Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Ὁμολογιακή καί Κανονική θεώρησις

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Ὁμολογιακή καί Κανονική θεώρησις

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά ἀπαντηθεῖ τό ἐρώτημα, τι ἦταν ἀπ’ ἀρχῆς ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), ὥστε νά κατανοηθεῖ ἡ σημερινή κανονική κατάσταση τῶν διαφόρων ὁμάδων – «Συνόδων» πού προέκυψαν μετά τήν διάλυσή της, καθώς ἐπίσης καί τοῦ εὑρύτερου Φλωρινικοῦ χώρου, ὁ ὁποῖος ἔλκει τήν διαδοχή ἀπό αὐτήν.

Τά στοιχεῖα πού ὑπάρχουν ἀποδεικνύουν, ὅτι ἡ ΡΟΕΔ εἶναι ἕνα δημιούργημα πολιτικῆς σκοπιμότητος. Προέκυψε ἐπειδή ὁ ἱδρυτής της, φιλομοναρχικός Μητροπ. Κιέβου Ἀντώνιος (Κραποβίτσκυ, + 1936), ἀπέτυχε νά ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τό 1917 (ἐνῶ εἶχε ἐξασφαλίσει τίς ψήφους τῶν περισσοτέρων μελῶν τῆς Πανρωσικῆς Συνόδου, διότι ἡ ἐκλογή ἔγινε μέ κλήρο) καί ὑποχρεώθηκε νά διαφύγει στή Δύση, ὅπου ὀργάνωσε τήν ΡΟΕΔ καί ἐργάσθηκε γιά τήν παλινόρθωση τῆς Δυναστείας τῶν Ρωμανώφ στή Ρωσία.

Τό σχίσμα στή Ρωσική Ἐκκλησία κυοφορήθηκε ἤδη ἀπό τό 1917, ἔτος συγκλήσεως τῆς τοπικῆς Πανρωσικῆς Συνόδου. Ἡ Σύνοδος συγκλήθηκε τήν 15η Αὐγούστου 1917 στή Μόσχα, στόν Καθεδρικό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Κρεμλίνου, ὑπό τήν προεδρία τοῦ ἔχοντος τά πρεσβεία Μητροπ. Κιέβου Βλαδιμήρου (Ἱερομάρτυρος, + 1918). Ἀσχολήθηκε μεταξύ ἄλλων καί μέ τό θέμα τῆς ἀνασυστάσεως ἤ μή τοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖο εἶχε καταργηθεῖ ἀπό τόν Μεγάλο Πέτρο (1721).

Τίς μακρές συζητήσεις ἐπίσπευσαν οἱ ραδγαῖες πολιτικές ἐξελίξεις, ἡ Ὀκτωβριανή – δηλαδή - Ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων καί ἡ ἐπικράτηση τοῦ Λένιν. Κατά τήν κρίσιμη ψηφοφορία τῆς 30ης Ὀκτωβρίου 1917, ἐπί 317 παρόντων μελῶν, ψήφισαν 265, ἀπό τούς ὁποίους 141 ὑπέρ καί 112 κατά τῆς ἐπανιδρύσεως τοῦ Πατριαρχείου. Στή συνέχεια ἡ Σύνοδος προχώρησε σέ ἐκλογή Πατριάρχου, μέ πρόταση τοῦ Καθηγητοῦ Σοκόλωφ. Κατά τήν ψηφοφορία ἔλαβαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χαρκόβου Ἀντώνιος 101 ψήφους, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ Ἀρσένιος 27 καί ὁ Μητροπολίτης Κρουτίτσης Τύχων 25.

Ἡ τελική ἐκλογή ἔγινε μέ κλῆρο, ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Βλαδιμήρ. Ἐκλεκτός τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ δέν ἦταν ὁ ἐκλεκτός τοῦ σώματος τῆς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, ἀλλά ὁ Μητροπολίτης Τύχων. Ὅπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, "δέν ἐξελέγη ὁ "ἐξυπνότερος" Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, οὔτε ὁ "αὐστηρότερος" Ἀρχιεπίσκοπος Ἀρσένιος, ἀλλά ὁ "μετριοπαθής" καί "εὐγενής" Μητροπολίτης Τύχων" (ἀπό τόν Βίο τοῦ Ἱερομάρτυρος Βίκτωρος Ἐπισκόπου Βιάτκας, + 1934). Ἀναδείχθηκε Πατριάρχης Μόσχας καί πάσης Ρωσίας μέ κλῆρο πού τράβηξε ὁ γηραιός Ἱερομόναχος Ἀλέξιος καί παρέδωσε στόν προεδρεύοντα Μητροπ. Κιέβου Βλαδίμηρο.

Ὁ Τύχων ἐνθρονίσθηκε στή Μητρόπολη τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Καθεδρικό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Κρεμλίνου, τήν 29η Νοεμβρίου 1917.

Ἡ ἐκλογή τοῦ Τύχωνος δυσαρέστησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντώνιο (τόν ὁποῖο πάντως ὁ Πατριάρχης Τύχων προήγαγε σέ Μητροπολίτη Κιέβου).

Ὁ Τύχων ἤθελε τήν Ρωσική Ἐκκλησία ἀπολύτως ἀνεξάρτητη ἀπό τήν Σοβιετική Πολιτεία καί γι' αὐτό δέν ταυτίσθηκε ὁ ἴδιος σάν πρόσωπο καί σάν ἡγέτης τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Τσαρισμό, ἀλλά τήρησε ἀποστάσεις ἀπό τήν φιλομοναρχική πλευρά τῆς ὁποίας ἡγεῖτο ὁ Μητροπ. Ἀντώνιος.

Στή συνέχεια ὁ Μητροπ. Ἀντώνιος διέφυγε στή Δύση. Τό 1921 μέ τήν ἄδεια τῆς Γιουγκοσλαβικῆς Κυβερνήσεως καί τήν ὑποστήριξη τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας, συγκάλεσε στό Κάρλοβιτς τῆς Σερβίας Σύνοδο τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων πού εἶχαν διαφύγει στό ἐξωτερικό (περίπου 20). Ἡ Σύνοδος αὐτή εἶναι ἡ ἱδρυτική τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὑπάρχει ὅμως καί μία ἀπόφασή της πού ἀποδεικνύει τόν πραγματικό λόγο τῆς δημιουργίας της ΡΟΕΔ. Ἡ Σύνοδος τοῦ Κάρλοβιτς ἀποφάσισε τήν παλινόρθωση τῆς Δυναστείας τῶν Ρωμανώφ. Αὐτό δέν ἦταν ἐκκλησιαστική, ἀλλά πολιτική ἀπόφαση. Μέ τήν ταύτισή της ἡ ΡΟΕΔ μέ τόν Τσαρισμό, προκάλεσε σταδικά δύο σχίσματα στό σῶμα της. Ἀρχικά ὁ Μητροπ. Παρισίων Εὐλόγιος ἀνεξαρτητοποιήθηκε καί τελικά ὑπήχθηκε στό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως (σήμερα Ρωσική Ἀρχιεπισκοπή Δυτ. Εὐρώπης, ὑπαγομένη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο διά τῆς Μητροπόλεως Γαλλίας). Στή συνέχεια ὁ Μητροπ. Ἀμερικῆς Πλάτων ἑνώθηκε μέ τό Σοβιετοποιημένο (πλέον) Πατριαρχεῖο Μόσχας (ὑπό τόν Μητροπολίτη καί ἔπειτα Πατριάρχη Σέργιο) καί ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς» (σήμερα ὑπό τόν Μητροπ. Ἰωνᾶ), τῆς ὁποίας τό αὐτοκέφαλο δέν ἀναγνωρίζεται μέν ἀπό τά Πατριαρχεῖα καί τίς τοπικές Ἐκκλησίες, πλήν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἀλλά ὑπάρχει ἐκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ τους.

Ὁ Μητροπ. Ἀντώνιος μέχρι τόν θάνατό του (1936), ἦταν σέ κοινωνία μέ ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τῆς τοπικές Ἐκκλησίες, ἐκτός τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Μάλιστα κάποιες ἐνέργειές του θά μποροῦσαν νά τόν χαρακτηρίσουν οἰκουμενιστή (λ.χ. τό 1925, συμμετεῖχε στίς ἐκδηλώσεις τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας γιά τά 1600 χρόνια τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Καντέρμπουρυ Randell Davidson). Σέ ὅτι ἀφορᾶ δέ τήν θέση του ἀπέναντι στό ἡμερολογιακό ζήτημα, εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1925 συμμετεῖχε στήν ἐνθρόνιση τοῦ πρώτου Πατριάρχη τῆς Ρουμανίας Μύρωνος Κριστέα, πρ. Οὐνίτου, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε τό Παπικό Νέο Ἡμερολόγιο στήν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας καί ἐδίωξε ἀπεινῶς καί μέ μεγάλη σκληρότητα τούς Ρουμάνους Γνησίους Ὀρθοδόξους.

Ἀκόμη καί στόν θάνατό του ὁ Μητροπ. Ἀντώνιος ἦταν ἑνωμένος μέ τήν λεγόμενη ἐπίσημη Ὀρθοδοξία, πλήν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Ἀπεβίωσε τήν 10. 8. 1936 στό Σρέμσκυ Καρόβσκυ τῆς Σερβίας καί ἐνταφιάστηκε στό Βελιγράδι, στό Παρεκκλήσιο τῆς Παναγίας τῶν Ἰβήρων τοῦ Ρωσικοῦ Κοιμητηρίου, ἀπό κληρικούς τῆς δικαιοδοσίας του, ἀλλά καί τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου, μέ προεξάρχοντα τόν Πατριάρχη Σερβίας Βαρνάβα.

Εἶναι χαρακτηριστικό ἀκόμη, ὅτι ὁ δεύτερος στήν ἱεραρχία τῆς ΡΟΕΔ Ἱεράρχης, Ἀρχιεπίσκοπος Κίσενεφ Ἀναστάσιος, ἔπειτα Μητροπολίτης, συμμετεῖχε στό Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 ὑπό τόν Οἰκουμενιστή Μελέτιο Μεταξάκη καί τό 1934 χειροτόνησε τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Τιμόθεο.

Μετά τόν θάνατο τοῦ Μητροπ. Ἀντωνίου (1936), ὁ διάδοχός του Μητροπ. Ἀναστάσιος, συνέχισε μέχρι τόν θάνατό του (1965) τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία ὅπως προηγουμένως. Ἡ κατάσταση ἄλλαξε τό 1965, ἐπί Μητροπ. Φιλαρέτου, ὅταν τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως, πιεζόμενο ἀπό τό Σοβιετοποιημένο Πατριαρχεῖο Μόσχας, διέκοψε κοινωνία μέ τήν ΡΟΕΔ, ἀναγκάζοντας καί τά λοιπά Πατριαρχεῖα καί τίς τοπικές Ἐκκλησίες νά κάνουν τό ἴδιο. Μέ τήν ἀπόφαση αὐτή δέν συμμορφώθηκαν τά Πατριαρχεῖα Ἱεροσολύμων καί Σερβίας, τά ὁποῖα συνέχισαν νά ἔχουν κοινωνία μέ τήν ΡΟΕΔ, μέχρι καί τῶν ἡμερῶν τοῦ Μητροπ. Λαύρου. (Τό 1981 λ. χ., κατά τήν ἀνακομιδή τῆς Νεομάρτυρος Μεγ. Δουκίσσης Ἐλισάβετ στά Ἱεροσόλυμα, Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων συγχοροστάτησαν μέ Ἀρχιερεῖς τῆς ΡΟΕΔ).

Ἀπό τά προηγούμενα προκύπτει, ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς δημιουργήθηκε ἀπό πολιτική σκοπιμότητα καί ὄχι λόγῳ ὁμολογιακῶν - ἐκκλησιολογικῶν ἤ καί κανονικῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Γιά τόν λόγο αὐτό, μετά τήν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστώτος (1989), ἐπί Μητροπ. Λαύρου, ἑνώθηκε μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ὑπό τόν Πατριάρχη Ἀλέξιο Β’.

Σχετικά μέ τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ΡΟΕΔ σεβάσθηκε μέν τήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἀλλά ἀνέχθηκε στούς κόλπους της ἐνορίες - ἀκόμη καί Ἐπισκόπους – πού χρησιμοποιοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο (ἕνας ἀπό τούς Ἐπισκόπους αὐτούς ἦταν ὁ Ρουμάνος Θεόφιλος Ἰονέσκου). Ἀνέχθηκε ἐπίσης καί Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους, ὅπως τόν Ἀρχιεπίσκοπο Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης Ἀντώνιο.

Εἶναι ἄξιο σημειώσεως ὅτι τό 1994, ἐπί Μητροπ. Βιταλίου, ἡ ΡΟΕΔ ἑνώθηκε μέ τούς Ἐνισταμένους τοῦ «Μητροπ. Ὠρωποῦ» Κυπριανοῦ, ἀποδεχόμενη τήν ἐκκλησιολογία του (περί ἀκρίτων αἱρετικῶν, τῶν ὁποίων τά Μυστήρια εἶναι ἔγκυρα).

Παρά τήν κατάσταση αὐτή, λόγῳ ἀνεπαρκούς ἐνημερώσεως, Ὀρθόδοξοι τόσο στή Ρωσία, ὅσο καί στήν Ἑλλάδα, θεωροῦσαν τήν ΡΟΕΔ σάν τήν «χρυσή ἐλπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας» (κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ὁμολογητοῦ Μοναχοῦ καί Θεολόγου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν Ἐπιφανίου Τσέρνωφ, + 1994). Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι τό 1934 οἱ τότε ὑπεύθυνοι τῆς Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπευθύνθηκαν στόν Μητροπ. Ἀντώνιο γιά τήν χειροτονία Ἐπισκόπων, κάτι πού τότε δέν ἐπετεύχθηκε.

Ἀπό τά προηγούμενα προκύπτει, ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς δέν ὑπῆρξε ποτέ Ὀρθόδοξη, μέ τήν ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπως αὐτή ὁρίζεται μετά τό Νεοημερολογιτικό Σχίσμα τοῦ 1924. Ἦταν ἕνα σχισματικό πρός τήν ἐπίσημη Ρωσική Ἐκκλησία σῶμα, σέ πλήρη κοινωνία μέ τίς Οἰκουμενιστικές τοπικές «Ἐκκλησίες», Νεοημερολογιτικές καί Παλαιοημερολογιτικές, καί ὅταν ἤρθησαν οἱ πολιτικές διαφορές της μέ τήν μητέρα «Ἐκκλησία» τῆς Ρωσίας, ἑνώθηκε μαζί της.

Χαρακτηριστική τῆς ὁμολογιακῆς καταστάσεως τῆς ΡΟΕΔ εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Μοναχοῦ καί Θεολόγου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν π. Ἐπιφανίου Τσέρνωφ. Ἐπιτρέψετε νά ἀναφερθῶ σ’ αὐτόν μέ κάθε δυνατή συντομία.

Ὁ κατά κόσμον Ἀλέξανδρος Ἀντρέγιεβιτς Τσέρνωφ γεννήθηκε τό 1909 στήν περιοχή τοῦ Ροστώφ, σέ οἰκογένεια Κοζάκων. Ὁ πατέρας του ἦταν ἀξιωματικός τοῦ Ρωσικοῦ Στρατοῦ καί ὑπηρετοῦσε στήν Αὐτοκρατορική Αὐλή. Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 (κατά τήν ὁποία σκοτώθηκε ὁ πατέρας του), τόν βρῆκε ἐσωτερικό σπουδαστή στή Στρατιωτική Σχολή τοῦ Νοβοχερκάσκ. Τό 1919, κατά τόν Ρωσικό Ἐμφύλιο Πόλεμο, ἡ Σχολή ἀκολούθησε τά ἀντικομμουνιστικά, λεγόνενα λευκά, στρατεύματα μέχρι τά Ρωσικά παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἀπό ἐκεῖ μέ πλοῖο μέσῳ ΚΠόλεως καί Κύπρου πῆγαν στήν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ὁ νεαρός Ἀλέξανδρος νοσηλεύθηκε σέ νοσοκομεῖο, διότι στήν ΚΠολη εἶχε προσβληθεῖ ἀπό τύφο.

Ὅπως ὁ ἴδιος ἀνέφερε στόν γράφοντα τό 1980, στήν Αἰγυπτιακή ἔρημο ὅπου εἶχε κατασκηνώσει ἡ Σχολή, γεννήθηκε στή νεανική ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου. Τό 1922 ἡ Σχολή στεγάστηκε στό Ρωσικό Προξενεῖο τῆς Σμύρνης καί ὅταν τό Προξενεῖο πυρπολήθηκε ἀπό Σοβιετικούς πράκτορες, ὁ Ἀλέξανδρος μαζί μέ ἄλλους σπουδαστές κατέφυγε στή Βουλγαρία. Ἐκεῖ φοίτησε στό Ρωσικό Σχολεῖο τῆς Βάρνας. Τό 1927 γνώρισε τόν διαπρεπή Ἀρχιεπίσκοπο Θεοφάνη τῆς Πολτάβας (+ 1940), Πνευματικό τῆς Τσαρικῆς Οἰκογενείας, μέ τόν ὁποῖο συνδέθηκε πνευματικά.

Τό 1929 ἐγκαταστάθηκε στή Σόφια καί φοίτησε διαδοχικά στή Βουλγαρική Στρατιωτική Ἀκαδημία καί στό Πανεπιστήμιο τῆς Σόφιας, ὅπου σπούδασε Ἱστορία - Φιλολογία καί Θεολογία. Τό 1932 ὁ ἀρχιεπ. Θεοφάνης μετανάστευσε στή Γαλλία, ἀλλά μέ εὐλογία του ὁ Ἀλέξανδρος ἔμεινε στή Βουλγαρία καί ἐργάσθηκε σάν Καθηγητής στό Πλέβεν.

Τό 1945, ὅταν ὁ Ἑρυθρός Στρατός "ἀπελευθέρωσε" τήν Βουλγαρία, συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στή Σοβιετική Ἕνωση, ὅπου φυλακίσθηκε στίς φυλακές Butyrskaya καί Lefortov τῆς Μόσχας. Στή συνέχεια καταδικάσθηκε σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό στό Στρατόπεδο τοῦ Κίροβογκραντ. Ὅταν υἱοθέτησε τόν "κανόνα τῆς σιωπῆς", γιά νά ἀντιμετωπίσει τά βασανιστήρια τῶν δεσμοφυλάκων του, νοσηλεύθηκε στό Ψυχιατρικό Τμῆμα τῆς φυλακῆς του, ὡς διανοητικά διαταραγμένος! Τό 1953, ὅταν δόθηκε ἀμνηστία, δέν ἀπελευθερώθηκε, ἀλλά κρατήθηκε μέχρι τό 1955, παρά τήν πολύ κακή κατάσταση τῆς ὑγείας του.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι κατά τήν διάρκεια μιᾶς δίκης του, πάνω στήν ἕδρα τοῦ δικαστή, βρισκόταν ἕνα ἀπό τά τρία μόλις δακτυλογραφημένα ἀντίγραφα ἑνός βιβλίου του γιά τόν ρόλο τῶν Σιωνιστῶν στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 !

Τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν γνώρισε τό 1948, κρατούμενος σέ στρατόπεδο. Μοναχός ἔγινε μετά τήν ἀπελευθέρωσή του (τό 1955), στό Κίεβο, ἀπό Ἱερομονάχους τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γκλαζώφ Πέτρου (Λαντίγκιν, + 1957), μέ τό ὄνομα Ἀντώνιος.

Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του ἔζησε σέ ἕνα χωριό τοῦ Καυκάσου, ὅμως γιά νά ἀποφύγει μία νέα σύλληψη, μετακινοῦνταν συνεχῶς ἀπό μέρος σέ μέρος. Ἔτσι, μέσα στή δικαιοδοσία τοῦ ἀρχιεπ. Πέτρου (τόν ὁποῖο δέν συνάντησε ποτέ, διότι κοιμήθηκε τό 1957, ἐνῶ ἀντίθετα συνάντησε 100 περίπου Ἱερεῖς), δημιούργησε πολλές μυστικές κοινότητες Κατακομβιτῶν πιστῶν.

Τό 1975 συνελήφθη στό Κίεβο γιά "παράμονη ἐκκλησιαστική δραστηριότητα" καί φυλακίσθηκε. Τό 1978, ἀπελάθηκε στή Δύση σάν ἀλλοδαπός ταραχοποιός!!! (δέν δέχτηκε ποτέ Σοβιετική ταυτότητα ἤ διαβατήριο), μετά ἀπό τρεῖς ἀναφορές του στόν τότε Σοβιετικό Ἡγέτη Λ. Μπρέζνιεφ. Ἀρχικά τοῦ πρόσφερε ἄσυλο ἡ Ἐλβετία. Στή συνέχεια βρῆκε ἄσυλο στήν Ἀγγλία, ὅπου κατά τήν περίοδο 1980 - 94, δημοσιοποίησε κείμενα καί πληροφορίες γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, μεγάλης ἱστορικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς σημασίας.

Ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος, μετά ἀπό μία συνέντευξή του στό Περιοδικό "The Orthodox Word", ἔγινε εὑρύτερα γνωστός στή ΡΟΕΔ. Τό 1979 πέτυχε νά συναντήσει τόν τότε Πρωθιεράρχη της Μητροπ. Φιλάρετο, στή Γαλλία, στή Μονή Λέσνα. Ὅπως δήλωσε χαρακτηριστικά ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος τό 1980 στόν γράφοντα, γιά τούς πιστούς τῶν Κατακομβῶν ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἦταν "ἡ χρυσή ἐλπίδα"! Τό ἴδιο πίστευε καί ὁ ἴδιος μέχρι πού συνάντησε τόν Μητροπ. Φιλάρετο καί διαπίστωσε τήν πλήρη διάσταση ἀπόψεων μεταξύ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Κατακομβῶν καί τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, στό θέμα τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας. Πολύ τόν ἀπογοήτευσε ἀκόμη ἡ παρουσία στή Σύνοδο τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων (ὅπως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης Ἀντωνίου) καί ἡ ἀνοχή ἐνοριῶν μέ τό Νέο Ἡμερολόγιο.

Στήν ἴδια ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία πίστευε, ὅτι ὑπῆρχαν «μικρές σπίθες μέσα στή στάχτη», πιστοί – δηλαδή - ὅλων τῶν βαθμῶν, οἱ ὁποῖοι πρέσβευαν τήν Ὁμολογία τῆς Ἒκκλησίας τῶν Κατακομβῶν.

Τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα ἔλαβε ἐνῶ διέμενε στή Νῆσο τοῦ Ἀνθρώπου, φιλοξενούμενος τοῦ Ἱερέως Σίμωνος Jensen, ἀπό τόν Μητροπολίτη Γ.Ο.Χ. Κιτίου Ἐπιφάνιο (+ 2005), μετονομασθείς σέ Ἐπιφάνιο.

Τό 1991, μετά τήν κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος ἐπέστρεψε στή Ρωσία, ὅπου κοιμήθηκε τήν 2α/15η Νοεμβρίου 1994. Ἐνταφιάσθηκε στή Σταυρούπολη τοῦ Καυκάσου, ὅπου τιμᾶται ὡς Ὁμολογητής.

Στό Μοναχό Ἐπιφάνιο ὀφείλεται ἡ ὑπαγωγή στήν Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος τῶν Κοινοτήτων Κατακομβιτῶν τῶν ὑπαγομένων στόν Ὁμολογητή Ἀρχιεπίσκοπο Γκλαζώφ Πέτρο (Λαντίγκιν, + 1958).

Ἀπό τήν μή Ὀρθόδοξη, λοιπόν, ΡΟΕΔ δέχθηκαν οἱ Ἀκακιακοί – Αὐξεντιανοί τό 1960 ἐπισκοπική χειροτονία (τούς ὀνομάζω Ἀκακιακούς – Αὐξεντιανούς διότι κακῶς ὀνομάζονται Φλωρινικοί, ἀφοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης δέν ἄφησε διαδόχους). Μάλιστα ἡ χειροτονία σέ Ἐπίσκοπο Ταλαντίου τοῦ ἀρχιμ. Ἀκακίου Παππά ἔγινε ἀπό τόν Παλαιοημερολογίτη Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου Σεραφείμ (πού ἦταν σέ κοινωνία μέ τίς τοπικές Οἰκουμενιστικές «Ἐκκλησίες») καί τόν Νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο Θεόφιλο Ἰονέσκου. Γιά τοῦτο ἡ διαδοχή τοῦ εὑρύτερου Φλωρινικοῦ χώρου εἶναι προβληματική καί ἀντιμετωπίζεται ἀπό τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ὡς ἀπό σχισματικῶν.

Καλό εἶναι ὁ Κληρικός πού σᾶς ἐξυπηρετεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν ἡμέτερο Κληρικό στόν Καναδᾶ, Ἱερέα π. Μάρκο Σμίθ, διότι προέρχεται ἀπό τήν δικαιοδοσία τοῦ Μητροπ. Βιταλίου καί ἀσφαλῶς γνωρίζει πολύ καλά τήν κανονική κατάσταση τῆς ὁμάδος αὐτῆς, ἀφοῦ ἔγινε δεκτός στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία διά Μύρου καί Χειροθεσίας.

Σέ ὅτι ἀφορᾶ τίς ὁμάδες – δικαιοδοσίες πού δραστηριοποιοῦνται στή Ρωσία, ἡ κατάσταση εἶναι ἡ ἀκόλουθη:

Τήν 26.11/7.12.1977, 14 Ἱερομόναχοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν προσλήφθηκαν μυστικά ἀπό τόν Μητροπ. Φιλάρετο, μετά τόν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου τους Ἀντωνίου Galynsky – Mikhailovsky (+ 1976· τήν 5/18.5. 1990, ἡ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἀναγνώρισε τίς χειροτονίες τοῦ Ἐπισκόπου Ἀντωνίου).

Στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ '80 ὑπήχθηκε στό Μητροπ. Φιλάρετο, ὁ Κατακομβίτης Ἱερεύς Νικήτας Lekhan τοῦ Χαρκόβου.

Τήν 5η/18η Ἰανουαρίου 1981, ἕνας Κατακομβίτης Κληρικός, ὁ ἀρχιμ. Λάζαρος Zhurbenko (+ 2005), προσλήφθηκε μυστικά ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης Ἀντώνιο, τῆς ΡΟΕΔ. Τό ἑπόμενο ἔτος 1982, ἕνας Κληρικός τῆς Ἐπισκοπῆς Δυτ. Εὐρώπης, ὁ ἀρχιμ. Βαρνάβας Prokofiev, χειροτονήθηκε μυστικά Ἐπίσκοπος Καννῶν καί στάλθηκε στή Μόσχα, ὅπου χειροτόνησε μυστικά τόν ἀρχιμ. Λάζαρο σέ Ἐπίσκοπο Ταμπώφ.

Τήν 1η/14η Ὀκτωβρίου 1990, ἡ Γραμματεία τῆς Συνόδου τῆς ΡΟΕΔ, μέ ἀνακοίνωσή της ἔριξε ἀρκετό φῶς στά γεγονότα αὐτά. "Τό 1982 ὁ Σεβ. Ἀρχιεπ. Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης Ἀντώνιος καί ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βερολίνου καί Γερμανίας Μᾶρκος, μετά ἀπό ἐντολή τῆς Ἀρχιερατικῆς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, τέλεσαν μυστικά τήν ἐπισκοπική χειροτονία τοῦ Ἱερομονάχου Βαρνάβα Prokofiev, οὔτως ὥστε μέ τήν συνεργασία τῶν Ἱεραρχῶν αὐτῶν νά ρυθμισθεῖ ἡ ἐκκλησιαστική ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν στήν Ρωσία.

Ἐπειδή ἐξωτερικές καταστάσεις δέν ἐπιτρέπουν πλέον νά παραμείνουν μυστικοί Ἱεράρχες τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, τόσο ὁ Ἐπίσκοπος Λάζαρος στή Ρωσία, ὅσο καί ὁ Ἐπίσκοπος Βαρνάβας στή Γαλλία, ἡ Ἀρχιερατική Σύνοδος τώρα ἐπισήμως διακηρύσσει αὐτό τό γεγονός".

Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἐπενέβει στά Ρωσικά ἐκκλησιαστικά πράγματα, μή ἀναγνωρίζοντας τίς χειροτονίες τῆς Κατακομβίτικης Ὁμάδος τῶν Σεραφειμο-Γενναδιτῶν.

Τό 1990 ὁ Ἐπίσκοπος Λάζαρος πῆγε στή Νέα Ὑόρκη, ὅπου ἡ χειροτονία του ἀναγνωρίστηκε ἀπό τήν ὑπό τόν Μητροπολίτη Βιτάλιο Σύνοδο. Ἡ πρώτη ἐνορία πού προσχώρησε στή δικαιοδοσία τοῦ Ἐπισκόπου Λαζάρου ἦταν ἐκείνη τῶν ἁγ. Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Σούζνταλ, ὅπου ἐφημέρευε ὁ ἀρχιμ. Βαλεντῖνος Rusantsov.

Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '80, ὁ ἀρχιμ. Γουρίας Pavlov, τῆς ὁμάδος τῶν Κατακομβιτῶν πού δέν δέχονταν ταυτότητες τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους, προσχώρησε στή ΡΟΕΔ, ἡ ὁποία ἀποφάσισε τήν χειροτονία του σέ Ἐπίσκοπο, γιά τήν διαποίμανση τῶν ὁμάδων αὐτῶν. Τό 1990, ὅταν ἐπρόκειτο νά χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος στή Νέα Ὑόρκη, κατηγορηματικά ἀρνήθηκε ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Λάζαρος τοῦ Ταμπώφ ἐπρόκειτο νά εἶναι μεταξύ τῶν χειροτονούντων. Τελικά χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Καζάν στή Μονή Μεταμορφώσεως Βοστώνης, ἀπό Ἀρχιερεῖς τῆς ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Αὐξέντιο Φλωρινικῆς Παλαιοημερολογιτικῆς Παρατάξεως τῆς Ἑλλάδος. (Ἤδη τό 1985 εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἡ ὑπό τόν ἀρχιμ. Παντελεήμονα Μητρόπουλο Μονή Μεταμορφώσεως Βοστώνης καί τό πνευματικό της περιβάλλον, τῆς ὁποίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος χειροτόνησε Ἀρχιερεῖς, μέ ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία τῆς "Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς - Holy Orthodox Church of America - HOCNA", σήμερα ὑπό τόν Μητροπολίτη Βοστώνης Ἐφραίμ).

Τήν 8η/21η Ἰουνίου 1990 - κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγ. Θεοδώρου, τοῦ Φωτιστοῦ τοῦ Σούζνταλ - οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς Βερολίνου Μᾶρκος, Μανχάταν Ἰλαρίων καί Ταμπώφ Λάζαρος, συλειτούργησαν στό Σούζνταλ.

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1991 ὁ ἀρχιμ. Βαλεντῖνος χειροτονήθηκε σέ Ἐπίσκοπο Σούζνταλ καί Βλαδιμήρ στίς Βρυξέλλες.

Πλέον στή Ρωσία, μετά καί τήν χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Κουμπάν Βενιαμίν, ἡ δικαιοδοσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς δραστηριοποιοῦνταν σάν "Ἐλευθέρα Ρωσική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία" ("Free Russian Orthodox Church") καί πολλές ἐνορίες τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καθώς καί Κοινότητες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, προσχώρησαν σ' αὐτήν.

Πέτρα σκανδάλου γιά τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα στή Ρωσία ἀποτέλεσαν:

Α. Ἡ πρακτική τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γερμανίας Μάρκου, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τήν Ρωσία ἔδαφος τῆς Ἐπισκοπῆς του καί προχώρησε σέ ἐνέργειες διασπαστικές τῆς ἑνότητος, λ. χ. χειροτόνησε Ἱερέα γιά τήν Ἁγία Πετρούπολη καί ἄρχισε συνομιλίες μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας γιά τήν ἕνωση μεταξύ Πατριαρχείου καί Διασπορᾶς, οἱ ὁποῖες τελικά εὐωδώθηκαν ἐπί Πρωθιεραρχίας τοῦ Μητροπ. Λαύρου, προκαλῶντας ὅμως σχίσμα στή Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς.

Β. Ὁ διορισμός ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Ἐπισκόπου Βαρνάβα στή θέση τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Συνοδικοῦ Μετοχίου τῶν ἁγ. Μάρθας καί Μαρίας στή Μόσχα. Ὁ ἐπ. Βαρνάβας συγκάλεσε Ἱερατική Σύναξη - συμμετεῖχαν 10 περίπου κληρικοί - ἀγνοῶντας τούς ἄλλους Ἐπισκόπους. Τότε ἐμφανίστηκαν γιά πρώτη φορά φασιστικά - ἀκροδεξιά στοιχεῖα, ὅπως ἡ ὀργάνωση Pamyat.

Γ. Τό ποιόν τοῦ Ἐπισκόπου Λαζάρου. Ὁ ἐπ. Λάζαρος ἄν καί προέρχοταν ἀπό τίς Κατακόμβες, δέν πέτυχε νά χειροτονηθεῖ Ἱερεύς ἀπό τρεῖς Ἱεράρχες τῶν Κατακομβῶν (συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἐπισκόπου Ἀντωνίου Galinsky) καί τελικά χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Βενιαμίν τοῦ Ἰρκούτσκ, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν ἐπέστρεψε ἕνα χρόνο μετά στή Σιβηρία καί ἐπιτέθηκε μέ σφοδρότητα κατά τοῦ Ἐπισκόπου Θεοδοσίου Bahmetev. Πολλοί τόν ἔχουν κατηγορήσει γιά προδοσία τῶν Κατακομβῶν στή Σοβιετική Μυστική Ἀστυνομία. Κατά τόν Βλαδίμηρο Moss, ὁ Λάζαρος σάν Κληρικός δέν ἔγινε δεκτός "τόσο ἀπό τούς "μετριοπαθεῖς", ὅσο καί ἀπό τούς "ἐξτρεμιστές" τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, τόσο ἀπό τόν κλάδο τῶν Σεραφειμο - Γενναδιτῶν ὑπό τόν Μητροπολίτη Ἐπιφάνιο Kaminsky, ὅσο καί ἀπό τούς Ματθαιϊκούς ὑπό τόν Μεγαλόσχημο Μοναχό Ἐπιφάνιο Chernov καί ἀπό τούς Ἀρνητές Διαβατηρίων πού ἀντιπροσώπευε ὁ ἀρχιμ. Γουρίας Pavlov, ὁ ὁποῖος ὅταν ἐπρόκειτο νά χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος στή Νέα Ὑόρκη τό 1990 ἀπό τήν Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς, κατηγορηματικά ἀρνήθηκε ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Λάζαρος ἐπρόκειτο νά εἶναι μεταξύ τῶν χειροτονούντων".

Τήν 14/27. 4. 1993 ὁ Ἐπίσκοπος Λάζαρος πληροφόρησε τήν Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὅτι "σύμφωνα μέ τό Οὐκάζιο ἀριθμ. 362, 7/20. 11. 1920 τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος, οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου δέν εἶναι δεσμευτικές", χωρίς ὅμως νά διακόψει κοινωνία μαζί της. Σέ ἀπάντηση ἡ Σύνοδος "συνταξιοδότησε" τόν Ἐπίσκοπο Λάζαρο καί ἀποφάσισε νά μνημονεύεται στή Ρωσία ὁ Μητροπ. Βιτάλιος, μέχρι τήν σύγκληση Συνόδου τῆς Ἐλευθέρας Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.

Τό 1993 ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀπέσυρε ἀπό τήν Ρωσία τόν Ἐπίσκοπο Καννῶν Βαρνάβα.

Τό 1994 (8η/21η Μαρτίου), ἡ "Ἐλευθέρα Ρωσική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία" συγκάλεσε Σύνοδο στό Σούζνταλ, ὅπου μεταξύ ἄλλων ἀποφασίστηκε:

· Ἡ δημιουργία μιᾶς προσωρινῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως στή Ρωσία, μέχρι τήν σύγκληση Συνόδου τῆς Ἐλευθέρας Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.

· Ἡ ἐκλογή καί χειροτονία Ἐπισκόπων· καί

· Ἡ συνέχιση τῆς μνημονεύσεως τοῦ Μητροπ. Βιταλίου, σέ ἔκφραση ἐκτιμήσεως πρός τήν Σύνοδο καί τό πρόσωπό του.

Μετά ἀπό αὐτή τήν ἀπόφαση χειροτονήθηκαν οἱ Ἐπίσκοποι Θεόδωρος τοῦ Μπορισόβσκ, Σεραφείμ τοῦ Σουχούμι καί Ἀγαθάγγελος τῆς Συμφερουπόλεως.

Τόν Μάϊο τοῦ 1994 ἡ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς καταδίκασε τίς ἐνέργειες αὐτές χωρίς νά ἐπιβάλλει ποινές καί χειροτόνησε τόν Ἱερομόναχο Εὐτύχιο Kurochkin σέ Ἐπίσκοπο Ἰσίμ καί Σιβηρίας.

Τό 1995 δημιουργήθηκε σχίσμα στήν Ἐλευθέρα Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί προέκυψε ἡ δικαιοδοσία τοῦ Μητροπ. Βαλεντίνου τοῦ Σούζνταλ καί ἡ ὑπό τήν Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς δικαιοδοσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λαζάρου.

Σήμερα, μετά ἀπό παλινδρομήσεις, ἀνακατατάξεις, καθαιρέσεις καί διαφοροποιήσεις, καθώς καί μετά τήν ἕνωση τῆς ὑπό τόν Μητροπ. Λαύρο ΡΟΕΔ μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὑπάρχουν στή Ρωσία τά ἀκόλουθα - ἐκτός Πατριαρχείου Μόσχας - ἐκκλησιαστικά σχήματα, τά ὁποῖα ἀπαρτίζονται ὄχι μόνον ἀπό Κληρικούς καί πιστούς πού προέρχονται ἀπό τήν Ἐκκλησία Κατακομβῶν, ἀλλά καί ἀπό συντηρητικούς καί ἀντιφρονοῦντες πρός τήν γραμμή τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καθώς καί ἀπό καθηρημένους γιά διαφόρους λόγους ἀπ’ αὐτό, ἀκόμη καί ἠθικούς. Σημειώνω, ὅτι τά στοιχεῖα μπορεῖ νά ἔχουν ἀλλάξει, διότι οἱ ἀνακατατάξεις στίς ὁμάδες αὐτές εἶναι συνεχεῖς.

1. Ὁμάδες πού προέρχονται ἀπό τήν ΡΟΕΔ

α. Ὁμάδα τοῦ Μητροπολίτου Βιταλίου

Διέθετε τρεῖς Ἐπισκόπους καί 35 περίπου Ἱερεῖς, μέ περίπου ἰσάριθμο ἀριθμό Ἐνοριῶν - Κοινοτήτων.

· Ἐπίσκοπος Μπέλσκ καί Μολδαβίας Ἀντώνιος.

· Ἐπίσκοπος Βλαδιβοστόκ καί Ἄπω Ἀνατολῆς Ἀναστάσιος.

· Ἐπίσκοπος Σλαβιάνσκ καί Νοτίου Ρωσίας Βίκτωρ.

Καί οἱ τρεῖς αὐτοί Ἐπίσκοποι χειροτονήθηκαν μετά τό σχίσμα στή ΡΟΕΔ. Δέν ὑπάρχουν στοιχεῖα γιά τήν κατάσταση μετά τόν θάνατο τοῦ Μητροπ. Βιταλίου.

β. Ὁμάδα τοῦ Μητροπολίτου Ἀγαθαγγέλου.

Συγκεντρώνει ὅσους διαφωνοῦν μέ τήν ἕνωση τῆς ΡΟΕΔ μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας. Μέ τήν σύμπραξη τῶν Ἐνισταμένων τοῦ «Μητροπ. Ὠρωποῦ» Κυπριανοῦ, ὁ Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως Ἀγαθάγγελος προχώρησε σέ χειροτονίες Ἐπισκόπων καί συγκρότησε Σύνοδο (3 – 4 Ἀρχιερεῖς). Ὁμολογιακά - Ἐκκλησιολογικά ταυτίζονται μέ τούς Ἐνιστάμενους.

γ. Ὁμάδα τοῦ Μητροπολίτου Βαλεντίνου

Πρόκειται γιά τό μετά τό ἐσωτερικό σχίσμα στή ΡΟΕΔ εὑρύ ἐκκλησιαστικό σχῆμα τό ὁποῖο ἐμφανίζεται ὡς "Ρωσική Αὐτόνομος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία", τῆς ὁποῖας ἡγεῖται ὁ Μητροπολίτης Βαλεντῖνος τοῦ Σούζνταλ, μέ Σύνοδο 10 Ἐπισκόπων.

· Μητροπολίτης Σούζνταλ καί Βλαδιμήρ Βαλεντῖνος.

· Ἀρχιεπίσκοπος Μπορισόβσκ καί Σανῖνο Θεόδωρος (19.3.1994).

· Ἀρχιεπίσκοπος Σουχούμι καί Ἀμχαζίας Σεραφείμ (Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος, πνευματικό τέκνο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γκλαζώφ Πέτρου Λαντίγκιν, + 1957).

· Ἀρχιεπίσκοπος Νταουγκάβπιλς καί Λιθουανίας Βίκτωρ (21.6.1995).

· Ἀρχιεπίσκοπος Γιαράνσκ Ἀντώνιος (Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος).

· Ἐπίσκοπος Σμίλι Ἰλλαρίων (Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος στήν Οὐκρανία).

· Ἐπίσκοπος Ὀρενμπούργκ Τιμόθεος (24.11.2000).

· Ἐπίσκοπος Χαμπαρόβσκ Ἀμβρόσιος (26.11.2000).

· Ἐπίσκοπος Σουκχοντόλσκ Γερόντιος (24.2.2001).

· Ἐπίσκοπος Τοῦλα καί Μπριάνσκ Εἰρήναρχος.

Ἡ δικαιοδοσία τοῦ Μητροπ. Βαλεντίνου, παρά τόν διωγμό πού ὑφίσταται, ἐμφανίζεται ὡς ἡ πλέον ὀργανωμένη ὁμάδα (Περιοδικό Vetrograd, παρουσία στό Διαδύκτιο). Διαθέτει περίπου 130 ἐνορίες καί πλέον τῶν 100 Κοινοτήτων Κατακομβιτῶν πιστῶν. Μάλιστα ἐπενέβη καί στά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Ἀμερικῆς μέ τήν χειροτονία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ντένεβρ Κολοράντο Γρηγορίου (ὁ ὁποῖος στήν συνέχεια ἀποστασιοποιήθηκε καί ἤδη δραστηριοποιεῖται καί στή Βουλγαρία μέ 4 Ἱερεῖς. Ἀπό τήν δικαιοδοσία αὐτή προσχώρησε στή Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ὁ Ἱερεύς π. Πέτρος ἀπό τήν Βραζιλία, γενόμενος δεκτός ἀπό τόν Σεβ. Μητροπ. Κήρυκο διά Βαπτίσματος καί Χειροτονίας ὡς προερχόμενος ἀπό τόν Παπισμό).

Ἡ δικαιοδοσία αὐτή ἀντιμετωπίζει προβλήματα μέ τήν ἐπανεμφάνιση τῆς αἱρέσεως τῶν Ὀνοματολατρῶν. Τελευταῖα δύο Ἐπίσκοποι ἀποσπάσθηκαν, χειροτόνησαν τρίτο καί δημιούργησαν νέα «Σύνοδο».

δ. Ὁμάδα τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρου

Διαθέτει τρεῖς Ἐπισκόπους καί 20 - 25 Κοινότητες Κατακομβιτῶν. Ὁ ἀριθμός τῶν Κληρικῶν τῆς ὁμάδος αὐτῆς δέν εἶναι γνωστός.

· Ἐπίσκοπος Καζάν Ἀλέξανδρος.

· Ἐπίσκοπος Μπριάνσκ Ἀρσένιος.

· Ἐπίσκοπος Ἀμβρόσιος Καταμάτζε.

Οἱ δύο πρῶτοι ἔχουν καθαιρεθεῖ ἀπό Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς καί ὁ τρίτος εἶναι πρ. Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας.

ε. Ὁμάδα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τύχωνος

Ἡ ὁμάδα αὐτή προέκυψε ἤδη ζῶντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λαζάρου τοῦ Ταμπώφ (+ 2005), μέ τήν χειροτονία ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Λάζαρο καί τόν Ἐπίσκοπο Βενιαμίν 4 Ἐπισκόπων. Τήν Ἱεραρχία της ἀποτελοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς:

· Ἀρχιεπίσκοπος Ὄμσκ Τύχων· καί

· Ἐπίσκοπος Νόβγκοροντ Διονύσιος.

Κατά πληροφορίες ὑπάρχουν καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ὅτι ὑπάγονται στόν Μητροπ. Βιτάλιο, ἀλλά ὁ τελευταῖος δέν τούς ἀναγνωρίζει. Δέν ὑπάρχουν στοιχεῖα γιά τόν Κλῆρο καί τίς ἐνορίες τῆς ὁμάδος αὐτῆς. Βρίσκεται σέ ἀνεπίσημη κοινωνία μέ τήν Ἑλληνική Παλαιοημερολογιτική ὁμάδα τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Χρυσοστόμου Κιούση.

2. Ὁμάδες πού προέρχονται ἀπό τίς Κατακόμβες

α. Ἡ ὁμάδα τῶν Σεραφειμο - Γενναδιτῶν.

Πρόκειται γιά μία μεγάλη ὁμάδα πού προέρχεται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Σεραφείμ Pozdiyev καί τόν Μητροπολίτη Γεννάδιο Sekach. Ἐπί πρωθιεραρχίας τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου (+ 1985), ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει τίς χειροτονίες τῆς ὁμάδος αὐτῆς.

Μέχρι τό 2006 τόν χῶρο τῆς ὁμάδος αὐτῆς δραστηριοποιοῦνταν 6 Ἀρχιερεῖς:

· Μητροπολίτης Θεοδόσιος Gumenikov (στό βόρειο Καύκασο).

· Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος Kaninsky (στή Λευκορωσία).

· Ἀρχιεπίσκοπος Βασίλειος Biliak (στά Μετακαρπάθια).

· Ἐπίσκοπος Ἰωάννης (στή Μόσχα).

· Ἐπίσκοπος Μωϋσῆς (Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος).

· Ἐπίσκοπος Δοσίθεος (Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος).

Τό θέμα τοῦ 666 - Bar Code προκάλε στίς τάξεις τῆς ὁμάδας αὐτῆς σκάνδαλα καί διχοστασίες, μέ ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία σχισμάτων - νέων ὁμάδων.

1. Ὁμάδα τοῦ Μητροπολίτου Ἐπιφανίου.

Ὁ Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος Gumenikov καθαιρέθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Θεοδόσιο καί δραστηριοποιεῖται συνεργαζόμενος μέ τόν Μτροπολίτη Ραφαήλ (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων).

2. Ὁμάδα τοῦ Μητροπολίτου Θεοδοσίου.

Ὁ Μητροπολίτης Θεοδόσιος Kaminsky δραστηριοποιεῖται μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο Βλαδίμηρο (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων).

3. Ὁμάδα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βασιλείου.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βασίλειος τῶν Μετακαρπαθίων (Biliak) δραστηριοποιεῖται μέ τούς Ἐπισκόπους Λέβ (Λεωνίδα) καί Νικήτα (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων).

Γιά τούς λοιπούς Ἐπισκόπους (Ἰωάννη, Μωϋσῆ καί Δοσίθεο) δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τήν τοποθέτησή τους.

Ὁ ἀριθμός τῶν Κληρικῶν καί τῶν Ἐνοριῶν - Κοινοτήτων τῶν ὁμάδων αὐτῶν παραμένει ἀπροσδιόριστος

β. Ἡ ὁμάδα τῶν Ἀνδρεϊτῶν.

Πρόκειται γιά μία ἀκροδεξιά - ναζιστικῆς κατευθύνσεως - ὁμάδα, μέ ἔντονο πολιτικό χαρακτῆρα, ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει τήν Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τῆς Οὔφα (+ 1937). Ἡ ὁμάδα ὑποστηρίζει, ὅτι ἔχει 12 Ἐπισκόπους (τόσο τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ὅσο καί ὁ Βλαδίμηρος Moss, δέχονται τήν θέση αὐτή), βεβαιωμένη ὅμως εἶναι ἡ παρουσία τῶν ἀκολούθων δύο:

· Ἀρχιεπίσκοπος Γότθων Ἀμβρόσιος (Κόμης φόν Σίβερς).

· Ἐπίσκοπος Παν - Γερμανίας Εὐάγριος (Βαρῶνος Ντένελν).

Ὁ ἀριθμός τῶν Κληρικῶν καί τῶν Κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς παραμένει ἀπροσδιόριστος (κατά πληροφορίες οἱ πιστοί της ἀνέρχονται σέ ἀρκετές χιλιάδες). Ἀπό πολλούς συγχρόνους μελετητές, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμβρόσιος θεωρεῖται ἀπό τούς πλέον εἰδικούς σέ θέματα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται, ὅτι ἐργαζόταν στά ἀρχεῖα τῆς KGB (ἀπό ὅπου πῆρε τά στοιχεῖα πού ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν) καί εἶναι αὐτοχειροτόνητος.

γ. Ἡ ὁμάδα τοῦ Ἐπισκόπου Ἰσαάκ.

Ὁ καθηρημένος ἀπό τούς Σεραφειμο - Γενναδίτες Ἐπίσκοπος Ἰσαάκ δραστηριοποιεῖται στή Μόσχα. Ὁ ἀριθμός τῶν Κληρικῶν καί τῶν Ἐνοριῶν - Κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς παραμένει ἀπροσδιόριστος.

δ. Ἡ ὁμάδα Galinsky

Πρόκειται γιά 14 Ἱερομονάχους οἱ ὁποῖοι μετά τόν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου τους Ἀντωνίου Galynsky - Mikhailovsky (+ 1976), προσλήφθηκαν μυστικά ἀπό τόν τότε Προκαθήμενο τῆς Ρ.Ο.Ε.Δ. Μητροπ. Φιλάρετο. Τήν 5/18.5. 1990, ἡ Σύνοδος τῆς Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀναγνώρισε τίς χειροτονίες τοῦ Ἐπισκόπου Ἀντωνίου. Μετά τόν θάνατο τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου (1985), οἱ Ἱερομόναχοι αὐτοί παρέμειναν ἀκέφαλοι. Σήμερα δέν εἶναι γνωστό πόσοι βρίσκονται στήν ζωή. Ὁ ἀριθμός τῶν Ἐνοριῶν - Κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς δέν εἶναι γνωστός.

ε. Οἱ ἀρνητές διαβατηρίων

Πρόκειται γιά μεγάλες ὁμάδες λαϊκῶν καί μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τήν διάρκεια τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος ἀρνήθηκαν νά παραλάβουν πολιτική ταυτότητα (ἐπειδή θεώρησαν, ὅτι ἡ παραλαβή ταυτότητας ἀποτελοῦσε ἀναγνώριση τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποκοποῦν ἀπό τήν κοινωνία. Ὁ ἀριθμός τῶν κοινοτήτων καί τῶν μελῶν τους παραμένει ἄγνωστος. Μετά τήν πτώση τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστώτος, κάποιες ὁμάδες φιλομοναρχικῶν πεποιηθήσεων, ἀρνήθηκαν νά παραλάβουν ἀκόμη καί ταυτότητες τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας! ἐπειδή δέν ἔφεραν τά διακριτικά τῶν Τσάρων.

Γ. Οἱ ὑπό τήν δικαιοδοσία Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων ὁμάδες

Οἱ περισσότερες Παλαιοημερολογιτικές Παρατάξεις ἐπενέβησαν στά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Ρωσίας. Ὅπως προκύπτει ἀπό τούς ἐτήσιους ἡμεροδείκτες τῶν παρατάξεων αὐτῶν:

1. Στή Φλωρινική Παράταξη ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο ὑπάγονται 9 Κληρικοί, 9 Ναοί, 4 Μονές καί 42 μοναχοί καί μοναχές στήν Ρωσία καί 5 Κληρικοί καί 3 Ναοί στήν Οὐκρανία. Τελευταῖα χειροτονήθηκε γιά τήν Ρωσία ὁ Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου Νεκτάριος.

2. Στή Φλωρινική Παράταξη ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο ὑπάγονται 2 Ναοί στήν Ρωσία καί 1 στήν Γεωργία καί ἱσάριθμοι Κληρικοί.

3. Στήν "Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Βορείου Ἀμερικῆς" (HOCNA), ὑπό τόν Μητροπ. Βοστώνης Ἐφραίμ, ὑπάγονται 4 Ἐνορίες στήν Ρωσία, 4 στήν Γεωργία, 1 στήν Οὐκρανία καί μία 1 στήν Λευκορωσία.

4. Στήν ὑπό τόν Μητροπολίτη Ὠρωποῦ καί Φυλῆς Κυπριανό Σύνοδο τῶν Ἐνισταμένων ὑπάγονται 3 Κληρικοί καί ἀρκετές Ἐνορίες - Κοινότητες στήν Γεωργία, καθώς ἐπίσης 3 Κληρικοί καί ἀρκετές Ἐνορίες - Κοινότητες στήν Νότια Ὀσετία. Τό 2005 χειροτονήθηκε γιά τήν Ὀσετία ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλανίας Γεώργιος (Πουχάεβ· Περιοδικό "Ἅγιος Κυπριανός", φ. 329, Νοεμ. - Δεκ. 2005, σελ. 250 - 254).

Αναρτήθηκε από telemaxos doumanis