Πάρα πολύ δίδασκε ό στάρετς το λαό περί
της πίστεως στον Θεό και στη Θεία Πρόνοια. Έλεγε: «Στη βάση της
σωτηρίας της ψυχής βρίσκεται ή πίστη. Ή πίστη στην υπόθεση της σωτηρίας
μας είναι το θεμέλιο στην οικοδομή. Όπου δεν υπάρχει πίστη, εκεί
κυριαρχούν αχαλίνωτα πάθη πού έλκουν τον άνθρωπο στην άβυσσο του κακού. Ή
πίστη είναι το μεγαλύτερο αγαθό στην επίγεια ζωή. Ενώνει τον άνθρωπο με
τον Θεό. Με την δυνατή πίστη ό άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Όπως
λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Σε πολεμούν δυνατοί, αόρατοι και
ακοίμητοι εχθροί; Θα νικήσεις! Σε πολεμούν εχθροί εξωτερικοί, ορατοί; Θα
νικήσεις! Σε τυραννούν τα πάθη; Θα τα υπερνικήσεις! Σε πνίγουν τα πάθη;
Θα τα αποτρέψεις! Έχασες το θάρρος σου; Θα λάβεις από τον Θεό ανδρεία!
Όλα μπορείς να τα νικήσεις με την πίστη και να κερδίσεις την Βασιλεία
των Ουρανών. Πιστεύετε στον Θεό, προσεύχεσθε σ’ Αυτόν, κάμετε έργα
αγαθά. Αυτά τα τρία φτερά θα μας ανυψώσουν στον θρόνο του Θεού».
Στην προσευχή ό στάρετς έδινε ιδιαίτερη
σημασία. Έλεγε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο στη γη από την προσευχή. Ή
προσευχή γέννα και τις υπόλοιπες αρετές. Οι άγιοι Πατέρες είχαν σαν
νόμο να βιάζουν τον εαυτό τους στην προσευχή: στον σπίτι, στην εκκλησία,
στις δουλειές, στον περίπατο, κάθε ώρα και στιγμή. Πρέπει να μιλάμε
με τον Θεό απλά, όπως το παιδί με τον πατέρα του. Δεν πρέπει να κάμεις
το σοφό κατά την προσευχή! Να φοβάσαι να προφέρεις το αγιότατο όνομα
Του, χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς. Όποιος παρίσταται ενώπιων
του Θεού απρόσεκτα, πολύ περισσότερο με αμέλεια, το μόνο πού κάνει είναι
να λυπεί τον Θεό και να μη λαμβάνει ευλογία, αλλά κατάκριση.
Λέγεται στην αγία Γραφή: «Επικατάρατος πάς ό ποιών το έργον του Κυρίου
αμελώς». Αντιθέτως, όποιος, έστω και λίγο, προσεύχεται στον Κύριο αλλά
με ειλικρινή, αληθινή πίστη, λαμβάνει ανέκφραστη χαρά.
Ή προσευχή είναι ή ευθυμία της ψυχής.
Δεν έχεις χρόνο για προσευχή; Πέσε στα γόνατα και πες σύντομα: «Κύριε,
δέξου το ξέσπασμα της ψυχής μου σαν δοξολογία και ευχαριστία μου σε Σένα
και άκουσέ με τον ανάξιο», αλλά κάμε το με αίσθημα θέρμης αφοσιώσεως
στον Κύριο, με το αίσθημα του άνθρωπου ό όποιος, αν και είναι βιαστικός,
επιδιώκει, έστω και για μια στιγμή, να αφιερωθεί ολόκληρος, χωρίς
κανένα υπόλοιπο, στον Κύριο.
Πραγματικά, το έργο της προσευχής δεν
έχει σχέση με την διάρκειά της, αλλά με την θερμότητά της. Και ή
θερμότητα αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ ακόμη και στους τελειότερους
πιστούς. Στάσου στην προσευχή ως κατάκριτος αμαρτωλός και αναχώρησε
ελεημένος και δικαιωμένος. Αύτη ή προσευχή ανεβάζει τον άνθρωπο στον
ουρανό.
Όταν προσευχόμαστε στον Κύριο, τότε ή
Μητέρα του Θεού χαίρεται και ευχαριστεί τον Υιό Της πού προσελκύει τις
καρδιές μας στην προσευχή και πάντοτε μας βοηθεί, αν ζητούμε την βοήθειά
Του. Μη λησμονείτε να παρακαλείτε την Βοήθεια και Προστασία μας.
Ό π. Σάββας δεν επιβάρυνε το λαό με
μεγάλους κανόνες προσευχής, αλλά δίδασκε όπως ό όσιος Σεραφείμ του
Σάρωφ: «Είναι καλύτερο να τηρείτε λίγα, αλλά με θερμότητα και ευλάβεια. Ό
Θεός δεν χρειάζεται τον τύπο αλλά την ουσία. Εκείνος χρειάζεται την
καρδιά μας».
Ό όσιος Σεραφείμ με εντολή της
Βασίλισσας των Ουρανών έδωσε νέο, πιο ελαφρύ Τυπικό στα πνευματικά του
τέκνα, τις αδελφές της Μονής Ντιβέγιεβο, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι
να σωθούν οι χριστιανοί των εσχάτων χρόνων. Στους απλούς ανθρώπους ό
όσιος Σεραφείμ έδινε αυτόν τον κανόνα:
«Σήκω από τον ύπνο, στάσου μπροστά στις
εικόνες και πες τρεις φορές το «Πάτερ ημών» προς τιμήν της Αγίας
Τριάδος, υστέρα το «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και μια φορά το
«Πιστεύω».
Αυτές οι προσευχές, όπως εξηγούσε ό
όσιος Σεραφείμ, είναι ή βάση τού χριστιανισμού. Ή πρώτη, ως προσευχή
δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό ως πρότυπο όλων των προσευχών. Ή δεύτερη
προσφέρθηκε από τον ουρανό διά τού Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο
Μαρία, την μητέρα τού Θεού.
Το Σύμβολο της Πίστεως ενώπιων συντομία
περιέχει όλα τα σωτήρια δόγματα της χριστιανικής πίστεως, όπως
διατυπώθηκαν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (325). Στον κελί του μπορεί
καθένας να λέγει ήσυχα την ευχή τού Ιησού κι όταν είναι ανάμεσα στους
ανθρώπους το «Κύριε, έλέησον» και έτσι να συνεχίζει μέχρι το γεύμα.
Ακριβώς πριν το γεύμα πάλι σύντομος κανόνας. Μετά το γεύμα: «Ύπεραγία
Θεοτόκε, σώσόν με τον άμαρτωλόν». Στην ερημιά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ
τού Θεού, διά της Θεοτόκου, έλέησόν με τον άμαρτωλόν». Πριν τον ύπνο,
πάλι σύντομος κανόνας και μετά ύπνος, αφού διαφυλαχθούμε με το σημείο
τού σταυρού. Κρατώντας αυτόν τον απλό κανόνα, μπορεί να φθάσει κανείς
στον μέτρο της χριστιανικής τελειότητας».
Ό στάρετς Σάββας δίδασκε επίσης να μη καταπονείται κανείς με δυσβάστακτα ασκητικά κατορθώματα.
– Το πρωί, αφού ξυπνήσεις, έλεγε,
αμέσως ασπάσου το σταυρό πού φοράς λέγοντας: «Ράνον, Δέσποτα, ρανίδα τού
άγιωτάτου Σου Αίματος στην καρδιά μου, για να εξαλείψει τα πάθη, τις
αμαρτίες και τις ακαθαρσίες ψυχής και σώματος. Αμήν».
Μετά να πλυθείς, να ντυθείς και αφού
σταθείς μπροστά στις εικόνες, με θερμή καρδιακή πίστη πες: «Βασιλεύ
Ουράνιε» μια φορά, «Πάτερ ημών», τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις
φορές και το «Πιστεύω» μια φορά.
Αυτός ό κανόνας ονομάζεται «κανόνας τού
οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ». Μετά διάβασε τις πρωινές προσευχές από το
προσευχητάριο. Μετά διάβασε το Ψαλτήρι, όσο μπορείς, ένα Κάθισμα ή έστω
μία Δόξα.*
Σε κάποιους ό Γέροντας έδινε ευλογία να
διαβάζουν μόνο μερικές γραμμές, αλλά συμβούλευε όλους να διαβάζουν
καθημερινά το Ψαλτήρι υποχρεωτικά, τις Επιστολές των Αποστόλων και το
Ευαγγέλιο, έστω μια περικοπή. Σ’ όσους είχαν ζήλο στην προσευχή έδινε
ευλογία να διαβάζουν προσευχές πού τις έπαιρνε από τούς ασκητές πατέρες
των τελευταίων χρόνων. Στον τέλος της ζωής τού στάρετς όλες οι προσευχές
του και όλες οι γραπτές και προφορικές του διδαχές και ποιήματα με
πνευματικό περιεχόμενο συγκεντρώθηκαν σε αντίστοιχα βιβλία:
«Πνευματικές-ηθικές διδασκαλίες» κ.ά.
Σε όσους ήσαν πολύ απασχολημένοι με
δύσκολα καθήκοντα, ό στάρετς επέτρεπε να συντομεύουν τον κανόνα της
προσευχής, αλλά με την προϋπόθεση αυτή ή συντομευμένη προσευχή να είναι
θερμή και έτσι να θεωρηθεί ως πλήρης κανόνας. Έλεγε:
– Να αποφεύγετε την επιφανειακή
ανάγνωση του κανόνα. Να εμβαθύνετε στον πνεύμα της προσευχής, για να
δοκιμάσει ή ψυχή χαρά και ευγνωμοσύνη για την Χάρη του θεού και θλίψη
για τις αμαρτίες σας, ώστε ή προσευχή να γίνει τροφή και ζωή της ψυχής.
Ας μη τρέφουμε τον εσωτερικό μας
φαρισαίο του τυπικού κανόνα προσευχής, αλλά με ζήλο, αδιαλείπτως να
κάνουμε τον κανόνα μας, έστω και πιο σύντομο, κάποτε. Τί ευλογημένη πού
είναι ή πνευματική κατάσταση κάποιων ανθρώπων, οι όποιοι με αγάπη,
αδιάλειπτα τηρούν τον κανόνα τής προσευχής! Αυτοί ήδη από’ αυτή την ζωή
θα γνωρίσουν «ότι Χριστός ό Κύριος».
* Όλο το Ψαλτήριο χωρίζεται σε είκοσι
Καθίσματα και κάθε Κάθισμα χωρίζεται σε τρία μέρη με την παρεμβολή πριν
από κάθε μέρος του «Δόξα Πατρί και Υίω και Άγίω Πνεύματι». Στην
λειτουργική πράξη κάθε τμήμα ονομάζεται «Δόξα».
ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου