ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΛΗΞΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ

ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης


Τον είχε προειδοποιήσει ο μακαριστός αγ. γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, όταν ο Γιανναράς  προσέβαλε το Άκτιστο Φως που βγαίνει απ τον Πανάγιο Τάφο και του οποίου την αφή και  μετάδοση είχε ονομάσει «παγανιστι­κή τελετουργία μα­γικής φλόγας με πατέντες θαυματουργού προέλευσης»(!!!)

Ο αγ. γέρων Θεόκλητος τον κατακεραύνωσε τότε λέγοντας:

"Εάν δεν μετανοήσεις, θα επιτρέψει ο Θεός να δαιμονιστείς"


Φαίνεται όμως ότι είχε ήδη δαιμονιστεί αφού χτύπησε τότε την ουράνια (κάθετη) συνιστώσα του Τιμίου Σταυρού, τον σύνδεσμο ουρανού και γής, το Άκτιστο Φώς της Θεότητος, την πνοή του Παναγίου Πνεύματος, με αυτά τα δαιμονιώδη και υβριστικά λεκτικά σχήματα που μόνον ένας κατεχόμενος από δαιμόνιο νούς, μπορεί να εφευρίσκει.


Τώρα λοιπόν, που η Ελλάδα είναι ευάλωτη, βρίσκει την ευκαιρία να εξαπολύσει τα μυαρά λεκτικά υβρίδιά του και να προσπαθήσει να μηδενίσει και την άλλη, την γήινη (οριζόντια) συνιστώσα του Τιμίου Σταυρού, τον σύνδεσμο μεταξύ των ανθρώπων, το θεόδοτο δώρο του Χριστού στους ανθρώπους, την Ελευθερία.

Διότι υποτιμώντας και χλεβάζοντας τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, υποτιμά και χλευάζει την ίδια την Ελευθερία.

Ο "Υμνος εις την Ελευθερίαν" δεν είναι απλώς ο ύμνος για την απελευθέρωση της Ελλάδος, αλλά  ύμνος στη Ελευθερία όλου του Κόσμού. Είναι βγαλμένη απ΄τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων, αφού εκείνοι της έδωσαν το ιερό της όνομα, από την (δοσμένη από τον Θεό) δυνατότητα που παρέχει σε κάθε άνθρωπο, το ελευθήναι (όπου) ερά, να πηγαίνει δηλαδή όπου αγαπά.   


Φαντάζομαι βέβαια πόσο ειρωνικά θα διάβαζε αυτές τις γραμμές και τις στρατιές επιχειρημάτων που θα εφεύρισκε, τα λεκτικά σλάλομ που θα χρησιμοποιούσε για να τις ανατρέψει.

Αυτός ένας διανοητής, ενάντιος της Ελευθερίας;

Ναί, το έχει αποδείξει άριστα με τις προσκυνηματικές ρεβεράντζες στο δόγμα Νταβούτογλου και το αποδεικνύει και με το παρόν ανερμάτιστο άρθρο του λέγοντας ότι το"καινούργιο" (που περιλαμβάνει και την αλλαγή του εθνικού μας ύμνου)  δεν  χρειάζεται την συναίνεση του λαού, αφού  όπως υποστηρίζει:

''Tυχόν γενικευμένη συναίνεση θα υποψίαζε, ίσως, για στοιχεία λαϊκισμού του οράματος, επομένως θα συνιστούσε αναίρεση του πραγματικά καινούργιου.''(!!!) 

Την αντίκρουση του φληναφήματος του Γιανναρά την αφήνω στο εξαιρετικό άρθρο του  Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο κ. Χρ. Γιανναράς οραματίζεται αλλαγή του Εθνικού μας
Ύμνου!

Εγώ θα περιοριστώ στα του οίκου μου, του οποίου την θύραν  βάναυσα κατέρριψε και εισήλθε ως ταύρος εν υαλοπωλείω,
ο παντογνώστης Γιανναράς.

Μιλώ για τον οίκο της ποιήσεως, εις τον οποίον κατοικώ τριάντα έξι συναπτά έτη και εντός του οποίου ευλογήθηκα να γνωρίσω μερικούς από τους μεγάλους σύγχρονους ποιητές. 

Ένας απ΄αυτούς είναι και ο Νίκος Γκάτσος του οποίου το τραγούδι "Τσάμικο" προτείνει ο ανεκδιήγητος Γιανναράς να αντικαταστήσει τον Εθνικό Ύμνο.

Και τολμάει ως ανίδεος περί την ποίηση να πεί ότι ο "Υμνος εις την Ελευθερίαν" είναι "το μετριότερο όσων έχει γράψει ο Σολωμός" και ότι "είναι θεματικά περιορισμένο στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό"


 Είναι κρίμα που δεν ζεί ο Γκάτσος να του απαντήσει ο ίδιος ότι
το ποίημα του Σολωμού "Υμνος εις την Ελευθερίαν" είναι μοναδικό στην ιστορία της ποιήσεως!

Του το λέω λοιπόν εγώ που (ο Θεός το ξέρει, δεν το λέω με υπερηφάνεια) ο Γκάτσος μου είχε πεί προ 23 ετών ότι στην ποίησή μου βλέπει σπέρματα μεγάλης ποιήσεως. Εγώ του λέω λοιπόν του ανίδεου περί την ποίηση Γιανναρά, ότι το ποίημα του Σολωμού, είναι μοναδικό στην ιστορία της ποιήσεως!!!

158 τετράστιχα φτιαγμένα για την Ελευθερία, ποίημα ηδη μοναδικό, πόσο μάλλον που είναι φτιαγμένα με θεσπέσια τέχνη!
Ποιός άλλος ποιητής έγραψε ποτέ ένα τόσο μεγάλο σε όγκο αλλά κυρίως σε νοήματα και τέχνη, ποίημα για την ελευθερία;

Άκου βρε ανέστιε Γιανναρά κι αν δεν ανατριχιάσεις από το δώσιμο της ψυχής αλλά και την μεγάλη τέχνη του Σολωμού, δεν μπορεί,  κάτι δεν πάει καλά στην ψυχή σου:

82

"Καὶ  ἐσύ ἀθάνατη, ἐσὺ θεία,
Ποὺ ὅ,τι θέλεις ἠμπορεῖς
Εἰς τὸν κάμπο, Ἐλευθερία,
Ματωμένη περπατεῖς.  

94

Ἄ! τὸ φῶς ποὺ σὲ στολίζει
Σὰν ἡλίου φεγγοβολή,
Καὶ μακρόθεν σπινθηρίζει,
Δὲν εἶναι,ὄχι, ἀπὸ τὴ γῆ

95

Λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη
Χεῖλος, μέτωπο, όφθαλμός
Φῶς τὸ χέρι, φῶς τὸ πόδι,
Κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς.


Δεν βλέπεις και δεν νοιώθεις την Χάρη και το μεγαλείο να χύνονται ως ευώδες μύρο μέσα στα μύχια δάση και τους κρυφούς πυργίσκους τους ψυχής σου; Δεν βλέπεις την ίδια την Ελευθερία λουσμένη με το υπερκόσμιο Φώς της ουράνιας δωρεάς; Τότε λυπούμαι αλλά πάσχεις από ακανθώδη της οιήσεως τυφλότητα, από εγωπλάνο χαμέρπεια. 

Αλλά άφησα στο τέλος, για να αποτελιώσει την ναρκισσευόμενη φλυαρία σου, τον ίδιο τον Σολωμό, που απαντάει σε κάτι μύωπες φιλολογίζοντες περί την ποίηση, σαν κι εσένα, που κριτικάριζαν τον "Υμνο εις την Ελευθερίαν" και τους αποκαλεί ειρωνικά, "Διδάσκαλε"!

Με τον ίδιο τον μεγάλο ποιητή θα κλείσω, ακουσέ τον προσεκτικά σε σένα απευθύνεται:

"Ὀταν επρωτοδιαβάστηκε το ποίημα, κάποιοι είπαν: Κρίμα! υψηλά νοήματα και στίχοι σφαλμένοι!Για να δεχθώ την πρώτην ακαρτερώ να δικαιολογήσουν την δεύτερη παρατήρηση ... Αύριο θέλει έρθει και κανένας να μου δειξει τ΄αλφαβητάρι με το κονδύλι στο χέρι. Αλλά εγώ του το παίρνω και απιθώνω την άκρην του εις τα μεγάλα ονόματα του Δάντη και του Πετράρχη ...και όσων στιχουργώντας τους ακολούθησαν και του λέγω: Λάβε την καλωσύνην Διδάσκαλε, να γύρης τ΄αυτιά σου εδώ πάνου και μέτρα. Κάθε συλλαβή είναι ένα πόδι και για μας και γι΄αυτούς, όποιος κι αν είναι ο στίχος.

Όμως εσύ δεν ηξεύρεις να τα μετράς....


.Τούτοι οι κανόνες έχουν κάποιες εξαιρέσεις, τες οποίες όποιος έχει καλά θρεμμένη με τους Κλασσικούς την ψυχήν του βάνει εις έργον, χωρίς να συλλογίζεται εις την ίδιαν στιγμήν εις την οποίαν μορφώνει την ύλη.

Πίστευσέ με, Διδάσκαλε, η αρμονία του στίχου δεν είναι πράγμα όλο μηχανικό, αλλά είναι ξεχείλισμα της ψυχής.

Μ΄όλον τούτο, αν φθάσεις να μου αποδείξεις ότι σφάλλω τους στίχους, θέλει γράψω των Ιταλών και των Ισπανών, να τους δώσω την είδησιν ότι τους έσφαλαν έως τώρα και αυτοί, και μη φοβάσαι να σου πάρω για την εφεύρεσιν το βραβείον, γιατί θέλει σε μελετήσω.

Αλλά ποίος σου είπε να τσακίσεις την λέξη θερι-σμένα;(στροφή 51)

Ποίος μου τό ΄πε; Το απόκρυφο της τέχνης μου και το παράδειγμα των μεγάλων!!!

Άμετρα είναι τα παραδείγματα τέτοιας λογής, και θέλει σου τα αναφέρω όλα ένα ένα, όταν ανανοηθώ πώς έχω καιρό να χάσω"!!!

ΔΙΟΝ. ΣΟΛΩΜΟΥ "ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ"
Ειδική έκδοσις του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών 1971 σελ.69-71

Αυτή είναι η "Απολογία" του ποιητή απέναντι στην μυωπάζουσα φιλολογία την αποστερημένη και αποστειρωμένη από την φλόγα και το πάθος της τέχνης.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ

ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ