ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Συνεχίζουμε μέ τήν αναδημοσίευση τῶν άρθρων «ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» πρός διαφώτιση κληρικῶν καί λαϊκῶν, μέ σκοπό τήν ενότητα τοῦ ορθοδόξου χώρου.Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
ΑΠΟ «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»
Ἡ ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἱστορία τῆς πάλης της μέ τήν κακοδοξία. Ἀπό τή στιγμή ποῦ ὁ διάβολος ἐξέπεσε ἀπό τήν οὐράνια κατάστασή του καί εἰπώθηκε ἡ προτροπή τοῦ ἀρχαγγέλου «Στῶμεν καλῶς», ἄρχισε ὁ πόλεμος τῆς κακοδοξίας γιά τόν ἀφανισμό τῆς Ὀρθοδοξίας, ποῦ σκοπό ἔχει νά ἀνεβάσει τόν ἄνθρωπο στήν κατάσταση ποῦ ἦταν ὁ διάβολος πρίν τή πτώση του.
Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ὀρθός τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά φτάσει στήν οὐράνια κατάσταση, τή θέωση, ποῦ βρίσκονταν τόσο οἱ ἄγγελοι, ὅσο καί οἱ ἄνθρωποι προτοῦ οἱ τελευταῖοι ἐκπέσουν. Αἵρεση καί κακοδοξία εἶναι ὁ λανθασμένος τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, ποῦ δέν ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο. Ὅσοι ἀξιώνονται νά φτάσουν στή θέωση, ποῦ χαρίζει ὁ Θεός σ’ ἐκείνους ποῦ ἀγωνίζονται ἀσκητικά νά καθάρουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες τους, αὐτοί γίνονται καί δικοί μας θεραπευτές. Μέ τέτοια πρόσωπα, ποῦ ἀναλαμβάνουν ρόλο «θεραπευτῆ», καί πρέπει πράγματι νά εἶναι «θεραπευτές», ἀσχολούμαστε στό σημείωμά μας αὐτό. Εἶναι μερικά ἀπ’ τά καταξιωμένα πρόσωπα, ποῦ διαδραμάτισαν κάποιο σημαντικό ρόλο στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας τά τελευταῖα αὐτά χρόνια.
Ἡ Ὀρθοδοξία τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες εἶχε ἐξαπλωθεῖ σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη, ποῦ τότε ἀποτελοῦσε τήν χριστιανική ρωμαίϊκη αὐτοκρατορία μας μέ πρωτεύουσα τή Κωνσταντινούπολη, ἤ Νέα Ρώμη. Εἶναι αὐτό, ποῦ οἱ Φράγκοι ὀνόμασαν «Βυζάντιο».
Ἡ Ὀρθοδοξία σ’ ὅλα τα χρόνια της ἱστορίας τῆς τήν πρώτη χριστιανική χιλιετηρίδα δοκιμάστηκε πολλές φορές ἀπό τήν κακοδοξία. Ἡ μεγαλύτερη ὅμως δοκιμασία τῆς ἦταν ἡ καταστροφή ποῦ ὑπέστη ἀπό τόν 9ο αἰώνα καί μετά, στό δυτικό τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας μᾶς ἀπ’ τήν ὑποδούλωσή της στή κακοδοξία τῶν μεγαλύτερων ἐχθρῶν της, τῶν Φράγκων. ΄Ἔτσι, ὁ μισός κόσμος των τότε Ὀρθοδόξων φράγκεψε!
Ὁ ἄλλος μισός κόσμος των τότε Ὀρθοδόξων ὑποδουλώθηκε στούς Τούρκους. Οἱ Τοῦρκοι, παρά τά τόσα δεινά ποῦ ἐπισώρευσαν στό Γένος μας, πρόσφεραν χωρίς νά τό θέλουν, κατά Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καί μιά θετική ὑπηρεσία. Ἐμπόδισαν τό βέβαιο φράγκεμά μας, ποῦ ἐπεδίωκαν οἱ Φράγκοι Αὐτό ἐπεδίωξαν ἄλλωστε μέ τίς διαβόητες σταυροφορίες τους, ποῦ ἔγιναν μέ τίς εὐλογίες τῶν Παπῶν τους.
Μέ τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἡ Δύση ἐπανῆλθε στά παληά σχέδιά της, νά ἁλώσει τήν Ὀρθοδοξία.
Σήμερα ἔχουμε πολλά στοιχεῖα, ποῦ ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ μεγάλοι ἐχθροί της Ὀρθοδοξίας, μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ 1821, ἄρχισαν νά ὀργανώνουν καί πάλι τήν ἐναντίον τῆς ἐπίθεσή τους, ἤδη ἀπό τόν 18ο αἰώνα. Τέτοιοι ἐχθροί εἶναι οἱ μασόνοι, οἱ ἐμπνευστές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» κ.α., ποῦ ἔχουν σκοπό τή δημιουργία τῆς «Πανθρησκείας» καί τῆς Παγκόσμιας Κυριαρχίας τοῦ Ἀντίχριστου.
Ἤδη, ἡ Βαυαροκρατία, ποῦ ἐπιβλήθηκε στόν τόπο μᾶς μετά τήν ἀπελευθέρωση, ἀποτελεῖ μιά πρώτη ὑλοποίηση τῶν σχεδίων αὐτῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία τήν ἐποχή αὐτή ἔπαυσε οὐσιαστικά νά ἔχει ὁποιαδήποτε ἐμπράγματη σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία, ποῦ μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία ἐξακολουθοῦσε ἀκόμα νά διασώζεται περισσότερο στούς Ὀρθοδόξους της Μικρᾶς Ἀσίας, μολονότι ἤδη ἡ Μασονία εἶχε ἀρχίσει τήν ἐποχή αὐτή νά εἰσχωρεῖ καί ἐκεῖ, ἰδιαίτερα στά ἀνώτερα κλιμάκια τοῦ Πατριαρχείου, μέ πρῶτο τόν Πατριάρχη Ἰωακείμ τόν 3ο !
Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ προφητική διαίσθηση τοῦ μοναχοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου γιά τούς κινδύνους τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας ἀπό τά σχέδια αὐτά τῶν ξένων, καί ἰδίως τῶν μασόνων.
Οἱ ξένοι εἶχαν στόχο τήν ἀπό-ὀρθοδοξοποίηση τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ τοῦ τόπου μας. Ἤδη ἡ Ὀρθοδοξία στή Ρωσία ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Πέτρου εἶχε φραγκέψει. Τό φράγκεμα αὐτό τῶν Ρώσων ἄρχισε νά διοχετεύεται καί πρός ἄλλους σλαβικούς λαούς, ἀκόμα καί πρός τούς Ἄραβες Ὀρθόδοξους. Εἶχε ἀπομείνει πλέον ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Μικρά Ἀσία.
Μέ τήν ἀπό-ὀρθοδοξοποίηση οἱ ξένοι ἤθελαν ἕνα λαό, ποῦ νά θρησκεύει μέν, ἀλλά ὄχι μέ τίς ὀρθόδοξες προδιαγραφές. Οἱ Φράγκοι ἀπό παληά, εἶχαν τόσο μίσος κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε τήν θεωροῦσαν εἰδωλολατρία. Ἡ εἰδοποιός διαφορά μας μέ τούς Φράγκους εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ ὁποία γιά μᾶς εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτούς ἡ κακοδοξία. Κι’ ὅπως εἴπαμε πιό πάνω, Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ὀρθός τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀντίθετα, κακοδοξία εἶναι ὁ λανθασμένος τρόπος τῆς θεραπείας, μέ ἀποτέλεσμα τό αἰώνιο θάνατο τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀτελεύτητη κόλαση.
Οἱ ξένοι πέτυχαν τόν 19ο καί 20ο αἰώνα ἀρκετά στά σχέδιά τους. Ἀπό- ὀρθοδοξοποίησαν τόν Ὀρθόδοξο λαό τῆς Ἑλλάδας. Πέτυχαν νά διαμορφώσουν ἕνα λαό, ποῦ νά εἶναι «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση» δική τους». Ἕνα λαό, ποῦ εἶναι ἀπό θρησκευτικῆς ἄποψης, ἄχρους, ἄοσμος καί ἄγευστος! Μέ ἀχρηστευμένα τά ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικά του. Νά τοῦ μιλᾶς γιά Ὀρθοδοξία καί νά μή καταλαβαίνει τίποτα! Νά νομίζει ὅτι τοῦ μιλᾶς κινέζικα! Νά βλέπει νά προδίνεται ἡ Ὀρθοδοξία, στήν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι πιστεύει, καί νά ἀδιαφορεῖ!
Πῶς τό πέτυχαν αὐτό, οἱ δυνάμεις αὐτές τῶν ξένων; Μέ τό νά καταστρέψουν τά δύο στοιχεῖα, ἀπό τά ὁποῖα συντίθεται ἡ Ὀρθοδοξία! Ὀρθοδοξία σημαίνει ὀρθή πίστη καί ὀρθή ζωή. Ἅς τά ἐξηγήσουμε λίγο αὐτά τά δύο:
α. Ὅταν λέμε ὀρθή πίστη ἐννοοῦμε ὅλα ὅσα μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός, ὅσα μᾶς παραδωσαν οἱ Ἀπόστολοι καί μᾶς δίδαξαν οἱ Πατέρες γιά τήν σωτηρία μας. Ὅλες αὐτές οἱ ἀλήθειες εἶναι δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας, τά ὁποῖα δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν θεουμένων, ὅταν φτάνουν σέ κατάσταση «θεωρίας», ποῦ εἶναι ὁ «φωτισμός» καί ἡ «θέωση» τοῦ ἀνθρώπου.
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι ὅποιος πιστός, ἀκολουθώντας τή θεραπευτική μέθοδο τῆς Ὀρθοδοξίας, φτάσει στή κατάσταση αὐτή τῆς «θεωρίας», «γνωρίζει τά μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», ὅπως τά γνώρισε ὁ Ἄπ. Παῦλος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι. Αὐτή ἡ ἐμπειρία εἶναι τό περιεχόμενο τῶν δογμάτων. Αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία!
Ἡ ἐμπειρία ποῦ εἶχαν π.χ. ὅσοι Ὀρθόδοξοι τήν ἐποχή τοῦ 3ου αἰώνα βρίσκονταν στή θέωση, ποῦ ἔβλεπαν τόν Χριστό «ἄκτιστο» καί ὄχι «κτιστό», ἀποτέλεσε τό δόγμα τοῦ «ὁμοουσίου», ποῦ διατύπωσαν οἱ Πατέρες στήν Ἅ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐναντίον τοῦ Ἄρειου. Οἱ θεούμενοι ἔβλεπαν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι «κτίσμα», ἀλλά ἄκτιστος, ὅπως εἶναι ὁ Πατέρας, ποῦ εἶναι τέλειος Θεός. Ἄρα, καί ὁ Υἱός εἶναι τέλειος Θεός. Αὐτό εἶναι τό δόγμα τοῦ «ὁμοούσιου», δηλ. ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἄκτιστος, ὅπως εἶναι καί ὁ Πατέρας, μέ τόν ὁποῖο ἔχει τήν ἴδια κοινή οὐσία, ἐκτός ἀπό τά λεγόμενα ἀκοινώνητα ἰδιώματα.
Ὅποιος δέν ἔχει αὐτή τήν ἐμπειρία, ποῦ εἶναι κοινή σέ ὅλους τους ἁγίους, σημαίνει, ὅτι δέν ἔφτασε ποτέ σέ κατάσταση θεωρίας. Σημαίνει ὅτι δέν ἔγινε ἅγιος, η, ὅτι ἀκολουθεῖ λανθασμένο τρόπο θεραπείας τῆς ψυχῆς του καί δέν μπορεῖ νά φτάσει στή θέωση. Μέ ἄλλα λόγια σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός κακοδοξεῖ.
Οἱ Πατέρες δίνουν τεράστια σημασία στό ζήτημα τῆς πίστεως. Τήν διακρίνουν σέ «ψιλή πίστη», ποῦ εἶναι ἡ νοητική ἀποδοχή ὅτι ὑπάρχει κάποια ἀνώτερη δύναμη, ποῦ λέγεται Θεός. Ἄλλοι λαοί, τή δύναμη αὐτή τήν ὀνομάζουν μέ ἄλλα ὀνόματα. Οἱ Πατέρες διακρίνουν ἐπίσης τή πίστη καί σέ «πίστη ἐκ θεωρίας». Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία, ποῦ ἀποκτᾶ κάποιος στό φωτισμό ἤ στή θέωση. Οἱ Φράγκοι ἀγνοοῦν ὅλα αὐτά. Δέν γνωρίζουν καν τή σημασία τῶν δογμάτων γιά τήν ὀρθή πίστη.
Οἱ ξένοι, λοιπόν, ξέκοψαν μετά τό 1821 τόν Ὀρθόδοξο λαό τῆς Ἑλλάδας ἀπό αὐτή τήν ὀρθή πίστη, ποῦ λέγεται «πίστη ἐκ θεωρίας». Τόν περιόρισαν στή «ψιλή πίστη», τήν ὁποία διαθέτει ἀκόμα καί ὁ διάβολος! Ἔτσι, ὁ ὑποτιθέμενος πλέον Ὀρθόδοξος λαός τῆς Ἑλλάδος, ξεκομμένος ἀπό τίς πιό πάνω πατερικές προδιαγραφές, ἔπαυσε κατ’ οὐσία μετά τό 1821 νά εἶναι Ὀρθόδοξος! Σταμάτησαν νά λειτουργοῦν τά ἀντανακλαστικά του στά θέματα πίστεως. Μπορεῖ νά ἀκούει ὁποιαδήποτε κακοδοξία ἀπό τούς ποιμένες του καί ὄχι μόνο νά μήν ἀντιδρᾶ, ἀλλ’ οὔτε νά καταλαβαίνει τί λένε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί καί νά τούς χειροκροτεῖ ἀκόμα, πιστεύοντας ὅτι εἶναι καί Ὀρθόδοξοι! Ἐκεῖ φτάσαμε!
β. ΄Ὅταν λέμε «ὀρθή ζωή» ἐννοοῦμε τήν «ἀσκητική ζωή», ποῦ σημαίνει ὅτι ἡ ἀπόκτηση ἀπό κάποιο πιστό μιᾶς ἀρετῆς, δέν εἶναι μιά ξεκομμένη «καλή», ἤ «ἠθική» πράξη. Δέν εἶναι ἀποτέλεσμα εὐσεβῶν στοχασμῶν, σάν αὐτούς ποῦ παρακινεῖ ὁ Θωμάς Κεμπήσιος νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι στό βιβλίου τοῦ «Μίμηση Χριστοῦ». Ἡ ἀρετή εἶναι τό ἀποτέλεσμα μιᾶς διεργασίας, ποῦ προκύπτει ἀπό μιά θεραπευτική ἀγωγή, ποῦ ἀκολουθεῖ ὁ πιστός, κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση πνευματικοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος ὅμως προηγουμένως πρέπει νά ἔχει φτάσει ὁ ἴδιος σέ κατάσταση «θεωρίας τοῦ Θεοῦ», γιά νά εἶναι «θεραπευτῆς». Ἀλλοιῶς, τά «καλά ἔργα», μοιάζουν μέ τά ἔργα τοῦ Φαρισαίου τῆς γνωστῆς παραβολῆς. Ή, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἄν ὑπῆρχε ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ἕνας Φαρισαῖος, οἱ Ὀρθόδοξοι θά τόν εἶχαν κάνει Ἀρχιεπίσκοπο!
Οἱ ξένοι ἀντικατέστησαν τήν «ὀρθή ζωή», μέ τά λεγόμενα «καλά ἔργα», ποῦ εἶναι προϊόντα «εὐσεβῶν στοχασμῶν». Ἀπό τούς «εὐσεβεῖς στοχασμούς», προέκυψε ὁ λεγόμενος «εὐσεβισμός», ποῦ σημαίνει τήν ἀπόκτηση «καλῶν ἔργων», ποῦ δέν εἶναι καρπός τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποῦ ἀποκτιέται μέ τήν πίστη «ἐκ θεωρίας», ἀλλά ἀπό τίς εὐσεβεῖς σκέψεις τοῦ κάθε πιστοῦ. Τό φαινόμενο τοῦ «εὐσεβισμοῦ», μεταφυτεύτηκε ἀπό τή Δύση καί στήν Ἑλλάδα τόν 20ο αἰώνα μέ τή γενόμενη ἀπό-ὀρθοδοξοποίηση τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ.
Περαιτέρω, πρέπει νά ἐξετάσουμε τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο οἱ ξένοι κατέστρεψαν τά δύο αὐτά στοιχεῖα, τήν «ὀρθή πίστη» καί τήν «ὀρθή ζωή», ἀπό τά ὁποῖα συντίθεται ἡ Ὀρθοδοξία, γιά νά πετύχουν τήν ἀπό-ὀρθοδοξοποίηση τῶν Ὀρθοδόξων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου