Το Μονοπάτι της Αγάπης. Το Μονοπάτι του φόβου.

Το Μονοπάτι της Αγάπης. Το Μονοπάτι του φόβου.

Υπάρχουν δυο κύριες πηγές συναισθημάτων : η μια είναι ο φόβος , και όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτόν. Και η άλλη είναι η αγάπη και όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτήν. Βιώνουμε και τα δύο συναισθήματα, αλλά αυτό που υπερισχύει στους καθημερινούς ανθρώπους είναι ο φόβος. Ας περιγράψουμε λοιπόν ορισμένα χαρακτηριστικά της αγάπης και του φόβου, για να κατανοήσουμε αυτά τα δυο συναισθήματα. Η αγάπη, δεν δημιουργεί υποχρεώσεις. Αντίθετα ο φόβος κατακλύζεται από υποχρεώσεις. Στο μονοπάτι του φόβου, ό,τι κάνουμε οφείλεται στο ότι : ''είμαστε υποχρεωμένοι'' να το κάνουμε και περιμένουμε και από τους άλλους, να κάνουν κάτι επειδή είναι ''υποχρεωμένοι''. Είμαστε υποχρεωμένοι και μόλις ''πρέπει'' να κάνουμε κάτι αρχίζουμε να αντιστεκόμαστε, Στο μονοπάτι της αγάπης δεν χρειάζεται να προβάλλουμε αντιστάσεις, ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί το ''θέλουμε''. Η αγάπη, δεν δημιουργεί προσδοκίες. Ο φόβος είναι γεμάτος από αυτές. Στο μονοπάτι του φόβου κάνουμε πράγματα, γιατί θεωρούμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε , και περιμένουμε να κάνουν και άλλοι το ίδιο. Γι' αυτό μας πληγώνει, ενώ η αγάπη όχι. Όταν αγαπάμε , δεν έχουμε προσδοκίες. Κάνουμε κάτι επειδή το θέλουμε , γι' αυτό , και δεν πληγωνόμαστε . Η αγάπη βασίζεται στον σεβασμό. Ο φόβος δεν σέβεται τίποτε, ούτε καν τον ίδιο τον φόβο. Όταν λυπόμαστε κάποιον σημαίνει ότι δεν τον σεβόμαστε . Αν δεν σεβόμαστε κάποιον προσπαθούμε να τον ελέγξουμε. Η μεμψιμοιρία πηγάζει από την έλλειψη σεβασμού.   Η αγάπη είναι αδίστακτη, δεν λυπάται κανέναν, έχει όμως συμπόνοια. Ο φόβος είναι γεμάτος οίκτο, λυπάται τους πάντες. Λυπόμαστε κάποιον όταν δεν τον σεβόμαστε, όταν θεωρούμε ότι δεν είναι αρκετά ικανός για τα τα καταφέρει. Από την άλλη πλευρά, η αγάπη σέβεται. Αγαπάμε κάποιον και ξέρουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αν πέσει, μπορούμε να του δώσουμε το χέρι μας , να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί. Αυτό είναι συμπόνια και διαφέρει από τον οίκτο. Η συμπόνια πηγάζει από τον σεβασμό και την αγάπη,  ο οίκτος από την έλλειψη σεβασμού και τον φόβο.  Η αγάπη είναι απολύτως υπεύθυνη, ο φόβος αποφεύγει την ευθύνη. Το να προσπαθούμε να αποφύγουμε την ευθύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε, επειδή οι πράξεις έχουν συνέπειες. Η αγάπη γεννά ευγένεια και ο φόβος σκληρότητα.. Με τον φόβο, είμαστε πάντοτε γεμάτοι προσδοκίες και υποχρεώσεις, δεν έχουμε σεβασμό, αποφεύγουμε την ευθύνη και αισθανόμαστε οίκτο. Πώς μπορούμε να νοιώσουμε καλά όταν υποφέρουμε από τόσο μεγάλο φόβο; Νοιώθουμε ότι είμαστε θύματα, αισθανόμαστε θυμό, θλίψη, ζήλια, προδοσία. Ο θυμός δεν είναι πάρα φόβος κρυμμένος πίσω από προσωπείο. Η θλίψη είναι φόβος κρυμμένος πίσω από ένα προσωπείο. Η ζηλια ειναι φόβος κρυμμένος πίσω από ένα προσωπείο. Με όλα αυτά τα συναισθήματα που πηγάζουν από τον φόβο και προκαλούν πόνο, μπορούμε μόνο, να προσποιούμαστε ότι είμαστε ευγενικοί. Η αγάπη δεν θέτει όρους, σε αντίθεση με τον φόβο. Στο μονοπάτι του φόβου, αγαπάμε κάποιον, αν μας αφήσει να τον ελέγχουμε, αν είναι καλός μαζί μας, αν ταιριάζει στην εικόνα που έχουμε φτιάξει για αυτόν. Δημιουργούμε μια εικόνα του πως θα πρέπει να είναι και επειδή δεν θα γίνει ποτέ αυτή η εικόνα, τον κρίνουμε και τον βρίσκουμε ένοχο. Στο μονοπάτι της αγάπης, δεν υπάρχουν ''αν'', δεν υπάρχουν όροι. Αγαπάμε κάποιον χωρίς λόγο και δικαιολογία... Τον αγαπάμε όπως είναι και είναι ελεύθερος να είναι ο εαυτός του. Στο  μονοπάτι της αγάπης, υπάρχει δικαιοσύνη. Αν κάνουμε κάποιο λάθος, πληρώνεται μια φορά, γι'αυτό αν αγαπάμε τον εαυτό μας μαθαίνουμε από αυτό το λάθος.  Στο μονοπάτι του φόβου δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Αναγκάζουμε τον εαυτό μας, τον σύντροφό μας, τον φίλο μας να πληρώσει το ίδιο λάθος πολλές φορές. Στο μονοπάτι της αγάπης, δίνουμε περισσότερα από ότι παίρνουμε. Μπορούμε να μιλάμε για την αγάπη και να γράψουμε άπειρα βιβλία για αυτήν, αλλά η αγάπη είναι εντελώς διαφορετική για τον καθένα μας. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, έχει να κάνει με την δράση. Η αγάπη εν δράσει, μόνο ευτυχία μπορεί να φέρει .! Ο φόβος εν δράσει, μόνο πόνο μπορεί να φέρει.!