Ελευθερία γνώμης ή υπερ-βολή λόγων!

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καβάσων κ. Εμμανουήλ | Romfea.gr

Στη διαδικτυακή εποχή μας ζούμε την απόλυτη ελευθερία της γνώμης. Ο καθένας μπορεί να γράψει ότι θέλει.

Ότι πιστεύει ως σωστό. Και οι απόψεις όλων μπορεί να γίνονται αποδεκτές από το σύνολο, πλειοψηφικά ή όχι. Μπορούμε κάλλιστα να συμφωνούμε στην διαφωνία μας.

Όμως μέσα στην ελευθερία της γνώμης, ταπεινά φρονώ, ότι είναι αναγκαίο να ενυπάρχει και η έννοια του Σεβασμού στα πρόσωπα και στους θεσμούς. Ιδιαίτατα στους ΘΕΣΜΟΥΣ.

Κι αυτό ας μη θεωρηθεί ότι γράφεται με πνεύμα θεσμο-λατρείας, αλλά με υπεύθυνη και αντικειμενική στάση απέναντι στα θεσμικά πρόσωπα.

Ανεξάρτητα αν τα πρόσωπα που διακονούν τους θεσμούς δεν είναι πάντοτε αυτά που θα θέλαμε εμείς να είναι.

Αν ο θεσμικός ρόλος που ασκούν τα πρόσωπα κατά καιρούς δεν είναι ο ενδεδειγμένος ή κάπως κάποιες ενέργειες ή αποφάσεις τους μας «σκανδαλίζουν» αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς με την γραφίδα του λόγου θα πάρουμε πέτρες και θα λιθοβολούμε ακατάπαυστα αυτά τα πρόσωπα και κυρίως τους θεσμούς.

Η εποχή μας είναι τόσο δύσκολη και οι μέρες που διανύουμε ως ανθρωπότητα τόσο τραγικές, που δεν επιτρέπουν τόσο λιθοβολισμό.

Κάποιοι δυστυχώς και μέσα από τον λεγόμενο εκκλησιαστικό χώρο έχουν αναλάβει δίκην δημοσιογράφων, το θλιβερό «έργο» αυτού του λιθοβολισμού προσώπων και θεσμών που μόνο καλό δεν κάνουν στο σώμα της κοινωνίας και υποβαθμίζουν τον ρόλο της Εκκλησίας, στο επίπεδο της πολεμικής σύρραξης, στο όνομα του ότι αυτοί που γράφουν και επιτίθενται με τόση σφοδρότητα, είναι οι μοναδικοί «σωτήρες!!!;;;;» και κοινωνικοί αναμορφωταί.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, κάποιοι μέσα από την επισημότητα που τους δίνει η θέση τους πετροβολούν ακατάπαυστα.

Θεσμούς αιωνίους… Λες και μία παιδαριώδης μανία να πετροβολούν, τους καταδιώκει. Λες και αυτοί είναι οι μόνοι «φαροφύλακες» της Ορθοδοξίας.

Κι όλοι οι άλλοι, οι υποχωρούντες, οι προδίδοντες, οι ρίψασπις, οι οπισθοχωρούντες, οι αθεολόγητοι και άλλα πολλά.

Είναι ψυχολογικό το φαινόμενο; είναι συνειδησιακό; είναι τόσο λεπτή η συνείδησή τους και των άλλων χονδροειδέστατη;

Είναι άξιο απορίας και προβληματισμού. Πως στο όνομα της ελευθερίας της γνώμης ξυπνούν κάθε μέρα μ’ ένα στόχο, μ’ ένα σκοπό.

Να χτυπήσουν και όπου πιάσει, ότι πιάσει. Σίγουρο κάποιο «μπράβο» θα τους γράψει έστω ένας «blocker» στην ιστοσελίδα τους.

«Εύγε πολύ καλά τα λέει. Έχει το θάρρος της γνώμης. Είναι ακραιφνής ορθόδοξος. Δεν προδίδει τα πάτρια».

Κι αυτό λέγεται Ορθοδοξία. Η φίμωση του άλλου. Ο στραγγαλισμός του. Η υποβάθμισή του και ο περιορισμός του λόγου του.

Η υποτίμηση της ακτινοβόλου προσωπικότητάς του. Η επαγγελματικά επιμελημένη παράφραση των λόγων του.

Σεβόμενος τον εαυτό μου, τους αναγνώστες και όλους όσοι θεωρούν ότι έτσι πρέπει να εκφράζονται κατά «πάντων των εν υπεροχή…» θέλω μόνο τούτο να καταθέσω.

Ο κάθε «πρώτος ή έσχατος» στον τόπο του είναι ένας Μάρτυρας.

Ο κάθε κληρικός στον τόπο της διακονίας του και μάλιστα στις περιοχές που ο Χριστός διώκεται και κάθε τι το χριστιανικό πολεμείται είναι Μάρτυρας.

Γι’ αυτό κι εγώ δεν θα μιλήσω στην ίδια γλώσσα αυτών που πετροβολούν ακατάπαυστα και αδιάκριτα.

Κι αυτό γιατί προσωπικά πιστεύω ότι δεν είμαι εγώ ο διδάσκων… Ο πάντα πιστός λαός θέλει να μας βλέπει περισσότερο προσευχομένους παρά λαλίστατους.

Η ιστορία θα αποδείξει, ο χρόνος θα το επιβραβεύσει και ο Θεός θα το ευλογήσει ότι όλοι οι διωκόμενοι χριστιανοί της Ανατολής είναι οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές ελληνισμού και Ορθοδοξίας.

Μέσα σ’ ένα διχασμένο κόσμο που τον χώρισαν σε ισλαμοφοβικούς και χριστιανοφοβικούς, η στάση μας επιβάλλεται να είναι ιδιαίτερα στάση προσεκτική μετά προσευχής. Μόνο όσοι έζησαν και ζουν από κοντά το μαρτύριο και την μαρτυρία αυτών, μόνο αυτοί μπορούν να καταγράψουν την «εν χρόνω» δυναμική τους μαρτυρία.

Αδελφοί μου. Η Εκκλησία μας είναι όντως αγία και καθολική. Ότι είναι εκτός των τειχών δεν σημαίνει ότι δεν είναι ή δεν πρεσβεύει Ορθοδοξία.

Και η Ορθοδοξία δεν μαρτυρείται μόνο μέσα από ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων με εξωτερικά μόνο χαρακτηριστικά, αλλά διακονικά μαρτυρείται με την συνεχή θυσιαστική στάση της ζωής μας.

Μια στάση αγωνίας και ευθύνης που μας οδηγεί στον δρόμο, όχι του λιθοβολισμού, αλλά της «εκτενέστερης» προσευχής.

Πότε ανάψαμε το καντήλι μας για τους Πατριάρχες - Μάρτυρες της Ανατολής;

Πότε «κλίναντες» τα γόνατα προσευχηθήκαμε γι’ αυτούς; Πότε προσευχηθήκαμε για τους αγνοούμενους αρχιερείς του Θεού;

Πότε έστω και για λίγο προβληματιστήκαμε προτού προλάβουμε ή σπεύσουμε να σκανδαλιστούμε για την αγωνία και τους αγώνες τους;

«Προσεύχεσθε υπέρ των ηγουμένων ημών» λέει χαρακτηριστικά ο Μέγας Παύλος.

«Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών, ως λόγον αποδώσαντες…»!!!

Δεν θα λυθούν τα εκκλησιαστικά ποτέ δια λιθοβολισμού Μόνο δια προσευχής μετά δακρύων…

Ευτυχώς η πλειοψηφία του Εκκλησιαστικού Σώματος μνημονεύει «εν αγάπη» των ονομάτων αυτών των σύγχρονων Μαρτύρων της Ανατολής.

Δεν πάσχει από το σύνδρομο ενός στείρου ζηλωτισμού ή ενός τυφλού παλαιοημερολογιτισμού!...

«Υψώσατε χείρας ικέτιδας» αδελφοί μου!

Και μαζί με τον Ιερό Χρυσόστομο ας αναλογιστούμε τα λόγια του: «Κάλλιον πλανάσθαι μετά της Εκκλησίας ή ορθοτομείν εκτός Αυτής…».

Ας είμαι εγώ ο πλανεμένος και όλοι οι άλλοι ας ορθοτομούν τον της Αληθείας Λόγον με μια μόνη διαφορά: όχι εκτός Αυτής, αλλά εντός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας της από περάτων έως περάτων της Οικουμένης… ευρισκομένης και μαρτυρούσης.

Αδελφοί μου «Στώμεν καλώς». Η Εκκλησία είναι Θεσμός. Και η Εκκλησία είναι Ζωή. Η Εκκλησία είναι η ένα ζωή εν Χριστώ, η καινούργια χαρά, η κοινωνία, η αγάπη, η ανάληψη, η θέωση, η ειρήνη.

Η Εκκλησία είναι μία «αιώνια διάβαση» από το παλιό στο νέο - από το κόσμο τούτο στη Βασιλεία του Θεού.

Είναι δύσκολο να ορισθεί αυτή η ζωή αλλά αυτοί που τη ζουν, έστω και ατελώς, γνωρίζουν πως η τέλεια έκφρασή της - η ουσιαστική της κίνηση - είναι η Παναγία, γράφει ο Αλέξανδρος Σμέμαν.

Και Παναγία σημαίνει ζωή σιωπής «εν προσευχή και νηστεία…» και όχι ζωή «άτακτων κραυγών».