Ο ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ

Ο ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ

 

 

Η Δήμητρα κοιμήθηκε το 1999.Από το 1965 έως το 1999 ήταν καθηλωμένη στο κρεββάτι του πόνου από σοβαρή περίπτωση μυασθένειας.Όλη της την ζωή,γύριζε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από κλινική σε κλινική.Υπέφερε αφόρητους πόνους,δεν περπάτησε ποτέ και τον κόσμο,τον έβλεπε,μέσα από το παράθυρο του δωματίου της.Το 1995 προαισθανόμενη το επίγειο Τέλος της έγραψε στο ημερολόγιό της,τον παρακάτω επικήδειο λόγο...Γ.Α.

 

Θρήνου ο καιρός πέπαυται. Μη κλαίετε. Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον.Τον αίτιον της βαθειάς χαράς και ευτυχίας μου, της χαρμοσύνου επί γης πορείας μου, και της εν ουρανοίς ακαταπαύστου δοξολογίας μου. Υμνώ τον αίτιο της επί γης ζωής μου και της εν ουρανοίς ζωής μου. Σήμερον τον δρόμον τετέλεκα. Σήμερα ο κοπετός μου μετεστράφη εις χαράν και το δάκρυ μου σε αγαλλίαση. Σήμερα έπεσαν οι χειροπέδες της αιχμαλωσίας μου και γίνομαι ελεύθερη. Η ξενιτιά μου τελείωσε, οι αλυσίδες της δουλείας μου έσπασαν και παίρνω το δρόμο για την ουράνια πατρίδα μου. Ο πατέρας βγήκε στο σταυροδρόμι και περιμένει τον ερχομό του παιδιού του. Περιμένει να φθάσει και καυτερό να αδειάσει το πατρικό του φιλί επάνω του. Παιδί φτασμένο από τα ξένα, θα ξεχυθεί στην αγκαλιά του να πει τα μυστικά του. Σήμερα η άπολις γίνεται πολίτης, δηλαδή ουρανοπολίτης. Η μάνα γη δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανού. Σήμερα με ευγνωμοσύνη χαιρετώ την ξενοδόχον γη μου, που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του πατέρα. Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα, που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα, ήλθες! Σήμερα έαρ μυρίζει. Ήλθε αιώνια παντοτινή μου άνοιξη. Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς. Σταμάτησαν οι παγωνιές και τα αγριοκαίρια. Ανέτειλεν ο ήλιος της δικαιοσύνης. Σήμερα το σκότος μου έγινε φώς! Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας και η ανημποριά μου δύναμις. Χαράς τα πάντα πεπλήρωκε. Έφθασα στο σπίτι μου. Χαρείτε αδέλφια την τρανή γιορτή. Ανάσταση είναι. και η ψυχή δεν νοιώθει τώρα μοναχή καθώς χθες και πρώτα. Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται! Χαρείτε αδέλφια μου και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε και μέσα στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα να ξαπλωθούμε και να ξεκουραστούμε. Αμήν.Δε δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου. Δε με προβλημάτισε και δεν μου δημιούργησε στεναχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο. Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε. Την ήθελα χαρούμενη την πορεία μου και έτσι την βάδισα. Ήταν ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.Δεν ένοιωσα ποτέ το Θεό μακριά μου. Μου ήταν ο γλυκύτατός μου και ο κατάδικός μου πατέρας. Και ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη και τραχιά πορεία μου. Πάντα στην αγκαλιά Του. Στα γόνατά Του. Στις χούφτες Του τις Πατρικές. Έτσι ένοιωθα. Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το νοσοκομείο, τα φάρμακα με μάτι εχθρικό. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ό,τι μου ζητήθηκε για εξετάσεις, έστω κι αν αυτό μου στοίχιζε πόνους πολλούς. Με ηδονή και γλυκύτητα αγκάλιαζα και καταφιλούσα τα οδυνηρά μου μηχανήματα, που πάρα πολλές φορές η ιατρική τα χρησιμοποίησε πάνω μου. Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεβάτι του πόνου μου, μου γλύκανε όλο μου το είναι, γι’ αυτό με σεβασμό, με δέος και ευγνωμοσύνη το αγκάλιαζα και το καταφιλούσα. Σαν μια ιερή διακονία ανάλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένειά μου, ήμουν ο ασθενής και ο διακονών αυτή. Πάντα είχα μέσα μου τον λόγον του Αποστόλου Παύλου, «την διακονία σου πληροφόρησον». Η ως τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αίσθημα του εξόριστου διαβάτη της ξενιτιάς. Τα πόδια μου τα ανάπηρα στη γη, αλλά τα μάτια μου, η καρδιά μου, ο νούς μου, ήσαν τραβηγμένα ψηλά στον ουρανό. Με έλιωνε το αγνάντεμα. Σαν το απογεγαλακτισμένο πρόβατο κάρφωνα τα μάτια μου στη γλυκιά πατρίδα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή και ατέλειωτη. Παρά τους πόνους μου, όλα γύρω μου γιορτινά, όλα αναστάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ίδιο, τίποτα το παλιό, το κουραστικό, το στατικό. Ένας ορίζοντας πάντα ανοικτός, ολοφώτεινος. Ουρανός και γη συμπλέκονται, και, και, ποιος ξέρει τι θεωρία είχε αυτή η ευλογημένη ψυχή; Ποτέ και σε τίποτα δεν βρήκα δυσκολία στα θέματα γιατρός, φάρμακα, βοήθεια, άνθρωπος. Πριν προλάβω να ζητήσω κάτι το είχα. Η άπειρη αγάπη του Θεού με φύλαξε από άτοπες επιθυμίες. Δεν μπήκε μέσα στην ψυχή μου ποτέ καμιά γήινη επιθυμία. Με ηλέησε, με εσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολήθη η ψυχή μου, και αυτός ο Θεός με όλους τους τρόπους έδειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι. Πέρα για πέρα ταίριαζε να το πώ, επλεόνασας επ’ εμέ την μεγαλοσύνη σου Κύριε. Ω, τίποτα, τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου που να αρέσει στο Θεό. Κι όμως Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τις ευλογίες και τα αγαθά Του. Τίποτα δεν είχα να του δώσω στη ζωή μου και δεν έδωσα. Ένα μόνο είχα, και αυτό ολόκαρδα Του το έδωσα, το «γεννηθήτω το θέλημά Σου», το χαρούμενο…Χόρτασε το πετσί μου πόνο, και πολλές φορές έκλαυσα από τους φρικτούς πόνους και σε αθυμία έπεσα. Αλλά απηλλαγμένα αυτά της πικρίας, εκεί στο βάθος της ψυχής μου στάλαζαν οι γλυκασμοί και ουράνιες δροσοσταλίδες. Το σώμα μου δεν το αγάπησα και ούτε του χαρίστηκα εν ονόματι της ανημποριάς του.Του έδωσα τόσο όσο του έπρεπε για να συντηρηθεί. Το διακόνησα με σεβασμό σαν άρρωστο, και αυτό που είχε ανάγκη του το έδωσα. Ακουσίως στερήθηκε και τα στερήθηκε όλα, ακόμα και τα απαραίτητά του. Πλεόνασε από παντός είδους κακουχία, αλλιώτικη πορεία από τούτη δε γνώρισε. Γύρισε από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέλημά μου. Και αν ως άνθρωπος ήθελα κάποια στιγμή, αυτό το θέλω μου, μου το κατατεμάχιζε η μυασθένεια. Είμαι δια παντός κάτω από τη δική της εξουσία, σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, που μου στέρησε και την παραμικρή ανάπαυση. Όμως αυτό, με τίποτα δε με δυσκόλεψε να τρέξω προς την χαρά του πνεύματος, και πόσο μου άρεσε να τρέχω! Δε θέλησα να περιοριστώ μονάχα μέσα στην ανημποριά μου, και αυτή να είμαι μόνο. Μια πορεία τριάντα χρόνων, σαν νάναι τριάντα μονάχα λεπτά. Έτσι αισθάνομαι, μια πορεία μεστή, γεμάτη χαρμοσύνης και γλυκασμών.Ευλογητός, ευλογητός ο Θεός για τούτη την ευτυχία!

Αύτη η κλητή και αγία ημέρα του 1965! 

 

                                                                                                                    Η δούλη του Θεού,Δήμητρα

 

 

Η Δήμητρα τώρα αναπαύεται στην αγκάλη του αγαπημένου της Νυμφίου.Η ζωή της είναι ένα απτό,παράδειγμα ορθόδοξης μαρτυρίας και ομολογιακής κατάθεσης.Αποτελεί για εμάς,τους σύγχρονους,κλαψουρίζοντες νεοέλληνες,πνευματικό εφαλτήριο για χριστολογική άθληση και ορθόδοξη,πνευματική ανάνηψη.Η προσωπική μας μικρότητα μεγενθύνεται  με τα 30 χρόνια της κλινήρης ασκησή της και η αυτάρεσκη,πνευματική μας ζωή σμικρύνεται επικίνδυνα,με μια ολόκληρη ζωή δοξολογίας,αναπέμπουσα από το κρεββάτι του πόνου και των ατέλειωτων σωματικών βασάνων...Αιωνία της η μνήμη! Γ.Α.

 

 

* Η περίπτωση της Δήμητρας είναι παρμένη,από ομιλία του π.Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

 

agiokiprianitis