ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΔΩ ΚΑΤΩ ΠΑΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΔΩ ΚΑΤΩ ΠΑΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

 

Πατέρες μου, ο ιερεύς που λειτουργεί και τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας θα πρέπει να έχει ακατάγνωστη συνείδηση. Το λέμε αυτό στην ευχή, τη θυμάστε: “ινα ακαταγνώστως και απροσκόπτως και εν τω καθαρώ του μαρτυρίου της συνειδήσεως εν παντί καιρώ και τόπω” οφείλουμε να σε επικαλούμεθα και για μας που θα τελέσουμε τώρα τη Θεία Λειτουργία και για τους πιστούς που περιμένουν απ’ έξω και τη Θεία Χάρη και τη Θεία Κοινωνία. Αλίμονο όμως, αν λειτουργούμε με ενοχές! Έχουμε την πιο μεγάλη δυστυχία, το πιο μεγάλο βάρος. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει στους λόγους του “καλύτερα να σε τσιμπήσει σκορπιός παρά να σε κεντάει η συνείδησή σου μέρα-νύχτα”. Και συνεχίζει ο Άγιος “κατανόησε, ω λειτουργέ των μυστηρίων της Εκκλησίας, πόσο τρομακτικό είναι να κατηγορήσαι απ’ τη συνείδησή σου κι αυτόν τον φοβερό κατήγορο να τον έχεις συνεχώς απειλητικό μέσα στην ψυχή σου”.

 

Κι αυτόν τον έλεγχο δεν τον αντέχει η συνείδησίς μας. Ένας ιερεύς υπέργηρος, την τρίτη μέρα από την κοίμησή του, εμφανίστηκε στο πεντάχρονο εγγονάκι του στην εξώπορτα του σπιτιού του, βρεγμένος απ’ την κεφαλή μέχρι τα πόδια του, ώστε τα νερά έσταζαν πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Ο μικρός τον ρώτησε -απ’ αυτόν το μικρό έμαθα αυτή την ιστορία, αυτό το γεγονός. Δεν ήταν μικρός όταν τον εξομολόγησα, ήτανε βαρύτατα ασθενής στο νοσοκομείο του Μεταξά στον Πειραιά.- “Μα καλά παππού εσύ δεν πέθανες; Και πώς έγινες έτσι μούσκεμα αφού έξω δε βρέχει κι έχει λιακάδα;”. “Άκουσε εδώ να δεις αγοράκι μου”, του απάντησε ο παππούς, “αυτά δεν είναι από βροχή, είναι ιδρώτας αγωνίας. Είναι τώρα μόλις τρεις μέρες που περνούσα τα τελώνια. Τώρα λυτρώθηκα! Τώρα γλίτωσα αγοράκι μου, τώρα σώθηκα. Όταν γυρίσουν οι γονείς σου, να τους το πεις και αν δε σε πιστέψουν να τους βάλεις να γλείψουν αυτά τα νερά κάτω στο πάτωμα για να πειστούν”. Κι εξαφανίστηκε. Ήρθαν οι δικοί του, αφού είχαν πάει στο νεκροταφείο να κάνουν τα τριήμερα και τους διηγήθηκε, δεν το πίστεψαν, είπε να, σκύψτε και γλείψτε τα νερά. Τα ’γλειψαν και τα νερά ήτανε αλμυρά. Γιατί και ο ιδρώτας μας είναι αλμυρός.Φοβερό πατέρες μου για όλους, γι’ αυτό και κάθε βράδυ θερμοπαρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο, στο μικρό μας Απόδειπνο “και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλία μου ψυχή περιέπουσα και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα”. Ώστε όταν έρθει αυτή η φοβερή ώρα του θανάτου μας, να μας βρει εν μετανοία, έτοιμους, καθαρούς και αμόλυντους.Κάποια ψυχή που ασκήτευε στα βράχια του Αγίου Όρους, μου έγραψε κάποτε τα εξής, στην πρώτη πενταετία μου ως ιερεύς “Πάτερ μου, απαιτείται μεγάλος και καθημερινός αγώνας, όχι μόνο για την κάθαρση από τα πάθη σου, που έχεις πολλά, αλλά και για να παραμείνεις στο πνεύμα της Θείας Λειτουργίας, που είναι το κέντρον όχι μόνον της ζωής σου, της προσωπικής σου ζωής, αλλά και το κέντρο της ζωής των χριστιανών της ενορίας σου.

 

Να διατηρήσεις την έξωθεν καλή μαρτυρία σε όλη σου τη ζωή, ακολουθώντας τα ματωμένα ίχνη του Χριστού, με τη βεβαιότητα ότι θα υποστείς πολλά χτυπήματα και από την κακίαν του κόσμου της αμαρτίας κι από τη μοχθηρία των δαιμόνων. Να φοβάσαι περισσότερο το νοερό και αισθητό πόλεμο εκ δεξιών, με τις κολακείες, τους επαίνους, τα μπράβο και τα χειροκροτήματα. -Γι’ αυτό παρακαλώ μη χειροκροτήσετε στο τέλος.- Θα σκοτίσουν την κρίση σου, και με την οίηση που θα σε κυριεύσει -δεν είπε υπερηφάνεια, δεν είπε εγωισμό, ..είπε οίηση…που είναι το πλέον λεπτό πράγμα της υπερηφάνειας,- θα πέσεις κάτω με πάταγο σκληρό προς χαράν των δαιμόνων και λύπη Αγίων και αγγέλων. Για αυτό τον φόβο του Θεού να τον καλλιεργείς κάθε μέρα για να διατηρήσεις την αγνότητα και την ταπείνωσή σου. Και θέλω να’ χεις προσευχή ματωμένη....-τι εννοούσε τώρα ματωμένη!-, αγωνιώδη, ασκητική…όχι μόνο για σένα αλλά και για όσους κρέμονται στο πετραχήλι σου”. Η προσευχή υπέρ των άλλων μας λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, είναι κατ’ εξοχήν πράξις αγάπης και ευθύνης για τις ψυχές, ειδικά στη Θεία Λειτουργία. Μέσα απ’ αυτήν ο ιερεύς ενώνεται με τον Θεόν και τους ενορίτες του, γενόμενος μέτοχος όλων των δοκιμασιών, των θλίψεων, των πειρασμών, των προβλημάτων που του εμπιστεύονται. Η λειτουργική προσευχή απλώνεται ακόμα και σε ολόκληρον τον κόσμον, τον τραυματισμένον θανάσιμα απ’ την αμαρτία. Επίσης, μας συμβουλεύει ο Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος, ότι οφείλουμε εμείς οι ιερείς να αγωνιζόμεθα, να ασκούμεθα και να μαρτυρούμε στην προσευχή και στις ιερές ακολουθίες. Σταυρώνοντας τον εαυτό μας με τα πάθη του μαζί με τους αμαρτωλούς λογισμούς. Τώρα κάθετα θέλετε, οριζόντια θέλετε όπως είπε ο Άγιος Γόρτυνος προηγουμένως, θα το κρίνουμε. Νεκρώνοντας τις κινήσεις και τις έννοιες του θελήματος της σαρκός μας για να θέσουμε σε κίνηση την προσωπικότητά μας και να κατορθώσουμε εν Χριστώ Ιησού την καθαρότητα της διανοίας, δηλαδή των λογισμών, των σκέψεων, την καθαρότητα της φαντασίας, έξω η φαντασία. Η φαντασία είναι μεταπτωτικό φαινόμενο. Δεν το είχαν οι πρωτόπλαστοι πριν αμαρτήσουν. Δεν υπήρχε φαντασία.

 

Τη φαντασία μας την διέβαλε ο διάβολος και είναι μια κακή κληρονομιά που την κουβαλάμε όλοι μας. Η φαντασία είναι «γέφυρα των δαιμόνων», την αποκαλούν οι Πατέρες. Γέφυρα των δαιμόνων, γέφυρα που περνά μέσα μας ο δαίμονας για να μας ενοχλήσει ή να μας ρίξει στην αμαρτία.Δηλώνει λοιπόν, αυτός ο αγώνας ευθύνη γιατί μόνον έτσι θα αισθανθούμε τη ζωντανή παρουσία του Χριστού στη Θεία Λειτουργία και στην καρδιά μας. Εκεί πρέπει να Του μιλάμε για τα προβλήματα και τα ανομήματα και τα αγνοήματα των ενοριτών μας, γιατί είναι δικά Του πρόβατα, δεν είναι δικά μας. Εσύ έχεις 5, εσύ έχεις 10, εσύ έχεις 20, εσύ 30, εσύ 50, εσύ 100…όλοι είμαστε τσοπάνηδες. Όλοι είμαστε βοσκοί. Παίρνουμε αυτά τα προβατάκια, τα 5, τα 10, τα 50, τα 100 και πρέπει να τα οδηγήσουμε στην Κιβωτό της σωτηρίας, στη μάντρα του Χριστού. Γι’ αυτό δεν επιτρέπεται ο φθόνος μεταξύ μας. Κοίταξε αυτός, κάνει κήρυγμα και μαζεύει τριακόσους κάνω ’γω έρχονται δέκα. Μάτωσε μας λένε οι πατέρες στην προσευχή σου, για να γίνουν και οι δέκα εκατό. Θα περάσουν χρόνια, αλλά θα γίνουν εκατό.Κάποτε ένας ιερεύς μου διηγήθηκε το εξής υπερθαυμαστό και συγχρόνως φρικιαστικό για αυτόν γεγονός. Τι να σας πω…το άκουγα και έτρεμα. “Κάποια Κυριακή που λειτουργούσα” διηγείται, “ήμουνα σε μια έντονη νευρικότητα και μάλιστα με θυμό από την πικρή ενθύμηση μιας διενέξεως και όταν εκφώνησα «πρόσχωμεν τα Άγια τοις Αγίοις», κι άρχισα να τεμαχίζω τον αμνό του Θεού, νευρικότατα, και απρόσεκτα, όπως τον τεμάχιζα με λέγοντας και τις λέξεις «μελίζεται και διαμελίζεται», πετάχτηκε ένας μεγάλος μαργαρίτης του Παναγίου Σώματος κάτω στο έδαφος. Έσκυψα και άρχισα να ψάχνω για να τον βρω. Και τελικά τον είδα και άπλωσα το χέρι μου για να τον πάρω. Έντρομος βλέπω το Χριστό ολόκληρον. Είχε χαθεί τρόπον τινά το έδαφος του Ιερού και ήταν ολόκληρος αλλά εφαίνετο από τη μέση και πάνω. Σ’ αυτή .. στη θέση του μαργαρίτη ήταν αυτά. Και μου μίλησε. Μου μίλησε με μια φωνή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ”. Κι άρχισε να κλαίει. Τι του είπε; “Καλύτερα δω κάτω, παρά στα χέρια σου!”. “Το βλέμμα Του ήταν βλέμμα Κριτού και αισθάνθηκα σαν να καταδικάζομαι μπροστά στο θρόνο της Δευτέρας Παρουσίας.. μπροστά στο θρόνο”. Όχι κοκάλωσα, όχι πάγωσα, όχι κι εγώ δεν ξέρω τι έπαθα ώσπου να συνέλθω. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…χρόνια τώρα δεν μπορώ να συνέλθω. Φοβερό. Φοβερό για μας τους λειτουργούς, φοβερό! Για μένα, …άςτα για μένα. Ο εν λόγω ιερεύς όμως διαπίστωσε με το πέρασμα του χρόνου, και δεν ντρέπεται να το λέγει τώρα, για να διδάσκει,…” ότι διαπίστωσα στον εαυτό μου έντονη υπερηφάνεια και εγωισμό” που κυριαρχούσαν πάνω του καθώς και σαρκικό πάθος που τον βασάνιζε. Από τότε διορθώθηκε και μετά φόβου και τρόμου τηρούσε τη Θεία Ευχαριστία καλλιεργώντας επίμονα και με αίσθημα ευθύνης την πλήρη καθαρότητα στους λογισμούς και την ταπείνωση. Λειτουργούσε από τότε πάντοτε με δάκρυα μετανοίας και κατέστη στη Μητρόπολή του, ο πλέον φιλακόλουθος ιερεύς. Με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, εγκράτεια, μελέτη των Γραφών, ταπεινό φρόνημα και λοιπά. Ακόμα και στο βάδισμα και στις κινήσεις του, διακρίνεται και τώρα για τη συστολή του. Περπατάει και ντρέπεται!

 

                                                                                   π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος