριάδες Άγγελοι φωτεινοί, πού έψαλλαν την μεγάλη αγγελική δοξολογία "Δόξα εν ύψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία", ενώ μια αόρατη φωνή είπε στον Όσιο:
-Και συ επίσης, Ελεάζαρ, να ευχαριστείς τον Πλάστη και Δημιουργό σου μ' αυτά τα λόγια της δοξολογίας.
Και ό στάρετς Νεκτάριος υπογράμμισε αναστενάζοντας:
- Ή σημερινή γενιά έχει σταματήσει ν' απευθύνει ευχαριστήριες προσευχές προς τον Κύριο, και περιορίζεται να του απευθύνει συνεχώς μόνο αιτήματα σαν τον αχάριστο ζητιάνο.




www.pigizois.gr

)Αγ.Ιωάννης Μαξίμοβιτς:Περι του μη επιτρεπτού να αγγίζουμε τις εικόνες με βαμμένα χείλη, 2)Περί τοῦ τελωνίου τῶν χρωματοπροσώπων, 3)Τά τελώνια

Σχετικές ὁμιλίες: 1)Ποῖός ὁ ἀληθινός στολισμός τοῦ Χριστιανοῦ; (Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια)(mp3).
2)Οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά καλλωπίζονται, νά φοροῦν ἁρώματα, νά χρησιμοποιοῡν φτιασίδια καί νά βλέπουν περίεργα (Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια) (mp3).1)ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ
Από εγκύκλιο σημείωμα του Αγ.Ιωάννη Μαξίμοβιτς προς τον κλήρο της αρχιεπισκοπής του:«Σας αναθέτουμε το να υπενθυμίζετε στα άτομα που εισέρχονται στον ναό με βαμμένα χείλη να μην προσκυνούν τις εικόνες,το σταυρό και οτιδήποτε αγιασμένο για να μην αφήνουν επάνω τους ίχνη από κραγιόν.
Να βάλετε αφίσες στην είσοδο της εκκλησίας και να υπενθυμίζετε στα κηρύγματά σας ότι αυτό είναι ασέβεια.Επίσης να μην πλησιάζουν των αχράντων μυστηρίων χωρίς πρώτα να σκουπίσουν τα χείλη τους απο το κραγιόν»

http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html

2)ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΑΛΛΙΑ, ΧΕΙΛΗ, ΠΡΟΣΩΠΟ, ΝΥΧΙΑ,ΣΩΜΑ (ΤΑΤΟΥΑΖ Ἤ ΔΕΡΜΑΤΟΣΤΙΞΙΑ) Κ.Λ.Π.
 Θά πρέπει οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί νά μήν ἀλλοιώνουν καθ' οἱονδήποτε τρόπο τό πρόσωπο ἤ τό σῶμα τους.Βαμμένα μαλλιά, βαμμένο πρόσωπο, βαμμένα χείλη, βαμμένα μάτια, βαμμένα νύχια, τατουάζ κ.λ.π. εἶναι πράγματα ἀνεπίτρεπτα γιά κάποιον πού θέλει νά πάει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Εἶναι μία βλασφημία στόν Πανάγαθο Θεό. Εἶναι σάν νά Τοῦ λέμε: «Δέν μᾶς ἔφτιαξες καλά. Θά πρέπει νά Σέ διορθώσουμε...!!!». Ἐπίσης ὅσοι βάφονται καί ἀλλοιώνουν τό πρόσωπό τους κ.λ.π. περιφέρουν ἕνα ψεύτικο ἑαυτό, λένε ψέμματα μέ τήν παρουσία καί τή ζωή τους. Εἶναι ὑποκριτές.

Ἔχουμε ὑποχρέωση νά ὁμοιάσουμε στόν Χριστό καί τήν Παναγία Μας πού οὔτε βάφονταν, οὔτε ἀλλοίωναν καθ' οἱονδήποτε τρόπο τό πρόσωπο τους ἤ τό σῶμα τους. Διαβᾶστε τί ἐμπόδιο στήν ἄνοδο τῆς ψυχῆς τους πρός τόν Θεό θά ἀντιμετωπίσουν ὅσοι ἐπιμένουν νά ἀλλοιώνουν μέ βαφές κ.λ.π. τά χαρακτηριστικά τους.

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν: 

ΦΟΒΕΡΑ ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΔΕΝ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 9ον ΑΙΩΝΑ!

 ...

18ον. Τελώνιον των χρωματοπροσώπων.
Και μιλώντας φθάσαμεν στο τελώνιο το οποίον εξετάζει άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι καλλωπίζουν τα πρόσωπα τους με διάφορα χρώματα, και μυρωδικά και δεν ευχαριστούνται με το κάλλος που τους έδωσεν ο Θεός. Εγώ είχα χρωματισθή δύο φορές στη ζωή μου και οι δαίμονες εξέταζαν να με κρατήσουν οι Άγγελοι όμως επάλευαν με πολύν κόπον φέρνοντας τις καλές μου πράξεις, και κερδίζοντας αναχωρίσαμεν.

http://www.paterikoslogos.com/viewtopic.php?f=4&t=33
 Ἄς διδαχθοῦμε ἀδελφοί μου ἀπό ὅλα αὐτά καί ἄς μετανοήσουμε.
Ἱερομ. Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com

Ὅλη ἡ ἀποκάλυψη παρατίθεται στή συνέχεια: 

3)Τα τελώνια

ΦΟΒΕΡΑ ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΔΕΝ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 9ον ΑΙΩΝΑ!

Ο Άγιος Βασίλειος ο νέος ήταν πνευματικός Πατέρας του οσίου Γρηγορίου, ο οποίος είχε επίσης πολλά άλλα πνευματικά τέκνα μεταξύ των οποίων ήταν και μια ευλαβέστατη γυναίκα ονομαζόμενη Θεοδώρα η οποία υπηρετούσε τον Άγιο Βασίλειο σε όλη της τη ζωή. Έφθασε δε ο καιρός του θανάτου της και απέθανεν εντός ολίγων ημερών.

Εγώ δε (Ο Γρηγόριος) ευρισκόμενος σε απορία ζητούσα να μάθω και ενοχλούσα τον Άγιο για να μου ειπή εάν εσώθη η Θεοδώρα και που ευρίσκεται. Ο Άγιος Βασίλειος μετά τις πολλές μου ενοχλήσεις, μου είπεν: " Τέκνον μου Γρηγόριε αύτη τη νύχτα πορεύομαι πρός την Θεοδώρα και έλθε και συ μαζί μού για να την ιδής."

Εγώ ασπάσθηκα την δεξιά του χείρα και πορεύθηκα να κοιμηθώ. Και γενόμενος σε έκσταση ευρέθηκα σε ένα ανηφορικό και στενό μέρος, και εκεί βλέπω ωραιότατα παλάτια εξαστράπτοντα και κτυπόντας την πόρτα παρουσιάσθηκαν δύο γυναίκες και μου λέγουν. Αυτά τα παλάτια είναι του πατρός Βασιλείου ο οποίος πριν από λίγο πέρασε από εδώ και πήγε να ιδή την Θεοδώρα η οποία βρίσκεται εδώ.

Ακούωντας δε η Θεοδώρα το όνομα της, έτρεξε στην πόρτα, μ' ενηγκαλίσθη και μου λέγει:
" Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε! Πως ήλθες εδώ; Μήπως απέθανες και ήρθες εδώ;
Εγώ της αποκρίθηκα:

" Δεν απέθανα αλλά ευρίσκομαι ακόμη στο σώμα μου στον μάταιο εκείνο κόσμο. Οι ευχές όμως του πνευματικού μας Πατρός Βασιλείου με έφεραν εδώ να σε δω όπου πολύ επιθυμούσα και τον ενοχλούσα κάθε ημέρα για να μάθω πού ευρίσκεσαι, και εάν εσώθης. Και σε παρακαλώ να μου πεις περί του χωρισμού της ψυχής από το σώμα, πόσους πόνους έχει και πως επέρασες από τα φοβερά τελώνια του αέρος, και τις εξετάσεις των πονηρών δαιμόνων. Διότι κι εγώ μέλλω εντός ολίγου και κάθε άνθρωπος στο τέλος της ζωής του να διέλθωμεν. "
Και απεκρίθη η Θεοδώρα και του λέγει:

" Ώ! τέκνον μου Γρηγόριε πως θα σου διηγηθώ τον φόβο και τον τρόμον εκείνης της ώρας του χωρισμού της ψυχής από του σώματος; Πως θα σου εξηγήσω τους πόνους και τις οδύνες του χωρισμού της ψυχής; Σου παριστάνω τέκνο μου να τεθή άνθρωπος γυμνός επάνω σε κάρβουνα και να διαλύεται έως ότου εξέλθη η ψυχή του. Τόσον δριμείς και ανυπόφοροι είναι οι πόνοι του χωρισμού της ψυχής του αμαρτωλού όπως εγώ• του δε δίκαιου τέκνον μου Γρηγόριε δεν γνωρίζω.

Όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και ψυχομαχούσα έβλεπα γύρω μου τα πονηρά πνεύματα των δαιμόνων• άλλους μεν σαν μαύρους σκύλους, και εγαύγιζαν, άλλους δε σαν ταύρους μουγκρίζοντας και λυσσόντας στρέφοντας τα άγρια και άσχημα πρόσωπα τους κατ' απάνω μου και με φοβέριζαν. Εγώ δε έστρεφα τα μάτια μου σε άλλο μέρος για να μην βλέπω την άσχημη μορφή τους και τον θόρυβο που έκαναν• αλλά ήταν αδύνατο, τέκνο μου Γρηγόριε να αποφύγω.

Και ενώ ήμουν σε τόσην στεναχώρια βλέπω ξαφνικά δύο νέους αστραπόμορφους με χρυσά μαλλιά, και στάθηκαν στα δεξιά του κρεβατιού μου, και ο ένας απ' αυτούς άρχισε να φοβερίζη τους φοβερούς εκείνους δαίμονες λέγοντας:
" Φύγετε παμμίαροι και αγριοπρόσωποι διότι δεν έχετε να κερδίσετε τίποτε α' αυτή την ψυχή."
Αυτοί δε έφεραν τις αμαρτίες μου όσας εποίησα από τα νιάτα μου, είτε σε λόγια, είτε σε πράξεις και εφώναζαν όλα τ' αμαρτήματα μου ακόμη και όσα δεν έπραξα• εγώ δε με φόβω και τρόμω επρόσμενα το θάνατο και εξαιφνής ήλθεν ο θάνατος σαν ένας νέος χονδρός και οργισμένος, σαν λιοντάρι, φορτωμένος διάφορα εργαλεία και είπαν σ' αυτόν οι Άγγελοι• λύσαι τις αρθρώσεις του σώματος και μην της δώσης πολλούς πόνους διότι τ' αμαρτήματα της είναι λίγα• τότε άρχισεν από τα πόδια και έλυε τις αρθρώσεις του σώματος μου, και τότε αισθανόμουν οτι νεκρωνόταν το σώμα μου, και τελικά ο τύρρανος εκείνος γέμισε ενα ποτήρι με πικρό περιεχόμενο, μου το πότισε και ευθής εξήλθεν η ψυχή μου από το σώμα μου, τότε την παράλαβαν οι δύο Άγγελοι και εγώ θαύμαζα για τα γινόμενα, διότι δεν ήξερα οτι συμβαίνουν αυτά στον καιρό του θανάτου στον ταλαίπωρο άνθρωπον.

Και οι Άγγελοι εξέταζαν τα καλά έργα που έκαμα στη ζωή μου, αν νήστευσα, αν πήγαινα εκκλησία και αν στεκόμουν με φόβο Θεού, αν τάϊσα τους πεινώντες, αν επισκέφθηκα ασθενείς, αν δεχόμουν ξένους στο σπίτι μου, αν έδωκα το καλό παράδειγμα στους άλλους, αν υπέμεινα βρισιές, αν απέφευγα όρκους, αν δεν βλασφημούσα, αν δεν καλλοπιζόμουν, και πολλά άλλα, τα εζύγισαν αυτά με τις αμαρτίες μου οι δε δαίμονες έτριζαν τα δόντια τους σε μένα και ορμούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων, και να με ρίξουν στον άχαρον Άδην.

Ξαφνικά ήλθεν ο πνευματικός μου Πατέρας Βασίλειος και είπε πρός τους Αγγέλους:

" Κύριοι μου επειδή αυτή η ψυχή με υπηρέτησεν στη ζωή μου, παρακάλεσα τον Κύριον να την συγχωρέση και να τη σώση από τα χέρια των δαιμόνων, και οι Άγγελοι πετώντας αμέσως ανεβαίναμεν στον ουρανό ανατολικά, και ανεβαίνοντας συναντήσαμεν:

1ον. Το τελώνιο της καταλαλιάς.

Εδώ υπήρχε μιά σύναξις μαύρων, και μας σταμάτησαν, και λυσσόντας σαν σκύλλοι ζητούσαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων. Και μάρτυς μου ο Κύριος τέκνον μου Γρηγόριε, μου εφανέρωσαν όσους κατέκρινα στη ζωή μου και όχι μόνο τ' αληθινά αλλά με συκοφαντούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα εναντίων μου. Οι δε Άγγελοι καταφρονήσαντες αυτούς, και πετώντας τις πτέρυγες τους ανεβαίναμεν στον ουρανό.

2ον. Τελώνιο της ύβρεως.

Και ανεβαίνοντας λίγο συνατήσαμε το τελώνιο της ύβρεως, και εδώ πολυαγωνιζόμενοι οι Άγγελοι, με τις ευχές του Πατρός μας Βασιλείου, αναχωρίσαμεν και συνομιλούντες οι Άγγελοι έλεγαν• αληθινά μεγάλην ωφέλειαν βρήκε αυτή η ψυχή από τον Άγιον Βασίλειον.

3ον. Τελώνιον του φθόνου.

Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του φθόνου, και μη έχοντας τίποτα οι δαίμονες εναντίων μου επεράσαμεν ανενόχλητοι• αν και έτριζαν τα δόντια τους, οι αγριοπρόσωποι εκείνοι μαύροι να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων• και έτσι περάσαμε το τελώνιο τούτο.

4ον. Τελώνιον του ψεύδους.

Και ανεβαίνοντας, σε πολύ ύψος φθάσαμεν στο τελώνιο του ψεύδους όπου εκεί πολύ πλήθος δαιμόνων με άσχημα πρόσωπα έτρεχαν κατ' απάνω μου, κραυγάζοντας και λυσσόντας έφεραν πολλές αποδείξεις, και είχαν γραμμένα πολλές ανόητες λέξεις που έλεγα στην παιδική μου ηλικία μέχρι και τα πρόσωπα που τα έλεγα και ζητούσαν απολογία από τους Αγγέλους. Και οι Άγγελοι πληρώσαντες από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

5. Το τελώνιο του θυμού και της οργής
.
Και ανεβαίνοντας εφθάσαμεν στο τελώνιο του θυμού και της οργής, όπου εκεί πλήθος μαύρων λυσσόντας σαν σκύλλοι δάγκωναν ο ένας τον άλλον και κατατρώγονταν αναμεταξύ τους και σαν αγριόχοιροι ορμόντας εναντίων μου, έκαμναν τα σχήματα και τα καμώματα που έκανα όταν θυμονόμουν και όταν εκρατούσα έχθρα και μνησικάκουν με κανένα• και εδώ πληρώνοντας από τα του Αγίου Βασιλείου αναχωρήσαμεν.

6. Τελώνιον υπερηφάνειας.

Και ανεβαίνοντας λίγον οι Άγγελοι εφθάσαμεν στο τελώνιο της υπερηφάνειας και ψάχνοντας πολλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα να με κατηγορήσουν διότι ήμουν φτωχή και περνώντας ανενόχλητοι φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας.

7ον. Τελώνιον της βλασφημίας.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της βλασφημίας, και αμέσως όταν μας είδαν οι δαίμονες έτρεξαν κατ' απάνω μας τρίζοντας τα δόντια και βλασφημούντες, εγώ έτρεμα από τον φόβο μου και μου έλεγαν οτι βλασφήμησα τρείς φορές στη νεότητα μου• οι δε Άγγελοι έφεραν απόδειξη οτι εξομολογήθηκα και αναχωρήσαμεν αφήνοντας τους δαίμονες άπρακτους.

8ον. Τελώνιον της φλυαρίας και αστειολογίας.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιον της αστειολογίας και φλυαρίας και ζητούσαν οι δαίμονες να δώσω απολογίαν για τα αισχρόλογα, τις αστειολογίες και άσεμνα τραγούδια που έλεγα στη νεότητα μου και απορούσα πως τα θυμούνταν, ενώ εγώ από την πολυκαιρία τα ξέχασα• και πληρώνοντας οι Άγγελοι ανεχωρήσαμεν.

9ον. Τελώνιον του τόκου και δόλου.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο του τόκου και του δόλου που εξετάζει τους τοκογλύφους και δόλιους, και χωρίς να βρουν τίποτα οι δαίμονες να αποδείξουν αναχωρήσαμεν.

10ον. Τελώνιον της οκνηρίας και του ύπνου.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμε στο τελώνιο της οκνηρίας όπου οι δαίμονες με εξέτασαν αν κοιμώμουν πολύ και βαριόμουν να σηκωθώ να προσευχηθώ ή να πάω στην εκκλησία ή αν μπορούσα να κάμω κανένα καλό και αμελούσα• και χωρίς να βρούν τίποτα αναχωρήσαμεν ανενόχλητοι.

11ον. Τελώνιον της φιλαργυρίας.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της φυλαργυρίας στο οποίο υπήρχε πολύ σκοτάδι και ομίχλη• και εξετάζοντας οι δαίμονες και αφού δεν βρήκαν τίποτα επειδή ήμουν φτωχή, φύγαμεν ανενόχλητοι.

12ον. Τελώνιον της μέθης.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μέθης, και ορμόντας οι δαίμονες σαν λύκοι αρπακτικοί κατ' απάνω μας, εξέταζαν το κρασί που ήπια σ' όλη μου τη ζωή• και με κατηγορούσαν οτι στο τάδε σπίτι ήπιες τόσα ποτήρια, στον τάδε γάμον εμέθυσες και όσα μου έλεγαν ήσαν αληθινά• και πληρώνοντας οι Άγγελοι αναχωρήσαμεν και ανεβαίνοντας οι Άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους:

"Μεγάλον κίνδυνον έχει η ψυχή εώς ότου περάσει τα ακάθαρτα τελώνια του αέρος"
και εγώ τους λέγω:

" Ναι κύριοι μου, και νομίζω πως κανείς από τους ζωντανούς ανθρώπους δεν θα γνωρίζη το τι συμβαίνει μετά τον χωρισμό της ψυχής από τους δαίμονες του αέρος, και αλλοίμονο στους αμελείς το τι τους περιμένει•"
και οι Άγγελοι αποκρίθηκαν και είπαν:

" Οι αγίες Γραφές αναλαμβάνουν όλα αυτά, αλλά οι ταλαίπωροι ανθρώποι σκοτεισμένοι από την πολυτέλεια, τροφές και ηδονές του κόσμου, τυφλώνονται και δεν πιστεύουν ότι θα πεθάνουν και δεν φροντίζουν να κάμνουν καλά έργα για την ψυχή τους• και αλλοίμονο στους αμελείς διότι τους αρπάζουν οι δαίμονες και τους ρίπτουν στον σκοτεινόν Άδην μέχρι της κρίσεως οπότε θα δικασθούν και θα απολάβη ο κάθε ένας οτι έπραξε."

13ον. Τελώνιον της μνησικακίας.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μνησικακίας που εξετάζει αυτούς που έχουν έχθρα, και δεν συγχωρούν τους αδελφούς τους. Και ορμόντας οι δαίμονες κατ' απάνω μου, εξέταζαν τα κατάστιχα τους , να βρούν κανένα πταίσιμο να με αρπάξουν• και χωρίς να βρούν φώναξαν σαν λυσσασμένα σκυλιά οτι ξεχάσαμεν να τα γράψουμεν, και αναχωρήσαμεν ανεβαίνοντας,
και ρώτησα τους Αγγέλους πως γνωρίζουν οι δαίμονες τις αμαρτίες των ανθρώπων, και μου αποκρίθηκαν οι Άγγελοι:

" Δεν γνωρίζεις, ότι μετά το βάπτισμα κάθε χριστιανός λαμβάνει έναν Άγγελο σαν φύλακα να τον φυλάει, και να τον οδηγή στο καλό, και να γράφη τα καλά του έργα• ομοίως δε τον ακολουθή και ένας διάβολος και γράφη τις κακές του πράξεις, και τις αναγγέλλει στο κάθε τελώνιο που ανήκει η αμαρτία και γι' αυτό γνωρίζουν οι δαίμονες, και όταν η ψυχή χωρίση από το σώμα και ανέρχεται στους ουρανούς την εξετάζουν δαίμονες σε κάθε τελώνιο και τούτο γίνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς μόνο, στους δε απίστους και ασεβείς δεν υπάρχει καμιά εξέτασις."

14ον. Τελώνιον της μαγείας και γοητείας.

Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μαγείας και γοητείας. Εδώ οι δαίμονες ήσαν σαν άγρια ζώα• άλλοι είχαν μορφή σκύλλου, άλλοι σαν βόδια, άλλοι σαν φίδια, με άσχημη μορφή, αλλά με θείαν χάρην όταν με εξέτασαν δεν βρήκαν τίποτα,
και ανεβαίνοντας ρώτησα τους Άγγελους με τι τρόπον μπορούν να σβήσουν από τα κατάστιχα των δαιμόνων τα αμαρτήματα των ανθρώπων,
και οι Άγγελοι μου αποκρίθησαν:

"Συγχωρούνται τα αμαρτήματα όταν ο άνθρωπος μετανοήση και εξομολογηθή στον πνευματικόν και κάμη τον κανόνα που του έβαλεν τότε εξαλείφονται τα αμαρτήματα από τα κατάστιχα των δαιμόνων• και λυσσώντας οι δαίμονες τους πολεμούν για να τους ρίψουν σε νέα αμαρτήματα. Γι' αυτό η εξομολόγηση και η μετάνοια γίνονται αιτίες να συγχωρηθούν οι ανθρώποι και να περάσουν ελεύθερα τα εναέρια τελώνια. Αλλά πολλοί ανθρώποι λέγουν ότι τα εξομολογούνται στον Θεό• και άλλοι πάλι ζητούν να εύρουν πνευματικόν συγκαταβατικόν για να αποφύγουν τον κανόνα• Αλλά αυτή δεν είναι μετάνοια αλλά πονηρία και ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Και όπως στην ασθένεια του σώματος εκλέγουμεν τον καλύτερον ιατρόν, έτσι πολύ περισσότερον στην ασθένεια της αθάνατης ψυχής να εκλέγουμε τον θεοφοβούμενον και αυστηρόν πνευματικό, και να τον έχει κανείς μέχρι τέλους της ζωής• αλλιώς πλανούνται οι ανθρώποι και δεν μπορούν να περάσουν τα τελώνια του αέρος."

15ον. Τελώνιον της γαστριμαργίας και πολυφαγίας.

Αυτά καθώς μου έλεγαν φθάσαμε στο τελώνιο της γαστριμαργίας και πολυφαγίας, όπου οι δαίμονες ήσαν πολύ χονδροί σαν τους χοίρους, δυνατοί και άγριοι, και έτρεξαν κατ' απάνω μου, γαυγίζοντας, και μου φανέρωσαν τις πολυφαγίες που έκαμνα απο μικρήν ηλικία μέχρι που γέρασα, και οτι δεν νήστευα Τετάρτη και Παρασκευή μέχρι και τις 40στάς χωρίς εγκράτεια• και οι Άγγελοι φέρνοντας τα καλά μου έργα για πληρωμή αναχωρήσαμεν.

16ον. Τελώνιο της ειδωλολατρίας.
Και φθάσαμεν στο τελώνιο της ειδωλολατρίας και διαφόρων αιρέσεων, και χωρίς να βρούν τίποτα οι δαίμονες αναχωρίσαμεν.
17ον. Τελώνιον της αρσενοκοιτίας.

Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της αρσενοκοιτίας• και ο πρώτος αυτών καθόταν σαν φοβερός δράκωντας αλλάσωντας μορφές πότε σαν αγριόχοιρος, πότε σαν ποντικός, πότε σαν θηριόψαρο και τριγύρω αυτού βρώμα και ανυπόφορη δυσσωδία και επλάγιαζε ασχημονώντας. Και επειδή δεν βρήκε τίποτα εναντίων μου, αναχωρήσαμεν,
και μου έλεγαν οι Άγγελοι ότι πολλοί φθάνουν μέχρι εδώ ανεμπόδιστα, και για την αισχρήν αυτήν πράξιν, καταγκρεμίζονται στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

18ον. Τελώνιον των χρωματοπροσώπων.
Και μιλώντας φθάσαμεν στο τελώνιο το οποίον εξετάζει άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι καλλωπίζουν τα πρόσωπα τους με διάφορα χρώματα, και μυρωδικά και δεν ευχαριστούνται με το κάλλος που τους έδωσεν ο Θεός. Εγώ είχα χρωματισθή δύο φορές στη ζωή μου και οι δαίμονες εξέταζαν να με κρατήσουν οι Άγγελοι όμως επάλευαν με πολύν κόπον φέρνοντας τις καλές μου πράξεις, και κερδίζοντας αναχωρίσαμεν.

19ον. Τελώνιον της μοιχείας.
Ανεβαίνοντας φθάσαμεν στο τελώνιο της μοιχείας το οποίον εξετάζει τους μοίχους και μοιχαλίδας• δηλαδή τους παντρεμένους οι οποίοι πηγαίνουν σε ξένες γυναίκες και μολύνουν το στεφάνι τους. Επίσης εδώ στο τελώνιον αυτό εξετάζονται και οι παρά φύσιν πράξαντες με τις γυναίκες τους. Αλλά επειδή εγώ δεν είχα ευθύνη από αυτά αναχωρίσαμεν χωρίς πρόβλημα.

20ον. Τελώνιον του φόνου και της εκτρώσεως.
Και ανεβαίνοντας φθάσαμεν στους τελωνάρχες του φόνου οι οποίοι εξετάζουν τους φονιάδες, μέχρι και τις γυναίκες που αποβάλλουν από την κοιλία τους βρέφη και μέχρι και αυτούς που αποφεύγουν την τεκνογονία• και από εδώ με την χάρην του Θεού αναχωρήσαμεν χωρίς πρόβλημα.

21ον. Τελώνιον της κλοπής.
Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της κλοπής που εξετάζει τους κλέφτες και εξετάζοντας με καλά οι δαίμονες δεν βρήκαν τίποτα και αναχωρίσαμεν ανεμπόδιστα.

22ον. Τελώνιον της πορνείας.
Και ανεβαίνοντας πολύ ψηλά φθάσαμεν στην θύρα του Ουρανού, όπου βρίσκεται το τελώνιο το οποίον εξετάζει τους πόρνους. Ο αρχηγός τους καθώταν σε υψηλό θρόνο και φορούσεν φόρεμα ραντισμένο με αφρούς και αίματα κάθε ακαθαρσίας πλυμμηρισμένον, το οποίον έγινε αυτό από τις ακαθαρσίες της πορνείας. Και ορμώντας οι δαίμονες κατ' απάνω μου με εκατηγορούσαν και έλεγαν πολλά ψέματα, και ετόλμησαν να με αρπάξουν από τα χέρια των Αγγέλων και να με ρίψουν στον άχαρον Άδην. Οι δε Άγγελοι αντίλεγαν σ' αυτούς, ότι είχα εξομολογηθή και παραίτησα από πολύν καιρόν αυτά. Και λέγοντας ψέματα οι δαίμονες έλεγαν ότι δεν τα εξομολογήθηκα ούτε κανόνα έλαβα από πνευματικόν, και οι Άγγελοι αναχώρησαν, τρίζοντας οι ακάθαρτοι δαίμονες τα δόντια τους.
Και προχωρώντας μου λένε οι Άγγελοι ότι πολύ λίγοι περνούν από αυτό το τελώνιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται μέχρι εδώ πέφτουν στον σκοτεινόν και άχαρον Άδην.

23ον. Τελώνιον της ασπλαχνίας.
Και ανεβαίνοντας λίγο φθάσαμεν στο τελώνιο της ασπλαχνίας, το οποίο εξετάζη τους σκληρόκαρδους και ανελεήμονες και εξετάζοντας με οι δαίμονες και χωρίς να με βρουν άσπλαχνη διότι ελεούσα τους φτωχούς, και καταντροπιασθέντες οι δαίμονες, αναχωρήσαμεν απ' αυτούς.

Η πύλη του Ουρανού.

Και ανεβαίνοντας χαρούμενοι φθάσαμεν στην πύλη του Ουρανού, η οποία ακτινοβολούσε και έλαμπε σαν καθαρό χρυσάφι και είχεν υπερθαύμαστην ωραιότητα, που δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπου να την διηγηθή. Ο θυρωρός, ήταν ενας αστραπόμορφος νέος με χρυσά μαλιά και μας δέχθηκε χαρούμενος δοξάζωντας τον Θεόν διότι περάσαμε τα εναέρια τελώνια των δαιμόνων.

Και περνώντας την πύλη του ουρανού είδαμεν πλήθος αστραπόμορφων νέων οι οποίοι ακτινοβολούσαν σαν τον ήλιο και χαίρονταν όλοι και ευφραίνονταν, για την σωτηρία μου• εμείς πορευθήκαμεν με αγαλλίαση και χαράν ανεκλάλητον για προσκύνησιν του αστραπόμορφου θρόνου του Θεού, και Σωρήρα Ημών Ιησού Χριστού. Και είδαμεν σύννεφα όχι σαν τα συνηθισμένα τα οποία παραμέριζαν για να περάσουμεν. Και είδαμεν άλλο σύννεφο λευκό και χρυσόμορφο από το οποίο εξέρχονταν αστραπές και παραμέρισε κι αυτό όπως τα άλλα και περνόντας αισθανθήκαμεν γλυκύτατην ευωδία από τον θρόνο του αοράτου Θεού. Και είδαμεν στο άμεσον ύψος αστραποβόλο τον θρόνο του Παντάνακτος Θεού. Εκεί είναι η χαρά των δικαίων και η Αιώνια αγαλλίαση. Κ' είδαμεν εκεί πλήθος άπειρον αστραπόμορφων νέων, που φορούσαν πολύτιμα φορέματα με χρυσές ζώνες.

Φθάσαμεν απέναντι του θρόνου του Θεού, και οι Άγγελοι που με κρατούσαν άρχισαν να ψάλλουν και κλίνοντας τα γόνατα προσκυνήσαμεν τρείς φορές την Παναγίαν Τριάδα, και μαζύ με ημάς όλο το πλήθος των Αγίων Αγγέλων που ήταν γύρω του θρόνου του Θεού. Κ' ευθέως ακούστηκε φωνή γλυκύτατη και έλεγεν στους Αγγέλους οδηγήστε την ψυχήν αυτήν πρώτα στον Παράδεισον και έπειτα στα καταχθόνια του άδου καθώς κάνεται σε όλες τις ψυχές. Κ' έπειτα αναπαύσετε την στην κατοικία του δούλου μου Βασίλειου που με παρακάλεσεν.

Και συνοδεύοντας με οι Άγγελοι με έφεραν στον Παράδεισον όπου είδα τις κατοικίες των δικαίων όπου έλαμπαν σαν ακτίνες του ήλιου των οποίων η κατοικία εκάστου διέφερεν κάθε ενός ανάλογα των έργων του. Εκεί είδαμεν τον κόλπον του Αβραάμ όπου αναπαύονται τα τέκνα των ορθόδοξων χριστιανών όσα έζησαν στον κόσμο αναμάρτητα. Εκεί αναπαύονται οι ψυχές των 12 Πατριαρχών και όλων των Αγίων και φαίνονταν σαν να ήταν με σώματα, αλλά χέριν ανθρώπου δεν μπορεί να τους πιάση.

Όταν επισκεφθήκαμεν όλες τις κατοικίες των Αγίων οι Άγγελοι με έφεραν στις φοβερές κολάσεις του Άδη όπου κατοικούν οι αμαρτωλοί• και είδα τις σκοτεινές φυλακές όπου είναι κλεισμένες οι ψυχές των αμαρτωλών ως η άμμος της θάλασσας και σκεπάζονταν από την μαύρην ομίχλη του θανάτου• και εκεί ακούεται τέκνον μου Γρηγόριε το ουαί και αλλοίμονο και τους κατατρώγει ασταμάτητα ο μολυσμός και η βρώμα.

Αφού γυρίσαμεν όλες τις κολάσεις των αμαρτωλών, ο ένας Άγγελος μου λέγει.

"Θεοδώρα ξέρεις ότι σήμερα ο πνευματικός σου πατέρας Βασίλειος κάμνει το τεσσαρακοστόν σου μνημόσυνο στην γη;"

Και λέγοντας αυτό ο άγγελος με άφησαν να εμφανισθώ στην πανευφρόσυνη κατοικία του Παραδείσου, όπου εδώ βρίσκονται και άλλες ψυχές των πνευματικών τέκνων του πατρός μας Βασιλείου. Εκεί βρισκόταν ωραιότατο τραπέζι ακτινοβολόντας δια των πολύτιμων λίθων που ήταν στολισμένη, και γεμάτη με διάφορα ωραιότατα οπωρικά που έτρωγαν άνθρωποι άϋλοι χωρίς παχιές σάρκες και έλαμπαν σαν ακτίνες του ήλιου τα πρόσωπα τους. Εκεί δεν διακρίνονταν οι άνδρες από τις γυναίκες. Ωραιότατοι νέοι τους κερνούσαν με ροδοκόκκινο ποτό και όσοι έπιναν χόρταναν από την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

Τότε ο Άγιος Βασίλειος διέταξε την Θεοδώρα να με οδηγήση να ιδώ το ωραιότατο περιβόλι της κατοικίας του. Και οδηγώντας με η Θεοδώρα φθάσαμεν στο περιβόλι του οποίου η πόρτα και τα ψηλά τείχη ήσαν χρυσαφένια, το οποίον ήταν γεμάτο από ποικιλόμορφα δέντρα φορτωμένα από ευγευστάτους και ωραιοτάτους καρπούς άφθαρτους και αθάνατους• και βλέποντας αυτά εγώ έμεινα εκστατικός, η δε Θεοδώρα είπε:

"Αυτά όλα που βλέπεις τα εχάρισεν ο Πανάγαθος Θεός του πατέρα μας Βασιλείου, για τους κόπους του και την αρετή του, για να ευφραίνεται και να αναπαύεται με όλα τα σωσμένα πνευματικά του τέκνα. Φρόντισε και συ τέκνον μου Γρηγόριε, έως ότου βρίσκεσαι στον προσωρινόν κόσμο, να κάμης τις εντολές του Θεού, για να έλθης και συ εδώ μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, οπότε ο Θεός έχει μεγαλύτερα από αυτά ετοιμασμένα γι' αυτούς που Τον Αγαπούν."

Εγώ ψηλαφίζοντας τον εαυτό μου εάν ήμουν με το σώμα, μου φάνηκε σαν να έπιανα ακτίνες του ήλιου, και τότε ήλθα στον εαυτό μου ελευθερωθείς από τα φοβερά και εξαίσια εκείνα πράγματα. Και συλλογιζόμενος όλα αυτά έλεγα• άραγε από τον διάβολο τα είδα όλα αυτά; Και σηκώθηκα επορεύθηκα να συναντήσω τον άγιον Γέροντα μου, και βρίσκωντας τον έβαλα μετάνοια και πήρα την ευλογία του, και μου λέει• άραγε ξέρεις τέκνον μου Γρηγόριε, ότι αυτήν τη νύκτα είμασταν μαζί στα ουράνια και αιώνια σκηνώματα εκεί που βρίσκεται η Θεοδώρα και την είδες και μιλήσατε μαζί κατά την επιθυμία σου, και πήγατε μαζί στο ωραιότατο περιβόλι και είδες τα πανεύοσμα εκείνα άνθη και τους αθάνατους εκείνους καρπούς και είδες τα ολόχρυσα εκείνα παλάτια αυτήν τη νύκτα, μην νομίσεις τέκνον μου ότι όλα αυτά είναι όνειρο.
Εγώ ακούγοντας αυτά από το στόμα του άγιου Γέροντα και επιγείου αγγέλου λιποθύμησα και έμεινα άφωνος γνωρίζοντας όλα αυτά ότι έγιναν στ΄ αλήθεια Έπειτα όταν συνήλθα μου λέγει ο Άγιος:

"Και συ τέκνον μου Γρηγόριε φρόντισε να διέλθης τη ζωή σου με αγαθοεργίες κατά τις εντολές του Χριστού και μετά τον θάνατο σου θα σε δεχθώ στις αιωνίους κατοικίες, τις οποίες μου εδώρησεν ο Κύριος δια την πολλήν του αγαθότητα. Διότι εγώ θα φύγω σε λίγο από τον μάταιο αυτόν κόσμο, και συ υστερότερα και θα σε περιμένω εκεί στα αιώνα, διότι καθώς ο Κύριος μου αποκάλυψε θα διέλθης την ζωή σου θεάρεστα. Πρόσεξε τέκνον μου μη φανερώσης σε κανέναν όσα είδες και άκουσες εν όσω ζω. Μετά από τον θάνατο μου γράψε τα αυτά για ωφέλεια των Χριστιανών που θα τα διαβάσουν."

Έως εδώ αδελφοί χριστιανοί είναι η διήγηση του θανάτου της Θεοδώρας την οποίαν έγραψεν ο σοφός Γρηγόριος. Επίσης έγραψεν πως μέλλεται να γίνη η φοβερά κρίσις την ημέρα εκείνης της Δευτέρας! Παρουσίας του Αδεκάστου Κριτού περί της οποίας αποκαλύφθηκεν στον άγιον γέροντα Βασίλειον, και το οποίον βρίσκεται πιο κάτω σε αυτό το κείμενο γραμμένο
"Κάθε πρωΐ ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ' όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους."http://www.paterikoslogos.com/viewtopic.php?f=4&t=33
Ἄς διδαχθοῦμε ἀδελφοί μου ἀπό ὅλα αὐτά καί ἄς μετανοήσουμε. 

Ἱερομ. Σάββας Ἁγιορείτης