Το εχουμε διακηρύξει οχι λιγες φορες οτι οπως σημερα εμφανιζονται τα πραγματα στην ανα τον κοσμον Ορθοδοξη Εκκλησια και τους Πανθρησκειαστας Οικουμενιστας επισκοπους, αρχιεπισκοπους και πατριαρχες, και που ολοι μας γινομαστε καθημεριμα μαρτυρες αφωνοι και διαπορουντες, μία οδος σωτηριας υπαρχει, Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ.
Να αποτειχισθουμε και να ειμαστε βεβαιοι οτι η κινησι μας αυτη ειναι σωτηρια και για μας τους ιδιους αλλα και για την Πατρωα Ευσεβεια, την Αγια μας Ορθοδοξια. Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: "Οι της την κοινωνίαν εαυτούς διαστέλλοντες", οι χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά ΤΙΜΗΣ της ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ, ως ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, είναι ΑΞΙΟΙ, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Ορα και τον λα΄αποστολικόν. (Ιερόν Πηδάλιον, έκδ.Παπαδημητρίου 1970κ, σελ. 358κ).
Ποια ειναι η Ορθοδοξια μας που κινδυνευει σημερα τον εσχατον κινδυνον;
Ας δουμε την Ορθοδοξια μας ιστορικα.
1. Η Εικονομαχια.
Τι ήταν η Εικονομαχία; Ηταν μια ζοφερή περίοδος της Εκκλησίας μας.
Κινδύνεψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά η Ορθοδοξία. Διήρκεσε πάνω
από εκατό χρόνια, από το 726 μέχρι το 842., δηλ. μιά πολύ μεγάλη περίοδο.
Η Εικονομαχία ανέτρεψε τα πάντα στην Ορθοδοξία. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει ότι η Εικονομαχία ήταν «αθλιωτάτη μεταστοιχείωσις των πάντων»! Τι ήταν αυτή η «μεταστοιχείωση»;
α. Οι αυτοκράτορες στην περίοδο αυτή θέλησαν με τη βία να αλλάξουν την
πατροπαράδοτη Πίστη της Ορθοδοξίας. Οι αυτοκράτορες, με πρώτον τον Μέγα Κωνσταντίνο, ήταν συνήθως οι προστάτες της Ορθοδοξίας. Ρωτούσαν την Εκκλησία να μάθουν το ποια είναι η Πίστη της. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που συγκαλούσαν, αυτό το σκοπό εξυπηρετούσαν. Να πληροφορηθούν οι αυτοκράτορες την ακριβή Πίστη της Εκκλησίας, για να την προστατεύουν. Υπήρξαν όμως και αυτοκράτορες, που ήταν οι ίδιοι κακόδοξοι και αιρετικοί. Δηλ. υποστήριζαν αιρετικές διδασκαλίες, σε κάποια σημεία της Ορθοδόξου Πίστεως. Δηλ. δεν ανέτρεπαν ολόκληρο το οικοδόμημα της Πίστεως. Νόθευαν την Πίστη μόνο σ’ ένα ή περισσότερα σημεία της.
β. Υπάρχουν δύο είδη Πίστεως.
Η μία είναι δοσμένη από τον Θεό. Είναι η Ορθόδοξη Πίστη, που έχει η Εκκλησία και οφείλουν να τηρούν με ακρίβεια οι πιστοί, επειδή όπως λένε οι Πατέρες: «Ουδείς κρίνεται διατί δαιμόνια ουκ εξέβαλε, ει διατί ουκ έσχε πρόγνωσιν, αλλ’ έκαστος κριθήσεται, ει την πίστιν τετήρηκε και τας εντολάς και παραδόσεις γνησίως εφύλαξε».
Η άλλη Πίστη, η Κακόδοξη Πίστη, είναι φτιαγμένη από τους ανθρώπους. Την
έχουν όλοι οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι. Την Ορθόδοξη Πίστη, την παρέδωσε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους. Το λέει η Αγία Γραφή. Λέει «επαγωνίσασθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει». Δηλ να αγωνίζεσθε για την παραδοθείσα στους αγίους από το Θεό μία Πίστη. Που ο Θεός παρέδωσε την Πίστη;
Την «παρέδωσε» στους αγίους. Δηλ. δεν την παρέδωσε» μόνο σε έναν άγιο, αλλά
σε πολλούς.
γ. Προϋπόθεση για να «παραδώση» ο Θεός την Πίστη, είναι το να είναι κάποιος άγιος. Και πώς γίνεται αυτό; Προορισμός όλων μας είναι να γίνουμε άγιοι. Να βλέπουμε τον Θεό, όπως Τον έβλεπαν οι Πρωτόπλαστοι, πριν την πτώση τους. ΄Οσοι το πετύχουν αυτό, θα ζουν στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Ο Αδάμ και η Εύα, πριν από την πτώση τους, έβλεπαν τον Θεό, γιατί βρίσκονταν σε προχωρημένη πνευματική κατάσταση, στο φωτισμό, ενίοτε δε είχαν και εμπειρίες θεώσεως.
Τα στάδια της πνευματικής τελειότητος είναι τρία: η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Στο πρώτο στάδιο, την κάθαρση, ο άνθρωπος καθαρίζει την καρδιά του από τις αμαρτίες και τα πάθη, προκειμένου να έρθη ο Χριστός να κατοικήση σ’ αυτή και να μπορέση να ιδή τον Θεό. Γι’ αυτό ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία Του μακάρισε «τους καθαρούς τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
Στο δεύτερο και τρίτο στάδιο, τον φωτισμό και την θέωση, που και τα δύο μαζί λέγονται «θεωρία του Θεού», ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό, Τον βλέπει, όπως τον έβλεπαν οι Πρωτόπλαστοι. Τότε είναι άγιος! Δηλαδή, θεμέλιο της Ορθοδόξου Πίστεως είναι η εμπειρία της θεώσεως. Μόνο σε κάθε άγιο παραδίδει την Πίστη ο Θεός. δ. Υπάρχει, όπως είπαμε προηγουμένως, και η Κακόδοξη Πίστη
των αιρετικών και αλλοθρήσκων, που είναι φτιαγμένη από ανθρώπους. Η διαφορά της από την Πίστη, που δόθηκε από τον Θεό, είναι ότι. η Ορθόδοξη Πίστη, επειδή αποκαλύφθηκε από τον Θεό, δεν αλλάζει ποτέ. Είναι πάντα ίδια. Είναι η μόνη Πίστη, που σώζει τον άνθρωπο, με το να τον κάνη άγιο. Η άλλη Πίστη, η Κακόδοξη, φτιαγμένη από ανθρώπους, δεν είναι μία, αλλά πολλές. Είναι διαφορετική για κάθε μια αίρεση και θρησκεία. Η Πίστη αυτή των αιρέσεων και θρησκειών, δεν μπορεί να σώση κανέναν. Οδηγεί όσους την έχουν, στην αιώνια απώλεια και κόλαση. Επομένως, η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και κακοδοξίας είναι ότι η μεν Ορθοδοξία σώζει τον άνθρωπο, η δε κακοδοξία οδηγεί στην αιώνια κόλαση!
2. Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, με πρώτο τον Λέοντα Γ΄το 726, προσπαθούσαν
να αντικαταστήσουν ολόκληρη την δοσμένη από το Θεό πατροπαράδοτη
Ορθόδοξη Πίστη, με την Κακόδοξη των αιρετικών, που έφτιαξαν άνθρωποι! Αυτό, έχει τεράστια σημασία για την σωτηρία των πιστών.
α. Ο Θεός, που κηρύττει η πατροπαράδοτη Ορθόδοξη Πίστη είναι αληθινός και υπαρκτός. Ο Θεός, που κηρύττει η φτιαγμένη από ανθρώπους Κακόδοξη Πίστη των αιρετικών είναι ψεύτικος και ανύπαρκτος. Γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας αποκαλούν τους αιρετικούς, άθεους. Τους αποκαλούν έτσι, όχι γιατί δεν πιστεύουν σε θεό, αλλά πιστεύουν σε θεό που δεν υπάρχει. Οι Ορθόδοξοι περίμεναν, το πότε θα αλλάξουν αυτοί οι αιρετικοί αυτοκράτορες, προκειμένου να έλθη άλλος, για να επαναφέρη την Ορθοδοξία. Ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ είχε επηρεασθή από θρησκευτικές αντιλήψεις άλλων θρησκειών, όπως της εβραϊκής και ισλαμικής. Οι θρησκείες αυτές, με τις οποίες ήθελε να γεφυρώση το χάσμα, ήταν εναντίον των εικόνων.
β. Για να αντικαταστήσουν οι εικονομάχοι την πατροπαράδοτη Ορθόδοξη Πίστη, ο μόνος τρόπος ήταν να καταργήσουν τα ερείσματα, στα οποία αυτή στηρίζεται.
Τέτοια ερείσματα είναι ο τρόπος θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, ώστε να
διανύση ο καθένας τα στάδια τα πνευματικής τελειότητος (κάθαρση, φωτισμός,
θέωση), να βλέπη τον Θεό και να γίνη άγιος. Η θεραπευτική αυτή μέθοδος, δηλ. ο ορθός τρόπος θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, είναι η Ορθοδοξία. Αντίθετα, ο λανθασμένος τρόπος θεραπείας είναι η Κακοδοξία. Άλλα ερείσματα, που επεδίωκαν οι εικονομάχοι να καταργήσουν, ήταν τα μέσα, που μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι πιστοί για να φτάσουν να γίνουν άγιοι και να βλέπουν τον Θεό. Τέτοια μέσα είναι η άσκηση, τα μοναστήρια, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι προσευχές, οι γιορτές, η λατρεία, τα δόγματα, κλπ.
γ. Η αντίδραση των Ορθοδόξων στους εικονομάχους ήταν ανυποχώρητη. Στον τιτάνιο αυτόν αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας πρωτοστάτησαν οι μοναχοί, και προπαντός ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος το έτος 787:
Δικαίωσε τους Ορθοδόξους.
Καταδίκασε και αναθεμάτισε τους Εικονομάχους.
Διέταξε την αναστήλωση των αγίων εικόνων.
Β΄
Τιμάμε τους προμάχους της Πίστεως, όταν τους μιμούμαστε 1. Η ιστορία διαγράφει κύκλους. Τα γεγονότα συνήθως επαναλαμβάνονται κατά καιρούς. α. Σήμερα, υπάρχει ο Οικουμενισμός. Επαναλαμβάνεται δηλ. η Εικονομαχία. Ή, μάλλον, θα ήταν ορθότερο, αν λέγαμε, ότι η τότε Εικονομαχία, ήταν ό,τι είναι σήμερα ο Οικουμενισμός! Σήμερα, τα δύο αυτά, Εικονομαχία και Οικουμενισμός, κατ’ ουσίαν, σε τίποτε δεν διαφέρουν. Και τα δύο αυτά σατανικά συστήματα νοθεύουν εξίσου την Ορθόδοξη Πίστη. β. Στο χώρο της Ορθοδοξίας ο Οικουμενισμός εμφανίστηκε στις αρχές του
περασμένου αιώνα. Το Πατριαρχείο το 1920 εξέδωσε το πανάθλιο εκείνο κείμενο, που λέγεται «Πατριαρχικό Διάγγελμα». Σ’ αυτό, οι αιρετικές κοινότητες, αποκαλούνται «σεβάσμιες χριστιανικές εκκλησίες». Ονομάζονται «συγγενείς και οικείες εν Χριστώ και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού»! Προηγουμένως, το 1916 ο τότε υπουργός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος ζήτησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο την προώθηση στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αθήνας του Μελετίου Μεταξάκη . Τον πρότεινε για να καταργήση τις νηστείες, να περιορίση τις τελετές, τις λειτουργίες και τις πολλές γιορτές. Να καταργήση το όνομα άγιος. Επίσης να
καταργήση τα μοναστήρια, η δε περιουσία τους να δοθή στους γεωργούς.
Το 1923 ο διαβόητος Μελέτιος Μεταξάκης συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», με έξι αντιπροσώπους. Σ’ αυτό αποφασίστηκε η αλλαγή του Παλαιού Ημερολογίου, του Πασχαλίου, ακόμα και της εβδομάδος!
Το 1924 οι καινοτόμοι επίσκοποι της Ελλάδος άλλαξαν το Παλαιό Ημερολόγιο. Σκοπός τους ήταν να διευκολύνουν την ένωση με τις αιρέσεις.
Το 1924 οι πρόγονοί μας. ήταν άνθρωποι αγράμματοι. Δεν ήταν θεολόγοι. Ένα
πράγμα όμως ήξεραν πολύ καλά. Καταλάβαιναν, ότι οι καινοτόμοι επίσκοποι της Εκκλησιας της Ελλαδος άλλαξαν το Παλαιό Ημερολόγιο στα πλαίσια της προδοσίας της Ορθοδοξίας και της ενώσεως με τους αιρετικούς, δηλαδή στα πλαίσια του Οικουμενισμού. γ. Ο Οικουμενισμός στο χώρο των χριστιανων της Ελλαδος καλπάζει μεταξύ των
λεγομένων Πατριαρχείων και των άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Τι πρώτον και τι ύστερον να θυμηθούμε; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον!
Αναφέρω, την γενόμενη «ένωση των εκκλησιών», που υπέγραψε το 1965 ο
Αθηναγόρας με τον πάπα! · Ο Αθηναγόρας διεκήρυττε: «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος Πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν, δια να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπο»!!
· Άλλοτε έλεγε: «Εγώ δεν είμαι θεολόγος. Οι θεολόγοι είναι κακοί. Τους θεολόγους τους απεχθάνομαι, διότι αυτοί λόγω των δογματικών των απόψεων, εις τας οποίας επιμένουν, ενσπείρουν την διχόνοια και εμποδίζουν την ένωσιν των Εκκλησιών».
· Άλλη φορά είπε: «Ημείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ’ Κιαμήλ. Εξομολογούμεθα δε και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίς’ Κιαμήλ, διότι εις τον παπά δεν είχομεν εμπιστοσύνη»!
· Στο περιοδικό «Ορθοδοξία» ο Αθηναγόρας εγκωμίασε τον Μωαμεθανισμό! Τον είδαν ακόμα να προσεύχεται στο εν ΚΠόλει τέμενος του Εγιούπ και στο εν Ιεροσολύμοις τέμενος του Ομάρ!
Ο Δημήτριος, συνεχίζοντας την γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα, διεκήρυττε ότι: · Όλες οι θρησκείες έχουν τον ίδιο Θεό! · Λέει επίσης ότι Ορθοδοξία και παπισμός αποτελούν «το ενιαίο σώμα του Χριστού»!
Ο Βαρθολομαίος διακηρύττει: · Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μοναδική «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως». · Στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με μας Θεός, ο Θεός του Αβραάμ. · Ότι ο Μωάμεθ είναι όχι απλώς προφήτης, αλλά και εξάγγελος της επικριμένης Κρίσεως, πράγμα που πρέπει να διδάξει και τους χριστιανούς».
δ. Υπάρχει λογικός άνθρωπος, που να θεωρεί τον Αθηναγόρα Ορθόδοξο , και όχι αρνητή του Χριστού; Υπάρχει λογικός άνθρωπος, που να θεωρεί τον τωρινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Ορθόδοξο και όχι αιρετικό ; Τους αρνητές του Χριστού, η Εκκλησία παληότερα τους απέκοπτε από μέλη της. Αν μετανοούσαν, τους δέχονταν υπό όρους. Τους άφηνε δηλ. να βρίσκονται στη θεία Λειτουργία στο νάρθηκα, όπως και οι κατηχούμενοι. Δεν τους επέτρεπε να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων σ’ όλη τους τη ζωή, εκτός αν βρίσκονταν στην επιθανάτια κλίνη. Τους αιρετικούς τους αναθεμάτιζε! Τι σημαίνει «τους αναθεμάτιζε»; Με τον «αναθεματισμό» η Εκκλησία αποκόπτει τον «αναθεματιζόμενο» από μέλος της, και τον παραδίδει στον σατανά!
3. Γιατί υπάρχουν αιρετικοί ποιμένες ; α. Την εξήγηση δίνει ο Απόστολος Παύλος. Μιλώντας στους κληρικούς της Εφέσου είπε: «Το Πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού. Εγώ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε». Τέτοιοι αιρετικοί ποιμένες, εμφανίστηκαν από την πρώτη στιγμή στη ζωή της Εκκλησίας. Προ παντός εμφανίστηκαν αργότερα, και ιδιαίτερα σήμερα, στις έσχατες μέρες. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, τον 11ον μόλις αιώνα έλεγε: «Σπάνιοι γαρ ως αληθώς και μάλιστα άρτι σε καλώς ποιμαίνεν και λατρεύειν ψυχάς λογικάς επιστάμενοι».
β. Οι αιρετικοί ποιμένες, εξακολουθούν να είναι επίσκοποι; Όποιος κληρικός καταστή αιρετικός, παύει να είναι κληρικός. Η πρσχώρησή του σε αίρεση διακόπτει την Αποστολική Διαδοχή. Και όπως λέει ο Νικόδημος ο Αγιορείτης «οι αιρετικοί ιερωσύνη δεν έχουν».
Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, όσοι καταστούν αιρετικοί, παύουν να ανήκουν
στην Εκκλησία, «ως μη της αληθείας όντες»!
Για το λόγο αυτό, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει: «Ο δε, αιρετικός γενόμενος, ούτε Πατριάρχης εστί, ούτε επίσκοπος, ούτε καν μέλος της Εκκλησίας»!
Γ΄ Ποια η αντίδραση κατά του Οικουμενισμού;
1. Είναι η ίδια αντίδραση, όπως ήταν και κατά της Εικονομαχίας! Εξάλλου, προηγουμένως τονίσαμε, ότι η Εικονομαχία ήταν Οικουμενισμός για την εποχή εκείνη. α. Όπως και στην Εικονομαχία, έτσι και με τον Οικουμενισμό, οι Ορθόδοξοι πιστοί θεώρησαν και θεωρούν χρέος και υποχρέωσή τους να απομακρυνθούν από τους αιρετικούς επισκόπους τους, όπως ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες και οι διδαχές των αγίων Πατέρων. Την απομάκρυνση αυτή προβλέπουν οι Κανόνες 31ος Αποστολικός και 15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Η υποχρεωτική αυτή απομάκρυνση λέγεται αποτείχιση.
Υπάρχει μια βασική αρχή, μια βασική διδασκαλία, στην Ορθοδοξία:
Ο κάθε πιστός οφείλει να έχει «κοινωνία», δηλ. να εκκλησιάζεται μόνο σε ναούς, που μνημονεύεται το όνομα του κανονικού επισκόπου, υπό την προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος αυτός «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας», δηλ. είναι Ορθόδοξος. Από αυτόν τον Ορθόδοξο επίσκοπο πρέπει να λαμβάνη και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Ο λόγος για τον οποίο οι Πατέρες θέσπισαν αυτή την βάση και διδασκαλία είναι για το ότι, ό,τι είναι ο επίσκοπος, είναι και όσοι «κοινωνούν» με αυτόν! Αν δηλ. ένας επίσκοπος είναι Ορθόδοξος, Ορθόδοξοι είναι και όσοι «κοινωνούν» με αυτόν. Αν ο επίσκοπος είναι αιρετικός, αιρετικοί είναι και όσοι πιστοί «κοινωνούν» μαζί του, έστω ακόμα και αν οι πιστοί αυτοί είναι οι ίδιοι κατά τα άλλα Ορθόδοξοι! Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος, ο οποίος κατέγραψε ως ορθόδοξος τα πρακτικά της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, είπε: «Εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι, ουδέ μνημονεύονται, ουδέ έχει άδειαν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις υπέρ ακοινωνήτου».
β. Για να εξακολουθήση όμως κάποιος να είναι Ορθόδοξος, χρειάζεται και κάτι άλλο. Ο επίσκοπός του, με το οποίο έχει «κοινωνία», δεν πρέπει να έχη «κοινωνία» με άλλο επίσκοπο, που δεν είναι Ορθόδοξος!
Την απαγόρευση αυτή αρνούνται να καταλάβουν οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλάδος. Με τους συντηρητικούς χριστιανους της Ελλαδος, συμβαίνει κάτι το πολύ παράξενο και απογοητευτικό! Δεν τους ενδιαφέρει, το τι λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Τους ενδιαφέρει μόνο, το τι λένε οι σύγχρονοι αυτοί «γεροντάδες» τους. Οι άγιοι Πατέρες είναι σαφείς, σαφέστατοι, όπως ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ο οποίος διδάσκει να μην έχουμε καμιά «κοινωνία» με τους αιρετικούς, αλλά και με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς. Λέει συγκεκριμένα: «του αγίου Αθανασίου, προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους αιρετικούς, αλλά μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών»!
Επίσης, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, «εχθρούς του Θεού, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο». Ο δε άγιος Μάρκος Ευγενικός δεν «κοινωνούσε» όχι μόνο με τον αιρετικό Πατριάρχη Μητροφάνη, αλλά ούτε και με όσους «κοινωνούσαν» μαζί με τον Μητροφάνη. Γι’ αυτό διαπλάστηκε στην Ορθοδοξία η αρχή, που είναι απόλυτα ορθή: «ο κοινωνών τω ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω»!
Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος είναι πράγματι πρόβλημα για την Ορθοδοξία. Όχι μόνο, γιατί οι ίδιοι οδηγούνται στην απώλεια αλλά και γιατί κινδυνεύουν να εγκλωβίσουν στην ίδια οδό και όσους άλλους χριστιανους παρασύρουν στις πλάνες τους αυτές.
γ. Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος αντικατέστησαν την αυθεντία των αγίων, ως διδασκάλων της Πίστεώς μας, με σύγχρονους «γεροντάδες» τους.
Πολλούς μάλιστα από αυτούς, τους ανακήρυξαν «αγίους» μόνοι τους και έχτισαν
προς τιμή τους Ναούς! Διδάσκαλοι των πιστών είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι αξιώθηκαν να αποκτήσουν θείες εμπειρίες. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «το στόμα των αγίων Πατέρων, Θεού κεχρημάτικε στόμα»! Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος, πιστευουν ότι έχουν υποχρέωση να υπακούουν στα άτομα αυτά, επειδή τα θεωρούν πρότυπα ευσέβειας! Όμως, οι Πατέρες της Εκκλησίας άλλα διδάσκουν! · Για την απόκτηση «γέροντα», δηλ. πνευματικού οδηγού στη ζωή μας, ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος διδάσκει: «Ευχαίς και δάκρυσι τον Θεόν καθικέτευσον πέμψαι σοι οδηγόν απαθή τε και άγιον». Και συνεχίζει: Ερεύνα τις Θείες Γραφές, και μάλιστα τις των Αγίων Πατέρων. Μ’ αυτές να συγκρίνεις τα όσα διδάσκει και πράττει ο πνευματικός οδηγός σου. Και όσα μεν είναι σύμφωνα με τις Γραφές να τα δέχεσαι, όσα δε είναι αντίθετα, να τα απορρίπτης, για να μη πλανηθής. Γιατί υπάρχουν πολλοί πλάνοι και ψευτοδιδάσκαλοι!
Ένας άλλος μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όταν πιέζονταν να «κοινωνήση» με τον Μονοθελήτη Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως, υπό την προϋπόθεση να υπογράψη Ορθόδοξη Ομολογία
Πίστεως, απάντησε ότι ούτε τότε θα «κοινωνούσε» μαζί του, γιατί αυτός στα
δίπτυχα μνημονεύει τους αιρετικούς προκατόχους του Πατριάρχες.
Γι’ αυτό, ο άγιος Μάξιμος είπε: «επειδή εκείνοις κοινωνείτε, ει και Ορθόδοξοι γένησθε, ου κοινωνώ υμίν, επειδή κοινωνείτε τοις ακοινωνήτοις». Οι «γεροντάδες» αυτοί αποτελούν φραγμό και τροχοπέδη στη μη αποτείχιση μας από την οικουμενιστική Εκκλησία μας. Εμποδίζουν την ένταξη όσων είναι καλοδιάθετοι αντι-οικουμενιστές, στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέει: «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύη, καν θαύματα ποιή, καν προφητεύη, λύκος φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος»! Ο δε άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης, τονίζει: «Έχουμε διδαχθεί να μη δίνουμε σημασία στα θαύματα, όταν αυτός που τα ενεργεί διδάσκει αντίθετα προς την ευσέβεια»!
2. Υπάρχει και τώρα αντίδραση των Ορθοδόξων για την αντικατάσταση της
πατροπαράδοτης Ορθόδοξης Πίστεώς μας, με την ψεύτικη Κακόδοξη Πίστη των
αιρέσεων. Τα ερείσματα της Ορθόδοξης Πίστεως, που επιδιώκει ο Οικουμενισμός να καταστρέψει, είναι τα ίδια, που επεδίωξε και κατά την Εικονομαχία. Είναι:
α Η ορθή θεραπευτική μέθοδος των Πατέρων, η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση.
Η μέθοδος αυτή, δοσμένη από το Θεό στους αγίους, είναι γραμμένη
στην Αγία Γραφή και στα συγγράμματα των αγίων Πατέρων, όπως στη Φιλοκαλία
κ.ά. Η λανθασμένη Κακόδοξη μέθοδος των αιρετικών, η οποία είναι φτιαγμένη από ανθρώπους με το στοχασμό και την φαντασία τους, είναι γραμμένη στα διάφορα βιβλία τους. Γι’ αυτό, οι μεν Ορθόδοξοι διαβάζουν τα συγγράμματα των Πατέρων, οι δε Κακόδοξοι, τις «ευσεβείς φλυαρίες», που γράφουν οι ίδιοι σ’ άλλα βιβλία. Ο κορυφαίος θεολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης έγραψε το 1958 για την
πνευματική κατάσταση, που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα: «Υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα, που υφίστανται εξευτελιστικές διώξεις. Στην πραγματικότητα είναι οι αληθινοί ευλαβείς Ορθόδοξοι, με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Τηρούν όλες τις εορτές και τα λειτουργικά έθιμα, πολύ πιστά. Στα σπίτια τους βρίσκει κάποιος την Φιλοκαλία και όλες τις υπέροχες υπάρχουσες μεταφράσεις των Πατέρων, που έγιναν τον περασμένο αιώνα. Στα περισσότερα σπίτια των «ευσεβών» (σ.σ. Νεοημερολογιτών) της Εκκλησίας της Ελλαδος βρίσκει κάποιος τον Γκουαρτίνι, τον Χόλζνερ, τον Πασκάλ κλπ., αλλά ούτε, έστω και ένα Πατέρα της Εκκλησίας. Τελευταία συστήνουν έντονα τις ελληνικές μεταφράσεις των κηρυγμάτων του Μπίλλυ Γκράχαμ»!
β. Ο Οικουμενισμός επιδιώκει να καταστρέψη τον μοναχισμό και τα μοναστήρια, που είναι από τα πιο σπουδαία ερείσματα της θεραπευτικής μεθόδου της Ορθοδόξου Πίστεως. Όσο περισσότερο Ορθόδοξος είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ αγαπάει τον μοναχισμό και τα μοναστήρια. Αυτό οφείλεται στο ότι στο μοναχισμό και στα μοναστήρια βρήκε καταφύγιο η θεραπευτική μέθοδος της Ορθοδοξίας, με την άσκηση των μοναχών, που είναι η «σταύρωση»τους, σύμφωνα με αυτά που λέει ο Απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» και «εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω». Προς τον «σταυρό» αυτό, την «άσκηση», τον μοναχισμό και τα Μοναστήρια, από τα οποία αναδείχτηκαν όλοι οι Πατέρες, στρέφει τα βέλη του ο Οικουμενισμός. Οι πιο πολλοί αιρετικοί, όπως οι Προτεστάντες, δεν έχουν μοναχισμό και μοναστήρια. Όσοι δε έχουν, όπως οι Λατίνοι, έχουν ως βάση του μοναχισμού τους την ιεραποστολή και όχι την νήψη και άσκηση. Αυτόν τον φράγκικο «μοναχισμό», που δεν είναι μοναχισμός, υιοθέτησαν οι Νεοημερολογίτες της Ελλάδος. Γι’ αυτό το λόγο, πολεμούν τον Ορθόδοξο μοναχισμό και τα μοναστήρια. Γι’ αυτό το λόγο, λεηλατούν την περιουσία τους!
γ. Ο Οικουμενισμός προσπαθεί να καταργήση τα δόγματα.
Σπουδαιότατο «έρεισμα» για την ορθή θεραπευτική μέθοδο των πιστών είναι τα δόγματα της Ορθοδοξίας. Τι είναι τα δόγματα; Τα δόγματα της Ορθοδοξίας είναι οι αιώνιες και αναλλοίωτες θείες αλήθειες, που δημιούργησαν οι άγιοι Πατέρες από την θεία εμπειρία τους. Επομένως, τα Ορθόδοξα δόγματα είναι θεόπνευστα! Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Υπάρχει το Ορθόδοξο δόγμα ότι ο Χριστός δεν είναι κτίσμα. Ο Άρειος έλεγε ότι είναι. Που το ξέρουμε αυτό; Μας το είπε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος! Και η Οικουμενική Σύνοδος, πώς το διαπίστωσε; Το ήξεραν, όσοι Πατέρες είχαν την εμπειρία της θεώσεως! Οι Πατέρες δηλ. αυτοί, όταν έφθαναν στη θέωση, έβλεπαν τον Χριστό άκτιστο, και όχι κτίσμα! Τα Ορθόδοξα δόγματα είναι οι οδοδείκτες, που φωτίζουν και σηματοδοτούν τον δρόμο, για την σωστή πορεία των πιστών, για την πνευματική τελείωσή τους. Αν κάποιος ισχυριστή ότι είδε στην εμπειρία του τον Χριστό, ως κτίσμα, αυτό σημαίνει ότι δεν απόκτησε ποτέ θεία εμπειρία, ή ότι είχε εμπειρία από τον σατανά, για να τον πλανήση! Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι Πατέρες αγωνίστηκαν με τέτοιο σθένος και τέτοιες θυσίες για την ακρίβεια των δογμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα δόγματα της Εκκλησίας. Ένα άλλο σπουδαίο δόγμα, που μάχεται ο Οικουμενισμός είναι η Ορθόδοξη διδασκαλία περί της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Οι Κακόδοξοι κηρύττουν ότι η «Μία Εκκλησία» του Χριστού εξέλιπε. Θα την δημιουργήσουν όμως αυτοί εκ νέου, με την συνένωση όλων των αιρέσεων σε Μία! Γι’ αυτό ο Αθηναγόρας έλεγε: «να επανιδρύσωμεν την Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία …». Η «εκκλησία» που θέλει να ιδρύση ο Οικουμενισμός θα περιλαμβάνη ως μέλη της καθένα, που μπορεί να έχη όποιο δόγμα θέλει, αρκεί να μην απορρίπτει τα άλλα, των άλλων μελών. Οι Πατέρες διδάσκουν την «αποκλειστικότητα» της Εκκλησίας. Δηλαδή κηρύττουν ότι μόνο τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σωστά. Μόνο αυτά τα δόγματα πρέπει να δέχονται. δ. Θα ασχοληθούμε, τέλος, και με το θέμα των «αγίων», που είναι τεράστιας σημασίας για τους Ορθοδόξους. Γιατί για τους Ορθοδόξους, οι «άγιοι» είναι θέμα τεράστιας σημασίας»; Το να γίνη ένας άνθρωπος «άγιος» είναι ο προορισμός μας. Το πετυχαίνουμε αυτό, με το να θεραπεύσουμε την ψυχή μας, με την ορθή θεραπευτική αγωγή, δηλ. την παραδοθείσα από το Θεό Ορθόδοξη Πίστη.
Αυτή η θεραπεία οδηγεί τούς πιστούς στην θέωση, δηλ. την αγιότητα. Όταν
πεθάνουν όσοι φτάνουν στη θέωση, αφήνουν άγια λείψανα, τα οποία πολλές
φορές θαυματουργούν, μυροβλύζουν κλπ. Όποιος αξιώνεται από το Θεό να γίνη άγιος, αυτός γίνεται ο δάσκαλός μας, που είναι ικανός να διδάξη, πώς να γίνουμε κι’ εμείς άγιοι. Οι Κακόδοξοι, άλλοι όπως οι Προτεστάντες δεν έχουν «αγίους», ούτε «άγια λείψανα». Άλλοι δε, όπως οι Λατίνοι, έχουν μεν «αγίους», από τους οποίους ορισμένοι είναι από όσους είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν ήταν ενωμένοι μαζί της, άλλοι δε είναι όσους ανακηρύττουν ως αγίους οι ίδιοι.
Στην Ορθοδοξία τους αγίους τους φανερώνει ο Θεός. Στους Λατίνους, τους
κατασκευάζει ο Πάπας. Ο Προηγούμενος Πάπας ανακήρυξε περίπου τριακόσιους.
Οι παπικοί θεωρούν τους «αγίους» τους, «ήρωες» της κακόδοξης πίστεώς τους,
και όχι θεούμενους, τα δε λείψανά τους δεν είναι θαυματουργά.
Δεν θαυματουργούν τα λείψανά τους, γιατί δεν είναι λείψανα πραγματικών αγίων. Δεν είναι γνήσια λείψανα, αλλά ψεύτικα. Πολλά από τα λεγόμενα «λείψανά» τους, είναι ψεύτικα! Κατά τις σταυροφορίες, όταν οι Λατίνοι έρχονταν στην Ανατολή, για να μη αρπάξουν πραγματικά άγια λείψανα, έπαιρναν ψεύτικα. Οι Ορθόδοξοι τοποθετούσαν στις λειψανοθήκες των ναών και των μοναστηριών τους, ως «λείψανα αγίων», ανθρώπινα οστά από τα νεκροταφεία! Τα οστά αυτά έπαιρναν οι σταυροφόροι και τα μετέφεραν στη Δύση ως «άγια λείψανα»! Άρα γε από τα ψεύτικα αυτά λείψανα, επιστρέφει, όσα επιστρέφει ο Πάπας στην Εκκλησια της Ελλαδος; Πιθανόν, γιατί δεν είδαμε κανένα από τα «λείψανα» αυτά να μυροβλύζη, ούτε να θαυματουργή! Οι Οικουμενιστές πλήττουν ακόμα και το «αγιολόγιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο νοθεύουν με ψεύτικους ή με αιρετικούς αγίους. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο Οικουμενισμός νόθευε την ορθή Πίστη. Τώρα, βλέπουμε ότι νοθεύει και το αγιολόγιο της Εκκλησίας με «κάλπικους» αγίους. Ο Οικουμενισμός κάνει την νόθευση αυτή, επειδή ξέρει την σημασία που έχουν οι άγιοι για την Ορθή Πίστη μας. Είναι ο καθένας τους «κανόνας πίστεως»! Νοθεύει το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, επειδή θέλει να πλανηθούν οι πιστοί από την κακόδοξη Πίστη και συμπεριφορά των ψεύτικων αγίων! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο οποίος ήταν μασώνος. Οι δεσποταδες της Ελλάδος, τον ανακήρυξαν άγιο! Με τον τρόπο αυτό, η Εκκλησία της Ελλάδος περνάει το μήνυμα στους οπαδούς της, ότι η μασωνία δεν εμποδίζει έναν πιστό να «αγιάση»! Ότι η μασωνία είναι καλή οργάνωση! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ορθοδοξία Τονίσαμε προηγουμένως τον κίνδυνο, που αντιμετώπισε παλαιά η Ορθοδοξία από τη Εικονομαχία, και τώρα απ’ τον Οικουμενισμό. Σήμερα κινδυνεύει η Ορθοδοξία; 1. Το μέλλον της είναι στα χέρια των Ορθοδόξων! α. Όσο, εμείς, τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είμαστε Ορθόδοξοι, η Ορθοδοξία δεν κινδυνεύει. Θα εξακολουθή να υπάρχη παρά τα σχίσματα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διαιρείται ποτέ σε δύο, έστω και εάν μικρές ή
μεγάλες ομάδες κακοδόξων αποσχιστούν από αυτήν. Την αλήθεια αυτή τονίζει ιδιαίτερα ο Μέγας Φώτιος, ο οποίος λέει: «Μία εστιν η του Χριστού Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ου πλείους ουδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εισί»! Θα υπάρχει η Ορθοδοξία, όσο και εάν λιγοστέψουμε. Οι άγιοι Πατέρες ξεκαθαρίζουν αυτό τα ζήτημα. Λέει ο άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής: «Ει και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσι, ούιοι εισίν η Εκκλησία». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης τονίζουν, ότι και τρία μόνον άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή Πίστη, αυτά μόνον θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού.
β. Τονίζουν ακόμα οι Πατέρες ότι παύει ένας πιστός να είναι Ορθόδοξος, όταν και στο παραμικρό παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη Πίστη. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει ότι «αιρετικός έστι ο και μικρόν τι παρεκκλίνων της ορθής Πίστεως». γ. Οι Ορθόδοξοι είναι υποχρεωμένοι να στηλιτεύουν κάθε αίρεση. Οφείλουν να ελέγχουν όλους τους αιρετικούς. Ο έλεγχος αυτός των αιρετικών, δεν παραβιάζει την θεία εντολή «Μη κρίνετε, ένα μη κριθήτε». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι η εντολή αυτή του Κυρίου «περί βίου εστιν, ου περί Πίστεως»!
Άλλη φορά δε ρωτάει: «των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουκ έστιν κολάσεως άξιος;» Ο δε μοναχός Ιωσήφ ο Βρυέννιος, προσθέτει: «Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων, κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα, ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις, αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς»!
δ. Ένας πιστός, για να είναι πράγματι Ορθόδοξος, δεν αρκεί να διαθέτη μόνο Ορθή Πίστη. Χρειάζεται να έχη και Ορθή Ζωή. Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει: «Πονηρά δόγματα, γεννώσι πονηρόν και διεφθαρμένον βίον»!
ε. Τους αιρετικούς αναθεματίζουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι.
Η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος μάλιστα αναθεματίζει όχι μόνο όλους τους αιρετικούς, αλλά και όσους αρνούνται να τους αναθεματίσουν. Η δε Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όλους τους αιρετικούς. Λέει: «Όλοις τοις αιρετικοίς, ανάθεμα».
2. Ζούμε σε έσχατες μέρες. Τα σημεία δείχνουν ότι είναι μέρες τουλάχιστον προδρομικές του Αντιχρίστου. Η Αγία Γραφή μας περιγράφει καταλεπτώς τα όσα πρόκειται να συμβούν τις μέρες αυτές. Το σπουδαιότερο είναι ότι τότε θα κινδυνεύσουν να πλανηθούν και οι εκλεκτοί, η δε Εκκλησία θα φύγη στην έρημο!
Ας παρακαλέσουμε όλοι τον Θεό, να μην βρεθούμε ποτέ μεταξύ αυτών που θα πλανηθούν οποτεδήποτε. Ας παρακαλέσουμε όλοι το Θεό, να διασώση την Εκκλησία, έστω και στην έρημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου