Μία προσευχὴ γιὰ τοὺς ἀνέργους ἀδελφούς μας...

Μία προσευχὴ γιὰ τοὺς ἀνέργους ἀδελφούς μας...

Γράφει ὁ πατὴρ Ἀνδρέας Κονάνος

Ἂς ποῦμε μία εὐχὴ γιὰ τοὺς ἄνεργους τῶν ἡμερῶν μας νέους καὶ μεγαλύτερους, ποὺ νιώθουν ἄχρηστοι, ἀνίκανοι, ἀνασφαλεῖς, ἀβέβαιοι. Ποὺ νιώθουν τὰ ὄνειρά τους νὰ μαραίνονται, καὶ τὶς ἐλπίδες τους νὰ σβήνουν. 

Ποὺ δὲν μποροῦν νὰ δημιουργήσουν κάτι, νὰ ζήσουν τὴν ἀγάπη τους, νὰ ὁλοκληρώσουν τὸν ἔρωτά τους, νὰ κάνουν τὸ σπίτι τους.

Ποὺ τρελαίνονται ἀπ' τὸ ἄγχος, ποὺ νιώθουν ἀνάξιοι, ἀνίκανοι, ἕνα μηδενικό.

Ποὺ ντρέπονται νὰ βγοῦν στὴ γειτονιὰ καὶ νὰ κυκλοφορήσουν.

Ποὺ ὧρες ὧρες σκέφτονται νὰ δώσουν ἕνα τέλος σ' ὅλα αὐτά, καὶ στὴ ζωὴ τὴν ἴδια. 

Μελαγχολία φούλ. 

Σ' αὐτούς, Κύριε, δῶσε τὸ Φῶς Σου νὰ νιώσουν ἄξιοι καὶ σπουδαῖοι, ἔστω καὶ χωρὶς δουλειά.

Δὲν εἶναι ἡ δουλειὰ ἡ ἀξία σου, ἀδερφέ μου! Ἡ ἀξία σου εἶναι ἡ ὕπαρξή σου! Τὰ μάτια, τὸ βλέμμα καὶ τὸ χαμόγελό σου!

Νὰ νιώσουν ἐλπίδα, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ....
ἀναπνέουν. Δέν τελείωσαν ὅλα!! Νὰ νιώσουν δυνατοί, ὅτι μποροῦν νὰ βροῦν λύση, νὰ κάνουν κάτι, νὰ μὴ συμβιβαστοῦν!!

Θέλω μία προσευχὴ νὰ βγεῖ μὲ τὴν ἀναπνοή μου σήμερα. Γι' αὐτοὺς ποὺ ἀπολύονται, τόσο ἄδοξα καὶ τραγικὰ κι ἔχουν καὶ παιδιά.. Γιὰ τοὺς ἄνεργους ποὺ κλαῖνε κι ἂς εἶναι κι ἄντρες...

Κύριε, κᾶνε κάτι. Κύριε, ἐργάσου.

…Ἐμένα μ' ἀρέσει κι αὐτὸ ποὺ λέει: «ἐν θλίψει ἐπλάτυνᾶς με..». Δηλαδή, ὅταν πέρναγα θλίψεις, Θεέ μου, ἔκανες τὴν καρδιά μου πιὸ εὐρύχωρη καὶ πλατιά, νὰ ἀντέχω, νὰ χωροῦν πολλὰ μέσα μου, νὰ μὴ λυγίζω.