Τα «κλειδιά» του Παραδείσου. Γιατί ο Χριστός είπε στον Απόστολο Πέτρο : "και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών"; Γιατί δεν είπε "το κλειδί", αλλά χρησιμοποίησε πληθυντικό αριθμό;

Όμορφη ερώτηση, που μας δίνει την ευκαιρία, να τοποθετηθούμε πιο σφαιρικά και να τονώσουμε το Ορθόδοξο φρόνημα μας και την Πίστη μας. Να μπορέσουμε να πάρουμε θάρρος και να προχωρήσουμε στον πνευματικό μας αγώνα. Αντί άλλης θεολογικής τοποθέτησης, θα χρησιμοποιήσουμε ένα κείμενο* από τον Συναξαριστή του Τριωδίου, υπό Ματθ. Λάγγη, σελ. 409.
Ω Παράδεισε! Μπορούμε να σε κερδίσουμε αλλά δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε.
Είναι δυνατόν, να τον κερδίσουμε; Ναι, η σωτηρία βρίσκεται στα χέρια μας.
Αλλά ακούστε: Έκανε ο Θεός τον Παράδεισο για του Δίκαιους. Έκανε τον άδη για τους αμαρτωλούς. Έκλεισε και τον Παράδεισο, έκλεισε και τον άδη, αλλά τα κλειδιά του άδη τα κράτησε ο Ίδιος. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου» (Αποκ. α’, 18). Τα κλειδιά του Παραδείσου, τα έδωκε στους Αποστόλους Του, στο πρόσωπο του Πέτρου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των Ουρανών» (Ματθ. ις’, 19). Ενώ λοιπόν τα κλειδιά του άδη, βρίσκονται στα χέρια του Ίδιου του Θεού, τα κλειδιά του Παραδείσου, τα εμπιστεύτηκε στα χέρια των ανθρώπων…
Ω! φιλανθρωποτάτη οικονομία! Αμέτρητη Αγάπη του Κυρίου μας!
Αν θέλει ο άνθρωπος να κολαστεί στον άδη, τα κλειδιά δεν τα έχει! Αν θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, να πάει στον Παράδεισο τα κλειδιά του Παραδείσου, τα κρατάει!!!.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού, να είναι δύσκολο να κολάζονται οι άνθρωποι και για αυτό δεν τους έδωσε τα κλειδιά του άδη. Να είναι όμως εύκολο να σώζονται και για αυτό τους έδωσε τα κλειδιά του Παραδείσου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών». Λοιπόν, ώ Παράδεισε εμείς μπορούμε να σε κερδίσουμε, δεν μπορούμε όμως να σε καταλάβουμε!.
Γιατί όμως λέει «και δώσω σοι τας κλεις»; «τα κλειδιά»;. Δεν μπορούσε να πει απλώς «το κλειδί»; Με ένα κλειδί, δεν ανοίγεται άραγε ο Παράδεισος;
Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει. Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα. Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο. Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί. Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν. Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος! Ω! Παράδεισε, μπορούμε να σε κερδίσουμε αλλά δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε!
Τι κρίμα αλήθεια για λίγα, για ελάχιστα πράγματα, να κινδυνεύουμε να τον χάσουμε, έχοντας τα «κλειδιά» στα χέρια!! Έναν Παράδεισο για μιας ώρας χαρά! Τι κρίμα!
O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει. «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο».! (Ιωανν ις,33)
Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται. Αμήν.
* του Ηλία Μηνιάτη, εκκλησιαστικού ρήτορα και Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων, +1714,

Ορθόδοξες Απαντήσεις, Ιούνιος 2009