Η αρρώστια της Θρησκείας- σεβ. Ιερόθεος Βλάχος

	Δημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 29, 2007 11:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η αρρώστια της Θρησκείας- σεβ. Ιερόθεος Βλάχος Πραγματικά καταπληκτικός. Αν κάνουν τον κόπο μερικοί, "προσωπικοί εχθροί του Θεού" κατά Μαρξ, να διαβάσουν το κείμενο, θα καταλάβουν ίσως την τεράστια διαφορά που έχει η Ορθοδοξία με την μεταφυσική ή την θρησκεία, την διανοητική θεολόγησι αλλοιώς, όπως αυτη που έκανε ο Πλάτων στον "Τίμαιο", ας πούμε. Είναι απόσπασμα (δεν το παραθέτω ολόκληρο για ευνόητους λόγους) κειμένου του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, του κ. Ιεροθέου που έχει τίτλο "η αρρώστια της θρησκείας". Όπως συνήθως, "ορθο-τομεί"... Δύο βασικά στοιχεία επ' αυτού που θίγω παραπάνω είναι τα εξής: α)η Ορθοδοξία μόνη έχει αυτό που αποκαλούμε αποφατισμό. Πράγμα όμοιο κατά κάποιο τρόπο με τον μαρξιστικό νομιναλισμό/ονοματοκρατία. Όταν μιλούμε περί Θεού, θεολογούμε, έτσι, οι λέξεις δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα που σκιαγραφούν οι έννοιές τους ως σύνολο, αλλά σε κάτι διαφορετικό, το οποίο δεν μπορούμε ποτέ εδώ που βρισκόμαστε να προσεγγίσουμε πολύ("το να σκεφτεί κάποιος τον Θεό είναι ΑΔΎΝΑΤΟ, το να μιλήσει γι 'αυτόν ακόμη πιο αδύνατο"). Για το θέμα έχει γράψει βιβλίο και ο καθηγητής π. Ν. Λουδοβίκος, ο οποίος έυστοχα κάπου λέει, ότι ο αποφατισμός συνεπάγεται και ανεκτικότητα στην επιστήμη κ.τ.λ.. Πράγματι, στην "καθ'ημάς Ανατολή" ποτέ δεν κάηκαν τα βιβλία κάποιου -(επιστήμονα) πιστού, αλλά όχι "παπικότροπα"- Καρτεσίου μέσω κάποιου κατάπτυστου και άπειρα "σκανδαλιστικού" Κατάλογου Απαγορευμένων Βιβλίων (αυτό που λέμε συνήθως: Ιndex), πολλώ δε μάλλον... θεσμοθετημένα, επειδή ακριβώς υπάρχει γενικά παραδοχή της αγνωσίας μας, ενώ οι επιστήμες παρουσιάζουν πολλές φορές "αλήθειες" λίαν απόλυτες και δογματικές, θα μπορούσα να πω... , β) στην Ορθοδοξία, όπως έχει τονιστεί επανειλημμένα και από τον (διεθνώς) κορυφαίο δογματολόγο καθηγητή, δάσκαλο και του π.Μεταλληνού(που έχει γράψει βιβλίο γι' αυτόν), π.Ιωάννη Ρωμανίδη, δεν υπάρχει αυτό που λέμε σχολαστικισμός, ελλείπει(άρα) το πρότυπο αυτού του κλασσικού παπικού μοναχού(προνομιούχος στην απόκτησι μόρφωσης), ο οποίος διαβάζει κάποια βιβλία θεολογικού περιεχομένου κ.τ.λ. και έχει κάθε γνώσι, άρα "λύνει και δένει" με αυταρχικό τρόπο. Στην Ορθοδοξία, θεωρούμε, ότι γνωρίζουμε "κατά μέρος", και η "καθαρή γνώση" έρχεται ΕΜΠΕΙΡΙΚΆ. Δηλαδή, η θεολόγηση είναι εμπειρική. Είναι "νηπτικοησυχαστική", όπως λέγεται. Αυτό εξηγεί και την παρουσία Αγίων όπως ο Μέγας Αντώνιος, που ήταν αγράμματος("κατά κόσμον άσοφος"), αλλά τεράστιου βεληνεκούς θεολόγος και συμφωνών με τους προηγούμενους και τους επόμενους (σε γενικές γραμμές). Εξηγεί και το γιατί δεν θα μπορούσε ΠΟΤΈ να υπάρξει "θρησκευτικός φονταμενταλισμός" στην Ορθόδοξη Ανατολή, διότι ο φονταμενταλισμός αυτό το γνώρισμα έχει, δηλ. την προσκόλλησι στα γραπτά("sola scriptura"). Ελπίζω να έγινα κάπως σαφής... Να το πω και αλλιώς: για τον (τριαδικό) Θεό, αν υποθέσουμε πως είμαι ορθόδοξος, βασικά δεν μαθαίνω διαβάζοντας κάποια παμπάλαια βιβλία, π.χ. τα "Ευαγγέλια", και αναμασώντας φανατικά το περιεχόμενό τους. Μαθαίνω ΜΌΝΟ μέσω της "κάθαρσης", του φωτισμού και των συνακόλουθων("θέωσης"). Ας πούμε: πειραματικά. Τέλος, ήθελα να τονίσω, ότι αν δω, ότι ΔΕΝ μπορώ να μάθω έτσι και έχω να κάνω να κάνω με μία ΑΚΌΜΗ θεωρία ή ιδεολογία ή ένα ηθικοπνευματικό σύστημα αμφίβολης αξίας ή αυθεντικότητας, τότε -πράγματι- ο Χριστός δεν ήταν Θεός, ήταν "η απαισιώτερη μορφή της Ιστορίας", η δε Εκκλησία είναι μία μεγάλη απάτη για τους ηλιθίους, τις συμπλεγματικές προσωπικότητες και τους παππούδες και τα σχετικά. Αυτά, απλώς προς γνώσιν και επειδή βλέπω, ότι αρκετοί έχουν αυτές τις εσφαλμένες απόψεις και δεν κατανοούν καθόλου καλά το μέγεθος, κάνοντας έτσι κριτική σε κάτι άλλο. Το κείμενο- όπως και νά'χει- είναι: Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού, αλλά και πολλών Ορθοδόξων, είναι ότι θρησκειοποίησαν τον Χριστιανισμό, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε θρησκεία. Και έτσι καλλιεργούνται οι φονταμενταλισμοί, τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις καλύπτουν εγκληματικά την υπαρξιακή γύμνια και καθιστούν τον άνθρωπο τραγικό όν. Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού δεν μπορεί να περικλεισθή σε μερικές συναισθηματικές καταστάσεις, σε ένα εορταστικό διάκοσμο, σε μια εγκεφαλική ορθολογιστική ερμηνεία των γεγονότων, σε ένα ηθικιστικό πλαίσιο, αλλά έχει βαθύτατο υπαρξιακό νόημα και υπαρξιακή σημασία. Αν μείνη κανείς σε ένα εξωτερικό επίπεδο, τότε αφήνει τον εαυτό του πεινασμένο και διψασμένο, στερημένο από νόημα ζωής και υπαρξιακής ελευθερίας. Η ενανθρώπηση του Χριστού θεωρήθηκε και εορτάσθηκε από τούς Πατέρες της Εκκλησίας και από την λατρευτική εκκλησιαστική κοινότητα ως κατάργηση της θρησκείας και μετατροπή της σε Εκκλησία. Μάλιστα, κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης έλεγε ότι ο Χριστός ενηνθρώπησε για να μας ελευθερώση από την ασθένεια της θρησκείας. Η λέξη θρησκεία αναφέρεται στα Ομηρικά έπη, χρησιμοποιείται και από τον Ηρόδοτο για να δηλώση την λατρεία και την τιμή που οφείλει να αποδίδη ο άνθρωπος στον Θεό. Ετυμολογικά η λέξη θρησκεία προέρχεται από το θρώσκω και σημαίνει αναβαίνω, και επομένως με τον όρο θρησκεία νοείται η ανάβαση του ανθρώπου προς τον Θεό. Αλλά και η λέξη άνθρωπος ετυμολογικά παράγεται από το άνω θρώσκω και σημαίνει ανάβαση. Όμως, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως η ανάβαση προϋποθέτει την αποδοχή της ουσίας της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η ψυχή του ανθρώπου που περιέπεσε από τον αθάνατο και απρόσωπο κόσμο των ιδεών και περικλείσθηκε στο σώμα, πρέπει να απαλλαγή από το σώμα-σήμα-τάφο και να επιστρέψη στον κόσμο των ιδεών. Αλλά και η λατινική λέξη religio, η οποία χρησιμοποιείται για να δηλώση την λέξη θρησκεία, σημαίνει, κατά τα λεξικά, δεσμό-ενότητα-ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, δηλώνει το ίδιο γεγονός, δηλαδή την ουσία και το περιεχόμενο της μεταφυσικής. Μάλιστα δε προϋποθέτει, αν το δούμε μέσα στις ανατολικές θρησκείες, και μια απρόσωπη έκφραση του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος πρέπει να χαθή ως σταγόνα μέσα στον ωκεανό του Ανωτάτου Όντος, οπότε χάνεται το πρόσωπο. Όπως δίδασκε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, με τον όρο θρησκεία νοείται η ταύτιση του ακτίστου με το κτιστό, και μάλιστα η ταύτιση των παραστάσεων του ακτίστου με τα νοήματα και ρήματα της ανθρώπινης σκέψης και, βέβαια, αυτή η ταύτιση είναι το θεμέλιο της θρησκείας και της λατρείας των ειδώλων. Οπότε, στην περίπτωση αυτή χάνεται το πρόσωπο του Θεού, αλλά και το πρόσωπο του ανθρώπου, αρρωσταίνει βαθειά ο άνθρωπος, αφού καλλιεργούνται τα πάθη και η φαντασία και ακόμη περισσότερο μπορούμε να πούμε ότι τα λεγόμενα αδιάβλητα- φυσικά πάθη (η πείνα, η δίψα κλπ.) γίνονται διαβλητά πάθη, αιτία κοινωνικών ανωμαλιών με την άκρατη φιλοδοξία, την άδικη φιλοκτημοσύνη και την αχαλίνωτη φιληδονία.[.........]