Ο γέρων Παΐσιος για τους ομοφυλόφιλους

ο Χριστιανός Ορθόδοξος

Ο γέρων Παΐσιος για τους ομοφυλόφιλους

Posted in προσευχές, Άγιοι Προστάτες, Άνδρες Πραγματικοί by orthodoxos on 17/01/2009

ο π. Παΐσιος είπε του στρατηγού Γράψα, ότι θα πάρουμε την Πόλη!!!

από το [http://vatopaidi.wordpress.com/2009/01/15/geron-paisios-kolyba/#more-3019]
— Γέροντα, τι συμβαίνει με τους ομοφυλόφιλους; Μερικοί γιατροί λένε ότι γεννιούνται έτσι, ότι είναι δηλαδή θέμα χρωμοσωμάτων, θέμα της φύσης, άρα είναι αδύνατο αυτοί οι άνθρωποι να αλλάξουν και επομένως άδικα τους ταλαιπωρούν, και ότι δεν έχουν ευθύνη αυτοί.
— Πα! Πα! Όχι, βρε παιδί μου, δεν είναι έτσι. Είναι ένα πάθος και αυτό όπως και τα άλλα πάθη.
— Δηλαδή, μπορεί να διορθωθεί ένας τέτοιος άνθρωπος;
— Πως δεν μπορεί! Μπορεί!… Αν θέλει και προσπαθήσει μπορεί να κόψει την κακιά συνήθεια… Πολύ βοηθάει να έχει κανείς έναν πραγματικό και καλό φίλο.
— Πως γίνεται κανείς ομοφυλόφιλος; Φταίει η οικογένεια;
— Αν είναι μικρό παιδάκι πιο αδύνατο, πιο συνεσταλμένο και δεν προσέξουν τις παρέες του, τότε κανένας αλήτης μπορεί να το στριμώξει με το ζόρι… έλκεται και αυτό μετά από την ηδονή και σιγά-σιγά συνηθίζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ
Αθανασίου Ρακοβαλή
Ντισκλέιμερ: στο «Vatopaidi. wordpress»: δε γράφουν ΗΛΙΘΙΟΙ, ούτε  ΚΑΘΗΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ -   (για τους αναγνώστες δεν γνωρίζω!!! )
—
ΥΓ: Ο Αυνανισμός είναι Αμαρτίαν!!!

Η μνήμη του θανάτου στην ζωή του Χριστιανού

Η μνήμη του θανάτου στην ζωή του Χριστιανού

Αντιδράσεις:

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός:Ο θάνατος των αμαρτωλών και ο θάνατος των δικαίων!

Αναδημοσίευση από: http://serafeimtousarof.blogspot.gr/

Πριν γίνει ο προφήτης Δαβίδ βασιλιάς του Ισραήλ υπηρετούσε τον βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, επειδή γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα πάρει το θρόνο, τον καταδίωκε, προσπαθώντας να τον θανατώσει. Μια φορά όταν η ζωή του κινδύνευε, ο προφήτης Δαβίδ είπε σ' αυτούς που ήταν τότε μαζί του· «Ένα βήμα με χωρίζει από τον θάνατο» (Α' Βασ. 20, 3).

Θυμήθηκα τώρα αυτά τα λόγια γιατί πριν μία εβδομάδα έπρεπε να τα πω και εγώ. Ένα μόνο βήμα με χώριζε από το θάνατο. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν πεθαμένος, σχεδόν καθόλου δεν είχα σφυγμό και η καρδιά μου παρά λίγο να σταματήσει να χτυπά. Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε. Και τώρα ακόμα είμαι αδύναμος και μόνο καθισμένος μπορώ να μιλάω με σας.

Θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό, θέλω να σας πω για την μνήμη του θανάτου, διότι ο θάνατος βρίσκεται πολύ κοντά στον καθένα μας, όπως ήταν τόσο κοντά σε μένα το προηγούμενο Σάββατο. Ο καθένας από μας μπορεί να πεθάνει ξαφνικά, τότε που δεν περιμένει. Γνωρίζετε ότι η ζωή πολλών ανθρώπων τελειώνει ξαφνικά και απρόοπτα.

Να θυμάστε πάντα, χαράξτε στην καρδιά σας τον λόγο αυτό του Χριστού· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι» (Λκ. 12, 35). Να θυμάστε πάντα τον λόγο αυτό και ποτέ να μην τον λησμονήσετε. Όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να περπατήσουν ένα μακρύ δρόμο ή να κάνουν μία δύσκολη εργασία δένουν στη μέση τους το ζωνάρι. Και όταν περπατάνε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας έχουν μαζί τους λυχνάρια και είναι σημαντικό γι' αυτούς τα λυχνάρια αυτά να είναι πάντα αναμμένα.

Το ίδιο και στην πνευματική μας ζωή, η μέση μας πρέπει να είναι ζωσμένη και τα λυχνάρια μας αναμμένα. Πρέπει να είμαστε ακούραστοι εργάτες του Θεού και να αγωνιζόμαστε πάντα κατά του διαβόλου, ο οποίος σε κάθε μας βήμα προσπαθεί να μας αποτρέψει από τον Χριστό και να μας θανατώσει με τους πειρασμούς. Γι' αυτό ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας έδωσε αυτή την εντολή· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι».

Ποτέ να μην λησμονείτε ότι η επίγεια ζωή μάς δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την ζωή την αιώνια και η τύχη μας στην αιώνια ζωή θα κριθεί απ’ αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.

Να είστε πιστοί στον Χριστό, πιστοί με τον τρόπο που ο ίδιος έδειξε στην Αποκάλυψη του αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου. Εκεί Αυτός λέει· «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Απ. 2, 10).

Πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό, πρέπει ακούραστα κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή να υπηρετούμε τον Θεό. Η ζωή μας είναι σύντομη, δεν μπορούμε να σπαταλάμε άσκοπα αυτές τις λίγες ώρες και ημέρες της ζωής μας, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε την ώρα του θανάτου.

Όλοι οι άγιοι ασκητές είχαν πάντα στο νου τους την μνήμη του θανάτου. Μέσα στα κελλιά τους είχαν κρανίο για να το βλέπουν και να θυμούνται το θάνατο. Με δάκρυα το κοιτούσαν, σκεφτόμενοι ότι και αυτοί θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Υπηρετούσαν ακούραστα τον Θεό και δούλευαν εις τον Κύριον, όπως το έκανε ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Εκείνοι, όπως και εσείς, άκουγαν κάθε μέρα στον εσπερινό τα λόγια του 33ου ψαλμού· «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός» (Ψαλ. 33, 22). Όπως και εσείς, άκουγαν και αυτοί· «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των όσιων αυτού» (Ψαλ. 115, 6). Φοβερό θάνατο έχουν οι αμαρτωλοί. Και έχω δει πολλά παραδείγματα. Όμως ένα γεγονός που έχω δει πρίν 40 χρόνια τόσο βαθιά αποτυπώθηκε στη μνήμη μου που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ήμουν τότε επαρχιακός γιατρός και με κάλεσαν στο σπίτι ενός πολύ γνωστού σ' εκείνη την περιοχή πλούσιου γαιοκτήμονα, που ήταν άνθρωπος πολύ κακός. Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι του μού έκανε εντύπωση η ακαταστασία που υπήρχε εκεί. Άνθρωποι έτρεχαν από δω και από κει. Πάνω στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας γέρος με πρόσωπο κατακόκκινο που μόλις με είδε άρχισε κυριολεκτικά να ουρλιάζει. Έλεγε· «Γιατρέ, παρακαλώ, σώσε με! 

Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω».

Πού ήταν πριν εκείνος ο άνθρωπος, τι σκεφτόταν όταν ταλαιπωρούσε τους άλλους; Τι σκεφτόταν όταν τους έπαιρνε όλα τους τα χρήματα; Τώρα ο θάνατος ήλθε, είναι εδώ και είναι αργά πλέον να λες· «Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω». Θα έπρεπε η ζωή σου να ήταν τέτοια ώστε να μην φοβάσαι τον θάνατο.

Ποιος δεν φοβάται τον θάνατο; Μόνο αυτός που ακολουθεί τον Χριστό, που όλη την ζωή του κατευθύνει με σκοπό να τελεί τις εντολές του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβούνται τον θάνατο. Γνωρίζουν την υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μακαρισμούς· «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Μτ. 5, 12).

Τελείως διαφορετικός ήταν ο θάνατος των αγίων. Ο άγιος Σεραφείμ πέθανε γονατισμένος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, στην οποία προσευχόταν πάντα. Έτσι στεκόμενος στα γόνατά του κοιμήθηκε και ήταν τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας λέει· «Περιπατείτε έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβη» (Ιω. 12, 35). Ακόμα έχετε το φως του Χριστού, ακόμα έχετε την δυνατότητα να πηγαίνετε στο ναό, να ακούτε τις εντολές, να ακούτε το Ευαγγέλιο. Να περπατάτε μέσα σ' αυτό το φως. Γιατί, όταν έλθει ο θάνατος, το φως αυτό θα σβήσει για σας. Πέραν του τάφου δεν υπάρχει μετάνοια και θα πάρετε ανταπόδοση σύμφωνη με όσα έχετε κάνει στη ζωή σας.

Περπατάτε λοιπόν στο φως όσο έχετε το φως, για να μην σας καταλάβει το σκοτάδι, το σκοτάδι το αιώνιο, το σκοτάδι του θανάτου. Ο θείος απόστολος Παύλος λέει· «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β' Κορ. 6, 2). Τώρα, όσο ζούμε, είναι για μας καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός σωτηρίας. Τώρα πρέπει να σκεφτόμαστε την σωτηρία μας και να προετοιμαζόμαστε για την αιώνια ζωή. Αυτό κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλοι όσοι αγαπάνε τον Χριστό.

Πριν 70 χρόνια ζούσε στην Αγία Πετρούπολη ένας γιατρός που λεγόταν Γαάζ. Αυτός υπηρετούσε στις φυλακές και είχε καρδιά αγαθή, καρδιά γεμάτη ευσπλαχνία και αγάπη για τους ανθρώπους. Από την θέση του, του γιατρού των φυλακών, προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει τους δυστυχισμένους ανθρώπους που κρατιούνταν εκεί. Έβλεπε πως έστελναν στα κάτεργα αλυσοδέσμιους κατάδικους, γνώριζε ότι θα περπατήσουν με τα πόδια χιλιάδες βέρστια μέχρι να φτάσουν στην Σιβηρία και η καρδιά του έσφιγγε από τον πόνο. Για να αισθανθεί τον πόνο τους μια φορά φόρεσε στα πόδια του αλυσίδες και περπατούσε μ' αυτές ώρες στην αυλή του σπιτιού του. Όταν βρισκόταν στην κλίνη του θανάτου, ο άγιος αυτός άνθρωπος και γιατρός, είπε στους συγκεντρωμένους γύρω του ανθρώπους τα εξής θαυμαστά λόγια, τα οποία πρέπει να τα βάλουμε καλά στο νου μας· «Να βιάζεστε να κάνετε καλό για τους άλλους». Να βιάζεστε γιατί ο θάνατος όλους μάς περιμένει. Να μην είστε επιπόλαιοι, να είστε πιστοί μέχρι θανάτου και θα σας δώσει ο Θεός το στέφανο της ζωής.

Ο προφήτης Ησαΐας είπε ένα λόγο, τον οποίο επίσης πρέπει καλά να θυμόμαστε και που πρέπει βαθιά να αποτυπωθεί στην καρδιά μας· «Έκστητε, λυπήθητε, αι πεποιθυΐαι, εκδύσασθε, γυμναί γένεσθε, περιζώσασθε σάκκους τας οσφύας» (Ησ. 32, 11).

Τρέμετε ανέγνοιαστες, να έχετε την μνήμη του θανάτου, να σκέφτεστε πάντα την ώρα όταν θ' αφήσετε αυτή την ζωή και ποτέ να μην το ξεχνάτε. Και για να μην το ξεχνάμε, για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την οδό του Χριστού και να μην φοβόμαστε τον θάνατο, χρειαζόμαστε βοήθεια από τον Παντοδύναμο Θεό. Χωρίς αυτή την βοήθεια δεν θα νικήσουμε τους πειρασμούς του διαβόλου, γι' αυτό πρέπει να ζητάμε να μάς στείλει ο Θεός την χάρη του. Κύριε, ελέησε μας τους αμαρτωλούς, Κύριε, βοήθησε μας!

Πρέπει να Τον ικετεύουμε έτσι όπως Τον ικέτευε η γυναίκα η ειδωλολάτρισσα, για την οποία ακούσατε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αυτή ήταν Χαναναία και όταν είδε τον Χριστό με τους μαθητές του άρχισε να φωνάζει δυνατά και να Τον ικετεύει· «Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυΐδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Μτ. 15, 22). Αλλά ο Κύριος δεν της έδινε σημασία και συνέχιζε σιωπηλά το δρόμο του. Η γυναίκα συνέχιζε να Τον ικετεύει, όμως Εκείνος δεν απαντούσε. Στο τέλος οι μαθητές του Τού είπαν· «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Μτ. 15, 23). Και ο Κύριος απάντησε· «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Μτ. 15, 24). 

Η γυναίκα όμως συνέχιζε να Τον ικετεύει. Τι της είπε τότε ο Κύριος; «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Μτ. 15, 26). Και άκουσε μία απάντηση καταπληκτική για την ταπείνωση και την πραότητα" «Ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών» (Μτ. 15, 27), - δώσε μου, Κύριε, ένα ψίχουλο από το έλεός σου. Σταμάτησε ο Κύριος, όταν το άκουσε, και της είπε· «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις, και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Μτ. 15, 28).

Πολλοί από μάς έχουν ζωή που δεν αρμόζει στους χριστιανούς. Πολλοί είναι βεβαρημένοι με διάφορες αμαρτίες, πολλοί έχουν ξεχάσει τον λόγο του Θεού· «Το κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α' Κορ. 15, 56). Ο θάνατος πληγώνει αυτόν που είναι δούλος της αμαρτίας. Τότε, αν είμαστε τόσο αδύναμοι, αν το ένδυμα της ψυχής μας είναι όλο μαύρο από τις αμαρτίες μας, δεν είμαστε και εμείς σαν τα σκυλιά, δεν πρέπει και εμείς να κράζουμε προς τον Θεό, όπως έκραζε εκείνη η Χαναναία γυναίκα; «Κύριε, είμαι σαν το σκυλί, αλλά ελέησόν με!»

«Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι». Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

http://imverias.blogspot.gr
 http://ahdoni.blogspot.gr/

Έχουμε Πνεύμα Άγιο; Κήρυγμα Αυγουστίνου Καντιώτου.

Έχουμε Πνεύμα Άγιο; Κήρυγμα Αυγουστίνου Καντιώτου.

12:00 PM Αναρτήθηκε από Sophia Siglitiki Drekou

Ἔχουμε Πνεῦμα Άγιο;

Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργοῦ - Ἀθηνῶν τὴν 17η Ιουνίου του 1962, το πρωΐ. Αλήθεια, πόσο πολύ σπάνιες είναι σήμερα τέτοιες ομιλίες απο άμβωνος...(Διατηρείται η υπάρχουσα ορθογραφία.)
"Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τῆς πίστεώς μας, ἡ Πεντηκοστή· γιορτάζουμε τὰ γενέθλια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶνε ἡ ἐκπλήρωσι τῆς ὑποσχέσεως ποὺ ἔδωσε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅτι θὰ στείλῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Ὅλα σήμερα (ἀπόστολος, εὐαγγέλιο, τροπάρια, πρὸ παντὸς οἱ εὐχές) μιλοῦν γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.

Γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο πρέπει κ᾽ ἐμεῖς νὰ μιλήσουμε. Σὲ ποιόν ὅμως; ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν, καρδιὲς νὰ αἰσθανθοῦν; Ὁ σημερινὸς κόσμος γιὰ ἄλλα πράγματα συζητεῖ· ἂν τοῦ μιλήσῃς γιὰ Πνεῦμα ἅγιο, μένει ψυχρός «Ὦ γενεὰ ἄπιστος» τοῦ αἰῶνος μας! (πρβλ. Ματθ.17,17. Μᾶρκ. 9,19. Λουκ. 9,41).
Ξέρετε πῶς μοιάζουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι; σὰν τυφλοπόντικες. Ὁ τυφλοπόντικας δὲν βγαίνει ἀπ᾽ τὸ λαγούμι του· ἐκεῖ μέσα γεννήθηκε, ἐκεῖ καὶ θὰ πεθάνῃ. Κ᾽ ἐμεῖς τυφλοπόντικες εἴμαστε! Ὅσα γράμματα κι ἂν ξέρουμε, ζοῦμε μέσ᾽στὰ λαγούμια τῆς ὕλης καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τὴ σημερινὴ γιορτή, ὅτι πέρα ἀπὸ τὴν ὕλη, ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἐνδιαφέροντα, ὑπάρχει κάτι ἄλλο.
Μέσα στὸν κόσμο αὐτὸ τῆς φθορᾶς καὶ παροδικότητος, ἀγαπητοί μου, ἔρχεται ἡ σημερινὴ ἑορτὴ νὰ ὑπενθυμίσῃ, ὅτι ὑπάρχει κ᾽ ἕνας ἄλλος κόσμος, ὁ κόσμος τοῦ Πνεύματος. Ἂς φωνάζουν οἱ ἄπιστοι, ἂς λένε ὅ,τι θέλουν. Ἐμεῖς δὲν ἀρνούμεθα τὴν ὕλη· ἀλλ᾽ ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει ἡ ὕλη, ποὺ τὴν πιάνεις τὴ ζυγίζεις τὴ μετρᾷς, ἄλλο τόσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει πνεῦμα, ὅτι ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο.

Ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο! Ἀπόδειξις σήμερα οἱ ἀπόστολοι. Τί ἦταν οἱ ἀπόστολοι τὸ ἀκούσαμε. Δὲν βγῆκαν ἀπὸ γυμνάσια καὶ σχολές, δὲν ἔμαθαν γλῶσσες. Καὶ βλέπεις, αὐτοὶ οἱ ἀγράμματοι, ἔγιναν πάνσοφοι. Ἐὰν σᾶς ἔλεγαν, ὅτι ἕνα μικρὸ παιδί, ἕνας πιτσιρίκος τοῦ νηπιαγωγείου, κατώρθωσε νὰ λύσῃ ἕνα δύσκολο πρόβλημα ἀριθμητικῆς ἢ ἀλγέβρας, τί θὰ λέγατε· Εἶνε δυνατόν; αὐτὸ εἶνε θαῦμα. Ἔ, πιὸ μεγάλο θαῦμα ἔχουμε ἐδῶ. Αὐτοὶ οἱ ἀπόστολοι, ποὺ σὰν ψαρᾶδες μόνη δουλειά τους ἦταν νὰ ῥίχνουν τὰ δίχτυα, ξαφνικὰ ἀνέβηκαν τόσο ψηλά, ποὺ μποροῦσαν ν᾽ ἀπαντοῦν σὲ φιλοσόφους· ἀνέβη καν πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν Σωκράτη καὶ τὸν Ἀριστοτέλη, ἐκεῖ ποὺ «ἰλιγγιᾷ νοῦς» ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία (θ΄ ᾠδὴ καταβασ. Φώτων καὶ Σαβ. πρὸ Πεντηκοστῆς) , σὲ τέτοιο ὕψος θεωρίας. Ποιός τοὺς φώτισε; ρωτᾶμε τοὺς ἀπίστους· ἐλᾶτε νὰ μᾶς ἐξηγήσετε πῶς ἀπέκτησαν τέτοια σοφία καὶ δύναμι, καὶ ὄχι μόνο τὸ μυαλὸ ἀλλὰ καὶ ἡ καρδιά τους πῆρε τέτοια φτερά; «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).

Τί ἦταν λοιπὸν οἱ ἀπόστολοι; Θυμηθῆτε· ὁ ἀπόστολος Πέτρος μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια, μὲ ὅρκο μία καὶ δύο καὶ τρεῖς φορὲς λέει «Οὐκ οἶδα τὸν ἄν θρωπον», δὲν τὸν γνωρίζω (Ματθ. 26,74. Μᾶρκ.14,71). Αὐτὸς λοιπόν, ποὺ σὰν λαγὸς εἶχε χαθῆ, τώρα μπροστὰ ὄχι σ᾽ ἕνα δουλικὸ ἀλλὰ σὲ πλῆθος κόσμου, μπροστὰ στοὺς φονιᾶδες καὶ σταυρωτάς, αὐτοὺς ποὺ φώναζαν «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰω. 19,15), μὲ θάρρος λέει· Πιστεύω καὶ λατρεύω τὸ Χριστό, αὐτὸς εἶνε ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, κ᾽ ἐσεῖς εἶστε οἱ σταυρωταί του. Τὸν βλέπετε σήμερα καὶ μιλάει μπροστὰ σὲ τρεῖς χιλιάδες· θὰ τὸν δῆτε αὔριο νὰ παίρνῃ ἕνα ῥαβδί, νὰ γυρίζῃ βουνὰ - λαγκάδια, χῶρες καὶ πολιτεῖες, ἕως ὅτου φτάσῃ στὴ ῾Ρώμη, κ᾽ ἐκεῖ μπροστὰ στοὺς τυράννους, μπροστὰ στὸ Νέρωνα, νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ μαρτυρῇ γιὰ τὸ Χριστό. Ρωτᾶμε λοιπόν· ἀπὸ ποῦ πῆρε αὐτὸ τὸ θάρρος ὁ Πέτρος καὶ ὅλοι οἱ ἀπόστολοι; Κάτι μεγάλο, ὅπως εἶνε τὸ σημερινὸ γεγονός, ἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἔδωσε τὴ δύναμι.

Ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο, ἀπόδειξις τὰ θαύματα τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων. –Μὰ θὰ πῆτε, δὲν τὸ βλέπουμε … Δὲν τὸ βλέπεις; Κι ὅμως ὑπάρχουν καὶ πράγματα ποὺ δὲν τὰ βλέπεις μὰ τὰ αἰσθάνεσαι . Σὲ ρωτῶ, βλέπεις τὸν ἀέρα;

Κι ὅμως τὸν αἰσθάνεσαι ἀπὸ τὶς ἐνέργειες, τ᾽ ἀποτελέσματά του· ὅταν σὰν αὔρα μᾶς δροσίζει, ὅταν κάνει τὴ θάλασσα νὰ ὑψώνῃ κύματα, ὅταν σείει τὰ δέντρα, ὅταν ξερριζώνει ὁλόκληρα πλατάνια…. Ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Ἀκούσατε τὸν ἀπόστολο; «Ἐγένετο …ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» (Πράξ. 2,2) · τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἦρθε σὰν ἄνεμος, λέει· ἄνεμος ποὺ φύσηξε ὄχι ἀπὸ τὰ δάση ἢ τὰ πελάγη, ἀλλὰ ψηλὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Αὐτὸς ὁ πνευματικὸς ἄνεμος ἀλλοῦ δροσίζει τὶς ψυχές, ἀλλοῦ τὶς κάνει νὰ φρικιοῦν καὶ νὰ ταράζωνται μπροστὰ στὸ ἐρώτημα τῆς συνειδήσεως, κι ἀλλοῦ σὰν θύελλα σείει ἁμαρτωλὰ καθεστῶτα, ξερριζώνει τὰ πάθη ποὺ εἶνε ῥιζωμένα μέσα μας σὰν τὰ πλατάνια.Ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο. Θέλεις νὰ τὸ καταλάβῃς; Θὰ πῶ κάτι μὰ δὲν ξέρω ἂν θὰ τὸ ἐφαρμόσετε. Θὰ σᾶς πῶ δύο τρόπους , μὲ τοὺς ὁποίουςμπορεῖ ὁ καθένας νὰ αἰσθανθῇ τὸ ἅγιο Πνεῦμα.

Πρῶτος τρόπος. Σήμερα, τέτοια ἅγια ἡμέρα, μὴν τρέχετε δεξιὰ κι ἀριστερά· καθίστε στὸ σπιτάκι σας καὶ ῥίξτε μιὰ ματιὰ στὰ περασμένα .

Πόσων χρονῶν εἶστε; 20, 30, 40, 50, 60…; ῾Ρῖξτε μιὰ ματιὰ στὸ παρελθόν. Σᾶς ἐρωτῶ· δὲν ὑπάρχουν στὴ ζωή σας στιγμὲς κακές; Πόσες φορὲς κ᾽ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν ποτίσαμε ὄξος καὶ χολὴ τὸν Κύριό μας! Γιά σκέψου τὰ μικρά σου χρόνια, τὰ χρόνια τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, τὰ χρόνια ποὺ ἤσουν ἔφηβος, ὅταν ἔγινες ὥριμος, ὅλα ὅσα πέρασες στὴ ζωὴ αὐτή.

Μέτρα σὰν μαῦρες χάντρες τ᾽ ἁμαρτήματά σου· σκέψεις πονηρές, ἐπιθυμίες ἀκάθαρτες, λόγια ἄπρεπα καὶ βλάσφημα, πράξεις καὶ ἐνέργειες ἀντίθετες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά, ἂν τὰ ζυγίσῃς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ δῇς ὅτι στὴ ζυγαριὰ τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καὶ μιὰ σκέψι πονηρὴ ποὺ περνάει ἀπ᾽ τὸ μυαλό, τί εἶνε, ἀδέρφια μου; ἕνα καρφὶ στὴν καρδιὰ τοῦ Χριστοῦ.

Νὰ συναισθανθοῦμε λοιπὸν τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ μετὰ νὰ πᾶμε στὸν Ἰορδάνη ποταμό, στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως · νὰ πᾶμε στὸν πνευματικό, νὰ ποῦμε τ᾽ ἁμαρτήματά μας ὅλα. Καὶ σᾶς τὸ δίνω γραπτῶς· τὴν ὥρα ποὺ θὰ λὲς τ᾽ ἁμαρτήματά σου, ἀπ᾽ τὰ μεγαλύτερα ὣς τὰ μικρότερα, θὰ νιώθῃς νὰ φεύγῃ ἀπὸ πάνω σου βουνὸ ὁλόκληρο· κι ὅταν βγῇς ἀπὸ τὴν ἐξομολόγησι θὰ εἶσαι ἀνάλαφρος, θὰ πετᾷς· θὰ αἰσθάνεσαι τὴ χαρὰ ποὺ δίνει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Θέλεις λοιπὸν νὰ αἰσθανθῇς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο; ἄντε νὰ ἐξομολογηθῇς.

Δεύτερος τρόπος νὰ αἰσθανθῆτε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ποιός εἶνε; Τὴν Κυριακή, ὅταν χτυπάει ἡ καμπάνα, προτοῦ ἀκόμη ν᾽ ἀρχίσῃ ἡ θεία λειτουργία –γιατὶ εἶνε ἁμαρτία νά ᾽ρχεσαι μετὰ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς…» –, τρέξε στὸ ναὸ καὶ πές· Ἐγώ, Κύριε, δὲν εἶμια ἄξιος νὰ μπῶ στὸ παλάτι σου, νὰ βλέπω τὶς εἰκόνες καὶ ν᾽ ἀκούω τὰ θεῖα σου λόγια· Θεέ μου, ἐλέησέ με… Ἂν μπῇς μέσα σὰν τὸ λῃστή, σὰν τὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία· ἂν μπῇς μὲ ταπείνωσι καὶ δάκρυα κ᾽ ἔχῃς τεντωμένο τὸ αὐτί σου σ᾽ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ παπᾶς κι ὁ ψάλτης, ἂν ἀκούσῃς τὴ λειτουργία ὅπως τὴν ἄκουγαν οἱ πατέρες μας, ποὺ ἔκλαιγαν καὶ μούσκευαν τὰ πλακάκια κάτω· ἂν χτυπήσουμε τ᾽ ἁμαρτωλά μας στήθη καὶ ποῦμε Θεέ μου «ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13) , τότε, ὅταν φτάσουμε στὸ τέλος, θὰ δοῦμε τὸ θαῦμα καὶ θὰ ποῦμε· «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον · εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες· αὕτη γὰρ ἡ μᾶς ἔσωσε» (θ. Λειτ) . Μέσα στὴ λατρεία , ἀδελφοί μου, ὑπάρχει Πνεῦμα ἅγιο. Κάθε φορὰ ποὺ ἐκκλησιάζεσαι, θὰ μπαίνῃς λυπημένος καὶ θὰ βγαίνῃς διαφορετικός· κοράκι θὰ μπαίνῃς, περιστέρι θὰ βγαίνῃς. Ὦ Ἐκκλησία, ὦ μάνα μας, ὦ Πνεῦμα ἅγιο!

Πιστέψτε, ἀδελφοί μου! Αὐτὸ εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Κλεῖστα τὰ μάτια καὶ τ᾽ αὐτιά σας στὸν κόσμο αὐτὸν τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀπάτης κι ἀνοῖξτε τα στὸ Θεό. Ἐὰν ὅμως ἀντιθέτως κλείσουμε τ᾽ αὐτιά μας στὸ Θεό, προσέξατε τί λέει τὸ Εὐαγγέλιο; Ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός, βγῆκε· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).

Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶνε «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε» , ὅπως ἦταν στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε (ἔ.ἀ. 24,37) · γλέντια, διασκεδάσεις, παντρειές, ξεπαντρέματα, διαζύγια, ὄργια . Τότε ὁ Θεὸς ἔρριξε μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο καὶ εἶπε· « Δὲν θὰ μείνῃ τὸ Πνεῦμα μου σ᾽ αὐτούς, διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»(Γέν. 6,3). Τὸ περιστέρι δὲν μένει σὲ ἀκάθαρτη φωλιά, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο θέλει καθαρὴ καρδιά , μιὰ καρδιὰ ἁγίου. Αὐτὴ ἡ καρδιὰ θὰ αἰσθανθῇ τὸ Πνεῦματὸ ἅγιο. Ἂν ὅμως ἐμεῖς εἴμαστε ἀκάθαρτοι, τότε θ᾽ ἀνοίξουν τὰ οὐράνια ὄχι βέβαια γιὰ νὰ ἔρθῃ Πνεῦμα ἅγιο, οὔτε πλέον γιὰ νὰ πέσῃ νεράκι ὅπως ἐπὶ Νῶε, ἀλλὰ –ἀλλοίμονο–γιὰ νὰ πέσῃ φωτιὰ τῆς Ἀποκαλύψεως· καὶ τότε…γῆ Μαδιάμ, Ἁρμαγεδών, καταστροφή!

Ὦ ἀδέρφια μου, τί λένε οἱ καρδιές μας, ποια εἶνε τὰ ἐνδιαφέροντά μας; Σήμερα, τέτοια ἅγια μέρα, ἂς γονατίσουμε κι ἂς παρακαλέσουμε , νὰ ἔρθῃ Πνεῦμα ἅγιο · Πνεῦμα ἅγιο στοὺς ἄρχοντές μας, στοὺς δεσποτάδες μας, στοὺς ἄντρες, στὶς γυναῖκες , στὰ παιδιά, στὸν κόσμο ὅλο· νὰ γίνουμε μιὰ οἰκογένεια καὶ νὰ ὑμνοῦμε Πατέρα Υἱὸν καὶ Πνεῦμα ἅγιον εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν".

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργοῦ - Ἀθηνῶν τὴν 17-6-1962 πρωΐ.

Ἐπικίνδυνος ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν ὁδὸν τῶν ἁγίων Πατέρων

Ἐπικίνδυνος ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν ὁδὸν τῶν ἁγίων Πατέρων

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΠΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση.

Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ....

 δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει.

 Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων, ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας.

 Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κά- ποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπαν, ἔχουν συνάφεια μὲ τὸ δικό μας κόσμο, ἂς τὰ δεχτοῦμε. Ἂν ὅμως «δὲν μᾶς κάνουν», τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε;

 «Ἀλλάζουμε τὰ φῶτα» στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ ξεφύγουν οἱ νέοι μας ἀπὸ τὸν κατηχητισμό. Ὡς πότε θὰ ἔχουμε κλειστὰ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν, ὅπως τόσα χρόνια ἔκαναν ἐκεῖνα τὰ παρωχημένα πλέον κατηχητικά; Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀνοιχτοῦμε στὸν ἄλλον, τὸν ξένο, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἑτερόδοξο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀδελφός. Τί κι ἄν πιστεύει σὲ ἄλλο θεό; Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι σεβαστοί! Ἂς σωπάσουν πλέον οἱ ἀντιπαπικοὶ Πατέρες. Ἂς μὴ ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἡ ἐλέγχουσα τὸν Πάπα.

 Ἂς τεθοῦν στὸ περιθώριο οἱ διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ οἱ ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Τώρα οἰκοδομεῖται ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἀνεξαρτήτως θρησκείας καὶ πίστης! Ἂς μὴ μᾶς χωρίσει πλέον κα- μιὰ διχαστικὴ πατερικὴ φωνὴ καὶ οἱ Σύνοδοι ἂς τεθοῦν στὴν ὑπηρεσία τῆς καταλλαγῆς. Τὰ ἐμπόδια ὅλα ἂς ἀρθοῦν ἀπὸ τὴ μέση. Οἱ Κανόνες τῶν Συνόδων ἂς ἀναθεωρηθοῦν. Οἱ Πατέρες μὲ νέο πνεῦμα καὶ πνοὴ ἂς ἀναγνωστοῦν καὶ μεταπατερικὰ ἂς κριθοῦν. Οἱ ἀντιδρῶντες ἂς καθαιρεθοῦν ἢ μὲ κάθε τρόπο στὸ περιθώριο ἂς τεθοῦν. Εἶναι θεμιτὲς οἱ ἀπειλές, ἂν πρέπει κάποιοι ἐνοχλητικοὶ νὰ πάψουν νὰ μιλοῦν. Ἂν δὲν μποροῦν ἀκόμη τὸ ρυθμὸ τῆς σύγχρονης ζωῆς νὰ ἀντιληφθοῦν, ἂν κολλημένοι στὴν παράδοση παραμένουν, τοὺς πρέπει ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἀπόρριψη.

 Κι ὅμως ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ σὲ ὅλα τοῦτα ἀντιδροῦν. Καλόγεροι ποὺ πῆραν τὰ βουνὰ καὶ νυχθημερὸν τὸ κομποσχοίνι τους τραβοῦν μὲ πόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἀποφάσεων, πρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ καὶ κάποιοι ἀκόμη λαϊκοὶ μὲ θάρρος, χωρὶς φόβο μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι κατὰ τὸ δυνατόν, ἀντιστέκονται μὲ κάθε τρόπο. Γράφουν, μιλοῦν, ἀφυπνίζουν τὸν λαό, τὴν πατερικὴ πεῖρα μεταδίδουν, τὶς ἐπισκοπικὲς ἐκτροπὲς στηλιτεύουν, τὴν κοσμικότητα ἀποδοκιμάζουν. Μπαίνουν στὰ σπίτια τῶν πονεμένων, τῶν ἀσθενῶν, μπαίνουν στὶς φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα, μιλοῦν μὲ ἀγάπη στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, προσεύχονται, ἀγωνίζονται, ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν. Δίνουν ἀπὸ τὰ δικά τους, μεταδίδουν τὴν πεῖρα τῶν Ἁγίων, βαπτίζουν ὀρθοδόξους τοὺς αἱρετικούς, καλοῦν στὴ σωτηρία τοὺς πλανηθέντες. Οἱ «προοδευτικοὶ» τοὺς λένε ἀκραίους, παραδοσιόπληκτους, φανατικούς, θρησκοφασίστες, ἰδιόρρυθμους, ἀνυπάκουους στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἀλλὰ ἐκεῖνοι θαρρετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν.

 Τὸ πλοῖο κλυδωνίζεται. Κάποιοι ρέγχουν ξαπλωμένοι στὸ ἀμπάρι του, κάνοντας πὼς δὲν καταλαβαίνουν τὴν τρικυμία. Θὰ πρέπει νὰ πεταχτοῦν στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τότε τὸ πλοῖο θὰ πορευτεῖ γαλήνια. Καὶ ἐκεῖνοι ἴσως μάθουν νὰ μὴ νοιάζονται πλέον γιὰ τὴν ξεραμένη κολοκύνθη τῆς ματαιοδοξίας τους, ἀλλὰ γιὰ τὸν πεινῶντα γιὰ νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ σωτηρία λαό.

Ορθόδοξος Τύπος, 21/6/2013

θρησκευτικά

Μόνο ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βιώνεται ἡ Πεντηκοστὴ

22 Ιουν 2013

Μόνο ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βιώνεται ἡ Πεντηκοστὴ

Γράφει ὁ Ἀρχ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς  τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. Ἀποστ. Β' 1-11)
Ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς καὶ ἕναν ἀπὸ τοὺς πλέον σημαντικότερους σταθμοὺς τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος Κυρίου, ἀποτελεῖ ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς.  Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα, ὑπῆρξε ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ δὲ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς μεταφέρει ἀκριβῶς στὴν ἀρχή της. Στὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ποὺ πραγματοποιήθηκε. Ἡ περιγραφὴ ποὺ ἀποτυπώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, κάνει κάθε καλοπροαίρετη ψυχὴ νὰ συγκινεῖται καὶ νὰ βεβαιώνεται στὴν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὁ Παράκλητος παραμένει καὶ κατευθύνει τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὀνόμασε τὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων», Ἱστορία τοῦ Παρακλήτου: «Αἳ Πράξεις, Ἱστορία τὶς ἐστὶν ὧν ὁ ἕτερος Παράκλητος εἶπε καὶ ἐποίησεν». Οἱ Πράξεις δηλ. τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἱστορία αὐτῶν τὰ ὁποία ὁ ἄλλος παράκλητος (τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον) εἶπε καὶ ἔκανε.
Νὰ δοῦμε ὅμως κάποιες πτυχὲς ἀπὸ τὸ φωτεινὸ Ἀποστολικό μας Ἀνάγνωσμα καὶ μὲ ὁδηγοὺς τοὺς Ἁγίους μας, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μεγάλο μυστήριο καὶ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς.
Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἦλθε ὡς βοὴ σφοδροῦ ἀνέμου ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ γέμισε ὅλον τὸν οἶκον στὸν ὁποῖον....

 εὑρίσκονταν ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, οἱ Ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοί. Ἦταν ὅλοι συγκεντρωμένοι στὸ χῶρο τοῦ Ὑπερώου ὅπου εἶχε λάβει χώρα ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος καὶ προσεύχονταν.
Ἀμέσως ὅταν συνέβη τὸ πρωτόγνωρο καὶ συγκλονιστικὸ γεγονός, εἶδαν νὰ διαμοιράζονται στὸν κάθε Ἀπόστολο γλῶσσες ὡς φλόγες πυρὸς καὶ νὰ κάθεται στὴν κεφαλή τους ἀπὸ μία πύρινη γλώσσα.
Ἔτσι λοιπὸν πραγματοποιήθηκε ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶχε δοθεῖ διὰ τοῦ προφήτου Ἰωήλ, αἰῶνες ὁλόκληρους πρὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως. «Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πάσαν σάρκα...» (Ἰωὴλ Β' 28).
Ταυτοχρόνως διὰ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, πραγματοποιήθηκε καὶ ἡ ὑπόσχεσις τὴν ὁποία πρὸ τοῦ πάθους εἶχε δώσει ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του.
Ἀλλά, δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἐμφανίζεται μὲ τὴν μορφὴ τοῦ πυρός. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑρμηνεύουν τὰ ἀποκαλυπτικὰ γεγονότα τῆς σωτηρίας μας, ἐπισημαίνουν ὅτι τὸ πῦρ αὐτό, ἔκαυσε κάθε τί τὸ ἀτελές, κάθε τί τὸ ἀνθρώπινο καὶ γήινο ποὺ ὑπῆρχε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους.
Ἔτσι διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως, τοὺς ἀναγέννησε καὶ τοὺς ἀνακαίνισε. Τοὺς ἔκανε κοινωνοὺς Θείας φύσεως καὶ τοὺς δώρισε πλουσιώτατο τὸν φωτισμὸ γιὰ νὰ ἀντιλαμβάνονται καὶ νὰ ἐννοοῦν τὶς θεῖες ἀλήθειες. Ἀλλὰ ταυτοχρόνως τοὺς χάρισε καὶ δύναμη γιὰ νὰ τὶς ἀναπτύσσουν στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τὶς διδάσκουν.
Φυσικά, μετὰ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ μαθητὲς ἔγιναν ἐντελῶς ἄλλοι. Ἔγιναν νέοι ἄνθρωποι. Ἔγιναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι!
Μεταμορφωμένοι καὶ ἀναγεννημένοι, ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν δωρεὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Γι' αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιφοίτηση, οἱ πρώην ἀγράμματοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν γνώριζαν τίποτα παραέξω ἀπὸ τὴν μικρὴ περιοχὴ τοῦ ζοῦσαν, ἄρχισαν νὰ λαλοῦν σὲ διάφορες γλῶσσες καὶ διαλέκτους καὶ νὰ κηρύσσουν τὰ μεγαλεία τοῦ Θεοῦ!
Πόσο παραστατικὰ περιγράφουν οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» τὸ συγκεκριμένο γεγονὸς ποὺ ἐξέπληξε ὁλόκληρο τὸν κόσμο!
Ὅσοι εὑρίσκονταν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ προέρχονταν ἀπὸ διάφορα ἔθνη, Πάρθοι, Μῆδοι, Ἐλαμίτες, Κρῆτες καὶ Ἄραβες καὶ ἄλλοι πολλοί, ἔμειναν ἐκστατικοὶ ἀπὸ τὰ ὅσα ἄκουαν καὶ ἐρωτοῦσαν μὲ ἔκπληξη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι ὅλοι αὐτοὶ ποῦ μᾶς ὁμιλοῦν; Καὶ πῶς ἐνῶ εἶναι ἀγράμματοι, μποροῦν νὰ διακηρύττουν στὴν γλώσσα τοῦ καθενός μας τὰ μεγαλεία τοῦ Θεοῦ;
Ὅπως δὲ μᾶς ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι, ὄχι μόνο μποροῦσαν νὰ ὁμιλοῦν οἱ Ἀπόστολοι διάφορες γλῶσσες, ἀλλὰ καὶ κάτι ἀκόμα, ἀσύλληπτο. Ἐνῶ ὁμιλοῦσαν στὴν δική τους γλώσσα, διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἄκουαν ὁ καθένας στὴ δική του γλώσσα καὶ διάλεκτο ποὺ ὁμιλοῦσε καὶ κατανοοῦσε. Καὶ αὐτό, εἶναι μία μεγάλη πραγματικότητα, ἀφοῦ καὶ στὶς ἡμέρες μας, σὲ εἰδικὲς περιπτώσεις, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνεται αὐτὸ τὸ χάρισμα.
Ἔτσι, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεώς του, ἀνέδειξε τοὺς ἀγραμμάτους, ἀποκαλυπτικοὺς θεολόγους. Τοὺς ἀμαθεῖς γλωσσομαθεῖς καὶ τοὺς ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας, πανσόφους καὶ θεμελίους της Ἐκκλησίας. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτὲς τονίζουν ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καὶ ἐσαγήνευσαν τὸν κόσμο ὄχι «ἀριστοτελικῶς, ἀλλ' ἀλιευτικῶς». Δηλ. οἱ κήρυκες τῆς Οἰκουμένης, δὲν ἄντλησαν δύναμη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σοφία, ἀλλὰ ἄμεσα ἀπὸ τὴν ἄνωθεν κατερχομένη σοφία τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ὁπωσδήποτε ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς θέσεως εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀδιάψευστη πραγματικότητα. Ἐδῶ πλεὸν δὲν ἔχουν λόγο οἱ διάφορες θεωρίες. Ἐδῶ, σταματᾶ ὁ κάθε λόγος καὶ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἐθνῶν, διατρανώνουν τὴν μεγάλη πραγματικότητα, ὅτι τὸ Πῦρ τῆς Πεντηκοστῆς συνεχίζει νὰ φλέγει τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ ταυτοχρόνως φωτίζει στὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας. Συνάμα δὲ συνεχίζει νὰ θερμαίνει τὶς καρδιὲς στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Πεντηκοστὴ λοιπόν. «Πεντηκοστὴν ἐορτάσωμεν καὶ πνεύματος ἐπιδημίαν»!
Ἂς μεταφέρουμε τώρα, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὸν λόγο τοῦ Πνεύματος στὴ συνείδησή μας καὶ στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς μας.
Εἶναι βεβαίως πολὺ ἰσχνὴ καὶ ἀδύναμη ἡ ἀνθρώπινη γλώσσα ὥστε νὰ ὁμιλήσει ἐπαξίως γιὰ τὰ ποικίλα χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς ποὺ παρέχει τὸ ἅγιον πνεῦμα στὸν πιστὸ Χριστιανό, τόσο κατὰ τὴν εὐλογημένη ὥρα τοῦ Ἁγίου βαπτίσματος, ὅσο καὶ στὸν μεταπειτα βίο, ὅταν φυσικὰ ὑπάρχει ἡ διάθεση καὶ αὐτὸ τὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ καὶ τὴν συνέπεια τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς, ἐντός της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ὡστόσο, δὲν γίνεται παρὰ νὰ τονίσουμε κάποιες βασικὲς ἀλήθειες ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν προσωπική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν παρουσία μᾶς μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα.
Καὶ πρῶτα ἀπ' ὅλα νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐξαγνίζει καὶ ἀναγεννᾶ τὸν πιστὸ ἄνθρωπο. Χαρίζει στὴν ὅλη ὕπαρξη ποὺ θὰ δεχθεῖ ὅπως πρέπει τὴν ἐπίσκεψή Του ἕνα κάλλος πνευματικὸ καὶ οὐράνιο. Τὴν κάνει ἁγνή, ὄμορφη καὶ λαμπρή. Τὶς χαρίζει δύναμη καὶ πόθο, ὥστε νὰ βιώνει τὴν ἁγιότητα καὶ νὰ ἀκτινοβολεῖ. Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν κατάσταση παρουσιάζει καὶ ὁ σχετικὸς ὕμνος. «Ἁγίω πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται...», καὶ αὐτὴ τὴν εὐλογία ζοῦν σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας. Οἱ ὑπάρξεις δηλ. ποῦ μὲ τὴν ζωὴ τοὺς φανερώνουν τὴν παρουσία καὶ τὴν χάρη τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Φυσικά, τὸ πόσο εἶναι ζηλευτὴ μία τέτοια κατάσταση, οὔτε καν τὸ συζητοῦμε, ἀφοῦ γὶ΄αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἐκήρυττε ὁ μεγάλος ἅγιος του βορρᾶ, ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ: «Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἐτόνιζε, εἶναι νὰ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»!
Ὅταν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ κάποια στοιχεῖα αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς ἀγάπης δηλ. τοῦ Θεοῦ, τότε νυχθημερὸν καὶ καρδιακῶ τῷ τρόπω προσεύχεται «τὸ Πνεῦμα σου τὸ ἅγιον, μὴ ἀντανέλλεις (μὴ τὸ ἀφαιρέσεις) ἀπ' ἐμοῦ» (Ψάλμ. Ν').
Βεβαίως, καὶ τὸ κεφάλαιο περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν εἶναι ἐκτός του ὅλου πλαισίου τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ λέγαμε πὼς κυρίως ὁ λόγος τοῦ Πνεύματος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀποκαλύπτει καὶ οἰκοδομεῖ τὸ δόγμα. Τὸ δόγμα τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ ἑτέρα πλευρὰ τοῦ Εὐαγγελικοῦ τρόπου ζωῆς, ἀφοῦ ὡς γνωστόν, τὸ δόγμα ἔχει ὑπαρξιακὲς δηλ. βιωματικὲς προεκτάσεις στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν.
Καὶ ἀφοῦ ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, κατὰ συνέπειαν ἀληθείας, δὲν μπορεῖ νὰ βιώνει κανεὶς τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλ. τὴν κοινὴ ἄκτιστη χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐὰν δὲν ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὶς ἐμφάνσεις τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ποὺ εἶναι τὰ μυστήρια.
Χρειάζεται ἄραγε νὰ τονίσουμε ὅτι γιὰ νὰ βιώσει κανεὶς τὴν μυστηριακὴ ζωή, θὰ πρέπει ταυτοχρόνως νὰ βρίσκεται ἢ στὸ πρῶτο στάδιο τῆς καθάρσεως ἢ κατόπιν τοῦ φωτισμοῦ ἢ τέλος τῆς θεώσεως; Καὶ ἀγνοεῖ κανεὶς ὅτι αὐτὸς ὁ ἁγιοπνευματικὸς θησαυρός, δὲν βρίσκεται, παρὰ μόνο ἐντός της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Ἐὰν στὴ δογματική του συνείδηση κανεὶς ἔχει τοποθετήσει διαφορετικὰ τὶς θεμελιώδεις αὐτὲς ἀλήθειες, ἐὰν δηλ. φρονεῖ ὅτι τόσο στὶς ποικίλες αἱρέσεις, ὅσο καὶ στὰ ὁλονὲν δυστυχῶς αὐξανόμενα ἐσωτερικὰ σχίσματα «ἕνεκεν ἀκριβείας καὶ ὀρθοδοξίας», ὑπάρχει περίπτωση ἀληθείας καὶ αὐθεντικοῦ τρόπου ἁγιαστικῆς ζωῆς, αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρη ἀπόδειξις ὅτι ἡ πλάνη ἔχει προσχωρήσει σὲ μεγάλο βαθμό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχει ἀλλοιωθεῖ τὸ ἐσωτερικὸ κριτήριο ἀληθείας καὶ τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως νὰ ἔχει φυγαδευθεῖ.
Ἡ ἴδια ἄλλωστε ἡ πραγματικότητα ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ἀφοῦ σὲ τελευταία ἀνάλυση ἡ ὀρθὴ ἀγωνιστικότητα καὶ ἡ ἐπισκίασις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ὁδηγοῦν σὲ σχίσματα καὶ σὲ φατρίες, ἀλλὰ στὴν ἀρραγῆ ἑνότητα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ δύο λόγια ἡ αὐθεντικὴ Πεντηκοστὴ δὲν δικαιώνει τὴν σύγχυση καὶ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἀλλὰ τὴν ἑνότητα, τὴν χάρη καὶ τὴν συναύξηση τῶν ζωντανῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ ἀντίθετο αὐτοῦ, ἀποτελεῖ, δυστυχῶς, βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ λόγος βεβαίως στὸ θέμα αὐτὸ περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παραμένει πάντοτε ἀνεξάντλητος ὅπως καὶ τὰ οὐράνια χαρίσματά του. Γι' αὐτὸ θὰ κλείσουμε μὲ κάτι ποὺ ἀποτελεῖ σῆμα κατατεθὲν τὴν Ὀρθοδόξου πραγματικότητας.
Ἡ πνευματικὴ κορυφὴ καὶ ἔκφραση τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, ποὺ πλὴν τοῦ μαρτυρίου, δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸν βιωματικὸ ἡσυχασμό, ταυτοχρόνως μὲ τὴν Περιστερὰ ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ Πνεῦμα, βλέπει καὶ τὸν Ἀμνὸ ποὺ ἀποκαλύπτει τὸν Ἰησοῦ.
Ναί, αὐτὸς εἶναι ὁ οὐράνιος πνευματικὸς νόμος. Ἡ Περιστερὰ νὰ ὁδηγεῖ τὴν ὕπαρξη στὸν Ἀμνό. Καὶ φυσικὰ ὅλα αὐτὰ πάντοτε μέσα στὴν ἀναφορά τους ὡς ἰσότιμα πρόσωπα μὲ τὸν Πατέρα.
Ὅσο λοιπὸν περισσότερο συνειδητοποιοῦμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόσο καὶ περισσότερο ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ὑπάρχουμε παρὰ μὲ τὸν Ἀμνό, μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Ἑνωμένοι ἀναποσπάστως μαζί Του. Στὸ Σῶμα Του. Στὴν Ἐκκλησία μας!
Εἴθε, ἀδελφοί μου, νὰ οἰκοδομηθοῦν οἱ καρδιές μας σὲ κατοικητήριον ὅπου θὰ ἀναπαύεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ταυτοχρόνως νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸν λόγο τοῦ Πνεύματος, ὅτι ὡς πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας «ἐν αὐτῶ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμὲν» (Πράξ. ΙΖ΄ 28). 

Ἀμὴν

ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ, ΤΗΣ ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑΣ, AYNANISMOY KLP

ΤΑ ΤΕΛΩΝΙΑ, ΤΗΣ ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑΣ, ΤΟΥ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΣΜΟΥ, Κ.Α.

05 Οκτ
2010 4

 

Πάτερ, γιατί κάνουμε μνημόσυνα και τί ωφελούν τους κοιμηθέντες, τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα και τα παγκόσμια μνημόσυνα;

Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, τα τριήμερα τα κάνουμε για να παρακαλέσουμε τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα να ελεήσει την ψυχήν του κοιμηθέντος ,επειδή ο Θεός είναι Τσισυπόστατος.

Τα εννιάμερα τα κάνουμε ,για να παρακαλέσουμε τα εννέα Ουράνια τάγματα των Αγγέλων για να δεηθούν προς τον Θεόν, μαζί με μας , υπέρ της ψυχής του κοιμηθέντος.

Τα ουράνια τάγματα είναι: τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι Θρόνοι, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Εξουσίες, οι Δυνάμεις, οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι.

*

 

Τα σαράντα τα κάνουμε ,διότι μετά από σαράντα ημέρες, η ψυχή θα φύγει από την γην για να πάει να λογοδοτήσει στον Θεόν.
Όλοι ξέρουμε, ότι ο Χριστός ανελήφθη εις τους Ουρανόν και εκάθησεν εκ δεξιών του Πατρός. Μετά την Ανάστασίν Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες παρουσιαζόταν για να δυναμώσει τους μαθητές Του.

Και Άγγελος Κυρίου ,παίρνει την ψυχήν του και με την ταχύτητα της Σκέψεως, την πηγαίνει παντού, και της δείχνει όσα κακά και όσα καλά έπραξεν στην επίγειαν ζωήν της. Και πού και πώς τα έπραξεν.

Αν όμως προτού πεθάνει τα έχει εξομολογηθεί όλα και δεν τα επανέλαβε, τότε έχουν σβήσει και της δείχνει μόνον όσα καλά έπραξεν.
Υποχρεωτικά η ψυχή μαζί με τον Άγγελον φύλακά της, πρέπει να περάσει σαράντα τρία τελώνεια.

 

Τα τελώνεια αυτά είναι της ψευτιάς, της κλοπής, της συκοφαντίας, της πορνείας, της αισχρολογίας, της μνησικακίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας, της βλασφημίας, της ειρωνείας, του φόνου, του φθόνου, του αυνανισμού, της μοιχείας, της αποφυγής της τεκνογονίας, της ομοφυλοφιλίας, της διαστρευλώσεως της αληθείας, της παραπλανήσεως, της πολεμομανίας, της αρπαγής, του καρναβαλισμού, της ειδωλολατρίας, της αστρομαντείας, της χαρτοπαιξίας, της κτηνοβασίας, της αιμομιξίας, της ανεντροπιάς, της απιστίας, της δειλίας, της προδοσίας, της κοροϊδίας και του διαβάλματος.

 

Και για να μπορέσει να τα περάσει ,κάνουμε τα σαράντα, για να έχει ο Άγγελος τις ευχές του Ιερέως και των Χριστιανών σαν λύτρα πληρωμής.

Οι ευχές των χριστιανών και του Ιερέως την ημέρα που κάνουμε τα σαράντα, έχουν την δύναμη να κάνουν τα εναέρια τελώνεια να παραμερίσουν για να περάσει η ψυχή χωρίς να μπορούν να την αρπάξουν οι δαίμονες λόγω τυχόν σφαλμάτων που έπραξεν. Επίσης εάν αυτός που πέθανεν βρίσκεται, «ο μη γένοιτο» ,στην κόλασιν, όσην ώρα διαρκεί το μνημόσυνον ,καλυτερεύει η κατάστασις του κολασμένου.

Εάν η ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός τις ευχές τις μετατρέπει σε στεφάνια δόξης και Αγαλλιάσεως και την στεφανώνει με ευφροσύνη και χαρά.

Αλλά και αυτός που κάνει το επίγειον μνημόσυνον ,γράφεται το όνομά του ,εις την βίβλον της ανταποδόσεως, διότι δείχνει στοργή και καλοσύνη για την ψυχήν που έφυγεν από την γη. Και όταν θα πεθάνει θα βρει μέγα έλεος η ψυχή του. Αυτοί που δεν κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς των, είναι σαν να λένε, είμαστε ζώα και δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή ζει, μετά τον θάνατον. Γι' αυτούς τους ανθρώπους η κρίσις του Θεού θα είναι χωρίς έλεος.

Ένας άνθρωπος πρέπει να καταλαβαίνει ότι άλλο είναι οδηγός και άλλο αυτοκίνητο ,και άλλο είναι σώμα και άλλο ψυχή. Χαλάει το αυτοκίνητο και βγαίνει ο οδηγός ,χαλάει το σώμα και βγαίνει η ψυχή . Κατώτερον είναι το αυτοκίνητο ανώτερος ο οδηγός ,κατώτερον το σώμα, ανώτερη η ψυχή , νεκρόν το αυτοκίνητο ζωντανός ο οδηγός.
Όργανα μηχανικά έχει το αυτοκίνητον, όργανα σωματικά έχει ο
οδηγός.
Κρεάτινον είναι το σώμα μας άυλη είναι η ψυχή.
Νεκρόν το σώμα, ζωντανή η ψυχή.
Βγαίνει ο οδηγός δεν κινείται το αυτοκίνητον, βγαίνει η ψυχή δεν κινείται το σώμα διότι ,πάντα ανώτερον κινεί το κατώτερον.
Ανώτερος ο οδηγός, κινεί το κατώτερον αυτοκίνητο, ανώτερη η ψυχή κινεί το σώμα. Τα πάντα σ' αυτόν τον κόσμο είναι διπλά.
Θετικά ηλεκτρόνια και αρνητικά, πόλεμος και ειρήνη, αγάπη και κακία, φθορά και αφθαρσία, θάνατος και ζωή, Θεός και διάβολος, άνδρας και γυναίκα, το ένα μας κάνει γνωστό ότι υπάρχει και το άλλο.

Τα γράφω αυτά, για να σας αποδείξω με χειροπιαστά κι ευκολονόητα πράγματα, ότι η ψυχή ζει μετά θάνατον, στην χαρά ή στην φρίκη.
Οι άνθρωποι όμως που επιθυμούν όσα επιθυμούν τα ζώα, αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ψυχή, διότι έχουν μόνον σχήμα ανθρώπου, και επιθυμίες ζώων και τα ζώα δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι Θεός και ψυχή.

Για να κατανοήσει κανείς, αν στον τάφο τελειώνει η ζωή ή αρχίζει, πρέπει να είναι ανώτερος από τα ζώα, αν δεν μπορεί να το κατανοήσει, τότε δεν διαφέρει από την νοημοσύνη των ζώων.

Ο αμελέτητος ζητά πάντοτε, όσα ζητάνε τα ζώα, πορνείες, φαγητό και λοιπές ακαταστασίες.
Τα σαράντα τα κάνουμε πάντοτε την ίδια μέρα απαγορεύεται να τα κάνωμε έστω και μια μέρα αργότερα, διότι ...; ο Άγγελος δεν θα μπορέσει χωρίς τις ευχές να περάσει την ψυχήν από τα εναέρια δαιμονικά τελώνεια.

Φαντασθείτε έναν στρατηγόν που ξέρει ότι την τεσσαρακοστήν μέρα πρόκειται να του επιτεθεί ο εχθρός.
Και επειγόντως ζητά από το γενικόν επιτελείον Στρατού να του στείλουν όπλα και στρατόν για να νικήσει τον εχθρόν.
Αν του στείλουν ενισχύσεις μια μέρα αργότερα θα χάσει τον πόλεμον και όλοι θα σκλαβωθούμε στον εχθρό.
Αν του τα στείλουν τα όπλα και τον στρατό την κανονική ημέρα θα νικήσει και θα είναι ελεύθεροι και ευτυχείς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγγελον που θέλει να περάσει την ψυχήν και να την παρουσιάσει στον Θεόν.
Αν τις ευχές τις πάρει την τεσσαρακοστήν ημέρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες ,διότι όπως μια σκέψη, μπορούμε να την κάνωμε υλική πράξη και να την δούμε, έτσι και οι ευχές που είναι σκέψεις, ο Άγγελος τις χρησιμοποιεί για πράξεις πνευματικές και σαν βοηθητική ασπίδα για την ψυχή.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό , σοβαρότερον δεν υπάρχει.
Αλίμονον και πάλι σ' αυτούς που δεν κάνουν μνημόσυνα για τους νεκρούς των. Καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί, όταν θα πεθάνουν και η ψυχή τους πεταχθεί στον τόπον της φρίκης και του αναστεναγμού, τότε θα καταλάβουν το πόσον αξίαν έχουν τα μνημόσυνα.

Όταν θα βλέπουν τον διπλανό τους να αναπαύεται ,διότι στην γην τον κάνουν μνημόσυνα και αυτός να ουρλιάζει από τους πόνους μέσα στο πυρ της κολάσεως, διότι οι δικοί του τον ξέχασαν και δεν τον μνημονεύουν.

Εκ της αρχικής πηγής

Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη «Ερωτήσεις και Απαντήσεις Απορίες και Διευκρινίσεις σε θέματα: Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»

*

Η Εικονογράφηση δική μου.

Περισσότερα: Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων για τον τελωνισμό των ψυχών

RSS Feed για αυτό το θέμα 4 σχόλια

Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἔρωτας

Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἔρωτας

• 
• 

Γέροντας Πορφύριος

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἡ εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγάπη μας, αὐτὸς ὁ ἔρωτάς μας. Εἶναι ἔρωτας ἀναφαίρετος ὁ ἔρωτας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ἡ χαρά.

Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι μιὰ χαρά, ποὺ σὲ κάνει ἄλλο ἄνθρωπο. Εἶναι μιὰ πνευματικὴ τρέλα, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ. Σὲ μεθάει σὰν τὸ κρασὶ τὸ ἀνόθευτο, αὐτὸ τὸ κρασὶ τὸ πνευματικό. Ὅπως λέει ὁ Δαβίδ: “Ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον”. Ὁ πνευματικὸς οἶνος εἶναι ἄκρατος, ἀνόθευτος, πολὺ δυνατὸς κι ὅταν τὸν πίνεις, σὲ μεθάει. Αὐτὴ ἡ θεία μέθη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίνεται στοὺς “καθαροὺς τῇ καρδίᾳ”.

Ὅσο μπορεῖτε, νὰ νηστεύετε, ὅσες μετάνοιες μπορεῖτε νὰ κάνετε, ὅσες ἀγρυπνίες θέλετε ν’ ἀπολαμβάνετε, ἀλλὰ νὰ εἶστε χαρούμενοι. Νὰ ἔχετε τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ διαρκεῖ αἰώνια, ποὺ ἔχει αἰώνια εὐφροσύνη. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου μας, ποὺ δίνει τὴν ἀσφαλὴ γαλήνη, τὴν γαλήνια τερπνότητα καὶ τὴν πάντερπνη εὐδαιμονία. Ἡ χαρὰ ἡ πασίχαρη, ποὺ ξεπερνᾶ κάθε χαρά. Ὁ Χριστὸς θέλει κι εὐχαριστεῖται νὰ σκορπάει τὴ χαρά, νὰ πλουτίζει τοὺς πιστούς Του μὲ χαρά. Εὔχομαι “ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾗ πεπληρωμένη”. (Α΄ Ἰωάν. 1, 4).



Αὐτὴ εἶναι ἡ θρησκεία μας.Ἐκεῖ πρέπει νὰ πᾶμε. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος, παιδιά μου. Τί εἶναι Παράδεισος; Ὁ Χριστὸς εἶναι. Ἀπὸ δῶ ἀρχίζει ὁ Παράδεισος. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Ὅσοι ἐδῶ στὴ ζοῦν τὸν Χριστό, ζοῦν τὸν Παράδεισο. Ἔτσι εἶναι ποὺ σᾶς τὸ λέω. Εἶναι σωστό, ἀληθινὸ αὐτό, πιστέψτε με! Ἔργο μας εἶναι νὰ προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ μποῦμε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι νὰ κάνει κανεὶς τὰ τυπικά. Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Νὰ ἐπιδοθεῖ στὸν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει κι Ἐκεῖνος. Θὰ εἶναι τότε ἡ χαρὰ ἡ ἀναφαίρετη. Αὐτὸ θέλει πιὸ πολὺ ὁ Χριστός, νὰ μᾶς γεμίζει ἀπὸ χαρά, διότι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ χαρὰ θὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστό. Δὲν μποροῦμε νὰ Τὸν γνωρίσουμε, ἂν Ἐκεῖνος δὲν μᾶς γνωρίσει. Πῶς τὸ λέει ὁ Δαβίδ; “Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσει οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες. ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων” (Ψαλμ. 126, 1).

Αὐτὰ ἡ ψυχή μας θέλει νὰ ἀποκτήσει. Ἂν προετοιμαστοῦμε ἀνάλογα, ἡ χάρις θὰ μᾶς τὰ δώσει. Δὲν εἶναι δύσκολο. Ἂν ἀποσπάσουμε τὴ χάρη, ὅλα εἶναι εὔκολα. χαρούμενα κι εὐλογία Θεοῦ. Ἡ θεία χάρις διαρκῶς κρούει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ περιμένει ν’ ἀνοίξουμε, γιὰ νὰ ἔλθει στὴν διψῶσαν καρδίαν μας καὶ νὰ τὴν πληρώσει. Τὸ πλήρωμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Τριάς. Τί ὡραῖα πράγματα!



Ἅμα ἀγαπάεις, ζεῖς στὴν Ὁμόνοια καὶ δὲν ξέρεις ὅτι βρίσκεσαι στὴν Ὁμόνοια. Οὔτε στὰ αὐτοκίνητα βλέπεις, οὔτε κόσμο βλέπεις, οὔτε τίποτε. Εἶσαι μέσα σου μὲ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπάεις. Τὸ ζεῖς, τὸ εὐχαριστεῖσαι, σὲ ἐμπνέει. Δὲν εἶναι ἀληθινὰ αὐτά; Σκεφτεῖτε αὐτὸ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπᾶτε νὰ εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς στὸ νοῦ σου, ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά σου, ὁ Χριστὸς σ’ ὅλο σου τὸ εἶναι, ὁ Χριστὸς παντοῦ.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς, ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ, τὸ πᾶν. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴ ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι θάνατος, εἶναι κόλαση δὲν εἶναι ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ κόλαση, ἡ μὴ ἀγάπη. Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἢ θὰ εἶσαι στὴ ζωὴ ἢ στὸ θάνατο. Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται νὰ διαλέξεις.

Ἕνας νὰ εἶναι ὁ στόχος μας, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, στὴν Ἐκκλησία, στὸν πλησίον. Ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Θεό, ἡ λαχτάρα, ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος. Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ εἶναι κι ἀγάπη στὸν πλησίον, σ’ ὅλους, καὶ στοὺς ἐχθρούς. Ὁ Χριστιανὸς πονάει γιὰ ὅλους, θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν, ὅλοι νὰ γευτοῦν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ χριστιανισμός. Μέσῳ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸ θὰ κατορθώσουμε ν’ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό. Ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τὸ θέλουμε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσῳ τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἄρα τὸν Χριστό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας.
 

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 207-210

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ (7)-ΑΣΚΗΣΗ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

Δημοσιεύθηκε: 29 Μαρτίου 2009 Κατηγορίες: Άγιοι - Πατέρες - Γέροντες, Γέρ. Ιωσήφ Βατοπαιδινός, Ορθόδοξη πίστη

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ
Νόμοι και τρόποι του πνευματικού πολέμου κατά τους Πατέρες
Έχοντας υπ’ όψη την πνευματική εμπειρία των Πατέρων μας επιχειρούμε να σημειώσουμε σύντομα και περιληπτικά τα είδη των μελών και των μέσων τα οποία χρησιμοποιούνται κατά τη μάχη και την πάλη της νόμιμης άθλησης.
Αρετές και πάθη
Ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον «Περί αρετών και κακιών» λόγο του μας εισάγει στο θέμα γράφοντας:
«Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις είναι: Νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία και αίσθηση· οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι αυτές: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή. Γι’ αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες. Ώστε είναι αναγκαίο να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά. Ψυχικές αρετές είναι εν πρωτοις οι τεσσερεις γενικώτατες αρετές, οι όποιες είναι: Ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές: Πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, αοργησία, θεία γνώση» και γενικά ολόκληρο το σύστημα του ήθους και του χρηστού βίου.
«Σωματικές αρετές, η μάλλον εργαλεία των αρετών, που όταν γίνονται με γνώση κατά το θέλημα τον Θεού και μακριά από κάθε υποκρισία και ανθρωπαρέσκεια, κάνουν τον άνθρωπο να προκόβει στην ταπείνωση και την απάθεια, είναι οι εξής: Περιεκτική εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυπνία, συνεχής γονυκλισία, ξηροφαγία, φτώχεια, ακτημοσύνη, σιωπή» και όσα δαμάζουν την ορμή της αταξίας του σώματος. Όπου όμως η σωματική ασθένεια εμποδίζει την άσκησή τους αναπληρώνονται με την ταπείνωση και την ευχαριστία.
«Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ψυχικές και σωματικές κακίες, δηλαδή τα πάθη» που είναι ο σκοπός της άσκησής μας. «Ψυχικά πάθη είναι η λήθη, η ραθυμία και άγνοια» τα οποία ονομάζονται γίγαντες των παθών. «Από τα τρία αυτά σκοτίζεται το μάτι της ψυχής, δηλαδή ο νους και κυριεύεται από όλα τα πάθη και σημειώνουμε μέρος από αυτά: Ασέβεια, κακοδοξία, δηλαδή η κάθε αίρεση, βλασφημία, θυμός, οργή, πικρία, μισανθρωπία, μνησικακία, κατάκριση, λύπη χωρίς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονεικία, ζήλεια, φθόνος, κενοδοξία, υπερηφάνεια, υποκρισία, ψευτιά, απιστία» και το σύνολο της ψυχικής διαστροφής, που παραμορφώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα και είναι ένα είδος δαιμονισμού.
«Σωματικά πάθη» -αν τα ονομάσουμε έργα της ντροπής δεν κάνουμε λάθος- «είναι: Γαστριμαργία, λαιμαργία, απόλαυση, μέθη, λαθροφαγία, ποικιλότροπη φιληδονία, πορνεία, μοιχεία, ασέλγεια, αιμομιξία, κτηνοβασία, κακές επιθυμίες και όλα τα παρά φύση αισχρά πάθη: Κλοπή, Ιεροσυλία, ληστεία, φόνος» και οποιαδήποτε σαρκική χρεοκοπία· «η εμπαθής παράχρηση των τερπνών του κόσμου, η φιλοσώματη ζωή που παχαίνει το νου και τον κάνει γήινο και κτηνώδη και δεν τον αφήνει να σηκωθεί προς το Θεό και προς την εργασία των αρετών.
Ρίζες όλων αυτών των παθών και πρωταίτιες είναι η φιληδονία, η φιλοδοξία και η φιλαργυρία, από τις οποίες γεννιέται κάθε κακό. Δεν αμαρτάνει ποτέ ο άνθρωπος, αν πρωτύτερα δεν υπερισχύσουν και δεν τον κατακυριεύσουν οι δυνατοί γίγαντες, δηλαδή η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια. Αυτές (τις ρίζες) τις γεννά η ηδονή, η άνεση και η αγάπη της δόξας των ανθρώπων και του περισπασμού. Η πρώτη αιτία όλων αυτών και κακή μητέρα είναι, όπως προείπαμε, η φιλαυτία, δηλαδή η παράλογη αγάπη του σώματος και η εμπαθής προσκόλληση σ΄ αυτό.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι η εμπαθής φιληδονία είναι πολύμορφη και πολύτροπη», που άπ’ αυτήν δύσκολα γλυτώνει ο ακουραστος αγωνιστής.
«Γιατί είναι πάρα πολλές οι ηδονές που τραβούν προς τον εαυτό τους τα μάτια της «ψυχής» γιατί ενώνονται όλες οι κρούσεις σε πάθη και επιθυμίες ψυχικές και σωματικές και ο νόμος της διαστροφής κυριεύει και αλίμονο στην ψυχή στην οποία μαράνθηκε ο φόβος του Θεού και η αγάπη προς αυτόν, από την οποία έρχεται η επιμέλεια των αρετών. Εάν αυτά δεν υπάρχουν έξ’ αιτίας του νυσταγμού της αμέλειας, τότε αιχμαλωτίζει η προσκόλληση στα γήινα με τις ακατονόμαστες ηδονές και ανατρέπεται κάθε ισορροπία. Εάν επικρατήσει η κατάσταση της αμέλειας, τότε αλίμονο!, γεννιέται η συνήθεια, που έχει δύναμη ως δεύτερη φύση και οδηγεί στο θάνατο.
Το τριμερές της ψυχής και η θεραπεία του
Οι θειότατοι Πατέρες μας για να έχουμε ακριβέστερη γνώση για τις ροπές των παθών, μας μίλησαν με σαφήνεια για το τριμερές της ψυχής.
«Η ψυχή του ανθρώπου διαιρείται σε τρία μέρη (ή ιδιότητες ή ενέργειες ή δυνάμεις) το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Του λογιστικού αμαρτήματα είναι αυτά: Απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία και οι συγκαταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος της ψυχής. Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών είναι η βέβαιη και αδίστακτη (χωρίς δισταγμό) πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη Ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας η συνεχής μελέτη των λόγων του Πνευματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή και η ευχαριστία προς το Θεό.
Τα αμαρτήματα του θυμικού είναι τα εξής: Η ασπλαγχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικακία, ο φθόνος, ο φόνος» και τα συναφή από τα οποία εξαφανίζεται η έννοια της αγάπης. « Η ίαση και η θεραπεία τους είναι η φιλανθρωπία, η αγάπη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλωσυνη.
Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι τα εξής: Η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποσία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακατονόμαστη ακαθαρσία, η ασέλγεια, η δίψα του ακόρεστου πλουτισμού και των ηδονών που βρίσκεται η γενική αιχμαλωσία. Η ίαση και θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η σκληραγωγία, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αθάνατων αγαθών, ο πόθος της βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της θείας υιοθεσίας».
Οι λογισμοί και η αντιμετώπισή τους
«Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο για τη διάγνωση των εμπαθών λογισμών, από τους οποίους γεννιέται κάθε αμαρτία. Οχτώ είναι οι βασικοί λογισμοί της κακίας: Της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της οργής, της λύπης, της ακηδίας, της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας. Το να μας παρενοχλούν η να μη μας παρενοχλούν οι οκτώ αυτοί λογισμοί δεν είναι στην εξουσία μας. Το να επιμένουμε όμως σ’ αυτούς ή να μη επιμένουμε, να κινούμε τα πάθη ή να μην τα κινούμε, αυτό είναι στην εξουσία μας. Εάν δεν αντισταθήκαμε και συνομιλήσαμε μ’ αυτούς, επειδή μας άρεσαν και εάν απέκτησαν εξουσία αυτό οφείλεται στη συγκατάθεσή μας.
Ο τρόπος της κρούσης και επαφής τους με μας, ως θύρα της εισόδου τους, είναι ο νους. Στους λογισμους αυτούς διακρίνουμε τα εξής: Προσβολή, συνδυασμό, πάλη, πάθος, συγκατάθεση» (που πλησιάζει και μοιάζει με την πράξη), ενέργεια και αιχμαλωσία.
«Προσβολή είναι η απλή υπόμνηση ή παρακίνηση του διαβόλου, για να φανεί η πρόθεσή μας, η προτίμησή μας. Αυτό δεν εξαρτάται από μας και ούτε μας κρίνει. Συνδυασμός είναι η παραδοχή του λογισμού που μας υποβάλλει ο εχθρός και μ’ ένα τρόπο, η μελέτη του πονηρού λογισμού και η ηδονική συνομιλία με την προαίρεσή μας. Πάλη είναι η αντίσταση στο λογισμό που γίνεται ή προς κατάργηση του πάθους, που αυτός περιέχει, ή προς συγκατάθεση. Πάθος είναι η έξη που δημιουργείται από το συνδυασμό του λογισμού και η κατά κάποιο τρόπο συνεχής μελέτη και φαντασία. Συγκατάθεση είναι η συγκατάνευση στο πάθος που περιέχει ο λογισμός, σαν απόφαση. Ενέργεια είναι η ίδια η πράξη του εμπαθούς λογισμού, στον οποίο συγκατατεθήκαμε. Και αιχμαλωσία είναι η βίαιη και αθέλητη, ακούσια απαγωγή της καρδιάς που τυραννιέται από προηγούμενο εθισμό στην αμαρτία και από τη μακροχρόνια συνήθεια.
Όποιος λοιπόν αντιμετωπίζει απαθώς το πρώτο, δηλαδή την προσβολή ή το διώχνει αμέσως με αντίρρηση και σταθερότητα, έκοψε δια μιας και όλα τα επόμενα».
Στο τριμερές της ψυχής, όπως προαναφέραμε, λογιστικό, θυμικό και επιθυμητικό, εάν καταμερίσουμε ανάλογες ενέργειες, ο άνθρωπος ορθοποδεί, εξυγιαίνεται και γίνεται μέτοχος των θείων επαγγελιών. Αυτό είναι το τέλος του σκοπού μας.
Όπως η ενέργεια της έξης (συνήθειας) κυριαρχεί και επιβάλλεται στα πονηρά και παράλογα, ας την εκμεταλλευτούμε για να μας συμπαρασταθεί στην αγαθοεργία και καλωσύνη, ώστε ευκολώτερα να τηρούμε τις εντολές εφ’ όσον η συνήθεια ελαφρώνει το βάρος του αγώνα. Στην περιεκτική πατερική εμπειρία μαθαίνουμε ότι όποιος φοβάται η μάλλον όποιος πιστεύει στο Θεό, φοβάται την κόλαση· όποιος φοβάται την κόλαση, τηρεί τις εντολές· όποιος τηρεί τις εντολές υπομένει τις θλίψεις· όποιος υπομένει τις θλίψεις αποκτά την ελπίδα προς το Θεό και αυτή η ελπίδα χωρίζει το νου από κάθε άσκοπη προσπάθεια· αν από αυτήν αποχωριστεί ο νους, αποκτά την αγάπη προς το Θεό.
Όρος και τρόπος αναμαρτησίας κατά τον μεγαλύτερο ανάμεσα στους ασκητές, Αρσένιο, είναι η ησυχία. Ο ίδιος παρακαλώντας το Θεό να του υποδείξει τρόπο βέβαιο της σωτηρίας άκουσε άπ’ αυτόν:
-Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε, διότι αυτά είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας. Δια μέσου αυτών ο άνθρωπος έρχεται σε αίσθηση της ανθρώπινης ευτέλειας όπου βρίσκεται η ταπεινοφροσύνη. αυτή πάλι είναι γέννημα της γνώσης και η γνώση γέννημα των πειρασμών.