Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (Αποκάλυψη)

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (Αποκάλυψη)

4:32 μ.μ. Αναρτήθηκε από Sophia-Siglitiki Drekou

Η Μεγάλη Μέρα της Οργής Του. 
Πίνακας του Άγγλου ζωγράφου John Martin

Μελέτη του Στέλιου Μπαφίτη

Πρόλογος

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του Προτεσταντικού κόσμου ομιλεί για μια αόρατη Εκκλησία που δεν εντοπίζεται στην ιστορία έχοντας συγκεκριμένη δομή, ιεραρχία, και πίστη –θέλοντας να δικαιολογήσουν έτσι την ξαφνική τους εμφάνιση μετά τον 16^ο αιώνα- αλλά ότι η Εκκλησία αποτελείται δήθεν από τους πιστούς στον Χριστό ανεξαρτήτως των χιλιάδων δογματικών διαφορών (γνωστή η θεωρία αυτή ως «θεωρία των κλάδων»), ένα πολύ μικρότερο μέρος του –οι λεγόμενοι Αντβεντιστές της 7^ης Ημέρας- ισχυρίζονται ότι είναι προφητευμένο στο βιβλίο της Αποκάλυψης ότι δήθεν η Εκκλησία θα κρύβονταν κατά τους διωγμούς και θα εμφανιζόταν πάλι σε μια συγκεκριμένη εποχή κοντά στα έσχατα. Σχετικό άρθρο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Θα αναφέρουμε τι λέει ο Αντβεντιστής συγγραφέας με λίγα λόγια, τι λέει πραγματικά το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, θα σχολιάσουμε όσα λάθη εντοπίσαμε στους ισχυρισμούς του συγγραφέα, και θα αναφερθούμε στο τι λέει ο Χριστός και οι Πατέρες για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας.

Τι λέει με λίγα λόγια ο συγγραφέας.

Ο συγγραφέας, στηριζόμενος στο 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, διδάσκει ότι «Η αληθινή εκκλησία δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πριν από το έτος 1798». Θα παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του και θα εντοπίσουμε τα λάθη και τις αυθαιρεσίες προκειμένου να πείσει για πράγματα που δεν υποστηρίζει η Αγία Γραφή, ούτε φυσικά το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η βάση του όλου σκεπτικού του, εστιάζεται στις 1260 ημέρες που αναφέρονται στο 12^ο κεφάλαιο. Τώρα, το πώς αρνείται τα ξεκάθαρα λόγια του Χριστού που μιλούν για μια Εκκλησία ΦΑΝΕΡΗ στον κόσμο «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή» (Ματθαίος, ε 14), και πως εξαπλώθηκε η βασιλεία των ουρανών όπως ο κόκκος του σιναπιού από μια «κρυμμένη και αφανή εκκλησία» «το οποίον είναι μεν μικρότερον πάντων των σπερμάτων, όταν όμως αυξηθή είναι μεγαλήτερον των λαχάνων και γίνεται δένδρον, ώστε έρχονται τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούσιν εν τοις κλάδοις αυτού» (Ματθαίος ιγ 31-32), παρερμηνεύοντας το βιβλίο της Αποκάλυψης, είναι θέμα του συγγραφέα. Το γιατί, πιστεύω ότι είναι προφανές. Διότι δεν μπορούν να αποδείξουν την ιστορική τους συνέχεια από την αρχαία Εκκλησία.

Τι μας δείχνει το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης με λίγα λόγια;

Το 12^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, μας περιγράφει με συμβολικές εικόνες την ιστορία της Εκκλησίας. Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης (200 μ Χ) αναφέρει· «Την μεν ουν γυναίκα περιβεβλημένην τον ήλιον σαφέστατα την εκκλησίαν εδήλωσεν» (ΒΕΠ 6, 218). Βέβαια, κατά την Ορθόδοξη ερμηνευτική παράδοση, σχετίζεται και με την Υπεραγία Θεοτόκο. Εμείς όμως θα αναφερθούμε στην σημασία της ως «Εκκλησίας». Μας παρουσιάζεται μια τριμερής οπτασία. Και τα τρία μέρη ανήκουν στην ίδια όραση. Στην αρχή μας παρουσιάζεται μια γυναίκα έτοιμη να γεννήσει, κατόπιν η μάχη του αρχαγγέλου Μιχαήλ, και εν τέλει ο θυμός του δράκοντα κατά της γυναικός. Σε επόμενες ενότητες που θα ακολουθήσουν προσεχώς, θα αναφέρουμε επιγραμματικά την ορθόδοξη ερμηνεία από τον μακαριστό π. Μυτιληναίο Αθανάσιο. 

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (1ο Μέρος)

Λίγο πιο αναλυτικά το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης.

Για την πρώτη οπτασία:

Μας φανερώνεται μια γυναίκα που κοιλοπονούσε, έτοιμη να γεννήσει. Αυτή η γυναίκα είναι η Εκκλησία, η οποία έχει ωδίνες μέχρι να γεννήσει τον Χριστό. Επειδή κυοφορεί τον Χριστό που είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, γι' αυτό και περιβάλλεται από τον ήλιο. Η Σελήνη που είναι σύμβολο αλλοιωμένης κοσμικής ζωής,  είναι κάτω από τα πόδια της, δηλώνοντας ότι νικά το κοσμικό φρόνημα. Οι 12 αστέρες, είναι η διδασκαλία των 12 αποστόλων πάνω στην οποία οικοδομείται. Ο Χριστός γεννάται νοητά μέσα στον κάθε πιστό, και για αυτό η Εκκλησία έχει ωδίνες μέχρι να αναγεννηθούν οι πιστοί, κατά τον άγιο Ανδρέα Καισαρείας. Αλλά και ο απ. Παύλος το ίδιο αναφέρει για τον εαυτό του στην προς Γαλάτας επιστολή· «Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν» (δ 19). (π Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 48^η, 4/4/1982).

Για την δεύτερη οπτασία:

Είναι η μάχη μεταξύ του Χριστού και του διαβόλου. Ο διάβολος προσπάθησε πολλές φορές να εξοντώσει ή να καταφάγει το παιδί της γυναίκας, τον Χριστό δηλαδή. Μεταχειρίστηκε τον Ηρώδη, τον πολέμησε στην έρημο, τον πολέμησε σε όλο τον επίγειό του βίο, και τελικά τον ανέβασε στον Σταυρό, χωρίς να υποψιαστεί ότι εκεί θα ήταν και η συντριβή του. Εδώ αναφέρεται η ιστορική γέννηση του Χριστού, η είσοδός Του στον κόσμο και στην ιστορία της ανθρωπότητας, και η Ανάληψή Του μετά την ένδοξη νίκη Του, η έξοδός Του δηλαδή από την ανθρώπινη ιστορία. Αναλαμβανόμενος, άνοιξε την οδό προς τον ουρανό. Επίσης, αναφέρεται η φυγή της Εκκλησίας στην έρημο και οι διαχρονικοί διωγμοί που υπόκειται. Ιστορικά, έχουμε την πρώτη μεγάλη φυγή της λίγο πριν την άλωση της Ιερουσαλήμ το 70 μ Χ. Ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, αναφέρει τα εξής εκπληκτικά· «… του λαού της εν Ιεροσολύμοις εκκλησίας κατά τινά χρησμόν τοις αυτόθι δοκίμοις δι’ αποκαλύψεως εκδοθέντα προ του πολέμου μεταναστήναι της πόλεως και τινά της Περαίας πόλιν οικείν κεκελευσμένου, Πέλλαν αυτήν ονομάζουσι, των εις Χριστόν πεπιστευκότων από της Ιερουσαλήμ μετωκισμένων, ως αν παντελώς επιλελοιπότων αγίων ανδρών αυτήν  τε την Ιουδαίων βασιλικήν μητρόπολιν και σύμπασαν την Ιουδαίαν γην…» (3^ο βιβλίο, 5^ο κεφάλαιο). 

Είναι η πρώτη μεγάλη φυγή της Εκκλησίας μετά από σχετική προφητεία που έγινε τότε. Ο Θεός φύλαξε τους Χριστιανούς από τις βαναυσότητες και βιαιότητες που ακολούθησαν από τους Ρωμαίους κατά των Ιουδαίων. Το ίδιο είχε πει ο Χριστός· «Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη, και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω, και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν» (Λουκάς, κα 20-21). Αργότερα, έχουμε τις κατακόμβες, και στα έσχατα των εσχάτων θα έχουμε τον διωγμό από τον αντίχριστο, όπου και πάλι η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο, και σε έρημους τόπους. Ο διωγμός της Εκκλησίας, συνεχίστηκε και μετά από την επίσημη παύση με το διάταγμα των Μεδιολάνων, υπό διάφορες μορφές. Ακόμα και πριν λίγες δεκαετίες, οι Ρώσοι πιστοί λειτουργούσαν σε έρημους τόπους. Η φυγή σε έρημους τόπους είναι στοιχείο διαχρονικό στην ζωή της Εκκλησίας. (π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 49^η).

Άλλωστε, η μυστική ζωή του Χριστιανού είναι να ανταναπληρεί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού. Να γεμίζει το σώμα της Εκκλησίας με όσα παθήματα και θλίψεις δεν πρόλαβε να περάσει ο Χριστός εξ αιτίας του λίγου χρόνου παραμονής του στην γη. Ο απ Παύλος γράφει· «Τώρα χαίρω εις τα παθήματά μου διά σας, και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η εκκλησία» (Κολοσσαείς, α24). Επίσης, περιγράφεται και η πτώση του Εωσφόρου. Αυτή διακρίνεται , κατά τον άγιο Ανδρέα Καισαρείας, σε δύο φάσεις. Η πτώση του Εωσφόρου εξαιτίας της υπερηφάνειας του (Ησαίας ιδ 12-15. Ιεζεκιήλ κη 13-19), και η πτώση που επήλθε με την Σταύρωση του Χριστού. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 50η 2/5/1982).

Για την τρίτη οπτασία:

Έχουμε τον θυμό του δράκου κατά της γυναίκας, αλλά βλέπουμε και την προστασία του Θεού. Η γυναίκα λαμβάνει δύο πτέρυγες αετού, και με αυτά πετά στην έρημο. Οι πτέρυγες είναι σύμβολο θείας προστασίας (Έξοδος, ιθ 4). Είναι ο τελικός θυμός που θα εκδηλωθεί με τον αντίχριστο που θα είναι κάποιο πρόσωπο πολιτικό.

Η φυγή της θα είναι κυριολεκτικά σε έρημο τόπο. Μάλιστα, ο χρόνος παραμονής της θα είναι έναν καιρό, και δύο, και μισό καιρό, δηλαδή τρεισήμισι  χρόνια. Βλέπουμε τον όφη να βγάζει νερό ως ποταμό από το στόμα του για να πνίξει την γυναίκα. Ο ποταμός, ως σημείο καταστροφής, είναι όλοι οι μεγάλοι διωγμοί που υπέστη η Εκκλησία από την ίδρυσή της μέχρι τα έσχατα, καθώς και οι αιρέσεις που αφαιρούν την γνήσια θεογνωσία και όλα τα αντίχριστα συστήματα που θέλουν να αφανίσουν την Εκκλησία. 

Η Εκκλησία βέβαια δεν νικιέται, διότι έχει αρχηγό της τον Θεό. Ο διάβολος τα βάζει με το υπόλοιπο του σπέρματός της. Το υπόλοιπο αυτό, είναι που φυλάει το θέλημα του Θεού. Που έχει γεννηθεί από τον Θεό, που είναι γνήσιοι πιστοί. Μέσα στους βαπτισμένους, μέσα στον λαό του Θεού, μόνο ένα υπόλοιπο διασώζει την Εκκλησία. Για αυτό το υπόλοιπο, αναφέρει ο απ Παύλος· «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού, τον οποίον προεγνώρισεν. ‘Η δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πως ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων· Κύριε, τους προφήτας σου εθανάτωσαν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου. Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ. Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ' εκλογήν χάριτος» (Ρωμαίους, ια 2-5).

Όπως στην εποχή του προφήτη Ηλία το μεγαλύτερο μέρος του λαού του Θεού λάτρευε τον Βάαλ και οι λιγότεροι τον αληθινό Θεό, έτσι και σήμερα συμβαίνει στην Εκκλησία. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 51η 9/5/1982). 

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (2ο Μέρος)

Προχωρώντας στα λάθη του συγγραφέα.

1^ο λάθος: Ο συγγραφέας αναφέρει:

«Αυτή η περιγραφή δίνει ένα μικρό μέρος μόνο από τη φρίκη της βίας που ξέσπασε εναντίον της αποστολικής εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όλοι οι πρώτοι μαθητές και οι αρχηγοί της εκκλησίας μαρτύρησαν για την πίστη τους. Οι σκληροί παγανιστές αυτοκράτορες μετέτρεψαν τις αρένες τους σε θέατρα θανάτου για όσους ακολουθούσαν το αληθινό ευαγγέλιο. Γρήγορα η παγανιστική Ρώμη μετατράπηκε σε παγανιστική παπική Ρώμη και η δίωξη συνεχίστηκε με μεγαλύτερη δύναμη. Εκατομμύρια βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από φρικτά εξεταστήρια που προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν οποιαδήποτε αντίδραση στο παπικό σύστημα. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι κατά το Μεσαίωνα περισσότεροι από πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι προτίμησαν να δώσουν τη ζωή τους παρά να παραδώσουν την προτεσταντική τους πίστη». 

Ο συγγραφέας μιλάει πολύ σωστά για τους γενικούς και τοπικούς διωγμούς που πέρασαν οι χριστιανοί κατά τους τρεις πρώτους αιώνες. Οι φοβερότεροι μεγάλοι διωγμοί έγιναν από το 64 μ Χ μέχρι το 311 μ Χ (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά Τόμος, σελ. 114-129). Όμως, μετά από αυτά, και μάλιστα με την λέξη ‘’γρήγορα’’ πετάγεται σε γεγονότα αιώνων μετά, στρεφόμενος κατά του Παπισμού. Μάλιστα ανακατεύει και τους Προτεστάντες. Από το 311 μ Χ, πετάγεται ‘’γρήγορα’’ στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως των Παπικών και στην Διαμαρτύρηση. Μιλάμε για εποχή που ήδη έχει προηγηθεί το σχίσμα μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών. Η Δυτική Εκκλησία μετατράπηκε σε Παπική. Είναι γνωστές οι αυθαιρεσίες της Ρώμης και για αυτό δεν θα επεκταθούμε σε αυτό. Η Διαμαρτύρηση κορυφώθηκε κατά τον 16^ο αιώνα, όπου συμβαίνει και η απόσχιση από τους Παπικούς, και η Ιερά Εξέταση καθιερώθηκε ως όργανο για την αντιμετώπιση των αιρετικών πολύ ενωρίτερα επί Πάπα Γρηγορίου του Θ’ (1227- 1241), (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, B’ Τόμος, σελ. 458- 459). Σαφώς και αποδοκιμάζουμε αυτές τις αντιχριστιανικές μεθόδους. Αυτά όμως δεν αφορούν την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία αλλά την Παπική, που είχε πέσει σε αιρέσεις μετά την απόσχισή της από την Ανατολική, που διψούσε για κοσμική εξουσία. Το ερώτημα είναι, από το 311 μ Χ περίπου που σταμάτησαν επίσημα οι διωγμοί μέχρι το 1227 μ Χ που καθιερώθηκε η Ιερά Εξέταση (μετά το σχίσμα του 1054 μ Χ), τι έγινε η Εκκλησία; Σταμάτησε η Ιστορία της; Διότι η Ιερά Εξέταση των Παπικών και η Διαμαρτύρηση των Προτεσταντών έγινε αιώνες μετά το 4^ο- 5^ο αιώνα.  

2^ο λάθος: Στην συνέχεια του άρθρου του, ο συγγραφέας παίρνει όλα αυτά που αναφέρει η Αποκάλυψη στο 12^ο κεφάλαιο και τα προσαρμόζει ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ στους Προτεστάντες σε μεταγενέστερη εποχή, αγνοώντας τους διωγμούς που υπέστησαν οι Ορθόδοξοι ακόμα και μετά την επισημοποίηση της πίστης στην Βυζαντινή πλέον αυτοκρατορία από αυτοκράτορες που είχαν αλλοιωμένο θρησκευτικό φρόνημα, με τους οποίους συμμαχούσαν πολλές φορές οι αιρετικοί, ο καθένας για τα συμφέροντα του.  Μεγάλο παράδειγμα, η τρομερή εποχή του Αρειανισμού κατά τον 4^ο αιώνα, κατά την οποία διώχτηκαν Ορθόδοξοι ιεράρχες και πιστοί. Ή ακόμα και η εποχή της εικονομαχίας λίγο αργότερα. Και δεν είναι μόνο αυτά. Αν ανοίξει κανείς την Ιστορία, θα βρει πολλά παρόμοια περιστατικά. Ο λόγος που αγνοεί την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προφανής. Αναφέρεται στους Προτεστάντες, διότι παρακάτω μέσα από αυθαίρετες ερμηνείες, θα καταλήξει στο ότι η αληθινή εκκλησία είναι ο Αντβεντισμός της 7^ης ημέρας, που προέκυψε από τους Προτεστάντες.

3^ο λάθος: Ο αρθρογράφος παίρνει ένα χωρίο της Αποκάλυψης που μιλάει για τον διωγμό της Εκκλησίας και την φυγή της στην έρημο, παίρνει και άλλα άσχετα χωρία από άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής, και καταλήγει στο συμπέρασμα: «Η αληθινή εκκλησία δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πριν από το έτος 1798. Θα έπρεπε να παραμείνει κρυμμένη "στον τόπο της" μέχρι το τέλος των 1260 ετών και αυτή η περίοδος τελειώνει το 1798 μ Χ». Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του παρακάτω:

4^ο λάθος: Δείτε τους υπολογισμούς και τα σφάλματα:

«Πόσο καιρό θα έμενε αυτή η πραγματική εκκλησία κρυμμένη; Η προφητεία δηλώνει ότι θα ήταν για "καιρό, καιρούς και μισό καιρού" Ιδού το μυστήριο! Τι να εννοείται με αυτήν την περίεργη περιγραφή του συγκεκριμένου χρόνου; Η απάντηση δίνεται στο εδ. 6 "Και η γυναίκα έφυγε στην έρημο, όπου έχει έναν ετοιμασμένο τόπο από τον Θεό, για να την τρέφουν εκεί 1260 ημέρες." Απόκ. 12:6 Τώρα αρχίζει να ξεκαθαρίζει η εικόνα. Το ένα εδάφιο λέει ότι η γυναίκα ήταν στην ερημιά για 1260 μέρες ενώ το άλλο εδάφιο λέει ότι ήταν για καιρό, καιρούς και μισό καιρού. Οι δύο αυτές περίοδοι είναι ίσες. Αυτό σημαίνει ότι ένας "καιρός" πρέπει να είναι ένας χρόνος σύμφωνα με τον προφητικό συμβολισμό, οι "καιροί" είναι δύο χρόνια και το "μισό καιρού" είναι μισός χρόνος. Όταν αθροίσουμε αυτά βρίσκουμε τρεισήμισι χρόνια. Και αυτά ισούνται με 1260 μέρες, χρησιμοποιώντας τη βιβλική λογιστική ότι 30 μέρες είναι ένας μήνας. Υπάρχει άλλη μία αρχή που πρέπει να υπολογίσουμε εδώ. Στις συμβολικές προφητείες της Βίβλου μια μέρα πάντοτε λογαριάζεται για ένας χρόνος. Θα βρείτε το κλειδί για την αρχή αυτή στον Ιεζ. 4:6 "σου προσδιόρισα κάθε μια ημέρα αντί για ένα χρόνο" Αλλού το βρίσκουμε στο "θεωρουμένης κάθε μιας ημέρας για έναν χρόνο" Αριθ. 14:34». 

Αφού μας λέει πολύ σωστά ότι ο καιρός, οι καιροί, και ο μισός καιρός (δηλαδή 1+2+0.5= 3,5 χρόνια) είναι 1260 μέρες (1260/ 365= 3,45), μετά μας λέει: «Στις συμβολικές προφητείες της Βίβλου μια μέρα πάντοτε λογαριάζεται για ένας χρόνος». Και αναφέρει χωρία από τον Ιεζεκιήλ και τους Αριθμούς, στα οποία ο Θεός μιλάει για συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένα πρόσωπα και για συγκεκριμένες εποχές, και τα εφαρμόζει αυθαίρετα και για την προφητεία της Αποκάλυψης. Παραβλέπει όμως να αναφέρει και άλλα χωρία που μιλούν συμβολικά, όπου η μία μέρα λογαριάζεται για χίλια χρόνια. Ο απ Πέτρος αναφέρει· «παρά Κυρίω μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία» (Β Πέτρου, γ 8). Στο Ψαλμό 90 αναφέρεται: «χίλια έτη ενώπιόν Σου  είναι ως η μέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός» (εδ, 4). Όχι μόνο ως μια ημέρα, αλλά και ως ‘’φυλακή της νυχτός’’ που είναι 3-4 ώρες περίπου. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα διότι για τον Θεό δεν υπάρχει χρόνος, δεν μπορούμε να στηρίζουμε τις διδασκαλίες μας σε τόσο σαθρά θεμέλια. Στην Αποκάλυψη, στο κατεξοχήν βιβλίο που χρησιμοποιεί συμβολικές εκφράσεις, μήπως η χιλιετής βασιλεία (τα χίλια χρόνια) είναι κατά γράμμα; Παρακάτω, θα αποδείξουμε από την ίδια την Αγία Γραφή, ότι οι 1260 μέρες ή τα 3,5 χρόνια ή οι 42 μήνες είναι το ίδιο πράγμα και ότι είναι κατά γράμμα και όχι συμβολικά, και ότι αναφέρεται στα έσχατα, όταν ο αντίχριστος θα κυνηγήσει την Εκκλησία.

Ας δούμε τα χωρία παράλληλα:

Στο Δανιήλ λοιπόν, αναφέρεται για τον αντίχριστο: «Και θέλει λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου, και θέλει κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου, και θέλει διανοηθή να μεταβάλλη καιρούς και νόμους· και θέλουσι δοθή εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεος καιρού» (ζ 25).  Ο Ιππόλυτος Ρώμης, εξηγεί· «δοθήσεται γαρ φησίν εν χειρί αυτού έως καιρού και καιρών και ήμισυ καιρού, όπερ σημαίνει τρία ήμισυ έτη» (ΒΕΠ 6, 83). Η διάρκεια της κύριας δράσης του, όταν αποκαλυφθεί το αληθινό του πρόσωπο και θα διώκει τους αληθινά πιστούς, είναι 3,5 χρόνια. Στην Αποκάλυψη, αναφέρεται ότι οι δύο προφήτες που θα στείλει ο Θεός, θα προφητεύουν 1260 ημέρες ή αλλιώς 42 μήνες. «και την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και θέλω δώσει εις τους δύο μάρτυράς μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους» (ια 2-3). Ο άγιος Ιππόλυτος πάλι εξηγεί· «των μεν δύο μαρτύρων τρία ήμισυ έτη  κηρυσσόντων, του δε αντιχρίστου  το επίλοιπον της εβδομάδος τους αγίους πολεμούντος και πάντα τον κόσμον ερημούντος» (ΒΕΠ 6, 105). Δηλαδή, ο καιρός και οι καιροί και το ήμισυ του καιρού, είναι κατά γράμμα 3,5 χρόνια κατά τα οποία ο αντίχριστος θα διώκει την Εκκλησία. Στην Αποκάλυψη, αναφέρεται: «και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλαφημίας· και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμη πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλαφημίαν εναντίον του Θεού, να βλαφημήση το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού και τους κατοικούντας εν τω ουρανώ. Και εδόθη εις αυτό να κάμη πόλεμον με τους αγίους» (ιγ 5-7).

«Και η γυνή έφυγεν εις την έρημον, όπου έχει τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, διά να τρέφωσιν αυτήν εκεί ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα»(Αποκάλυψη, ιβ 6).

«Και εδόθησαν εις την γυναίκα δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, διά να πετά εις την έρημον εις τον τόπον αυτής, όπου τρέφεται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως» (Αποκάλυψη, ιβ 14).

Οι παραπάνω περιπτώσεις στις οποίες αναφέρονται τα 3,5 χρόνια, έχουν κοινό θέμα τον διωγμό κατά της ορατής και μη ‘’άφαντης’’ Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν, ο αντίχριστος ή οι προφήτες να ζουν 1260 χρόνια! Ο διάβολος ως πίθηκος του Θεού, κατά τον ιερό Αυγουστίνο, προσπαθεί να μιμηθεί τον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός έδρασε 3,5 χρόνια περίπου. Το ίδιο και ο αντίχριστος. Αυτό μας το ερμηνεύει ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, στον έργο του ‘’Περί Χριστού και αντιχρίστου’’, όταν γράφει: «Κατά πάντα γαρ εξομοιούσθαι βούλεται ο πλάνος τω Υιώ του Θεού» (ΒΕΠ 6, 199). 

 Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (3ο Μέρος)

5^ο λάθος: Αναφέρει ο συγγραφέας· «Αυτό τοποθετεί τη γυναίκα στο ερημικό καταφύγιό της για μια περίοδο 1260 χρόνων. Το συμπέρασμά μας δηλαδή πρέπει να είναι ότι η αληθινή εκκλησία δεν πρέπει να εμφανιστεί στον κόσμο παρά μόνο όταν συμπληρωθούν τα 1260 χρόνια. Συνέβη κάτι τέτοιο στους εκλεκτούς του Θεού; Για πόσο καιρό το παπικό σύστημα συνέχιζε να καταπιέζει τα αληθινά δόγματα με την άσκηση της θρησκευτικό - πολιτικής εξουσίας; Εδώ είναι ένα συναρπαστικό σημείο της ιστορίας. Το 538 μ.Χ. τέθηκε σε ισχύ ένα διάταγμα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό το οποίο έδινε απόλυτη πνευματική υπεροχή στην εκκλησία της Ρώμης. Σταδιακά, αυτή η θρησκευτική τυραννία ενώθηκε με τις πολιτικές εξουσίες μέχρις ότου τελικά οι βασιλείς έπρεπε πρώτα να πάρουν την έγκριση του πάπα πριν αρχίσουν να κυβερνούν. Η εξουσία αυτή παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το έτος 1798 κατά το οποίο η Ευρώπη ταρακουνήθηκε από τη γαλλική επανάσταση. Ακολούθησε η επανάσταση των καταπιεσμένων χωρικών εναντίον των προνομιούχων κληρούχων και ο πάπας συνελήφθη το 1798. Η παπική περιουσία δημεύτηκε και η γαλλική κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα με το οποίο καταργήθηκε ο επίσκοπος της Ρώμης. Η καταπιεστική εξουσία του πάπα τερματίσθηκε ακριβώς 1260 χρόνια αφότου εγκαινιάστηκε το 538 μ.Χ».

Είναι γνωστό από την ιστορία ότι το σχίσμα που οδήγησε τον Παπισμό στον ξεπεσμό και τελικά στην πλήρη θρησκευτικό-πολιτική εξουσία, έγινε το 1054 μ Χ. Όμως, δόθηκε από τον Ιουστινιανό κάποιο διάταγμα το οποίο έδινε στην εκκλησία της Ρώμης την απόλυτη πνευματική υπεροχή το 538 μ Χ;  Δεν παρουσιάζει το διάταγμα ο συγγραφέας. Ακόμα και αν υπήρξε, έχουμε μια πολύ σημαντική πληροφορία, μεταγενέστερη του 538. Στην 6^η Οικουμενική σύνοδο το 691 μ Χ, στον 36^ο κανόνα αναφέρεται η ισότητα μεταξύ του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως και της Ρώμης. «Τον Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, των ίσων απολαύειν πρεσβείων του της πρεσβυτέρας Ρώμης» (Πηδάλιο, σελ. 252). Τα προνόμια είναι ίσα. Το αν αναφέρεται πρώτα το Πατριαρχείο Ρώμης, δεν σήμαινε ότι υπερτερούσε των άλλων. Απολάμβανε τα πρεσβεία της τιμής, ανάμεσα σε ίσα Πατριαρχεία. Πρώτο αριθμητικά ως προς την προσφώνηση αλλά ίσο με τα άλλα. Δεν ήταν κυρίαρχο σε όλη την χριστιανοσύνη. Ένα δεύτερο στοιχείο που αναφέρεται σε μεταγενέστερη εποχή του 538, είναι  ότι ο Παπικός θρόνος αυτονομήθηκε από την Βυζαντινή αυτοκρατορία επί βασιλείας του Καρλομάγνου (768- 814), όταν οι αρειανόφρονες Φράγκοι είχαν καταλάβει όλη την Δύση (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Β’ Τόμος, σελ. 96). Το πρώτο Παπικό κράτος ιδρύεται το 754 μ Χ με την συμβολή του Πάπα Στέφανου του β’ και του Φράγκου βασιλιά, Πιπίνου του Βραχύ. Από τότε και έπειτα, διευρύνεται η Παπική αυθαιρεσία.  Δεν βρήκαμε το διάταγμα που αναφέρει αόριστα ο συγγραφέας. Βρήκαμε όμως στοιχεία που αναιρούν τις αποφάσεις του διατάγματος εκείνου, ακόμα και στην περίπτωση που εκείνο υπήρχε. Τουλάχιστον μέχρι και το 691 μ Χ δεν αναγνωρίζεται από την Εκκλησία και την Πολιτεία καμία απόλυτη εξουσία στην Ρώμη, και η δημιουργία του Παπικού κράτους τοποθετείται πολύ αργότερα από το 538 μ Χ, στο 754 μ Χ.

6^ο λάθος: «Η γυναίκα (εκκλησία) απλά δεν μπορούσε να εμφανιστεί πριν βγουν από τη μέση αναχαιτίστηκες δυνάμεις της παπικής αντίδρασης. Το προφητεμένο αυτό γεγονός έλαβε χώρα το 1798 και η αλήθεια που μέχρι τότε είχε καταχωνιαστεί άρχισε να ξεπροβάλει από την αφάνεια με τη μορφή ενός ένδοξου "υπολοίπου από το σπέρμα της" από τη γυναίκα».

Γιατί ο συγγραφέας θεωρεί ως δεδομένο ότι οι διωγμοί που υφίσταται η γυναίκα του 12^ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως (η Εκκλησία), είναι απαραίτητα εκείνοι που συνέβησαν στους Προτεστάντες από τους Παπικούς; Ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε πιο πάνω· « Αυτή η περιγραφή δίνει ένα μικρό μέρος μόνο από τη φρίκη της βίας που ξέσπασε εναντίον της αποστολικής εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όλοι οι πρώτοι μαθητές και οι αρχηγοί της εκκλησίας μαρτύρησαν για την πίστη τους. Οι σκληροί παγανιστές αυτοκράτορες μετέτρεψαν τις αρένες τους σε θέατρα θανάτου για όσους ακολουθούσαν το αληθινό ευαγγέλιο». Τώρα όμως δηλώνει· «Η γυναίκα (εκκλησία) απλά δεν μπορούσε να εμφανιστεί πριν βγουν από τη μέση αναχαιτίστηκες δυνάμεις της παπικής αντίδρασης» . Άραγε, η αποστολική Εκκλησία η οποία ήταν διωκομένη κατά τα πρώτα 300 χρόνια, ήταν ‘’κρυμμένη’’; Δεν την ήξερε ο κόσμος; Και αν ήταν κρυμμένη, αν και πήγε σε έρημο τόπο, τότε πως μας διασώζονται τοιχογραφίες στις κατακόμβες, πως μας διασώζονται αρχαία εκκλησιαστικά κείμενα εκείνης της περιόδου, και γενικά πως ξέρουμε σήμερα για αυτήν;  Αν ήταν στην αφάνεια με την έννοια ότι ήταν άγνωστη, τότε δεν θα είχαμε τόσα ιστορικά, αρχαιολογικά, και συγγραφικά ντοκουμέντα. Ισχύουν το ίδιο και για τον Ανβεντισμό της 7^ης Ημέρας; Μπορούν να μας αποδείξουν ότι αυτά που πιστεύουν σήμερα, τα πίστευε η Εκκλησία σε ΚΑΘΕ αιώνα; Και πως ξέρουμε ότι εδώ προφητεύεται ο Αντβεντισμός και όχι και οι υπόλοιπες ομάδες που προκύπτουν από την Διαμαρτύρηση; Ποιο είναι ‘’το υπόλοιπο του σπέρματος αυτής’’; Ακόμα και την σκέψη του συγγραφέα αν ακολουθούσαμε αναφορικά με τους λανθασμένους υπολογισμούς του, θα βλέπαμε ότι πολλές ομάδες έχουν προκύψει μετά το 1798. Δεν ήταν μόνο οι Ανβεντιστές, όπως ο συγγραφέας αναφέρει· «Η μόνη εκκλησία που εκπληρώνει τις προφητικές περιγραφές του υπολοίπου της εκκλησίας είναι η εκκλησία των Αντβεντιστών Εβδόμης ημέρας. Εμφανίστηκε γύρω στο 1844 και άρχισε το πρόγραμμα της αποκατάστασης της αλήθειας που είχε χαθεί ή παραμορφωθεί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα». Θα απαριθμήσουμε και άλλα τέτοια κινήματα και ομάδες που ισχυρίζονται τα ίδια: «Το αγιαστικό Κίνημα» (1867), «Το κίνημα του Laestadius» (1840), «Το κίνημα της Θείας Θεραπείας» (1850),«Το κίνημα Keswick» (1875), «Η Καθολική Αποστολική Εκκλησία» (1820), «Οι Μαθητές του Χριστού» (1809) κλπ. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν τα ίδια πράγματα. Στον επίλογο, θα αναφέρουμε τι λέει η Αγία Γραφή για την πάντα διωκόμενη Εκκλησία.

7^ο λάθος: Ο συγγραφέας, προκειμένου να αιτιολογήσει τους αυθαίρετους ισχυρισμούς του, γράφει: «Ο σατανάς πρόκειται να πολεμήσει ενάντια στο ΥΠΟΛΟΙΠΟ της αληθινής εκκλησίας. Ποιό είναι αυτό το υπόλοιπο; Είναι το τελευταίο κομμάτι από το ύφασμα ενός ενδύματος. Είναι το ίδιο με το πρώτο κομμάτι που κόπηκε από το ένδυμα μόνο που είναι στην άλλη άκρη, το τέλος και συμβαίνει να είναι και μικρό κομμάτι. Τι μας λέει τούτο σχετικά με το υπόλοιπο της γυναίκας; Είναι το τελευταίο κομμάτι της αληθινής εκκλησίας, στους έσχατους καιρούς, που θα κρατάει ακριβώς την ίδια διδασκαλία με την αρχική, αποστολική εκκλησία».

Η Εκκλησία ΣΕ ΚΑΘΕ εποχή έχει υπόλοιπο. Δεν πρόκειται περί δήθεν «κομμένου κομματιού», διότι ο Χριστός μίλησε για την Εκκλησία Του με την οποία θα είναι μαζί πάσας τας ημέρας μέχρι την συντέλεια. «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος, κη 20). Το «ΠΑΣΑΣ» δείχνει ακριβώς την αδιάσπαστη συνέχεια από τον πρώτο αποστολικό αιώνα μέχρι την συντέλεια. Αν ο Κύριος είναι μαζί της μέχρι την συντέλεια όλες τις ημέρες, δεν υπάρχουν περιθώρια για ‘’σχισμένα κομμάτια’’. Ακόμα, ο Κύριος έδωσε και άλλη υπόσχεση. Μας είπε· «επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής» (Ματθαίος, ιστ 18). Αυτές οι πύλες του άδη, κατά την ερμηνεία της αρχαίας Εκκλησίας, είναι οι αιρέσεις και οι αιρεσιάρχες. «Πύλαι δε Άδου αι αιρέσεις και οι αιρεσιάρχαι…» (Άγιος Επιφάνιος Κύπρου).

Λέγοντας «υπόλοιπο», εννοούμε εκείνους τους λίγους που πιστεύουν πραγματικά, και που ακολουθούν πραγματικά τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και αυτοί πάντα ήταν οι λιγότεροι. Ο Κύριος αναφέρει: «πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι εκλεκτοί» (Ματθαίος, κβ 14). Αυτό, εξαρτάται από την προαίρεση του κάθε ένα και όχι από τον Θεό. Στην παραβολή, είπε: «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους· το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω» (Ματθαίος, ιγ 47-48). Τα αχρεία ψάρια που είχε το δίκτυ, είναι οι χριστιανοί που ναι μεν εκκλησιάζονται, αλλά είναι τυπικοί, μακριά από την ουσία της πίστης μας. Στην Αποκάλυψη, ο άγγελος λέει στον Ιωάννη να πάρει καλάμι (είδος μέτρου της εποχής εκείνης) και να μετρήσει τον Ναό και αυτούς που προσκυνούν εκεί. Του είπε όμως να εξαιρέσει την αυλή του Ναού, γιατί δόθηκε στα έθνη (Αποκάλυψη, ια 1-2). Ο απ Παύλος αναφέρει: «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού, τον οποίον προεγνώρισεν. Η δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πως ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων· Κύριε, τους προφήτας σου εθανάτωσαν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου. Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ. Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ' εκλογήν χάριτος» (Ρωμαίους, ια 2-5). Όπως στην εποχή του Ηλία υπήρχε υπόλοιπο στον λαό Ισραήλ, τον λαό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, έτσι και τώρα. Το υπόλοιπο του σπέρματος της Εκκλησίας είναι όλοι όσοι γεννήθηκαν άνωθεν. Ο συγγραφέας υπονοεί ως Εκκλησία το σύνολο των αιρέσεων και των σχισμάτων, και ως μικρό υπόλοιπο τον Αντβεντισμό!

8^ο λάθος: Ο συγγραφέας, προκειμένου να υποστηρίξει ότι ο Αντβεντισμός είναι το ‘’μικρό υπόλοιπο των εσχάτων ημερών’’, πέφτει και παρακάτω σε ατοπήματα. Θεωρεί «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού» ως εκείνους που τηρούν τις 10 εντολές. Η αλήθεια είναι ότι οι 10 εντολές είναι ερμηνευμένες από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό στην επί του Όρους Ομιλία. Εκεί, ο Σωτήρας, μας τις αναλύει και μας δείχνει τον αληθινό αγιασμό. Έτσι, δεν φτάνει μόνο να μην σκοτώσει κανείς, όπως έλεγε ο δεκάλογος, αλλά ούτε καν να οργιστεί κανείς! Αλλά, μιλώντας ο συγγραφέας για τις 10 εντολές, ξεχνάει όλες τις άλλες που αναφέρει η Καινή Διαθήκη περί διαφόρων θεμάτων, όπως πχ την εντολή του βαπτίσματος στο νερό. Και φυσικά, όλες οι εντολές του Θεού έχουν έναν σκοπό: την εκπλήρωση της αγάπης: «είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη» (Ρωμαίους, ιγ 10). Θεωρεί ότι η ‘’αληθινή εκκλησία’’ τηρεί το Σάββατο. Οι Χριστιανοί εξ αρχής τίμησαν την ημέρα του Σαββάτου ως ημέρα προετοιμασίας για την Κυριακή (ή αλλιώς την ΜΙΑ, κατά τον Μωυσή) και το αφιέρωσαν στις ψυχές. Στην Καινή Διαθήκη δεν γιορτάζουμε την Δημιουργία, αλλά την Αναδημιουργία των πάντων που ξεκίνησε με την Ανάσταση του Χριστού κατά την Κυριακή. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δείχνουν ότι η αρχαίαΕκκλησία είχε ως κατεξοχήν ημέρα λατρείας την Κυριακή και όχι το Σάββατο. Ο απ Παύλος, ήδη από την αποστολική εποχή αναφέρει· «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού» (Κολλοσαείς, β 16-17). Ο άγιος Ιγνάτιος, περίπου το 107 μ Χ αναφέρει· «ει ουν οι παλαιοίς γράμμασιν αναστραφέντες εις καινότητα ελπίδος ήλθον, μηκέτι Σαββατίζοντες, αλλά κατά Κυριακήν ζωήν ζώντες, εν η και η ζωή ημών ανέτειλε δι’ αυτόν» (Μαγν. ix 1). Ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας, περίπου το 150-160 μ Χ αναφέρει· «Μη άλλο τι εστίν, άνδρες φίλοι, ή τούτο ότι ου κατά τον νόμον βιούμεν, ουδέ ομοίως τοις προγόνοις υμών περιτεμνόμεθα την σάρκα, ουδέ ως υμείς σαββατίζομεν;» (Ιουστίνου του Μάρτυρα, Διάλογος με Τρύφωνα τον Ιουδαίο, 10, 1).

Δεν θα σχολιάσουμε περισσότερο το άρθρο, εφόσον πιστεύουμε ότι καταδείξαμε αρκετά από τα σφάλματα στον συλλογισμό του συγγραφέα. Θα κλείσουμε με το να δείξουμε το άτοπο του κεντρικού συλλογισμού που θέλει την διωκόμενη Εκκλησία που περιγράφεται στο 12^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ως δήθεν «κρυμμένης» και επανεμφανιζόμενης στα έσχατα. Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (4ο Μέρος)

Τι λέει ο Χριστός και η Καινή Διαθήκη για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας; Μιλάει για μια εκκλησία που λόγω των διωγμών που θα υφίσταται θα είναι κρυμμένη και θα αποκαλυφθεί σε έναν ορισμένο καιρό; Ενδεικτικά αναφέρουμε:

«…θέλουσιν επιβάλει εφ' υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων ένεκεν του ονόματός μου· και τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν» (Λουκάς, κα 12-13).

Κατά τα λόγια του Χριστού, ο διωγμός είναι ευκαιρία για ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Μαρτυρία δεν μπορεί να δοθεί από μια κρυμμένη και εξαφανισμένη εκκλησία.

«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών» (Ματθαίος, ε 11-12).

Όταν δίωκαν τους προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, εκείνοι δεν ήταν αφανείς. Το ίδιο και η Εκκλησία.

«Ο δε Σαύλος ήτο σύμφωνος εις τον φόνον αυτού. Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων…Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον ευαγγελιζόμενοι τον λόγον» (Πράξεις, η 1-3).

Και εδώ βλέπουμε ότι ο διωγμός είχε ως συνέπεια η Εκκλησία να ευαγγελίσει τον λόγο του Θεού.

«Διότι σεις εγείνετε, αδελφοί, μιμηταί των εκκλησιών του Θεού, αίτινες είναι εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού, επειδή και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων, οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν και τους ιδίους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι, εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη διά να σωθώσι, διά να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε. Έφθασε δε επ' αυτούς η οργή μέχρι τέλους» (Α Θες/κεις, β 14-16).

Η διωκομένη εκκλησία της Θεσσαλονίκης δεν ήταν αφανής. Αν ήταν, δεν θα διώκονταν.

Τι λένε οι Πατέρες σχετικά με τους διωγμούς; Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης (200 μ Χ), υπομνηματίζοντας το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, τοποθετεί τον διωγμό που περιγράφεται εκεί στην εποχή του αντίχριστου. «Περί μεν του διωγμού και της θλίψεως της γινομένης επί την εκκλησίαν υπό του αντικειμένου και Ιωάννης φησίν· ‘’και είδον σημείο μέγαν και θαυμαστόν, γυναίκα περιβεβλημένην τον ήλιο’’…» (ΒΕΠ 6, 218). Μάλιστα, ο Ιππόλυτος παίρνει κατά γράμμα τις 1260 μέρες, τις οποίες συσχετίζει με το ‘’καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού’’. «…καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως. Αύται εισίν αι χίλιαι διακόσιαι εξήκοντα ημέραι, το ήμισυ της εβδομάδος (σ. του Δανιήλ), ας κρατήσει ο τύραννος διώκων την εκκλησίαν  φεύγουσαν από πόλεως εις πόλιν και εν ερημία κρυβομένην και εν τοις όρεσιν…» (ΒΕΠ 6, 219).  Οι πτέρυγες που δίδονται στην γυναίκα, ερμηνεύονται από τον Ιππόλυτο ως την θεία προστασία, μάλιστα την προστασία που πηγάζει από την πίστη στον σταυρό του Χριστού. «Δύο πτέρυγας του αετού του μεγάλου, τουτέστιν την εις Χριστόν Ιησούν πίστιν, ος εκτείνας τας αγίας χείρας επί τω ξύλω ήπλωσε δύο πτέρυγας» (ΒΕΠ 6, 219).

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (348 μ Χ) αναφέρει περί των διωγμών· «Αυτή λοιπόν η Εκκλησία με τα όπλα της δικαιοσύνης τα επιθετικά και τα αμυντικά, δοκιμάζοντας δόξα και ατίμωση, παλαιότερα στους καιρούς των διωγμών και των θλίψεων, στεφάνωσε με τα ποικίλα και τα πολυάνθιστα στεφάνια της υπομονής τους αγίους μάρτυρες…» (18^η Κατήχηση, κζ). Για τους διωγμούς επί αντίχριστου, αναφέρει· «Ποιος θα είναι άραγε ο μακάριος, που θα μαρτυρήσει για τον Χριστό, με πίστη την εποχή εκείνη; Εγώ λέω ότι θα είναι οι μάρτυρες της περιόδου εκείνης επάνω από όλους τους μάρτυρες. Διότι οι προηγούμενοι πάλεψαν μόνο με ανθρώπους, αλλά την εποχή του αντίχριστου, θα πολεμήσουν με τον ίδιο τον σατανά» (15^η Κατήχηση, ιζ). 

Είναι φανερό, ότι η Γραφή μιλώντας για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας, δεν υπονοεί ότι αυτή θα είναι κρυμμένη και αφανής και ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί από το πουθενά χωρίς συνέχεια και ιστορία. Ακόμα και κατά τον διωγμό την εποχή του αντίχριστου, η Εκκλησία θα καταφύγει στον έρημο τόπο της, αλλά δεν θα μένει αφανής, όπως δεν έμεινε αφανής επί 300 χρόνια διωγμών που υπέστη από τους ειδωλολάτρες. 
Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (5ο Μέρος)

Μελέτη: Στέλιος Μπαφίτης
Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου