Κρίνα: ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΣΥΜΒΟΛΑ, ΕΜΒΛΗΜΑΤΑ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ; ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΙΔΙΚΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ. ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΚΩΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗΣ ΜΕΤΟΧΗΣ «ΚΛΩΜΕΝΟΝ» (Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24). ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΕΧΩΒΙΤΙΚΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ.

Ο Χριστός, αγαπητοί αναγνώστες, υπεσχέθη προς βρώση άρτο, ο οποίος είναι ζων και μεταδίδει ζωή αιώνιο. Προσδιορίζοντας δε τον άρτον τούτον είπε, ότι είναι η σάρκα Του, αυτός ο ίδιος. Επιβεβαίωσε δε κατηγορηματικώς τούς σκανδαλιζομένους και αποτροπιαζομένους Ιουδαίους, ότι, εάν δεν φάνε την σάρκα Του και δεν πίουν το αίμα Του, δεν έχουν ζωήν αιώνιο, ενώ ο τρώγων την σάρκα Του και πίνων το αίμα Του, έχει ζωήν αιώνιο και ο Χριστός μένει εν αυτώ. Επίσης ετόνισε, ότι η σαρξ Του ΑΛΗΘΩΣ είναι βρώση, δηλαδή αληθώς τρώγεται, ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΣ, και το αίμα Του ΑΛΗΘΩΣ είναι πόση, δηλαδή αληθώς πίνεται, ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΣ. Ας διαβάσουμε όμως, με ποίον τρόπο διετύπωσε αυτές τις ύψιστες αλήθειες τής πίστεως ο ίδιος ο Θεάνθρωπος:

«Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ τού ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου τού άρτου, ζήσεται είς τον αιώνα. Και ο άρτος δε ον εγώ δώσω, η σαρξ μου εστί, ην δώσω υπέρ τής τού κόσμου ζωής. 52. Εμάχοντο ουν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι λέγοντες, πώς δύναται ούτον ημίν δούναι την σάρκα φαγείν; 53. Είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς, αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. 54. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. 55. Η γαρ σάρξ μου ΑΛΗΘΩΣ εστί βρώσις, και το αίμα μου ΑΛΗΘΩΣ εστί πόσις. 56. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (ΙΩΑΝ. ΣΤ: 51-57).

Αυτά λέγει το αψευδές στόμα τού Χριστού. Ας δούμε όμως τώρα πώς παρερμηνεύει και αλλοιώνει το πραγματικό νόημα τών λόγων τού Ιησού η Εταιρία Σκοπιά:

«¹⁰ Κατά συνέπεια, για τη ‘ζωή τού κόσμου’—ολόκληρου τού κόσμου τού απολυτρωμένου ανθρώπινου γένους—έδωσε ο Ιησούς τη σάρκα του. Και ‘οποιοσδήποτε’ από τον κόσμο τού ανθρώπινου γένους ο οποίος θα φάει συμβολικά απ’ αυτόν τον «άρτον», με το να δείξει πίστη στην απολυτρωτική δύναμη τής θυσίας του Ιησού, μπορεί να μπει στο δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Εδώ, το «μέγα πλήθος σύμμικτον» που μετείχε με τους Ισραηλίτες στην τροφή τού μάννα στην έρημο προσκιάζει το μεγάλο πλήθος των ‘άλλων προβάτων’ τού Ιησού, τα οποία τώρα, μαζί με το χρισμένο υπόλοιπο τού ‘Ισραήλ τού Θεού’, τρώνε τη σάρκα τού Ιησού με μια συμβολική έννοια. Αυτό το κάνουν με το να πιστεύουν στη θυσία του.—Γαλάτας 6:16· Ρωμαίους 10:9, 10.

¹¹ Στη Γαλιλαία, πολλοί από τους ακροατές του Ιησού συγκλονίζονται από την ομιλία του. Γι’ αυτό, καθώς αυτός συνεχίζει να μιλάει για τη σάρκα του, κάνει ένα ακόμη βήμα πιο πέρα, λέγοντάς τους: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις». (Ιωάννης 6:53-55) Συγκλονιστικά πράγματι λόγια! Όχι μόνο είναι αποκρουστική η ιδέα του καννιβαλισμού σε εκείνους τους Ιουδαίους αλλά ο Νόμος στο Λευιτικόν 17:14 απαγόρευε απόλυτα τη βρώση ‘του αίματος από οποιοδήποτε είδος σάρκας’.

¹² Φυσικά, ο Ιησούς εδώ τονίζει ότι όποιος θέλει να αποκτήσει αιώνια ζωή θα την αποκτήσει με το να ασκήσει πίστη στη θυσία που έκανε αργότερα ο Ιησούς προσφέροντας το τέλειο ανθρώπινο σώμα του και χύνοντας το αίμα της ζωής του. (Εβραίους 10:5, 10· 1 Πέτρου 1:18, 19· 2:24) Η πρόνοια αυτή δεν περιορίζεται στους συγκληρονόμους τού Ιησού. Πρέπει να περιλαμβάνει και το ‘μεγάλο πλήθος’, που επιζούν από ‘τη μεγάλη θλίψη’, γιατί αυτοί ‘έχουν πλύνει τις στολές τους και τις έχουν λευκάνει στο αίμα του Αρνίου’. Το ότι έχουν πίστη στη θυσία τού Ιησού, όπως εκδηλώνεται επίσης με το ότι αποδίδουν ‘ιερή υπηρεσία’ στον Θεό, οδηγεί στο να διατηρηθούν ζωντανοί μέσα από τον μεγαλύτερο καιρό συμφοράς στη γη. Παρόμοια, η Ραάβ ανακηρύχθηκε δίκαιη και επέζησε όταν ο Ιησούς τού Ναυή καταδίκασε την Ιεριχώ σε καταστροφή.—Αποκάλυψις 7:9, 10, 14, 15· Ιησούς του Ναυή 6:16, 17· Ιακώβου 2:25.

¹⁶ Κατά συνέπεια, η θυσιαστική αξία τής σάρκας και τού αίματος τού Χριστού είναι διαθέσιμη σε όλους εκείνους σήμερα οι οποίοι πιστεύουν, και σε όλους εκείνους οι οποίοι διαθέτουν τον εαυτό τους ώστε να μπορούν, με ζωτικούς τρόπους, να είναι ‘σε ενότητα με’ τον Ιησού. Όλοι θα γίνουν μέρος τής παγκόσμιας οικογένειας τού Ιεχωβά Θεού. Σ’ αυτές τις κρίσιμες ‘έσχατες μέρες’, απολαμβάνουν μια παγκόσμια ενότητα πεποιθήσεων, σκοπού, και δράσης. Επειδή ασκούν πίστη στον Ιησού, καθίστανται ικανοί να ‘κάνουν έργα μεγαλύτερα’ σε έκταση από εκείνα που έκανε ο Ιησούς εδώ πάνω στη γη. Και ας σημειωθεί ότι τα εκατομμύρια τού ‘μεγάλου πλήθους’ τώρα αποτελούν το 99,7 τοις εκατό εκείνων που κάνουν το έργο τού Ιεχωβά στον καιρό αυτό. (Ιωάννης 14:12· Ρωμαίους 10:18) Αυτή η ενότητα σκοπού και προσπάθειας αντανακλάται στη μεγαλειώδη παγκόσμια μαρτυρία και πρόθυμη υποστήριξη τών οικοδομικών προγραμμάτων της Εταιρίας Σκοπιά. (Ψαλμός 110:3) Το πόσοι από τον κόσμο τού ανθρώπινου γένους θα πιστέψουν ακόμη και θα έρθουν σ’ αυτή την πολύτιμη ενότητα παραμένει να το δούμε. Μια πρόσφατη έκθεση δείχνει ότι υπάρχουν 3.024.131 ενεργοί Μάρτυρες.

¹⁷ Ελπίζεται ότι πολλά ενδιαφερόμενα άτομα θα αυξήσουν τις τάξεις τών παραβρισκομένων στον εορτασμό τής Ανάμνησης το 1986. Εκατομμύρια από τα ‘άλλα πρόβατα’ θα είναι παρόντα, μαζί με τις χιλιάδες τού ‘μικρού ποιμνίου’ που μειώνεται—και όλοι εκτιμούν βαθιά τη στοργική προμήθεια τού Ιεχωβά μέσω τού Χριστού, αναγνωρίζοντας πόσο ζωτική είναι η σάρκα και το αίμα τού Χριστού. Ωστόσο, όλοι πρέπει σαφώς να διακρίνουν πού στέκονται. Η συμμετοχή στα εμβλήματα τής Ανάμνησης δεν δίνει αιώνια ζωή. Αυτά είναι σύμβολα της θυσίας τού Ιησού, η οποία εφαρμόζεται πρώτα σε σχέση με την ‘νέα διαθήκη’. Αυτοί οι χρισμένοι που παίρνονται σ’ αυτή τη διαθήκη, και μόνο αυτοί, παίρνουν κατάλληλα από τα εμβλήματα. Καθένας, ή ανήκει σ’ αυτή τη νέα διαθήκη, ή όχι. (1 Κορινθίους 11:20, 23-26) Αυτοί που δεν ανήκουν στη νέα διαθήκη και οι οποίοι δεν παίρνονται από τον Ιησού σε μια διαθήκη για βασιλεία δεν παίρνουν από τα εμβλήματα τής Ανάμνησης, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουν ωστόσο πόσο σημαντική είναι η θυσιασμένη σάρκα και το αίμα τού Ιησού γι’ αυτούς. (Λουκάς 22:14-20, 28-30) Αυτή η θυσία είναι το μέσο για να αποκτήσουν αιώνια ζωή πάνω στη γη.

¹⁸ Είθε να πλησιάσουμε επομένως σ’ αυτή την περίσταση τής Ανάμνησης με σαφή διάκριση όλων εκείνων που σημαίνει η θυσία τού Ιησού για το ανθρώπινο γένος. Είθε εκείνοι που είναι από το ‘μικρό ποίμνιο’ να διαφυλάξουν σαν θησαυρό την κλήση τους, και είθε το αυξανόμενο πλήθος τών ‘άλλων προβάτων’ να χαίρονται στην προοπτική να αποκτήσουν τέλεια επίγεια «ζωήν εν εαυτοίς», ενώ τώρα εκτιμούν πάρα πολύ την ενότητά τους, με τον Πατέρα, τον Γιο, και το ελαττούμενο χρισμένο υπόλοιπο που υπάρχει ακόμη πάνω στη γη. Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε που «ο άρτος της ζωής» είναι τώρα διαθέσιμος για όλους»! (Σκοπιά 01.03.1986, σελ.21-26, παρ.10-12, 16-18) (Οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Κατά την Σκοπιά, λοιπόν, δεν οδηγεί εις την αιώνιο ζωή η βρώση τού σώματος και τού αίματος, όπως επανειλημμένως τονίζει ανωτέρω ο Χριστός, αλλά η πίστη εις την θυσία τού Ιησού που εκδηλώνεται με την ‘ιερή υπηρεσία’! Και για όσους αναγνώστες δεν είναι εξοικειωμένοι με την ορολογία τής Σκοπιάς, και δεν κατανοούν τί ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η περίφημη ‘ιερή υπηρεσία’, αφήνουμε τον ίδιο τον ‘δούλο’ να μάς το εξηγήσει:

«Κατ’ εξοχήν σ’ αυτόν τον καιρό που προηγείται τής ‘μεγάλης θλίψεως’, η ‘ιερή υπηρεσία’ μας απαιτεί υπακοή στις εντολές τού Ιησού να κηρύττωμε και να διδάσκωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας,» προειδοποιώντας τούς ανθρώπους και κάνοντας μαθητάς. (Ματθ. 24:14, 21· 28:19, 20) Αυτό περιλαμβάνει και τις συναθροίσεις μας για λατρεία, την οικογενειακή μας μελέτη τής Γραφής και την εξέτασι τού εδαφίου κάθε μέρα. Εκτείνεται στην ειδική υπηρεσία σκαπανέων και ιεραποστόλων, και στους οίκους Μπέθελ που λειτουργούν για την προμήθευσι πνευματικής τροφής και την παροχή καλής οργανώσεως για το παγκόσμιο έργο τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Περιλαμβάνει τις υπηρεσίες που εκτελούν οι περιοδεύοντες και εκκλησιαστικοί επίσκοποι και διακονικοί υπηρέτες, διότι αυτοί φροντίζουν για τα πνευματικά συμφέροντα τών αδελφών τους. Αυτή η «ιερή υπηρεσία» όλου τού ωργανωμένου λαού τού Θεού αποδίδεται από αφιερωμένες καρδιές, με τη βοήθεια τού πνεύματος τού Ιεχωβά και τών αγίων αγγέλων του» (Σκοπιά 15.11.1980, σελ.30) (Τα έντονα δικά μας)

Με άλλα λόγια όσοι εντάσσονται εις την Εταιρία Σκοπιά, «ασκούν πίστη στον Ιησού» και «καθίστανται ικανοί να ‘κάνουν έργα μεγαλύτερα’ σε έκταση από εκείνα που έκανε ο Ιησούς εδώ πάνω στη γη... Αυτή η ενότητα σκοπού και προσπάθειας αντανακλάται στη μεγαλειώδη παγκόσμια μαρτυρία και πρόθυμη υποστήριξη τών οικοδομικών προγραμμάτων τής Εταιρίας Σκοπιά» Όποιος, λοιπόν, ασκεί ‘ιερή υπηρεσία’ από σπίτι σε σπίτι, διαδίδοντας τα έντυπα τής Εταιρίας, και προθύμως υποστηρίζει τα ‘οικοδομικά προγράμματα’ τής Σκοπιάς, ‘τρώγει την σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου και πίνει το αίμα Του’!!!

Απίστευτα πράγματα και όμως αληθινά, αλλά και πιστευτά από τούς ακολούθους τού ‘δούλου’, ο οποίος κατακρεουργώντας ερμηνευτικώς τα ανωτέρω λόγια τού Χριστού, έχει τοποθετήσει εις την θέση τής Θείας Ευχαριστίας το ‘έργο’ ή αλλιώς την ‘ιερή υπηρεσία’, και εξαρτά απ’ αυτό την ‘ζωή’ τών ακολούθων του, ενώ την Θεία Ευχαριστία (την λεγομένη «Ανάμνηση») την έχει μεταβάλλει σε ‘παράσταση’, χωρίς την συμμετοχή τού ‘πολλού όχλου’, τής πλειονότητος δηλαδή τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, οι οποίοι είναι απλοί ‘παρατηρητές’, δηλαδή θεατές!

Εάν ο άρτος και ο οίνος τού Κυριακού Δείπνου δεν μεταβάλλοντο μυστυριωδώς εις πραγματική σάρκα και πραγματικό αίμα, αλλά ήσαν σύμβολα, τα σύμβολα δεν θα εχάριζαν ζωήν αιώνιο. Επειδή δε ο άρτος και ο οίνος γίνονται πραγματική σαρξ τού Κυρίου, δια τούτο χαρίζεται ζωήν αιώνιος. Πλέον δε συγκεκριμένως, η σαρξ τού Κυρίου μεταδίδει ζωήν αιώνιο, διότι είναι ενωμένη με το ζωοποιούν αιώνιο Πνεύμα τού Κυρίου, δηλαδή την Θεότητά Του. Καθ’ εαυτήν η σάρκα δεν οφελεί τίποτε. «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ οφελεί ουδέν» (Ιωάν. ΣΤ:63), αλλά ενωμένη με την Θεότητα δίδει ζωή αιώνιο:

«Εάν ουν θεωρήτε τον Υιόν τού ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ην το πρότερον; 63. Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ οφελεί ουδέν· τα ρήματα ά εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστί και ζωή εστίν».

«Αλλά εάν θα δείτε τον Υιόν τού ανθρώπου να ανεβαίνει όπου ήτο πρωτύτερα; (Τότε θα πιστεύσετε, ότι κατέβηκα από τον ουρανό;). 63. Το Πνεύμα, (το αιώνιο Πνεύμα, η Θεότης μου) είναι εκείνο το οποίο ζωοποιεί, η σάρκα (αφ’ εαυτής, μόνη) δεν οφελεί τίποτε. Τα λόγια, τα οποία εγώ σάς λέγω, αναφέρονται εις το Πνεύμα και εις τη ζωή (που δίδει το Πνεύμα)».

Οι αιρετικοί Προτεστάντες, προκειμένου να αντικρούσουν το νόημα τών λόγων τού Ιησού περί ΑΛΗΘΟΥΣ βρώσεως και πόσεως τού σώματος και αίματός Του (στίχ. 52-57), επικαλούνται τον ανωτέρω στίχ.63, θεωρώντας ότι αυτός ο στίχος ερμηνεύει τα προηγηθέντα λόγια τού Ιησού (εφόσον δίδεται έμφασις και σπουδαιότητα εις το πνεύμα τών λόγων τού Ιησού και όχι εις την σάρκα του), μη δυνάμενοι έτσι να εννοήσουν, ότι δι’ αυτής τής ερμηνείας φέρνουν τον Ιησού αντιφάσκοντα προς Εαυτόν! Τα ανωτέρω λόγια τού Χριστού, εκτός τού ότι δεν γίνεται λόγος περί τής σαρκός ΤΟΥ, αλλά γενικά περί «σαρκός», έχουν την εξής έννοια:

«Εις την κατά σάρκα προέλευσή μου αποβλέποντες, δεν πιστεύετε ότι έχω κατεβεί εκ τού ουρανού (πρβλ. στίχ.42 «και έλεγον· ουχ ούτός εστιν Ιησούς ο υιός Ιωσήφ, ού ημείς οίδαμεν τον πατέρα και την μητέρα; Πώς ουν λέγει ούτος ότι εκ τού ουρανού καταβέβηκα;»). Εάν λοιπόν βλέπετε, κατά την ημέρα τής αναλήψεως, να ανεβαίνω εις τον ουρανό, τότε θα πιστεύσετε ότι κατέβηκα εκ τού ουρανού; Δεν είμαι μόνο σαρξ, κοινός δηλαδή άνθρωπος. Είμαι και αιώνιο Πνεύμα, το οποίο κατέβη εκ τού ουρανού. Εάν ήμουν μόνο σαρξ, κοινός άνθρωπος, τρωγόμενος και πινόμενος τίποτε δεν θα οφελούσα. Αλλά τώρα η σαρξ είναι ενωμένη με το αιώνιο Πνεύμα τής Θεότητός μου, το οποίο ζωοποιεί. Το βάθος τών λόγων, τα οποία σας λέγω, αναφέρονται εις το Πνεύμα τούτο και εις την ζωή, την οποία μεταδίδει το Πνεύμα».

Το «πνεύμα» δηλαδή για το οποίο γίνεται εδώ λόγος υπό τού Ιησού, ουδεμία σχέση έχει με την αξία τών λόγων τού Ιησού, αλλά με το αιώνιο Πνεύμα με το οποίο ήτο ενωμένος, δηλαδή τη Θεότητα! Παρομοία δε διατύπωσις έχουμε εις το Εβρ. Θ:14 εις το οποίο ο Χριστός «δια Πνεύματος αιωνίου Εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ...», δηλ. ο Χριστός, ο Οποίος ήτο ενωμένος (ως άνθρωπος) με το αιώνιο Πνεύμα, δηλ. τη Θεότητα, προσέφερε τον Εαυτό Του ως θύμα άμωμο στο Θεό.

Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, η Εταιρία Σκοπία σάς έχει υποσχεθεί (επίγεια) αιώνια ζωή. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο πλανάται και εις το οποίο πρέπει να δώσετε ικανοποιητική απάντηση: ‘Πώς θα έχετε αιώνια ζωή απέχοντες από αυτό που δίδει την αιώνιο ζωή;’

Για διαβάστε προσεκτικά τι λέγει το αψευδές στόμα τού Χριστού και τι διδάσκει το ψευδές στόμα τής Σκοπιάς. Η φράση: ‘ο τρώγων’ είναι έναρθρος επιθετική (αναφορική) μετοχή και μεταφράζεται ‘αυτός που τρώγει’, δηλαδή ‘ο οποιοσδήποτε που τρώγει’. Το μεν ένα, λοιπόν, στόμα υπόσχεται αιώνια ζωή εις ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ή αλλιώς εις τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ που μετέχει εις την ανάμνηση, δια τής βρώσεως και πόσεως τού σώματος και τού αίματός Του, και για να χρησιμοποιήσω μία προσφιλή προς εσάς ορολογία, δια τής λήψεως τών ‘εμβλημάτων τής αναμνήσεως’, το δε άλλο στόμα υπόσχεται αιώνια ζωή μέσω τής ‘ιερής υπηρεσίας’ και δια τής διακρατήσεως ακεραιότητος εις τον Ιεχωβά! Επειδή η Σκοπιά κηρύσσει άλλο ευαγγέλιο γι’ αυτόν δε τον λόγο και προτείνει άλλον τρόπο προς απόκτησιν αιωνίου ζωής.

«Όταν κάποιος είναι άνθρωπος ακεραιότητας με την ευρεία έννοια, αυτό τού δίνει βαθιά ικανοποίηση. Όταν είναι αξιόπιστος από την άποψη τού Θεού, αυτό θα τού φέρει αιώνιες ανταμοιβές. Σήμερα, «ένα μεγάλο πλήθος» αληθινών λάτρεων ετοιμάζεται να εισέλθει σε ένα νέο κόσμο ειρήνης και αρμονίας, με την προοπτική τής αιώνιας ζωής. (Αποκάλυψη 7:9) Πρέπει να διακρατούμε ακεραιότητα στα ουσιώδη ζητήματα τής ηθικής και τής λατρείας, παρά τις δοκιμασίες αυτού τού συστήματος πραγμάτων και τις πολλές δυσκολίες που μπορεί να επιφέρει ο Σατανάς. Να είστε βέβαιοι ότι, με τη δύναμη που δίνει ο Ιεχωβά, μπορείτε να επιτύχετε» (Σκοπιά 01.05.1997, σελ.7),

«Πόσο προνομιούχοι είμαστε να έχουμε τέτοια συμπαράσταση στο έργο που μας έχει αναθέσει ο Ιεχωβά! Η διακράτηση ακεραιότητας θα μάς κάνει να αινούμε τον Ιεχωβά, τον Θεό τής αλήθειας, σε όλη την αιωνιότητα. Θα μπορούσε οτιδήποτε να είναι πιο πολύτιμο από αυτό»; (Σκοπιά 01.03.2002, σελ.18),

«Πάνω από όλα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ανεκτίμητο προνόμιο που έχουμε να ευφραίνουμε την καρδιά τού Ιεχωβά τώρα και για πάντα. (Παροιμίες 27:11) Η πιστότητά μας μέχρι το θάνατο ή η συνεχιζόμενη διακράτηση τής ακεραιότητάς μας μέχρι το τέλος αυτού τού πονηρού συστήματος δείχνει στον Ιεχωβά τίνος το μέρος παίρνουμε στο ζήτημα τής παγκόσμιας κυριαρχίας. Πόση χαρά θα έχουμε τότε για το ότι θα ζούμε στον επίγειο Παράδεισο είτε μέσω επιβίωσης από τη μεγάλη θλίψη είτε μέσω θαυματουργικής ανάστασης»! (Σκοπιά 01.05.2005, σελ.21-22)

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ Η ΣΚΟΠΙΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ ΤΟΥ «ΠΟΛΛΟΥ ΟΧΛΟΥ» (ΜΑΤΘ. ΚΓ:14)

Το μεν ένα στόμα διδάσκει «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα», δηλαδή το αποτέλεσμα, τα οφέλη, που απορρέουν εκ τής μετοχής εις την βρώσιν και πόσιν τού σώματος και αίματος είναι η ανάσταση και η αιώνια ζωή, το δε άλλο στόμα ψευδο-διδάσκει, ότι η αιώνια ζωή δεν εξαρτάται εκ τής μετοχής εις ‘τα εμβλήματα τής αναμνήσεως’ («Η συμμετοχή στα εμβλήματα τής Ανάμνησης δεν δίνει αιώνια ζωή», Σκοπιά 01.03.1986, σελ.26), απλώς την ΗΔΗ αποκτηθήσα αιώνια ζωή, λόγω τής άνω κλίσεώς των, οι μετέχοντες την ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ, την ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ, την ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ δια τής μετοχής και λήψεως τών ‘εμβλημάτων’ τής Αναμνήσεως!!! «Κάθε χρόνο, καθώς συμμετέχουν στα εμβλήματα τής Ανάμνησης, δίνοντας έτσι μαρτυρία για την ουράνια ελπίδα τους, ανανεώνεται και βαθαίνει η εκτίμησή τους για το γεγονός ότι ανήκουν σε αυτή τη «νέα διαθήκη», μεσίτης τής οποίας είναι ο Χριστός». (Ενωμένοι στη λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού, έκδ.1983, σελ.115, παρ.13, η υπογράμμιση δική μας)

Το μεν ένα στόμα διδάσκει ‘Ο τρώγων’ δηλαδή Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, Ο ΟΠΟΙΩΣΔΗΠΟΤΕ (εννοείται προετοιμασμένος κατάλληλα υπό τού πνευματικού του) ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ή να κάνει ο Χριστός διακρίσεις, το δε έτερον στόμα τού κατ’εξοχήν ψευδοδιδασκάλου τής γενεάς μας (Σκοπιά 01.06.1973, σελ.342) διδάσκει ότι μία πολυάριθμη ομάδα ανθρώπων, γνωστή ως ‘πολύς όχλος’ ‘η ‘άλλα πρόβατα’ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ και γι’ αυτό ΔΕΝ δικαιούται να λαμβάνει εκ τού σώματος και αίματος τού Χριστού!!!

«Ωστόσο, τα «άλλα πρόβατα» δεν περιλαμβάνονται στη «νέα διαθήκη» που έχει γίνει με τον πνευματικό Ισραήλ, ούτε περιλαμβάνονται στη «διαθήκη . . . για μια βασιλεία», την οποία έκανε ο Ιησούς με αυτούς που εκλέγονται για να συμμετέχουν μαζί του σε ουράνια ζωή, και επομένως, όπως είναι κατάλληλο, δεν συμμετέχουν στα εμβλήματα της Ανάμνησης» (Ενωμένοι στη λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού, έκδ.1983, σελ.115, παρ.14, η υπογράμμιση δική μας)

Η Σκοπιά δηλαδή, με το να μην συμπεριλαμβάνει τα ‘άλλα πρόβατα’ εις την Καινή Διαθήκη, και να τα αποτρέπει από το να μετέχουν εις το σώμα και αίμα τού Χριστού, που είναι βασική προϋπόθεση για την ανάσταση και την αιώνια ζωή, τί κατ’ ουσίαν πράττει; Κλείνει την βασιλεία τών ουρανών έμπροσθεν τού πολλού όχλου! Ποιοι άλλοι εις την εποχή τού Χριστού έκαναν κάτι παρόμοιο; Ας διαβάσουμε ένα από τα πολλά ‘Ουαί’ που απηύθυνε ο Θεάνθρωπος εναντίον τών μονίμως αντιφρονούντων εις Αυτόν: «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλεία τών ουρανών έμπροσθεν τών ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τούς εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (ΜΑΤΘ. ΚΓ:14).

Και φθάσαμε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εις το ερώτημα το οποίο θέσαμε και προηγουμένως: Πώς σάς υπόσχεται η Σκοπιά αιώνια ζωή όταν απέχετε, όταν σάς αποτρέπει από την πηγή εκ τής οποίας ΠΗΓΑΖΕΙ αυτή η αιώνια ζωή; Πώς θα ζήσετε αιώνια, όταν δεν τρέφεστε με την τροφή η οποία ΔΙΔΕΙ την αιώνια ζωή; Και εις όσους εκ τών αναγνωστών, που ανήκουν εις την Εταιρία Σκοπιά, αυτή τη στιγμή αναλογισθούν, ότι ο Χριστός αυτά τα λόγια τα είπε εις τον στενό κύκλο τών μαθητών Του και όχι απευθυνόμενος εις τον ‘πολύ όχλο’, απαντούμε με ένα χωρίο εκ τού ιδίου κεφαλαίου τού Ιωάννου, που ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ είναι ικανό να δυναμιτίσει και να καταρρίψει την ψευδοδιδασκαλία τού...ψευδοδιδασκάλου, ο οποίος αναισχύντως και ανερυθριάστως ισχυρίζεται, ότι διδάσκει το Ευαγγέλιο τού Χριστού και όχι το...«ευαγγέλιο» τού Μπρούκλιν:

«Ότε ουν είδεν ο όχλος (πλήθος Μ.Ν.Κ.) ότι Ιησούς ουκ έστιν εκεί ουδέ οι μαθηταί αυτού, ανέβησαν αυτοί εις τα πλοία και ήλθον εις Καπερναούμ ζητούντες τον Ιησούν. 25. Και ευρόντες αυτόν πέραν τής θαλάσσης είπον αυτώ· ραββί, πότε ώδε γέγονας; 26. απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς και είπεν· αμήν αμήν λέγω υμίν, ζητείτε με, ουχ ότι είδετε σημεία, αλλ’ ότι εφάγετε εκ τών άρτων και εχορτάσθητε» (ΙΩΑΝ. ΣΤ:24-26).

Σε ΠΟΙΟΥΣ, λέγει το ιερό κείμενο, απευθύνεται ο Χριστός; Εις τον ΟΧΛΟ! Εις το σημείο ΑΥΤΟ, απευθυνόμενος εις τον ΟΧΛΟ που τον αναζητούσε, ξεκινάει η περίφημη ομιλία τού Χριστού περί τού μάνα ως τού ουρανίου άρτου που έφαγαν οι πατέρες τών Εβραίων (στίχ.31-32) και ο παραλληλισμός εκείνου τού άρτου με το ίδιο Του το σώμα, ως τον κατ’ εξοχήν ουράνιον άρτο που δίδει αιώνιο ζωή εις τον κόσμο (στίχ.32-50) και αμέσως μετά ακολουθούνε τα επίμαχα χωρία περί βρώσεως και πόσεως (ΑΠΟ ΑΠΑΝΤΕΣ) τού σώματος και αίματος Του, προς απόκτησιν ζωής αιωνίου (στίχ.51-56). Εφόσον λοιπόν ο Χριστός απευθύνεται εις τον ΟΧΛΟ, γιατί αποτρέπει η Σκοπιά τον ‘πολύ όχλο’ να μετάσχει τού σώματος και αίματος τού Χριστού; Πώς αλλιώς θα αποκτήσει αιώνια ζωή;

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΟΣ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κλείνοντας την ανάλυσή μας εις την παρούσα ομιλία τού Χριστού θα κάνουμε την εξής παρατήρηση. Η φράση τού Ιησού ‘ο τρώγων’, εκτός τού ότι δηλώνει τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ που μετέχει όπως προείπωμεν, ως μετοχή ενεστώτος που είναι, δηλώνει πράξη συνεχώς επαναλαμβανόμενη, σημαίνει πράξη που τελείται σε διάρκεια χρόνου. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι ‘η ανάμνηση τού θανάτου τού Ιησού’ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ, ΜΙΑ δηλαδή ΦΟΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ, όπως κακόδοξα διδάσκει και ποιεί ο ‘δούλος’, αλλά ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΧΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ!

Αγιογραφική επ’ αυτού μαρτυρία είναι αυτή τών ΠΡΑΞ. Β:42 «ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή τών αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει τού άρτου και ταις προσευχές».

Όσο η ‘διδαχή τών αποστόλων’, η ‘κοινωνία’ και ‘οι προσευχές’ εγένοντο ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ, άλλο τόσο εγένετο και η ‘κλάσις τού άρτου’! Για να το εκφράσουμε και αντιστρόφως, όπως ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ οι πρώτοι Χριστιανοί άκουγαν την ‘διδαχή τών αποστόλων’ δηλαδή το κήρυγμα τών αποστόλων, όπως ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ προέβαιναν εις διάφορες φιλανθρωπίες, ‘κοινωνία’ («τής δε ευποιίας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθε...» δηλαδή «να μην λησμονείτε να αγαθοεργείτε και να προβαίνετε εις φιλανθρωπία, να μεταδίδετε δηλαδή από τα αγαθά σας και εις τούς άλλους», ΕΒΡ. ΙΓ:16 ), και όπως ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ προσηύχοντο, έτσι και ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ τεμάχιζαν τον άρτο, έκαναν την ανάμνηση, δηλαδή κοινωνούσαν!

Αρχαιοτάτη μαρτυρία περί τής ‘κλάσεως τού άρτου’, να τελείται τουλάχιστον κάθε Κυριακή, δηλαδή περί τής εβδομαδιαίας τελετής τής Αναμνήσεως (για να εκφραστούμε συμφώνως προς την ορολογία τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά), αντλούμε από το πρωτοχριστιανικό κείμενο τής Διδαχής τών Αποστόλων που συνετάχθη εις τα τέλη τού 1^ου αρχές 2^ου αιώνος και αναφέρει τα εξής:

«Κατά Κυριακήν δε Κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτον και ευχαριστήσατε, προεξομολογησάμενοι τα παραπτώματα υμών, όπως καθαρά η θυσία υμών ή. 2. Πας δε έχων την αμφιβολίαν μετά τού εταίρου μη συνελθέτω υμίν, έως ου διαλλαγώσιν, ίνα μη κοινωθεί η θυσία υμών. 3. Αύτη γαρ εστίν η ρηθείσα υπό τού Κυρίου· Εν παντί τόπω και χρόνω προσφέρει μοι θυσίαν καθαράν· ότι βασιλεύς μέγας ειμί, λέγει Κύριος, και το όνομά μου θαυμαστόν εν τοις έθνεσι» (Διδαχή Αποστόλων, κεφ. 14)

Άξια παρατηρήσεως εις το ανωτέρω πρωτοχριστιανικό κείμενο είναι τα εξής:

α) Ξεκάθαρα η ‘κλάσις τού άρτου’ αποκαλείται ‘θυσία’ και μάλιστα δύο φορές, και

β) Αυτή η θυσία που τελείται κάθε Κυριακή, το κείμενο λέγει ότι είναι αυτή που έχει προφητευθεί υπό τού προφήτου Μαλαχίου Α:11 «Διότι από ανατολών ηλίου έως δυσμών αυτού το όνομά μου θέλει είσθαι μέγα μεταξύ τών εθνών· και εν παντί τόπω θέλει προσφέρεσθαι θυμίαμα εις το όνομά μου, και θυσία καθαρά· διότι μέγα θέλει είσθαι το όνομά μου μεταξύ τών εθνών, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων».

Εδώ προφητεύεται η επιστροφή τών εθνών (εφόσον το όνομα τού Θεού θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται από τα έθνη) και η προσφορά θυμιάματος και καθαράς θυσίας, όχι πλέον εις ένα τόπο, την Ιερουσαλήμ, αλλά εν παντί τόπω. Η προφητεία λοιπόν αφορά την Μεσσιανική εποχή και πρόκειται για την θυσία τού καθαρού και αμώμου Κυρίου, η οποία τελείται επί τής ιεράς τραπέζης τού Χριστιανισμού (πρβλ. «Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων» Α΄ ΚΟΡ. Ι:21), παντού όπου υπάρχει η Εκκλησία, από περάτων έως περάτων τής γης!

Και για όσους σκεφτούν ότι η Διδαχή τών Αποστόλων δεν είναι έγκυρο βιβλίο ή έχει νοθευτεί απαντούμε προκαταβολικά ότι η συγκεκριμένη αναφορά είναι εγκυρότατη, διότι παρομοία διατύπωση έχει και ο τής αυτής χρονικής περιόδου με την Διδαχή απολογητής τού Χριστιανισμού Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς, ο οποίος εις το έργο του ‘Διάλογος προς Τρύφωνα’, αφού αναφέρει την συγκεκριμένη προφητεία τού Μαλαχίου, λέγει τα εξής:

«Περί δε τών εν παντί τόπω υφ’ ημών τών εθνών προσφερομένων αυτώ θυσιών, τουτέστι τού άρτου τής ευχαριστίας και τού ποτηρίου ομοίως τής ευχαριστίας, προλέγει τότε, ειπών και το όνομα αυτού δοξάζειν ημάς, υμάς δε βεβηλούν» (Ιουστίνου Φιλοσόφου και Μάρτυρος, Διάλογος προς Τρύφωνα, κεφ.41, παρ.3, Patrologia Graeca, τόμ.6, στ.564CD).

Το ότι όμως η Διδαχή τών Αποστόλων είναι έγκυρο βιβλίο κι ότι μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες εξ αυτού ο ‘δούλος’ το ομολογεί ξεκάθαρα εις την

Σκοπιά 01.02.1992, σελ.19 «Μια από τις πρώτες μη Βιβλικές διακηρύξεις Χριστιανικής πίστης βρίσκεται σ’ ένα βιβλίο που αποτελείται από 16 μικρά κεφάλαια και είναι γνωστό ως Η Διδαχή ή αλλιώς Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων. Μερικοί ιστορικοί το τοποθετούν χρονολογικά πριν από ή γύρω στο έτος 100 Κ.Χ. Ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Η Διδαχή ασχολείται με πράγματα που θα χρειαζόταν να μάθουν οι άνθρωποι για να γίνουν Χριστιανοί».(Τα έντονα δικά μας)

Κι αφού η Σκοπία θεωρεί το βιβλίο τής Διδαχής τών Αποστόλων ‘Διακήρυξη Χριστιανικής πίστεως’ γιατί δεν εφαρμόζει και όλα τα υπόλοιπα που καταγράφονται εις αυτό, όπως νηστεία Τετάρτης και Παρασκευής («υμείς δε νηστεύσατε Τετράδα και Παρασκευήν», κεφ.8), ειδική ιεροσύνη τών Προφητών («πάσαν ουν απαρχήν γεννημάτων ληνού και άλωνος, βοών τε και προβάτων λαβών δώσεις την απαρχήν τοις προφήταις· αυτοί γαρ εισίν οι αρχιερείς υμών», κεφ.13), καθώς και χειροτονία επισκόπων και διακόνων και ΟΧΙ ‘διορισμό’ όπως αντιγραφικώς αλλά και αντιπαραδοσιακώς (συμφώνως προς την παράδοση τής Διδαχής) εφαρμόζει η Σκοπιά; («Χειροτονήσατε ουν εαυτοίς επισκόπους και διακόνους αξίους τω Κυρίω...», κεφ.15)

Κι επειδή ενδεχομένως κάποιοι αναγνώστες ενιστάμενοι είπουν, ότι εις τις Πράξεις τών Αποστόλων με την φράση ‘κλάσις τού άρτου’, δεν υπονοείται η ανάμνησις, αλλά τα γεύματα που εγένοντο εις τα σπίτια τών πρώτων Χριστιανών, θα απαντήσουμε και αγιογραφικώς αλλά και με την αρχαιοτάτη μαρτυρία τού Αγίου Ιγνατίου τού Θεοφόρου, τού μαθητού τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου, ο οποίος εις το τέλος τής προς Εφεσίους επιστολής, λέγει τα εξής:

«...υπακούoντες τω επισκόπω και τω πρεσβυτερίω, απερισπάστω διανοία· έναν άρτο κλώντες, ό εστιν φάρμακον αθανασίας, αντίδοτος τού μη αποθανείν, αλλά ζην εν Θεώ δια Ιησού Χριστώ, καθαρτήριον αλεξίκακον» (Ιγνατίου Θεοφόρου, προς Εφεσίους Επιστολή, κεφ.20, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.756Α).

Ο άρτος τον οποίον κλώμεν, λέγει ο Άγιος Ιγνάτιος, δεν είναι ένας κοινός άρτος ενός Κυριακού Δείπνου, ούτε είναι σύμβολο τού σώματος τού Χριστού, αλλά αυτός ο άρτος είναι φάρμακον αθανασίας και αντίδοτο τού (πνευματικού) θανάτου! Εξ αυτού, δηλαδή, τού άρτου απορρέει η αθανασία κι ο μετέχων τούτου τού άρτου δεν πεθαίνει πνευματικά. Ποια λόγια τού Χριστού μάς θυμίζει αυτή η ομολογία τού Αγίου Ιγνατίου;

Να λοιπόν η απόλυτος συμφωνία μεταξύ Ευαγγελίου και πρώτων Πατέρων, φορέων τής Αποστολικής Παραδόσεως. Πατέρων που η Σκοπιά θέλει να μάς πείσει ότι είναι τα ζιζάνια τα οποία κυριάρχησαν τού σίτου, για τον απλούστατο λόγο, ότι αυτοί οι Πατέρες αποδεικνύουν τον ‘δούλο’ Ψευδοδιδάσκαλο, οπότε πρέπει να σπιλωθούν ή να πεισθούν οι ακόλουθοί της, ότι τα γραπτά τους έχουν νοθευτεί (εφόσον ομιλούν περί Χριστού Θεού, αθανασίας ψυχής, Άδου – κολάσεως, Θείας Κοινωνίας ως σώματος και αίματος Χριστού, Θυσιαστηρίου – Θυσίας – Ειδικής Ιεροσύνης) ή ακόμη να πεισθούν, ότι αποτελούν μέρος τής Εκκλησίας που απεστάτησε, άρα τα γραπτά τους δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Και ιδού το τεκμήριου που αποδεικνύει τού λόγου μας το ασφαλές:

«Η αποστασία αυτή ήταν ‘ήδη σε δράση’ στις μέρες τού Παύλου. Ωστόσο, αποκαλύφθηκε πλήρως μόνο μετά το θάνατο τών αληθινών αποστόλων τού Ιησού, όταν απομακρύνθηκε ο «κωλύων» από ανάμεσά τους. (2 Θεσσαλονικείς 2:6, 7) Σιγά-σιγά άρχισε να εμφανίζεται μια τάξη κληρικών. Στις αρχές τού δεύτερου αιώνα μ.Χ., ο Ιγνάτιος, «επίσκοπος» της Αντιόχειας, έγραψε για μια ιεραρχία με τρεις βαθμίδες δηλαδή για επίσκοπο, πρεσβύτερο (ιερέα) και διάκονο. «Ο άνθρωπος τής ανομίας» άρχισε να παίρνει μορφή. Αλλά ο «εκκλησιαστικός πατέρας» που οργάνωσε πραγματικά την τάξη τού κλήρου σε σύστημα ιεραρχίας ήταν ο Κυπριανός, «επίσκοπος» τής Καρχηδόνας στη Βόρεια Αφρική, ο οποίος πέθανε το 258 μ.Χ. Το επίσημο Λεξικό της Καθολικής Θεολογίας αναφέρει ότι ο Κυπριανός σχεδίασε μια ιεραρχία εφτά βαθμίδων, με απόλυτο μονάρχη στην υψίστη θέση τον επίσκοπο. Κάτω απ’ αυτόν ήταν οι ιερείς, οι διάκονοι, οι υποδιάκονοι, οι βοηθοί των ιερέων (υπηρέτες), οι αναγνώστες και οι εξορκιστές. Αργότερα προστέθηκε στη Δυτική, Λατινική, ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μια ογδόη βαθμίδα—ο θυρωρός—ενώ η Ανατολική ή Ελληνική Εκκλησία, εγκατέστησε μια ιεραρχία με πέντε βαθμίδες. Έτσι, ήδη τον τρίτο αιώνα μ.Χ., είχε «αποκαλυφθεί» πλήρως ο σύνθετος «άνθρωπος τής ανομίας,» δηλαδή η αποστατική Χριστιανική τάξη τού κλήρου. Συνεχίστηκε στο πέρασμα των αιώνων και υπάρχει μέχρι σήμερα σ’ όλες τις εκκλησίες και τις αιρέσεις τού λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου που έχουν μια ειδική τάξη λειτουργών ή κληρικών». (Σκοπιά 15.01.1984, σελ.12-13)

«Εν δε τη μία τών σαββάτων συνηγμένων τών μαθητών κλάσαι άρτον, ο Παύλος διελέγετο αυτοίς, μέλλων εξιέναι τη επαύριον, παρέτεινέ τε τον λόγον μέχρι μεσονυχτίου. 8. Ήσαν δε λαμπάδες ικαναί εν τω υπερώω ού ημεν συνηγμένοι. 9. Καθήμενος δε τις νεανίας ονόματι Εύτυχος επί τής θυρίδος, καταφερόμενος ύπνω βαθεί διαλεγομένου τού Παύλου επί πλείον, κατενεχθείς από τού ύπνου έπεσεν από τού τριστέγου κάτω και ήρθη νεκρός. 10. Καταβάς δε ο Παύλος επέπεσεν αυτώ και συμπεριλαβών είπε· μη θορυβείσθε· η γαρ ψυχή αυτού εν αυτώ εστίν. 11. Αναβάς δε και κλάσας άρτον και γευσάμενος, εφ’ ικανόν τε ομιλήσας άχρις αυγής, ούτως εξήλθεν» (ΠΡΑΞ. Κ:7-11) δηλ.

«Κατά την πρώτη δε ημέρα τής εβδομάδος (την Κυριακή) οι μαθητές (οι Χριστιανοί) ήσαν συγκεντρωμένοι για την κλάση τού άρτου, ο Παύλος τούς μιλούσε, κι επειδή επρόκειτο να αναχωρήσει την επομένη ημέρα, παρέτεινε τον λόγο μέχρι τα μεσάνυχτα. 8. Εις το ανώγειο δε τού σπιτιού, όπου ήμασταν συγκεντρωμένοι, υπήρχαν αρκετές λαμπάδες. 9. Κάποιος δε νεαρός ονομαζόμενος Εύτυχος καθόταν επάνω εις το παράθυρο. Και βυθιζόμενος εις ύπνο βαθύ, επειδή ο Παύλος παρέτεινε τον λόγο, καταβλήθηκε από τον ύπνο και έπεσε από τον τρίτο όροφο κάτω, και τον σήκωσαν νεκρό. 10. Τότε ο Παύλος κατέβηκε, έπεσε επάνω του, τον αγκάλιασε και είπε: «Μην ανησυχείτε, διότι η ψυχή του (επανήλθε και) είναι μέσα του». 11. Έπειτα ανέβηκε και έκανε την κλάση τού άρτου (τέλεσε δηλαδή την Θεία Ευχαριστία) και έφαγε. Και αφού μίλησε ακόμη αρκετά, μέχρι την αυγή, έτσι ανεχώρησε».

Εις την παράθεση αυτή βλέπουμε να συνδιάζονται ταυτοχρόνως τρία πράγματα: 1) τεμαχισμός άρτου, 2) κήρυγμα, 3) συγκεκριμένη ημέρα, τη μία των Σαββάτων, την Κυριακή. Τι μάς διδάσκει αυτό;

Πρώτον, ότι ήδη από την εποχή τών Αποστόλων είχε ξεχωρισθεί η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, η Κυριακή, και είχε αφιερωθεί εις την ομαδική λατρεία τού Κυρίου.

Δεύτερον, κατά την σύναξη τών πιστών εγένετο το Κυριακό δείπνο, ετελείτο δηλαδή η Θεία Ευχαριστία, τεμαχίζετο ο Άρτος τής Ευχαριστίας και κοινωνούσαν οι πιστοί. Η τέλεση τής Θείας Ευχαριστίας ήτο το κέντρο τής λατρείας.

Τρίτον, συνδεδεμένο με την Ευχαριστία, και γενικώτερα τη λατρεία, ήταν το κήρυγμα. Και τώρα, αγαπητοί αιρετικοί, σάς ερωτούμε: Πιστεύετε ότι αυτή η ‘κλάσις τού άρτου’ που αναφέρεται εδώ είναι ένα απλό δείπνο; Και για ποίο λόγο μνημονεύει ο Λουκάς, ο συγγραφέας τών Πράξεων, την ΗΜΕΡΑ; Κι αν είναι ένα απλό δείπνο, ο ξαφνικός θάνατος τού Ευτύχου, ΜΟΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΔΙΕΚΟΨΕ; Δεν διέκοψε ΟΛΩΝ τών συνηγμένων Χριστιανών το δείπνο; Κι αφού διέκοψε το δείπνο εις άπαντες, γιατί εις τον στίχ.11 ο Λουκάς μνημονεύει συγκεκριμένα τον Παύλο, ότι ΑΥΤΟΣ συνέχισε την κλάση τού άρτου που διεκόπη; Μόνον τού Παύλου το φαΐ διεκόπη εις την μέση;

Άρα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι ευνόητο, ότι ΑΛΛΗ είναι η εξήγηση που πρέπει να δώσουμε όσον αφορά την έννοια τής ‘κλάσεως τού άρτου’! Μνημονεύεται, λοιπόν, μόνον ο Παύλος ως συνεχιστής τής ‘κλάσεως τού ‘άρτου’, διότι απλούστατα ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ είχε το δικαίωμα τής τελέσεως τού Μυστηρίου τής θείας Κοινωνίας, όπως σήμερα το δικαίωμα αυτό το έχουν ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ και όχι ο οποιοσδήποτε με σακκάκι και γραβατούλα, όπως ποιουν οι «ποιμένες» τών αιρετικών! Δεν ηδύνατο δηλαδή να συνεχίσει άλλος την ‘κλάση τού άρτου’ που διεκόπη αποτόμως παρά ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ!

Η ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΕΙΣ ΤΙΣ ΠΡΑΞ. ΚΑ:20

Δεύτερο χωρίο το οποίο αποδεικνύει ότι η φράσις ‘κλάσις άρτου’ υπονοεί την Θεία Ευχαριστία ή την ‘ανάμνηση’ είναι το Α΄ ΚΟΡ. Ι:16-17 «Το ποτήριον τής ευλογίας ό ευλογούμε, ουχί κοινωνία τού αίματος τού Χριστού εστί; Τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία τού σώματος τού Χριστού εστί. Ότι είς άρτος, έν σώμα οι πολλοί εσμέν· οι γαρ πάντες εκ τού ενός άρτου μετέχομεν»;

Εδώ ο Παύλος κάνει δύο ρητορικές ερωτήσεις εις τις οποίες εξυπακούεται ως απάντηση το ‘Ναι’. Τι μάς λέει, ότι είναι η ‘κλάσις τού άρτου’ αγαπητοί αιρετικοί; Μάς λέει ότι είναι Κυριακό δείπνο ή κοινωνία με το σώμα τού Χριστού, και άρα τέλεση Θείας Ευχαριστίας; Και προσέξτε επίσης, ότι ο Παύλος λέγει, ότι εις την τέλεση τής αναμνήσεως μετέχουν ‘ΠΑΝΤΕΣ’, ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ δηλαδή οι Χριστιανοί. Και ξέρετε πόσοι ήσαν οι Χριστιανοί την εποχή που ζούσαν οι Απόστολοι; ΑΡΚΕΤΕΣ ΜΥΡΙΑΔΕΣ! «Οι δε (εν Ιεροσολύμοις πρεσβύτεροι) ακούσαντες εδόξαζον τον Κύριον, είπόν τε αυτώ (τω Παύλω)· θεωρείς, αδελφέ, πόσαι μυριάδες εισίν Ιουδαίων τών πεπιστευκότων, και πάντες ζηλωταί τού νόμου υπάρχουσι» (ΠΡΑΞ. ΚΑ:20).

Και εν προκειμένω οι ‘πεπιστευκότες’ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ, διότι συμφώνως προς τον στίχ.19 ο Παύλος διηγείται προς τον Ιάκωβον και τούς πρεσβυτέρους τής Ιερουσαλήμ τα μεγαλεία που εποίησε ο Θεός ΕΙΣ ΤΑ ΕΘΝΗ «Και ασπασάμενος αυτούς εξηγείτο καθ’ έναν έκαστον ών εποίησεν ο Θεός εν τοις έθνεσι δια τής διακονίας αυτού».

Για ανοίξτε τώρα, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, την Μετάφραση Νέου Κόσμου να διαβάσουμε την μετάφραση εις το αντίστοιχο χωρίο:

«Αφού το άκουσαν αυτό, άρχισαν να δοξάζουν τον Θεό και τού είπαν: ‘Βλέπεις, αδελφέ, πόσες χιλιάδες είναι οι πιστοί ανάμεσα στους Ιουδαίους· και είναι όλοι ζηλωταί για το Νόμο» (ΠΡΑΞ. ΚΑ:20, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

«After hearing this they began to glorify God, and they said to him: “You behold, brother, how many thousands of believers there are among the Jews; and they are all zealous for the Law» (ΠΡΑΞ. ΚΑ:20, Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας https://www.jw.org/en/publications/bible/nwt/books/acts/21).

Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, κάντε τον κόπο και ανοίξτε την μετάφραση τού Νεοφύτου Βάμβα ή ανοίξτε ένα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κριτικό κείμενο, είτε το κριτικό κείμενο τών Bruce M. Metzger, Kurt Aland, Carlo M. Martini, Johannes Karavidopoulos, Barbara Aland, οποιαδήποτε εκδόσεως (1966, 1968, 1975, 1983, 1993), είτε την Κριτική Έκδοση Καινής Διαθήκης (Novun Testamentum Graece) υπό τού μεγάλου Βιβλικού επιστήμονος Constantinus Tischendorf έκδ.Λειψίας, 1891, ή ακόμη και αυτήν την έκδοση τού Ελληνικού κειμένου τής Καινής Διαθήκης τών Βrooke Foss Westcott & Fenton John Anthony Hort, οποιαδήποτε εκδόσεως (1881, 1896, 1943), εις την οποία δήθεν εβασίσθη η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, όπως ισχυρίζεται η Σκοπιά τής 15.03.1983, σελ. 31 «Έτσι, τα αναμφισβήτητα λόγια απορρίφθηκαν από τούς λόγιους Β.Φ. Γουέστκοττ και Φ.Ζ.Α. Χόρτ όταν ετοίμαζαντο κύριο Ελληνικό κείμενό τους, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ‘Μετάφραση Νέου Κόσμου τών Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών’». Και τονίζουμε το δήθεν, διότι εάν πραγματικά είχε βασιστεί εις αυτό το κριτικό κείμενο ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΤΕΧΝΙΕΝΤΩΣ την λεξούλα ‘ΜΥΡΙΑΔΕΣ’ σε ‘ΧΙΛΙΑΔΕΣ’!

Μπορείτε, αγαπητοί Μάρτυρες, να υποψιαστείτε για ποίο λόγο η Σκοπιά προέβει εις ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΓΡΑΦΩΝ; Διότι απλούστατα, επειδή το ‘μυριάδες’ σημαίνει μερικές ‘δεκάδες χιλιάδων’ πιστών Χριστιανών, ΧΡΙΣΜΕΝΩΝ δηλαδή, ΗΔΗ από την εποχή των Αποστόλων, και ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞ ΙΟΥΔΑΙΩΝ, κι επειδή αυτή η λεξούλα ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ το οικοδόμημα τού ‘δούλου’ περί περιορισμένου αριθμού χρισμένων που θα πάνε εις τον ουρανό (144.000), έπρεπε να βρεθεί τρόπος να περιοριστεί ο αριθμός τους. Κι έτσι η Σκοπιά δεν δίστασε να επέμβει, ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, επί τού ιερού κειμένου και να το φέρει εις τα μέτρα της!

Κι έτσι, από αρκετές δεκάδες χιλιάδων που ήσαν οι ΕΞ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΜΟΝΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, μη λαμβανομένου υπ’ όψει, μη καταμετρημένων δηλαδή τών εθνικών, κι επειδή ενδέχεται ο αριθμός τών 144.000 χρισμένων να είχε ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ, δι’ αυτής τής παραποιήσεως τού κειμένου, από μερικές ‘δεκάδες χιλιάδων’ σε ‘μερικές χιλιάδες’, οι ‘χρισμένοι’ περιορίζονται εις ολίγες χιλιάδες, για να υπάρξει χώρος και για τούς μεταγενεστέρους τού 19^ου και 20^ου αιώνος!!! Η παραποίηση τού κειμένου εις όλο της το μεγαλείο!

Το ότι κάποιοι Έλληνες καθηγητές Πανεπιστημίου, καθώς και αρκετές μεταφράσεις εις την Αγγλική, μετέφρασαν το ‘μυριάδες’ εις ‘χιλιάδες’ αυτό δεν δικαιώνει την Μετάφραση Νέου Κόσμου, εφόσον το Ευαγγέλιο εγράφη εις την Ελληνική κι εμείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο τής αμέσου επαφής με την γλώσσα τού πρωτοτύπου κειμένου. Ενώ δηλαδή το ιερό κείμενο εγράφη εις την Κοινή Ελληνική, εμείς οι Έλληνες για να το αποδώσουμε εις την Νέαν Ελληνική θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψει τις Αγγλικές μεταφράσεις και με την βάση την μετάφραση αυτών θα γίνει και η δική μας μετάφραση; Για να καταλάβουμε δηλαδή τι λέει το Ελληνικό κείμενο θα πρέπει να ανατρέξουμε εις τις Αγγλικές μεταφράσεις; Αυτό δεν έχει κάνει και η Ελληνική Μετάφραση Νέου Κόσμου; Εις την αντίστοιχη Αγγλική Μετάφραση Νέου Κόσμου δεν έχει βασισθεί; Μα τι λογική είναι τέλος πάντων αυτή;

ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΟΡΘΑ ΤΟ ΠΡΑΞ. ΚΑ:24

Ορθή μετάφραση τού επιμάχου χωρίου έχουν διατυπώσει οι εξής μεταφράσεις:

«And they, when they had heard his statement, gave the glory to God. Then they said, "You see, brother, how many tens of thousands of Jews there are among those who have accepted the faith, and they are all zealous upholders of the Law.» (Weymouth New Testament).

«On hearing it, they praised God; but they also said to him, "You see, brother, how many tens of thousands of believers there are among the Judeans, and they are all zealots for the Torah» (Τhe Complete Jewish Bible, 1998).

«And they having heard it glorified God, and said to him, Thou seest, brother, how many myriads there are of the Jews who have believed, and all are zealous of the law» (The Darby Bible, 1844/1890).

«And when they heard, they glorified Aloha. And they said to him, Thou seest, our brother, how many myriads there are in Jihud who believe, and all of them are zealous for the law» (Peshitta – Etheridge Translation, 1849).

«When they heard this report, they glorified God, and said to him,You are noticing, brother, how many tens of thousands of Jews there are who have believed, and all are avid for the law» (MacDonald Idomatic Traslation).

«And when they heard [it] they glorified God. And they said to him: Our brother, Thou seest how many myriads there are in Judaea who have believed: and these are all zealous for the law». (Peshitta – James Murdoc, Translation, 1852).

«And when they heard it, they glorified the Lord. And they said to him, "You see, brother, how many myriads of Jews there are who have believed, and they are all zealous for the law;» (New King James Version with codecs, 1982).

«and they having heard, were glorifying the Lord. They said also to him, 'Thou seest, brother, how many myriads there are of Jews who have believed, and all are zealous of the law» (Young’s Literal Traslation, 1862/1898)

Το εάν τώρα υπάρχουν και ελάχιστοι Έλληνες καθηγητές που έκαναν το ίδιο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κάθε μεταφραστής πρέπει να έχει υπ’ όψει του το δόγμα τής Σκοπιάς κι αναλόγως να μεταφράζει.

Η Σκοπιά, λοιπόν, κατέφυγε εις την προσφιλή της μέθοδο. Την μέθοδο που κατέχει καλύτερα από τον καθένα, και χωρίς φραγμούς, όσον αφορά εις τις ψυχές τών πιστών που παρασύρει εις την απώλεια - εφόσον αλλοίωση τού κειμένου συνεπάγεται και πνευματικός θάνατος «...ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς λαλών (ο Παύλος) εν αυταίς περί τούτων, εν οίς εστί δυσνόητα τινά, ά οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν» (Β΄ ΠΕΤΡ. Γ:16) - προέβη εις καθαράν αλλοίωση τού νοήματος τού κειμένου οδηγώντας έτσι τούς ακολούθους της εις ‘ταχινήν απώλειαν’ (πρβλ. «Εγένοντο δε ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν» Β΄ ΠΕΤΡ. Β:1).

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΟΣ «ΟΣΑΚΙΣ» ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Ότι δε ‘ο τρώγων’ δηλώνει το συνεχώς και δίχως χρονικούς περιορισμούς επαναλαμβανόμενο, επ’ αυτού συμφωνεί κι επαυξάνει και αυτός ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΝΑΝ, ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, ο οποίος εις την Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24-26 λέγει τα εξής:

«λάβετε φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. 25. Ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων· τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εστίν εν τω αίματί μου· τούτο ποιείτε, οσάκις αν πίνητε, εις την εμήν ανάμνησιν· 26. οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον τού Κυρίου καταγγέλετε, άχρις ού αν έλθη».

«‘Λάβετε, φάγετε. Αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για εσάς. Αυτό να κάνετε σε ανάμνησή μου’. 25. Επίσης μετά το δείπνο προσέφερε και το ποτήριο λέγοντας: ‘Αυτό το ποτήρο είναι η νέα διαθήκη, που επικηρώνεται με το αίμα μου’. Κάθε φορά που θα πίνετε από αυτό το ποτήριο, να το κάνετε σε ανάμνησή μου’. 26. Κάθε φορά δηλαδή που τρώγετε αυτόν τον άρτο, και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύσσετε τον θάνατο τού Κυρίου, μέχρι να έλθει».

«This means my body which is in your behalf. Keep doing this in remembrance of me. 25. He did likewise respecting the cup also, after he had the evening meal, saying: “This cup means the new covenant by virtue of my blood. Keep doing this, as often as you drink it, in remembrance of me.” 26. For as often as you eat this loaf and drink this cup, you keep proclaiming the death of the Lord, until he arrives». (Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας https://www.jw.org/en/publications/bible/nwt/books/1-corinthians/11)

«Αυτό σημαίνει το σώμα μου που είναι για χάρη σας. Εξακολουθείστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου. 25. Και με το ποτήρι έκανε το ίδιο, αφού δείπνησε, λέγοντας: ‘Αυτό το ποτήρι σημαίνει τη νέα διαθήκη που έχει ως βάση το αίμα μου. Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό, όποτε το πίνετε, σε ανάμνησή μου’. 26. Διότι όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήρι, εξακολουθείτε να εξαγγέλετε το θάνατο τού Κυρίου, ωσότου αυτός έρθει» (Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997)

Το ‘οσάκις’ είναι χρονικό επίρρημα και μεταφράζεται: ‘κάθε φορά’ ή ‘όσες φορές’. Άρα εις αυτήν την έκφραση που χρησιμοποιεί ο Απόστολος για να περιγράψει την Ανάμνηση, δεν υπάρχει κάποιος χρονικός περιορισμός. Ούτε το συγκεκριμένο επίρρημα υπονοεί ‘άπαξ τού έτους’! Αντιθέτως, υπαινίσεται, ότι η ανάμνηση δύναται να τελείται οποιανδήποτε χρονική στιγμή!

Εις δε την μετάφραση τής Σκοπιάς τώρα, έχει συμβεί το εξής τραγελαφικό: Εις μεν την Αγγλική Μετάφραση το ‘οσάκις’ έχει αποδοθεί ορθώς, εις δε την Ελληνική εντελώς λανθασμένα! Το τραγελαφικό, λοιπόν, τής υποθέσεως είναι, ότι η Αγγλική μετάφραση (‘as oftten as’ = ‘όσες φορές’) αποδίδει ορθώς το ‘οσάκις’ (βλέπε Greek-English Lexicon υπό Henry George Liddell & Robert Scott, έκδ.1996, σελ.1260, λήμμα ‘οσάκις’) ενώ η Ελληνική μετάφραση ‘όποτε’ να απέχει παρασάγγας!

Οι Έλληνες δηλαδή μεταφραστές, δεν έκαναν καν τον κόπο να ανοίξουν ένα Λεξικό τής Ελληνικής Γλώσης και να ελέγξουν για την ορθή απόδοση τού αρχαιοελληνικού επιρρήματος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αγνόησαν και την αντίστοιχη Αγγλική μετάφραση, διότι το ‘όποτε’ (ή οποτεδήποτε) είναι η αντίστοιχη μετάφραση τής Αγγλικής λέξεως ‘anytime’ ή ‘whenever’ κι όχι τής ‘as oftten as’. Λέμε π.χ. «He can call me whenever. I don’t mind’ δηλαδή «Μπορεί να με πάρει τηλέφωνο οποτεδήποτε θέλει (ή όποτε να’ναι, ή ανά πάσα στιγμή). Δεν με πειράζει». Ή «Πέρνα όποτε (ή οποτεδήποτε) θέλεις». Ή «Θα’ρθει όταν και όποτε θέλει». Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν μία πράξη που θα πραγματοποιηθεί σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή αλλά δεν προϋποθέτει και την συχνή ή τακτική επανάληψη αυτής. Άλλο, λοιπόν, είναι «Όποτε κάνω κάτι» και άλλο «Κάθε φορά που κάνω κάτι».

«Τι σημαίνουν τα λόγια του Παύλου: ‘Οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον τού Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι τής ελεύσεως αυτού’; Η λέξη ‘οσάκις’ υποδηλώνει ότι οι πιστοί, χρισμένοι Χριστιανοί θα μετείχαν από τα εμβλήματα τής Ανάμνησης συχνά μέχρι τότε που θα πέθαιναν, και στη συνέχεια επρόκειτο να αναστηθούν σε ουράνια ζωή. Έτσι, θα διακήρυτταν συχνά ενώπιον τού Θεού και τού κόσμου την πίστη τους στην προμήθεια τής θυσίας τού Ιησού την οποία έκανε ο Ιεχωβά». (Σκοπιά 15.03.1993, σελ.5)

Όταν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, λέμε ότι κάνω κάτι συχνά, εννοούμε ότι αυτό γίνεται ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ;;;

Άξιον παρατηρήσεως είναι ότι ο Παύλος λέγει, ότι ο Χριστός, όταν παρέδιδε το μυστήριο τής Θείας Ευχαριστίας, είπε τα εξής: «λάβετε φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον». Η μετοχή ‘κλώμενον’ προέρχεται από το ρήμα ‘κλάω-κλω’ που σημαίνει ‘θραύω’, ‘σπάζω’, ‘κόπτω εις τεμάχια’. Εάν η ανωτέρω φράση εσήμαινε «τούτο συμβολίζει το σώμα μου το υπέρ υμών τεμαχιζόμενον», τότε θα έπρεπε να δεχθούμε ότι το σώμα τού Χριστού ετεμαχίσθη επί σταυρού, το οποίο είναι άτοπο.

Εδώ όμως γεννάται ένα ερώτημα: Αφού επί σταυρού το σώμα τού Χριστού έμεινε ανέπαφο, όπως και είχε προφητευθεί: «ἐν οἰκίᾳ μιᾷ βρωθήσεται καὶ οὐκ ἐξοίσετε ἐκ τῆς οἰκίας τῶν κρεῶν ἔξω καὶ ὀστοῦν οὐ συντρίψετε ἀπ' αὐτοῦ» (ΕΞΟΔ. ΙΒ:46 Ο΄), «οὐ καταλείψουσιν ἀπ' αὐτοῦ εἰς τὸ πρωὶ καὶ ὀστοῦν οὐ συντρίψουσιν ἀπ' αὐτοῦ κατὰ τὸν νόμον τοῦ πασχα ποιήσουσιν αὐτό (ΑΡΙΘΜ. Θ:12 Ο΄) και «Φυλάσσει Κύριος πάντα τα οστά αυτών (τών δικαίων), έν εξ αυτών ου συντριβήσεται» [(ΨΑΛΜ. ΛΔ:20 (ΛΓ:21 Ο΄)] και επιβεβαίωσε και ο Ιωάννης: «Εγένετο γαρ ταύτα, ίνα η γραφή πληρωθή, οστούν ου συντριβήσεται αυτού» (ΙΩΑΝ. ΙΘ:36), τότε ΠΟΥ το σώμα τού Χριστού έγινε ή γίνεται ‘θραύσματα’, ‘τεμάχια’;

Η απάντηση είναι μία και μοναδική: Έγινε κατά την παράδοση τού Μυστηρίου εις τούς μαθητές και γίνεται επί τής Αγίας Τραπέζης κατά την ώρα τής Θείας Ευχαριστίας, οσάκις τελείται το συγκεκριμένο Μυστήριο. Άρα, λοιπόν, αφού κατά την τελετή τής Αναμνήσεως (κατά την ορολογία τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά) ή, καθ’ ημάς, κατά την παράδοση τού Μυστηρίου τής Θείας Ευχαριστίας, έχουμε χωριστά το σώμα τού Χριστού (σε κλάσματα) και χωριστά το αίμα, ΤΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΘΥΣΙΑ!

Κατά το τελευταίο δείπνο Του, ο Χριστός ετέλεσε προκαταβολικώς τη θυσία τού Γολγοθά κατά τρόπο αναίμακτο και μυστυριώδη. Θυσία εις την Παλαιά Διαθήκη είναι ο διαχωρισμός τού αίματος τού προς θυσίαν ζώου, από το σώμα. Αυτός ο διαχωρισμός συνιστά την θυσία. Το ίδιο ακριβώς που έκανε και ο Χριστός. Μοίρασε εις τούς μαθητές Του χωριστά το σώμα Του και χωριστά το αίμα Του!

Επίσης θυσία εις την Παλαιά Διαθήκη συνιστά η ΜΕΤΑΒΟΛΗ σε θύμα τού προς θυσίαν ζώου. Το προς θυσίαν δηλαδή ζώο ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΤΑΙ από απλός αμνός που είναι ΠΡΟ τής θυσίας σε ΘΥΜΑ μετά την σφαγή! Αυτή δηλαδή η ΜΕΤΑΒΟΛΗ συνιστά και ΘΥΣΙΑ! ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ συνέβη και εις τον Μυστικό Δείπνο, κατά τον οποίον ο Χριστός ΜΕΤΕΒΑΛΕ τον άρτο σε ΣΩΜΑ και τον οίνο σε ΑΙΜΑ! Έχουμε δηλαδή, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά και παντός είδους Προτεστάντες, εις τον Μυστικό Δείπνο ΘΥΣΙΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ, όσο κι αν αγωνίζεστε απελπισμένα να αποδείξετε το αντίθετο!

Άρα, αγαπητοί αιρετικοί, εις την τελετή τής Αναμνήσεως δεν έχουμε απλά σύμβολα ή εμβλήματα τού σώματος και αίματος τού Χριστού, αλλά ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ! Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι κι εκεί όπου προεσκιάσθη η θυσία τού Αμνού τού Θεού, εις την θυσία τού πασχαλίου αμνού τής Εξόδου, κι εκεί ανάμνηση ήτο, αλλά ήτο ΚΑΙ θυσία ΚΑΙ λατρεία ταυτόχρονα, και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΜΝΟΣ εσφαγιάζετο, όχι εικονικός ή συμβολικός! Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η ανάμνηση δηλαδή δεν αναιρεί την θυσία.

«Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον...Εκλέξατε και λάβετε εις εαυτούς εν αρνίον, κατά τας οικογενείας σας, και θύσατε το πάσχα...Και όταν εισέλθετε εις την γην, την οποίαν ο Κύριος θέλει σάς δώσει καθώς ελάλησε, θέλετε φυλάξει την λατρείαν ταύτην. Και όταν σάς λέγωσιν οι υιοί σας, Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αύτη; Θέτετε αποκρίνεσθαι, Τούτο είναι θυσία τού πάσχα εις τον Κύριον...» (ΕΞΟΔ. ΙΒ:14, 21, 25-27, όρα και ΙΓ:9).

Έτσι και εις την Θεία Ευχαριστία. ΚΑΙ ανάμνηση είναι, ΚΑΙ θυσία είναι, ΚΑΙ λατρεία είναι, ΚΑΙ Αμνός είναι. Και ενθυμούμεθα την δική μας έξοδο από τον νοητό Φαραώ και την εν Χριστώ σωτηρία μας, αλλά τρώμε και την σάρκα Του και το αίμα Του, όπως ακριβώς και οι Ιουδαίοι έτρωγαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ αμνό κατά την εορτή τού Πάσχα των!

Εάν ο άρτος και ο οίνος ήσαν απλά σύμβολα, ο αναξίως τρώγων και πίνων αυτά θα ήτο ένοχος συμβόλων, όχι ένοχος για κάτι το σοβαρό, ενώ τώρα είναι ‘ένοχος τού σώματος και αίματος τού Κυρίου’, βαρύτατα ένοχος, μέχρι θανάτου.

«Ώστε ός αν εσθίη τον άρτο τούτον ή πίνη το ποτήριον τού Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται τού σώματος και αίματος τού Κυρίου. 28. Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ τού άρθρου εσθιέτω και εκ τού ποτηρίου πινέτω. 29. Ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα τού Κυρίου. 30. Δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί». (Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:27-30) δηλ. «Ώστε, όποιος τρώγει αυτό τον άρτο ή πίνει το ποτήριο τού Κυρίου αναξίως, θα είναι ένοχος για ασέβεια προς το σώμα και το αίμα τού Κυρίου. 28. Γι’ αυτό ας εξετάζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, κι έτσι ας τρώγει από τον άρτο και ας πίνει από το ποτήριο. 29. Διότι εκείνος, που τρώγει και πίνει αναξίως, τρώγει και πίνει καταδίκη για τον εαυτό του, επειδή δεν τιμά το σώμα τού Κυρίου. 30. Γι’αυτό μεταξύ σας πολλοί είναι ασθενείς και άρρωστοι, και αρκετοί έχουν πεθάνει».

Η φράση ‘μη διακρίνων το σώμα τού Κυρίου’, που ανεγνώσαμε ανωτέρω, είναι ισχυρότατο επιχείρημα, ότι υπό την μορφή τού άρτου και τού οίνου είναι πραγματικώς το σώμα τού Κυρίου. Ο αναξίως κοινωνών είναι εις τρομερό βαθμό ένοχος, διότι δεν διακρίνει το σώμα και το αίμα τού Κυρίου, το οποίο κρύβεται κάτω από την μορφή τού άρτου και τού οίνου, αλλά κοινωνεί ως εάν επρόκειτο περί κοινής τροφής. Και εις την βάπτιση τού Ιησού εις τον Ιορδάνη ποταμό, περιστέρι ενεφανίσθη όμως κάτω από την μορφή τής περιστεράς ήτο εις την πραγματικότητα το Άγιον Πνεύμα! Το ίδιο συμβαίνει και με το υπερφυές τούτο μυστήριο. Υπό την μορφή τού άρτου και τού οίνου εις την πραγματικότητα κρύβεται ο ίδιος ο Χριστός.

Εις την Παλαιά τώρα Διαθήκη τις θυσίες ποιοι τις τελούσαν; Οποιοσδήποτε μπορούσε να τελέσει θυσία ή υπήρχε συγκεκριμένη τάξη που είχε επιφορτισθεί με την τέλεση τών θυσιών; Όπως όλοι γνωρίζουμε υπήρχε η τάξη τών ιερέων. Αυτοί και μόνον αυτοί, κανείς άλλος δεν τολμούσε να πλησιάσει το θυσιαστήριο κι όταν κάποτε τόλμησαν κάποιοι να αμφισβητήσουν την ιερωσύνη που έδωσε ο Θεός εις τον Ααρών και εις τούς υιούς του (Κορέ), αλλά και την ηγεμονία τού Μωυσέως (Δαθάν, Αβειρών) ο Θεός τούς τιμώρησε με το να ανοίξει η γη και τούς καταπιεί (ΑΡΙΘΜ. κεφ.ΙΣΤ΄). Αφού λοιπόν εις την Καινή πλέον Διαθήκη έχουμε θυσία, άρα έχουμε ταυτοχρόνως και θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα. Τα ακόλουθα χωρία διακηρύσσουν ξεκάθαρα ότι εις την Καινή Διαθήκη έχουμε θυσιαστήριο εκ τού οποίου τρώμε τον θυσιαζόμενο Αμνό τού Θεού:

«Εάν ουν προσφέρεις το δώρον σου επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σού, άφες εκεί το δώρο σου έμπροσθεν τού θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρο σου» (ΜΑΤΘ. Ε:23-24) δηλ. «Εάν δε προσφέρεις το δώρο σου εις το θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, 24. άφησε εκεί το δώρο σου μπροστά εις το θυσιαστήριο, και πήγαινε πρώτα και συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε έλα και πρόσφερε το δώρο σου».

Το θυσιαστήριο για το οποίο γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι το θυσιαστήριο τής Παλαιάς Διαθήκης, αλλά το θυσιαστήριο τής Καινής Διαθήκης, εφόσον όλη η επί τού Όρους ομιλία αναφέρεται εις τούς πιστούς, εις τούς χριστιανούς, εις την Μεσσιανική δηλαδή εποχή.

«Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα· ουχί οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί τού θυσιαστηρίου εισί; 19. Τί ουν φημί; Ότι είδωλόν τι εστίν; Ή ότι ειδωλόθυτόν τι εστίν; 20. Αλλ’ ότι ά θύει τα έθνη δαιμονίοις θύει και ου Θεώ· ου θέλω δε υμάς κοινωνούς τών δαιμονίων γίνεσθαι. 21. Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων» (Α΄ ΚΟΡ. Ι:21) δηλ.

«Κοιτάξτε τον σαρκικό Ισραήλ (τούς Ισραηλίτες δηλαδή που δεν πίστευσαν εις τον Χριστό). Αυτοί, οι οποίοι τρώγουν τα προσφερόμενα ως θυσίες, δεν είναι κοινωνοί τού θυσιαστηρίου; 19. Και τι εννοώ με αυτό; Εννοώ ότι το είδωλο είναι κάτι; Ή ότι το ειδωλόθυτο (το κρέας τής ειδωλολατρικής θυσίας) είναι κάτι; Όχι βεβαίως. 20. Αλλά εννοώ, ότι αυτά που θυσιάζουν οι ειδωλολάτρες, τα θυσιάζουν εις τα δαιμόνια (που κρύβονται πίσω από τα είδωλα) και όχι εις τον Θεό. 21. Δεν μπορείτε να πίνετε και από το ποτήριο τού Κυρίου και από το ποτήριο τών δαιμονίων. Δεν μπορείτε να μετέχετε και εις την τράπεζα τού Κυρίου και εις την τράπεζα τών δαιμονίων».

Εις τα προαναφερθέντα χωρία, ο Απόστολος Παύλος κάνει διάκριση τριών θυσιαστηρίων, Χριστιανικού, Ιουδαϊκού και ειδωλολατρικού. Και αφήνει να υπονοηθεί, ότι όπως εις το ιουδαϊκό και εις το ειδωλολατρικό υπήρχε θύτης και θύμα το οποίο ετρώγετο, έτσι και αντιστοίχως εις το χριστιανικό θυσιαστήριο υπάρχει θύμα προς βρώση, είναι η κοινωνία τού σώματος και τού αίματος τού Κυρίου εν τω άρτω και τω οίνω.

Κατά τον Απόστολο, υπάρχει τράπεζα Κυρίου, επί τής οποίας προσφέρεται εις τούς πιστούς προς βρώση και πόση ο άρτος και ο οίνος, δια τών οποίων οι πιστοί κοινωνούν το σώμα και αίμα τού Χριστού. Υπάρχει όμως και τράπεζα δαιμονίων. Ποια είναι αυτή; Τα δαιμονικά θυσιαστήρια. Όπως η τράπεζα τών δαιμονίων συνιστά ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο και προσφέρεται θυσία προς βρώση, έτσι και η τράπεζα τού Κυρίου συνιστά αντιστοίχως ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο και προσφέρεται η αναίμακτος, υπερφυά και καθαρά θυσία (πρβλ. ΜΑΛΑΧ. Α:11).

«Έχομεν θυσιαστήριον εξ ού φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες» (ΕΒΡ. ΙΓ:10 ) δηλ. «(Εμείς οι Χριστιανοί) έχουμε (δικό μας) θυσιαστήριο, από το οποίο δεν έχουν δικαίωμα να φάγουν όσοι υπηρετούν εις την σκηνή τού μαρτυρίου (ή όσοι προσφέρουν λατρεία εις τον Θεό χρησιμοποιώντας τη σκηνή τού μαρτυρίου)»

Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε θυσιαστήριο ανάλογο τού Ιουδαϊκού, ανώτερο δε αυτού. Εκ τού χριστιανικού θυσιαστηρίου δεν δύνανται να φάγουν οι ιερείς και αρχιερείς τού μωσαϊκού νόμου, οι οποίοι υπηρετούν εις την σκηνή τού μαρτυρίου. Μόνον οι Χριστιανοί δύνανται να τρώγουν. Εάν, λοιπόν, εις την Καινή Διαθήκη, έχουμε θυσιαστήριο και θυσία τότε συγχρόνως έχουμε και την αντίστοιχη με την Παλαιά Διαθήκη τάξη τών ιερέων, τής Ειδικής δηλαδή Ιερωσύνης, ως τάξη τελούσα την αντίστοιχη με την θυσία τού αμνού τής Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή τη θυσία τού αμνού τού Θεού!

Αρχαιοτάτη μαρτυρία (τέλη 1^ου αιώνος), περί υπάρξεως χριστιανικής Λευϊτικής ιερωσύνης άρα και περί χριστιανικού θυσιαστηρίου, αντλούμε από τον Κλήμεντα Ρώμης, Αποστολικού Πατρός και μαθητού τών Αγίων Αποστόλων, εις την Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους,)

«τω γαρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος ο τόπος προστέτακται, και Λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται· ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται. Έκαστος υμών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαριστείτω Θεώ, εν αγαθή συνειδήσει υπάρχων, μη παρεκβαίνων τον ωρισμένον τής λειτουργίας αυτού κανόνα, εν σεμνότητι» (Κλήμεντος Ρώμης, Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή, κεφ.40, παρ.5 - 41 παρ.1, Patrologia Graeca, τόμ.1, στ.289Α) δηλ.

«Εις τον αρχιερέα ορισμένες λειτουργίες είναι δοσμένες, και εις τούς ιερείς έχει ορισθεί ιδιαίτερος τόπος, και οι Λευίτες έχουν να επιτελέσουν ορισμένες λειτουργίες· ο λαϊκός δε άνθρωπος είναι δεμένος εις τα λαϊκά του καθήκοντα. Καθένας από εσάς, αδελφοί, κατά την τάξη του ας ευαρεστεί τον Θεό, ζώντας με αγαθή συνείδηση, μη παρεκλίνοντας από τον ορισμένο κανόνα τών καθηκόντων του, με σεμνότητα». (Μετάφραση Βασ. Μουστάκη «Οι Αποστολικοί Πατέρες», έκδ. Αστήρ, σελ.115)

Κι όσοι εκ τών Προτεσταντών παρασυρόμενοι εκ τού όρου «Λευίτες» θεωρούν εσφαλμένως, ότι ο Αποστολικός πατήρ κάνει λόγο για Ειδική Ιερωσύνη τής Παλαιάς Διαθήκης, εάν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν από την αρχή το εν λόγω κεφάλαιο θα διαπιστώσουν, ότι ο Κλήμης απευθύνεται:

α) εις πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («οφείλομεν»), άρα ομιλεί περί πιστών Χριστιανών,

β) Κάνει λόγο για εντολή που ο Δεσπότης (δηλ. ο Χριστός) έδωσε («όσα ο δεσπότης επιτελείν εκέλευσεν», «εκέλευσεν γίνεσθαι», «πού τε και ΔΙΑ ΤΙΝΩΝ επιτελείσθαι θέλει, αυτός ώρισεν τη υπερτάτη αυτώ βουλήσει...τω θελήματι αυτού», «τοις γαρ νομίμοις τού δεσπότου ακολουθούντες ου διαμαρτάνουσιν»), άρα πάλι ο λόγος περί Εκκλησίας και Χριστιανών που οφείλουν να υπακούσουν εις την εν λόγω εντολή τού Δεσπότου Χριστού,

γ) Το εν λόγω απόσπασμα αρχίζει με τον αιτιολογικό σύνδεσμο «γαρ» κάτι που σημαίνει, ότι αυτά που ακολουθούν (δηλ. τα περί αρχιερέων, ιερέων, λευιτών και λαϊκών) έχουν ΑΜΕΣΗ σχέση με τα προαναφερθέντα που εκέλευσεν ο Δεσπότης Χριστός να τηρούν οι Χριστιανοί και ΟΧΙ με ΔΗΘΕΝ διατάξεις τής Παλαιάς Διαθήκης, και

δ) Ο Αποστολικός πατήρ διευκρινίζει, ότι ο Δεσπότης Χριστός προσέταξε «πού τε και ΔΙΑ ΤΙΝΩΝ επιτελείσθαι θέλει» να τελούνται οι «προσφορές και λειτουργίες»! Άρα, αγαπητοί Προτεστάντες, είτε το θέλετε είτε όχι, εις την Μεσσιανική εποχή υπάρχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ανθρώπων («τινές») η οποία έχει επιφορτισθεί να τελεί τις προσφορές και λειτουργίες τής Καινής Διαθήκης, και η οποία διακρίνεται σε αρχιερείς, ιερείς και Λευίτες (δηλ. διακόνους).

Κι όπως χαρακτηριστικά κλείνει το εν λόγω κεφ.40 «ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται», δια τής οποίας παραθέσεως είναι ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΟΣ ο εν τη Καινή Διαθήκη διαχωρισμός ΙΕΡΕΩΝ και ΛΑΙΚΩΝ, δηλ. ΕΙΔΙΚΗΣ και ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ! Και άρα, εφόσον υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός σε ιερείς και λαϊκούς «Έκαστος ημών, αδελφοί, εν τω ιδίω τάγματι ευαρεστείτω τω Θεώ...» (κεφ.41, παρ.1).

Άρα, αγαπητοί Προτεστάντες, η Ειδική Ιερωσύνη και ο διαχωρισμός τών πιστών σε ιερείς (κληρικούς) και λαϊκούς ΔΕΝ είναι εφεύρεση τού 4^ου αιώνος, όπως ισχυρίζεστε, αλλά υφίσταται ΗΔΗ από τα τέλη τού 1^ου μ.Χ. αιώνος!

Επίσης μαρτυρία περί ΥΛΙΚΟΥ θυσιαστηρίου (άρα κατ’ επέκτασιν και περί Ειδικής Ιερωσύνης) εις την Καινή Διαθήκη έχουμε και απο τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο (αρχές 2^ου αιώνος):

«Μηδείς πλανάσθω· εάν μη τις εντός ή τού θυσιαστηρίου, υστερείται τού άρτου τού Θεού» δηλ. «Κανείς ας μην πλανάται· όποιος δεν ευρίσκεται (ή όποιος δεν μετέχει) εντός τού θυσιαστηρίου, στερείται τού άρτου τού Θεού» (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Εφεσίους, κεφ.V, παρ.2, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.736Β).

«Εγώ πέποιθα εις υμάς εν Κυρίω, ότι ουδέν άλλο φρονήσετε. Διο και θαρρών γράφω τη αξιοθέω αγάπη υμών, παρακαλών υμάς, μια πίστει, και εν ενί κηρύγματι, και μια ευχαριστία χρήσθαι. Μία γαρ εστίν η σαρξ τού Κυρίου Ιησού, και έν αυτού το αίμα το υπέρ ημών εκχυθέν· είς και άρτος τοις πάσιν εθρύφθη, και εν ποτήριον τοις όλοις διενεμήθη· έν θυσιαστήριον πάση τη Εκκλησία, και είς επίσκοπος, άμα τω πρεσβυτερίω και τοις διακόνοις τοις». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Φιλαδελφείς, κεφ.IV, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.821C, 824A)

Άξιον παρατηρήσεως εις τις ανωτέρω ρήσεις τού Αγίου Ιγνατίου, είναι ότι συνδέει το χριστιανικό θυσιαστήριο με τον ‘άρτο’, δηλαδή με την σάρκα τού Ιησού, και το ‘ποτήριον’, δηλαδή με το αίμα Του, οπότε όσο και να αγωνίζονται οι Προτεστάντες να μάς πείσουν, ότι το θυσιαστήριο αυτό είναι ΔΗΘΕΝ ο σταυρός τού Χριστού ή πνευματικό, τής καρδιάς δηλαδή, δια τού οποίου «αναφέρωμεν θυσίαν αινέσεως δια παντός τω Θεώ, τουτ’ έστι καρπόν χειλέων ομολογούντων τω ονόματι αυτού» (ΕΒΡ. ΙΓ:15), ο Άγιος Ιερομάρτυς, και συλλήβδην η αρχαία Εκκλησία, τούς διαψεύδει και τούς εκθέτει ως πεπλανημένους και αιρετικούς!

Θυσία – Θυσιαστήριο – Ιερωσύνη είναι έννοιες σύστοιχες, μία αδιάσπαστη αλυσίδα, αποτελουμένη από τρεις κρίκους. Έχει, λοιπόν, η Εκκλησία τού Χριστού ιερείς, οι οποίοι υπηρετούν στο θυσιαστήριο και προσφέρουν θυσία, εκ τής οποίας μεταλαμβάνουν οι πιστοί. Δεν υφίσταται, δεν νοείται ο ένας κρίκος δίχως τούς άλλους δύο. Η μία, όμως, και ανεπανάληπτος και μοναδική σταυρική θυσία τού Χριστού, δεν περιορίζεται σε στενά χρονικά όρια ούτε είναι στιγμιαίο γεγονός, αλλά είναι διαχρονική και προεκτείνεται εις τούς αιώνες. Ο Χριστός υπεσχέθη να δώσει το θυσιασθέν σώμα Του και το εκχυθέν αίμα Του προς βρώση και πόση εις όλο το ανθρώπινο γένος «πίετε εξ αυτού πάντες» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:27). Και η πανσοφία Του εύρε τον τρόπο, δια τής μεταβολής τού άρτου και τού οίνου τη κραταιά δυνάμει Του εις σώμα και αίμα Του.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΠΕΡΙ ΟΝΤΩΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ ΣΕ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

Επειδή κάποιοι αιρετικοί έχουν την εσφαλμένη γνώμη ότι η μεταβολή – μεταστοιχείωσις (ή ‘μεταποίησις’ κατά τούς ερμηνευτάς Κύριλλο Αλεξανδρείας, Θεοφύλακτο, Ζιγαβηνό) τών τιμίων δώρων εις σώμα και αίμα Χριστού είναι πιστεύω τού 4^ου αιώνος, κι ότι δεν απαντά νωρίτερα εις την Εκκλησία, θα παραθέσουμε μαρτυρίες 1^ουκαι 2^ου αιώνος, για να αποδείξουμε ότι εξ αρχής η Εκκλησία δίδασκε αυτή την αλήθεια, διότι απλούστατα η αλήθεια ‘άπαξ παρεδώθη τοις αγίοις’ (ΙΟΥΔΑ στίχ.3) κι όχι τμηματικά και σταδιακά όπως πιστεύουν οι ακόλουθοι τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’, και τινές εξ αυτών θέλουν να περάσουν ως ‘αλήθεια’ ότι και εις την Εκκλησία συνέβη το αυτό που υφίσταται και εις τον ΄δούλο’, περί σταδιακής αποκάλυψης ή ανακάλυψης τής αληθείας!

«Μηδείς πλανάσθω· εάν μη τις εντός ή τού θυσιαστηρίου, υστερείται τού άρτου τού Θεού». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Εφεσίους, κεφ.V, παρ.2, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.736Β).

Πανάρχαια η μαρτυρία που αντλούμε από τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο (εμαρτύρησε αρχές 2^ου αιώνος), ο οποίος ήτο μαθητής τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου και φορέας και συνεχιστής τής Αποστολικής Παραδόσεως. Μάς λέγει, ότι όποιος απορρίπτει το θυσιαστήριο, είτε αδιαφορώντας να προσέλθη (αν και Ορθόδοξος), είτε απορρίπτοντάς το ως ετερόδοξος, στερείται τού άρτου τού Θεού. Και εις την φράση τού Αγίου Ιγνατίου ‘άρτος Θεού’, το ‘Θεού’ είναι γενική τής ιδιότητος και μεταφράζεται ‘θεϊκός άρτος’, ‘άρτος με θεικές ιδιότητες’! Και ποιος είναι για τον Άγιο αυτός ο περίφημος άρτος; Είναι η σάρκα τού Χριστού:

«Άρτον τού Θεού θέλω, άρτον ουράνιον, άρτον ζωής, ό εστί σαρξ Ιησού Χριστού τού Υιού τού Θεού, τού γενομένου εν υστέρω εκ σπέρματος Δαυίδ και Αβραάμ· και πόμα θέλω το αίμα αυτού, ό εστίν αγάπη άφθαρτος, και αένναος ζωή». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφ.VII, παρ.3, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.816Α)

Και πού δύναται κάποιος να εύρει τον άρτον Θεού, που είναι η σαρξ τού Χριστού; Εις το θυσιαστήριο κατά την τέλεση τής Θείας Ευχαριστίας υπό τού επισκόπου, τού πρεσβυτερίου και τών διακόνων:

«Εγώ πέποιθα εις υμάς εν Κυρίω, ότι ουδέν άλλο φρονήσετε. Διο και θαρρών γράφω τη αξιοθέω αγάπη υμών, παρακαλών υμάς, μια πίστει, και εν ενί κηρύγματι, και μια ευχαριστία χρήσθαι. Μία γαρ εστίν η σαρξ τού Κυρίου Ιησού, και έν αυτού το αίμα το υπέρ ημών εκχυθέν· είς και άρτος τοις πάσιν εθρύφθη, και εν ποτήριον τοις όλοις διενεμήθη· έν θυσιαστήριον πάση τη Εκκλησία, και είς επίσκοπος, άμα τω πρεσβυτερίω και τοις διακόνοις τοις». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Φιλαδελφείς, κεφ.IV, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.821C, 824A)

Οι μη δεχόμενοι τα ανωτέρω είναι ετεροδοξούντες και ενάντιοι τής αληθείας τού Θεού:

«Ευχαριστίας και προσφοράς ουκ αποδέχονται (οι ετεροδοξούντες) [ή κατ’ άλλην γραφήν «Ευχαριστίας και προσευχής απέχονται] δια το μη ομολογείν την ευχαριστίαν σάρκα είναι τού Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού την υπέρ τών αμαρτιών ημών παθούσαν, ήν τη χρηστότητι ο Πατήρ ήγειρεν». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Σμυρναίοις, κεφ.VII, παρ.1, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.849Β)

Κατά την μαρτυρία τού Αγίου Ιγνατίου, αλλά και άλλες μαρτυρίες προ του 4^ου αιώνος που θα παραθέσουμε ευθύς αμέσως, η Θεία Ευχαριστία, δεν είναι σύμβολα, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι σύγχρονοι αιρετικοί, αλλά η ίδια η ανεστημένη σάρκα τού Χριστού! (Υπογραμμίσαμε τον συγκεκριμένο αιώνα διότι τινές αρετικοί, όπως προανεφέραμε, έχουν την εσφαλμένη γνώμη ότι η μεταβολή τού άρτου και οίνου εις σώμα και αίμα Χριστού είναι πιστεύω τού 4^ου αιώνος κι όχι προγενέστερο)

«Ου γαρ ως κοινόν άρτον ουδέ κοινόν πόμα ταύτα λαμβάνομεν· αλλ’όν τρόπον δια λόγου Θεού σαρκοποιηθείς Ιησούς Χριστός ο Σωτήρ ημών και σάρκα και αίμα υπέρ σωτηρίας ημών έσχεν, ούτως και την δι’ ευχής λόγου τού παρ’ αυτού ευχαριστηθείσαν τροφήν, εξ ής αίμα και σάρκες κατά μεταβολήν τρέφονται ημών, εκείνου τού σαρκοποιηθέντος Ιησού και σάρκα και αίμα εδιδάχθημεν είναι...» (Ιουστίνου Φιλοσόφου και Μάρτυρος, Α΄ Απολογία Υπέρ Χριστιανών, 66, Patrologia Graeca, τόμ.6, στ.428C – 429A)

«Πώς, όμως, θα παραδεχθούν αυτοί ότι το ψωμί που προσφέρεται εις την Ευχαριστία, είναι το σώμα τού Κυρίου τους και το κρασί μέσα εις το ποτήριο είναι το αίμα του, εαν δε παραδέχωνται ως Υιό τού Δημιουργού τού κόσμου τον Λόγο του...; Πώς λέγουν ότι η σάρκα μεταβαίνει εις την φθορά και δεν παίρνει την ζωή, αφού τρέφεται από το σώμα τού Κυρίου και το αίμα του;» (Ειρηναίου Λουγδούνου, Έλεγχος και Ανατροπή τής Ψευδωνύμου Γνώσεως ή Κατά Αιρέσεων, Βιβλίο Δ΄, κεφ.18, παρ.4-5)

«Ως γαρ από τής γης άρτος, προσλαβόμενος την επίκλησιν τού Θεού, ουκέτι κοινός άρτος εστίν, αλλ’ ευχαριστία δύο πραγμάτων συνεστηκυία, επιγείου τε και ουρανίου, ούτως και σώματα ημών, μεταλαμβάνοντα τής ευχαριστίας, μηκέτι είναι φθαρτά, την ελπίδα τής εις αιώνα αναστάσεως έχοντα» (Ειρηναίου Λουγδούνου, Έλεγχος και Ανατροπή τής Ψευδωνύμου Γνώσεως ή Κατά Αιρέσεων, Βιβλίο Δ΄, κεφ.18, παρ.5) δηλ. «Όπως το ψωμί που προέρχεται από τη γη, όταν δέχεται και την επίκληση τού Θεού, δεν είναι πλέον κοινό ψωμί, αλλά Ευχαριστία που συνίσταται από δύο στοιχεία, το επίγειο και το ουράνιο, έτσι και τα σώματά μας, όταν παίρνουν την Ευχαριστία, δεν είναι πλέον φθαρτά, διότι έχουν την ελπίδα τής αιωνίου αναστάσεως».

«Χριστιανών γαρ κατηχουμένων δούλους Έλληνες συλλαβόντες, είτα μαθείν τι παρά τούτων δήθεν απόρρητον περί Χριστιανών αναγκάζοντες, οι δούλοι ούτοι, μη έχοντες πώς το τοις αναγκάζουσι καθ’ ηδονήν ερείν, παρόσον ήκουον τών δεσποτών, την θείαν μετάληψιν αίμα και σώμα είναι Χριστού, αυτοί νομίσαντες τω όντι αίμα και σάρκα είναι, τούτον εξείπον τοις εκζητούσι». (Ειρηναίου Λουγδούνου, Fragmenta Deperditorum Οperum, Fragment 13) δηλ.

«Οι Έλληνες συνέλαβαν κατηχουμένους Χριστιανούς και τούς έκαναν δούλους, και έπειτα έμαθαν κάτι από τούς κατηχουμένους, αφού τούς ανάγκασαν να τούς το πουν, το οποίο δήθεν ήταν απόρρητο. Οι δούλοι αυτοί, μη έχοντες τον τρόπο να μιλήσουν για την δική τους ηδονή (τών Χριστιανων) σε αυτούς που τούς ανάγκασαν (σημ: πώς να ήξεραν να τούς πουν για την ηδονή τής θείας μεταλήψεως αφού ήσαν κατηχούμενοι και δεν είχαν ακόμη κοινωνήσει;), από όσα άκουσαν από τούς δεσπότες, ότι η θεία μετάληψη είναι σώμα και αίμα Χριστού, αυτοί (οι δούλοι - κατηχούμενοι) νόμισαν ότι είναι πράγματι σώμα και αίμα Χριστού (δηλαδή ότι δεν υπάρχει καν άρτος και οίνος) και αυτό είπαν εις τούς άλλους που ζητούσαν να μάθουν σχετικά».

«Προσφέρομεν γὰρ τῷ Θεῷ τὸν ἄρτον καὶ τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας, εὐχαριστοῦντες αὐτῷ ὅτι τῇ γῇ ἐκέλευσεν ἐκφῦσαι τοὺς καρποὺς τούτους εἰς τροφὴν ἡμετέραν, καὶ ἐνταῦθα τὴν προσφορὰν τελέσαντες ἐκκαλοῦμεν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὅπως ἀποφήνῃ τὴν θυσίαν ταύτην καὶ τὸν ἄρτον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ ποτήριον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἵνα οἱ μεταλαβόντες τούτων τῶν ἀντιτύπων, τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ζωῆς αἰωνίου τύχωσιν». (Ειρηναίου Λουγδούνου, Fragmenta Deperditorum Οperum, Fragment 36) δηλ.

«Προσφέρουμε δε εις τον Θεό τον άρτον και το ποτήριον τής ευλογίας, τον ευχαριστούμε διότι προσέταξε εις την γη να εκφύσει τούτους τούς καρπούς εις τροφήν μας, και αφού τελέσουμε την προσφορά, επικαλούμεθα το Άγιον Πνεύμα, να καταστήσει αυτή την θυσία και τον άρτο σώμα τού Χριστού, και το ποτήριο το αίμα τού Χριστού, για να τύχουν αυτοί που μετέλαβαν από αυτά τα αντίτυπα, τής αφέσεως τών αμαρτιών και τής αιωνίου ζωής».

Η Σκοπιά τώρα, γνωρίζουσα αρκετά εξ όσων προανεφέραμε (και το ότι γνωρίζει η Σκοπιά θα το αποδείξουμε εις το τέλος τής αναλύσεως τού επιμάχου χωρίου) και ότι αυτά απορρέουν από μία και μόνη λέξη, την μετοχή ‘κλώμενον’ προτιμάει την γραφή χωρίς αυτή την λέξη, κι έτσι εις την μετάφρασή της απουσιάζει εντελώς:

«Διότι εγώ έλαβα από τον Κύριο αυτό το οποίο και σας παρέδωσα, ότι ο Κύριος Ιησούς τη νύχτα κατά την οποία επρόκειτο να παραδοθεί πήρε ένα ψωμί και, αφού έκανε μια ευχαριστήρια προσευχή, το έσπασε και είπε: «Αυτό σημαίνει το σώμα μου που είναι για χάρη σας. Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». (Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997). Ακολουθεί δηλαδή το Κριτικό κείμενο εις το οποίο απουσιάζει το ‘λάβετε φάγετε’ και το ‘κλώμενον’ κι έχει ως εξής: «Τούτο μού εστίν το σώμα το υπέρ υμών·».

Προσέξτε όμως, αγαπητοί αναγνώστες, πόσο απότομα σταματάει το Κριτικό κείμενο εις το συγκεκριμένη ρήση τού Χριστού: «Αυτό είναι το σώμα μου το προς χάριν σας·» Κι εκεί που αναμένουμε να ακούσουμε και την συνέχεια τού λόγου «το προς χάριν σας τι πράγμα;;;» Το σώμα δηλαδή τού Χριστού που τι ακριβώς συμβαίνει, τι ακριβώς παθαίνει προς χάριν μας;;; Εκεί σταματάει! Και το ότι σίγουρα λείπει λέξη, που βοηθάει και επεξηγεί το τί υφίσταται το σώμα τού Χριστού, φαίνεται ξεκάθαρα από το παράλληλο χωρίο τού ΛΟΥΚ. ΚΒ:19-20:

«Και λαβών άρτον ευχαριστήσας έκλασε και έδωκεν αυτοίς λέγων· τούτό εστι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. 20. ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων· τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον».

Εις τούς δε Ματθαίον και Μάρκον μπορεί μεν ως προς το σώμα να μην υπάρχει η αναφορά ‘το υπέρ υμών’, αλλά ως προς το αίμα, που υπάρχει παρομοία διατύπωση, ακολουθεί και η αντίστοιχη επεξηγηματική μετοχή: «...λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου...πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστί το αίμα μου το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον...» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:26-28), «...λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου...τούτό εστι το αίμα μου το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:22, 24).

Και οι τρεις δηλαδή Ευαγγελιστές, περιγράφοντες το ίδιο γεγονός, όταν αναφέρονται εις τα λόγια τού Χριστού που αφορούν εις το αίμα Του, κάνουν χρήση τού αυτού ρήματος εις τον ίδιον ακριβώς χρόνο. Ομιλούμε περί τής μετοχής ‘εκχυνόμενον’, η οποία και αυτή, όπως και η αντίστοιχη ‘κλώμενον’, είναι μετοχή Ενεστώτος που δηλώνει διάρκεια. Η έκχυσις δηλαδή τού αίματος τού Χριστού, δεν περιορίζεται μόνον εις τον Γολγοθά, αλλά επεκτείνεται και εις τα ιερά θυσιαστήρια τών Ναών! Δι’ αυτής δε τής φράσεως ο Χριστός βεβαιώνει, ότι εντός τού ποτηρίου είναι το αίμα Του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΣ και ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΣ.

Η μετοχή λοιπόν «εκχυνόμενον», που σημειωτέον μαρτυρείται από όλους τούς κώδικες και ουδείς δύναται να την αμφισβητήσει, δηλώνει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για πραγματικό αίμα και για πραγματική θυσία, διότι πάντοτε και εις όλες τις θυσίες τής Παλαιάς Διαθήκης εγίνετο έκχυσις και πρόσχυσις αίματος, και οι οποίες θυσίες ήτο τύπος τής μίας και ανεπαναλήπτου θυσίας τού Χριστού. Ας τα διαβάσουμε όμως όλα αυτά και εις τα ιερά κείμενα:

«Σκιά γαρ έχων ο νόμος τών μελλόντων, ουκ αυτήν την εικόνα τών πραγμάτων, κατ’ ενιαυτόν ταις αυταίς θυσίαις ας προσφέρουσιν εις το διηνεκές, ουδέποτε δύναται τούς προσερχομένους τελειώσαι». (ΕΒΡ. Ι:1) δηλ. «Επειδή δε ο νόμος έχει απλώς την σκιά τών αγαθών, τα οποία ήσαν μελλοντικά, και όχι τήν ίδια την εικόνα τών πραγμάτων (όχι δηλαδή αυτά τα ίδια τα πράγματα), ποτέ δεν δύναται με τις αυτές θυσίες, που συνεχώς προσφέρουν κάθε έτος, να δικαιώσει αυτούς που προσέρχονται».

«Και δια τούτο διαθήκης καινής μεσίτης εστίν, όπως, θανάτου γενομένου εις απολύτρωσιν τών επί τη πρώτη διαθήκη παραβάσεων, την επαγγελίαν λάβωσιν οι κεκλημένοι τής αιωνίου κληνονομίας. 16. Όπου γαρ διαθήκη, θάνατον ανάγκη φέρεσθαι τού διαθεμένου· 17. διαθήκη γαρ επί νεκροίς βεβαία, επεί μήποτε ισχύει ότε ζη ο διαθέμενος. 18. Όθεν ουδ’ η πρώτη χωρίς αίματος εγκεκαίνισται· 19. λαληθείσης γαρ πάσης εντολής κατά τον νόμον υπό Μωυσέως παντί τω λαώ, λαβών το αίμα τών μόσχων και τράγων μετά ύδατος και ερίου κοκκίνου και υσσώπου, αυτό τε το βιβλίον και πάντα τον λαόν ερράντισε 20. λέγων· Τούτο το αίμα τής διαθήκης ής ενετείλατο προς υμάς ο Θεός. 21. Και την σκηνή δε και πάντα τα σκεύη τής λειτουργίας τω αίματι ομοίως ερράντισε. 22. Και σχεδόν εν αίματι πάντα καθαρίζεται κατά τον νόμον, και χωρίς αιματεκχυσίας ουδέ γίνεται άφεσις» (ΕΒΡ. Θ:15-22). δηλ.

«Γι’αυτό δε το λόγο (ο Χριστός) είναι μεσίτης νέας διαθήκης, ώστε, κατόπιν τού θανάτου Του για την συγχώρηση τών παραβάσεων κατά τον καιρό τής πρώτης διαθήκης, να λάβουν οι προσκεκλημένοι την αιώνια κληρονομία, την οποία υπεσχέθη. 16. Όπου βεβαίως υπάρχει διαθήκη, (για να εκτελεσθεί) πρέπει να ακολουθήσει θάνατος τού διαθέτη. 17. Διότι η διαθήκη είναι έγκυρη, όταν οι διαθέτες είναι νεκροί. Αλλιώς, όταν ο διαθέτης ζει, ποτέ δεν ισχύει. 18. Γι’ αυτό ούτε η πρώτη διαθήκη εκγαινιάσθη χωρίς αίμα (που σημαίνει θάνατο). 19. Αλλά αφού ο Μωυσής κάθε εντολή, που περιλαμβάνετο εις τον νόμο, απήγγειλε εις όλο τον λαό, έλαβε το αίμα τών μόσχων και τών τράγων μαζί με νερό και κόκκινο μαλλί και ύσσωπο, και ράντισε και αυτό το βιβλίο (τού νόμου) και όλο τον λαό, 20. λέγοντας: Αυτό είναι το αίμα τής διαθήκης, την οποίαν όρισε ο Θεός για εσάς. 21. Και την σκηνή δε και όλα τα λειτουργικά σκεύη οποίως ράντισε με το αίμα. 22. Και σχεδόν όλα συμφώνως προς τον νόμο καθαρίζονται (τελετουργικώς) με αίμα, και χωρίς να χυθεί αίμα δεν γίνεται άφεσις».

«Πίστει πεποίηκεν το πάσχα και τη πρόσχυσιν τού αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγει αυτών». (ΕΒΡ. ΙΑ:28) δηλ. «Από πίστη ετέλεσε το πάσχα και την χρήση (τών θυρών) με αίμα, για να μην χτυπήσει (θανατώσει) ο εξολοθρευτής άγγελος τα πρωτότοκα παιδιά τών Ισραηλιτών».

«Και απέστειλε (ο Μωυσής) τούς νεανίσκους τών υιών Ισραήλ, και προσέφεραν ολοκαυτώματα, και εθυσίασαν θυσίας ειρηνικάς εις τον Κύριον, μοσχάρια. 6. Λαβών δε ο Μωυσής το ήμισυ τού αίματος, έβαλεν εις λεκάνας· και το ήμισυ τού αίματος ερράντισεν επί το θυσιαστήριον. 7. Έπειτα λαβών το βιβλίον τής διαθήκης, ανέγνωσεν εις τα ώτα τού λαού· οι δε είπον, Πάντα, όσα ελάλησεν ο Κύριος, θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει. 8. Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, Ιδού το αίμα τής διαθήκης, την οποίαν ο Κύριος έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τούς λόγους». (ΕΞΟΔ. ΚΔ:5-8 κατά το Εβρ.)

«Και θέλει λάβει (ο Ααρών) από τού αίματος τού μόσχου, και ραντίσει δια τού δακτύλου αυτού επί το ιλαστήριον κατά ανατολάς· και έμπροσθεν τού ιλαστηρίου θέλει ραντίσει επτάκις από τού αίματος, δια τού δακτύλου αυτού. 15. Τότε θέλει σφάξει τον τράγον τής περί αμαρτίας προσφοράς, τον περί τού λαού· και θέλει φέρει το αίμα αυτού ένδον τού καταπετάσματος, και θέλει κάμει το αίμα αυτού, καθώς έκαμε το αίμα τού μόσχου, και θέλει ραντίσει αυτό επί το ιλαστήριον, και έμπροσθεν τού ιλαστηρίου. 16. Και θέλει κάμει εξιλέωσιν υπέρ τού αγιαστηρίου, δια τας ακαθαρσίας τών υιών Ισραήλ, και δια τας παραβάσεις αυτών καθ’ όλας αυτών τας αμαρτίας· και ούτω θέλει κάμει περί τής σκηνής τού μαρτυρίου, ήτις κατοικεί μεταξύ αυτών εν τω μέσω τής ακαθαρσίας αυτών. 17. Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή τού μαρτυρίου, όταν αυτός εισέρχηται να κάμει εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθει, αφού κάμει εξιλέωσιν υπέρ εαυτού, και υπέρ τού οίκου αυτού, και υπερ πάσης τής συναγωγής τού Ισραήλ. 18. Τότε θέλει εξέλθει προς το θυσιαστήριον το ενώπιον τού Κυρίου, και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί αυτού· και θέλει λάβει από τού αίματος τού μόσχου, και από τού αίματος τού τράγου, και βάλει επί τα κέρατα τού θυσιαστηρίου κύκλω». (ΛΕΥΙΤ. ΙΣΤ:14-18 κατά το Εβρ.)

Η Σκοπιά, λοιπόν, όπως και αρκετές εκ τών Αγγλικών μεταφράσεων, παρατηρώντας αυτή την απότομη διακοπή τού νοήματος, προκειμένου να ομαλοποιήσουν το κείμενο προέβησαν εις την εισαγωγή ενός ακόμη ρήματος, προσέθεσαν δηλαδή ένα ακόμη ‘εστί’! Ενώ το ιερό κείμενο έχει ΕΝΑ ρήμα, το ‘εστί’, «τούτο εστί το σώμα μου το υπέρ υμών», αρκετές μεταφράσεις προσέθεσαν και δεύτερο ρήμα ‘εστί’ προκειμένου να ομαλοποιηθεί το νόημα τού κειμένου. Παρουσιάζουμε τις βασικότερες μεταφράσεις που έχουμε υπ’ όψει για το συγκεκριμένο χωρίο.

Οι μεταφράσεις που ακολουθούν έχουν προσθέσει το δεύτερο ρήμα κι η μετάφραση έχει ως εξής: ‘This is my body, which is for you’, ‘Αυτό είναι το σώμα μου που είναι για χάριν σας’.

New International Version, New English Translation, New American Standard, American Standard Version, The New American Bible, New International Version, The New Jerusalem Bible, English Revised Version, Revised Standard Version, The Bible in Basic English, The Complete Jewish Bible, Holman Christian Standard Bible, The Darby Bible Translation, BibleEnglish Standard Version (με υποσημείωση ότι εις κάποια χειρόγραφα υπάρχει η γραφή ‘κλώμενον’), English Standard Version (με την ίδια υποσημείωση), International Standard Version (με την ίδια υποσημείωση).

Από τις οκτώ προαναφερθείσες μεταφράσεις οι τρεις, με υποσημείωση, ενημερώνουν τούς αναγνώστες τους ότι σε μερικά χειρόγραφα, υπάρχει και η γραφή ‘κλώμενον’, κάτι βεβαίως που η Σκοπιά «ξέχασε» να κάνει για τούς δικούς της αναγνώστες. Το τί όμως έχει κάνει για τούς αναγνώστες της, θα το εξετάσουμε εις το τέλος τής παραθέσεως τών ξενόγλωσσων μεταφράσεων που αφορά εις το επίμαχο χωρίο περί τής λέξεως ‘κλώμενον’.

Οι μεταφράσεις που ακολουθούν έχουν προσθέσει το ρήμα «give» («δίνω») και η μετάφραση έχει ως εξής: ‘which is given for you’, ‘που δίδεται για χάριν σας’

New Living Translation (με υποσημείωση ότι εις κάποια χειρόγραφα υπάρχει η γραφή ‘κλώμενον’), God's Word Translation, God's Word to the Nations Version, Douay-Rheims Bible, New International Reader’s Verion.

Οι μεταφράσεις που ακολουθούν έχουν αποδώσει ΑΚΡΙΒΩΣ την έννοια τού εδαφίου (δηλ. να περιλαμβάνεται εις αυτήν το «κλώμενον»), κι έχει ως εξής: ‘which is broken for you’ δηλ. ‘το υπέρ υμών κλώμενον’

King James Version (1611/1769), Peshitta – Etheridge Translation (1849), Geneva Bible (1599), Magiera Peshitta New Testament Translation with footnotes (2006), World English Bible, Peshitta – James Murdock Traslation (1852), Bishop’s New Testament (1595), Weymouth New Testament, Tyndale’s New Testament (1534), Stephanus Textus Receptus (1550), Scrivener's Textus Receptus (1894), Byzantine / Majority Text (1995), Orthodox Jewish Bible, Τhe New Testament in Hebrew and English (The Society for Distributing Hebrew Scriptures, 1966), The Webster Bible (1833), Young’s Literal Traslation (1862/1898)

‘το υπέρ υμών’

Κριτικό Κείμενο Καινής Διαθήκης υπό Bruce M. Metzger, Kurt Aland, Carlo M. Martini, Johannes Karavidopoulos, Barbara Aland, εκδ.1966, 1968, 1975, 1983, ή 1993, (Με υποσημείωση ότι εις 40 Μεγαλογράμματους και Μικρογράμματους Χειρόγραφους Κώδικες υπάρχει η προσθήκη ‘κλώμενον’)

Κριτική Έκδοση Καινής Διαθήκης (Novun Testamentum Graece) υπό Constantinus Tischendorf έκδ.Λειψίας, 1891, (Με υποσημείωση ότι εις μερικά χειρόγραφα υπάρχει η προσθήκη ‘Λάβετε φάγετε’ και ‘κλώμενον’),

Κριτική Έκδοση Καινής Διαθήκης, The New Testament in the Original Greek υπό Βrooke Foss Westcott & Fenton John Anthony Hort έκδ.1881, 1896, 1943.

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να εξετάσουμε και το τί έκανε ή το τί κάνει η Σκοπιά εις τούς αναγνώστες της προκειμένου να τούς παραπλανήσει από την μεγάλη αλήθεια που διακηρύσσει αυτό το χωρίο ως προς την λέξη ‘κλώμενον’.

«Τα λόγια του αποστόλου Παύλου ρίχνουν φως σε αυτόν τον εορτασμό που γίνεται σε ανάμνηση του θανάτου του Χριστού: «Εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών· . . . τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού». (Σκοπιά 15.03.1993, σελ.4, τα έντονα δικά μας)

Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, σάς εφιστούμε την προσοχή εις την ανωτέρω παραπομπή, για να διαπιστώσουμε μαζί με ποιον τρόπο η Σκοπιά ‘στραβώνει’ τούς αναγνώστες της με σκοπό να μην δύνανται να διακρίνουν τις αλήθειες τού Ευαγγελίου.

Συμφώνως προς το Κριτικό Κείμενο τών Bruce M. Metzger, Kurt Aland, Carlo M. Martini, Johannes Karavidopoulos, Barbara Aland, έκδ.1993, οι κώδικες οι οποίοι μαρτυρούν την γραφή ‘λάβετε φάγετε’ είναι οι εξής: C, Ψ, 0150, 81, 256, 263, 365, 424, 436, 459, 1319, 1573, 1852, 1912, Byz, [KLP], Lect, vg, syr, arm, eth, geo, slav, Basil, Cyril-Jerusalem, και Chrysostom.

Oι κώδικες τώρα οι οποίοι μαρτυρούν την γραφή με το ‘κλώμενον’, συμφώνως προς το ανωτέρω Κριτικό Κείμενο, είναι οι εξής: א, C, D, F, G, Ψ, 0150, 81, 104, 256, 263, 365, 424, 436, 459, 1175, 1241, 1319, 1573, 1739, 1852, 1881, 1912, 1962, 2127, 2200, 2464, Byz, [KLP], Lect, l591, l597, l809, l1154, it, syr, arm, geo, slav, Basil, Chrysostom, Nestοrius, Theodoret και Ambrosiaster.

Η γραφή δηλαδή ‘κλώμενον’ μαρτυρείται από 39 Μεγαλογράμματους και Μικρογράμματους Κώδικες και από 5 Πατέρες και Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς, συν μερικούς ακόμη που βρήκαμε εμείς, τών οποίων τις αντίστοιχες παραπομπές παραθέτουμε κατωτέρω! Το πλήθος, λοιπόν, τών κωδίκων που μαρτυρούν την γραφή ‘κλώμενον’ δεν μάς επιτρέπει να την παραβλέπουμε ή να την θεωρήσουμε εμβόλιμη.

Όπως ήδη παρατηρήσατε, έχουμε υπογραμμίσει ποιοι κώδικες αναφέρουν και τις δύο γραφές ταυτοχρόνως, δηλαδή αυτήν με το ‘λάβετε φάγετε’ συγχρόνως με την γραφή ‘κλώμενον’. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι έχουμε 21 Μεγαλογράμματους και Μικρογράμματους Κώδικες που μαρτυρούν ταυτοχρόνως και τις δύο γραφές, και μόνον 2 κώδικες (!!!), οι vg και eth, δηλαδή η Λατινική μετάφραση «Βουλγάτα» και η ομοφωνία τών Αιθιοπικών χειρογράφων, που μαρτυρούν την γραφή ‘λάβετε φάγετε’ χωρίς ταυτοχρόνως να αναφέρεται και το ‘κλώμενον’.

Η δε Σκοπιά, εις το συγκεκριμένο τεύχος τής 15.03.1993, σελ.4, για να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει τούς αναγνώστες, καταφεύγει (;) εις αυτούς τούς δύο κώδικες αναφέροντας μόνο την γραφή ‘λάβετε φάγετε’ και θέτοντας τρεις τελείες (...) εις την θέση τού ‘κλώμενον’!!! Αλλά και πάλι αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι κατέφυγε εις αυτούς τούς 2 κώδικες για τρεις λόγους:

α) Δεν αναφέρει κάτι περί κωδίκων, ώστε να πληροφορηθούν οι αναγνώστες τον λόγο που αναφέρει μόνο το ‘λάβετε φάγετε’ αποκρύπτοντας από αυτούς το ‘κλώμενον’,

β) Εις κανέναν κώδικα δεν υπάρχουν τελείες για να δηλωθούν λέξεις ή νοήματα που λείπουν, και

γ) Ακόμη και αν υπάρχει κάποιος κώδικας που με τον τρόπο αυτό, δηλαδή με τις τελείες, υπονοεί λέξεις ή νοήματα που δεν αναγράφονται, αυτό στρέφεται ΕΝΑΝΤΙΟΝ τής Σκοπιάς, διότι είναι σαν να ομολογεί και να αποδέχεται, ότι εις τις τρεις τελείες ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΤΙ!

Κι εν προκειμένω, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, σάς ερωτούμε το εξής: Θέτοντας η Σκοπιά τις τρεις τελείες ΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΑΙΝΙΣΕΤΑΙ ΟΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ; Διότι οι τρεις τελείες μετά την φράση ‘το υπέρ υμών ...’, υποτίθεται ότι είναι εις την θέση κάποιας λέξεως, ειδάλλως τι άλλο ρόλο δύνανται να έχουν; Άρα τί συμπέρασμα δυνάμεθα αβιάστως να εξάγουμε; Μήπως ότι η Σκοπιά γνωρίζει την ύπαρξη, την εκγυρότητα αλλά και το τί απορρέει εκ τής λέξεως ‘κλώμενον’ και απλά δεν θέλει να το πληροφορηθούν και οι αναγνώστες της;

Ίσως τινές εκ τών αναγνωστών που τυγχάνει να ανήκουν εις τον ΄πιστό και φρόνιμο δούλο’, διατυπώσουν την ένσταση, ότι αφού η επίμαχη λέξη ‘κλώμενον’ δεν αναφέρεται εις τούς τρεις Μεγαλογράμματους αρχαιότερους κώδικες (Σιναιτικό, Αλεξανδρινό, Βατικανό) άρα δεν είναι πρέπον να την θεωρήσουμε έκγυρη, διότι ο ‘δούλος’ ακολουθεί τούς εγνωσμένης αξίας κώδικες και τις γραφές που αυτοί μαρτυρούν, και όχι τούς άλλους κώδικες που είναι ελάσσονος σημασίας. Επ’ αυτής, λοιπόν, τής ενστάσεως έχουμε να αντιπαραθέσουμε τα εξής:

Εάν πράγματι η Σκοπιά ακολουθούσε πιστά τούς τρεις προαναφερόμενους αρχαιότερους κώδικες (Σιναιτικό, Αλεξανδρινό, Βατικανό), τότε δεν θα προσέθετε επιπλέον λέξεις εις την Μετάφραση Νέου Κόσμου, ειδικώς σε χωρία που διατρανώνουν την Θεότητα τού Ιησού Χριστού, επί σκοπώ τη διαστρέβλωση τού πραγματικού νοήματος τών συγκεκριμένων εδαφίων, και κατ’ επέκτασιν την υποτίμηση και υποβάθμιση τού προσώπου τού Χριστού.

Διότι αποδεδειγμένα η Σκοπιά, εις πλήθος εδαφίων, έχει αυθαιρέτως επέμβει κι έχει προσθέσει λέξεις που δεν υπάρχουν, όχι μόνο εις τούς αρχαιότερους κώδικες, αλλά και εις κανέναν κώδικα ή πάπυρο, είτε Μεγαλογράμματο είτε Μικρογράμματο, είτε αρχαίο είτε μεταγενέστερο (όρα π.χ. ΦΙΛΙΠ. Β:6 καθώς και την ειδική επί τού χωρίου μελέτη μας [http://oodegr.co/paratir/mnk/isa2.htm] με την οποίαν αποκαλύπτουμε τις επιπλέον λέξεις που έχει προσθέσει εις το ιερό κείμενο η Σκοπιά, οι οποίες δεν μαρτυρούνται από ΚΑΝΕΝΑ ΚΩΔΙΚΑ, προκειμένου να φέρει το νόημα τού εδαφίου εις τα δογματικά της πλαίσια ώστε να συμφωνεί με το πιστεύω της).

Τέλος, αναφέρουμε και τις μαρτυρίες Πατέρων τής Εκκλησίας οι οποίοι σχολιάζουν το συγκεκριμένο χωρίο μνημονεύοντες ταυτοχρόνως τής μετοχής ‘κλώμενον’, που σημαίνει, ότι το κείμενο που είχαν υπ’ όψει τους περιελάμβανε την συγκεκριμένη μετοχή.

Δεν κρύβουμε, ότι μεγάλη μας επιθυμία ήτο να βρεθεί έστω και μία αναφορά Πατρός τής Εκκλησίας, προγενεστέρα όμως τών αρχαιοτέρων κωδίκων, προ δηλαδή τού 4^ου αιώνος, που να απεδείκνυε, ότι η Εκκλησία είχε υπ’ όψει της το συγκεκριμένο χωρίο, μαζί με το ‘κλώμενον’, δηλ. μαρτυρία προ τής συγγραφής τών αρχαιοτέρων κωδίκων (Αλεξανδρινού, Σιναιτικού, Βατικανού). Η έρευνα δυστυχώς έδειξε ότι οι αρχαιότερες αναφορές, που μαρτυρούσαν το ‘κλώμενον’ ήσαν αυτές τών Καππαδοκών Πατέρων τού 4^ου αιώνος. Μελετώντες όμως μίαν ημέρα τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο (εμαρτύρησε εις τις αρχές τού 2^ου αιώνος), διαβάσαμε μίαν αναφορά τού Αγίου Ιερομάρτυρος που μάς άφησε άναυδους:

«Εγώ πέποιθα εις υμάς εν Κυρίω, ότι ουδέν άλλο φρονήσετε. Διο και θαρρών γράφω τη αξιοθέω αγάπη υμών, παρακαλών υμάς, μια πίστει, και εν ενί κηρύγματι, και μια ευχαριστία χρήσθαι. Μία γαρ εστίν η σαρξ τού Κυρίου Ιησού, και έν αυτού το αίμα το υπέρ ημών εκχυθέν· είς και άρτος τοις πάσιν εθρύφθη, και εν ποτήριον τοις όλοις διενεμήθη· έν θυσιαστήριον πάση τη Εκκλησία, και είς επίσκοπος, άμα τω πρεσβυτερίω και τοις διακόνοις τοις συνδούλοις μου» (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Φιλαδελφείς, κεφ.IV, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.821C, 824A).

Κι ως γνωστόν, όταν ο Άγιος Ιγνάτιος ομιλεί περί ‘άρτου’ εννοεί το σώμα τού Χριστού, την Θεία δηλαδή Ευχαριστία, όπως ομολογεί σε άλλο σημείο:

«Άρτον τού Θεού θέλω, άρτον ουράνιον, άρτον ζωής, ό εστί σαρξ Ιησού Χριστού τού Υιού τού Θεού, τού γενομένου εν υστέρω εκ σπέρματος Δαυίδ και Αβραάμ· και πόμα θέλω το αίμα αυτού, ό εστίν αγάπη άφθαρτος, και αέvαος ζωή». (Ιγνατίου Θεοφόρου, Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφ.VII, παρ.3, Patrologia Graeca, τόμ.5, στ.816Α)

Άξιον παρατηρήσεως εις την προς Φιλαδελφείς Επιστολήν είναι ο εξής λόγος που έχουμε υπογραμμίσει: «είς και άρτος τοις πάσιν εθρύφθη, και εν ποτήριον τοις όλοις διενεμήθη» Ο μέγας ιερομάρτυρας τού 2^ου αιώνος, κάνει λόγο για την σάρκα τού Χριστού που ‘εθρύφθη’ τοις πάσι! (‘εθρύφθη’ = τρίτο ενικό πρόσωπο, Παθητικού Αορίστου Α΄, Οριστικής Φωνής, τού ρήματος ‘θρύπτω’ = θρυμματίζω). Το αυτό ισχύει και για το άλλο ρήμα το ‘διενεμήθη’. Ο χρόνος λοιπόν που έχουν διατυπωθεί τα ρήματα υποδηλώνει, ότι αυτή η πράξις έγινε άπαξ εις το παρελθόν και θεωρείται τετελεσμένη. Όταν λοιπόν ο Άγιος Ιγνάτιος κάνει λόγο για σώμα τού Χριστού που ‘θρυμματίσθη’ και για ποτήριον με αίμα που εις όλους (εννοείται τούς μαθητές) ‘διενεμήθη’ υπαινίσσεται τον Μυστικό Δείπνο!

Άρα ο μαθητής τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου υπαινίσσεται ‘θρυμματισμό’ τού σώματος τού Θεανθρώπου προ τής σταυρικής Του θυσίας! Και τέτοιος ‘θρυμματισμός’, αγαπητοί αναγνώστες, αναφέρεται εις ένα και μόνον χωρίο εις την Καινή Διαθήκη, εις το Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24 «τούτό μου εστί το σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον»! Άρα, αβιάστως εξάγουμε το συμπέρασμα, ότι από τις αρχές τού 2^ου αιώνος, ήτο ΗΔΗ γνωστό εις την Εκκλησία το Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24 μαζί με το ‘κλώμενον’, δύο δηλαδή ολόκληρους αιώνες προ τής συγγραφής τών αρχαιοτέρων κωδίκων (Αλεξανδρινού, Σιναιτικού, Βατικανού)! Εις τις παραπομπές που ακολουθούν θα διαπιστώσουμε, ότι το ίδιο ακριβώς ρήμα («το υπέρ υμών θρυπτόμενον») χρησιμοποιεί και ο Θεοδώρητος Κύρρου, που σημαίνει ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (τον 5^ο μ.Χ όμως αιώνα) γνώριζε το Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24 μαζί το ‘κλώμενον’!

«Ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί, η παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας,
έκλασε, και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστι το σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, μετά το δειπνήσαι, λέγων· Τούτο το ποτήριον η Καινή Διαθήκη εστίν εν τω εμώ αίματι. Τούτο ποιείτε, οσάκις εαν πίνητε, εις την εμήν ανάμνησιν». (Μεγάλου Βασιλείου, Αρχών τών Ηθικών, όρος ΚΑ΄, κεφ.Γ΄, Patrologia Graeca, τόμ.31, στ.740CD)

«Και προς τω τέλει τών Ευαγγελίων γέγραπται· ‘Λαβών ουν ο Ιησούς άρτον, και ευχαριστήσας, έκλασε, και εδίδου τοις μαθηταίς, και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών κλώμενον. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν αυτοίς λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ μού εστί το αίμα το τής καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’...Μαρτυρεί δε τούτοις και ο Απόστολος, λέγων· Εγώ γαρ παρέλαβον από τού Κυρίου ό και παρέδοκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυχτί, ή παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκλασε, και είπε· Τούτό εστι το αίμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.» (Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία περί Αγίου Πνεύματος, Patrologia Graeca, τόμ.31, στ.1436D-1437A και Α΄ Λόγος Περί Βαπτίσματος, Patrologia Graeca, τόμ.31, στ.1576AB)

Εις την ανωτέρω παραπομπή, εκ τού ιδίου ιερού Πατρός, συναντούμε το εξής εκπληκτικό: Ο Μέγ.Βασίλειος αρχίζει την ομιλία του με το να παραθέτει αυτούσιο το περί τής Θείας Ευχαριστίας χωρίο εκ τού κατά ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:26-28 «Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε· λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων· πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστί το αίμα μου το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών», το οποίο όπως παρατηρούμε δεν εμπεριέχει την επίμαχη μετοχή ‘κλώμενον’. Εις την συνέχεια όμως τής ομιλίας του, αναφέρει το χωρίο περιλαμβάνων την μετοχή ‘κλώμενον’, ως να την θεωρεί αναπόσπαστο τμήμα τού χωρίου τού Ματθαίου!

«Ο λαός· Αμήν.
Αγιάσας.
Ο λαός· Αμήν.
Κλάσας, μετέδωκε τοις αγίοις αυτού μαθηταίς και αποστόλοις, ειπών· «Λάβετε, φάγετε. Τούτό μου εστι το σώμα, το υπέρ υμών και πολλών κλώμενον και διαδιδόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.»
Ομοίως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι, κεράσας εξ οίνου και ύδατος, ευχαριστήσας.
Ο λαός· Αμήν».

(Εκ τής θείας Λειτουργίας τού Μεγ.Βασιλείου, Patrologia Graeca, τόμ.31, στ.1637BC)

«...μετέδωκας τοις αγίοις σου μαθηταίς και αποστόλοις είπας· Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστίν το σώμα,το υπέρ υμών και πολλών κλώμενον, και διαδιδόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν...Συ γαρ εί ο κλων και κλώμενος...» (Εκ τής θείας Λειτουργίας τού Γρηγορίου τού Θεολόγου, Patrologia Graeca, τόμ.36, στ.712AB)

«Χαίρε, παναγία παρθένε, η το πυρ τής θεότητος αφλέκτως, ως νοερά βάτος, κατέχουσα, η νοερά κλίβανος, η το πυρ και τον άρτον τής ζωής θερμόν τω κόσμω προς βρώσιν ενέγκασα· περί ου λέγει ο Σωτήρ τού κόσμου Χριστός· Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστί το σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Επιφανίου επισκόπου Κωνσταντίας Κύπρου, Εγκώμιος ομιλία εις την Αγίαν Θεοτόκον, Patrologia Graeca, τόμ.43, στ.493D-496A)

«...λαβών άρτον επί τών αγίων αυτού και αχράντων χειρών και αναδείξας σοι τω Θεώ και Πατρί, ευχαριστίσας, ευλογήσας, αγιάσας, έδωκε τοις μαθηταίς αυτού τοις αγίοις αποστόλοις ειπών· Λάβετε, φάγετε, τούτό εστι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών» [Επιφάνιος Κύπρου, Scr. Eccl., Anaphora Graeca (fragmenta) [Sp.] (2021: 032) ‘Un opuscule grec traduit de l'arménien sur l'addition d'eau au vin eucharistique’, Ed. Garitte, G., 1960; Muséon 73, Page 299, line 15]

«Εσθιόντων γαρ αυτών και πινόντων, φησί, λαβών άρτον, έκλασε και είπε· Τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Ίσασιν οι μεμυημένοι τα λεγόμενα. Και πάλιν το ποτήριον, λέγων· Τούτό εστι το αίμά μου, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, ομιλία α΄ εις την προδοσίαν τού Ιούδα, παρ.ε΄, Patrologia Graeca, τόμ.49, στ.380)

«Ο Ιησούς εσθιόντων αυτών και πινόντων, λαβών άρτον επί τών αγίων και αχράντων αυτών χειρών, ευχαριστήσας και κλάσας είπε τοις εαυτού μαθηταίς. Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών και πολλών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Και το ποτήριον πάλιν λαβών, εδίδου αυτοίς λέγων· Τούτο εστί το αίμα μου το υπέρ υμών εκχεόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, ομιλία β΄ εις την προδοσίαν τού Ιούδα, παρ.ε΄, Patrologia Graeca, τόμ.49, στ.389)

«Δια τούτο εμνήσθην εκείνου τού κυριακού δείπνου. Εγώ γαρ παρέλαβον από τού Κυρίου ό και παρέδοκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυχτί, ή παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκλασε, και είπε· Τούτό εστι το αίμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι, λέγων· Τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εστίν εν τω εμώ αίματι.» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις το αποστολικόν ρητόν ‘δει και αιρέσεις είναι εν υμίν’, Patrologia Graeca, τόμ.51, στ.259)

«Και το κεφάλαιον δε των εορτών αυτών καταλύει, εφ’ ετέραν αυτούς μετατιθείς τράπεζαν φρικωδεστάτην, και φησι· Λάβετε, φάγετε· τούτό εστι το σώμά μου, το υπέρ πολλών κλώμενον. Και πως ουκ εθορυβήθησαν τούτο ακούσαντες; Ότι πολλά και μεγάλα περί τούτου και έμπροσθεν αυτοίς ην προδιαλεχθείς» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις τον άγιον Ματθαίον τον Ευαγγελιστήν, ομιλία πβ΄, Patrologia Graeca, τόμ.58, στ.738)

«Λαβών γαρ ο Κύριος άρτον, είπε· τούτό μου εστι το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία β΄ εις την παραβολή περί συκής, Patrologia Graeca, τόμ.59, στ.590)

«Αλλ’ όπερ ουκ έπαθεν επί τού σταυρού, τούτο πάσχει επί τής προσφοράς δια σε, και ανέχεται δια-κλώμενος, ίνα πάντας εμπλήση» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία ΚΔ΄ εις την προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή, Patrologia Graeca, τόμ.61, στ.200. Χωρίσαμε την σύνθετη λέξη ‘διακλώμενος’ για να φανεί ότι ο ιερός πατήρ, διατυπώνοντας τέτοια έκφραση, είναι εμφανές ότι ορμάται εκ τού ‘κλώμενον’ τής Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24)

«Εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, φησίν, ό και παρέδωκα υμίν· ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί η παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκλασε και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστι το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν...Είτα και αυτά λοιπόν διηγείται τα γεγενημένα λέγων ότι, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκλασε, και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστι το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον.» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία ΚΖ΄ εις την προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή, Patrologia Graeca, τόμ.61, στ.228-229)

«Μετά γαρ το δείπνον λαβών, φησίν, άρτον, και ευχαριστήσας , έκλασε και έδωκε τοις μαθηταίς αυτού λέγων· Λάβετε, φάγετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστί το σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.» (Θεοδωρήτου Κύρρου, Ερμηνεία εις το Άσμα Ασμάτων, Λόγος Β΄, κεφ.Γ΄, παρ.ΙΑ, Patrologia Graeca, τόμ.81, στ.128Α)

«Τούτό μου εστί το σώμα, το υπέρ υμών θρυπτόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Και πάλιν· Τούτό μου εστί το αίμα, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. (Θεοδωρήτου Κύρρου, Επιστολή 146, γραμμή 188, ΄Τοις εν Κωσταντινουπόλει μοναζούσιν’, (Collectio Sirmondiana) [Patrologia Graeca, τόμ.83, στ.1384A]

«‘Ώστε εορτάζομεν μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας. Και γαρ το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός·’ ούτε τού Κυρίου, τούς εαυτού διδάσκοντος μαθητάς, και λέγοντος· ‘Τούτο μού εστί το σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.’ Και· ‘Τούτο μού εστί το αίμα υπέρ υμών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’» (Θεοδωρήτου Κύρρου, Ερμηνεία τής προφητείας τού θείου Ιεζεκιήλ, κεφ.48, Patrologia Graeca, τόμ.81, στ.1252CD)

«Δι’ ού σώματος αρχιερεύς και απόστολος γέγονε και εχρημάτισε, δι’ ού παρέδωκεν ημίν μυστηρίου, λέγων, ‘Τούτό εστι μου το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον’, και, ‘Το αίμα τής καινής (ου τής παλαιάς), το υπέρ υμών εκχυνόμενον» (Θεοδωρήτου Κύρρου, Scr. Eccl., Theol., Eρανιστής (4089: 002) ‘Theodoret of Cyrus, Eranistes’, Ed. Ettlinger, G.H. Oxford: Clarendon Press, 1975, Page 160, line 22) [Patrologia Graeca, τόμ.83, στ.180BC]

«Τών αμυήτων ένεκα μυστικώτερον λέξω. Λαβών και κλάσας και τοις μαθηταίς διανείμας έφη· ‘Τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών διδώμενον’, ή ‘κλώμενον’, κατά τον απόστολον· και πάλιν· ‘Τούτό μου εστί το αίμα το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον’» (Θεοδωρήτου Κύρρου, Scr. Eccl., Theol., Ερανιστής, (4089: 002) ‘Theodoret of Cyrus, Eranistes’, Ed. Ettlinger, G.H. Oxford: Clarendon Press 1975, Page 221, line 20) [Patrologia Graeca, τόμ.83, στ.272A]

«‘Τούτό εστι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδώμενον, ή κλώμενον’, κατά τον Απόστολον. Και ουδαμού περί πάθους διαλεχθείς τής απαθούς εμνήσθη θεότητος» (Θεοδωρήτου Κύρρου, Scr. Eccl., Theol., Epistulae: Collectio Sirmondiana (epistulae 96–147) (4089: 007) ‘Théodoret de Cyrus, Correspondance III’, Ed. Azéma, Y. Paris: Cerf, 1965; Sources chrétiennes 111, Epistle 131, Τιμοθέω Επισκόπω, line 138) [Patrologia Graeca, τόμ.83, στ.1348B]

«Εν τω υπερώω τοίνυν τής αγίας και ενδόξου Σιών το παλαιόν πάσχα μετά τών μαθητών αυτού φαγών και πληρώσας την παλαιάν διαθήκην νίπτει τών μαθητών τούς πόδας, σύμβολον τού αγίου βαπτίσματος παρεχόμενος. Είτα κλάσας άρτον επεδίδου αυτοίς λέγων· ‘Λάβετε, φάγετε, τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών’. Ομοίως δε λαβών το ποτήριον εξ οίνου και ύδατος μετέδωκεν αυτοίς λέγων· ‘Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτό μου εστί το αίμα τής καινής διαθήκης το υπέρ υμών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις Ακριβής τής Ορθοδόξου Πίστεως, Βιβλίο Δ΄, κεφ. 86, Patrologia Graeca, τόμ.94, στ.1140AB)

«Σαρκί ουν σταυρωθείς, παρέδωκεν ημίν εσθίειν δια τού άρτου την σάρκα αυτού, την εν Πνεύματι ζώσαν αγίω, ούτως ειπών· Λάβετε, φάγετε, τούτό εστι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Περί Αζύμων, Patrologia Graeca, τόμ.95, 392D-393A)

«Φησίν ο ιερεύς, ως ο άγγελος, ‘ίνα επιφοιτήσαν Πνεύμα το άγιον αγιάσει και ποιήση, τον μεν άρτον τούτον σώμα άγιον Χριστού, και το ποτήριον τούτο αίμα τίμιον Χριστού·’ και ου δια φυσικής οικονομίας, αλλ’ υπερφυώς γίνεται εις επαύξησιν τού Κυριακού σώματος και αίματος έν σώμα, και ου δύο. ε΄. Είτα υψούται εν ταις χερσί τού ιερέως ως επί σταυρού, και διαδίδοται κλώμενον, και ούτως εν ημίν θάπτεται, και συναφθαρτίζει ημάς. Τούτο γαρ εστί το πέρας τής οικονομίας». (Ιωάννου Δαμασκηνού, Περί τού αχράντου σώματος, ού μεταλαμβάνομεν, Patrologia Greacea, τόμ.95, 409C)

«Δέχου και την μετάληψιν τών αχράντων τού Χριστού μυστηρίων, πιστεύων εν αληθεία σώμα και αίμα υπάρχειν Χριστού τού Θεού ημών, ά δέδωκε τοις πιστοίς εις άφεσιν αμαρτιών. Εν τη νυκτί γαρ ή παρεδίδοτο, διαθήκην καινήν διέθετο τοις αγίοις αυτού μαθηταίς και αποστόλοις, και δι’ αυτών πάσι τοις εις αυτόν πιστεύουσιν, ειπών· Λάβετε, φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Ομοίως δε και το ποτήριον λαβών δέδωκεν αυτοίς λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες τούτό εστι το αίμα μου, το τής καινής διαθήκης, το υπέρ υμών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Ιωάννου Δαμασκηνού Scr. Eccl., Theol., Εις τον βίο Βαρλαάμ και Ιωάσαφ [Sp.] (2934: 066) ‘[St. John Damascene]. Barlaam and Joasaph’, Ed. Woodward, G.R., Mattingly, H. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1914, Repr. 1983, Page 278, line 28 και Patrologia Greacea, τόμ.96, στ.1029D-1032A)

(Σημ. Εις γνώσιν μας συμπεριελάβαμε και εκθέσαμε ακόμη και έργα Πατέρων μη γνήσια, αμφιβαλλόμενα, διότι αυτό που μάς ενδιαφέρει είναι το τι κείμενο είχαν υπ’ όψει τους, ακόμη και αυτοί που νόθευσαν τα έργα τών Πατέρων. Κι απ’ ό,τι παρατηρούμε, ακόμη και τα μη γνήσια έργα συμφωνούν με τα γνήσια ως προς την ύπαρξη τής μετοχής ‘κλώμενον’!)

Πριν κλείσουμε την ανάλυσή μας εις το θέμα τής Θείας Κοινωνίας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ακόμα έναν τρόπο με τον οποίον η Σκοπιά παραπλανάει τούς ακολούθους της εις το να μη δύνανται να εννοήσουν τι ακριβώς ετέλεσε ο Ιησούς το βράδυ τού Μυστικού Δείπνου.

«τούτο γαρ εστί το αίμα μου το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:28).

«διότι αυτό σημαίνει το αίμα μου τής διαθήκης, το οποίο θα χυθεί χάρη πολλών για συγχώρηση αμαρτιών» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:28, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

«Και είπεν αυτοίς· τούτό εστι το αίμα μου το τής καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:24).

«Και τούς είπε: ‘Αυτό σημαίνει το αίμα μου τής διαθήκης, το οποίο θα χυθεί για χάρη πολλών’» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:24, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

«Και λαβών άρτον ευχαριστήσας έκλασε και έδωκεν αυτοίς λέγων· τούτό εστι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. 20. Ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων· τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:19-20).

«Επίσης, πήρε ένα ψωμί, έκανε μιά ευχαριστήρια προσευχή, το έσπασε και τούς το έδωσε λέγοντας: ‘Αυτό σημαίνει το σώμα μου, το οποίο θα δοθεί για χάρη σας. Εξακολουθείστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου’. 20. Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι, αφού δείπνησαν, λέγοντας: ‘Αυτό το ποτήρι σημαίνει τη νέα διαθήκη που έχει ως βάση το αίμα μου, το οποίο θα χυθεί για χάρη σας’» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:19-20, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).

Παρατηρούμε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι η Σκοπιά όλες τις μετοχές Ενεστώτος (εκχυνόμενον, διδόμενον), τις έχει αποδώσει, όχι με αντίστοιχες μετοχές Ενεστώτος, αλλά με Στιγμιαίο Μέλλοντα (θα χυθεί, θα δοθεί), ως οι μετοχές να ήσαν οι εξής: ‘εκχυθησόμενον’ και ‘δοθησόμενον’! Δύο τινά πιστεύουμε ότι κρύβονται πίσω από αυτή την ενέργεια:

1) Ή οι Έλληνες μεταφραστές τής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου θα πρέπει να ξαναφρεσκάρουν τα Ελληνικά τους και να μάθουν ότι οι μετοχές αποδίδονται εις αντιστοίχους χρόνους με αυτούς που είναι εις το πρωτότυπο κείμενο ή

2) Πίσω από αυτή την κίνηση υπάρχει εσκεμμένος δόλος επί σκοπώ να αποκρυβεί από τούς αναγνώστες η μεγαλειώδης αλήθεια, ότι ο Χριστός εις τον Μυστικό Δείπνο, ετέλεσε θυσία προ τής σταυρικής Του θυσίας επί τού Γολγοθά! Διότι οι χρόνοι τών ρημάτων τής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου (θα χυθεί, θα δοθεί), παραπλανούν και μεταφέρουν τον αναγνώστη [από την θυσία που τελεί εκείνη την στιγμή ο Χριστός και που τα αποτελέσματά της δεν περιορίζονται μόνον εκεί αλλά προεκτείνεται εις την αιωνιώτητα (εκχυνόμενον, διδόμενον), διότι συνεχώς εκχύνεται (όχι το ‘εκχυθέν’ ή το ‘εκχυθησόμενον’), και συνεχώς δίδεται (όχι το ‘δοθέν’ ή το ‘δοθησόμενον’)], παραπλανούν λοιπόν και μεταφέρουν τον αναγνώστη από την θυσία τού Μυστικού Δείπνου (και κατ’ επέκταση από αυτή που τελείται και θα τελείται επί τού Χριστιανικού πλέον θυσιαστηρίου) εις την θυσία τού Γολγοθά, την άπαξ τελεσθείσα!

Το ψευδές δηλαδή στόμα τού ‘αυθεντικού προφήτου τής γενεάς μας’ και ‘τού αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά 01.06.1973, σελ.342), διδάσκει ότι τού σώμα τού Χριστού θα δοθεί ΑΠΑΞ (επί σταυρού) και το αίμα Του θα εκχυθεί ΑΠΑΞ (επί σταυρού), ενώ το αψευδές στόμα τού Θεανθρώπου διακηρύσσει ότι το σώμα Του συνεχώς δίδεται, όχι άπαξ, και το αίμα Του συνεχώς εκχύνεται, όχι άπαξ!

Άξιον επίσης παρατηρήσεως εις τα συγκεκριμένα χωρία τού Αποστόλου Παύλου (Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24-26) είναι το τέλος τού στίχ.26 «οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον τού Κυρίου καταγγέλετε, άχρις ού αν έλθη». Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ο Απόστολων τών Εθνών διακηρύσσει ξεκάθαρα, ότι η Ανάμνηση θα τελείται ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΕΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ. Συμφώνως τώρα προς τον ΄δούλο’ (εις τον οποίον έχετε εμπιστευθεί την σωτηρία σας), πότε ο Χριστός έρχεται; Ή για να θέσουμε πιο συγκεκριμένα το έρωτημα: Κατά την Εταιρία Σκοπιά πότε ο Χριστός ήλθε;

Ας αντλήσουμε, λοιπόν, αυτή την πληροφορία από τα ίδια της τα έντυπα τα οποία αναισχύτως διακηρύσσει ότι προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό!!! (Και το ότι τα έντυπα της προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό, φαίνεται ολοκάθαρα από την φωτογραφία εις την Σκοπιά 1.10.1987, σελ.10 όπου απεικονίζεται το χέρι τού Θεού να κρατάει τα εργοστάσια και τυπογραφεία τού ‘δούλου’, εκ τού οποίου ρέουν αφθόνως τα εγκεκριμένα υπ’ Αυτού έντυπα εις τις αίθουσες βασιλείας, απ’ όπου τα προμηθεύονται οι Μάρτυρες για να τα διανείμουν εις τον ‘αγρό’!)

«Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τούς αγγέλους που τούς περιβάλλει ουράνια δόξα. Έτσι, ο ερχομός τού Γιου τού ανθρώπου, τού Ιησού Χριστού, με τούς αγγέλους θα πρέπει να είναι αόρατος για τα ανθρώπινα μάτια. Αυτός ο ερχομός του λαβαίνει χώρα το έτος 1914. Αλλά ποιο σκοπό εξυπηρετεί; Ο Ιησούς εξηγεί: ‘Και όλα τα έθνη θα συναχθούν μπροστά του, και αυτός θα κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως ακριβώς ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Και θα βάλει τα πρόβατα στα δεξιά του, αλλά τα κατσίκια στα αριστερά του’». (Σκοπιά 15.05.1990, σελ.8 και ‘Ο Μεγαλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ, κεφ.111, Το σημείο τών εσχάτων ημερών, Όταν έρθει ο Χριστός με βασιλική εξουσία.)

«Τότε ποια είναι η άλλη λύση για τη δεύτερη έλευση τού Χριστού με σάρκα; Απλά, είναι η παρουσία του, καθώς ο αόρατος Υιός τού Θεού, περιβλήθηκε με Βασιλική εξουσία και κατηύθυνε την προσοχή του στη γη. Γι’ αυτό το λόγο μας έδωσε ορατά σημεία για να μπορέσουμε μ’ αυτά να επαληθεύσουμε την αόρατη παρουσία του». (Σκοπιά 01.04.1982, σελ.6)

«Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ [αρχίζοντας από τον πρώτο αιώνα ως την έλευση του Χριστού στον πνευματικό ναό το 1918] θέλουσιν αναστηθή πρώτον.» (Σκοπιά 01.08.1982, σελ.22)

Όπως διεπιστώσαμε από τα ίδια της τα έντυπα, η Σκοπιά διδάσκει ότι ο Χριστός ΗΔΗ ήλθε, ΗΔΗ είναι παρών από το 1914! Εάν, λοιπόν, ο Χριστός είναι ΗΔΗ παρών τότε προς τί η τελετή τής Αναμνήσεως; Το ιερό κείμενο διαψεύδει για ακόμη μία φορά την διδασκαλία τής Σκοπιάς περί τής Δευτέρας ΑΟΡΑΤΟΥ Ελεύσεως τού Χριστού, διότι η Γραφή αναγνωρίζει ΔΥΟ ελεύσεις για τον Χριστό (για να εκφραστούμε και συμφώνως προς την ορολογία σας, εφόσον, αρεσκόμενοι εις τα λογοπαίγνια, διακρίνετε την Έλευση απο την Παρουσία), με ΟΡΑΤΗ την Δευτέρα έλευση, όπως ξεκάθαρα αναφέρει ο Παύλος εις την προς ΕΒΡ. Θ:28:

«ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεται τοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν» δηλαδή «έτσι και ο Χριστός, αφού μία φορά πέθανε για ν’ αφαιρέσει τις αμαρτίες όλων, για δεύτερη φορά ασχέτως προς την αμαρτία (όχι δηλαδή για ν’αντιμετωπίσει την αμαρτία πάλι) θα εμφανισθεί γι’ αυτούς που τον προσμένουν για να τούς σώσει».

Εις το χωρίο αυτό ο Παύλος μάς λέγει ότι ο Χριστός δεν έρχεται σε ΔΥΟ ΔΟΣΕΙΣ, μία δηλαδή το 1914 και μία μετά από αρκετές δεκαετίες εις τον Αρμαγεδδώνα ή την Μεγάλη Θλίψη! Λέγει ότι ο Χριστός, την δεύτερη φορά που θα έρθει θα είναι ΟΡΑΤΟΣ, όπως το ίδιο ακριβώς αναφέρει και η Αποκάλυψη Α:7 «ιδού έρχεται μετά τών νεφελών, και όψεται αυτόν πας οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν, και κόψονται επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί τής γης» δηλαδή «Ιδού έρχεται με τις νεφέλες, και θα τον δει κάθε μάτι, ακόμη και αυτοί που τον λόγχισαν, και θα θρηνήσουν εξ αιτίας του όλες οι φυλές τής γης».

Οπότε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δύο τινά συμβαίνουν!

α) Ή ο Χριστός ήλθε πράγματι το 1914, οπότε, συμφώνως προς την Γραφή, δεν πρέπει αναμένετε και κάποια τρίτη μελλοντική Έλευση, οπότε εν τοιαύτη περιπτώσει ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ, εφόσον ο Παύλος ρητώς διακηρύσσει, ότι η Ανάμνηση τελείται «άχρις ού αν έλθη»; (Α΄ ΚΟΡ. ΙΑ:24-26)

β) Ή ο Χριστός δεν ήλθε το 1914, διότι η Δευτέρα του Έλευση θα είναι ορατή («οφθήσεται» ΕΒΡ. Θ:28), οπότε και ορθώς τελείτε την Ανάμνηση εφόσον η Δευτέρα του Έλευση είναι μελλοντική, αναμενόμενη!

Κι επειδή τα ανωτέρω δύο πιο πιθανά σενάρια εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον ‘δούλο’ ως προς το πιστεύω του, η Σκοπιά ‘εφηύρε’ ένα τρίτο σενάριο προκειμένου να αποφύγει τον διασυρμό. Ας το διαβάσουμε για να την ‘απολαύσουμε’, ως προς το ‘θεάρεστο’ έργο που έχει αναλάβει, αυτό τής διαστρεβλώσεως τού ιερού κειμένου τής Γραφής:

«Ο Παύλος μάς βοηθάει επίσης να καταλάβουμε ότι αυτοί που έχουν επίγεια ελπίδα δεν παίρνουν από τα εμβλήματα της Ανάμνησης. Απευθυνόμενος σε χρισμένους Χριστιανούς, είπε: «Διότι όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήρι, εξακολουθείτε να εξαγγέλλετε το θάνατο του Κυρίου, ωσότου αυτός έρθει». (1 Κορ. 11:26) Πότε πρόκειται να «έρθει» ο Κύριος; Όταν θα πάρει τα τελευταία χρισμένα μέλη της τάξης της νύφης του στην ουράνια κατοικία τους. (Ιωάν. 14:2, 3) Σαφώς, λοιπόν, η ετήσια τήρηση του Δείπνου του Κυρίου δεν θα συνεχίζεται επ’ άπειρον. “Οι υπόλοιποι” από το σπέρμα της γυναίκας που παραμένουν στη γη θα συνεχίσουν να συμμετέχουν σε αυτό το δείπνο ωσότου λάβουν όλοι την ουράνια ανταμοιβή τους. (Αποκ. 12:17)

Από την άλλη πλευρά, αν είχαν το δικαίωμα να παίρνουν από τα εμβλήματα και εκείνοι που θα ζήσουν για πάντα στη γη, τότε αυτό το δείπνο της Ανάμνησης θα έπρεπε να συνεχίζεται επ’ άπειρον». (Σκοπιά, 15.03.2010, σελ.27, παρ.16)

Παρατηρούμε δηλαδή ότι η Σκοπιά έθεσε το ρήμα «έρθει» εντός εισαγωγικών προκειμένου να τροποποιήσει την έννοιά του ώστε να μην σημαίνει αυτό που όλοι κατανοούμε, δηλαδή κάποια έλευση, αλλά ο ερχομός τού Ιησού να θεωρηθεί με μεταφορική έννοια, δηλαδή δια τού θανάτου τών χρισμένων!!!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως διεπιστώσατε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, από την ανάλυση που κάναμε εις την ανωτέρω ομιλία τού Χριστού που αφορά εις την Θεία Κοινωνία (ΙΩΑΝ. ΣΤ), ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, η Σκοπιά διδάσκει ΠΛΑΝΗ και ΑΛΛΟ ευαγγέλιο, κι έχει το ανάθεμα τού Αποστόλου Παύλου «Αλλά και αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (ΓΑΛ. Α:8). Είθε να μετανοήσετε, να ανανήψετε, να αποτινάξετε το «ευαγγέλιο» και τις πλάνες τής Σκοπιάς και να επιστρέψετε εις την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Εκκλησία τού Χριστού, η οποία επί 21 αιώνες κηρύττει ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ δίχως να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο τα δόγματά της, όπως συχνότατα ποιεί ο ‘αυθεντικός προφήτης τής γενεάς μας’ και ‘ο αληθινός εκπρόσωπος τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά 01.06.1973, σελ.342)!

Όπως επίσης διεπιστώσατε κι εσείς, αγαπητοί Προτεστάντες, εις την ημετέραν μελέτη απεδείξαμε Αγιογραφικώς και Πατερικώς την ύπαρξη ΥΛΙΚΟΥ εν τη Καινή Διαθήκη θυσιαστηρίου, επάνω εις το οποίο τελείται η αναίμακτος θυσία, την οποίαν πρώτος ετέλεσε ο Θεάνθρωπος επί τού Μυστικού Δείπνου, η οποία απορρέει εκ τής σταυρικής Του θυσίας, που προεκτείνεται εις τούς αιώνες!

Κι εφόσον εν τη Καινή Διαθήκη έχουμε ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο, άρα κατ’ επέκτασιν και κατ’ αναλογίαν προς την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε και την ΕΙΔΙΚΗ ομάδα ανθρώπων με την ΕΙΔΙΚΗ (Λευιτική-Χριστιανική) ιερωσύνη, οι οποίοι τελούν την συγκεκριμένη (αναίμακτο) θυσία, που λέγονται ΙΕΡΕΙΣ ή αλλιώς ΠΑΠΑΔΕΣ!

Προς λύπιν σας, λοιπόν, όσο κι αν απεγνωσμένα αγωνίζεστε να αποδείξετε, ότι τοιαύτη ομάς ανθρώπων δεν υφίσταται εις την Καινή Διαθήκη και εις την Εκκλησία τού Χριστού, το ιερό κείμενο τής Γραφής καθώς και οι Πατέρες τής Εκκλησίας (τούς οποίους βεβαίως θεωρείτε έγκυρους κι επικαλείσθε ΜΟΝΟΝ όταν είναι να στηρίξετε ΟΡΙΣΜΕΝΑ από τα πιστεύω σας) θα σάς κατακεραυνώνουν αδυσώπητα και θα σάς αποδεικνύουν περιτράνως, ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΥΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΚΤΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΤΕ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΥΡΕΘΕΙΤΕ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΕΥΧΟΜΕΘΑ ΗΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΕΣ!!!

Κρίνα

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου