Θέλω να αρχίσω μια αναζήτηση. Ψάχνω να βρω ποιο είναι το πρότυπο του ανθρώπου. Ψάχνω να βρω το μέτρο σε μια κοινωνία που φαίνεται να το έχει χάσει.
Με στενοχωρεί ότι επικρατεί σύγχυση λοιπόν για τέτοια θέματα, ακόμα και στον πιστό λαό και δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν αυτά τα θέματα ως ταμπού. Ότι θεωρείται όμως ταμπού δεν ερευνάται. Και εμείς χρειαζόμαστε την έρευνα. Διότι και αυτός, ο Απόστολος Παύλος δεν ντράπηκε να μιλήσει για αυτά, ούτε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Δεν θα ήθελα να πέσω στην παγίδα για το τι υποστηρίζουν οι «σοφοί» ή τι λένε οι επιστήμονες. Μπορώ να βρω οπαδούς τόσων απόψεων, όσες είναι και οι φιλοσοφικές σχολές ή καλύτερα όσοι είναι οι άνθρωποι. Διότι ο καθένας έχει την δίκη του σκοπιά και την δική του ηθική. Και το αποτέλεσμα; Είναι ότι απογοητεύονται και διασκορπίζονται οι άνθρωποι.
Η βιολογία για παράδειγμα θα πει ότι ο γενετικός κώδικας προσδιορίζει καταλυτικά τον άνθρωπο ή η ψυχολογία θα πει ότι ο άνθρωπος είναι μια σειρά προσδιορισμών που διαγράφεται στα πρώτα χρόνια της ηλικίας του, το ίδιο και η κοινωνιολογία. Η θεολογία αντιθέτως είναι η μόνη που λέει ότι ο άνθρωπος είναι ένα «ον» το οποίο θα ολοκληρωθεί στα έσχατα όταν δούμε τον Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο». Δεν είναι δηλαδή ο άνθρωπος μόνο ένα φυσικό όν αλλά ταυτόχρονα έχει την δυνατότητα να εικονίζει το υπερφυσικό, την εικόνα του Θεού.
Έτσι λοιπόν εάν θέλουμε να μιλήσουμε για την ομοφυλοφιλία ή για οποιαδήποτε κατάσταση των πραγμάτων, η Θεολογία ξεκινάει πάντοτε έχοντας αφετηρία, την αποκάλυψη του Θεού, δηλαδή το πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Και έχουμε ένα δεδομένο, τον τέλειο άνθρωπο, τον Χριστό, τον Θεάνθρωπο, έχομε δεδομένο τον σκοπό του ανθρώπου, το τέρμα του ανθρώπου που είναι η βασιλεία του Θεού. Και έχουμε και δεδομένο ακόμα την γνώση περί της κατασκευής του ανθρώπου από τον Θεό. Εάν αυτά τα πράγματα δεν υφίστανται, δεν παραδέχονται, δεν αναγνωρίζονται, τότε σε ποιο επίπεδο μπορεί κανείς να μιλήσει;
Δεν μπορώ λοιπόν με αυτές τις βάσεις, να σκεφτώ μεγαλύτερο πρότυπο, εκτός από τα αξεπέραστα πρότυπα των αγίων. Και ενώ από τη μία παρηγορούμαι σκεπτόμενος το ύψος τους, την κάθαρση των παθών, την κάθαρση του νοός και την κάθαρση της καρδιάς που έχουν καθώς και την θέωσή τους, από την άλλη θλίβομαι σκεπτόμενος την βύθιση του ανθρώπου στην αμαρτία.
Σαν πρώτη διάκριση που θέλω να κάνω είναι ότι όλοι είμαστε γεμάτοι αμαρτίες. Ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής μας το λέει ξεκάθαρα. «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν» Ιωάννης Α’ 1:8 καθώς και ο ψαλμωδός "ότι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων". Ψαλμός 142 . Η Εκκλησία δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι "ιδιαίτερο" μεταξύ των άλλων ψυχικών ασθενειών. Ο καθένας έχει τα πάθη του, μια μορφή πάθους και πρέπει να αγωνιστεί να βρει τον τρόπο να αγωνιστεί, να απαλλαγεί από το συγκεκριμένο πάθος. Η Εκκλησία αγκαλιάζει με την καθολικότητα της, όλους μας και σαν σκοπό έχει την θεραπευτική του προσώπου.
Σαν δεύτερη διάκριση που θεωρώ ότι πρέπει αρχικά να γίνει, είναι ότι ενώ η ομοφυλοφιλία από τους «προοδευτικούς» θεωρείται φυσιολογική, ο ομοφυλόφιλος, αποφεύγεται, υβρίζεται, συκοφαντείται. Η Εκκλησία αντίθετα μας λέει ότι ο ομοφυλόφιλος είναι εικόνα του Θεού και είναι φυσιολογικός. Είναι αγαπημένο παιδί του Θεού. Καλείται και αυτός από το Θεό όπως και κάθε άνθρωπος να ζήσει με αγάπη, ταπείνωση, αγνότητα και προσευχή. Η Εκκλησία όμως είναι κάθετη δια ροπάλου στην αμαρτία της ομοφυλοφιλίας.
Σαν τρίτη θεολογική διάκριση, θέλω να τονίσω ότι άλλο πράγμα η θηλυπρέπεια που μπορεί να έχει κάποιος λόγω κάποιων βιολογικών ή κοινωνιολογικών ή ψυχολογικών παραγόντων (τους οποίους παράγοντες ερευνά η επιστήμη και δεν είναι καθοριστικοί) και άλλο πράγμα η πράξη της ομοφυλοφιλίας. Καλό θα ήταν να σημειωθεί, ότι είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που βιολογικά έχουν μια ροπή από την παιδική τους ηλικία στο ίδιο φύλο και αυτό μπορεί να θεραπευτεί με μια ιατρική επέμβαση.
Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής μας λέει ότι δεν ευθύνεται η φύση αλλά η προαίρεση. Το ίδιο μας λέει και ο όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος «Ο θυμός και η επιθυμία, έχουν συνδεθεί από τον Δημιουργό με τον άνθρωπο για καλό σκοπό, φαίνεται κάπως από τις φυσικές εκδηλώσεις του σώματος πως εκφυλίζονται σε παρα φύσιν κατάσταση εξαιτίας της ραθυμίας και της οκνηρίας … Η σωματική π.χ κίνηση για τεκνογονία και διαιώνιση του ανθρώπινου γένους με διαδοχή της μια γενιάς από την άλλη δεν δόθηκε από τον Δημιουργό για πορνεία … Κι ας μην κατηγορούμε τον Πλάστη γι’αυτά, όπως ακριβώς δεν θα κατηγορούσαμε και αυτόν που έδωσε κάποιο σιδερένιο αντικείμενο για αναγκαία ή χρήσιμη δουλειά, αν εκείνος που το δέχτηκε το χρησιμοποιήσει για φόνο»
Ο μητροπολίτης Λεμεσού π. Αθανάσιος στην ομιλία του για αυτά τα θέματα και από την εμπειρία της εξομολόγησης μας λέει: «η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, η οποία έχει τάσεις προς το ίδιον φύλλο, το πρόβλημα είναι καθαρά ψυχικό. Δηλαδή ο άνθρωπος ότι ας πούμε έχει μια ψυχή πιο λεπτή, έναν ψυχικό κόσμο πιο λεπτό πιο ευαίσθητο, πιο συναισθηματικό, πιο αδύνατον ακόμα, καταλήγει στο να αισθάνεται μια πληρότητα στο ίδιον φύλο, Σε αυτή την περίπτωση αυτή η στάση μπορεί να μην είναι καθαρά σαρκική αλλά μια τάση για πνευματική ανάγκη» και αλλού: «Τα πάθη τα σαρκικά είναι αναμεμιγμένα με την αγάπη και μόλις κινηθούν να αγαπήσουν τον άλλον άνθρωπο, αμέσως έχουν σαρκική έλξη, γιαυτό συνυπάρχουν αυτά τα πράγματα, γιατί λέει η εκκλησία να προσέχουμε όλοι. Διότι μόλις αγαπήσεις τον άλλον και προχωρήσεις να του εκδηλώσεις ένα αίσθημα αγάπης, τότε ταυτόχρονα κινείται σαρκικά ο εαυτός μας απέναντι στον άλλον. Διότι δεν αποβάλλαμε τον παλαιό άνθρωπο, όσοι αγωνίστηκαν και χώρισαν τα πάθη από την καθαρή αίσθηση της καρδιάς τους, από τις ενέργειες της καρδιάς τους, αυτοί μπορούν να αγαπούν τον άλλον άνθρωπο χωρίς κανέναν κίνδυνο.»
Σημαντικό θεολογικό σημείο επίσης είναι αυτοί οι έντονοι λογισμοί. Μέσα στον πνευματικό κόσμο, ένας χώρος που διεξάγεται ο πόλεμος είναι ο χώρος του νου, της διανοίας του ανθρώπου. Εκεί διεξάγεται ο πόλεμος μεταξύ του ανθρώπου και των λογισμών. Ένα παιδί λόγου χάρη βομβαρδιζόμενο από παντού με άπρεπες εικόνες αλλά και με την απειρία που μπορεί να έχει στα πνευματικά θέματα, είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει και να αγνοήσει αυτές τις «σκέψεις» πιστεύοντας ότι είναι δικές του. Και υπάρχουν πολλοί νέοι που καταλήγουν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και άλλοι να παραδίνονται στις φαντασιώσεις τους προσπαθώντας επιπλέον και να τις καλλιεργήσουν. . Έτσι όπως λέει ο Απόστολος «Καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία. Αυτή τον παρασύρει και τον εξαπατάει…»
Πολλοί ομοφυλόφιλοι αγνοώντας τα παραπάνω, πασχίζουν να μας περάσουν το μήνυμα ότι αυτοί είναι οι υγιέστεροι των ανθρώπων, ενώ όσοι δεν αποδέχονται αυτή την πράξη είναι οι ασθενείς. Έτσι αντί να ονομάζουν αμαρτία την ομοφυλοφιλία, ονομάζουν αμαρτία και μεταθέτουν το πρόβλημα στην ομοφοβία. (Θεολογικά όπως αναφέραμε δεν πρόκειται για ομοφοβία, διότι αυτή συνεπάγεται αποστροφή, μίσος, εχθρότητα κατά των ομοφυλόφιλων.)
Επίσης αυτοί που σκέπτονται έτσι, δικαιολογώντας τις πράξεις τους, σε μια προσπάθεια για αναγνώριση, λανθασμένα επικαλούνται αξίες όπως την ελευθερία ή την αγάπη για να καταστρέψουν μαζί με αυτές και άλλες, όπως την σωφροσύνη και την αγνότητα. Διότι ποιος είναι αυτός ο οποίος έχοντας καλλιεργήσει τέτοιες παράλογες επιθυμίες, τόσο που μοιάζει ασυγκράτητος, νομίζει ότι ενεργεί ελεύθερα και με γνώμονα την αληθινή αγάπη;
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέλοντας να θεραπεύσει, σαν άριστος πνευματικός ιατρός, μας αναφέρει: « Τι θα μπορούσαμε να πούμε γι’ αυτή την μανία, που είναι τόσο πολύ χειρότερη από την πορνεία, ώστε να μην μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε. Γιατί δεν λέω μόνο αυτό, ότι έγινες γυναίκα, αλλ’ότι έχασες και τν ιδιότητα του άντρα και ούτε τη φύση της γυναίκας πήρες, ούτε διατήρησες τη φύση του άνδρα την οποία είχες, αλλά έγινες προδότης και των δύο φύσεων… Γιατί τι υπάρχει πιο σιχαμερό από έναν άνδρα πάνω στον οποίον έχουν ασελγήσει σαν να είναι γυναίκα πόρνη; Τι υπάρχει βρωμερότερο; Πω, πω μανία! Πω, πω παραφροσύνη!» Εις Ρωμαίους 5,3
Η Εκκλησία για την θεραπεία κάθε προσώπου έχει επιστημονική μέθοδο. Όποιος δηλαδή συνδέθηκε με την άσκηση, την προσευχή και με τα μυστήρια της Εκκλησίας, θεραπεύεται και είναι επιστήμη αυτό, διότι σε οποιονδήποτε άνθρωπο εφαρμόστηκαν αυτά και οπουδήποτε σε όλη την γη , ο άνθρωπος φτάνει στην αγιότητα. Αυτό χρειάζεται και για την θεραπεία της ομοφυλοφιλίας, όπως και κάθε αμαρτίας. Εύχομαι να έχουμε τον πνευματικό Πατέρα δίπλα μας και να θυμόμαστε τον φιλοκαλικό Πατέρα στους λόγους περί αγνείας «Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου, αναγνωρίζοντας πλήρως την ιδική σου αδυναμία, και τότε θα λαβής το χάρισμα της σωφροσύνης, χωρίς να το καταλάβεις»
Αναγνώστου Κωνσταντίνος
http://www.ambelosalithini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου