Έχουμε διαρκές βίωμα θανάτου

Οι ψυχολόγοι λένε, πως η προσπάθεια για απόκτηση ενός πράγματος και η αγωνία της διατήρησής του γεννά το άγχος της φθοράς και του θανάτου:

Θάνατο ζούμε, όταν παλεύουμε να κάνουμε λεφτά και να τα διατηρήσουμε.

Θάνατο ζούμε όταν προσπαθούμε να φτιάξουμε σπίτι και να το διατηρήσουμε.

Θάνατο ζούμε όταν προσπαθούμε να αποκτήσουμε διδακτορικό και πανεπιστημιακή έδρα, και έπειτα να την διατηρήσουμε.

Με λίγα λόγια, όταν προσπαθούμε να χτίσουμε το αυτοείδωλό μας με τούβλα, φράγκα και διδακτορικά, ζούμε κατάσταση άγχους, δηλ. διαρκούς φόβου θανάτου, διότι αισθανόμαστε καθημερινά πώς το οικοδόμημα αυτό  μπορεί να αμφισβητηθεί ή να καταρρεύσει ή να χαθεί,

Είμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι μεταξύ ενός διαρκούς βιώματος θανάτου, και της προοπτικής ενός τελειωτικού και οριστικού θανάτου του σώματός μας. Θάνατος χωρίς ελπίδα.   Όπως και η πατρίδα μας σήμερα: Επικείμενος θάνατος χωρίς ελπίδα ζωής για τό μέλλον..

Αυτό είναι η κόλαση: Η παρούσα ζωή μας αιωνίως.

Τι είναι η ζωή;

1.     «Αίσθησις ζωής αιωνίου». Δεν πεθαίνουμε. Υπάρχει μέλλουσα ζωή. Η ζωή που ζούμε είναι πολύ μικρή σε σχέση με την αιώνια μέλλουσα. Κι αυτό δεν είναι παρηγορητικό παραμύθι. Οι Ἁγιοί μας,  το βεβαιώνουν και δεν είναι φαντασιόπληκτοι ούτε τρελοί. Ίσα-Ίσα, ήταν και είναι (διότι η Ορθοδοξία, και τώρα που μιλάμε, γεννάει αγίους, εν ζωή, σήμερα) πολύ πιο υγιείς από εμάς, που καταντούμε νευρωτικά θανατερά φαντάσματα.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα, ΖΩΗΣ αιώνιας, ζωής του μέλλοντος αιώνος.

2.     Υπάρχει καί Ζωή στο σήμερα, στην καθημερινότητά μας;


Μά ασφαλώς: Η προσωπική σχέση με τό Θεό δια της προσευχής και της συμμετοχής στά μυστήρια της εκκλησίας. Ετσι καταλαβαίνω, πώς ότι και να δημιουργήσω, είναι δώρο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, καί πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό που μου το δώρισε κάι να το αντιδωρίσω στον Θεό καί στούς άλλους (αυτό κάνει καθημερινά στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας η εκκλησία μας, αυτό κάνουμε με τον άρτο και τον οίνο που προσκομίζουμε, και επί πλέον αυτός ο άρτος και ο οίνος, με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, μετατρέπεται σε σώμα και αίμα Χριστού. Αυτό γίνεται επί δύο χιλιάδες χρόνια).

«Μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες», έλεγε ο Παύλος.

Ετσι λοιπόν,  φεύγει το άγχος του θανάτου.

 Ανανοηματοδοτείται το παρόν και το μέλλον, όταν ζουμε ευχαριστιακά στο παρόν και έχουμε αίσθηση αιώνιας ζωής για τό μελλον

Άντε λοιπόν εμπρός στόν αγώνα: Να πατήσουμε κάτω την φιλαυτία μας, να γυμνωθούμε από τον εγωισμό, να δωριστούμε στον Θεό και στούς άλλους.

Και θα ζούμε νύν και αεί.

Και σας το ξαναλέω: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΗ  ΕΠΙΝΟΗΣΗ.

Αναρτήθηκε από vripol στις 9:59 μ.μ.