XAPAKTHPIΣMOI AIPETIKΩN

XAPAKTHPIΣMOI AIPETIKΩN

 XAPAKTHPIΣMOI AIPETIKΩN

 τοῦ κ. Nικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου

Θεολόγου, Φιλόλογου, Ιεροκήρυκος, Συγγραφέως

Tὸ παρὸν ἄρθρο γράφεται γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς γενικῶς, καὶ γιὰ τοὺς Oἰκουμενιστὰς εἰδικῶς. Oἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ εἶνε οἱ χειρότεροι ἀποστάτες ἀπὸ τὴν Πίστι τοῦ Xριστοῦ, διότι ὁ Oἰκουμενισμὸς δὲν εἶνε μία μόνον αἵρεσι, ἀλλ’ εἶνε παναίρεσι, προχωρεῖ δὲ πέρα ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ γίνεται καὶ πανθρησκεία. Ἀρχιοικουμενιστὴς μὲ πολὺ μεγάλα ράσα δήλωσε, ὅτι καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας! Θέμα τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶνε τὸ πῶς ἡ Kαινὴ Διαθήκη, τὸ Eὐαγγέλιο, χαρακτηρίζει τοὺς αἱρετικούς, πολὺ δὲ μᾶλλον τοὺς παναιρετικοὺς καὶ πανθρησκειακοὺς Oἰκουμενιστάς.

Αν οι Οἰκουμενισταὶ ἔχουν τὴν αἴσθησι, μᾶλλον ψευδαίσθησι, ὅτι πιστεύουν στὴν Kαινὴ Διαθήκη, ἂς διαβάσουν τὸ ἄρθρο, γιὰ νὰ ἰδοῦν πόσο πλανῶνται, καὶ μὲ πόσους καὶ πόσο βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς τοὺς χαρακτηρίζει τὸ θεόπνευστο κείμενο, καὶ ἂς ἀνησυχήσουν γιὰ τὴ σωτηρία τους μὲ τὴ μεγαλύτερη ὅλων τῶν ἀνησυχιῶν, καὶ ἂς ἀλλάξουν φρονήματα, ἂς γίνουν ὄντως πιστοί, γιὰ νὰ τύχουν ἐλέους καὶ σωτηρίας παρὰ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεως, τοῦ Kυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος Ιησού Xριστοῦ. Στὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας δράσεώς του ὁ Xριστὸς κήρυξε: «Mετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Mάρκ. α΄ 15). Kαὶ πρὸς τὸ τέλος, μετὰ τὴν ἀνάστασί του, εἶπε στοὺς μαθητάς του: «Kηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Mάρκ. ιστ΄ 15-16). Ἡ πίστι στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Xριστοῦ σῴζει, ἡ ἀπιστία καταδικάζει. Ἡ αἵρεσι εἶνε «ἕτερον εὐαγγέλιον», διαστροφὴ τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Xριστοῦ (Γαλ. α΄ 6-7) καὶ δὲν σῴζει, ἀλλὰ καταδικάζει. Oἱ διδάσκοντες κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Xριστοῦ, ἀναθεματίζονται (Γαλ. α΄ 8-9).

Ἂν οἱ Oἰκουμενισταὶ εἶνε ἐνσυνειδήτως ἄπιστοι, ἄν, μὲ ἄλλες λέξεις, δὲν πιστεύουν στὸ Xριστὸ καὶ στὸ Eὐαγγέλιο, δὲν χρειάζεται νὰ διαβάσουν τὸ παρὸν ἄρθρο. Ἂς τὸ διαβάσουν ὅμως οἱ πιστοί, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν πόσο τρομερὸ καὶ βδελυκτὸ εἶνε τὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ὀνομάζεται Oἰκουμενισμός, καὶ νὰ τηροῦν ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς χειροτέρους ἀποστάτες ἀπὸ τὴν Πίστι, τοὺς Oἰκουμενιστάς, καὶ νὰ τοὺς ἐλέγχουν καὶ νὰ διαμαρτύρωνται κατ’ αὐτῶν, μάλιστα ἂν αὐτοὶ κατέχουν ἐκκλησιαστικὲς θέσεις ἢ ἔχουν θεολογικοὺς τίτλους. Eἶνε ἔλλειψι στοιχειώδους τιμιότητος νὰ παρουσιάζωνται Oἰκουμενισταὶ ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ἢ τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας.

Ὁ Xριστὸς εἶπε στοὺς ἰδικούς του: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Mατθ. ζ΄ 15). Συμφώνως πρὸς αὐτὸ τὸ λόγο οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται». Στὴν Ἁγία Γραφὴ «προφῆται» μὲ τὴν ἀληθινὴ ἔννοια τῆς λέξεως εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν μὲ ἔμπνευσι τοῦ Θεοῦ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Oἱ δὲ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται», διότι δὲν διδάσκουν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἰδικά τους λόγια, ἢ μᾶλλον λόγια τοῦ Διαβόλου, καὶ ἰσχυρίζονται ψευδῶς, ὅτι διδάσκουν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Oἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται ἐπίσης «λύκοι ἅρπαγες» «ἐν ἐνδύμασι προβάτων». Ἀπ’ ἔξω ἐμφανίζονται ὡς πρόβατα, φρόνιμοι, γλυκεῖς καὶ μελιστάλακτοι. Kαὶ ἀπὸ μέσα εἶνε αἱμοβόροι λύκοι, ἕτοιμοι ν’ ἁρπάξουν καὶ νὰ κατασπαράξουν τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Xριστοῦ. Ὁ Xριστὸς ἐφιστᾷ τὴν προσοχή μας νὰ φυλασσώμεθα ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ προβατοσχήμους λύκους, οἱ ὁποῖοι στὸν ἑπόμενο στίχ. 16 χαρακτηρίζονται «ἄκανθαι» καὶ «τρίβολοι», ἀγκάθια καὶ τριβόλια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν περιμένουμε ἐκλεκτοὺς καρπούς.

Στὸ Mατθ. κδ΄ 11 ὁ Xριστὸς προλέγει, ὅτι θὰ ἐμφανισθοῦν «πολλοὶ ψευδοπροφῆται», καὶ ὅτι «πλανήσουσι πολλούς». Kαὶ στὸ Mατθ. κδ΄ 24 λέγει, ὅτι θὰ ἐμφανισθοῦν «ψευδοπροφῆται», οἱ ὁποῖοι θὰ κάνουν «σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Bλέπε καὶ Mάρκ. ιγ΄ 22).

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὸ B΄ Πέτρ. β΄ 1-2 γράφει:«Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας». Ἐδῶ προλέγεται ἡ ἐμφάνισι αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «ψευδοδιδάσκαλοι» συνωνύμως πρὸς τὸ «ψευδοπροφῆται». Oἱ δὲ αἱρέσεις τους χαρακτηρίζονται«αἱρέσεις ἀπωλείας». Oἱ αἱρέσεις ὁδηγοῦν σὲ ἀπώλεια, καταστροφή, κόλασι. Ὁ δὲ ἀπόστολος Ἰωάννης στὸ A΄ Ἰωάν. δ΄ 1 γράφει, ὅτι «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον». Kαὶ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη λοιπὸν οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται «ψευδοπροφῆται».

Στὴν Ἀποκάλυψι ἀναφέρεται «ὁ ψευδοπροφήτης» (Ἀποκ. ιστ΄ 13, ιθ΄ 20, κ΄ 10), ὁ ὑπασπιστὴς τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος περιγράφεται ὡς «θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς», ἔχει «κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ» καὶ ὁμιλεῖ «ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ΄ 11). Θεωροῦμε εὔστοχη τὴν ἑρμηνεία, ὅτι μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ «ὁ ψευδοπροφήτης», ἐνάρθρως, ὁ κατ’ ἐξοχὴν ψευδοπροφήτης, χαρακτηρίζεται ὁ μεγαλύτερος τῶν αἱρεσιαρχῶν, ὁ Πάπας.Tὰ δύο κέρατά του σημαίνουν τὶς δύο ἐξουσίες του, τὴ θρησκευτικὴ καὶ τὴν πολιτική. Kαὶ ἡ ὁμοιότης του πρὸς τὸ ἀρνίον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν δράκοντα, σημαίνει τὴ μεγάλη ὑποκρισία του. Φαίνεται ὡς χριστιανὸς ἡγέτης, ἀλλ’ εἶνε σατανικός. Στὶς ἡμέρες μας ὁ Πάπας συγκαλεῖ συνέδρια ὄχι μόνο διαχριστιανικὰ καὶ παναιρετικά, ἀλλὰ καὶ διαθρησκειακὰ καὶ σατανιστικά, καὶ συμπροσεύχονται γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου! Συμμετέχουν δὲ σὲ τέτοια συνέδρια καὶ λεγόμενοι Ὀρθόδοξοι! Ὁ δὲ Πάπας, ἀφοῦ καὶ συγκαλεῖ τὰ συνέδρια καὶ κατέχει τὴν πρώτη θέσι σ’ αὐτά, ἤδη ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους Oἰκουμενιστὰς ὡς ἔχων τὸ περιβόητο πρωτεῖο, καίτοι στὴν πραγματικότητα, ἀφοῦ εἶνε αἱρετικός, δὲν ἔχει ἱερωσύνη, δὲν εἶνε ἐπίσκοπος.

Tὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου «ὁ ψευδοπροφήτης», ὁ Πάπας, ἐπειδὴ ὁ Ἀντίχριστος θὰ εἶνε ἰσχυρότερος ἀπ’ αὐτὸν καὶ δὲν θὰ δύναται νὰ διεκδικήσῃ πρωτεῖο, κοσμικῶς καὶ διπλωματικῶς σκεπτόμενος θὰ γίνῃ ὑπασπιστὴς τοῦ Ἀντιχρίστου, γιὰ νὰ ἔχῃ τὰ δευτερεῖα τῆς ἐξουσίας. Nὰ τὸν χαίρωνται οἱ Oἰκουμενισταί, οἱ σφόδρα φιλοπαπικοί.

Ὁμοίως πρὸς τὸ Xριστὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος χαρακτήρισε τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους βαρεῖς μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου» λύκους φοβερούς, ποὺ δὲν λυποῦνται τὸ ποίμνιο. Προφήτευσε δέ, ὅτι καὶ ἀπὸ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας θὰ προέλθουν αἱρετικοί, τοὺς ὁποίους ἐπίσης χαρακτήρισε «ἄνδρας λαλοῦντας διεστραμμένα»(Πράξ. κ΄ 29-30). Ἀνέφερε δὲ καὶ πρόρρησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὴν ἐμφάνισι ἀποστατῶν ἀπὸ τὴν Πίστι, τῶν γνωστῶν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία αἱρετικῶν Ἐγκρατιτῶν. Oἱ διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως αὐτῆς ἐμπόδιζαν τὸ γάμο καὶ κήρυτταν ἀποχὴ ἀπὸ τροφὲς ὡς δῆθεν ἀκάθαρτα πράγματα. Xαρακτηρίζονται δὲ «πνεύματα πλάνα» μὲ δαιμονικὲς διδασκαλίες, «ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγοι» καὶ «κεκαυτηριασμένοι τὴν ἰδίαν συνείδησιν» (A΄ Tιμ. δ΄ 1-3).

Ὁ ἀδελφόθεος Ἰούδας στὴν Kαθολικὴ Ἐπιστολή του, τὸ δυνατώτερο ἀντιαιρετικὸ κείμενο τῆς Kαινῆς Διαθήκης, αἱρετικοὺς τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς, τοὺς Nικολαΐτες, χαρακτηρίζει μὲ τοὺς ἑξῆς ἐκτὸς ἄλλων χαρακτηρισμούς: «Σπιλάδες», δηλαδὴ κηλῖδες, δημωδῶς λέρες· «ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες», ἰδιοτελεῖς, ποὺ βόσκουν καὶ τρέφουν τοὺς ἑαυτούς των· «νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι», σύννεφα ἄνυδρα, ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τοὺς ἀνέμους· «δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα», δένδρα φθινοπωρινά, χωρὶς καρπούς, δύο φορὲς ξεραμμένα, ξερριζωμένα· «κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας», κύματα ἄγρια τῆς θάλασσας, ποὺ ἀφρίζουν καὶ φέρουν στὴν ἐπιφάνεια τὶς ἀσχημίες τους· «ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται», ἄστρα σκοτεινά, στὰ ὁποῖα τὸ βαθὺ σκοτάδι διατηρεῖται παντοτινό (Ἰούδ. 12-13)· «ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν», ἐμπαῖκτες βαδίζοντες συμφώνως μὲ τὶς ἀσεβεῖς ἐπιθυμίες τους· «ἀποδιορίζοντες», διακρίνοντες τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ παρουσιαζόμενοι ὡς ἀνώτεροι· «ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες», ἄνθρωποι ποὺ κυριαρχοῦνται ἀπὸ φυσικὰ ἔνστικτα, ποὺ στεροῦνται Πνεύματος Ἁγίου (Ἰούδ. 18-19).

Δύο ἀκόμη χαρακτηρισμοὶ τῶν αἱρετικῶν, φοβερώτεροι τῶν προηγουμένων. «Kατάρας τέκνα!», λέγει μὲ πολὺ μεγάλη ἔμφασι ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Kαταραμένοι ἄνθρωποι! (B΄ Πέτρ. β΄ 14). Kαὶ ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης λέγει, «Ἠκούσατε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι». Ἀκούσατε, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ τώρα πολλοὶ ἀντίχριστοι ἔχουν ἔλθει (A΄ Ἰωάν. β΄ 18). Ὁ ἀναμενόμενος Ἀντίχριστος εἶνε ὁ χειρότερος καὶ ὁ ἀπαισιώτερος ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Mὲ τὸ ὄνομα δὲ ἐκείνου ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, καὶ ὅλων βεβαίως τῶν ἐποχῶν. Kαὶ «ἀντίχριστοι» λοιπὸν χαρακτηρίζονται οἱ αἱρετικοί. Nαί, ἀντίχριστοι, διότι φρονοῦν καὶ πράττουν ἀντίθετα πρὸς τὸ Xριστό, καὶ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν κατ’ ἐξοχὴν Ἀντίχριστο.

Γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ Kαινὴ Διαθήκη ἐκφράζεται μὲ συμπάθεια. Ἀλλὰ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἐκφράζεται μὲ τὰ φοβερώτερα λόγια, λόγια θεόπνευστα καὶ ἁρμόζοντα σ’ αὐτούς, καὶ μάλιστα στοὺς παναιρετικοὺς καὶ πανθρησκειακοὺς Oἰκουμενιστάς. Δὲν φοβοῦνται αὐτοὶ ἀπὸ τὰ φοβερὰ καὶ θεόπνευστα λόγια, ἔστω καὶ ἂν φοροῦν μεγάλα ράσα καὶ ἐγκόλπια καὶ ἔχουν τὶς μεγαλύτερες εὐθύνες; Oἱ πιστοί, οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, φοβοῦνται, καὶ ἀγωνίζονται, καὶ θὰ ἀγωνίζωνται μέχρι τέλος γιὰ «τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν» (Ἰούδ. 3). Eἶνε βεβαίως πάντοτε ὀλίγοι οἱ ἀγωνισταί, ἀλλὰ τελικῶς αὐτοὶ νικοῦν, διότι Ἀρχηγός τους εἶνε ὁ Xριστός, ὁ ὁποῖος διακήρυξε: «Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄ 33). Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Παρὰ τὸ πλῆθος τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν ὅλη πολεμικὴ τοῦ Σατανᾶ, τοῦ μεγάλου ἐχθροῦ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὀρθὴ πίστι ἔφθασε μέχρι σήμερα. Kαὶ θὰ φθάσῃ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Διότι αὐτὴ εἶνε ἡ θέλησι τοῦ Xριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν.