Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Ὁ Ἅδης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς »

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ – Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

Μετάφραση ἀπό τη ρωσική γλῶσσα:
Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος

Διδαχές τοῦ στάρετς Σάββα

α) Ἀποσπάσματα πού ἐλήφθησαν ἀπό τά κηρύγματά του (117-118)

Ὁ Ἅδης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς

Ὁ Διάβολος κατοικεῖ στόν ἄνθρωπο μόνο μέχρι τό βάπτισμα, ἀλλά μετά τό  βάπτισμα ἐπιστρέφει σ’ αὐτόν, μόνο ὅταν ὁ ἄνθρω¬πος πέσει σέ ἁμαρτίες.  Τί Ἅδης στ’ ἀλήθεια ὑπάρχει μέσα στήν καρδιά, ὅταν ὁ Διάβολος κατοικήσει στήν ψυχή!  Θυμός, κακία, προσβολή μελαγχολία τόσο πολύ βασανίζουν τήν ψυχή, ὥστε ὁ ἄνθρωπος δέ βρίσκει τόπο νά σταθεῖ: Δέν τρώει, δέν πίνει, χάνεται ὁ ὕπνος του.  Στήν καρδιά ἐγκαταθίσταται ἐπίσης ἡ σαρκική ἐπιθυμία.  Στόν καιρό μας αὐτό τό πάθος ξεχύθηκε σάν ἕνα πελώριο κῦμα μέσα στή ζωή τῶν ἀνθρώπων.  Σέ κάποιους μέχρι τά γεράματα δέ σβύνουν αὐτά τά πάθη.  Γιά τόν ἱερέα ἡ πιό βαρειά ἁμαρτία εἶναι ἡ σαρκική.  Οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεως τόν τυραννοῦν φοβερά, ὅταν αὐτός λειτουργεῖ ὄντας ἀκάθαρτος.  Σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις ὁ Θεός τόν ἀπομακρύνει ἀπό τήν τέλεση τῶν μυστηρίων καί ἀντι γι’ αὐτόν λειτουργοῦν Ἄγγελοι. Ὅταν ὅμως ἡ Χάρις ἀγγίξει τήν ψυχή, τότε κανένα σαρκικό αἴσθημα δέν μπορεῖ νά τήν ἀγγίξει.
Οἱ ἀμπαθεῖς ἄνθρωποι δέ βρίσκουν πουθενά ἡσυχία καί, ἀνα-ζη¬τώντας τή σωτηρία, θέλουν νά τρέξουν μακριά στήν ἔρημο, στό μοναστήρι. Ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη καρδιά εἶναι μόνη της καί τά βάσανά της εἶναι κρυμμένα μέσα της. Ὅπου καί ἄν φύγει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἠ καρδιά του θά ἐξάπτεται τό ἴδιο, δέ θά βρίσκει ἡσυχία.  Γιά νά μπορέσει νά ἀφανίσει αὐτόν τόν Ἅδή τῆς ψυχῆς πρέπει πρίν ἀπ΄ ὅλα νά προσεύχεται καί νά ἀναγνωρίσει τήν ἐνοχή του.  Διά τῆς προσευχῆς ἀποκαλύπτεται ὁ ἅδης, ἡ φυλακή τῆς ψυχῆς μας.  Μετά πρέπει νά ἀποκαλύψουμε στόν πνευματικό τά πάντα ὅλους τούς
λογισμούς πού μᾶς βασανίζουν καί μέ τήν κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ὁ Κύριος φωτίζει τόν ψυχικό μας Ἅδη καί τόν μεταποιεῖ σέ φωτεινό παράδεισο.
Ὕστερα ὅμως πρέπει νά προσευχηθοῦμε γιά ὅσους μᾶς ἀδίκησαν.  Κι ἄν κάνουμε ἔτσι, τότε ὁ Κύριος ἀφανίζει τόν Ἅδη ἀπό τήν ψυχή μας καί τήν οἱκογένειά μας καί ζωντανεύει μέσα μας τήν ἐλπίδα γιά τή νέα, αἰώνια χαρά, καί ἀγγάλεται ἡ καρδιά μας καί τή χαρά μας «οὐδείς αἴρει ἀφ’ ἡμῶν».