Ιδιότητα της προσευχής.

Κατά Ματθαίον
7:7 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή• ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.
17:20 Διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή• και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς.
21:21 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς• Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει•
Κατά Ιωάννην
14:14 Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό.
Από προσωπική μας εμπειρία γνωρίζουμε όλοι ανθρώπους που προσεύχονται να πέσουν προσιτά θέματα στις εξετάσεις, να πηδήξουν την γκόμενα που φέρνει τους καφέδες από το κυλικείο, να κερδίσει η ομάδα τους και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για ποιον λόγο όμως τελικά είναι τόσο σημαντική και σεβαστή η προσευχή; Γιατί απολαμβάνει τέτοιας ασυλίας από τη χλεύη; Γιατί δεν μπορούμε να πούμε σε κάποιον ότι αυτό που κάνει είναι μαγεία; Ναι μαγεία... όπως κάνουν οι μάγοι των φυλών στην Αφρική. Αν αντί για κάποια πέτρα, ένα κοκαλάκι νυχτερίδας αυτοί έχουν ένα σταυρό... αυτό δεν παίζει κανέναν ρόλο για τον ορισμό της μαγείας. Τα αποτελέσματα είναι μηδενικά τόσο στην κοινή μαγεία, όσο και στην προσευχική μαγεία ως προς την φύση.
Αλλά ας δούμε πως ορίζεται η μαγεία από τον έγκριτο καθηγητή κ. Ι. Θ. Κακριδή:
Της προσευχής τα όρια εις τους πρωτόγονους λαούς συγχέονται προς τα της μαγείας, δια πολλούς επιστήμονας μάλιστα η μαγεία είναι η πρωτη μορφή της θρησκείας και η προσευχή αρχικώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μαγικός λόγος, δια του οποίου ο θεός καν θέλει καν μη θέλει βιάζεται να υπακούσει. Δεν είναι παράκληση προς το παντοδύναμον θείον, αλλά εξαναγκασμός ενός ανωτέρου όντος, το οποίον εν τούτοις ο θνητός μπορεί καθ' ορισμένους τρόπους να υποτάξει εις την θελησίν του.
Αλλά ποιοι οι πρωτόγονοι; Οι σημερινοί νεοέλληνες καθρεφτίζονται στον παραπάνω ορισμό της μαγείας.
Ας δούμε τι μας λέει ο κ. Κακριδής για ανθρώπους που έζησαν τρεις και τέσσερις χιλιάδες πριν όμως: Εις την Ελληνικήν ηρωικήν παράδοσιν η προσευχή δεν έχει διόλου μαγικόν χαρακτήρα. Η ομηρική θρησκεία, η ησιόδειος και η απολλώνιος αργότερα φωτίζουν ολόκληρον την  παράδοσιν. Βία δεν μπορεί να ασκηθεί κατά του θεού.
Βιβλίο Άραι σελ. 11 (Εισαγωγή - ανθρωπομορφισμός των θεών)
Από τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε το πόσο πρωτόγονοι γίναμε στην πορεία των αιώνων μέσω των ανατολικών θρησκειών. Έτσι δικαιώνεται απόλυτα ο Λιαντίνης όταν γράφει στο βιβλίο του "Τα Ελληνικά":
Είναι δυστυχία και κρίμα μεγάλο, αλλά όσο και να χαμογελούμε μπροστά στην διαπίστωση, η διαπίστωση μένει: από μία άποψη συνεχίζουμε να ζούμε στην εποχή του ηώκαινου, του μειώκαινου και αουστραλοπιθήκων, τριγυρίζουμε στις σπηλιές αρκουδοφόροι, μαστοδοντικοί, και κυκλώπειοι, και από κοντά, μαζί με την ακονόπετρα τα βέλη και τις ωμές σάρκες στα χέρια, κραδαίνουμε το κομπιουτεράκι και το τηλέφωνο.

Γεωμετρική απόδειξη της προσευχής.