Μητροπολίτη Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου

Δημιουργήθηκε στις Δευτέρα, 21 Νοέμβριος 2011

Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr 15.09

Την χειροτονία του πρώτου Μητροπολίτη Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου τέλεσε σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, στον Ιερό Ναό της Παναγίας του Πέρα.
Να αναφερθεί ότι με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο συλλειτούργησαν οι Συνοδικοί Μητροπολίτες, ενώ πάρεστησαν Αρχιερείς, κληρικοί και πλήθος κόσμου.
Ο χειροτονητήριος λόγος:
Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,
Σεπτή της Ιεραρχών χορεία,
Σεβαστοί Πατέρες και αδελφοί και άπαντες οι αγαπητοί συμπροσευχόμενοι Χριστιανοί,
Αυτή την ιερή στιγμή που ίσταμαι ενώπιον του ιερού Θυσιαστηρίου, προσμένοντας να λάβω την αποστολική χάρη της Αρχιερωσύνης και να καταστώ Επίσκοπος και Ποιμένας, προεστώς της Ευχαριστίας, αλλά και διάκονος και ποδηγέτης του Λαού του Θεού που παροικεί στην Σιγκαπούρη, επέλεξα να εκφράσω τα συναισθήματά μου με τους στίχους του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή που προέταξα.

Είμαι πεπεισμένος ότι όλη η ταπεινή ιερατική διακονία μου στην Άπω Ανατολή αλλά και η παρουσία μου σήμερα εδώ είναι αποτέλεσμα της κλήσεως της θεϊκής Αγάπης.

Πριν από 13 χρόνια η δημοσιογραφική περιέργεια οδήγησε τα βήματά μου στα βάθη της Ασίας. Γνώρισα από κοντά το έργο της ιεραποστολικής Μητροπόλεως Χονγκ Κονγκ και Άπω Ανατολής.
Η αρχική περιέργεια μετατράπηκε σε θαυμασμό. Ο θαυμασμός γρήγορα έγινε μαγνήτης που με τραβούσε ξανά και ξανά να επισκέπτομαι το Ορφανοτροφείο στην Καλκούτα της Ινδίας, τα συσσίτια στη Μανίλα των Φιλιππίνων, την ευχαριστιακή Κοινότητα του Χονγκ Κονγκ, και να προσφέρω εθελοντική εργασία.
Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι αυτές οι επισκέψεις δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το κάλεσμα της Αγάπης στο τραχύ κι απότομο μονοπάτι της ιεραποστολής.

Ένα απόγευμα κτύπησε το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη άκουσα με περισσή έκπληξη τα λόγια του τότε Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ κ. Νικήτα να μου λέγει: Έρχομαι στην Ελλάδα.
Προετοιμάσου για χειροτονία. Η αρχική έκπληξη και οι τυχόν αμφιβολίες ξεπεράστηκαν από την σκέψη ότι έτσι απλή και σαφής είναι η κλήση της θεϊκής Αγάπης.
Όταν η σαρκωμένη και σταυρωμένη Αγάπη σε καλεί να την διακονήσεις δεν επιδίδεται σε πολυπράγμονες συζητήσεις και αναλύσεις αλλά, έλέξεις «Ακολούθει μοι».
Δεν προσπάθησε να τους αναλύσει διεξοδικά και να διαφημίσει το περιεχόμενο και τα ωφέλη της κλήσεως. Με ευθύτητα και σαφήνεια τους απηύθηνε την κλήση. Κι αυτοί χωρίς πολυπραγμοσύνη αλλά με ταπείνωση κι απόλυτη εμπιστοσύνη παρέδωσαν τον εαυτό τους στο θεϊκό κάλεσμα.

«Όταν η Αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την». Δεν χωρεί άλλη σκέψη ούτε κι αργοπορία. Έκλινα την κεφαλή και παραδόθηκα ολοκληρωτικά. Αποδέχθηκα ευλαβικά το μεγάλο χάρισμα της ιερωσύνης και υπό την σκέπη του Ωμοφορίου του Επισκόπου μου εντάχθηκα ενεργά στους εργάτες του ιεραποστολικού έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Χονγκ Κονγκ και Άπω Ανατολής.
Πολύ γρήγορα διεπίστωσα ότι η ιερατική διακονία σε Κοινότητες που μετρούν μόλις λίγα έτη χριστιανικής ζωής και παρουσίας είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Εκεί καταρρέουν όλα όσα μέχρι εκείνη την ώρα νόμιζες ως αυτονόητα.
Με τα μάτια σου βλέπεις να συμβαίνουν καταστάσεις και γεγονότα που μέχρι τότε αποτελούσαν αντικείμενο ευχάριστης μελέτης από το ιερό βιβλίο των Πράξεων ταών Αποστόλων.
Εκεί, στην Άπω Ανατολή, συνάντησα την Εκκλησία που προσεγγίζει τον άνθρωπο με απλότητα και του μεταδίδει την πνοή της άπειρης Αγάπης του Θεού.
Είδα την Εκκλησία που δε μιλάει από απόσταση και από υπερυψωμένο βάθρο εξουσίας. Είδα την Εκκλησία που στέκεται πλάί στον πικραμένο η στον προβληματισμένο αδελφό, ακούει τους στεναγμούς της ψυχής και ανταποκρίνεται απλά, στοργικά χύνοντας στις πληγές «έλαιον και οίνον» και ανορθώνοντας «τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα».

Εκεί διηκόνησα την Εκκλησία του Χριστού, η οποία παρά την υλική πτωχεία της, είναι ζωντανή, αποκαλυπτική και οδηγητική. Ικανή να εκφέρει προς κάθε κατεύθυνση «λόγο αληθείας» και γνωρίζει να διαλέγεται, αδελφικά και ταπεινά με τον κάθε άνθρωπο μακριά από κάθε είδους αγκυλώσεις.

Θεωρώ θαυμαστό το γεγονός ότι στα πέρατα του κόσμου, στο απώτατο άκρο της Ασιατικής Ηπείρου, δημιουργήθηκαν, με τη χάρη του Θεού, Ορθόδοξες Κοινότητες οι οποίες ανεξάρτητα από το νεαρό της υπάρξεώς τους, τη διαφορετική γλώσσα και την ιδιόμορφη εθνική και πολιτιστική κουλτούρα τους, διασώζουν με αυθεντικότητα την παρακαταθήκη που έλαβαν από την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόεως: τη Χριστιανική αγάπη, τη Σταυρωμένη Αγάπη, που έχει τα χέρια της πάντοτε ανοιγμένη αγκαλιά για να συναγάγει τα έθνη και τους λαούς σε θαυμαστή ενότητα και σχέση με τον Επουράνιο Πατέρα μας.

Τα χρόνια κύλησαν με πνευματικές χαρές αλλά και στενοχώριες και αγχώδη προβλήματα και απαιτητικό καθημερινό αγώνα. Η αγάπη όπως σε στεφανώνει έτσι και σε σταυρώνει.
Σε αλωνίζει. Σε ξεσταχιάζει. Σε κοσκινίζει. Για να σε λευτερώσει από τα φλούδια του, δηλαδή από τις αστοχίες σου, απ’ ότι σε κρατά προσκολλημένο στα μάτια και στα γήϊνα.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την πρώτη κλήση, η θεϊκή Αγάπη ήλθε και πάλι για να τυλίξει την αμαρτωλή και χοϊκή ύπαρξή μου με την ιερή της φλόγα και να μου απευθύνει μία νέα κλήση.
Θέλει να με ενδύσει με την αποστολική χάρη της Αρχιερωσύνης και με καλεί από την θέση του Επισκόπου πλέον να κυβερνήσω τη νοητή κιβωτό της τοπικής ιεραποστολικής Εκκλησίας της Σιγκαπούρης μέσα στη θάλασσα και στην τρικυμία του κόσμου.
Δεν είχα ποτέ σκεφθεί η επιζητήσει αξιώματα και ανώτερα χαρίσματα.
Πάντοτε ήμουν ευγνώμων γιατί ο Θεός παρέβλεπε την αναξιότητά μου και μου επέτρεπε να τον διακονώ ως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Του. Τώρα ζητά απείρως περισσότερα.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την. Τι νόημα έχει να πολυπραγμονείς και να προσπαθείς να ερμηνεύσεις τα κρίματα του Θεού; Και πάλι δεν χωρεί δεύτερη σκέψη.
Παραδίδομαι στην θέληση και το άπειρο έλεος της θεϊκής Αγάπης. «Κύριε, συ ει η υπομονή μου, η ελπίς μου εν νεότητός μου, επί σε επεστηρίχθην από γαστρός εκ κοιλίας μητρός μου. Συ μου ει σκεπαστής. Εν Σοι η ύμνησίς μου δια παντός».

Γνωρίζω ότι πρόκειται να βαδίσω σε δύσκολα και τραχειά μονοπάτια.
Η διακονία του Επισκόπου είναι θυσιαστική και εξόχως υπεύθυνη. Ο Επίσκοπος συνεχίζει το έργο των Αποστόλων. Η Εκκλησία του εμπιστεύεται την χειροτονία αυτών που θα ποιμάνουν τον λαό του Θεού.
Προϊσταται της Ευχαριστίας, κηρύττει έργω και λόγω το Ευαγγέλιο, μεταμορφώνει το ποίμνιό του σε «άλας της γης», γίνεται με τη ζωή του «λύχνος φωτίζων πάσι τοις εν τη οικία».
Κάθε έργο του Επισκόπου, ποιμαντικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό, ιεραποστολικό η ασκητικό συντείνει προς ένα και μοναδικό σκοπό, στην επιστροφή στην χάρη και την αγάπη του Θεού.

Γνωρίζω επίσης ότι στη νέα μου διακονία στην ιεραποστολική Μητρόπολη Σιγκαπούρης έχω να αντιμετωπίσω και πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες.
Η ιεραποστολική διακονία δεν έχει σχέση με τις γυαλιστερές και εξωτικές φωτογραφίες η τις συγκινητικές ιστορίες αλλά κρύβει πολλά δάκρυα, σκληρό κι επίπονο αγώνα, εξευτελισμούς και κινδύνους. Απαιτεί διάκριση και περισσή σύνεση.
Αντοχή στις παγίδες του πονηρού αλλά και στα προσκόμματα που δυστυχώς δημιουργούν κάποιοι, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τον χώρο της ιεραποστολής ως τόπο ανταγωνισμού, δυναμιτίζοντας με την υπεροψία τους και τις ασύνετες ενέργειές τους την ενότητα στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά και την δυναμική του Ορθοδόξου κηρύγματος προς τα Έθνη.

Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Ετούτη την ιερή ώρα οφείλω να ευχαριστήσω και να δοξολογήσω τον εν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν υπέρ ων πνευματικών δωρεών απολαμβάνω σήμερον.
Δόξαν αναπέμπτω τω Πανοικτίρμονι Θεω για τις προς εμέ ευεργεσίες Του, κυρίως διότι με αξιώνει να διακονήσω την Αγίαν Μητέρα και Μεγάλην Εκκλησίαν ως Επίσκοπος ιεραποστολικής Μητροπόλεώς της.
Αυτού δέομαι εκ βάθους καρδίας να φωτίζει το νου, να συνετίζει την διάνοια, να ταπεινώνει την καρδία, να αγνίζει τις διαθέσεις της ψυχής και να ευλογεί την Αρχιερατική μου διακονία.
Ένδακρυς προσφέρω την ευχαριστία και την άπειρη ευγνωμοσύνη μου προς την Υπεραγία Θεοτόκου, την προστάτιδα και ευεργέτιδα της αναξιότητός μου, η οποία αγκάλιασε κι ευλόγησε υπερεκπερισσού την όλη διακονία μου και σήμερα με αξιώνει στον δικό της περικαλλέστατο ιστορικό Ναό, τον Καθεδρικό Ναό του Οικουμενικού Πατριάρχου ως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης, υπό την δική της κραταιά σκέπη να λάβω το μέγα χάρισμα της Αρχιερωσύνης.

Μετά τον Θεόν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, επιτρέψτε μου, Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, να απευθύνω προς Υμάς, τον σεπτόν Αρχιποίμενα της υπ’ ουρανόν Εκκλησίας, την βαθείαν ευγνωμοσύνην της καρδίας μου.
Για μένα δεν είσθε μόνον ο Δεσπότης κι ο Αυθέντης αλλά κι ο στοργικός Πνευματικός Πατέρας. Η συνετή καρδία σας, η σοφία, η ποιμαντική δεξιοτεχνία, το λειτουργικό σας ήθος και πάνω απ’ όλα η απλότητά σας, το χαμόγελό σας και η σπάνια αρχοντιά της ψυχής σας, σας καθιστούν υπόδειγμα αληθινού ποιμένος, διδακτικώτατο παράδειγμα για τους ποιμένες και πατέρες του λαού του Θεού.

Η πιστότητά σας στην αποστολική ευθύνη και την οικονομική αποστολή σας διδάσκει και στην ταπεινότητά μου τον τρόπο της μεταλαμπαδεύσεως του ιλαρού φωτός της γλυκείας μορφής του εσταυρωμένου Θεανθρώπου και του ανεσπέρου φωτός της Αναστάσεώς Του στους εν σκότει και σκια θανάτου ευρισκομένους λαούς της Ασίας.
Υπόσχομαι Παναγιώτατε ότι θα αγωνισθώ να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας, πάντοτε ακολουθώντας το δικό σας φωτεινό παράδειγμα.

Θέλω να ευχαριστήσω εκ βάθους ψυχής όλους τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς που απαρτίζουν την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με ετίμησαν, εκλεγοντάς με Μητροπολίτη Σιγκαπούρης. Τους διαβεβαιώ ότι δεν θα διαψεύσω, συν Θεώ, την εμπιστοσύνη τους και την προς εμέ αγάπη και τιμή.
Ευχαριστώ τους Αγίους Αρχιερείς όσους παρίστανται εδώ τούτη την ιερή ώρα.
Ιδιαιτέρως δε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιο, ο οποίος με πολλή αγάπη συμπαραστέκεται στον καθημερινό ιεραποστολικό αγώνα τόσον της ταπεινότητός μου όσον και του κατά σάρκα αδελφού μου Μητροπολίτου Χονγκ Κονγκ κ. Νεκταρίου.

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δαρδανελλίων κ. Νικήτα, ο οποίος με εισήγαγε στην ιερωσύνη και μου έδωσε την δυνατότητα να εργασθώ ιεραποστολικά στην Άπω Ανατολή.

Ευχαριστώ όλους τους κληρικούς όσους σήμερα συμπροσεύχονται σε τούτη την Ευχαριστιακή Σύναξη.
Ιδιαιτέρως δε τους Πανοσιολογιωτάτους Αρχιμανδρίτες Μελχισεδέκ, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Βαρσών, και Επιφάνιο, Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, για την υπερβάλλουσαν προς εμέ αγάπην τους και την πολύτιμη συμπαράστασή τους.

Άπειρη ευγνωμοσύνη και βαθύτατο σεβασμό απευθύνω στον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη, ο οποίος πάντοτε στέκεται δίπλα μου και με περισσή αγάπη στηρίζει, διδάσκει και παρηγορεί την ψυχή μου.

Μνημονεύω με περισσό σεβασμό τους Καθηγητές μου στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας Αθηνών, και στο Θεολογικό Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δεν είναι δυνατόν να μην μνημονεύσω και να μην εκφράσω την ευγνωμοσύνη της καρδίας μου προς την Κοινότητα του Χονγκ Κονγκ, προς τους Κληρικούς και όλους τους συνεργάτες στο ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό έργο που σήμερα θερμώς προσεύχονται για την ταπεινότητά μου.
Την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους την έχω πάντοτε φυλαγμένη στην καρδιά μου ως πολύτιμο φυλακτό.
Χρέος επιτακτικό και καθήκον επιβεβλημένο είναι αυτήν την ιερή ώρα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους κατά σάρκα γονείς μου, οι οποίοι με ζήλο και σοφία καλλιέργησαν την ευσέβεια στην ψυχή μου.
Σε αυτούς οφείλουμε, η ταπεινότης μου κι ο αδελφός μου, το ευ ζην της κατά Χριστόν ζωής. Η θεϊκή Αγάπη τους κάλεσε να πράξουν μία μέγιστη πράξη θυσίας: Να δώσουν και τα δύο τους παιδιά στην διακονία της Εκκλησίας.
Αφέθηκαν με πίστη και περισσή προθυμία στο θεϊκό κάλεσμα. Στάθηκαν με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο δίπλα στα παιδιά τους.
Και ο Θεός τίμησε την προσφορά τους και τους έδωσε μεγάλες πνευματικές χαρές. Χάρηκαν την εις Επίσκοπον χειροτονία του πρώτου τους γιου και σήμερα συμμετέχουν με ψυχική ευφροσύνη στην εις Επίσκοπον χειροτονία του δεύτερου γιου τους.
Η μεγάλη πνευματική χαρά αυτής της ώρας τους ανήκει διότι είναι η απάντησις του Θεού στην θυσιαστική τους προσφορά και στον ένδακρυ αγώνα τους να φανούν τα παιδιά τους αντάξια της ιεραποστολικής κλήσεως και της αγάπης του Θεού.
Ευλογημένοι γονείς απολαύστε σήμερα την χαρά των παιδιών σας και σκιρτήσατε για την μεγάλη δωρεά! Η δική μου προσευχητική προσφορά στο ιερό Θυσιαστήριο θα είναι το αντίδωρο της αγάπης μου προς αυτούς, με την διάπυρη πάντοτε ευχή ο Κύριος να τους αγιάζει, να τους ευλογεί και να αναπαύει με τη χάρη Του τις ευλαβικές καρδιές τους.

Άφησα τελευταίο τον κατά σάρκα αδελφό μου Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ κ. Νεκτάριο. Τον μνημονεύω με ιδιαίτερη συγκίνηση διότι μου έδωσε ο Θεός την μεγάλη ευλογία να διακονήσω κοντά του και μαζί με μία γνώμη και ψυχή να εργασθούμε ιεραποστολικά.
Του οφείλω άπειρη ευγνωμοσύνη διότι πάντοτε μου συμπαραστάθηκε με αγάπη και υπομονή. Αγωνίζεται με αυταπάρνηση, ανιδιοτέλια και ζήλο για την εξάπλωση του ευαγγελικού λόγου.
Τον διαβεβαιώ πως πάντοτε θα είμαι δίπλα του, συνδιάκονος στον καλό αγώνα της σωτηρίας των ψυχών που μας ενεπιστεύθη ο Θεός.

«Και τα νυν, Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, παρατίθεμα εμαυτόν και άπαντα τα κατ’ εμέ τω Θεώ και τω λόγω της χάριτος αυτού.»

Ευχηθείτε θερμώς ώστε ποτέ να μην προδώσω το αποστολικό χάρισμα της Αρχιερωσύνης.
Ευχηθείτε και εκζητώ προς τούτο και τις πρεσβείες της Υπερευλογημένης Ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της οποίας σήμερα τα ιερά Εισόδια χαρμοσύνως εορτάζουμε και του αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ισαποστόλου και κτίτορος της Βασιλίδος των Πόλεων, του οποίου το όνομα αναξίως φέρω, ώστε το ιερό Ωμόφορο, το οποίο τα τίμια Πατριαρχικά χέρια σας θα με ενδύσουν, όταν έλθει η ευλογημένη ώρα που θα ορίσει ο Κύριος, να του το παραδώσω λευκό, αρωματισμένο με τα δάκρυα της προσευχής και της θυσιαστικής διακονίας.
Θέλω να διαβεβαιώσω ότι θα προσπαθήσω να κάνω πράξη για τον λαό, που η Εκκλησία μου εμπιστεύεται να ποιμάνω, τα λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: «Πάρε τον λαό σου από το χέρι. Πέρασέ τον μέσα από την έρημο. Όταν τον δεις να φλέγεται από την εσωτερική του φλόγα, δρόσισέ τον ανοίγοντάς του πηγή ύδατος δακρύων με το ξύλο, δηλαδή με την σταύρωση της σαρκός συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Πολέμησε μαζί του τα εχθρικά έθνη των δαιμόνων και των πειρασμών και καύσε τα με το πυρ της πίστεως προς τον Κύριο. Φθάσε στον Ιορδάνη, χώρισε τον λαό σου σε τμήματα με τον λόγο του Θεού και διαίρεσε τα ύδατα του κόσμου με τα δάκρυα του πνευματικού αγώνα, νεκρώνοντας τα πάθη, αλλά και με τα δάκρυα της αγάπης, που προέρχονται από την χάρη του Θεού και σταθεροποίησέ τα στα μάτια του λαού σου. Και ανέβα μαζί του στην άνω Ιερουσαλήμ, βλέποντας τον Χριστό, το Θεό της ειρήνης. Ενώσου μαζί με τον λαό σου με την αγάπη. Η δε αγάπη είναι ο Θεός».
Φώτο: Synodoiporia