΄΄ΟΧΙ΄΄ ...ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ...

΄΄ΟΧΙ΄΄ ...ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ...

 

Τί σχέση ειλικρινά μπορεί,να έχει ο σημερινός,Οικουμενικός Πατριάρχης με τους Έλληνες και την Ορθοδοξία;Εύχεται ο Θεός ν' αναπαύσει τον Κεμάλ,στο Άγιον Όρος έριξε το ανάθεμα στους μοναχούς της Εσφιγμένου,προσεύχεται σε εβραικές συναγωγές,δωρίζει κοράνια και οικουμενιστικά φιρμάνια,εύχεται σε μια γυάλινη σφαίρα με όπου γης,αλλόθρησκους και όταν γυρίζει στην Ελλάδα,μιλάει για Ορθοδοξία!Χρόνια τώρα καταπίνουμε την χιλιοφορεμένη υπαιτιότητα του τουρκικού κινδύνου,οι φαναριώτες υποτακτικοί του βγάζουν τα ράσσα και εκτός Τουρκίας,στο παρελθόν είχε αποκαλέσει τους επαναστατημένους Έλληνες ξυπόλητους ραγιάδες και στο σημερινό παρόν θεωρεί όλες τις αιρέσεις,Εκκλησίες.Αποκαλεί τον πάπα Αγιότατο,φωτογραφίζεται άνομα με μασόνους τιτουλάριους,στέλνει τις ευχές του σε ροταριανά τάγματα και ναίτες υπονόμους,προωθεί την Πανθρησκεία και σφετερίζεται παράνομα τον τίτλο του Ορθοδόξου.Θεωρείται παγκόσμιος ηγέτης,το αμερικάνικο λόμπυ,τον έχει υπό την σκέπην του,οι εβραίοι επιχαίρουν στο ονομά του και ο Ομπάμα,τον θεωρεί χριστιανικό ποιμένα!Οι αγιορείτες ηγούμενοι στριμώχνονται,να τον καλοσωρίσουν,εναποθέτουν διθυραμβικούς επαίνους στην Παναγιοτητά του κι όταν φεύγει,καταδικάζουν ησύχως τον Οικουμενισμό,σαν μια αφηρημένη έννοια,σαν μια,υπό ετυμολογία λέξη,σε άγνωστο,υπό ερμήνευση λέξη,στο πνευματικό τους ξεξικό.Σήμερα στην Θεσσαλονίκη,τί γιορτάζει άραγε;Το ΟΧΙ των Ελλήνων στην λατίνικη αρβύλα και σε κάθε λογής επίβουλες,παγκοσμοιοποιημένες μπότες;Μα ο ίδιος είναι τέκτονας της παγκοσμιοποιημένης Πανθρησκείας και του οικουμενικού,πολιτικού στάτους!Είναι δεσμώτης εραστής της θεωρίας των κλάδων,εκπεσσόμενος ζυμοπλάστης αιρετικών δοξασιών με αλλόθρησκες,ταριχευμένες επιτάσεις.Το ΟΧΙ των Ελλήνων δήλωνε την έγερση στον κατακτητή,την ακαινοτόμητη Πίστη στα ελληνορθόδοξη ρωμιοσύνη και την πατροπαράδοτη εμμονή στην διαχρονικότητα της ρωμέικης παράδοσης.Αυτός όμως,είναι γνωστός,αυλικός υπηρέτης της Νεοταξικής κηδεμονίας,μέρος του Συστήματος που σιωπηρώς θεομάχεται και προσποιητά ορθοδοξεί!Στην χθεσινή λειτουργία στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης,το κατοχικό,κυβερνητικό παρακράτος δεν άφησε το ποίμνιο να παραστεί.Διακόσμησε περίτεχνα μια αυτοκρατορική,παλάτια τελετή με μοναδικούς παριστάμενους,τους σημερινούς Εθνοσωτήρες.ΟΧΙ Παναγιώτατε!Δεν φρονούμε τις αιρετικές σας δοξασίες,δεν εννοούμε τις λυκόφιλες,ενδοποιμενικές σας παραστάσεις,δεν αποτειχιζόμαστε από το γνήσιον της Ορθοδοξίας.Ένας ποιμένας δεν παίζει με τα πρόβατα και δεν χαριεντίζεται με λύκους.Δεν αλλάζει την προβιά με ερίφια τομάρια και δεν ανοίγει το μαντρί για να μπουν τα όρνεα..Κυρίως όμως,δεν σκαρίζει τα πρόβατα σε επικίνδυνες αγέλες βουλιμιαίων λύκων!

  

                                g. agiokyprianitis                                                                         Γιώργος Δημακόπουλos

Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;

Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;

Κατά την τελευταία μέρα  της ζωής του ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος έκανε Χριστιανό τον Εβραίο γιατρό και φίλο του Ιωσήφ καθώς και όλη του την οικογένεια με θαυμαστό τρόπο. Αφού ο γιατρός τον επισκέφθηκε, ρώτησε ο Άγιος να του πει πόσες ώρες του μένουν. Αυτός πιάνοντας τον σφυγμό του, του είπε ότι μένουν λίγες ώρες, κι ότι στη δύση του ηλίου θα πεθάνει. Ο Άγιος τότε του είπε ότι αν ζήσει μέχρι την επόμενη ημέρα τι θα κάνει.  Ο Ιωσήφ του είπε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο να πεθάνει ο ίδιος. Καλά το λες του είπε ο Άγιος να πεθάνεις την αμαρτία και να ζήσεις εν Χριστώ. Δέχτηκε ο Ιωσήφ γιατί ήταν αδύνατο με τους φυσικούς νόμους να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όταν έφυγε ο Εβραίος, προσευχήθηκε ο Άγιος Βασίλειος στον Θεό να του παρατείνει τη ζωή και για να δώσει την πραγματική ζωή στο φίλο του Ιωσήφ και στην οικογένεια του και για να προλάβει η δυστυχισμένη γυναίκα που έστειλε στην έρημο στον Όσιο Εφραίμ. Ο Θεός άκουσε τη δέηση του αγαπημένου δούλου του. Την επόμενη ημέρα το πρωί ζήτησε να του φέρουν τον Εβραίο γιατρό. Εκείνος αμέσως πήγε στο σπίτι του Αγίου νομίζοντας ότι θα τον βρει νεκρό. Βλέποντας όμως ότι ο Άγιος Βασίλειος ήταν ζωντανός χωρίς καν σφυγμό και ζωή στις φλέβες του έπεσε στα πόδια του κι αναγνώρισε τον αληθινό Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Σε λίγο ο ίδιος ο Άγιος βάπτισε τον Ιωσήφ με το όνομα Ιωάννη και όλη του την οικογένεια. Γύρω στις δέκα ρώτησε πάλι  ο Άγιος τον φίλο του "Κύριε Ιωάννη πότε θα πεθάνω;" κι εκείνος του απάντησε "όταν ορίσεις εσύ Δέσποτα"

Γιά τήν φαντασία καί τίς ἐντυπώσεις στό νοῦ

Γιά τήν φαντασία καί τίς ἐντυπώσεις στό νοῦ

Γιά τήν φαντασία καί τίς ἐντυπώσεις στό νοῦ

Νά κρατᾶς πάντοτε τό νοῦ σου

χωρίς χρῶμα, χωρίς μορφή,

χωρίς εἰκόνες, χωρίς σχήματα,

χωρίς ποιοτικές ἤ ποσοτικές ἔννοιες,

καί μόνο τά λόγια τῆς προσευχῆς νά προσέχεις καί νά μελετᾶς

καί νά σκέφτεσαι μέσα στήν καρδιακή κίνηση,

σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος πού λέει:

 «Ἀρχή τῆς προσευχῆς εἶναι

 νά ἀποκρούει ὁ νοῦς ἐκ προοιμίου

 μέ τή μονολόγιστη προσευχή 

τήν προσβολή τῶν λογισμῶν».

( Φιλοκαλία, τόμ. Ε’, σελ. 96 )

«ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΘΛΙΒΟΜΕΝΟΙ ΑΛΛ’ ΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΟΥΜΕΝΟΙ»

«ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΘΛΙΒΟΜΕΝΟΙ ΑΛΛ’ ΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΟΥΜΕΝΟΙ»

Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους για διάφορα πνευματικά θέματα, που έχουν σωτηριολογική σπουδαιότητα, τους συμβουλεύει μεταξύ των άλλων ότι οι χριστιανοί είναι, πρέπει να είναι, «Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ’ ου στενοχωρούμενοι» (Β´Κορ. 4,8).

Αυτό που έγραψε θεωρητικά στους Κορινθίους το επαναλαμβάνει προστακτικά στους Θεσσαλονικείς· «Πάντοτε χαίρετε» (Α΄ Θεσ. 5,16). Την δε προσταγή του αυτή την επαναλαμβάνει σε αρκετά σημεία των επιστολών του.

Έτσι στους Φιλιππησίους γράφει· «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. πάλιν ερώ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4). Και δεν το κάνει αυτό ευκαιριακά και παρεμπιπτόντως, αλλά συστηματικά και ενσυνείδητα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια, δικαιολογούμενος συγχρόνως γι’ αυτή την επιμονή του. «Το λοιπόν αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω. Τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές» (Φιλιπ. 3,1). «Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε…και ο Θεός της αγάπης και ειρήνης έσται μεθ’ υμών» (Β΄ Κορ. 13,11). «Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης…» (Ρωμ. 15,13). Συνολικά δηλαδή σε έξι χωρία μιλά και εντέλλεται για το θέμα της χαράς. Στο τελευταίο χωρίο δεν παραινεί ούτε συνιστά, αλλά εύχεται να πληρωθούν «πάσης χαράς». Κι αυτό, όπως παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, γιατί δεν χρειάζεται μόνο θεωρία και προσταγή εκ μέρους του διδασκάλου, αλλά και ευχή και προσευχή.

Γιατί ο απόστολος Παύλος είναι τόσο φορτικός στο θέμα της χαράς; Και γιατί μεταξύ άλλων θρησκευτικών αρετών και χαρισμάτων (όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη, η πίστη, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η εγκράτεια κ.τ.λ.) συμβουλεύει και απαιτεί και εύχεται ν’ αποκτήσουν οι χριστιανοί τη χαρά;

Διότι όπως λέγει ο ίδιος σε άλλα σημεία των επιστολών του, η χαρά είναι στοιχείο της Βασιλείας του Θεού και καρπός του Αγίου Πνεύματος.

«Ου γαρ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ.14,18). «Ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ. 5,22). Συνεπώς εάν θέλουμε να δούμε αν κάποιος έχει Πνεύμα Άγιο και αν ζει από τώρα στην ατμόσφαιρα της βασιλείας του Θεού, ας μην ερευνήσουμε μόνο εάν νηστεύει, εάν προσεύχεται, εάν αγρυπνεί, εάν είναι ελεήμων, αγνός κ.τ.λ., αλλά και εάν είναι χαρούμενος. Και όταν πηγαίνουμε στο μυστήριο της εξομολογήσεως και αναφέρουμε τις ελλείψεις και τις πτώσεις μας, εάν υστερούμε στο θέμα της βιώσεως της χαράς, τότε να το αναφέρουμε με συντριβή και ταπείνωση αλλά και αποφασισμένοι να κάνουμε το παν για ν’ αποκτήσουμε το μεγάλο αυτό αγαθό.

Πως όμως θα επιτευχθεί η χαρά και μάλιστα «πάντοτε», όπως ζητά ο απόστολος Παύλος, όταν μύρια κακά υπάρχουν; Όταν αυτά που προξενούν τη χαρά δεν εξαρτώνται από εμένα; Ούτε έχω τη δυνατότητα εγώ να τα ρυθμίσω και να τα τροποποιήσω;

Ο Μ. Βασίλειος διευκρινίζει ότι όταν λέγει ο Παύλος «Πάντοτε χαίρετε», δεν απευθύνεται στον οποιονδήποτε, αλλά σε εκείνον που ζει όπως και ο Παύλος.

Που ζει εν Χριστώ και όχι κατά σάρκα (Γαλ. 9,20). Έχει νεκρώσει τα μέλη τα επί της γης (Κολ. 3,5). Έχει την νέκρωση του Ιησού στο σώμα του (Β΄ Κορ. 4,10).  Που θεωρεί σκοπό της ζωής του το Χριστό και το ν’ αποθάνει κέρδος, αφού θα βρεθεί πιο γρήγορα κοντά του (Φιλιπ. 1,21). Αυτόν τον άνθρωπο, η λύπη δεν μπορεί όχι μόνο να τον κυριεύσει και να τον γονατίσει, αλλά ούτε καν να τον αγγίξει.

Διότι δεν είναι τα γεγονότα που δημιουργούν χαρά ή λύπη, αλλά η διάθεση που τα αντιμετωπίζουμε.

Δεν υπόκειται η ευτυχία ή η δυστυχία στις εξωτερικές συνθήκες που αντιμετωπίζουμε, αλλά στο πια θεώρηση έχουμε για τη ζωή. Ποια είναι τα οράματα και τα ιδανικά μας, οι στόχοι μας και οι σκοποί μας. Το ίδιο πράγμα να πάθουν εκατό άτομα θα νοιώσουν  διαφορετικά αισθήματα και θ’ αντιδράσουν διαφορετικά.

Επομένως, ο απόστολος Παύλος λέγοντας «πάντοτε χαίρετε», δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να μας καλεί ν’ αποκτήσουμε «νουν Χριστού» και να βιώσουμε τις «παράλογες» για την ανθρώπινη λογική εντολές του ευαγγελίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα χωρίο πριν πει το «πάντοτε χαίρετε» λέγει το εξής· «Να προσέχετε να μην ανταποδώσει κανείς σε κάποιον κακό αντί κακού, αλλά πάντοτε να επιδιώκετε το καλό και μεταξύ σας και προς όλους» (Α΄ Θεσ. 5,16). Όποιος έχει τη δύναμη και την ψυχική ανωτερότητα, να ζει και να εφαρμόζει την εντολή αυτή, μπορεί πάντοτε να είναι χαρούμενος. Και αμέσως μετά, αφού πει «πάντοτε χαίρετε», συνεχίζει λέγοντας· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». Δηλαδή η συνεχής χαρά, είναι συνδεδεμένη με τη συνεχή προσευχή και τη συνεχή ευχαριστία προς το Θεό, ασχέτως εξωτερικών συνθηκών και γεγονότων που αντιμετωπίζουμε. Παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος· «Αφού έδωσε την εντολή ‘πάντοτε χαίρετε’ δίνει και τον τρόπο που θα πετύχουμε την εφαρμογή της. Ο τρόπος είναι συνεχής προσευχή και συνεχής ευχαριστία». Όπως λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης «αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Ιω. 16,24). Και όπως συνιστά πάλι ο Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του, όπου αμέσως μετά την προτροπή «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. πάλιν έρω, χαίρετε», λέγει· «Να μην έχετε καμία αγωνία (κανένα άγχος), αλλά σε κάθε περίσταση να απευθύνετε τα αιτήματα σας στο Θεό με την προσευχή και τη δέηση, που θα συνοδεύονται με ευχαριστία» (Φιλιπ. 4,6). 

Για να κατανοήσουμε την εντολή του αποστόλου Παύλου «πάντοτε χαίρετε» θα πρέπει να σκεφθούμε και τι είναι χαρά για την αγία Γραφή. Ο Μ. Βασίλειος πολύ σοφά παρατηρεί ότι «γέλωτα η αγία Γραφή εννοεί, όχι τον θόρυβο που προκαλείται από τα μάγουλα με τον αναβρασμό του αίματος, αλλά την καθαρά και αμιγή από κάθε σκυθρωπότητα γλυκύτητα».

Συνεπώς χαρά είναι η αισιοδοξία. Η ηρεμία της ψυχής. Η έλλειψη άγχους και ανασφάλειας. Η πίστη ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο και δεν είναι «απρονόητα τα ημέτερα». Η πίστη και η βεβαιότητα ότι θα σταυρωθούμε, αλλά τελικά θα νικήσουμε· θα πεθάνουμε, αλλά θα αναστηθούμε· θα πονέσουμε κάποτε, αλλά αυτός ο πόνος και ελεγχόμενος και σχετικός και παροδικός θα είναι, εφ’ όσον ζούμε και πολιτευόμαστε κατά Χριστόν, και θα μας δοξάσει υπερβολικά και απροσδόκητα. Διότι λέγει ο Παύλος· «Τα παθήματα της παρούσας ζωής δεν είναι τίποτα μπροστά στη δόξα που πρόκειται να φανερωθεί σ’ εμάς» (Ρωμ. 8,18). Και όπως συμπληρώνει ο ίδιος στην Β΄ προς Κορινθίους (4,17)· «Η στιγμιαία ελαφρά θλίψη μας προετοιμάζει αιώνιο βάρος δόξας». Επομένως αυτά που είναι λυπηρά στους άλλους, στους πιστούς επιφέρουν πρόσθετη ευφροσύνη. Συνεπώς οι χριστιανοί είναι πράγματι οι «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι.

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»

    Επίμονα προβάλλεται σήμερα η ανάγκη για «σεξουαλική αγωγή» των παιδιών μας στο πλαίσιο μάλιστα της σχολικής τους παιδείας. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας μάθαμε να ακολουθούμε τυφλά την «φωτισμένη» Δύση, έτσι και στο θέμα αυτό. Ο φόβος μας είναι πάντα να μην υστερήσουμε απέναντί της. Γι' αυτό αντιγράφουμε πρόθυμα τον προβληματισμό και τις μεθόδους της. Επόμενο, λοιπόν, να θεωρούμε απαραίτητο, ο «διαφωτισμός» να προχωρήσει και στην προβληματολογία του «γενετησίου ενστίκτου». Βέβαια, το τί διδάσκει η Δύση σχετικά με το ζήτημα αυτό, δεν φαίνεται να θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Δύση -και μείς μαζί της, αφού είμασθε κομμάτι της- κλυδωνίζεται σε μία λαίλαπα πανσεξουαλισμού. Ο «φροϋδισμός» έχει καταστεί κυριαρχούσα ιδεολογία στην εποχή μας. Η προτεραιότητα δίνεται στο σεξουαλικό ένστικτο και στη κτηνώδη ορμή. Το ανθρώπινο σώμα κατάντησε υποτιμημένη αξία και αντικείμενο - όργανο ηδονής. Μέσα σ' αυτό τό κλίμα διαμορφώνεται το περιεχόμενο της «σεξουαλικής» διαφώτισης του ευρωπαίου ανθρώπου. Έρχεται όμως σήμερα από τα βάθη των αιώνων η φωνή του ουρανοβάμονα και θεόπτη Απ. Παύλου να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή», όπως (πρέπει να) διδάσκεται στο Σώμα του Χριστού, στο «σχολείο» της Εκκλησίας.

Η ρίζα του προβλήματος

    Η απάντηση του Παύλου στο πρόβλημά μας αρχίζει -περίεργα, αλλ' όχι ανεξήγητα- από την κοιλιοδουλία. Γιατί οι «σαρκικές επαναστάσεις» έχουν ως βασική τους αιτία την γαστριμαργία. Από αυτήν γεννιέται το πάθος της πορνείας. Και ως «πορνεία» νοεί ο Απόστολος, και μαζί του οι άγιοι Πατέρες μας, όχι φυσικά μόνο τη σαρκική σχέση με κάποια Πόρνη, αλλά κάθε χρήση του γενετήσιου ενστίκτου για σκοπούς έξω από το θέλημα του Θεού, που είναι η δημιουργία οικογένειας. «Το σώμα του Χριστιανού δεν επλάσθη, δια να τρυφά και εκ της τρυφής να πίπτη εις την πορνείαν, αλλ' επλάσθη δια να ενωθή με τον Κύριον, Ος τις είναι η κεφαλή του» (αγ. Νικόδημος Αγιορείτης). Η νηστεία και η χαλιναγώγηση του σώματος, ουσιαστικά στοιχεία της ορθόδοξης ασκητικής, αυτόν ακριβώς τον στόχο έχουν: να αποφευχθεί η «θεοποίηση» της κοιλίας (Φιλιππ. γ' 19), ώστε να μη υποθάλπονται τα σαρκικά πάθη, που έχουν ως κύρια αιτία την ευζωία και κοιλιοδουλία. «Τί δε σαρκός ευπαθούσης, και νεότητι περιφερομένης, αφρονέστερον;» - θα πει ο Μ. Βασίλειος.

Η διδασκαλία του Απ. Παύλου

διαρθρώνεται κατά τον ακόλουθο τρόπο:

    α) Πόσοι δεν βλέπουν το σώμα τους ως όργανο ηδονής; Όχι, λέγει ο Παύλος. Το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού και δεν πλάσθηκε για την πορνεία, αλλά για να θεωθεί μαζί με την ψυχή, που είναι άρρηκτα δεμένη μαζί του. Θα αναστηθεί μαζί με την ψυχή, για να ζήσει αιώνια, ή στη δόξα του Θεού ή στην αιώνια στέρησή της, που είναι η κόλαση. Γι' αυτό δέχεται το σώμα μας τη Χάρη του Θεού, ώστε να μεταβάλλεται σε «ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος», αφού βέβαια καθαρισθεί πρώτα από τα πάθη του ο άνθρωπος. Πορεία δόξας είναι η ζωή του πιστού μέσα στο σώμα του Χριστού. Να, λοιπόν, γιατί είναι πτώση και συντριβή η (οποιαδήποτε) πορνεία. Εκτροχιάζει το σώμα μας αλλά και όλο τον άνθρωπο από τον αιώνιο προορισμό του.

    β) Τα σώματά μας με το βάπτισμα γίνονται μέλη του Χριστού. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τα μέλη του σώματός μας, για να διαπράξουμε οποιοδήποτε κακό, χρησιμοποιούμε μέλη του Χριστού για την διάπραξη της αμαρτίας μας. Έτσι, κάνουμε τα «μέλη του Χριστού» να αμαρτάνουν. Υπάρχει χειρότερο και φοβερότερο από αυτό; Αν λ.χ. φονεύσω κάποιον, με το χέρι του Χριστού τον φονεύω. Όταν βρίζω κάποιον, με το στόμα του Χριστού τον βρίζω. Όταν αδικώ τους γύρω μου, με το χέρι του Χριστού τους αδικώ. Και όταν πορνεύω, με τα μέλη του Χριστού πορνεύω. Αυτή είναι η τραγικότητα και αφροσύνη της «πορνείας»! Αποσπώ τα μέλη μου από το σώμα του Χριστού και τα καταδικάζω σε θάνατο, καθιστώντας τα όργανα της αμαρτίας μου. Μέσα στον ορθόδοξο γάμο, με το μυστήριο, την πίστη και τη σωφροσύνη του, το ζευγάρι εντάσσει στη Χάρη του Θεού και τη σωματική του σχέση, που γίνεται έτσι «δια της τεκνογονίας» μέσο σωτηρίας. Έξω από το μυστήριο και τη Χάρη του Θεού (και αυτό συμβαίνει σε κάθε άλλο είδος «γάμου») η σωματική σχέση παύει να είναι κοινωνία εν Χριστώ και γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδή πορνεία, αποκοπή από το Σώμα του Χριστού, θάνατος.

    γ) Η ουσία της «πορνείας» παρουσιάζεται από τον Απόστολο και από μια άλλη οπτική γωνία. «Δικό μου είναι το σώμα μου και το κάνω ό,τι θέλω»! Αυτή είναι η πρόχειρη επιχειρηματολογία μας. Όχι, απαντά ο Παύλος. Δεν είναι δικό σας τίποτε, συνεπώς ούτε και το σώμα σας. Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Και ως δημιουργήματα του Θεού, αλλά και για ένα εξ ί σου σπουδαίο λόγο. Σας εξαγόρασε ο Χριστός με ατίμητο τίμημα, το πανάγιο Αίμα Του. Είμαστε «εξαγορασμένοι σκλάβοι», κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Δεν είναι δικά μας, λοιπόν, τα μέλη του σώματός μας, αλλά του Χριστού. Περισσότερο δε από κάθε άλλη αμαρτία η πορνεία μολύνει όλο μας το σώμα, σαρκικά και πνευματικά, και ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

    Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί με τόση αγωνία φωνάζει ο Παύλος: Φεύγετε (= τρέξτε να σωθείτε από) την πορνεία! Την βλέπει να καταδιώκει απειλητικά τον άνθρωπο: Καμμιά αμαρτία δεν μας κυνηγά τόσο, όσο η σαρκική, γιατί είναι ριζωμένη μέσα μας. Παρατηρεί ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης: «...Όταν μορφή πορνική τοξεύη, νώτα διδόναι (=να τρέπεσαι σε φυγή)... Κατατοξεύει γαρ κατ' οφθαλμών η πορνεία, έστι δε των άλλων πονηρευμάτων φοβερώτερον»!

Αναγκαία προϋπόθεση

    Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι η «σεξουαλική αγωγή» στο χώρο της Ορθοδοξίας δεν είναι παρά θεολογία του ανθρωπίνου σώματος, μέρος της ορθόδοξης ανθρωπολογίας. Δεν πρόκειται συνεπώς για μια «επιστημονική» ανάλυση και περιγραφή της σωματικής λειτουργίας ή για ηθικοκοινωνική καθοδήγηση, αλλά για θεώρηση του ανθρώπου μέσα από το πρίσμα της θείας αποκαλύψεως. Μια τέτοια αντίληψη, άρα, για τον άνθρωπο και το σώμα του δεν «διδάσκεται» θεωρητικά, ούτε, πολύ περισσότερο, επιβάλλεται! Εμπνέεται μονάχα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής και του πνευματικού αγώνα της Ορθοδοξίας. Ο χριστιανός νέος μαθαίνει κοντά στον Γέροντα - Πνευματικό του να ζει εν Χριστώ, με προσευχή και άσκηση, αγώνα και εγκράτεια, γνωρίζοντας ότι στόχος του είναι ο εν Χριστώ δοξασμός του σώματος και της ψυχής του. Αν δεν ισχύει η προϋπόθεση αυτή, δεν είναι περίεργο η διδασκαλία του Παύλου να απορρίπτεται σαν μύθος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"

(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την

«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis

ΤΙ ΜΕ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙΣ; ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΝΑ ΠΑΩ,ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ

ΤΙ ΜΕ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙΣ; ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΝΑ ΠΑΩ,ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Οι τρεις νέοι,του έβαλαν μετάνοια,ασπάστηκαν το χέρι του κι έφυγαν.Ο Γέροντας βγήκε έξω,χαιρέτησε τις κοπέλλες και είπε...Καθείστε με την καλογραία δια να ξεκουρασθώ λίγο και μετά θα σας φωνάξω.Μπήκε στο κελλί του.Σύμφωνα με την διαβεβαίωση της γερόντισσας Ευπραξίας,αλλά και από όσα παραβολικά μας έλεγε πολλές φορές,μετά από κάθε συνομιλία ήθελε,να αποσύρεται λίγο για να προσευχηθεί.Εκείνα που διηγόταν,πως ΄΄υπάρχουν άνθρωποι,που όταν περάσει λίγη ώρα και δεν προσευχηθούν,δεν αντέχουν,υποφέρουν΄΄ αναφέρονταν σίγουρα στον εαυτό του και μόνο από ταπείνωση  τα χρέωνε σε άλλους.Αυτά τα διαλείμματα ήταν οι ώρες της περισυλλογής και της προσευχής,της ένωσής του με τον Θεό.

Μετά από είκοσι λεπτά περίπου τις φώναξε.Άρχισε τις συμβουλές του απευθυνόμενος στη μία,που ήταν χήρα...- Πώς πας;Σε βλέπω καλύτερα από την άλλη φορά.Φρόντισε ν ' αυξήσεις τον ζήλον σου δια τα πνευματικά.Και να προσέχεις,διότι θα έχεις πόλεμον.Μη φοράς ρούχα πολυτελή,δια να προφυλαχθείς.Όταν ο άνθρωπος θέλει να ασκήσει την αρετήν,βρίσκει πολλούς τρόπους.Απόφευγε τις αιτίες των πειρασμών.Ο διάβολος θα σε πολεμήσει,διότι τόσα χρόνια στον κόσμο έκανες τα θεληματά του.Αυτός θα σε πολεμάει,αλλά από σένα εξαρτάται αν θα νικήσει.Χωρίς την ιδικήν σου θέλησιν,τίποτα δεν μπορεί να κάμει.

 

Οι άγιοι μάρτυρες,η αγία Αικατερίνη,η αγία Βαρβάρα κ.α. κρατούσαν στο χέρι τους τον σταυρό και έλεγαν...΄΄Τον Σταυρόν προσκυνούμε,δεν θέλουμε την αμαρτία.Αυτός που αγαπά τον Χριστόν μας,πρέπει να πάρει τον Σταυρό Του και να Τον ακολουθήσει.Έτσι θα νεκρώσει τα πάθη του.Μη φοβάσαι,η αρχή είναι δύσκολη,διότι πρέπει ν' αλλάξεις ζωή,να φύγεις απ' τον κόσμο και να γίνεις του Χριστού,δια να είσαι μέτοχος της Βασιλείας Του.Όταν υπάρχει θέλησις,΄΄τα αδύνατα παρ' ανθρώποις,δυνατά τω Θεώ έστι.΄΄Με ποιό τρόπο θα σωθώ Γέροντα;- Ο απόστολος Παύλος λέγει ΄΄πολυμερώς και πολυτρόπως.΄΄Δηλαδή κάθε άνθρωπος θα σωθεί ανάλογα με την προαίρεσιν και τον αγώνα που κάνει.Να τηρείς τις εντολές του Θεού.Σκάψε βαθιά μέσα σου.Ένας νέος πήγαινε να σπουδάσει,να γίνει σοφόςαλλά δεν μπόρεσε.Δυσκολεύτηκε και γύρισε πίσω.Γυρίζοντας είδε στον δρόμο,κοντά σ' ένα χωριό,μια γυναίκα να βγάζει νερό μέσα από ένα πηγάδι.Πλησίασε και είδε ότι το σχοινί με τον καιρό είχε χαράξει την πέτρα.Σκέφθηκε...΄΄Γιατί εγώ να μην μπορώ να γίνω σοφός;΄΄Και πήρε την απόφαση δια να επιστρέψει και να συνεχίσει την προσπαθειάν του.Έτσι και συ,να έχεις ισχυράν θέλησιν,να υπομένεις και να επιμένεις στον αγώνα και θα σωθείς.Ποτέ μην απελπίζεσαι.Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη από τον Θεό.Η ευσπλαχνία και το ελεός Του είναι άβυσσος.Η υπερηφάνεια και η απελπισία είναι από τον διάβολο.Γιατί να απελπισθείς,αφού υπάρχει Θεός μακρόθυμος;Και άνθρωπο να σκοτώσεις μην απελπίζεσαι.Πες τώρα έγινε,δεν διορθώνεται.Εσύ Θεέ μου,συγχωρεσέ με.Τον νουν σου να έχεις εις τον Άδην,αλλά απελπισία ποτέ να μην κυριεύσει την ψυχήν σου.Ένας μοναχός,που ο διάβολος του έσπειρε λογισμούς απελπισίας,του απάντησε...΄΄Τί με απελπίζεις;Και στην κόλαση να πάω,πάνω από σένα θα είμαι.΄΄

* Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας.

* Επιμέλεια,μεταφορά κειμένου Γ.Α.- αγιοκυπριανιτης

Αποκάλυψις βόμβα: Ο Μάρξ ήτο κρυφός ταλμουδιστής και σατανιστής!

Αποκάλυψις βόμβα: Ο Μάρξ ήτο κρυφός ταλμουδιστής και σατανιστής!

ΜΕΧΡΙ τώρα γνωρίζαμε τὸν ἐγκέφαλο τῆς μαρξιστικῆς ἰδεολογίας, Κὰρλ Μὰρξ ὡς σφοδρὸ ἀθεϊστή, ὁ ὁποῖος εἶπε τὸ πασίγνωστο: «ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τῶν λαῶν». Τώρα μάθαμε πώς, ἂν καὶ εἶχε βαπτισθεῖ «καθολικός», διατήρησε κρυφὰ τὴν πίστη του στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία καὶ μάλιστα στὸν ταλμουδισμό, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπιδράσει βαθύτατα στὸ φιλοσοφικὸ καὶ συγγραφικό του ἔργο! Ὁ ἰουδαϊσμός, ἄλλωστε, ἦταν ἡ θρησκεία τῶν ἐξ αἵματος ἑβραίων προγόνων του καὶ ἀποτέλεσε καὶ τὴ δική του θρησκεία, τὴν ὁποία σε- βόταν καὶ καλλιεργοῦσε κρυφὰ σὲ ὅλη του τὴ ζωή! Συνεπῶς «ὄπιο τῶν λαῶν» ἦταν οἱ ἄλλες θρησκεῖες καὶ ἰδιαίτερα ὁ Χριστιανισμός, τὸν ὁποῖο μισοῦσε θανάσιμα.

«Ὁ ἱστορικὸς Ρίτσαρντ Λόφνερ ( Richard Laufner ) ἀπέδειξε στὰ 1975 πὼς ὁ Κὰρλ Μὰρξ μυστικὰ διατηροῦσε τὴν Ἑβραϊκή του πίστη» (ἱστολόγιο: http://redskywarning.blogspot.gr). Ἀλλά, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἡ ποίηση τῆς νεανικῆς του ἡλικίας, ἡ ὁποία δὲν προβλήθηκε ἰδιαίτερα, εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀποκρυφιστικὰ στοιχεῖα καὶ φανεροὺς ὕμνους στὸν «Πρίγκιπα τοῦ Σκό- τους»! 
«Στὰ ποιήματά του ἀπειλοῦσε νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν Θεὸ καὶ λίγο λίγο ἄρχισε νὰ μισεῖ τὸν κόσμο. Ὁρκιζόταν νὰ ρίξει τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἄβυσσο καὶ ξεσποῦσε σὲ γέλια... Σ’ ἕνα ἄλλο ποίημά του ὁ Μὰρξ ὑποσχέθηκε νὰ δελεάσει τὴν ἀνθρωπότητα καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν Κόλαση σὲ συντροφιὰ τοῦ Σατανᾶ... 
Ἡ θρησκεία τοῦ Μὰρξ ἀποκαλύφθηκε στὸ ποίημά του "Ἐπίκληση ἐκείνου ποὺ βρίσκεται σὲ ἀπόγνωση": "Ἔτσι ὁ Θεὸς ἅρπαξε ἀπὸ μένα τὸ ὅλο μου. Ἀφοῦ καταράστηκε καὶ βασάνισε τὸ πεπρωμένο μου. Ὅλα τὰ λόγια του ἔφυγαν καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὰ θυμηθῶ καὶ τίποτε δὲν μοῦ μένει παρὰ ἡ ἐκδίκηση"» (ἴδια πηγή)! 
Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ θανάσιμο μῖσος τοῦ ἄθεου μαρξισμοῦ κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὰ ἑκατομμύρια νεκρῶν χριστιανῶν, ἀφοῦ ἕλκει τὴν καταγωγή του στὸν ταλμουδιστὴ καὶ σατανιστὴ Κὰρλ Μάρξ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια: τοῦ Μωϋσῆ Μορδεχάϊ Λεβὶ Μάρξ, διότι αὐτὸ ἦταν τὸ πραγματικό του ὄνομα! Ὅλα ἔχουν τελικὰ τὴν ἐξήγησή τους!  ΚΑΤΑΝΥΞΗ

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

Η αλήθεια στην ζωή τελικά δεν είναι προσβάσιμη απ' όλους.Απορώ με ανθρώπους που στρουθοκαμηλίζουν στο αυθύρπακτο και εθελοτυφλούν στο αυτονόητο.Η κοινωνική μας σήψη εμπεριέχει τα εαυτά κρίματα και τους εγγενείς μας λογισμούς.Η αντίχριστη εξουσία θέριεψε από τα δικά μας κολασμένα λάθη και τα εθελούσια,αυτοσχέδια πάθη.Μια Ηρωδιάς κυβέρνηση,που χορεύει πεντοζάλι στα γυμνά κορμιά ιδανικών αυτόχειρων και μια παραμυθευμένη,κοινωνική άνοιξη,που δεν την είδαμε ακόμη.Οι αυτοκτονίες των Ελλήνων συνεχίζονται,μέχρι το κοντέρ να μηδενίσει,ημερήσια λίστα αυτοχείρων δεν είδαμε ακόμη.Η ζωή συνεχίζεται ανέμελη,στην Μύκονο η Ελλάδα αναστενάζει,στην Ψαρού φυλάνε Θερμοπύλες και στα πρωινάδικα εξανθρωπίζουν τους Καίλες.Η τρομολαγνία αγγίζει κόκκινο,έγινε πλέον έξη στους πολλούς και κατήφορος στους πλείστους.Τί θα ήταν άλλωστε η ζωή μας χωρίς έναν φιλόπατρη Αυτιά και έναν πουκαμισάτο Καμπουράκη;Στις αυτοτελείς,γνώριμες συνευρέσεις των ανθρώπων διαβάζεις τις κοσμικές στήλες των εφημερίδων και τις τραλαλά,τραλαλό εκπομπές που προσφέρονται αφιδώς,ομοθυμαδόν από καλοσυνάτους,ευγενείς χορηγούς.Το αντρικό φύλο κατάντησε άχρηστη,παρωχημένη μόδα,ενώ η αρσενική θηλυπρέπεια διαφημίζεται ολημερίς και οληνυχτίς σε extra large σιροπιαστές,ανάλαφρες εκπομπές.Έτσι γίνεται βίωμα,η συνήθεια.Το καρότο και το μαστίγιο λίγο - λίγο ζυμώνουν συνειδήσεις και φτιάχνουν χαραχτήρες.Ο ΕΟΠΠΥ χορηγεί πλέον γενώσιμους θανάτους με χαμηλότερο κόστος.Η Παιδεία προήχθη σε μια ευτελή,ξεθωριασμένη συνταγή για ανηλίκους,φέρει την υπογραφή μιας σύγχρονης,βαβυλωνιακής Ρεπουσιάδος που εκστασιάζεται σεσυνωστισμένες προβλήτες και σε μυθώδεις,ηπειρώτικους κρημνούς.Ο λεγόμενος,πνευματικός κόσμος απουσιάζει υπό το βάρος ενός αβάσταχτα συσσωρευμένου,έπαινου κορεσμού,που σημειώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες.Τότε,που ο καθείς γινόταν ακαδημαικός,επειδή ήταν γνωστός του πρύτανη.Τέσσερα χρόνια Μνημονιακής Κατοχής κι ακόμη δεν αλλάξαμε.Μια ζωή μαγκωμένοι στην άκρη του τούνελ,περιμένουμε μάταια,κάποιον για να σπρώξει.Λίγο Φως να δούμε,λίγη ελπίδα να γευθούμε...


                                                                                                                     Γιώργος Δημακόπουλος



Γ. ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΕΙΜΑΙ ΧΩΜΑ,ΕΙΜΑΙ ΠΗΛΟΣ,ΕΙΜΑΙ ΛΑΣΠΗ

ΕΙΜΑΙ ΧΩΜΑ,ΕΙΜΑΙ ΠΗΛΟΣ,ΕΙΜΑΙ ΛΑΣΠΗ

Γι’ αυτό, παιδί μου, τώρα που είναι αρχή φρόντισε να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, για να βάλεις θεμέλιο στερεό την ταπείνωση. Φρόντισε να μάθεις την υπακοή, να αποκτήσεις την ευχή. Γι’ αυτό πρώτα γνώριζε, παιδί μου, ότι κάθε αγαθό από το Θεό έχει την αρχή. Δεν γίνεται αγαθός λογισμός που να μην έχει αιτία το Θεό, ούτε πονηρός που να μην έχει αιτία το Διάβολο. Ό,τι καλό λοιπόν διανοηθείς, πεις, κάνεις, όλα είναι της δωρεάς του Θεού. «Παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον». Όλα είναι της δωρεάς του Θεού· δικό μας δεν έχουμε τίποτε.

 

Καθένας λοιπόν που επιθυμεί και ζητεί να λάβει τη χάρη, να του δώσει δωρεάν ο Θεός, πρέπει πρώτον να γνωρίσει καλά την ύπαρξή του, το «γνώθι σαυτόν». Και αυτή είναι η όντως αλήθεια. Γιατί κάθε πράγμα έχει αρχή. Και αν δεν αρχίσεις καλά δεν θα έχεις τέλος καλό.Και αρχή λοιπόν και αλήθεια είναι να γνωρίσει κανείς ότι είναι μηδέν – 0 – και εκ του μηδενός δημιουργήθηκαν τα πάντα. «Είπε και εγεννήθησαν ενετείλατο και εκτίσθησαν». Είπε και έγινε γη. Και αφού πήρε πηλό έπλασε άνθρωπο. Άψυχο, άνουν ένα πήλινο άνθρωπο. Αυτή η ιδία σου ύπαρξη. Αυτό είμαστε όλοι μας.Χώμα και λάσπη. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα σ’ εκείνον που θέλει να λάβει, αλλά και να μένει διαπαντός η χάρη κοντά του. Απ’ αυτό αποκτά την επίγνωση και απ’ αυτό γεννιέται ταπείνωση. Όχι με λόγια μόνο, να ταπεινολογεί, αλλά στηριζόμενος στην πραγματικότητα λέει την αλήθεια: Είμαι χώμα, είμαι πηλός, είμαι λάσπη. Αυτή είναι η πρώτη μητέρα μας. Λοιπόν το χώμα πατιέται, και συ ως χώμα οφείλεις να πατηθείς. Είσαι λάσπη, δεν έχεις καμίαν αξία.Σε πετούν εδώ και εκεί, σε κτίζουν από ένα σημείο σε άλλο σε χρησιμοποιούν ως άχρηστη ύλη.Και λοιπόν σου «ενεφύσησεν» ο Δημιουργός και σου έδωσε πνεύμα ζωής. Και να, αμέσως έγινες ένας άνθρωπος λογικός.

 

Ομιλείς, εργάζεσαι, γράφεις, διδάσκεις· έγινες ένα μηχάνημα του Θεού. Όμως μη λησμονείς ότι η ρίζα σου είναι το χώμα. Και αν λάβει το πνεύμα αυτός που σου το έδωσε, εσύ πάλι θα κτίζεσαι στα ντουβάρια.Γι’ αυτό «μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσης εις τον αιώνα».Αυτή είναι η πρώτη αίτια, που όχι μόνον ελκύει τη χάρη, αλλά την πληθύνει και τη συγκρατεί. Αυτή ανεβάζει το νου στην πρώτη θεωρία της φύσεως. Και έξω απ’ αυτή την αρχή βρίσκει μεν κάτι λίγο, αλλά μετά από καιρό θα το χάσει. Γιατί δεν κτίζει σε έδαφος στερεό, αλλά προσπαθεί με τρόπους και τέχνη.Λες λόγου χάριν είμαι αμαρτωλός! Αλλά εσωτερικά πιστεύεις ότι είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να αποφύγεις την πλάνη. Η χάρη θέλει να μείνει, αλλ’ επειδή ακόμη πρακτικά δεν έχεις βρει την αλήθεια, κατ’ ανάγκη πρέπει να φύγει. Γιατί αναμφίβολα θα πιστέψεις στο λογισμό σου ότι είσαι αυτό το οποίο δεν είσαι, και χωρίς άλλο θα πλανηθείς. Ως εκ τούτου δεν παραμένει η χάρη. Επειδή έχουμε τον αντίπαλο, που είναι τεχνίτης ισχυρός, είναι εφευρέτης κακών, και της κάθε πλάνης δημιουργός. Που αγρυπνεί πλάι μας.Που από φως έγινε σκότος και όλα τα γνωρίζει. Που είναι εχθρός του Θεού και ζητεί όλους να μας κάνει εχθρούς Του. Και εν τέλει είναι πνεύμα πονηρό και εύκολα αναμειγνύεται με το πνεύμα, που μας χάρισε ο Θεός, και παίρνει τη μηχανούλα μας και την κινεί όπως θέλει αυτός. Κοιτάζει, πού ρέπει η όρεξη της ψυχής, και με ποιό τρόπο τη βοηθά ο Θεός, και αμέσως σκέφτεται και εκείνος τα ίδια.

 

 

* Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή. ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ;

ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ;

Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα.Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα-μέρα, από φόβο μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο…

 

Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη.Κάποτε όμως έκανε και μία φρικτή ασέβεια. Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομόφυλους του, επισκέφθηκε μία εκκλησία.Εκεί, μολονότι αβάπτιστος και ακάθαρτος, τόλμησε να πλησιάσει στο άγιο ποτήριο την ώρα της θείας μεταλήψεως και να κοινωνήσει! Την ίδια όμως στιγμή παραδόθηκε στους απάνθρωπους δαίμονες, που άρχισαν από τότε να τον βασανίζουν αλύπητα.Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έφτασε στην Τραπεζούντα. Οι σύντροφοί του, μαθαίνοντας για τα πολλά θαύματα του αγίου Ευγενίου, τον έφεραν στο ναό του. Στο μεταξύ η σατανική λεγεώνα τον έκανε να σπαράζει και ν’ αφρίζει.Πώς τόλμησες, τον φοβέριζαν τα δαιμόνια, να μεταλάβεις το Χριστό, αφού είσαι δικός μας; Θα σ’ εξαφανίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο! Κανένας δεν Θα σε γλιτώσει απ’ τα χέρια μας!…Ενώ όμως κόμπαζαν και απειλούσαν οι μιαροί δαίμονες, τί κάνει ο γρήγορος βοηθός των ανθρώπων, ο ένδοξος Ευγένιος;Παρακαλεί τον φιλάνθρωπο Δεσπότη να σπλαχνιστεί το πλάσμα Του και να το απαλλάξει από την τυραννία του σατανά.Και με τις παρακλήσεις του λυγίζει τον πολυέλεο Κύριο.

 

Καθώς στεκόταν λοιπόν ο δαιμονισμένος μπροστά στο λείψανο του αγίου, ήρθε σε έκσταση. Του φάνηκε πως είδε το Χριστό να κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στην εκκλησία.Εκεί, αφού του θύμισε τις βέβηλες πράξεις, που από νέος είχε κάνει, άρχισε να τον ελέγχει αυστηρά.Μ’ όλες τούτες τις παρανομίες σου, κατέληξε ο Κύριος, με λύπησες πάρα πολύ, δεν είσαι άξιος ελέους, για χάρη όμως του αγαπητού μου Ευγένιου σε λυπήθηκα και θα σ’ ελεήσω. Και γυρίζοντας στο μάρτυρα, που στεκόταν δίπλα Του ικετευτικά, συνέχισε: Γιάτρεψέ τον, Ευγένιε, αφού κατέφυγε στην προστασία σου.Αμέσως ο Ιησούς εξαφανίστηκε. Ο άγιος είπε τότε στον δαιμονισμένο: Αυτό το κακό το έπαθες επειδή κοινώνησες τα άχραντα Μυστήρια, ενώ ήσουν αβάπτιστος και βουτηγμένος στις αμαρτίες.Ο Σκύθης συνήλθε από την έκσταση.Είδε τότε, αισθητά πια, να βγαίνει φωτιά από τα άγια λείψανα, να μπαίνει στο στόμα του και να κατακαίγει -έτσι του φάνηκε- τα σωθικά του.Όσοι ήταν εκεί κοντά μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δύναμη του αγίου Ευγενίου, που βασάνιζε και τιμωρούσε εξουσιαστικά τους πονηρούς δαίμονες, διώχνοντάς τους βίαια μέσ’ από τον ταλαίπωρο άνθρωπο.Άφριζε και ίδρωνε και χτυπιόταν ο Σκύθης, ώσπου ελευθερώθηκε εντελώς από τ’ ακάθαρτα πνεύματα.Ειρηνικός πια και ανενόχλητος, σιχάθηκε την παλιά του ζωή, και δεν έπαψε ποτέ να ευχαριστεί τον θαυματουργό μάρτυρα που τον ευεργέτησε.

 

* Άγιος Ευγένιος. Γ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΥΤΟ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΗΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ

ΑΥΤΟ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΗΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ

Έλεγε ο αββάς Σισώης:- Όταν ήμουν στη Σκήτη με τον Μακάριο πήγαμε να θερίσουμε μαζί του επτά μοναχοί. Και να πίσω μας μια χήρα σταχομαζώχτρα, που έκλαιγε ασταμάτητα.Φώναξε ο γέροντας τον ιδιοκτήτη του χωραφιού και τον ρώτησε:- Τι έχει αυτή η γριά και κλαίει συνεχώς;Αυτός απαντά:- Ο άνδρας της φύλαγε κάτι πολύτιμο που του εμπιστεύθηκαν σαν παρακαταθήκη, αλλά πέθανε ξαφνικά και δεν είπε που το έκρυψε και ο ιδιοκτήτης της παρακαταθήκης θέλει να πάρει δούλους αυτήν και τα παιδιά της.

 

Του λέει ο γέροντας- Πες της να ρθει σε μας εκεί που αναπαυόμαστε από τη ζέστη.Όταν ήλθε η γυναίκα της λέει ο γέροντας:- Γιατί κλαις συνέχεια;Κι αυτή είπε:- Ο άνδρας μου πέθανε ενώ είχε την παρακαταθήκη κάποιου και πεθαίνοντας δεν είπε που την έβαλε.Της είπε ο γέροντας:- Έλα δείξε μου που τον έθαψες.Τότε πήρε τους αδελφούς του και βγήκε μαζί της. Όταν έφτασε στον τόπο του μνήματος της λέει:- Πήγαινε σπίτι σου.Τότε προσευχήθηκαν αυτοί και ο γέροντας φώναξε στο νεκρό:- Ε, συ, που έβαλες τη ξένη παρακαταθήκη;Αυτός απάντησε:- Είναι κρυμμένη στο σπίτι μου κάτω από το πόδι του κρεβατιού.Του λέει τότε ο γέροντας: Κοιμήσου πάλι ως την ημέρα της αναστάσεως.Όταν είδαν αυτά οι αδελφοί έπεσαν από φόβο στα πόδια του.Και τους είπε ο γέροντας:- Αυτό δεν έγινε για μένα, γιατί δεν έχω τίποτε, αλλά ο Θεός το έκανε για την χήρα και τα ορφανά. Αυτό είναι το σπουδαίο επειδή ο Θεός θέλει τη ψυχή αναμάρτητη και ό,τι ζητήσει το παίρνει.Και πήγε και ανήγγειλε στη χήρα που βρίσκεται η παρακαταθήκη. Αυτή την πήρε και την έδωσε στον ιδιοκτήτη της και ελευθέρωσε τα παιδιά της. Και όλοι όσοι το άκουσαν, δόξασαν τον Θεό!

 

 Γ. ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

 

 * Ευεγερτινός.

Χριστιανισμός, Ιδεολογία, Πολιτισμός και Ελευθερία

Χριστιανισμός, Ιδεολογία,

Πολιτισμός και Ελευθερία

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

…….. Η κ. Μαριάννα Αγαθαγγέλου ήταν 40 ετών και Λέκτορας στην έδρα της «Ιστορίας Θρησκευτικού Πολιτισμού». Μας αφιέρωσε ελάχιστη ώρα, γιατί είχε προγραμματίσει ομιλία στο κεντρικό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου για τις 12 το μεσημέρι, με θέμα: «Η θρησκευτική εικονολογία το Μεσαίωνα». Έτσι λοιπόν συμπτύξαμε τις ερωτήσεις μας, ενώ ο Δημήτρης έκανε την πρώτη κίνηση:

- «Αν μου επιτρέπετε, να σας ρωτήσω πόσες βασικές αφετηρίες θρησκευτικότητας γνωρίζουμε, διότι πολυθεϊσμός και μονοθεϊσμός εναλλάσσονται στην ιστορία», είπε μιλώντας με κάποιο άγχος.

- Να σας πω, απάντησε εκείνη: Μπορούμε να δεχθούμε εύκολα ότι μία αφετηρία χονδροειδούς θρησκευτικής πίστης πάνω στη γη προήλθε από τον φόβο του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο, τις καταιγίδες, τους σεισμούς, τους κεραυνούς, τις πλημμύρες. Οι άνθρωποι τότε λάτρεψαν φυσικά φαινόμενα και για να τα εξευμενίσουν, να απομακρύνουν την οργή και την εκδικητικότητα των θείων, όπως πίστευαν, δυνάμεων, άρχισαν να κάνουν θυσίες ζώων και ανθρώπων (όπως έκαναν π.χ. και οι Αζτέκοι στο Μεξικό από τον 14^ο αιώνα). Η απομάκρυνση από τον έναν Θεό είχε ως αποτέλεσμα να ξεχάσουν οι άνθρωποι την μορφή Του και να πλάσουν είδωλα, ξόανα και φανταστικές απεικονίσεις γι’ αυτόν. Μια μαύρη κουρτίνα, δηλαδή ο σκοτισμένος νους τους –νους είναι στην ασκητικο-πατερική γραμματεία ‘ο οφθαλμός της ψυχής’- σκέπασε την πραγματική και γεμάτη κατανόηση και αγάπη μορφή του Θεού και οι άνθρωποι προτίμησαν τη σκιά και όχι τον ήλιο. Από τότε άρχισαν να ‘κρυώνουν’, ενώ ο Θεός τούς περίμενε  στο Φως του. Ο ήλιος δεν φταίει αν κάποιοι διαλέγουν το σκοτάδι και την σκιά και κρυώνουν αβάσταχτα. Οι άνθρωποι βασίστηκαν από τότε στις δικές τους ιδέες για τον Θεό και δημιουργήθηκαν οι θρησκείες.

- «Στην αρχαία Ελλάδα παρατηρούμε πάντως λογικές σχέσεις με τους θεούς και προχωρημένη φιλοσοφία, όχι χονδροειδείς αντιλήψεις, συμφωνείτε;», ρώτησε η Μαρία.

- Συμφωνώ, πάντως εν μέρει και όχι πάντοτε, είπε η κ. Μαριάννα. Μια δεύτερη ακριβώς αφετηρία θρησκευτικής πίστης προέκυψε από την αναγκαιότητα της λογικής, συνέχισε. Χαρακτηριστική θρησκεία είναι η αρχαία ελληνική θρησκευτική πίστη για το πρώτο κινούν ακίνητο, που φτάνει κάποιος εκεί αν σκεφθεί ποιος δημιούργησε τον Θεό και ποιος δημιούργησε εκείνον που δημιούργησε τον Θεό και πάει λέγοντας. Ο Θεός αυτός θα πρέπει να είναι ακίνητος, αφού ό,τι κινείται είναι τρεπτό και αλλοιώνεται, θα πρέπει να είναι αθάνατος, παντοδύναμος, πάνσοφος κ.λπ. Αλλά δεν έχει καμία σχέση με έναν Θεό πατέρα και Θεό αγάπης, που θυσιάζεται για τους ανθρώπους, αυτή είναι η διαφορά με τον Χριστιανισμό.

- «Ίσως γιατί ο χριστιανισμός είναι μια αποκαλυπτική θρησκεία», αποφάνθηκε ο Πέτρος.

- Γι’ αυτό ακριβώς, συνέχισε η καθηγήτρια. Η τρίτη αφετηρία θρησκευτικής πίστης, στην οποία βασίζεται πλήρως ο Χριστιανισμός (με πιο αυστηρά στοιχεία και παραθεωρώντας τη θεότητα του Χριστού, ο Ιουδαϊσμός και ο Μωαμεθανισμός), είναι η πίστη σε Θεό ιστορικής αποκαλύψεως, σε Θεό άγιο, στον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στον Θεό της άμεσης σχέσης, τον προσωπικό Θεό της ενώπιος ενωπίω παρουσίας και συνομιλίας. Είναι ο Θεός των πατέρων ημών, που χέρι χέρι αναλαμβάνει τον άνθρωπο και τον καθοδηγεί, αποκαλυπτόμενος ολίγο κατ’ ολίγον και μέσω μιας σχέσης εμπιστοσύνης, μέχρι την πλήρη αποκάλυψή του στη ζωή και το έργο του Ιησού Χριστού. Ήδη από την Π.Δ. αποκαλύφθηκε και το όνομα τού ενός Θεού. Είπε ο Θεός στον Μωϋσή: “Είμαι και θα είμαι αυτός που είμαι”. Δηλαδή “Εγώ ειμί ο Ων” (Εξ. 3,14), ο αναλλοίωτος και προσωπικός Θεός (βλ. Χρήστου Γιανναρά, «Αλφαβητάρι της πίστης», εκδ. ‘Δόμος’, Αθ. 1991).

- «Πόση σχέση βλέπετε να έχει, κα καθηγήτρια, ο Χριστιανισμός με την έννοια της ιδεολογίας ή της θρησκείας, όπως αυτά απαντώνται στον κόσμο; Μας ενδιαφέρει, γιατί αν ο Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψη Θεού και όχι ανακάλυψη κάποιων, τότε και ο Χριστός είναι Υιός του Θεού», ρώτησε εύστοχα ο Κώστας.

- Θα σας απαντήσω με βάση τη χριστιανική Θεολογία, ξεκαθάρισε η κα Αγαθαγγέλου: Ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι στην ουσία της ούτε ιδεολογία, ούτε θρησκεία. Δεν πρόκειται για έναν νέο ιστορικό μεσσιανισμό, απ' αυτούς που πίκραναν και ταλαιπώρησαν αφάνταστα την ανθρωπότητα. Η φιλοσοφία και ιδεολογία είναι στοχασμός ανθρώπινος, ενώ ο Χριστιανισμός είναι Λόγος υπερβατικής προέλευσης. Ακόμη, πολλές θρησκείες ανά τον κόσμο περιέχουν φανταστικές δοξασίες και δογματικές αστοχίες περί Θεού και τα ελλειμματικά αυτά φανταστικά διανοήματα περί Θεού δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με τον αληθινό Θεό. Είναι δυνατόν επομένως να δεχθούμε ότι όλοι οι θρησκευτικοί δρόμοι προς τη σωτηρία είναι το ίδιο ΑΣΦΑΛΕΙΣ με τον αγιοπνευματικό δρόμο που υποδεικνύει ο Χριστός και η Εκκλησία Του; Οπωσδήποτε όχι! Ο Χριστός διακηρύσσει ότι Εκείνος είναι “η οδός, η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. 14,6) και πως χωρίς αυτόν «δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτε» (Ιω. 15,5). Λέγει μάλιστα ότι «αυτός που είδε εμένα, είδε τον Πατέρα» (Ιω. 14,9). Η Γραφή τονίζει ότι «Από κανέναν άλλον δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία, ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. 4,12).

Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, συνέχισε η Λέκτορας, ο Χριστιανισμός είναι η εξ Αποκαλύψεως αλήθεια του ιδίου του Θεού στον κόσμο και στην ιστορία και όχι ανακάλυψή Του. Το άπειρο κενό μεταξύ κτιστού και ακτίστου (μεταξύ της δημιουργίας και του Δημιουργού) μόνο ΜΕ την ενσάρκωση του Κυρίου γεφυρώθηκε για όλη την πλάση και μόνο ΔΙΑ του Χριστού μπορεί να καλυφθεί από τον άνθρωπο, ώστε ο τελευταίος να κοινωνήσει με τις άκτιστες ενέργειές Του και να σωθεί. Διότι “το απρόσληπτον και αθεράπευτον”, μας λένε οι άγιοι. Αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία μας, μέσω, και εν τη Εκκλησία (που είναι το σώμα του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες), δεν είναι μόνο θέμα ηθικής τάξεως -καλές πράξεις, ευγένεια και επίδειξη συνεργασίας, προσφορά και συμπόνοια κ.α., χωρίς να απορρίπτονται φυσικά και αυτά- αλλά οντολογική αλλοίωση, αγιασμός και θέωση, σε αντίθεση με τις θρησκείες, αλλά και με διάφορες εκδοχές του Χριστιανισμού, όπου ένας διαρκής και αγχώδης θρησκευτικός ακτιβισμός, χωρίς εσωτερική τις περισσότερες φορές αλλαγή, θεωρείται τελικά η σωτηρία. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς δεν ήρθε στην γη για να ιδρύσει μια νέα θρησκεία ή ιδεολογία ή κοινωνιολογία, αλλά για να αφήσει  το σώμα Του και το αίμα Του υπέρ της ζωής του κόσμου.

- «Ούτε σωζόμαστε πιστεύοντας εγκεφαλικά και μόνο μερικές αλήθειες εκκλησιαστικές, έτσι δεν είναι», ρώτησε ο Πέτρος.

- Έτσι είναι, είπε η καθηγήτρια. Θα πρέπει να ζούμε στη πράξη την μετάνοιά μας, συνδυαζόμενη με προσευχή και μυστηριακή ζωή. Διότι όλη η αγιοπνευματική και πατερική παράδοση συμφωνεί πως σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα στην καρδιά μας από αυτή τη ζωή. Και αυτό είναι χάρισμα και δωρεά του Χριστού σε όσους βρίσκονται στον δρόμο της κάθαρσης από τα πάθη, που ξεκινά όταν δεν θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας τις ηδονές και τις ανέσεις και τα υλικά αγαθά. Αλλά όταν χρησιμοποιούμε τα πάντα για την σωτηρία τη δική μας και των άλλων. Όταν είμαστε σωστοί διαχειριστές των εκ Θεού δωρημάτων.

Θα μου επιτρέψετε επομένως να συνοψίσω είπε στην ομάδα η κα Μαριάννα. Στο πλαίσιο όσων είπαμε, ο Χριστιανισμός δεν είναι μια ιδεολογία ή ένα σύστημα γενικών και αντικειμενικών αληθειών. Χριστιανοί είμαστε όταν έχουμε προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό και όχι όταν ακολουθούμε από παράδοση κάποιες λατρευτικές συνήθειες, που μπορεί να είναι καθ' όλα υπέροχες. Ό ίδιος εξάλλου ο Χριστός δικάστηκε ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ (ο Υιός του Θεού) και όχι για κάτι που έκανε. Αυτή είναι και η ουσιαστική διαφορά του Χριστιανισμού, και μάλιστα της Ορθοδοξίας, από κάθε θρησκεία. Βασίζεται στην κοινωνία με τον Χριστό, στην βαθύτερη σχέση μαζί του, μέσω της καθημερινής προσευχής, και όχι σε κάποιες πεποιθήσεις ή ψυχρές αλήθειες που μας έχουν κληρονομηθεί από τους γονείς μας. Στην Ορθόδοξη λειτουργική ζωή αυτή τη σχέση επιζητούμε και εμβαθύνουμε. Και αν επιμένουμε στο λειτουργικό τυπικό, τις μετάνοιες, το άναμμα κεριών ή τα σταυροκοπήματα είναι γιατί τα θεωρούμε άκρως επιβοηθητικά στοιχεία, χωρίς να εξαντλούν την ουσία, που είναι η πνευματική μας σύνδεση με τον λατρευτό μας Κύριο. Τα θεωρούμε ως πορεία και ως ψυχοσωματική άσκηση με σκοπό την μέθεξη με το όντως Όν. Τέλος, επειδή ο Θεός δεν είναι προσωπολάτρης, αλλά δέχεται χωρίς διακρίσεις κάθε άνθρωπο που τον αναζητά από βάθους ψυχής και με καθαρή καρδιά (Πρ. 10,34-35), σώζει μέσα από το πέλαγος της ανεξερεύνητης και άπειρης αγάπης Του όλους εκείνους, που αν και δεν ευτύχησαν στη ζωή τους να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό, εν τούτοις σέβονται τον Θεό και διαθέτουν ηθική συνείδηση, πράττουν το αγαθό και εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη και την έμπρακτη αγάπη εν ελευθερία.

- κα Αγαθαγγέλλου, ως καθ’ ύλην αρμόδια πάνω σε θέματα πολιτισμού, μπορείτε να μας διαφωτίσετε σε ένα θέμα ακόμη; ρώτησε ο Κώστας.

- Παρακαλώ, του είπε η  καθηγήτρια.

- «Πόσο σωστή είναι η άποψη ότι ο πολιτισμός μας επηρεάστηκε αρνητικά από τον Χριστιανισμό και τη θρησκεία γενικά, αφού μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν αναπτύχθηκε η επιστήμη τόσο γρήγορα εξαιτίας αυτού (του Χριστιανισμού);»

- Ωραίο ερώτημα, είπε η κ. καθηγήτρια, και συνέχισε ως εξής: Είναι αλήθεια ότι πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού επικρατούσε στους ανθρώπους η μυθική και μαγική αντίληψη κατανόησης της φύσεως. Οι θεότητες ταυτίζονταν με τις κοσμικές δυνάμεις (πανθεϊσμός) και γι' αυτό δεν υπήρχε τρόπος καλλιέργειας και προόδου Επιστήμης και Τεχνολογίας, αφού οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια και ενασχόληση εθεωρείτο ύβρις. Σημαντική συμβολή του Χριστιανισμού, αρχής γενομένης από τον Ιουδαϊσμό, βρίσκεται στην απομυθοποίηση και απομάγευση ή αποειδωλοποίηση του κόσμου και της φύσεως, αφού επρόκειτο για δημιουργήματα, και μόνο, του Θεού, νοοτροπία που συνέβαλε, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται όσοι δεν γνωρίζουν, τα μέγιστα στην ανάπτυξη Επιστήμης και Τεχνικού Πολιτισμού στις χώρες της Ευρώπης και Αμερικής. Η Δυτική Εκκλησία βέβαια στάθηκε αρχικά πολύ επιφυλακτική απέναντι στις νέες ιδέες και κατακλυσμιαίες επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις, φοβούμενη μήπως οδηγήσουν στην διασάλευση και υποβάθμιση του χριστιανικού κοσμοειδώλου. Αρνήθηκε κάποτε να αγκαλιάσει την κοσμική γνώση και έρευνα και εναντιώθηκε σε κάθε ανανεωτική και πρωτοπόρα επιστημονική προσπάθεια. Η στάση της αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να επικρατήσουν στις χώρες της Δύσεως δύο αντίπαλα στρατόπεδα: Πίστεως και Αθεΐας, επίσημης Εκκλησίας και εκπροσώπων της Επιστήμης, Χριστιανισμού και Ορθολογισμού - Διαφωτισμού στα νεώτερα χρόνια.  Έκτοτε ένα τέτοιο κλίμα παλαιών παρεξηγήσεων επανέρχεται πολλές φορές στο προσκήνιο, αν και σήμερα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ξεφύγει φυσικά από το μεσαιωνικό παρελθόν της και βαδίζει συμφιλιωμένη με τα εκάστοτε υγιή επιστημονικά πορίσματα.

Η παλαιά αυτή αντίθεση μεταξύ εκπροσώπων της Θρησκείας και της Επιστήμης δεν δικαιολογείται πλέον. Η προσπάθεια ορισμένων επιστημόνων να απορρίψουν την θεία Αποκάλυψη με κοσμικά γνωσιολογικά κριτήρια και η προσπάθεια ανεύρεσης αποτυχημένων κενών σε κάθε νέα επιστημονική ανακάλυψη εκ μέρους θρησκευόμενων ερευνητών, ανήκει πια στο παρελθόν. Οι δύο εξέχοντες χώροι, Θρησκείας και Επιστήμης, έχει γίνει ευρέως αντιληπτό ότι ασχολούνται και εντρυφούν σε διαφορετικά πεδία έρευνας, ήτοι: α) της Θείας Αποκάλυψης, που είναι η σταθερή και αναλλοίωτη στους αιώνες και άνωθεν (πνευματικά) κατερχόμενη Αλήθεια του Θεού, η οποία εξάλλου δεν επιδέχεται λογικής διεργασίας, αφού ανήκει στο χώρο του Ακτίστου, και β) της Κτιστής γνώσεως της φυσικής πραγματικότητας, που είναι εκ των κάτω και γι' αυτό εξετάζεται επιστημονικά, λογικά και μαθηματικά, ενώ αναθεωρείται και αμφισβητείται από νεώτερα κάθε φορά επιστημονικά πορίσματα. Οι δύο αυτοί χώροι συναντιούνται όχι απευθείας (διότι δεν υπάρχει καμία αναλογία μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου), αλλά εν τη Εκκλησία, δηλαδή εν τω σώματι του Ιησού Χριστού, όπου λαμβάνει χώρα η μοναδική κοινωνία και συμφιλίωση Θεού και Ανθρωπότητας, 'Ακτιστης και Κτιστής πραγματικότητας, δια της μυστηριακής, προσευχητικής, ασκητικής και αγαπητικής οδού.  

- «Πόσο συνέβαλε όμως ο Χριστιανισμός στην εδραίωση του Πολιτισμού;», ρώτησε δυναμικά η Γιάννα.

- Τα μέγιστα!, απάντησε εκείνη. Ο βυζαντινός και ο δυτικός πολιτισμός δεν είναι δημιουργήματα του Χριστιανισμού;  Τα ανθρωπιστικά αιτήματα, η αξία του ατόμου και του σώματος, η καλυτέρευση της νομοθεσίας και των Συνταγμάτων παγκοσμίως, η εξημέρωση των ηθών και εθίμων, η αξιοπρέπεια, η ισοτιμία, η επικράτηση του κοινωνικού πλουραλισμού, δεν προέκυψαν από το ίδιο Πνεύμα που ώθησε και τον απόστολο Παύλο να κηρύττει το: “δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, Ιουδαίος και Έλληνας, αλλά όλοι είμαστε ένα μέσα στον Ιησού Χριστό”; Δεν απαλλάχθηκε ο κόσμος από δεισιδαιμονίες (μαγεία, αστρολογία κ.α.) και φαντάσματα του παρελθόντος (πεπρωμένο, μοίρα κ.α.) που τυραννούσαν τη ζωή τους; Μήπως δεν συνέβαλλε (και συμβάλλει καθημερινά) η φιλανθρωπία του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας Του στην προστασία των γυναικών, των παιδιών, των δούλων, των κρατουμένων, των μη προνομιούχων; Μπορεί να μεταλλαχθεί προς το καλλίτερο ο κόσμος και η ιστορία χωρίς εφαρμογή της εγκράτειας, της συγχωρητικότητας, της πραότητας, της δικαιοσύνης και της αγάπης, ακόμα και προς τους εχθρούς, όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός; Η βυζαντινή φιλοσοφία δεν ήταν εκείνη που προβληματίστηκε ιδιαίτερα δια των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας αναφορικά με τον άνθρωπο και τον κόσμο; Ποιος δίδαξε, αν όχι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός, ότι η ιστορία δεν έχει πορεία κυκλική, επαναλαμβανόμενη, τυχαία, υποταγμένη στους ρυθμούς της φύσης, αλλά ευθύγραμμη, ανοδική και μοναδικής σημασίας; Το ουμανιστικό πνεύμα των νέων χρόνων δεν ξεκίνησε από τα νοσοκομεία, γηροκομεία, λεπροκομεία, ορφανοτροφεία και πτωχοκομεία που συντηρούσε η Εκκλησία; Η ανεξαρτησία των λαών, η αυτοδιάθεση, η ειρήνη, η κοινωνική αλληλεγγύη δεν προέκυψαν από το ευαγγελικό μήνυμα; Ο Τεχνικός πολιτισμός δεν ξεκίνησε από την χριστιανική πίστη στην υλικότητα των ουρανίων σωμάτων και όχι στην θεϊκότητά τους, σύμφωνα με τις παγανιστικές θρησκείες; Η χριστιανική υπέρβαση του ατομισμού δεν βοήθησε ιδιαίτερα στον περιορισμό της αυταρχικότητας των εξουσιών; Η τεράστια ανάπτυξη των τεχνών (αγιογραφίας, ναοδομίας, ζωγραφικής, γλυπτικής, μουσικής, υμνογραφίας, ποίησης, αρχιτεκτονικής κ.λπ.) δεν ήταν προσφορά του Χριστιανισμού στον κόσμο;  Πλήθος αρχαίων παπύρων, περγαμηνών και έργων της αρχαιότητας με τεράστια για την επιστήμη σημασία δεν διασώθηκαν και συντηρήθηκαν από χριστιανούς μοναχούς;

Βέβαια, το δυτικό πνεύμα οδηγήθηκε στη συνέχεια σε υπερανάπτυξη και καταστροφικές τάσεις του τεχνικού σε βάρος του πνευματικού στοιχείου (βιομηχανικές παρενέργειες, οικολογική καταστροφή κ.λπ.). Γι' αυτό όμως, όπως και για τα εγκλήματα του μεσαίωνα, τις αποικιοκρατίες, τις σταυροφορίες, τους θρησκευτικούς πολέμους και την βία δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Θεό, το ιερό Του Ευαγγέλιο ή τις μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά τις αδυναμίες εκπροσώπων Του ή εκπροσώπων τους, που δεν βίωσαν στη πράξη το πνεύμα αγάπης του Ιησού Χριστού, καθώς και τις ατυχείς ιστορικές συγκυρίες. Μήπως δεν έπρεπε άλλωστε η Επιστήμη να προχωρήσει στην διάσπαση του ατόμου επειδή σήμερα η ραδιενέργεια, που εκλύθηκε στη φύση εξαιτίας πολλών ατυχημάτων σε πυρηνικά εργοστάσια ανά τον κόσμο, έχει μολύνει ιδιαίτερα το περιβάλλον; Θα φταίει η ανάπτυξη της Γενετικής αν κάποιοι προχωρήσουν παράνομα στην κλωνοποίηση ανθρώπων κατά παραγγελία; Μπορούμε να κατηγορήσουμε την Χημεία για τους πολέμους με χρήση χημικών όπλων που διεξάγονται παγκοσμίως; Επομένως χρειάζεται μια γερή δόση κριτικής στην πρόχειρη κριτική που χρησιμοποιούν ορισμένοι κατά διαστήματα εναντίον του Χριστιανισμού.      

- Και κάτι άλλο σημαντικό θέλω να σας ρωτήσω, είπε ο Κώστας: «Ποια είναι η έννοια της χριστιανικής ελευθερίας, δεσμεύει την θέλησή μας, και πόσο διαφέρει από την λεγόμενη κοσμική ελευθερία των ελεύθερων δημοκρατικών επιλογών;»

- Πολύ σημαντική ερώτηση για την εποχή μας, είπε η ειδήμων και συνέχισε:  Και φυσικά δεν δεσμεύει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου η Θρησκεία και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία, όπως κάποιοι άθεοι διανοούμενοι γράφουν. Δεν διαθέτει νομικίστικη ηθική η Εκκλησία και δεν σε καθηλώνει κάτω από το βάρος κανόνων και κανονισμών. «Απαιτεί» όμως, αν κάποιος θελήσει να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό ως Κύριό του και Θεό, να συμμορφωθεί στον τρόπο ζωής Εκείνου για να είναι καθόλα συνεπής. Και αυτό σημαίνει ότι οφείλει να ζήσει με ειλικρίνεια, με σεβασμό προς τον εαυτόν του και τους άλλους, με φιλάνθρωπη διάθεση και στάση ζωής. Είναι αυτός ο τρόπος ζωής δέσμευση και καταναγκασμός; Είναι, αλλά μόνο για εκείνους που παραμένουν δέσμιοι των εγωιστικών, ηδονιστικών και υλιστικών τους επιδιώξεων και όχι λάτρεις του απολύτου και αναζητητές της πραγματικής ελευθερίας, που σημαίνει απελευθέρωση από τα ανούσια, τα χαμερπή και την κακία. 

Ο Χριστιανισμός πράγματι πιστεύει ότι ελευθερία σημαίνει πρωτίστως ελευθερία από τη σκλαβιά των παθών, που μας κρατούν δέσμιους στον υλιστικό (και όχι υλικό) τρόπο ζωής. Επομένως, αν εννοήσουμε ως ελευθερία την δυτικόφερτη έννοια του “κάνε ό,τι σ' αρέσει”, εδώ η Εκκλησία έχει σοβαρές ενστάσεις. Πρακτικά και εύστοχα ο ιερός Αυγουστίνος προτρέπει: “Αγάπα πρώτα, και μετά κάνε ό,τι σ' αρέσει”. Διότι όποιος αγαπά γνήσια και πραγματικά είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνει ποτέ κάτι που ενδέχεται να θλίψει, βλάψει ή πληγώσει αυτούς που αγαπά. Μέσα σ' αυτήν την αγάπη άλλωστε “ανακαλύπτει” κανείς το Θεό. Ελευθερία λοιπόν, αλήθεια και αγάπη είναι το αξιολογικό τρίπτυχο που μας ωθεί να στραφούμε προς τον εαυτό μας, τους άλλους και το Θεό, βαδίζοντας ολίγον κατ' ολίγον προς την τελειότητα αυτής της συνάντησης, και που δεν παύει να αποτελεί τον περιπαθή άθλο του προσώπου στην υποκειμενική του ανάβαση και αναζήτηση της αλήθειας.

Μάλιστα η αγάπη εν ελευθερία, και όχι η ιδιοτελής προσκόλληση στα πάθη -που αποτελούν διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων και όχι υγιή ανάπτυξή τους, όπως δυστυχώς ο δυτικός τρόπος ζωής προτρέπει- είναι εκείνη που μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αθάνατοι. Και μόνο μέσα σ' αυτήν την συνειδητοποίηση της αθανασίας και της πραγματικής ελευθερίας εν Χριστώ το ερώτημα περί Θεού γίνεται υπαρξιακό.  Τότε μόνο ο Θεός μου παραμένει η ζωή και η καταφυγή μου, το τέλος και η αρχή μου, το Α και το Ω μου, ξεφεύγοντας από την καταπίεση της ψυχρής λογικής και της αντικειμενικής γνώσης. Ακριβώς γιατί η αλήθεια του Θεού δεν είναι νοητική αφαίρεση και διανοητική ανακάλυψη ή ορθολογιστική γνώση, αλλά προσωπική μετοχή και σχέση με το Όντως 'Ον, συνάντηση μοναδική, ένεκα της οποίας ο άνθρωπος βρίσκει την προσωπική του υπόσταση και πληρότητα. Δεν μιλάμε λοιπόν στον Χριστιανισμό για μια επιδερμική παχυλή ελευθερία από τις ηθικές δεσμεύσεις, αλλά για το πραγματικό νόημα της ζωής στο οποίο ο Χριστός μάς προτρέπει να εντρυφήσουμε.

Γιατί άραγε η συνεχώς αυξανόμενη πρόοδος σε τεχνολογικούς και επιστημονικούς γενικά τομείς δεν συμβάλλει στην αντίστοιχη μείωση των υψηλών ποσοστών: χρήσης εξαρτημένων ουσιών και ηρεμιστικών, κατάθλιψης, αυτοκτονιών, βιασμών, πείνας, κοινωνικής αδικίας, κακοποίησης γυναικών και παιδιών, βασανιστηρίων και οικολογικής καταστροφής, που παρατηρούνται στις χώρες του “προηγμένου κόσμου”; Διότι στην ουσία των προβλημάτων, ατομικών και κοινωνικών, υπάρχει πραγματική κρίση ταυτότητας και έλλειψη νοήματος ζωής. Ερωτήματα του τύπου: “Ποιοι είμαστε;”, “Πού βαδίζουμε;”, “Έχει σκοπό το ταξίδι της ζωής;”, “Έχουν σημασία τα πράγματα του κόσμου μας;”, “Έχουν λόγο ύπαρξης οι αξίες;”, δεν μπορούν φυσικά να απαντηθούν ουσιαστικά από την Επιστήμη και τη Φιλοσοφία. Μπορούν όμως και έχουν απαντηθεί από τον Χριστιανισμό, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και το μήνυμα της ελευθερίας και σωτηρίας Του προς όλους ανεξαρτήτως τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου, εκατομμύρια των οποίων έχουν “αιχμαλωτισθεί” καρδιακά από τη ζωή, τη διδασκαλία, τα θαύματα και την ανάστασή Του. Ό ίδιος σκορπά τα χαρίσματά Του απλόχερα και πλούσια: Όποιοι υπεύθυνα ακολουθούν τον δρόμο του και τις εντολές του συμφιλιώνονται μεταξύ τους και με τους εχθρούς τους, αντλούν ολοφάνερες απαντήσεις για το νόημα της ζωής τους και την αιωνιότητα, γεμίζουν ελπίδα και την μεταδίδουν στο περιβάλλον τους, πλημμυρίζουν από ανώτερα συναισθήματα και προσφέρουν αγάπη σε γνωστούς και αγνώστους, αποκτούν καλοσύνη, κατανόηση για τους άλλους και εμπιστοσύνη προς τον Τριαδικό Θεό. Υπάρχει ανώτερος τρόπος ζωής από αυτόν, που να αξίζει κανείς να ακολουθήσει; Δεν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι αν απελευθερωθούμε από την απληστία, την υποκρισία, τον φόβο, τον κατώτερο εαυτό μας, το μίσος, τον εγωισμό μας, όπως μας δίδαξε και τήρησε εξάλλου στη ζωή Του ο Ιησούς Χριστός;

Είναι ακόμη παντελώς ανιστόρητο να θεωρείται από ορισμένους ο Χριστιανισμός αντίθετος με την έννοια της ελευθερίας, όταν είναι τόσο γνωστό πως συνέτρεξε αμέτρητες περιπτώσεις κατατρεγμένων, πληγωμένων, φυλακισμένων, αρρώστων, πτωχών, ορφανών και χηρών, κρατουμένων και περιθωριακών και πως απελευθέρωσε την συνείδηση κρατών και ατόμων από την άγνοια, την πολιτική εκμετάλλευση και την ψυχική αρρώστια. Αν βέβαια κάποιοι έχουν στο νου τους μια εσφαλμένη μορφή του Θεού ως ουράνιου αστυνόμου και εξουσιαστή ή αν θεωρούν ως ελευθερία την απομάκρυνσή τους από κάθε έννοια ηθικής, όπως ο πολύς Λάϊμπνιτς είχε εύστοχα διατυπώσει -”αν η Γεωμετρία είχε ηθική, πολλοί θα την είχαν απορρίψει”, είχε πει- τότε ως φυσικό επακόλουθο της φιλοσοφικής τους στάσης απορρίπτουν τον Χριστιανισμό διότι θεωρούν ότι φυγαδεύει τις ελεύθερες επιλογές τους. Αν πάλι οι αξίες στη ζωή είναι θέμα γούστου και ατομικής επιλογής, τότε έχει βάση πραγματική η ψυχογραφική επί του θέματος ακτινογραφία του αιώνα μας, όπως την παραθέτει ο Βρετανός ιστορικός Dr. Paul Johnson:  “Αυτό που είναι τόσο αξιοσημείωτο σχετικά με τον εικοστό αιώνα και που αποτελεί μια κυρίαρχη αιτία των τρόμων του είναι το ότι μεγάλη δύναμη έχει αποκτηθεί από ανθρώπους που δεν φοβούνται τον Θεό και που δε θεωρούν τον εαυτό τους περιορισμένο από κάποιον απόλυτο κώδικα συμπεριφοράς”.

“Χριστιανική ελευθερία σημαίνει λοιπόν να επιτρέψουμε στον καλύτερο άνθρωπο [σημείωση δική μας: Θεάνθρωπο] που έζησε ποτέ να γίνει η έμπνευση της ζωής μας. Τι καταπιεστικό υπάρχει σε αυτό; Σίγουρα, μια τέτοια στάση, μπορεί συχνά ν' αντιτίθεται στις εγωιστικές συνήθειές μας^. όμως αυτό είναι απαραίτητο σε κάθε προσπάθεια για κάτι ανώτερο. Βρίσκει εφαρμογή στον αθλητή, τον ακαδημαϊκό, το γιατρό..... Προοδευτικά επιτρέπει στον καθένα μας να γίνει αυτό το είδος ανθρώπου που όλοι επιθυμούμε να είμαστε στις καλύτερες στιγμές μας. Και το αποτέλεσμά της είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς ο οποίος, αν γενικευόταν, δε θα κατάστρεφε την κοινωνία, αλλά θα τη μεταμόρφωνε. Με μια λέξη, η μόνη ελευθερία που ο χριστιανισμός  “αφαιρεί” είναι η ελευθερία να πληγώνουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους. Η αληθινή ελευθερία έρχεται μόνο από τον Ιησού” («Δέκα μύθοι για τον Χριστιανισμό», εκδ. ο Λόγος, 1996, σελ.   5,6,19, 21). 

- Σας ευχαριστούμε πολύ, είπε στην κα Αγαθαγγέλου η Μαρία, και αναχωρήσαμε πλουσιότεροι.

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΧΟΥΛΗ, ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

21  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

Read more: http://www.egolpion.com/1A2B4914.el.aspx#ixzz2idkPyfMw