ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ;

Στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι ο αναστάς Χριστός δεν επέτρεψε στη Μαρία τη Μαγδαληνή να τον αγγίξει («μη μου άπτου», Ιω. 20,17). Μια εβδομάδα όμως αργότερα, καλεί ο ίδιος τον Θωμά να βάλει το δάκτυλό του στον τύπο των ήλων (Ιω. 20,24-29). Πώς συμβιβάζονται τα δύο αυτά γεγονότα;

Η φράση του Αναστάντος «μη μου άπτου· ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου», αποτελεί μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες και δυσερμήνευτες φράσεις της Καινής Διαθήκης. Όπως σωστά επισημαίνεται στην ερώτηση που δίνει αφορμή για την εξέταση αυτού του χωρίου, φαίνεται να αποτελεί αντίφαση το ότι ο Χριστός από τη μία πλευρά δεν επιτρέπει στη Μαρία τη Μαγδαληνή να τον ακουμπήσει, διότι ακόμη δεν έχει ανέβει προς τον Πατέρα του, και από την άλλη, στο τέλος του ιδίου κεφαλαίου του κατά Ιωάννην ευαγγελίου, και πάλι πριν ακόμη αναληφθεί προς τον Πατέρα του, λέγει στο Θωμά: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας

τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός».

Συνέχεια δεσμού και αναλύσεων

Επιτρέψτε μου μια γνώμη, που το ''δυστυχώς'' που αναφέρω στο τέλος, διαφοροποιεί την θεολογία της Ανατολής με την Δύση... η οποία ακόμη νομίζει πως έχει μυστήρια και κοινωνεί Χριστό... με τους δυτικούς ευχαριστηριακούς της, καρπούς.

ΑΝ έχει καρπούς, παραδέχεται ο δογματίζων θετικά, ότι τα κλήματα ΔΕΝ αποκόπηκαν από Την Άμπελο. Με αυτήν όμως την θεώρηση, είναι ασύμβατη η ορθόδοξη πατερική θεολογία, αιώνων τώρα, που μορφές άγιες οριοθέτησαν και μας παρέδωσαν Αλήθεια, με Αγάπη, κι όχι Αγάπη που υποτιμά την Αλήθεια.    

Επί του θέματος:  ...Ο Κύριος κοινωνείται ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ μέσα στην Εκκλησία η οποία ορίζεται ως φυσικό όριο που διαχωρίζει το μέσα με το έξω, τις 12 κολώνες / αποστόλους, εν μέσω των οποίων επιζητεί την ψαύση. Αυτό συμβαίνει ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ - το ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΚΥΡΙΟΥ – όπου κοινωνούμε ΣΩΜΑ και ΑΙΜΑ, δλδ Ουσία, ενώ εκτός Εκκλησίας (Ορθοδοξίας) Ο Κύριος ''κοινωνείται'' / οράται, ΜΟΝΟ θεωρητικώς, δλδ σαν ενέργεια... κι όποιος κατανοεί την διαφορά της μυστηριακής με την μυστική κοινωνία με τα ανάλογα εφόδια προσέγγισης και οικείωσης και μετοχής, έχει καλώς. Κάποιοι άλλοι, αναμενόμενα όχι. Δυστυχώς.

Φυσικά και δεν υποτιμάται το πρόσωπο της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ, αλλά δηλώνεται δια της διαφορετικής αντιμετωπίσεως (μη - έξω, φέρε - μέσα), ότι οι δυτικοί, ποιούν την ‘’θείαν’’ (τους) κοινωνίαν εις ανάμνησιν και είναι τύπος. Είναι ενέργεια όμως, χωρίς Ουσία, ενώ στην Ορθοδοξία, το Σώμα και Αίμα Χριστού κοινωνάται αληθώς, καθώς αληθής είναι η βρώσις και αληθής η πόσις. Κατάσταση μετοχής, που ισχύει ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ που είναι ΕΝΑ με ΜΙΑ ΚΕΦΑΛΗ (Τον Χριστό) το δε ένα Σώμα, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, της αποστολικής διαδοχής. Της Αμπέλου με τα μη αποκομμένα κλήματα, που φέρει καρπούς.

Οι πρώην 12 άψυχες κολώνες του ναού του Σολομώντα, με την Ανάσταση αντικαθιστούνται (όπως προείπε ότι εγώ θα τον κτίσω σε τρεις ημέρες εννοώντας την Ανάσταση) με τις 12 έμψυχες. Τους αποστόλους. Και εν μέσω αυτών, όχι μόνο αγγίζεται Ο Κύριος, αλλά μας τρέφει αληθώς, κατάσταση που εκτός Εκκλησίας, εκτός των 12, ισχύει το μη μου άπτου.... Μια πρόταση Ζωής, έκκληση Ζωής και μετοχής, που οι δυτικοί αρνούνται να καταλάβουν την διαφορά Ουσίας και ενέργειας... Ομοούσια και ομοιούσια ''μετοχή'' και Κοινωνία.

Η μία είναι, η άλλη μοιάζει... (όσον αφορά την Θεία Κοινωνία) ...η μία είναι αποτέλεσμα ευσεβοφάνειας (δύση) κι η άλλη, ευλάβειας (ανατολή). Δεν υποτιμούνται αδιάκριτα οι ευλαβείς δυτικοί και υπερτιμούνται πάλι αδιάκριτα οι ευσεβοφανείς ‘’ορθόδοξοι’’. Αναφέρομαι σε Εκκλησία και εκ-κλησία.

Η τύπωσις του Σταυρού, πάλι ενδεικνύει την διαφορά. Εμείς, φτάνοντας στην Πεντηκοστή χρόνος δόμησης Εκκλησίας, τον τυπώνουμε με τρία δάχτυλα ενωμένα, ως Τριάδα ομοούσιο και αχώριστο. Οι καθολικοί, ΔΕΝ έχουν φτάσει ακόμη σε εκείνη την πνευματική κατάσταση... έχοντας άξονα (ακόμη) τον Σταυρό (τον κάνουν με πέντε δάχτυλα... με ''κέντρο το μέσον της παλάμης)

Η διαφορά λοιπόν έγκειται στη μετοχή του Αναστάντος Κυρίου, εντός και εκτός Εκκλησίας, χωρίς φυσικά να ''φταίει'' η αγία. Ο ''χώρος'' είναι που κάνει την διαφορά.

Η Εκκλησία ορίστηκε με την Ανάσταση αφού είπε εσείς θα τον γκρεμίσετε τον ναό και εγώ θα τον αναγείρω σε 3 ημέρες, εννοώντας την Ανάστασή Του. Άλλωστε, η Εκκλησία, είναι το ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ Του Κυρίου. Δομήθηκε όμως την Πεντηκοστή, με την έλευση του Παρακλήτου... αρχής γενομένης της πρόνοιας του Θεού στην καρδιά του καθενός (και εξωτερικά) όσο σχίζεται το καταπέτασμα, που αν δεν σχιστεί και ‘’γκρεμιστεί’’ ο ένας, δεν θα δομηθεί ο άλλος.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ Εκκλησία (την Μία, την Ορθόδοξη) που ορίζουν οι 12 έμψυχες κολώνες, (σε αναλογία των 12 Αποστόλων, εν μέσω των οποίων είπε ''άγγιξέ με'') Ο Κύριος μετέχεται ουσιαστικώς. Εκτός της Εκκλησίας μόνο θεωρητικά και σαν ενέργεια... κι όχι ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ γιαυτό είπε και ''μη μου άπτου''... ορίζοντας σαφώς και με ακρίβεια, ότι εμείς έχουμε αληθή βρώσι και αληθή πόσι, σε σχέση με τους δυτικούς, που εκτός Εκκλησίας και Σώματος, ποιούν εις ανάμνησιν...

Κατάσταση, όχι προς ματαία καύχηση, γιατί το βάρος και η ευθύνη, πολλαπλασιάζεται εις βάρος μας, ως ανάξιοι. Εκτός Εκκλησίας, θεωρούν ενέργεια, ακόμη και μπορούν να Τον δουν... αλλά δεν γεύονται Ουσία... Θεία μυστηριακή Κοινωνία.

Με τα παραπάνω, εκτιμώ ότι ευνόητα, οι άγιοι (Μαρία η Μαγδαληνή και Απ.Θωμάς) χρησιμοποιούνται ως οδοδείκτες και δεν προσφέρονται για την κρίση μας, ότι αυτός ήταν εκείνη δεν ήταν ... αλλά ΔΕΙΧΝΟΥΝ, ότι εν μέσω των 12 (που ορίζεται η ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ), Ο Κύριος κοινωνάται μυστηριακά και σωματικώς σε ΤΕΛΕΙΑ και ΠΛΗΡΗ ΜΟΡΦΗ, ενώ εκτός των 12, μόνο μυστικά, θεωρητικά και ΑΤΕΛΩΣ...

Επί μιας διαφοροποιημένης γνώμης, ότι ...Εκείνος δεν θα επέτρεπε σε κανένα να τον αγγίξει (και ότι) είναι θέμα του κατάλληλου χρόνου, θεωρώ πως: Αν ο κατάλληλος χρόνος, είναι το όριο της Αναλήψεως ( «ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου» ) φυσικά είναι και θέμα ομολογίας πίστεως και Αλήθειας ότι εν μέσω των μαθητών (12) κοινωνάται, αφού η προτροπή ψηλάφησέ με, έγινε ΠΡΟ της Αναλήψεως, ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ.

Κατά τα άλλα, περί δισεπίλυτων θεολογικών θεμάτων, (που δικαιολογεί το πρώτο ‘’δυστυχώς’’), τα αφήνω στον σχολαστικισμό να διακρίνει την διαφορά του ηλίου/προσώπου και του φωτός/ιματίων στο: ... καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς... (Ματθ.ιζ’2) ελπίζοντας ότι η χωρητικότητα και δεκτικότητα μας με την χάρη Του, θα αυξηθεί, καθώς ‘’έδειξας τοις μαθηταίς, την δόξαν Σου, καθώς ηδύναντο’’, μεταμορφώνοντας τα χοϊκά μας μάτια και νου, σε πνευματικά.

 (Η όλη διάσταση απόψεων εκτιμώ πως είναι ότι οι προτάσεις έχουν κέντρο άξονα αναφοράς όχι τον χρόνο, αλλά τον χώρο...).

Από εκεί και πέρα, ο καλός Θεός, να μας δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

----

σχόλια από συζήτηση, γιαυτό και ίσως φανούν επαναλαμβανόμενα και βαρετά. Συγγνώμη.

Τέλος, είναι απαραίτητη μια θεολογική διευκρίνηση στην μετοχή Ουσίας. 
Εννοώ την διαφορά, μεταξύ Προσώπου και ιματίων. Στην κοινωνία του Σώματος και Αίματος (θεανδρική) κι όχι στην Ουσία του Ακτίστου θεϊκού.

---

σήμερα Κυριακή Μυροφόρων συγχρόνως εορτάζει και ο Ταξιάρχης στον Μανταμάδο Λέσβου (παρακλητικός) έτοιμο για ανάκτηση - αρχείο σε zip