ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΙΧΤΥ,ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΙΧΤΥ,ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 

Δεν ξέχασα ποτέ,εκείνο το ξυλίκι στις λασπερές αλάνες,ούτε το στάκαμαν που παίζαμε στα πράσινα χορτάρια,ακόμη θυμάμαι το μονότερμα, που κλωτσάγαμε μ' εκείνο το πλαστικό μπουκάλι,τα χαρτάκια που ρολλάραμε έξω απ' τις σιδερένιες πόρτες,καλοκαίρια ξέγνοιαστα,που θύμιζαν φωτογραφία απ' το αναγνωστικό της Πρώτης,τα μήλα στη γειτονιά,με την ξεφούσκωτη, την μπάλλα,φωνάζαν οι μαννάδες βράδυαζε,φτου ξελεφτερία μού' λεγες και χτυπούσες την ξύλινη κολώνα,τρέχαμε να οχυρωθούμε σ' ένα ατέλειωτο κρυφτό θριάμβου,σαν αγαλματάκια ακούνητα με σταματημένη ανάσα,ψόφιοι γυρίζαμε στο σπίτι και ξαπλώναμε πάνω στο Ντομινό της μάννας,η φτώχεια είναι όμορφη,όταν έχει πλούσιους ανθρώπους,μεγαλόψυχους να την διακονούν,κάποτε η μεγαλοσύνη του γείτονα στεγαζόταν σε μικρές αυλές με χρυσάνθεμα,φούλια και γαζίες,την συντρόφευαν ξύλινα κλουβιά με κίτρινα καναρίνια,πήλινες γλάστρες με βασιλικά που φυτεύαν του Σταυρού,ένα πιάτο φακές πηγαινοερχόταν στις μικρές ξύλινες πόρτες με το μάνταλο από μέσα,αρρώσ...ταινε ο γείτονας,όρθια στο πόδι όλη η γειτονιά,να πάνε μπλε οινόπνευμα,αλγκόν και ασπιρίνες,τις Κυριακές θυμάμαι,ένα μπαούλο ραδιόφωνο να τραγουδάει το Σταυροδρόμι του μακαρίτη Γαβαλά,ο παππούλης άγιαζε τα σπίτια και μετά καθόταν να πιει μια κούπα κόκκινο κρασί,εκείνο το περσυνό,που είχαν φτιάξει με τα μαυροστάφυλλα της κρεβατίνας που αγκάλιαζε πλούσιες καρδιές σε φτωχές,ασπροβαμμένες καμαρούλες,κάποτε,ο άντρας κι η γυναίκα είχαν την εγγενή ταυτοτητά τους,το επιτραπέζιο φαγητό ήταν οικογενειακή ιεροτελεστία,τις νύχτες ακούγαμε απ' το ραδιόφωνο το θέατρο της Τετάρτης,έβηχε ο νοικάρης κι ανησυχούσε ο νοικοκύρης,οι επισκέψεις στα συγγενικά σπίτια δεν ήταν καθ' υποχρέωσιν και καθωσπρεπικές συνάξεις,τις Κυριακές έτρωγαν όλοι μαζί, με ότι πιο απλ...ό υπήρχε,την Άνοιξη ξεχύνονταν στην αναπλασμένη από το πράσινο και λαμπριάτικη από το Πάσχα, εξοχή,κάτω από μια σκιώδη ελιά διασκέδαζαν την βασιλική τους φτώχεια και την αυτοκρατορική αγνοτητά τους,τα παιδιά είχαν αδιαμφισβήτητα,προκαθορισμένο ρόλο και το παιχνίδι της αλάνας,στις θλίψεις η γειτονιά σύμπασχε ενωμένη,η παραδοχή της φτώχειας δήλωνε μεγαλοψυχία κι η θυμιατίζουσα αγάπη,Καλοσύνη!

 

                                                                                         Γιώργος Δημακόπουλος

 

Αναρτήθηκε από ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ στι