Ο Σταυρικός θάνατος του Χριστού είναι πηγή Ζωής

Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, προσεγγίζουμε για άλλη μια φορά τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και προ πάντων τον Σταυρόν και τον Θάνατον, που δέχθηκε εκούσια για εμάς.

 

Με την βοήθεια της υμνολογίας της εορτής συνειδητοποιούμε το μέγιστο, το ασύλληπτο, για την φτωχή ανθρώπινη λογική,θαύμα του Θανάτου του Χριστού: «Ζων ει Θεός συ, και νεκρωθείς εν ξύλω, Ω νεκρέ, γυμνέ και Θεού ζώντος Λόγε» μας αναφέρουν οι στίχοι στη Σταύρωση που λέγονται αμέσως μετά το Μηνολόγιο, δηλ.: Ω νεκρέ, αλλά και Λόγε του Θεού του ζώντος, είσαι Συ Θεός ζων, και ας ενεκρώθης επάνω εις το ξύλον του Σταυρού. Όντως είναι ασύλληπτη η νέκρωση Εκείνου που είναι η ΖΩΗ, που είναι η πηγή κάθε ζωής στον κόσμο αυτό. Και είναι εντελώς αδιανόητο, ότι η νέκρωση της ΖΩΗΣ είναι αποτέλεσμα του μίσους του πλάσματος του Θεού, του ανθρώπου, που με μανία στρέφεται εναντίον της πηγής της δικής του ζωής, του Δημιουργού του. Η υμνολογία της εορτής το υπογραμμίζει σε πολλά σημεία, όπως παρακάτω στο ι’ Αντίφωνο: «εν σιαγόνι, ράπισμα εδέξατο, υπό χειρών ών έπλασεν». Ενώ η υλική δημιουργία συστέλλεται, συμπάσχει με τον Κύριο, ενώ σχίζεται το καταπέτασμα του Ναού, σκοτίζεται ο ήλιος, μη ανεχόμενος να δει να εξευτελίζεται ο Θεός, τον Οποίο τρέμουν τα σύμπαντα, ο άνθρωπος σε απόλυτη αφροσύνη δεν διστάζει να στήσει τον Κύριο, που ως Θεός περιβάλλεται αντί ενδύματος το φως, γυμνό ενώπιον των δικαστών του, να καρφώσει στο Σταυρό τον Κύριο της Δόξης.

 

Και το κάνει ο άνθρωπος για να κερδίσει τι; Για να κερδίσει την αυτονομία του, για να ιδιοποιηθεί, αν είναι δυνατό, όλη τη δημιουργία του Θεού, για να μη δώσει λόγο σε κανένα, για να είναι εκείνος ο απόλυτος κυρίαρχος. Ενώ βλέπει καθημερινώς, και τότε και σήμερα, ότι δεν είναι κυρίαρχος, ότι παρ’ όλη την τεχνολογία του δεν μπορεί ούτε ένα λεπτό να προσθέσει στη ζωή του, κυριολεκτικά τυφλώνεται και στρέφεται εναντίον Εκείνου, που δέχεται ως Θεάνθρωπος να συναναστραφεί μαζί του.Στρέφεται εναντίον Εκείνου που αποδεικνύει στην επίγεια ζωή Του ότι όντως είναι ο Κύριος της Δόξης, θεραπεύοντας κάθε ασθένεια, ανασταίνοντας νεκρούς και ευεργετώντας με κάθε του πράξη τον άνθρωπο μέχρι του σημείου των Παθών, του Σταυρικού Θανάτου, που δέχεται και αυτά εκούσια για την σωτηρία των ανθρώπων, για να τους παρέχει μέσω της Ανάστασής Του την αιώνια ζωή κοντά Του.Αυτή τη δωρεά της αιώνιας ζωής μέσω του Σταυρού του Χριστού υπογραμμίζει η υμνολογία της Εκκλησίας μας με κάθε τρόπο. Μια από τις πιο παραστατικές εικόνες μας προβάλλει στα εγκώμια της Μ. Παρασκευής κατά τη β΄ Στάση: «΄Ωσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν Σου, Λόγε, Σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς». Το αίμα του Χριστού που εκούσια το προσέφερε, ζωοποιεί τον πεπτωκότα άνθρωπο.

 

Αυτή, όμως, η εκούσια θυσία του Θεανθρώπου εξοργίζει τελικά τον υπερόπτη άνθρωπο. Αντικρίζοντας τη δύναμη της Ανάστασης, την ανίκητη δύναμη της Εκκλησίας με στρατιές μαρτύρων και αγίων, ζητάει επί πλέον να διαστρεβλώσει αυτά τα σωτήρια γεγονότα και τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό που, κενώνοντας τον Εαυτό Του, όλα αυτά τα επιτέλεσε και τελεί για μας τους ανθρώπους. Δημιουργεί μέσα από τη δυτική, την παπική «χριστιανική» παράδοση μια αποτρόπαια εικόνα του Θεού, την εικόνα ενός σκληρού και άτεγκτου Θεού, τελικά ενός Θεού σαδιστή. Ο Θεός αυτός, κατασκευασμένος σύμφωνα με τις ανθρώπινες παραστάσεις, σύμφωνα με την οικεία στους ανθρώπους συμπεριφορά, προσβάλλεται από τις πράξεις των ανθρώπων, αρχής γενομένης με το Προπατορικό Αμάρτημα αλλά στη συνέχεια και με όλες τις άλλες προσβολές που δέχεται εκ μέρους του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η προσβολή του Θεού δεν μπορεί να σβηστεί παρά μόνο με το αίμα ενός εντελώς αθώου. Μόνο έτσι μπορεί να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού, μόνο έτσι ο Θεός μπορεί να αλλάξει στάση απέναντι στον άνθρωπο. Η συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου επέρχεται με την εξιλαστήρια θυσία του Υιού του που πληρώνει με το αίμα του όλες αυτές τις προσβολές του Θεού. Γι’ αυτό και η Δυτική Χριστιανοσύνη (τόσο Παπικοί όσο και Προτεστάντες) επικεντρώνεται τόσο πολύ στην Μεγάλη Παρασκευή. Εκεί γίνεται η σωτηρία με την αφαίρεση των εμποδίων για την επικοινωνία με τους ανθρώπους εκ μέρους του Θεού. Η Ανάσταση είναι απλώς το κάτι επί πλέον.

 

Έτσι διαπιστώνει κανείς με αφορμή τα Πάθη, τον Σταυρικό Θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου το απύθμενο χάσμα μεταξύ του Δυτικού κόσμου και της Ορθοδοξίας, που στην ουσία είναι χάσμα ανάμεσα σε ένα πολιτισμό που στηρίζεται σε μια δικανική αντίληψη του Θεού, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα ενός αποτρόπαιου και απάνθρωπου Θεού, και ένα πολιτισμό που στο πρόσωπο των αγίων του φανερώνει τον μόνο αληθινό Θεό που εκούσια μέσω του Σταυρού και της Ανάστασής Του λύτρωσε το ανθρώπινο γένος από τη φθορά και το θάνατο.

 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

 

Λέων Μπράνγκ

Δρ. Θεολογίας, Δ/ντής Υπηρεσίας Εκκλησιαστικών Υποθέσεων

Πολιτική Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»