Αγάπη: Η μητέρα των αρετών Παγανιστές εναντίον... Αγάπης

Αγάπη: Η μητέρα των αρετών

Παγανιστές εναντίον... Αγάπης

Αυτοί οι Νεοπαγανιστές είναι απίστευτοι! Από αντίδραση στη Χριστιανική πίστη και μόνο, επιτίθενται ακόμα και στην υψηλότερη αξία του ανθρώπου, που είναι Η ΑΓΑΠΗ! Και αν μιλάμε για απλούς Νεοπαγανιστές, τότε σαφώς έχουμε να κάνουμε με αμάθεια και διαστρεβλωμένη σκέψη. Τι να πούμε όμως για ανθρώπους που αν και είναι Πανεπιστημιακοί καθηγητές της Φιλοσοφίας, δείχνουν να αγνοούν πλήρως τη Χριστιανική θέση περί αγάπης, την οποία κατηγορούν; Πολύ δε περισσότερο αναρωτιόμαστε για τέτοιους ανθρώπους, όταν το όνομά τους μαρτυρά ότι είναι Έλληνες τουλάχιστον στην καταγωγή. Άραγε δεν μελέτησαν ποτέ την πατροπαράδοτη Ελληνοχριστιανική θέση για την αγάπη; Πώς έγιναν καθηγητές της φιλοσοφίας με τόσο δραματικές ελλείψεις;

Εκτός και αν γνωρίζουν, αλλά κάνουν ότι δεν γνωρίζουν, για να βρουν κάτι να πουν κατά της Χριστιανικής πίστης προς τα θύματα του Παγανισμού, που όντως έχουν μεσάνυχτα από φιλοσοφία και Θεολογία!

Η ανιστόρητη επίθεση ενός... Πανεπιστημιακού Η αγάπη ως επίθετο Η αγάπη προς όλους Η αγάπη ως αρετή Συνοπτικά

Η ανιστόρητη επίθεση ενός... Πανεπιστημιακού

Στην Νεοπαγανιστική ιστοσελίδα του ΥΣΕΕ, ( http://www.ysee.gr/html/zt_imk287.html ), υπάρχει μια ΤΡΑΓΙΚΗ ανάλυση κάποιου καθηγητή της Φιλοσοφίας, του Τάσου Καζεπίδη, ο οποίος όμως, όπως θα δείτε στο άρθρο αυτό, παρά την ειδικότητά του, στερείται βασικών γνώσεων επί του θέματος της Αγάπης, με το οποίο καταπιάνεται.Το κείμενό του στην ιστοσελίδα του ΥΣΕΕ, το υπογράφει ως: "Τάσος Καζεπίδης, Ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφίας της Παιδείας Simon Fraser University, Barnaby, Canada", και φαίνεται ότι η επαφή του με το εξωτερικό, του έκοψε κάθε δεσμό με την Ελληνική μας παράδοση, μια και αγνοεί πλήρως βασικές Χριστιανικές έννοιες.

Το μισαλλόδοξο αυτό κείμενο, με τίτλο: "Η Εκκλησία είναι εχθρός του πολιτισμού", γράφτηκε ως μια ανιστόρητη και αφιλοσόφητη επίθεση, εναντίον του Μητροπολίτου Αικατερίνης Αγαθονίκου, με αφορμή μια ποιμαντική επιστολή του ιερέως προς τους Χριστιανούς της περιοχής του, για να μην παρασυρθούν από τις δήθεν καλλιτεχνικές μεθοδεύσεις των Νεοπαγανιστών στον Όλυμπο. Δήθεν καλλιτεχνικές μεθοδεύσεις, μέσω των οποίων παραπλανούν και ξεγελούν, και προσηλυτίζουν όσους δεν γνωρίζουν βασικά ζητήματα ιστορίας και πίστεως.

Ένδεικτικά αναφέρουμε ότι ο κος Καζεπίδης κατηγορεί τον μητροπολίτη για "ύβρεις", μόνο και μόνο επειδή ο Μητροπολίτης αναφέρει αυτά που όλοι γνωρίζουν για το μηδενικό ήθος των ψευτοθεών της αρχαίας Ελλάδος, και τα όσα πάθαιναν οι πιστοί τους για χάρη τους. Και γράφει ψευδώς ότι ο μητροπολίτης δεν είναι "ανεκτικός", μόνο και μόνο επειδή προειδοποιεί το ποίμνιό του για την έλευση ύπουλων και ψευδολόγων λύκων! Πολύ δε μάλλον, όταν ο μητροπολίτης με πλήρη ανοχή, λέει σαφώς στους Χριστιανούς, στο κείμενό του, που τολμούν να παραθέσουν: "με την παγερή αδιαφορία μας και εφέτος ας δείξουμε..." Αν η "παγερή αδιαφορία" δεν είναι ανοχή, και μάλιστα ανοχή των συκοφαντών της Εκκλησίας, τότε τι είναι η ανοχή; Να τους πούμε "μπράβο για τις απάτες σας" και να συμμετέχουμε στη λατρεία δαιμόνων;

Μάλιστα ο κος Καζεπίδης, "εμπλουτίζει" την επιστολή του αυτή, εκτός από την επίθεση που κάνει στην... Αγάπη, με τις γνωστές Νεοπαγανιστικές απάτες, για δήθεν διωγμούς των ειδωλολατρών και δήθεν επιβολή του Χριστιανισμού δια της βίας, και με την αμφισβήτηση ιστορικών στοιχείων, για τη συμβολή της Εκκλησίας στην απελευθέρωση των Χριστιανών από τους Μουσουλμάνους, στην επανάσταση του 1821. Και με αυτά τα ζητήματα δεν θα ασχοληθούμε εδώ, επειδή ήδη τα έχουμε ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΙ σε άλλες σελίδες μας, και μπορείτε να τα δείτε στους ανωτέρω δεσμούς. Εκεί έχουμε εκθέσει την άγνοια (ή το δόλο, ας διαλέξει ο ίδιος ποιο είναι το σωστό) του κου Καζεπίδη. Όμως επειδή είναι καθηγητής φιλοσοφίας και όχι ιστορικός, (αν και κακώς γράφει ψεύδη για ζητήματα που δεν είναι της ειδικότητάς του), θα προσπεράσουμε την άγνοιά του. Αλλά για ζητήματα φιλοσοφίας όπως το θέμα της Αγάπης, όφειλε πριν γράψει, να γνωρίζει μερικά βασικά ζητήματα, ως καθηγητής φιλοσοφίας όπως υπογράφει. Γι' αυτό θα ασχοληθούμε μόνο με το ζήτημα αυτό, το ζήτημα της Αγάπης.

Αν και θα μπορούσε ακόμα και ένα μικρό παιδάκι να μιλήσει στον "κο καθηγητή" για την αξία της Αγάπης, εμείς προς αποφυγή κάθε ενστάσεως, θα του απαντήσουμε με στοιχεία που αντλήσαμε όχι μόνο από έγκυρο λεξικό της Ελληνική γλώσσης, αλλά και από τρεις άλλους Πανεπιστημιακούς καθηγητές που έγραψαν επί του θέματος. Για να μη του δώσουμε την ευκαιρία να υπεκφύγει, λέγοντας ότι μιλούν οι άσχετοι σε έναν καθηγητή.

Τα παρακάτω περί αγάπης που θα αναλύσουμε, θα γίνουν με στοιχεία που αντλήσαμε, από: 1. τη Δογματική του Πανεπιστημιακού καθηγητή και σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου, Ιωάννη Ζηζιούλα, 2. το βιβλίο του καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών Νικολάου Ευθ. Μητσόπουλου: "Θέματα Ορθοδόξου Ηθικής Θεολογίας Α΄" (ΟΕΔΒ Αθήνα 1992), και 3. ένα εκτενές και εξαίρετο άρθρο του Πανεπιστημιακού Βασίλη Μπακούρου περί αγάπης, που δημοσιεύσαμε και στην ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ σε 6 συνέχειες.

Και το πρώτο ερώτημα που μας δημιουργεί ο κος Καζεπίδης, είναι: "Αν οι καθηγητές των Νεοπαγανιστών είναι τόσο τραγικά ανενημέρωτοι, πόσο άσχετοι είναι οι μαθητές τους;"

Όμως ας αρχίσουμε την ανάλυση αυτού του απαράδεκτα ρηχού αποσπάσματος του κειμένου - επίθεσης στη Χριστιανική Αγάπη. Γιατί θα το αναιρέσουμε βήμα - βήμα, μια και είναι εσφαλμένο ΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ:

Η αγάπη ως επίθετο

Γράφει ο κος Καζεπίδης:

"Οι επιπόλαιοι ιεροκήρυκες, που αρέσκονται στα ασαφή και ηχηρά συνθήματα, εξακολουθούν να μας μιλούν για την υπέρτατη των αρετών, την αγάπη, που εκήρυξε ο Χριστός. Αν όμως καλοκοιτάξουμε την αγάπη θα δούμε ότι δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι αρετή. Πρώτ’ απ’ όλα όλες οι αρετές έχουν και το επίθετό τους: η δικαιοσύνη έχει το δίκαιος, η τιμιότητα το τίμιος, η μεγαλοψυχία το μεγαλόψυχος, η φιλανθρωπία το φιλάνθρωπος και ούτω καθεξής. Για την αγάπη όμως δεν υπάρχει αντίστοιχο επίθετο και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Δεν θα έπρεπε, αν η αγάπη ήταν η ύψιστη των αρετών να έχει και αυτή το επίθετό της με το οποίο θα χαρακτηρίζαμε τον φορέα της;"

Για να δούμε ποιος είναι επιπόλαιος εδώ! Άραγε έχει η λέξη "αγάπη", ένα παράγωγο, που να χαρακτηρίζει τον φορέα της; Για να δούμε, πόσο σωστό είναι αυτό που λέει ο κος Καζεπίδης, ότι δήθεν δεν έχει:

Σύμφωνα με το "Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής γλώσσης", η λέξη "αγάπη", έχει όχι μία, αλλά ΔΥΟ τέτοιες λέξεις. Μια αρχαιότερη, και μία νεότερη. Τις γράφουμε στη συνέχεια όπως τις αναφέρει το λεξικό, προς διάψευσιν του κου Καζεπίδη:

1. Αγαπητικός-ή-ον: Ο προς το αγαπάν επίφορος, στοργικός: Πλουτ. Σόλ. 7: "η ψυχή αγαπητικόν τι εν εαυτή έχει".

Και επειδή εδώ προφανώς έχουμε να κάνουμε με αναλφάβητους, να πούμε ότι "επίφορος" σημαίνει πάλι κατά το ίδιο λεξικό, "ο έχων ροπήν, διάθεσιν, κλίσιν προς τι". Με απλά λόγια, Αγαπητικός σημαίνει: "Αυτός που έχει κλίση στο να αγαπάει". Και μάλιστα είναι αρχαία λέξη, από μια εποχή που στους φιλοσόφους αυτή η σημαντική έννοια διέφευγε ως σημαντικός φιλοσοφικός όρος!

2. Αγαπησιάρης: "Ο έχων κλίσιν εις το να αγαπά".

Όχι μόνο υπάρχει λοιπόν τέτοια λέξη, αλλά υπάρχουν μάλιστα ΔΥΟ! Μια αρχαιότερη, και μια νεώτερη. Όμως ο κύριος καθηγητής Καζεπίδης, για να βρει επιχειρήματα, εκτός από φιλόσοφος, θέλησε να γίνει και γλωσσολόγος! Και δεν σκέφθηκε καν να ανοίξει ένα λεξικό, για να δει αν η θεωρία του στέκει! Ή ένιωθε σίγουρος ότι οι Νεοπαγανιστές που θα διαβάσουν το κείμενό του, δεν θα ψάξουν να δουν την αλήθεια, όπως δεν ψάχνουν για όλα τα παραμύθια που τους σερβίρουν οι αρχηγοί τους. Θα έπρεπε όμως να φαντασθεί ότι οι Χριστιανοί ΨΑΧΝΟΥΝ, και γνωρίζουν, και δεν καταπίνουν τα παραμύθια του Νεοπαγανισμού.

Όμως, δυστυχώς για τον κο Καζεπίδη, δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτό. Θα ξετινάξουμε ΟΛΟΥΣ τους ισχυρισμούς του! Γράφει λίγο πιο κάτω, όπως θα δούμε:

"η αγάπη, σαν το μίσος, τον οίκτο, την ζήλια και τον φόβο είναι ένα συναίσθημα και όχι μιά αρετή"

Με άλλα λόγια, ο κος Καζεπίδης, λέει ότι η αγάπη δεν είναι αρετή, επειδή δεν έχει επίθετο για αυτόν που αγαπάει, όπως έχουν οι αρετές, αλλά είναι απλώς "συναίσθημα". Και μας γράφει κάποια συναισθήματα. Άραγε τα συναισθήματα αυτά που λέει ο κος Καζεπίδης, δεν έχουν επίθετα; Δεν είναι επίθετο ο "ζηλιάρης"; Δεν είναι επίθετο ο "φοβητσιάρης"; Δεν είναι επίθετο ο "οικτίρμων"; Το ότι έχουν επίθετα, μήπως τα κάνει κι αυτά "αρετές"; Ή μήπως επειδή έχουν επίθετα, δεν είναι συναισθήματα;

Είναι φανερή η γλωσσική αλχημεία που επιχειρεί εδώ ο κος καθηγητής, για να βρει κάτι να πει! Άρα το αν μια λέξη έχει ή όχι επίθετο, δεν έχει καμία σημασία, ως προς την κατάταξή της ως "συναίσθημα" ή "αρετή", και οι ισχυρισμοί του κου Καζεπίδη, εκτίθενται ως ανίδεοι και αυθαίρετοι.

Περί του τι είναι η αγάπη, θα δούμε πιο κάτω. Εδώ όμως, μια και ο κος Καζεπίδης θέτει θέμα γλωσσολογίας, θέλουμε να σταθούμε και στο τι σημαίνει η λέξη: "αρετή", την οποία ο ίδιος ορίζει από το... αν έχει ή όχι "επίθετο" (sic!)

Κατά το ίδιο λοιπόν ανωτέρω λεξικό, η λέξη: "αρετή", είναι μια λέξη με πάρα πολλές έννοιες. Το λεξικό αυτό, απαριθμεί 17 διαφορετικές έννοιες!!! Είναι προφανές ότι ο κος Καζεπίδης διάλεξε μια εξαιρετικά πολυσήμαντη λέξη για να κάνει τις αλχημείες του!

Όμως εκτός από την έννοια: "υπεροχή", "ανδρεία", "γενναιότης" "θάρρος", που ανήκουν στην κατηγορία εννοιών που χρησιμοποιεί ο κος Καζεπίδης, και που υπάρχει στη 2η θέση των εννοιών του λεξικού, υπάρχει άλλη μία έννοια. Η μία από τις έννοιες της λέξης: "αρετή" στο λεξικό, είναι και η εξής, η οποία αριθμείται ως 12η:

"η ιδιότης, η εκδήλωσις και άσκησις ενεργείας του ατόμου η σύμφωνος προς τας καθιερωμένας ηθικάς αξίας, κοινωνικάς, θρησκευτικάς, οικογενειακάς, προσωπικάς, κ.τ.τ."

Με βάση αυτόν τον ορισμό, είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρήσουμε την αγάπη, ως "μια εκδήλωση ή ιδιότητα των Χριστιανών, σύμφωνη προς τις καθιερωμένες θρησκευτικές τους αξίες". Τουλάχιστον αυτό σημαίνει η λέξη: "αρετή" στην Ελληνική γλώσσα. Αν δεν του αρέσουν τα Ελληνικά, ας φτιάξει μια δική του γλώσσα, και ας ορίσει όπως θέλει την κάθε λέξη, σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστικούς παραλογισμούς!

Παρ' όλα αυτά, εμείς θα επιμείνουμε, ότι η αγάπη είναι πράγματι κάτι πολύ διαφορετικό από τις άλλες αρετές. Όχι επειδή είναι "συναίσθημα". Επειδή και η γενναιότητα, και το θάρρος, και η ανδρεία, τις οποίες ορίζει το λεξικό, συναισθηματικές καταστάσεις είναι. Η αγάπη για άλλον λόγο είναι ανώτερη. Επειδή χωρίς την αγάπη, οι υπόλοιπες αρετές, ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΕΣ.

Για παράδειγμα, η γενναιότητα χωρίς αγάπη, δεν είναι αρετή, αν υπάρχει σε κάποιον ληστή, που με γενναιότητα ληστεύει την τράπεζα παρουσία φρουρών. Ομοίως και το θάρρος του ιδίου ανθρώπου, ομοίως και η ανδρεία του.

Ομοίως, η φιλανθρωπία, η τιμιότητα και η δικαιοσύνη που αναφέρει ο κος Καζεπίδης, παύουν να είναι αρετές, αν το κίνητρό τους δεν είναι η αγάπη. Επειδή μπορεί κάποιος να είναι φιλάνθρωπος ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, και όχι επειδή αγαπά τον αναξιοπαθούντα. Ο τίμιος μπορεί να είναι τίμιος, από μια ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΕΞΥΨΩΣΗΣ, για να νιώθει ο ίδιος "σπουδαίος" για την τιμιότητά του, και όχι επειδή πραγματικά αγαπάει αυτόν προς τον οποίον την εκδηλώνει. Και κάποιος μπορεί να είναι πράγματι ΔΙΚΑΙΟΣ, αλλά ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ. Και η δικαιοσύνη του, να ορίζει ότι ο φονιάς οφείλει να θανατωθεί, έστω κι αν μετάνιωσε!

Με άλλα λόγια, όταν η αγάπη απουσιάζει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΕΤΗ. Και ακόμα και η ίδια η αγάπη, είναι αρετή, μόνο όταν στρέφεται προς τον πλησίον και προς τον Θεό. Επειδή όταν στρέφεται μόνο στον εαυτό μας, στα είδωλα, στα υλικά και στις ηδονές, ακόμα και η αγάπη αυτή, δεν είναι αρετή, αλλά ανθρωποκτόνο συναίσθημα. Τότε είναι "φιλαυτία" ή "ανοησία" και όχι αγάπη.

Η σωστά εκδηλούμενη αγάπη προς τον πλησίον και προς τον Θεό,  είναι κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: "μητέρα των αρετών" και "ποιητική αρετής απάσης" (Εις Ρωμ. ομιλ. 23,3. PG 60,618). Σε αρμονία με τα παραπάνω, για όποιον έχει στοιχειώδη λογική, τα λόγια του Ιησού Χριστού είναι διαφωτιστικά: "εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς (της προς τον Θεόν και τον πλησίον αγάπης) όλος ο νόμος κρέμαται και οι προφήται" (Ματθαίος 22/κβ: 40). Εάν κάποιος ενεργεί με κίνητρο την αγάπη προς όλους και προς τον Θεό, δεν χρειάζεται κανένας νόμος. Γιατί αν αγαπά τους συνανθρώπους του, δεν θα κάνει κάτι που θα τους βλάπτει. Και αν αγαπάει τον Θεό, δεν θα κάνει κάτι  που θα τον "στεναχωρεί" (μιλάμε ανθρωποπαθώς).

Η αγάπη προς όλους

Συνεχίζει ο κος Καζεπίδης το παραλήρημά του, ως εξής:

"Δεύτερο είναι παράλογο, ακατανόητο και ανειλικρινές να λέει κάποιος ότι αγαπά όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους εχθρούς του. Δεν θα μας προβλημάτιζε αν κάποιος μας έλεγε ότι αγαπά τους απατεώνες, τους βιαστές, τους εγκληματίες και τους απάνθρωπους; Συγκρίνετε την αγάπη, που δεν είναι αρετή, με την φιλανθρωπία που είναι. Η φιλανθρωπία δεν είναι αδιάκριτη σαν την υποτιθέμενη χριστιανική αγάπη. Ο φιλάνθρωπος είναι διακριτικός στις ενέργειές του: έχει ένα όραμα της καλής κοινωνίας και βοηθά επιλεκτικά τα άτομα που έχουν ανάγκη βοηθείας και τα ιδρύματα και τους θεσμούς που εξυπηρετούν την αγαθοεργία, την ισότητα, τη συνεργασία και την παιδεία. Εκείνος που αγαπά και βοηθά τους βασανιστές και τους εκμεταλλευτές του λαού δεν είναι φιλάνθρωπος αλλά παλιάνθρωπος".

Εδώ έχουμε πάλι τις εξής διαστροφές της πραγματικότητας από τον κο καθηγητή της Φιλοσοφίας:

1. Συγχέει την αγάπη προς τον ΑΜΑΡΤΩΛΟ, με την αγάπη προς την ΠΡΑΞΗ. Και μια τέτοια σύγχυση, δεν αρμόζει σε καθηγητή της φιλοσοφίας! Αυτό που αγαπούν οι Χριστιανοί, είναι ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και όχι η πράξη του, αν είναι κακή. Όμως αυτά φαίνεται ότι είναι ψιλά γράμματα ακόμα και για τους καθηγητές φιλοσόφους των Νεοπαγανιστών! Ή μήπως δεν θεωρούν και αυτοί τον άνθρωπο ως μέρος του "κόσμου", (εκ του "κοσμώ"); Εάν κατά τους αρχαίους φιλόσοφους, ο Θεός είναι "θείον γέννημα", πώς είναι δυνατόν να μην αγαπούν οι Νεοπαγανιστές αυτό το θείο γένος; Άρα η άρνηση αγάπης για τον συνάνθρωπο, και όχι για τις κακές του πράξεις, αποτελεί άρνηση και προς τους δικούς τους φιλοσόφους!

Αν λοιπόν δεν πρέπει να αγαπάμε τον κακό, πρέπει να στήσουμε κρεμάλες σε κάθε γειτονιά για τον κάθε εκμεταλλευτή, και τον κάθε κλέφτη, και τον κάθε υβριστή, και τον κάθε... Πρέπει να εξολοθρεύουμε οποιονδήποτε θεωρούμε κακό, και ο ποινικός κώδικας να μην έχει την έννοια του "σωφρονισμού", αλλά της "εκδίκησης", με τα σκληρότερα μέσα. Γιατί η "επιείκεια" έχει νόημα μόνο όταν το κίνητρό της είναι η αγάπη, για τον συνάνθρωπό μας που έπεσε σε κάποιο σφάλμα. Και ο νόμος περιορίζει όσο μπορεί τη σκληρότητα της "δικαιοσύνης", πάντα με απώτερο σκοπό τη βοήθεια του ανθρώπου που εγκλημάτισε, να διορθωθεί.

2. Η ίδια η "φιλανθρωπία" που επικαλείται ο εχθρός της αγάπης κος Καζεπίδης, δεν έχει ούτε αυτή νόημα, αν δεν αγαπάει ο άνθρωπος τον συνάνθρωπό του. Αν δεν αγαπάς τον άλλον, πώς θα γίνεις φιλάνθρωπος; Στο σημείο αυτό λοιπόν, κατ' ανάγκην πρέπει να δεχθούμε ότι μιλάει για επιλεκτική αγάπη. Φιλάνθρωπος χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο δεν είναι φιλάνθρωπος, αλλά ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ. Αν πάλι μιλάει για επιλεκτική αγάπη, μας θυμίζει (μάλιστα σχεδόν ταυτίζεται με) την πίστη των οπαδών της... "Εκκλησίας του Σατανά"!!! Αυτό ακριβώς είναι το δόγμα τους περί αγάπης! Ας δούμε ένα απόσπασμα από πιστό αυτής της Σατανικής πίστης, και κάντε εσείς τη σύγκριση με τις θέσεις του κου Καζεπίδη:

"Οι άχρηστοι και οι ανίκανοι που δεν κάνουν τίποτε άλλο, εκτός από το να καταναλώνουν τον αέρα μας, να τρώνε τα αγαθά μας και να ρυπαίνουν το περιβάλλον μας, δεν έχουν θέση στο κόσμο μας και πρέπει να αφανιστούν... Δεν γίνεται να αγαπάνε όλοι, όλους, η αγάπη είναι πολύ πολύτιμη για να τη σπαταλάς στον οποιονδήποτε. Επίσης, το μίσος δεν είναι κάτι το κακό, είναι πολύ φυσιολογικό να το αισθανθείς, το αφύσικο είναι να αγαπήσεις τον εχθρό σου, που θέλει το κακό σου.  Ο εχθρός σου αξίζει όλο το μίσος που κουβαλάς, γι' αυτό εάν στο ζητήσει με τις πράξεις και τις προσβολές του, δώσε του το απλόχερα!" (Ενδιαφέρουσα σημείωση: Το απόσπασμα αυτό, ανήκει σε ευρύτερο κείμενο μέλους της "Εκκλησίας του Σατανά", που επικόλλησε τον Δεκέμβριο του 2002 στο φόρουμ του Φόκουσμαγκ γνωστός Νεοπαγανιστής, επιτιθέμενος σε Χριστιανικά μηνύματα του φόρουμ!!!)

Βλέπετε την πνευματική συγγένεια των Νεοπαγανιστών με τους Σατανιστές; Σε αυτά τα ολισθηρά μονοπάτια οδηγεί τον άνθρωπο ο Νεοπαγανισμός, αρνούμενος την αγάπη προς όλους.

3. Γράφει τελειώνοντας ο κος Καζεπίδης: "Εκείνος που αγαπά και βοηθά τους βασανιστές και τους εκμεταλλευτές του λαού δεν είναι φιλάνθρωπος αλλά παλιάνθρωπος". Για μια φορά ακόμα, συγχέει το είδος της βοήθειας που μπορεί να δώσει κάποιος σε έναν "κακό". Δεν μιλάμε φυσικά για βοήθεια στις άνομες πράξεις του! Η αγάπη ακόμα και προς τον "παλιάνθρωπο", δεν σημαίνει συμμετοχή στις αμαρτίες του. Σημαίνει βοήθεια στο να ξεπεράσει τα πάθη που τον οδηγούν στην αμαρτία και την κακία! Κανείς Χριστιανός δεν είπε ποτέ ότι η αγάπη είναι συμμετοχή στην κακία του άλλου. Αντίθετα! η αγάπη προς το πλάσμα του Θεού που έπεσε σε οποιοδήποτε ατόπημα, ωθεί τους Χριστιανούς να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να τον βοηθήσουν να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του και να επιστρέψει σε μια υγιή πορεία ζωής. Αν τον αγαπάς θα τον βοηθήσεις να θεραπευθεί. Αν δεν τον αγαπάς, θα τον εγκαταλείψεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που καθόμαστε και γράφουμε όλα αυτά τα κείμενα και τις αναλύσεις προς τους Νεοπαγανιστές. Δεν συμμετέχουμε στις ειδωλολατρίες τους και στο μίσος τους ενάντια στην αλήθεια. Αλλά από αγάπη προς αυτούς, εκθέτουμε τα ατοπήματα της σκέψης τους, ελπίζοντας ότι κάποιοι από αυτούς τους αγαπητούς αλλά πλανημένους συνανθρώπους μας, θα ανανήψουν, και θα βιώσουν τη ζωή του Χριστού κάποτε κι αυτοί στην αιωνιότητα.

Αυτή μάλιστα είναι η "ανοχή" των Χριστιανών σε όλους αυτούς, μια "ανοχή" που ο κος Καζεπίδης στο κείμενό του, ενώ τη θεωρεί "αρετή", την αρνείται προς τους ανθρώπους που ο ίδιος θεωρεί με υποκειμενικό τρόπο: "βασανιστές και τους εκμεταλλευτές του λαού".

4. Όμως για μια φορά ακόμα, ο κος Καζεπίδης, βρίσκεται αντίθετος και με τους ψευτοθεούς του Νεοπαγανισμού με αυτή του την τοποθέτηση, ενάντια στη φιλανθρωπία υπέρ των κακών. Γιατί ακόμα και οι δικοί τους "θεοί", όπως κι αν τους εννοήσει κάποιος, είτε ως πρόσωπα, είτε ως φυσικές δυνάμεις, εξακολουθούν να υποστηρίζουν τόσες χιλιετίες τη ζωή των "κακών", εξακολουθούν να τους παρέχουν την τροφή (Δήμητρα και Άρτεμις), το φως του ήλιου (Απόλλων), τον νερό (Ποσειδών), και κάθε άλλη φιλάνθρωπη παροχή για να συνεχίσουν να ζουν όντες "βασανιστές και εκμεταλλευτές του λαού".

Άρα με βάση τα ίδια τα λόγια του κου Καζεπίδη, (τα οποία αποδέχεται το ΥΣΕΕ δημοσιεύοντας την επιστολή του), οι "θεοί" των Νεοπαγανιστών, που δεν βοηθούν επιλεκτικά μόνο τους καλούς ανθρώπους, και δεν παρέχουν φιλάνθρωπη υποστήριξη μόνο σε δικαίους αναξιπαθούντες, αλλά και σε βασανιστές και εμεταλλευτές του λαού, δεν είναι "φιλάνθρωποι", αλλά... "παλιάνθρωποι", ή για να ακριβολογούμε... "παλιοθεοί")! Δεν τα λέμε αυτά εμείς, αλλά προκύπτουν αβίαστα από τα ίδια τα λόγια του κου Καζεπίδη! Πώς είναι δυνατόν ένας φιλόσοφος, και μάλιστα "καθηγητής", να μην έχει συνειδητοποιήσει, ότι οι θέσεις του αυτές, είναι υβριστικές προς τους "θεούς" των αρχαίων Ελλήνων;

Αντίθετα όμως οι Χριστιανοί, είναι συνεπείς προς τον Θεό τους. Γιατί σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού:

"Ακούσατε ότι ειπώθηκε: ΄΄Να αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου΄΄. Εγώ όμως σας λέω: ΄΄Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταρώνται, να κάνετε καλό σε αυτούς που σας μισούν, και να προσεύχεστε υπέρ αυτών που σας βλάπτουν και σας διώκουν. Για να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας του ουράνιου, επειδή (κι Αυτός) ανατέλλει τον ήλιο Του σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει σε δικαίους και αδίκους. Επειδή αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, τι μισθό έχετε; Το ίδιο δεν κάνουν και οι τελώνες; Και αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι περισσότερο κάνετε; Δεν κάνουν το ίδιο και οι τελώνες; Να είσαστε λοιπόν τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος" (Ματθαίος 5/ε: 43-48).

Να λοιπόν η πρακτική διαφορά του Χριστιανισμού από τον Νεοπαγανισμό: Πορεία ομοίωσης με τον Θεό, που αγαπά όλα του τα πλάσματα. Το μίσος του Χριστιανού, (όπως και του Θεού), περιορίζεται μόνο στην κακή πράξη, και όχι στον ψυχικά ασθενή που την έκανε. Κάποιοι άνθρωποι όμως, εμμένουν με επιχειρήματα στην ψυχασθένεια άρνησης της αγάπης!

 

Η Αγάπη ως αρετή

Ο κος Καζεπίδης τελειώνει το κείμενό του με τα εξής λόγια:

"η αγάπη, σαν το μίσος, τον οίκτο, την ζήλια και τον φόβο είναι ένα συναίσθημα και όχι μιά αρετή. Τα συναισθήματα διακρίνονται για την παθητικότητά τους, δηλαδή, είναι ψυχικές καταστάσεις που συμβαίνουν σ’ εμάς δεν είναι κάτι που εμείς κάνουμε.

Ο δίκαιος, ο γενναίος και ο μεγαλόψυχος ενεργούν σύμφωνα με ορισμένες αρχές και γι’ αυτό τους θεωρούμε ενάρετους, ενώ αυτός που φοβάται, αγαπά ή μισεί, κυριεύεται, διακατέχεται καταλαμβάνεται ή συγκλονίζεται από συναισθήματα. Έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε από τους συνανθρώπους μας να είναι πιο ευγενείς ή πιο έντιμοι, αλλά θεωρούμε αξιολύπητο το μικρόμυαλο άνδρα που απαιτεί από την γυναίκα του να τον αγαπά!".

Είδαμε στα προηγούμενα, ότι η αγάπη είναι η "μητέρα των αρετών". Είδαμε επίσης ότι όλες οι αρετές χωρίς την αγάπη προς τον πλησίον και τον Θεό, στερούνται οποιασδήποτε αξίας, και καταντούν καταστροφικές για τον άνθρωπο. Εδώ θα περιορισθούμε μόνο στο αν η αγάπη είναι ένα "παθητικό συναίσθημα", όπως υποστηρίζει ο κος Καζεπίδης, και θα κάνουμε μια περίληψη, του τι τελικά είναι η αγάπη, και ποια η θέση της στην ύπαρξη των όντων.

Ας αρχίσουμε με μια παρένθεση από το τέλος όμως, για να διευκρινίσουμε στον κο καθηγητή, αυτό που δείχνει να αγνοεί ηθελημένα: Ο Χριστιανός δεν ΑΠΑΙΤΕΙ από τον άλλον να τον αγαπάει. Το επιθυμεί. Ομοίως και ο Θεός επιθυμεί από τα πλάσματά Του να τον αγαπούν. Άλλο είναι η απαίτηση αγάπης από κάποιον, και άλλο είναι να πούμε ότι για να ομοιάσει κάποιος στον Θεό πρέπει να έχει αγάπη!

Για να δούμε λοιπόν τώρα, αν είναι αλήθεια η εξής δήλωση του κου Καζεπίδη: "Τα συναισθήματα διακρίνονται για την παθητικότητά τους, δηλαδή, είναι ψυχικές καταστάσεις που συμβαίνουν σ’ εμάς δεν είναι κάτι που εμείς κάνουμε".

Ας πάρουμε ως παράδειγμα το συναίσθημα του "θυμού". Όταν κάποιος θυμώνει, δεν είναι δυνατόν να "κρατήσει" τον θυμό του; Δεν νομίζουμε ότι ο κος Καζεπίδης όταν θυμώνει κάνει σαν τρελός, και γίνεται ασυγκράτητος! Ο κάθε υγιής ορμονικά και διανοητικά άνθρωπος, μπορεί να ελέγξει τον θυμό του. Ομοίως και κάποιος που μισεί, αν θέλει, μπορεί να τιθασεύσει το μίσος του, σκεπτόμενος τα καλά του άλλου, και διώχνοντας από τη σκέψη του τα πράγματα που τον δυσαρεστούν. Άρα και το "μίσος", αν και συναίσθημα ελέγχεται και τιθασεύεται. Αλλά ακόμα και για τον "φόβο", θυμίζουμε στον κο Καζεπίδη, ότι υπάρχουν ειδικές θεραπείες για τις διάφορες "φοβίες", τις οποίες έχουν πολλοί άνθρωποι, και που απλώς "συμβαίνουν", και δεν προκαλούνται από τον άνθρωπο. Άρα και ο φόβος, αν και συναίσθημα, ελέγχεται!

Αν λοιπόν τα τρία αυτά συναισθήματα που ανέφερε ο κος Καζεπίδης, ως παραδείγματα "παθητικών" συναισθημάτων, δεν είναι και τόσο παθητικά, αλλά ελέγχονται και κατευθύνονται από τον άνθρωπο αυτόβουλα, γιατί πρέπει αν εξαιρεθεί η "αγάπη"; Μήπως γιατί έτσι βολεύει τον κο καθηγητή, για να βρει κάτι να πει κατά της Χριστιανικής αγάπης;

Ο κος καθηγητής λοιπόν, μετά την αποτυχία του στην ιστορία, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και τη γλωσσολογία, μένει μετεξεταστέος και στην ψυχολογία!

Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία για τη Χριστιανική αγάπη, για να αντιληφθούμε την ύψιστη αξία αυτής της "μητέρας των αρετών":

Η ορθόδοξη πατερική θεολογία αντιλαμβάνεται την αγάπη όχι ως μια απλή συναισθηματική εκδήλωση, αλλά ως αυτόβουλο βίωμα των θείων προσώπων της χριστιανικής Τριάδας. Τα πρόσωπα αυτά, επειδή επιλέγουν την αγάπη, συγκροτούνται σε ενότητα. Ο Θεός του Χριστιανισμού δεν είναι Ένας ως μονάδα, αλλά ως ενότητα!

Η αγάπη, λοιπόν, είναι για τα θεϊκά πρόσωπα μια αυτόβουλη εκδήλωση, πράξη κοινωνίας μεταξύ τους. Αυτόβουλη με την έννοια ότι επιλέγεται ελεύθερα από το κάθε πρόσωπο καθώς δεν επιβάλλεται από την ουσία του Θεού, αφού η ουσία αυτή καθ' εαυτή δεν «μπορεί» να έχει βούληση. Η βούληση προϋποθέτει τη διαδικασία του αυτοκαθορισμού και ο Θεός ως ουσία δεν «μπορεί» να αντιδιασταλεί προς τίποτα, ώστε να αυτοκαθοριστεί, καθώς ο Αριστοτέλης διδάσκει.

Η αγάπη, έτσι, από αφηρημένο συναίσθημα γίνεται μια φιλοσοφική έννοια χωρίς όμως να χάσει το συναισθηματικό της βάρος. Αξίζει να αναφερθεί ότι η λέξη αγάπη χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία από τη χριστιανική σκέψη ως παράγωγο του ρήματος αγαπώ που απαντάται ήδη στον Όμηρο (Οδ. Φ' 289).

Η μεγάλη οντολογική ανατροπή που έφεραν οι Πατέρες στην Ελληνική και παγκόσμια σκέψη, εισάγοντας την έννοια της Αγάπης ως υπαρκτής κατηγορίας στο οπλοστάσιο του ελληνικού φιλοσοφικού Λόγου είναι ότι η ουσία (η αναγκαιότητα) υπάρχει με τον τρόπο που επιλεγεί το πρόσωπο και δεν είναι αυτή που καθορίζει την ύπαρξη του προσώπου, αφού δεν «μπορεί» χωρίς αυτό να υπάρχει, καθώς αυτή καθεαυτή δεν «βούλεται» να υπάρχει.

Η αγάπη, λοιπόν, στη χριστιανική θεολογία και βιοθεωρία δεν είναι ένα απλό συναίσθημα. Είναι υπαρκτική κατηγορία που καθορίζει την ίδια τη σύλληψη και βίωση του Θεού και περαιτέρω την ίδια τη σύλληψη και το βίωμα του ανθρώπου. Αν ο Θεός υπάρχει με τον τρόπο αυτό επειδή αγαπά, ο άνθρωπος, νοείται-πραγματώνεται έτσι και όχι αλλιώς, επειδή αγαπά. Όταν δε συμβαίνει αυτό, τότε ο άνθρωπος αυτοκαταργείται.

Ο άνθρωπος λοιπόν στη Χριστιανική πίστη, καλείται να εξομοιωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο με τον Θεό, ο οποίος Θεός είναι "αγαπητική κοινωνία προσώπων". Ομοίως και ο άνθρωπος καλείται, να σχηματίσει με τους συνανθρώπους του οριζόντια, και με τον Θεό κάθετα, μια κοινωνία αγάπης, από την οποία να μην εξαιρείται ΚΑΝΕΝΑΣ, όπως από τα τρία πρόσωπα της Θείας Ουσίας, δεν εξαιρείται κανένα ως προς τον σύνδεσμο της αγάπης.

Η ανθρώπινη αγάπη, καλείται να είναι ΕΙΚΟΝΑ της Θείας Αγάπης. Και παρά το ότι για τους ανθρώπους είναι συναίσθημα, ως εικόνα που είναι, εκείνης της πρωτογενούς υπερούσιας αγάπης του Θεού, δεν παύει να είναι και ΠΡΟΪΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ. Όπως ο Θεός αγαπά ελεύθερα, έτσι και ο άνθρωπος, πρέπει ΕΛΕΥΘΕΡΑ να επιλέγει το δρόμο της αγάπης. Γιατί η αγάπη δεν είναι απλά "ένα συναίσθημα που συμβαίνει", αλλά ένα συναίσθημα που ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΑΙ, και ΩΡΙΜΑΖΕΙ.

Ο άνθρωπος ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ. Ένα μωρό ξεπερνάει την ιδιοτελή ενστικτώδη αγάπη, που τρέφει στην αρχή προς τη μητέρα του επειδή "έχει να λάβει" κάτι από αυτήν. Σιγά - σιγά, μαθαίνει να την κατευθύνει και προς άλλους. Μαθαίνει να αγαπάει και χωρίς να προσδοκάει να "λάβει". Και αυτή η αγάπη γίνεται στη συνέχεια ανιδιοτελής. Και φτάνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, να περιθάλπει με στοργή και χωρίς καμία προσμονή ανταπόδοσης, τους ηλικιωμένους γονείς του. Η ιδιοτελής αγάπη ωριμάζει, και από "ιδιοτελής", γίνεται "αφιλοκερδής", και τέλος "αυταπαρνητική".

Αυτή είναι η αγάπη του Χριστού, στην οποία καλείται να φθάσει ο άνθρωπος, για να γίνει όμοιος με τον Θεό, και να μετάσχει έτσι στη ζωή της Θεότητας. "Μεγαλύτερη αγάπη από αυτή, δεν έχει κανείς, να θυσιάσει τη ζωή του υπέρ των φίλων του" (Ιωάννης 15/ιε: 13). Μια τέτοια αγάπη, είναι πολύ ανώτερη από το απλό ενστικτώδες συναίσθημα που "απλώς συμβαίνει". Είναι μια αγάπη εκούσια και εκπαιδευμένη ως η υψηλότερη αρετή, και μητέρα των αρετών. Μάλιστα δε, όχι μόνο αγάπη προς τους φίλους, αλλά και προς τους εχθρούς! "Ο Θεός μας έδειξε την αγάπη του για εμάς, με το ότι ενώ εμείς ήμασταν αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μάς" (Ρωμαίους 5/ε: 8). Μια τέτοια αγάπη, παρακινεί και τον αμαρτωλό σε ευγνωμοσύνη, σε αγάπη προς τον Θεό και σε μετάνοια.

Η αγάπη είναι η μητέρα των αρετών. Και όποιος την αρνείται, αποχωρίζει τον εαυτό του από τον Ίδιο τον Θεό, γιατί "Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ" (Α΄ Ιωάννου 4/δ: 8).

Συνοπτικά

Σε αντίθεση με την παραπάνω Χριστιανική θέση περί της αγάπης, ας θυμηθούμε μερικά αποσπάσματα από το κείμενο του κου Τάσου Καζεπίδη, για να κάνετε μια σύγκριση, και να νιώσετε ξεκάθαρα την Νεοπαγανιστική πλάνη:

"Οι επιπόλαιοι ιεροκήρυκες, που αρέσκονται στα ασαφή και ηχηρά συνθήματα, εξακολουθούν να μας μιλούν για την υπέρτατη των αρετών, την αγάπη, που εκήρυξε ο Χριστός. Αν όμως καλοκοιτάξουμε την αγάπη θα δούμε ότι δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι αρετή"...

Τέλος, η αγάπη, σαν το μίσος, τον οίκτο, την ζήλια και τον φόβο είναι ένα συναίσθημα και όχι μια αρετή. Τα συναισθήματα διακρίνονται για την παθητικότητά τους, δηλαδή, είναι ψυχικές καταστάσεις που συμβαίνουν σ’ εμάς δεν είναι κάτι που εμείς κάνουμε".

Λοιπόν, έχοντας υπ' όψιν τα όσα αναλύσαμε σε αυτό το άρθρο, πώς βλέπετε πλέον αυτά τα λόγια; Λόγια ενός σοφού φιλοσόφου, ή λόγια ενός αρνητή του Θεού και του ανθρώπου;

Αυτά είναι τα λόγια του Νεοπαγανισμού!

 

Τελειώνοντας, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Η οποιαδήποτε ειρωνεία από μέρους μας προς τις γνώσεις του κου καθηγητή Τάσου Καζεπίδη, δέον να εκληφθεί ως ρητορική ειρωνεία προς τα όσα αντιχριστιανικά αυτός πρεσβεύει, και όχι πράγματι προς τις γνώσεις του και το λειτούργημά του ως καθηγητού.

Θέλουμε να είσαστε βέβαιοι, ότι αντιλαμβανόμαστε την Αντιχριστιανική σύγχυση της ψυχικής του κατάστασης, καθώς τα έγραφε αυτά. Γνωρίζουμε πώς είναι δυνατόν η ψευδής αντιχριστιανική πλύση εγκεφάλου, να διαστρέψει και να τυφλώσει τη λογική και τη σκέψη, ακόμα και ενός μορφωμένου ανθρώπου. Είναι δυνατόν ένας κατά τα άλλα ευφυής άνθρωπος, να υποστεί τέτοιο βιασμό της ψυχολογίας του, από ψευδείς κατηγορίες κατά του Χριστιανισμού, και από θρησκείες διαστρεβλωτικές της ψυχολογίας του ανθρώπου. Και είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, στην απελπισμένη του προσπάθεια να βρει κάποιο σφάλμα σε αυτό το οποίο μισεί τυφλά, να πάψει να σκέφτεται λογικά και να μην αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και τα λογικά άλματα των λόγων του.

Και επειδή κανείς δεν μπορεί να βρει σφάλμα, ή κάτι επιλήψιμο στην αποκάλυψη του Χριστού προς τον άνθρωπο, είναι δυνατόν ο άνθρωπος αυτός, να φθάσει να επιτίθεται προς την μητέρα των αρετών την ίδια την Αγάπη!