Η Κρίσις του Θεού για τον άνθρωπο και η κρίσις των ανθρώπων για το Θεό…

οι λόγοι και οι εκατέρωθεν απολογίες, ως ‘’φιλοσοφικός’’ διάλογος.

Μια νοερά συζήτηση λόγων, που ευελπιστεί να γίνει ικανή, να μας περάσει από τη μία κρίση, στην άλλη.

- μεταξύ άλλων, απαντά στο σκεπτικιστικό ερώτημα αν ο Θεός της ΠΔ και της ΚΔ είναι ίδιος… μια ερώτηση που κάνει, όσο δεν απαντάται δημόσια, πιο αμήχανους τους (υπερασπιστές της a priori ανώτερης μάλλον ακατάληπτης και με γρίφους, θείας Σοφίας) και από την άλλη, πιο επιθετικούς τους καχύποπτους και αρνητές της ΠΔ.       

Αφού είμαστε ελεύθεροι, (έστω και εν μέρει) είναι φυσικό άλλος να ψάχνει αν υπάρχει Θεός και ο άλλος, να ρυθμίζει την ζωή του σύμφωνα με αυτά που του λέει η θρησκεία του και η συνείδησή του.

Φυσικά, ένας ‘’πιστός’’, για να τιμά τον επιθετικό του προσδιορισμό, θα ‘’έπρεπε’’ να μην αμφισβητεί, να μην δυσπιστεί. Κι όμως ένας υγιής πνευματικά άνθρωπος

(ανεξάρτητα που αυτοδιέθεσε την πίστη του, θεϊστής ή όχι) του δόθηκε δικαίωμα να επιζητεί να διακρίνει την Αλήθεια από το ψεύδος. Την πραγματική ελευθερία από την ψευδεπίγραφη. Κι αυτήν την διάθεση δεν θα του την μηδενίσει κανείς, εκτός αν ο ίδιος παραιτηθεί από την αναζήτηση. Κι όσο αυτός θα ζητάει να ανακαλύψει την Αλήθεια άλλο τόσο κι η Αλήθεια θα τον αναζητά, (ως αποκομμένο από το Σώμα Της) για να του αποκαλυφθεί και ενώσει.  

Η απαιτητικότητα του καθενός για στοιχεία που θα τον βοηθήσουν για την παραπάνω πηγαία αναζήτηση Αληθείας, διαφέρει από τον έναν στον άλλον και αυτή η απαίτηση ‘’αναγκάζει’’ ας πούμε, την Αλήθεια να απολογηθεί, να προβληθεί.   

Επειδή όμως πολλές φορές, είναι καλά κρυμμένη και δυσπρόσιτη, γεννάται εξ αυτού ένα μείζον θέμα. Η Αλήθεια είναι πρόσωπο ή κάτι απρόσωπο και απλά ιδέα; Μπορεί μια ιδέα να είναι ανώτερη από έναν λογικό άνθρωπο και να ανταποκρίνεται σε λογικές απαιτήσεις; Με ποια σοφία άλλοτε απαντά ευθέως, άλλοτε εμμέσως και άλλοτε ‘’κρύβεται’’ ;  Είναι η αλήθεια μόνο υποκειμενική (όπως τα βλέπει ο καθένας) ή ιδίως αντικειμενική, με εμάς στο μέτρο της καθαρότητας υποδοχής Αυτής, μετόχους;

Η Αλήθεια αποκαλύπτεται στον ζητούντα να την ανακαλύψει. Ο Κύριος, με το εγώ ειμί η Αλήθεια, στην ερώτηση του Πιλάτου ΤΙ είναι αλήθεια, εσιώπα. Παρότι απολογούμενος προ Σταυρού, στο κριτήριο των ανθρώπων, εσιώπα. Όχι από αδυναμία, αλλά για λόγους παιδείας. Να δείξει ότι η δίψυχη διάθεση, η προδιάθεση απόρριψης (που αποβαίνει εις βάρος του ίδιου του ανθρώπου), η ανετοιμότητα, η υπερτίμηση του υποκειμένου (εγωιστικά) από την αντικειμενικότητα, (δίνοντας το ακαταλόγιστο στα φίλτρα), η απρόσωπη αναζήτηση της Αλήθειας ως ΤΙ εστίν, δεν έχει απάντηση. Στο ΤΙΣ εστίν, απάντησε πιο μπροστά, με το ΕΓΩ ΕΙΜΙ.

Κι ο άνθρωπος, έχει τέτοια, σαν δίκοπο μαχαίρι ελευθερία, που μπορεί να Την απορρίψει, αφού θα δικαιολογηθεί, ότι δεν Την αναγνώρισε. Στην κυριολεξία, δεν Την ήθελε έτσι που του προσφέρθηκε. Συνελήφθη νάχει διάθεση και εμμονή να αλλάξει την αντικειμενικότητα αντί να αλλάξει την υποκειμενικότητά του. Εγωπαθής στάση. Ο Τριαδικός Θεός, έδωσε την κρίση στον άνθρωπο και θα απολογηθεί αφού πιο μπροστά Ο Κύριος, η Αλήθεια, απολογήθηκε/απολογείται σε εμάς, με λόγους. Για την συγκεκριμμένη αντίληψη, θέλει άλλα εργαλεία. Την προαπαιτούμενη αντίληψη γενικώς λόγων μέχρι να φτάσει να αντιληφθεί Τον Λόγο. Την ενυπόστατη Σοφία του Θεού.

Μακροθυμία, Ευσπλαγχνία, ανεξικακία ασύλληπτη για ‘’λογικά δεδομένα’’ τη στιγμή που και μόνο θεωρητικά κάποιος να προσπαθήσει να το αντιληφθεί, διακρίνει τη διαφορά διαστάσεων ανθρώπου/δημιουργήματος και Θεού/Δημιουργού, απολογουμένων μεταξύ τους. 

Η λέξη κλειδί, κατ’εικόνα και καθ’ωμοίωση, εν δυνάμει και εν ενεργεία μας δίνει κι εμάς τη δυνατότητα να ψηλαφήσουμε δια της αναλογίας, την όλη κατάσταση, προς πρόσθεση αυτογνωσίας με σκοπό, τη θεογνωσία. Αν είναι επιζητούμενη αυτή η δια της κλίμακος άνοδος από το εν δυνάμει θεός σε κατά χάριν και εν ενεργεία, καλώς να συνεχίσουμε. Αν όχι, απλά γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε με έναν τέτοιον ‘’δημιουργό’’, όχι Δημιουργό Ζωής, αλλά θανάτου. Ατελή. Κι αν δεν Τον βρήκαμε σε κάποια άλλα σχήματα, προχωράμε και κατά το μέτρον της αίτησης ανακάλυψης, φιλανθρώπως θα μας αποκαλυφθεί.

Είμαι κι εγώ μαζί με τους άθεους, ομοϊδεάτης, όσο έχουν απορρίψει και ελέγχουν με αυστηρή κριτική θεούς και δαίμονες κίβδηλους. Μόλις από τον υπερβάλλοντα ζήλο καίνε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, αποστασιοποιούμαι.       

Από τον συναξαριστή διαβάζουμε τους κληρονόμους της βασιλείας το οποίο κείμενο βοηθάει την χωροχρονική μας υπέρβαση στο ότι ΔΕΝ είμασταν παρόντες στην Σταύρωσή Του, που την έκαναν οι άλλοι, οι κακοί, αλλά και στην Ανάστασή Του και σε όλα τα θεία γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν.

Τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ παρατείνονται στους αιώνες. Θυμίζει μια πέτρα, που πέφτοντας στην λίμνη, δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους, με εμάς να προσεγγίζουμε (κατ’ετοιμότητα το γεγονός) ή να απομακρυνόμαστε από αυτό.

Μετέχουμε, στα Του Λόγου/Ανθρώπου, όλοι οι λόγοι/άνθρωποι δια της αναλογίας. Μετέχουμε με τον τρόπο μας στην όρθωση του νομικού ναού αλλά και στο σχίσιμο του καταπετάσματος, για να ανορθωθεί ο Ναός της χάριτος. Η Ανάστασις. Και αν δεν γκρεμιστεί ο ένας, δεν ορθώνεται ο άλλος.

Αναλογίες!! Το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο μοιάζουν με τον ήλιο και τους πλανήτες. Ο ήλιος και ο ηλίανθος μοιάζει με τον Θεό και τον άνθρωπο. Ο ένας, ‘’φυτεμένος’’ στη γη, που χάνει και βρίσκει το φως του ζωοδότη του, στρέφει το ‘’πρόσωπό’’ του προς αυτόν, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ. Αν έχει σκουλήκι, αδιαφορεί. Αν όμως δεν είναι υγιής, κόπτεται και ακόμη κι αυτοί οι καρποί του, ρίχνονται στο πυρ…

Ψυχρή λογική; Θα επιτιμήσει κανείς τον άνθρωπο που συμπεριφέρεται έτσι, κάπως ‘’απάνθρωπα’’ για τους ηλίανθους; Θα επιτιμήσει το νου του όταν διατάζει στα αντισώματα να μην μείνει ούτε ένα από τα μικρόβια που εξασθενούν και θέλουν να θανατώσουν το σώμα; 

Με το κλειδί της αναλογίας, μπορεί κάποιος να κατανοήσει την παρομοίωση του ανοσοποιητικού συστήματος που ισχύει στον βιολογικό άνθρωπο και την εντολή του νου προς τα αντισώματά του ‘’μη μείνει κανείς’’ στην ανάπτυξη του στην πιο πάνω διάσταση. Από τον μικρο-μικρόκοσμο, στην διάσταση του ανθρώπου και μικροκόσμου.    

Είναι πράγματι ηθικά επικίνδυνες τέτοιες προτάσεις όταν θα προσπαθήσουν οι κατά γράμμα ερμηνεύοντες τις Γραφές, να ακολουθήσουν την ίδια απανθρωπιά σε ‘’μικρόβια’’ (ανθρώπους αυτήν την φορά) που πρέπει να αφανίσουν από προσώπου γης.

Εξαντλώντας την ουμανιστική μας ανθρωπιά, φαίνεται κατηγορούμενος Ο Νους (στην ΠΔ) που διατάζει τον αφανισμό έως ενός, ανθρώπους. Κατηγορούμενος, απολογούμενος, δύσκολα δικαιολογημένος ή εντελώς αδικαιολόγητος ο ΙΔΙΟΣ Θεός της ΠΔ και της ΚΔ. Κι η κρίσις του ανθρώπου αυστηρά και δικαία και εν μέρει αναμενόμενη.

Γρίφος θεωρείται γιατί ο ίδιος Ο Κύριος, ο τόσο Αγαθός και Φιλάνθρωπος, παραλαμβάνει  στην Μεταμόρφωσή Του δύο παραστάτες (κατακρινόμενους από τους ‘’φιλάνθρωπους’’ αλλά αντίθεους, ως σφαγείς).

Ο Θεός ενανθρωπίστηκε χωρίς να χάσει την θεότητά Του. Ο άνθρωπος καλείται να ανέβει σε επίπεδο, να γίνει θεός (κατά χάριν) χωρίς να χάσει την ανθρωπιά του.

Στην παραπάνω πρόταση κρύβεται μια διαφορά διαστάσεων, ένα πέρασμα ισορροπίας.

Πέρασε στα ψιλά η ερώτηση και πρέπει να ξανατοποθετηθεί προς εμπέδωση και διευκρίνηση. Την ίδια ευαισθησία δείχνει ο άνθρωπος στον συνάνθρωπό του, που είναι εν ενεργεία και έφτασε στο καθ’ωμοίωσιν, με το σπέρμα και ωάριο που είναι εν δυνάμει (και υπό απλές προϋποθέσεις) άνθρωποι;

Είναι ή δεν είναι υποκρισία αλλά και αδιακρισία ο ταυτισμός αντί του παραλληλισμού (αναλογίας) των μικροβίων που χωρίς κανένα κόπο και ηθική αναστολή διατάσσει ο νους του στα αντισώματά του, να μην μείνει κανένα ‘’ζωντανό’’ ; αν ο λόγος κατηγορίας είναι ευσταθής, αυτός ο νους που ‘’συμπαθεί’’ τα μικρόβια και δεν θα διέταζε τον αφανισμό τους έως ενός, είναι υγιής; Είναι υπέρ της ζωής του σώματος ή ‘’χαϊδεύοντας’’ τα μικρόβια, διανοίγει διαδρόμους θανάτου, ενάντια σε αυτό που τάχα προστατεύει και ‘’πονά’’ ; 

Νοερώς μεταβαίνοντας στον μικρο-μικρόκοσμο, είναι σαν να βλέπουμε να χωρίστηκαν σε μικροομαδούλες τα σπερματοζωάρια (ως εν δυνάμει άνθρωποι). Φιλοσοφούσαν την κατάσταση και μερικοί έβριζαν για την αδικία του δημιουργού τους (προ της γέννησής του φυσικά). Τα ‘’πέταξε’’ σε έναν χώρο, μόνο και μόνο για να πεθάνουν. Άλλοι στάσιμοι, άλλοι ψευτοκάνανε προπόνηση γιατί κάποιοι παληοί σοφοί τους λέγανε πως παιδιά!!! Έχουμε στόχο υψηλό. Να ανεβούμε σε επίπεδο!! Άλλοι κορόϊδευαν κι άλλοι πάλι τρέχαν γρήγορα με σκυφτό το κεφάλι χωρίς να μιλάνε. Κάπου στο βάθος, κάποιο που τούχε κοπεί το μαστίγιο, χλευαζόμενο από μερικούς εξυπνάκηδες έλεγε με νόημα: αν δεν χάσεις την κινητικότητά σου (την ψυχή σου) για χάριν αυτού του ευαγγελισμού, δεν θα βρεις τον εαυτό σου. Εκατομμύρια πεθαμένοι και ένα δύο ΄΄τυχεροί’’ . Άλλοι πάλι, είχαν βολευτεί αλλού, κόψαν από μόνοι τους τα μαστίγια, αλλά δεν ευστοχήσανε στο γόνιμο ωάριο.

Τι να πεις για την όντως αδικία αυτού του εν ενεργεία δημιουργού (ανθρώπου) απέναντι στους εν δυνάμει ανθρώπους (σπερματοζωάρια) ; Και καθόμαστε εδώ πάλι σε ομάδες, εκ του ασφαλούς, λες και εδώ είναι το τέρμα μας, χωρίς να μεριμνήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να περάσουμε από το εν δυνάμει σε εν ενεργεία και κρίνουμε αυστηρά, Τον Δίκαιο (του πιο πάνω επιπέδου, Τον όντως Αγαθό Δημιουργό), αδίκως ότι μας ‘’γέννησε’’ δίνοντάς μας λόγο ύπαρξης γιατί; για να πεθάνουμε;

Αφού η προτεινόμενη γόνιμη μήτρα (Ορθόδοξη Εκκλησία) αναγεννά και χωρά όλους όσους έχουν καλή διάθεση, Σε Αυτόν μεταφέρεται το πρόβλημα; Καθαρά, πεντακάθαρα είναι δικό μας. Δεν θελήσαμε και θα αποδώσουμε λόγο γιατί, ενώ ήταν μπροστά μας, την προσπεράσαμε.

Και καθόμαστε και ζητάμε να απολογηθεί Ο Δίκαιος σε εμάς, γιατί έδωσε εντολή ο Νους να μη μείνει κανένα μικρόβιο… αφού ήταν εχθρός του Σώματος.

Θέλετε να το δείτε αυτό το έρπων εν σκιά Σώμα;

Νάτο. Εξέρχεται εκ της δουλείας της αιγύπτου. Έρπων. Να και η Ουσία, όρθια, υπέρκοσμη γόνιμη μήτρα, που προτείνει όχι να σφάζουμε μικρόβια, αλλά επιγείως ούτε μυρμηγκάκι να μην πατάμε, αλλά να μαχόμαστε με τις αρχές και εξουσίες του κόσμου. Ονόματι Κυρίου, μάστιζε εναντίους. Να ‘’φιλοσοφήσουμε’’ κι εδώ αγαπητικά, να χαϊδεύουμε τους δαίμονες και τα πάθη; Τι να πει κάποιος…

Όταν οι Φιλισταίοι σκέπαζαν με άμμο τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ, ήταν προτύπωση των συνειδήσεων που φώτιζε το Άγιο Πνεύμα, αλλά το σαρκικό φρόνημα τις (συνειδήσεις/πηγάδια ύδατος ξεδιψαστικού) τις έθαβε….

Τα πρωτότοκα της Αιγύπτου που επάταξε ήταν προτύπωση νίκης πάνω στα πάθη, ερμηνεύουν οι άγιοι Πατέρες.

Δεν καθαρίσαμε τα αισθητήρια (σαν φίλτρα) και σαν σπασμένο τηλέφωνο, άλλα μας λέει Ο Κύριος και άλλα καταλαβαίνουμε. Ο Κύριος φταίει για τη μη καθαρότητά μας και διαστρέβλωση των λόγων και εννοιών;

Ας ξεκινήσουμε ή συνεχίσουμε με την ευστοχότατη αίτηση. Τας εννοίας κάθαρον τους λογισμούς διόρθωσον. 

Χαιρόμαστε αλλά δεν ξέρουμε γιατί χαιρόμαστε;  Οπωσδήποτε καλούμαστε, για χαρά, όχι όμως απάνθρωπη. Υμνούμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε; Τιμούμε και καλούμαστε να μιμηθούμε; ΣΕ ΠΟΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ; στο σαρκικό ή στο πνευματικό; Εναντίον των παθών και απανθρώπων/μισάνθρωπων δαιμόνων που προτυπώνονται στη ΠΔ, ή ενάντια σε ανθρώπους υποτιμημένους σε ‘’μικρόβια’’ μετά και με ( ; ) Χριστό;

Το προτεινόμενο εκ Θεού μήνυμα περνάει μέσα από φίλτρα και μεταφράζεται/παραφράζεται κατά τη φύση του ανθρώπου. Η ανωτερότητα και αγαθότητα του ανθρώπου, αποτέλεσμα παιδείας και ιδίως χάριτος  το αντιλαμβάνεται  όπως πρέπει. Η βαρβαρότητα και επιθετικότητα τα ερμηνεύουν κατά γράμμα, με λίγο πολύ γνωστά τα απάνθρωπα αποτελέσματα εναντίον των αλλοπίστων συνανθρώπων κι όχι ‘’μικροβίων’’.

Ποιος δεν κατανοεί ότι η σκληρότητα του θώρακα και του κρανίου που προστατεύουν την μαλακή καρδιά και ευαίσθητο εγκέφαλο, προηγείται στην αντίληψη μας, στην προσπάθεια εμβάθυνσης; Κι όμως, και τα δύο, είναι του αυτού σώματος... Δεν νοείται δλδ ως άλλος Θεός του Νόμου (και σκιών της ΠΔ) και άλλος Θεός της Χάριτος (ουσίας και ΚΔ) , όπως δεν διαφοροποιούμε στην μία ουσία τον άνθρωπο που έχει ΚΑΙ σκληρό θώρακα που δεν πρέπει να μαλακώσει, ΚΑΙ μαλακή καρδιά που δεν πρέπει να σκληρύνει... καθώς το καθένα κλήθηκε να έχει ιδιαίτερη λειτουργικότητα και αποστολή...

Στο Μυστήριο της (ορθόδοξης με αποστολική διαδοχή) Βάπτισης, αποτασσόμαστε τω σατανά και συντασσόμαστε τω Κυρίω. Έτσι, πρακτικά, τα ‘’γιατί’’ που μας ταλανίζουν έχουν δύο κύριες και μόνες αντιμετωπίσεις. Ή εμπιστεύομαι την γνώση Του Κυρίου, την Πανσοφία Του, την Πρόνοια και Αγαθότητά Του, οπότε τιμούμε και δεν καταξεσκίζουμε το θείο ένδυμα. Μπορεί όμως να συντασσόμαστε στην αντίπερα όχθη και να εμμένουμε στη μη δικαιολόγηση του Σοφού και Ευσπλάγχνου Θεού.

Τότε; Περαστικά μας… όχι από κακία και υποτίμηση ανθρώπων που ‘’έτυχε’’ να κάνουν αυτήν την επιλογή ύβρεως και απιστίας, αλλά με αίτημα ανάρρωσης μπροστά σε αυτήν την ασθένεια. Κι είναι ασθένεια να λατρεύει κάποιος το ίδιον θέλημα και γνώμη και να υποτιμά το θείο θέλημα και τη γνώση.

Εν κατακλείδι, καλά κάνουμε και ψάχνουμε την Αλήθεια. Στην άδολη έρευνα και πραγματικά φιλόθεη αναζήτησή Της, ακούμε τα δύο διαδοχικά: …μη μου άπτου· ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου και το ... φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός.

Είναι φαινομενική η αντίφασις γιατί στην κυριολεξία καθορίζονται τα ‘’όρια’’ εκείνου του ευλογημένου ΧΩΡΟΥ του ΜΟΝΟΥ επί γης, που σαν γόνιμη μήτρα, είναι κλίμαξ.

Κι ο άνθρωπος, καλείται να ανέβει ένα σκαλοπατάκι πίστης, αλήθειας και αγάπης. Από κατ’εικόνα και εν δυνάμει να κατακτήσει χάριτι το καθ’ωμοίωση και εν ενεργεία.

Ο προηγούμενος, που με αφέλεια δογμάτιζε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να συμπεριφερόμαστε έτσι στους εν δυνάμει θεούς, έχει την ίδια ευαισθησία στους εν δυνάμει ανθρώπους; Η λογική του, θα άντεχε να γεννά η γυναίκα του εκατομμύρια παιδιά; Αντί για ένα ή δίδυμα ή το πολύ, τρίδυμα;

Στον βωμό της ΗΔΟΝΗΣ, αλλά και με επιταγές της ΛΟΓΙΚΗΣ, δεν είναι δυνατόν να περάσουν όλα αυτά στην δική μας διάσταση. Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα, να βάλουμε τα πράματα στην θέση τους; δεν ΕΙΜΑΣΤΕ κι εμείς για αυτά, θεοί; Συνδημιουργοί του Δημιουργού; Φυσικά και η  λογική απάντηση στο ερώτημα, είναι πως είναι αδύνατον να ‘’σεβαστώ’’ ΟΛΑ τα σπερματοζωάρια.

Μπροστά λοιπόν σε αυτήν την ‘’απανθρωπιά’’ στους εν δυνάμει και υπό προϋποθέσεις ανθρώπους, Ο Θεός ενανθρωπίζεται, σεβόμενος όλους τους ανθρώπους, τους χαρίζει με πολύ ΟΔΥΝΗ εγκαθιστώντας ‘’άλλη’’ λογική, το ΥΠΕΡΛΟΓΟ, όπου ΑΝ ΘΕΛΕΙ ο άνθρωπος μπορεί να εντοπίσει ένα Σώμα, μια γόνιμη μήτρα, κατ’ αναλογία της φυσικής, μια υπερφυσική Μητέρα, που με ανάλογες προϋποθέσεις, μπορεί να αναγεννήσει ΚΑΘΕ ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟ μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία άνθρωπο, ως εν δυνάμει θεό (με σώμα το ωόν και ψυχή τον σπόρο Θεού, ευστοχώντας το ένα μέσα στο άλλο ως πρώτο ζυγωτό, να περάσει από τον απαραίτητο διάδρομο, εκεί στη μήτρα να κυοφορηθεί, να αυξηθεί και πληθυνθεί με αρετές, για να αναγεννηθεί).

Κανείς να μη χαθεί επειδή ‘’λογικά’’ δεν μπορεί, αλλά μόνο αν δεν θέλει, μη δεχόμενος τους λόγους ‘’απολογίας’’ του Θεού προς τον άνθρωπο, αφού ‘’λογικά’’ (αποκομμένα όμως από Τον Λόγο) Τον αμφισβήτησε.

Για τη δική μας μεταμόρφωση, Ο Κύριος μεταμορφώθηκε ενώπιον των μαθητών Του. Για να δείξει την δόξαν Του στους μαθητές, κατά την χωρητικότητα τους, ότι είναι του Πατρός το απαύγασμα.  

Η διαφορετικότητα του φωτισμού κτιστού – Ακτίστου, δίνουν μια ένδειξη τι μας περιμένει, ΑΝ ευστοχήσουμε.

Αν διαισθανθούμε ότι δεν είμαστε απλά μικροί εμπεριεχόμενοι στον ‘’άπειρο’’ κόσμο, αλλά υπό προϋποθέσεις εμπεριέχοντες και μεγαλύτεροι του σύμπαντος κόσμου. Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος.

Το σίγουρο είναι, πως, όσο και να απλωνόμαστε και να βαδίζουμε τους δρόμους του κόσμου και των προτάσεων του κοσμοκράτορος αυτή η έρπουσα κίνηση δεν πρόκειται να μας αποδώσει ύψος πνευματικό. Γιαυτό και πρέπει να διακρίνουμε εν μέσω των δρόμων (του κόσμου) Τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.

Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.* 

Ξαναγυρνάμε στην διαφορά διαστάσεων, στην κρίση, στους εκατέρωθεν λόγους.

Μην βιαστεί κάποιος να υποτιμήσει τα (εν δυνάμει ανθρώπους ΠΑΝΤΑ ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ) σπέρματα, ως ανόητα και ά-λογα, γιατί, ενώ δεν έχουν νου όπως ανθρωπίνως εννοείται, έχουν λόγο υπάρξεως. Και όλα γνωρίζουν τον λόγο που ‘’γεννήθηκαν’’. Έχουν αυτογνωσία και εμπνέονται από τελειολογία. Κανένα, μα κανένα δεν χάνει τον στόχο του ως θεωρία. Σαν πράξη και εκ του αποτελέσματος, φυσικό, λογικό και επόμενο, κάποιο θα νικήσει τα υπόλοιπα. Την προσπάθειά τους όμως, την κάνουν όλα. ΟΛΑ πολιορκούν το ωάριο, επιθυμώντας να εισέλθουν μέσα σε αυτό.

Να πάμε τώρα στον άνθρωπο, πόσο αυτογνωσία έχει, και πόσο έχει βρει μέσα του και εμπνέεται από τον σκοπό (και λόγο) για τον οποίο γεννήθηκε; Ας δούμε πόσο νοήμων και λογικός είναι ο άνθρωπος, ο εν δυνάμει (και χάριτι) θεός.

Αφού το ωόν στον δεύτερο ουρανό, (μετά τον πρώτο, του μικρο-μικρόκοσμου) είναι το σώμα του καθενός, με την ψυχή ως σπόρο (και πνοή Θεού) ποιοι και πόσοι άνθρωποι προσπαθούν να μπουν μέσα σε αυτό;  

Θυμίζει τον νασρεντίν χότζα, που έψαχνε στην αυλή του. Κάποιοι περαστικοί, τον ρωτάνε:

- Τι ψάχνεις;

- τα κλειδιά μου.

- και που τα έχασες;

- μέσα στο σπίτι.

- και γιατί ψάχνεις έξω στην αυλή;

- γιατί έξω, έχει περισσότερο φως…

Αυτός είναι ανόητος που αλλού έχασε τα κλειδιά κι αλλού ψάχνει ή μας ενδεικνύει με γλαφυρό τρόπο τη δική μας α-νοησία, που εντός ημών εστίν η Βασιλεία (στην καρδιά) κι εμείς ψάχνουμε έξω, μετεωριζόμενοι αστόχως, γιατί έξω έχει περισσότερο ‘’φως’’ ;;;

Κι ανέβηκε ένας θνητός, είτε εν σώματι, είτε εκτός σώματος (ουκ οίδε) έως τρίτου ουρανού και μας ενημέρωσε, ότι αυτά που είδε και αυτά που άκουσε, είναι άρρητα.

Σκέφτηκε κανείς μας τι θα γινόταν αν ένα σπέρμα (εν δυνάμει άνθρωπος) ανέβαινε στο εν ενεργεία και ‘’έβλεπε και άκουγε’’ τα θαυμαστά του κόσμου των ανθρώπων; Να πιάσουμε τις αναλογίες ‘’ζωής’’ και ελευθερίας και προοπτικών; Και χρωμάτων και χώρου και χρόνου;

Μέσος όρος ‘’ζωής’’ σπέρματος (εν δυνάμει ανθρώπου)

Μέσος όρος ‘’ζωής’’ ανθρώπου (εν δυνάμει Θεού)

ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές (ΨΑΛΜΟΣ 89^ος)…

αξίζει; Ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του, κι ας αγωνιστεί, ΑΝ θέλει. Πως; Υπάρχει και η πεπατημένη. Η Ορθόδοξη, η ασκητική, ο αγιασμός.  

Αν όχι, ο μετεωρισμός του νου και η αταξία της ζωής, και η αλογία (αφού δεν ακολουθούμε τον λόγο γεννήσεώς μας) είναι το νέφος που μας σκιάζει για να δούμε το άλλο Φως…

Καλήν απολογίαν παράσχου Κύριε επί του φοβερού Σου βήματος… Καλήν απολογία εκεί, και καλή ομολογία εδώ. Που εδώ και που εκεί; Εκ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε. Όταν αναφερόμαστε στο εδώ, εννοούμε στον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκεί έξω και όταν λέμε εκεί, εννοώντας στο κριτήριο Του Υψίστου, Αυτό, δεν απέχει πολύ μακρυά από τη μύτη μας… Στην καρδιά, όπου και η Βασιλεία του Θεού, αμήν να συνεισέλθουμε με Τον Λόγο και τους λόγους. Τον Γραπτό, (προφ.Μωϋσής) τον φυσικό, (προφ.Ηλίας) δι ευχών εις πράξη και θεωρία, στέρεης θέλησης τήρησης των εντολών (Απ.Πέτρος) της επιθυμίας αγνότητος και αγάπης Του Κυρίου και Δεσπότου (Αγ.Ιωάννης θεολόγος) και υπομονή πόσης ακόμη και του ποτηρίου του μαρτυρίου Απ.Ιάκωβος).

Πρόκριτοι μαθητές που τους εμπιστεύθηκε Ο Κύριος την Μεταμόρφωσή Του, μαζί με τους ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους  παραστάτες προφήτες, για να δείξει σε όλον τον κόσμο τις παραμέτρους της δικής μας μεταμόρφωσης.

Μεταξύ απολογιών εκατέρωθεν, ανθρώπου και Ανθρώπου, κρίσεως Θεού και κρίσεως ανθρώπου απλώνεται ή καλύτερα υψώνεται μια γέφυρα που τα εναντία εις ταυτό αγάγει…

Τι μένει; πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει. 

Και το συμφερότερο σε έναν διάλογο, είναι να ακούμε. Κι Ο Κύριος είναι Πέτρα, που ‘’έπεσε’’ μέσα στον χωροχρόνο και είπαμε σχηματίζει τον δικό Του κραδασμό. Είναι Λόγος, είναι Φωνή (και οι δικοί μου – ανεξάρτητα ‘’αυλής’’ - της φωνής μου ακούσσουσι…). Στον μονόλογό μας, πετάμε κι εμείς πέτρες και θολώνουμε τα νερά, δημιουργούμε παράσιτα για μας και τους ίδιους, με αποτέλεσμα να μην ακούσουμε τον λόγο τον απολογητικό της Αγάπης και Αλήθειας Του.

ΑΝ με όλα τα παραπάνω, τον συνέχει πνεύμα ταπεινότητος και πραγματικής φιλαληθείας, θα ησυχάσει, για να αφουγκραστεί την φωνή αύρας λεπτής, εκεί που είναι πραγματικά Ο Κύριος… Στην ακρόαση και τήρηση.

…καὶ εἶπεν· ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· 12 καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος. Γ’Βασιλειών ιθ’…

   

--------

* Προσέγγιση στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού (που ενδεικνύει ένα απαραίτητο πρώτο πέρασμα βιωματικό προς συνοδοιπορία με Τον Κύριο και την εισαγωγή Του στον κόσμο μας).