Αρχή σοφίας…

Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου,

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις,

Αρχή και τέλος σοφίας η (μετά φόβου και πίστεως και αγάπης) Τριαδικού Θεού επίσκεψις.

Ο Προφήτης Δαβίδ λέγει ότι: «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου», ο δε Σολομών λέγει: «φόβος Κυρίου εστί διδασκαλία και σοφία», ενώ στο βιβλίο Σοφία Σειράχ διαβάζουμε ότι ο φόβος του Κυρίου είναι ανώτερος από κάθε αρετή. Στις Παροιμίες (14, 27) διαβάζουμε ότι ο φόβος του Θεού είναι πηγή της ζωής, και στην Σοφία Σειράχ ότι είναι η ρίζα της σοφίας. Κατά τον Προφήτη Ησαϊα (33,5) ο φόβος του Θεού είναι αιώνιος θησαυρός της δικαιοσύνης, ενώ κατά τον Προφήτη Ιερεμία (39,40) ο φόβος του Κυρίου είναι δώρο του Θεού. «Και δώσω αυτοίς οδόν ετέραν και καρδίαν ετέραν του φοβηθήναι με πάσας τας ημέρας... και τον φόβον μου δώσω εις την καρδίαν αυτών προς το μη άποστήναι αυτούς απ’ εμού».*

Θάταν αδιακρισία αν όλοι οι φόβοι μπαίνανε στο ίδιο τσουβάλι. Λειτουργικά, ο φόβος και η ελπίδα ως πηγαίες δυνάμεις της ψυχής δεν πρέπει να μηδενιστούν αλλά να διοχετευτούν/μεταστραφούν εύστοχα από αιτίες αιχμαλωσίας στην

ελευθερία. 

Ο φόβος και η ελπίδα, σαν αγωγοί, όταν αυτοί συνδέουν τον άνθρωπο με τα δημιουργήματα (μην τα χάσει ή να τα αποκτήσει, ακόμη και φόβο κολάσεως ή ελπίδα απρόσωπου παραδείσου) απλώνουν δεσμούς που τον αιχμαλωτίζουν. Ο φόβος όμως (και η ελπίδα) Κυρίου ελευθερώνει και συνδέει άρρηκτα τον εργαζόμενο (με αυτόν τον φόβο), άνθρωπο με Τον Τριαδικό Θεό... τον φόβον μου δώσω εις την καρδίαν αυτών προς το μη άποστήναι αυτούς απ’ εμού.  

Κι είναι αυτός ο φόβος, δωρεά. Είναι ευσπλαγχνική θεία επίσκεψη και εγκατάσταση.

Κάποιοι άνθρωποι, υποτιμώντας ή αδιακρίτως μη θέλοντας τον φόβο να διαπνέει την προσωπική τους σχέση με τον Θεό, αφού τον θέλουν αγαπώμενο, πολεμούν τον φόβο. Αντικατέστησαν και συμπλήρωσαν την αρχή σοφίας με την των ονομάτων επίσκεψη.

Έμμεσα πλέον κι όχι άμεσα, πάλι εκεί δυνητικά μπορεί να καταλήξει ο καλοδιάθετος άνθρωπος.

Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό… (Ιωαν.ιδ’15)   

Είναι παρατηρημένο, (και φυσικά δεν αντικαθιστούμε Τον Κριτή), πως μερικοί ή πολλοί από αυτούς που λένε πως αγαπάνε τον Θεό, δεν τηρούν τις εντολές Του. Ίσως θάταν προτιμότερος σε αυτήν την κατάσταση ο φόβος Θεού ΜΕ ΤΗΡΗΣΗ παρά η ‘’αγάπη’’ χωρίς την τήρηση των εντολών, που, από την παραπάνω αγιογραφική πρόταση, ευθέως κατακρίνει αυτήν την ‘’αγάπη’’ ως ανίκανη (ή ασθενή) να ευαρεστήσει και να ελκύσει τον Θεό να μείνει με τον άνθρωπο.

Δεν απαγορεύει η φιλοκαλία την φιλοσοφία, αφού αντικειμενικά το Καλό και Αγαθό και (αντικειμενικά) Σοφό ταυτίζονται. Δεν απαγορεύει ο φόβος Θεού παρότι πιο εύστοχος την επίσκεψη ονομάτων για να αρχίσει η σοφία. Κι αυτή από κάπου πρέπει να αρχίσει για να ξεφύγουμε επιτέλους από την ασοφία και αλογία.

Το πρόβλημα έγκειται στην αντικειμενικότητα της σοφίας. Είναι η σ+οφία, η φωτιά (πυρ) του όφεως που ευτυχώς δεν είναι στο απυρόβλητο, αλλά διακρίνεται στην ‘’σοφία’’ (πραγματικά πλάνη) του έρποντος δηλητηριώδους όφεως (που δάγκωναν και πέθαιναν τους ισραηλίτες στην έρημο) και πρώτου εωσφόρου, έναντι στον ευθύ φωτισμό, σοφία πραγματική, ορθίου κρεμασθέντος χάλκινου όφεως επί της ράβδου του Μωϋσέως, στον τύπο και σκιά της ενυπόστατης Σοφίας και Λόγου του Θεού και σταυρωθέντος για την ίαση και σωτηρία (ολοκλήρωσή) μας. (περί ΦΩΣ – ΟΦΙΣ…)

Μακάρι ο άνθρωπος που έλκεται από την σοφία, να επιλέξει εκείνο το πυρ που ανακαινίζει παρά το άλλο που κατακαίει, διακρίνοντας την συμφέρουσα σ+οφία, που προηγείται και μας καλεί να βάλουμε αρχή.

Μια αρχή, μέσω ονομάτων επίσκεψη, ή φόβο Κυρίου, ή αρχή και αίσιο τέλος δια Θεού επίσκεψη…

Στις ιστορίες της Αγίας Γραφής, μόνο ο Θεός άλλαζε τα ονόματα των πιστών Του. Παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος τα εξής:

''Αυτόν μεν ονόμασεν έτσι (σημ. από Σίμων σε Πέτρο), τους δε άλλους γύρω από τον Ιάκωβο τους ονόμασε υιούς της βροντής. Διατί το κάνει αυτό; Δια να δείξει ότι Αυτός είναι που έδωσε την Παλαιάν Διαθήκην και αλλάσσει τα ονόματα και ονόμασε τον Άβραμ Αβραάμ και την Σάραν Σάρραν και τον Ιακώβ Ισραήλ. Εις πολλούς μεν έδωσεν ονόματα κατά την γέννησίν των, όπως εις τον Ισαάκ, εις τον Σαμψών, εις τον Ησαίαν και τον Ωσηέ. Εις άλλους δε μετά από την ονοματοδοσίαν των γονέων τους, όπως εις αυτούς που ελέχθησαν και εις τον Ιησούν του Ναυή''.

(Έργα Ι. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 13, σελ. 285).

…μακάρι και σε μας, να εμ-βολίσει (και επισκεφτεί τον κόσμο μας ο Θεός) και εμπλουτίσει την Αλήθεια και Αγάπη στην κεφαλή (το Α στον Άβραμ) και την δικαιοσύνη στο σώμα (το Ρ στην Σάρα)... γιατί, η Αγία Γραφή δεν περατούται στην ιστορική και θρησκευτική ενημέρωσή μας, αλλά προτείνει το ορθόδοξο βίωμα και την μετοχή, καθώς, όλα τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες....

Παράλληλα ισχύει και σε άλλα αγιογραφικά συμβάντα, προ, κατά  και μετά Χριστόν (ως αυστηρά ιστορική ένσαρκη παρουσία στον κόσμο). Μας συμφέρει ο Ζαχαρίας (μας/κεφαλή) να του λυθεί η αφωνία με την γέννηση του Ιωάννου που εκυοφορείτο στο σώμα της Ελισάβετ (προσέγγιση στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού). Μας συμφέρει ο συσταυρωμένος ληστής μαζί με αυτούς που κουνούσαν τα κεφάλια τους και βλασφημούντες και εμπαίζοντας έλεγαν: «Κατάβηθι από του Σταυρού ίνα πιστέψομεν», να περάσει στην άλλη θέση, του ευγνώμονα ληστή, με το ‘’μνήσθητί μου Κύριε’’. Μας συμφέρει ο Σαούλ (με την επίσκεψη Του Κυρίου) να μεταστραφεί σε Παύλο και από χειρότερο διώκτη να χαρακτηρισθεί ως ο ενθερμότερος υπερασπιστής και ομολογητής και απόστολος των εθνών.

Μήπως όλος ο κόσμος δεν χωρίζεται στα δύο; σε εξομολογούμενους ή όχι; Δλδ αυτών που η κεφαλή ομιλεί, όπως μετά την γέννηση του Ιωάννη ο Ζαχαρίας ή όχι, προ αυτής της θείας επισκέψεως; Μήπως όλοι οι άνθρωποι δεν συμπυκνώνονται σε ΜΟΝΟ δύο θέσεις στους δύο συσταυρούμενους; …του μεν καταγομένου εις Άδην τω βάρει της βλασφημίας του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας; Σε κοινωνούντες (μυστικά και μυστηριακά) ή όχι; Μήπως πάλι όλους δεν μας χαρακτήριζε η εν γνώσει ή εν αγνοία δίωξις της Εκκλησίας ως ασθενείς, ως μικρόβια; (κι αν όχι ολοκληρωτικά, τουλάχιστον μερικά τελούντες αμαρτίες και ανομίες; ) .

Με την επίσκεψη όμως του Ιατρού, το πρώην μικρόβιο γίνεται ειδικό για την ασθένεια αντίσωμα. Το δηλητήριο αντίσωμα, το φαρμάκι φάρμακο υπό προϋποθέσεις. Κι Ο Κύριος συμπλέει με τους πλέοντες, συνοδοιπορεί (ως εις Εμμαούς) με τους οδοιπορούντες και μας ιατρεύει κατά τάξη και ετοιμότητα. Μας ανοίγει τους οφθαλμούς, που μέχρι το εσπέρας κρατούνται…

Από εμάς εξαρτάται ο προσανατολισμός και η προαίρεση, ώστε Ο Κύριος να εργαστεί και μορφωθεί εν ημίν. Αναγράφηκε ελληνορθοδόξως με σαφήνεια αυτή η διαφορά, στο αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί και σε μας εναπόκειται η επιλογή σ+οφίας και προσανατολισμού (προς Αληθινό ποιητή ουρανού και γης ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ – 999, αντί αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης ΙΑΠΕΤΟ – 666). Αυτό το χάσμα μεταξύ ημίν και υμίν το γεφύρωσε η κλίμαξ του Μεσσία που προτείνεται η οδοιπορία ως Σοφία και Φως, και Οδός και Αλήθεια και Ζωή και Ανάσταση. (ΙΗΣΟΥΣ – 888). Ορθοδόξως. Βιωματικά και αποσαφηνισθέντα ψηλαφίσιμα, ελληνορθοδόξως.    

Η λέξη σοφία από μόνη της, θυμίζει την όαση. Με ευθύ φωτισμό την προσεγγίζουμε. Με εκ διαχύσεως και πλάνο απομακρυνόμαστε και έχουμε σαν σκοπό τον αντικατοπτρισμό της. Μια προσπάθεια που δεν θα εκπληρωθεί η αίτησις (επί του δικού μας χωροχρονικού σταυρού) ΔΙΨΩ, ΑΝ ακολουθήσουμε την άλλη σοφία, το άλλο φως, τον άλλο φόβο, του άλλου την επίσκεψη και δι αμαρτίας εγκατάσταση.

Έτσι, πρωτευόντως ζητάμε: …Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…  

Μήπως κι εμάς τους ορθοδόξους με την μυστηριακή επίσκεψη του Τριαδικού Θεού στην βάπτιση (και μόνο από ιερείς με αποστολική διαδοχή), δεν μας άλλαξε το όνομα;   

Είθε, δι ευχών του αγίου που φέρουμε το όνομα και σηματοδοτεί την θεία επίσκεψη, δι ευχών του αγίου αγγέλου μας προστάτη της ψυχής και του σώματός μας και πάντων των αγίων, εξαιρέτως δε της γέφυρας της μετάγουσας από τη γη στον ουρανό να ευστοχήσουμε δια XC εν XC. Λόγοι εν Λόγω.

Με φόβο Θεού, σοφίας δικής Του, επισκέψεως και εγκαταστάσεώς Του εν ημίν. Αμήν γένοιτο.

---

Μία ακόμη λεπτομέρεια, αφού βαδίζουμε προς τας πηγάς, είναι η κοινή αφετηρία ( ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες... ) από ΑΔΑΜ. Το όνομα όμως αυτό, πλην του εκ λάσπης ή γήινου, ενέχει μέσα στα στοιχεία που το απαρτίζουν, έναν προσανατολισμό. Στα αρχικά του ορίζονται η Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία. Κι ο πνευματικά προσανατολισμένος και μέσα στον παράδεισο προ πτώσεως, έδωσε τα ονόματα [αναφέρεται στην ΠΔ (Γενβ’20) για τα κτήνη αλλά όχι μόνο]. Κι η γλώσσα των αγγέλων είναι η ελληνική.

Έτσι, με την επίσκεψη των ονομάτων που δόθηκαν από ΑΔΑΜ, συλλαμβάνουμε ωσάν μίτο, την αρχή της σοφίας. Τώρα, από τον προσανατολισμό του (καθενός) ανθρώπου, την προαίρεση, την καθαρή ή όχι καρδία, τον υποδεχόμενο ευθύ ή πλάνου φωτισμό, μετά την αρχή σοφίας, υλοποιείται η κίνηση ή προς τα άνω και Τον Λόγο το (Λ – και σχηματικά) του ΚΑΛΟΥ ή προς το αδιέξοδο [| < = (Κ)]  του ΚΑΚΟΥ. Προς τη ΓΝΩΣΗ ή τη ΓΝΩΜΗ, με μετοχή ή της Θείας Κοινωνίας Του Ορθίου Κρεμασθέντος επί Σταυρού ή του δηλητηρίου του άλλου όφεως και φωτός και σ+οφίας.

Αφού όμως η μία απάγει στη Ζωή κι η άλλη ενσταλάζει θάνατο, η επιλογή, μοιάζει με λογική και αυτονόητη, ελληνορθοδόξως σαφώς αποδιδομένη και συμφέρουσα.

…καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’15) ή ευστοχότερα, σου συντρίψει την κεφαλήν… Κύριε ελέησον δι ευχών της Θεοτόκου… μην χαρακτηριστούμε σοφιστές αντί πραγματικά σοφοί.

Εκ των χαιρετισμών ομολογούμε μεταξύ άλλων:

…Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον,

χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα;

χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.

---

* Από το ‘’περί του φόβου του Θεού’’