Όταν Ο Κύριος κατέβαινε από το όρος των Ελαιών, και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ, για την Κυριακή των Βαϊων, οι μαθητές έψαλλαν δυνατά την δόξα του Θεού. Οι φαρισσαίοι, τους κατέκριναν και έλεγαν στον Χριστό, να τους διατάξει να σταματήσουν. Τότε Ο Κύριος τους είπε: αν αυτοί σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, θα τα πουν οι πέτρες.
Ο Κύριος, δεν διέταξε τους μαθητές Του να σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, αλλά αντιπρότεινε (με βαθύτερο και ευσπλαγχνικό αντί-λογο) σε αυτούς που ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν περί δόξας του Αληθινού Θεού, (φαρισσαίων, ελληνοαρχαιολατρών, αρνητών, αδιαφόρων κλπ) δλδ, διαχρονικά σ’ όλους αυτούς που με ‘’ελεύθερη’’ επιλογή… ορθώνουν τείχος σε αυτόν τον καλό, δοξαστικό λόγο (ευ-αγγέλιο), να τους εισάγει σε άλλη παιδεία και νουθεσία, να τους ερεθίσει λογικά, ώστε να κατανοήσουν το μήνυμα που δίνουν οι πέτρες του κόσμου.
Οι αναλογίες μικρο-μικρόκοσμου και μακρόκοσμου μπορούν να αποδώσουν με τις κατάλληλες κλείδες κατανόησης, μηνύματα – λόγους, ώστε να ανορθώσουν το νου μας, από τα χαμερπή στα επέκεινα. Από το ίχνος στην ζητούμενη Ουσία, που ''ρίχνει'' ίχνος και σημεία για να μην χάσει ο φιλαλήθης, τον δρόμο του.
… Το πρωτόνιο και τα ηλεκτρόνια, μοιάζουν με τον ήλιο και τους πλανήτες… η σχέση κυττάρου με το όλο βιολογικό σώμα μοιάζει με τον
άνθρωπο (ως μέλος) με το σύνολο του κοινωνικού σώματος, μέσα στο οποίο ζει και τους τρεις πάντα απαραίτητους αγωγούς σύνδεσης με τη ζωή φλέβα – αρτηρία – νεύρο (βιολογική, κοινωνική και πνευματική στο Αναστημένο Σώμα Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία).
Οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες της ‘’ζωής – κίνησης’’ για το πέρασμα της πρώτης ‘’δομικής’’ ύλης από τον μικρο-μικρόκοσμο στον χώρο των ανθρώπων,αναλογούν στις κατάλληλες (αυτή τη φορά φυσικοπνευματικά και όχι απλά βιολογικά, βλαστοκύτταρα δλδ κλπ) συνθήκες γένεσης – αναγέννησης και αναδημιουργίας του ανθρώπου στον χώρο του Θεού.
Είχαμε διακρίνει την πορεία ‘’ζωής’’ και το πέρασμα (δια της γέννησης) από το ένα επίπεδο στο άλλο. Αυτή η άνοδος σε διάσταση, επιτυγχάνεται, μόνο όταν το σπέρμα ευστοχήσει στο ωάριο, μαζί κινηθούν προς τη μήτρα, κυοφορηθεί η ‘’νέα μονάδα’’ μέσα σε αυτήν, περατώσει τον καθορισμένο χρόνο ωρίμανσης… ώστε τελικά να ‘’γεννηθεί’’, αφού βαδίσει την κλίμακα ανόδου.
Φυσικά, αυτό θα συμβεί, μόνο όταν το σπερματοζωάριο ενεργοποιηθεί. Το οφιοειδές του μαστίγιο, ως ‘’απαραίτητο εργαλείο’’ (μέχρις ενός σημείου), το υποβοηθά να κινηθεί προς ανεύρεση του στόχου του, που είναι το ωάριο. Αν επιτύχει στον πρώτο στόχο, πλέον ΔΕΝ το χρειάζεται, αποκόπτεται και μαζί κινούνται, ως ένα σώμα, στην μήτρα εκείνη, όπου θα επιτελεστεί ο πολλαπλασιασμός, η κυοφορία και η γέννησή του.
Είναι λογικό, ο άνθρωπος πριν περάσει στα υπερκόσμια, να περάσει εκ του κόσμου. Έτσι, αφού αντιληφθεί ότι δεν είναι μόνο ύλη και της θεωρίας… φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν… αρχίζει να κινητοποιείται – ενεργοποιείται (από την πρώην αδιαφορία και ακινησία που τον διακατείχε, ενδιαφερόμενος εφεξής για την αθάνατη ψυχή του). Με αυτήν την διάθεση ολοκλήρωσης, υποκινείται φιλομαθώς στις διάφορες θεωρίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις του θείου, (ή και περιορισμένα κάπου, αν του καλύπτονται τα κενά) ώστε να βρει τον στόχο του.
Στην διάσταση του κόσμου (αν ανέλθουμε κατάτι… υπέργεια) βλέπουμε επάνω στην υδρόγειο να αποτυπώνονται δύο ‘’σημεία’’ δύο συστάδες από ‘’πέτρες’’, που έχουν ιδιαίτερη σημασία. Δεν είναι συμπτωματικό, ότι από την σελήνη, μόνο δύο κατασκευές του ανθρώπου γίνονται ορατές δια γυμνού οφθαλμού (γυμνού οφθαλμού… ώστε να μην απαιτούνται οι τεχνολογικές γνώσεις για την σωτηρία – ολοκλήρωσή του). Το ‘’σινικό τείχος’’ οφιοειδούς σχήματος και η ‘’πυραμίδα του Χέοπος’’, χωρίς σκιά, προσανατολισμένη κλπ. Η νοητή τεθλασμένη (αλλά χωρίς κενά) γραμμή που ενώνει το ένα με το άλλο, (δείχνοντας την κίνηση προς τον πρώτο στόχο) είναι η κατεύθυνση των γραφών των ανθρώπων… κάθετα τα κινέζικα, από δεξιά προς αριστερά τα αραβικά – εβραϊκά… για να φτάσουμε στα ιερογλυφικά της Αιγύπτου, όπου γράφονται και διαβάζονται από - προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως ‘’πολιορκείται’’ το ωάριο από τα σπερματοζωάρια, από όλες τις κατευθύνσεις…
Ο σπόρος του Θεού (η ψυχή) αφού συλληφθεί σε αυτήν την κοσμική ‘’γνωστικιστική’’ μήτρα αιχμαλωτίζεται.
Αιχμαλωτίζεται, υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται όμως από κάποιους… που θεωρούνται ελεύθεροι. Και η μεν θεωρία και πράξη των ελευθέρων είναι προς τα ‘’άνω’’, τα φυσικά άνω. Η δε θεωρία και πράξη των δούλων, είναι δια πόνου, πάλι προς τα άνω, αλλά προς τα ‘’υπερφυσικά άνω’’… Προσεύχονται (θεωρία) στον Αληθινό Θεό για την ελευθερία τους… και ο πόνος τους και οι στεναγμοί (πράξη) που πολλαπλασιάζονται όσο περνάει ο καιρός, φτάνουν (μαζί) στον Ουρανό.
Αυτή η ομόρροπη θεωρία και πράξη, ως αγωγός χωρίς διαρροές, φτάνει την προσευχή τους στον Θεό. Ο Κύριος οικονομεί (με το πλήρωμα του χρόνου) την ελευθερία τους, την έξοδό τους, αποτυπωμένο στην Π. Διαθήκη, ως Πάσχα νομικό.
Σαν ένα σώμα οι ισραηλίτες, με κεφαλή τον Μωυσή και την θαυματουργή ράβδο μπροστά, εξέρχονται (έρποντες επί της γης, ως σκιά της μελλούσης Εξόδου και του Καινού Πάσχα των Ορθοδόξων) κατευθυνόμενοι προς την κάτω Ιερουσαλήμ…, Η κοσμική μικρογραφία, καταδεικνύει την κίνηση του σώματος με την ψυχή σε μία μονάδα (όπως σπέρμα + ωάριο) όπου θα βρουν εκείνο το Ουράνιο Σώμα μέσα Στο οποίο, αφού κυοφορηθούν, θα αναγεννηθούν. Την Ορθόδοξο Εκκλησία, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού!!!
Σχηματικά, Ουσία και σκιά εξόδου:
Λεξαριθμικά, η πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Αναλυτικά, (η8+π80+υ400+ ρ100+ α1+μ40+ι10+δ4+α1=κ20+λ30+ι10+μ40+(α1)+ξ 60+Θ9+ε5+ο70 +ύ400=644).
Υπάρχει σημείο επαφής μεταξύ του δρόμου που δείχνει τα φυσικά άνω… και του Δρόμου που δείχνει την Αλήθεια (υπερφυσικά) και την βατή βίωσή Της.
Όποιος κατηύθυνε την σκέψη του προς τα φυσικά άνω, ΔΕΝ βρήκε Θεό ως Πρόσωπο, αλλά τις ενέργειές Του, τάξη, θαυμασμό, μεγαλοπρέπεια. Έτσι ξαναγυρνά, από τον φυσικό ήλιο και τους αστέρες στη γη.
Προσγειωμένος, θα εντοπίσει τον διάδρομο ‘’κατάβασης’’ της πυραμίδας, που σε 26ο33’ όταν προβληθεί στο έδαφος, ‘’δείχνει’’ τον δρόμο προς την Βηθλεέμ. Αν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, θα βρεθεί εκεί που γεννήθηκε εν σώματι ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος και Υιός του Θεού. Εκεί στην Βηθλεέμ, όπου θάφτηκε και η Ραχήλ (θεωρία), εκεί που γεννιέται η θεία θεωρία Χριστός, εκεί που και μόνη η μετάφραση του ονόματος Βηθλεέμ, ‘’σημαίνει’’ πολλά. Ο οίκος του Άρτου (ως μετάφραση εβραίων) ο Οίκος του κρέατος (ως μετάφραση αράβων)… όντας ο Κύριος συγχρόνως ο Άρτος της Ζωής και ως Ο μεταλαμβανόμενος Κύριος, που είναι αληθής βρώσις και αληθής πόσις. Μόνη η Θεία Κοινωνία (με προϋποθέσεις) εισάγει τον άνθρωπο στο Αθάνατο Ζωντανό Σώμα Χριστού, αξιώνοντάς τον να μετέχει στην Ζωή της Αγίας Τριάδος, κατά το: …ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ… σύμπτωση;;; φυσικά όχι. Αλλά ας το αφήσω στην κρίση του καθενός, μην φανώ πως κατευθύνω με (λογική και Υπέρλογη) βία την σκέψη των αγαπητών αναγνωστών, στην ερμηνεία της πληροφορίας.
Όλα αυτά τα παρατεθέντα στοιχεία, είναι εξωτερικοί ενδείκτες - οδοδείκτες.
Ο Πλάτωνας, στο μύθο του σπηλαίου προτείνει στον φιλοσοφικό νου, να κινηθεί στην είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το φως. Και η προτεινόμενη κατεύθυνση προς την Βηθλεέμ, είναι η είσοδος των μάγων …οι πρώην τοις άστροις λατρεύοντες, προσκυνούντες και προσφέροντας ο καθένας τα δώρα του, στον χώρο, στο σπήλαιο όπου εισέρχεται το Υπερούσιο Φως, το Πρόσωπο - Φως εκ Φωτός, ο Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος που σάρξ εγένετο.
Πριν φτάσει όμως ο άνθρωπος σε αυτό το Ανέσπερο και γλυκύτατο Φως, που αναβλύζει κάθε Μ. Σάββατο, μόνο στον Ορθόδοξο αρχιερέα, από τον Πανάγιο Τάφο (την πέτρα), περνάει από ακόμη μία συστάδα πετρών… δοξαστικών με τον δικό τους ‘’λόγο’’ του Τριαδικού Θεού. Είναι οι πέτρες στο όρος Σινά, όπου προτυπώθηκε η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος. Προτύπωση της Παναγίας, που έλαβε φωτιά μέσα Της, εκυοφόρησε το πυρ της θεότητος, αλλά δεν κάηκε… πρόσεχε άνθρωπε! ο Θεός (η Θεία Κοινωνία) πυρ τυγχάνει!!!
Σαν ομόκεντροι κύκλοι γύρω από τον Πανάγιο Τάφο, απλώνεται ο ουράνιος φωτισμός. Άμεσα ως Ευαγγέλιο, έμμεσα ως πέτρες… Εκεί στο κέντρο της Φύσης, όπου και κατά Ιώσηπο βρίσκεται ο ομφαλός του κόσμου, (μέσα στο Ναό της Αναστάσεως... όποιος πηγαίνει τον βλέπει...) επιτελέστηκε η Σταύρωση και επιτελείται η ανόρθωση και ανάσταση των ανθρώπων, κατά πόδα του Σταυρωθέντος και Αναστηθέντος Θεού.
Αφού λοιπόν ψηλαφίσαμε και αφουγκραστήκαμε τους βοώντες λόγους των πετρών, που δοξάζουν ιδιότυπα τον Θεό και με αυτά τα εξωτερικά δεδομένα, αρχίζουμε δειλά δειλά (αλλά με βεβαία την πίστη και το γιατί αυτής) να συνοδοιπορούμε Ο Δημιουργός με το δημιούργημα. Συνοδοιπορία που τις περισσότερες φορές, Ο Κύριος δεν αναγνωρίζεται, όπως συνέβη με την συνοδοιπορία Του Αναστάντος Κυρίου με τους αποστόλους Λουκά και Κλεώπα (προς Εμμαούς), όπου τα μάτια τους εκράτηντο μέχρι το εσπέρας και την κλάση του Άρτου.
Κατά τους αγίους θεοφόρους νηπτικούς πατέρες (ιδιαίτερα του Αγίου Μαξίμου Ομολογητού και του οποίου τα έργα προτείνονται για ανάγνωση, ειδικά το απαντήσεις σε φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα) ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από τον κόσμο*, καθώς όχι μόνο τον περιέχει, αλλά και γιατί ο Θεός τον τοποθέτησε κυρίαρχο επί αυτού.
Είναι τόσο μεγάλος ο άνθρωπος (εν δυνάμει σαν προδιαγραφή και όχι ψευτοεγωιστικά και φανταστικά), που η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί… Είναι αυτό το ενυπάρχον μέσα στον καθένα ίχνος ως αφετηρία βίωσης της αληθινής Οδού, της πεπατημένης των αγίων μας. Είναι τόσο μεγάλος ο άνθρωπος, όσο μπορεί να επιτύχει με την χάρι του Θεού τον σκοπό του, που είναι το κατ’ εικόνα, να γίνει ομοίωσις του Αρχετύπου Λόγου, δηλαδή να σώσει την ψυχή του. (Ο προσφερόμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αγιασμός και σωτηρία).
Όλος ο κόσμος, με τον μικρο-μικρόκοσμό του (σπέρμα – ωάριο), ακόμη και με τον μακρόκοσμό του (σινικό τείχος – πυραμίδα), είναι ένα σκιώδες προτύπωμα αλλά ικανό να θεωρηθεί ως οδοδείκτης ακριβής, για όσους το επιθυμούν.
Ο κόσμος του ανθρώπου, με ωόν το σώμα του και σπόρο Θεού την ψυχή του, πνοή το Κύριε ελέησον (μονολόγιστη ευχή) ως πνευματική αναπνοή… έχει την μόνη επιλογή ζωής ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ, ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ και κλείσει τον σωτήριο κύκλο, να ευστοχήσει το ένα μέσα στο άλλο. Να κινηθούν μαζί στην γόνιμη μήτρα, (Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως προτυπώθηκε ως σώμα με την κεφαλή – ιερό, επισκοπικό θρόνο – καρδιά…) εκεί όπου θα κυοφορηθεί ως μέλος, θα συνδεθεί με τους αγωγούς φλέβας – αρτηρίας - νεύρου (Εξομολόγηση – Θεία Κοινωνία – προσευχή), θα πολλαπλασιασθεί σε αρετές (κατά το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι) και τέλος με το πλήρωμα του χρόνου κατ΄ετοιμότητα και τάξη, θα αναγεννηθεί.
Αμήν γένοιτο δι ευχών των αγίων και εξαιρέτως της Παναγίας Θεοτόκου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου