Ποια «Φώτα – Ολόφωτα», κύριε Παπαδιαμάντη; Τι στο καλό! 6 Ιανουαρίου 2024 Στέλιος Κούκος πεμτουσια

Ράλλης Κοψίδης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά για την Πλανταρού, το παρατηρούσε και μόνη της και εκεί τελείωνε ο κόσμος όλος γι’ αυτήν. Ποια εξασφάλιση της προίκας; Για ποιον; Δεν υπήρχε!

Η παρατήρηση από την βίγλα φανέρωνε πως:
Δὲν ἐφαίνετο πλέον νὰ ὑπάρχῃ ἐλπίς. Ὁ υἱός της θὰ ἐπνίγετο ἐκεῖ εἰς τὸ ἄσπλαγχνον πέλαγος, καὶ τὴν νύμφην της ὁμοῦ μὲ τὸ ἔμβρυον θὰ τὴν ἐσκέπαζεν ἡ «μαύρη γῆς».
Γι’ αυτό και η: γραῖα ἀπέκαμε. Ἡ βάρκα ἔγινεν ἄφαντη…

Εν τω μεταξύ:
[…] ἡ σύζυγος τοῦ υἱοῦ της ἐγέννησεν… ἄρρεν.

Ποια ήταν η υποδοχή του άρρενος εγγονού από την γιαγιά Πλανταρού; Ορίστε:
Ὤ! τὸ στρίγλικο, τὸ κακοπόδαρο, ὤ! τὸ γρουσούζικο, ὁποὺ ψωμόφαγε τὸν πατέρα του! Πνῖξτέ το! Σκοτῶστέ το! Τί τὸ φυλᾶτε; Πετᾶτέ το στὸ γιαλό, νὰ πᾷ νὰ βρῇ τὸν πατέρα του. Κι αὐτή, ἡ γουρουνοποδαρούσα ἡ μάννα του, αὐτὴ ἡ πρωτάρα, ἡ στερεμένη, αὐτὴ ἡ λεχώνα ἡ λοχεμένη!… Ἠμπορεῖς, μαμμή, νὰ τὴν καρυδοπνίξῃς, κειδὰ ποὺ θὰ ψοφολογήσῃ, στὸ κρεβάτι της, νὰ στραμπουλίξῃς μὲ τὴ χεράρα σου καὶ τῆς κλήρας τὸ λαιμό, νὰ ποῦμε πὼς ἐγεννήθηκε πεθαμένο τὸ παιδί, καὶ πὼς ἡ μάννα ἐτελείωσε, καθὼς κάθισε στὰ σκαμνιά, ἠμπορεῖς;

 

Και όλα αυτά κατακλύζουν το μέσα μας, ενώ βρισκόμαστε στην επικράτεια του Δωδεαημέρου και μέσα στο κλίμα των Φώτων και δη «Ολόφωτων»! Καλά, για όλον αυτόν τον απανθρωπισμό μας προδιαθέτει ο τίτλος σας κύριε παπα-Διαμάντη; Τι στο καλό;

Εμείς από σας αναμέναμε πραγματικά Φώτα – Ολόφωτα! Αυτό επιθυμεί η ψυχή μας και μόνο αυτό! Να απολαύσει, με την έννοια να γαντζωθεί από εκεί και να μας πάει πιο κάτω όμορφα και γλυκά τώρα που αρχίζει η νέα χρονιά! Αυτό περιμέναμε από έναν παπα-Διαμάντη!

Κάτι τέτοιο μας κάνετε και με τον «Ρεμβασμό του Δεκαπενταυγούστου» -για να μην πω και χειρότερα.

Βλέπω, πάντως, πως γελάτε κάτω από τα μουστάκια και πάνω από την γενειάδά σας. Δεν είναι πράγματα αυτά! Διαμάντι, εντάξει, και μάστορας του λόγου μέγας είσαστε, αλλά σ’ αυτό το διήγημα από… ουσία μας στεναχωρείτε! Μας παρουσιάζετε ένα αυτοσχέδιο δράμα, μια τραγωδία και μας χαλάτε την μέρα! Θα μου πείτε πως δεν τελείωσε ακόμη το δράμα, η τραγωδία σας και μπορεί εν τέλει να μας επιφυλάσσει κάθαρση. Σωστά, αλλά να μην σας πούμε και μεις πως μας φαρμακώσατε μέχρις εδώ; Τι καμώματα, λοιπόν, είναι αυτά, πού το πάτε;

Μιλήστε μας ανοιχτά!

Και ο Αλέξανδρος ο παπα- Διαμάντης εξηγείται:
Δὲν τὴν ἐσκέπασεν ἡ μαύρη γῆς τὴν ταλαίπωρον μητέρα ὁμοῦ μὲ τὸν καρπὸν τῶν σπλάγχνων της, καὶ τὸ πέλαγος ἵλεων δὲν ἔπνιξε τὸν πατέρα. Ὁ Πλαντάρης εἶχε τελειώσει πρὸ πολλοῦ τὴν προσευχήν του, καὶ ὁ μικρὸς ναύτης ὁ Τσότσος εἶχε φορέσει ἐκ νέου τὸ ὑποκάμισον καὶ τὴν περισκελίδα του. Ὁ ζῳέμπορος ὁ Πραματὴς ἐπείσθη ὅτι ἦτο καλὸς χριστιανὸς καὶ ὅτι ἦτο προωρισμένος νὰ ταφῇ εἰς εὐλογημένον χῶμα. Ὁ ἄνεμος εἶχε κοπάσει περὶ τὸ δειλινόν, καὶ ὁ κυβερνήτης ἀνέλαβε τὸ κράτος του ἐπὶ τοῦ μικροῦ σκάφους. Ἔπιασε δυνατὰ τὸ τιμόνι καὶ μὲ τὰ πολλὰ ὀρτσαρίσματα ἦλθεν ἡ φελούκα εἰς μέρος ἀπαγκερόν, δίπλα εἰς τὴν ξηράν, ὀλίγα μίλια ἀπώτερον τοῦ μικροῦ ὅρμου. Διὰ τοῦτο ἡ βάρκα εἶχε γίνει ἄφαντος εἰς τὰ ὄμματα τῆς Πλανταροῦς, ἥτις δὲν εἶχε παύσει ν᾽ ἀγναντεύῃ ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ ἐξώστου. Ἔφθασε δὲ ἀσφαλῶς εἰς τὸν ὅρμον, εὐθὺς ὡς ἔπεσεν ἐντελῶς ὁ ἄνεμος, βασίλευμα ἡλίου.

Επιτέλους!
Ανασάναμε, να κάνουμε και εμείς Φώτα! Δι ελέου και φόβου!

Ακολουθούν, ανήμερα Φώτα, τα «κολυμπίδια» του παιδιού στην σκάφη και το «ασήμωμά» του, ενώ αυτό «κλαυθμηρίζει»! Συνεχίζουν με παράθεση δείπνου και η εκδήλωση εκ μέρους του Πραματή της επιθυμίας του να βαφτίσει το παιδί, στην βάπτιση που θα γινόταν την επόμενη μέρα, γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Σε όλη αυτή την σκηνή ήταν, βεβαίως, και ο νεαρός ναύτης Τσότσος.

Στο δείπνο γινόταν ένας μικρός χαμός, κυρίως, από τα παιδιά του πολύτεκνου συγγενούς και γείτονα, πράγμα που ενοχλούσε την λεχώνα και φτάνουμε στην αποθέωση με τις προπόσεις.

Ακούμε την πεθερά:
Ὅταν ἦλθεν ἡ σειρὰ τῆς Πλανταροῦς νὰ πίῃ εἰς τὴν ὑγείαν τῆς νύμφης της, εὐχήθη μὲ τρεῖς διαφόρους τόνους φωνῆς:
―Ἐβίβα, νύφη, μὲ καλὸ νὰ σαραντίσῃς… Κι ὅ,τ᾽ εἶπα, παιδάκι μ᾽… ἀστοχιὰ στὸ λόγο μου!

 

Σε τρεις τόνους! Με βολεύει και σε ένα! Γιατί μπορεί μέσα σε όλον αυτόν τον σάλο στην θάλασσα, στην ξηρά και στις ψυχές των ανθρώπων να μου ξέφυγε και μένα κάτι που δεν έπρεπε να πω για τον κ. Παπαδιαμάντη! Τι λέτε κι εσείς;

Οπότε: Κύριε Παπαδιαμάντη, τελικά, το σώσατε! Συγχαρητήρια! Καλά τα πήγατε! Το φέρατε το διηγημάτιον σας αισίως σε καλά… νερά και στην ξηρά και παρηγορήσατε τις ψυχές όλων των συμμετεχόντων! Βεβαίως, και τις δικές μας! Σε ό,τι με αφορά, αν είπα κι εγώ με την σειρά μου κάτι παραπάνω αστοχιά στον λόγο μου! Τα σέβη μου! Πάντα τέτοια! Και Φώτα – Ολόφωτα πάντα στις ψυχές των ανθρώπων! Για να μη πω και «Κ᾽στὸς ἀνέστη μπρε»!

Σας ευχαριστούμε!

Χρόνια πολλά, καλόφώτιστα!

Στέλιος Κούκος Ποια «Φώτα – Ολόφωτα», κύριε Παπαδιαμάντη; Τι στο καλό! 6 Ιανουαρίου 2024 πεμπτουσια

  

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911).

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Φώτα – Ολόφωτα»! Τι θαυμάσιος τίτλος διηγήματος! Τον διαβάζεις και ο νους, η καρδιά και η ψυχή σου αγάλλονται! Μια χαρά, για να μην πω χάρη σε κατακλύζει και αγωνιάς να το διαβάσεις με μιας όλο και να το απολαύσεις!

Πολύ σύντομα, όμως, αναφωνείς μα είναι αυτό αυτό διήγημα για τα Φώτα; Ποια Ολόφωτα; Μάλλον, για Κατασκότεινα πρόκειται! Τι είναι όλη αυτή η παρωδία, έστω τραγωδία μέρα που είναι; Πιο πολύ με κατάμαυρο θρίλερμοιάζει! Και μας το έχει ξανακάνει αυτό άλλοτε εν μέσω θέρους εκείνη την φορά. Δεν είναι πράγματα αυτά! Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί και αν δεν έχω δίκαιο πέστε μου…

Το παπαδιαμαντικό αυτό θρίλερ των Θεοφανείων το οποίο δημοσιεύτηκε το 1894 αρχίζει με τον κινδυνεύοντα επί κυμάτων Κωσταντή τον Πλαντάρη που μαζί με τον δεκαεφταετή ναύτη του Τσότσο και τον ζωέμπορο Πραματή ταξιδεύουν ή καλύτερα θαλασσοπνίγονται επί της μικρής βάρκας του πρώτου.

Η χρονική στιγμή, ήτοι Φώτα ή κοντά στα Φώτα ή περίοδος Φώτων δεν φανερώνεται αμέσως, παρά όταν ο αναγνώστης φτάσει στην πέμπτη παράγραφο. Ήδη, όμως, ο τίτλος του διηγήματος προδιαγράφει την χρονική στιγμή.

Εν τω μεταξύ, ο συγγραφέας μάς ενημερώνει το τι ακριβώς συμβαίνει στην θάλασσα με τους επιβαίνοντες στην βάρκα και μας κόβει την ανάσα, περιγράφοντας την πάλη του κυβερνήτη της, Κωνσταντή Πλαντάρη, με τα κύματα ο οποίος πλαντάζει μαζί με τους άλλους δύο στην τρικυμιώδη θάλασσα! Άλλωστε τι Πλαντάρης θα ήταν αν δεν πλάνταζε! Και να το λεπτό χιούμορ του σκιαθίτη συγγραφέα! Κάνουν, όμως, τέτοια πράγματα εν μέσω άμεσου κινδύνου βυθίσεως της βάρκας και αύτανδρου πνιγμού των επιβαινόντων;

Και δεν σταματά εκεί το… μακάβριο χιούμορ του, αφού ο ζωέμπορος Πραματής δεν φαίνεται να θρηνεί για την πραμάτειά του, γιατί προφανώς κινδυνεύει η ίδιά του η ζωή. (Αλλά η πραμάτεια προδιαγράφει τον ίδιο τον άνθρωπο: Πραματής. Μάλιστα)!

Πάντως η συμπεριφορά του… Πραματή μας φέρνει στον νου μια διήγηση από τον Συναξαριστή. Πρόκειται και πάλιν για κάποιον έμπορο που ταξίδευε και αυτός με πλοίο και που μαζί του είχε την ακριβή του πραμάτεια. Αυτός ήταν έμπορος πολύτιμων λίθων – καμία σχέση με πρόσφατο κείμενο μας με τίτλο ο «Αλέξανδρος ο Διαμάντης…».

Όταν, ο δεύτερος Πραματής έμαθε πως κινδύνευε η ζωή του γιατί το πλήρωμα του πλοίου επιβουλευόταν τον θησαυρό του που μετέφερε προς πώληση, είπε στους υπηρέτες του να του παραδώσουν όλην αυτήν την πολύτιμη πραμάτεια. Και ο θησαυρός αυτός έγινε σπονδή και θυσία για την διάσωσή του. Τον άδειασε όλο στην θάλασσα ενώπιον των σαστισμένων, ναυτών και των συνεργατών του. Έτσι, όμως, διασώθηκε. Και γιατί δεν τα μοίραζε θα αναρωτηθείτε. Γιατί, προφανώς, μόλις ελλιμενίζονταν θα έσπευδε να τους καταγγείλει για κλοπή. Ή ακόμη μπορεί και να τον έπνιγαν πριν φτάσουν στην ξηρά τόσο τον ίδιο όσο και τους βοηθούς του!

Όσο για τον Σκιαθίτη Πραματή τον οποίον αφήσαμε σχεδόν… μετέωρο στον σάλο της θαλάσσης αυτός «έκλαιε και εύρισκεν ότι δεν ήξιζε τον κόπο ν’ αρμενίση τις τόσην θάλασσαν διά να πνιγή, αφού η γη ήτο ικανή να σκεπάση με το χώμα της τόσους και τόσους»!

Η απλή και ασάλευτη γης, όπως και η παράταση της ζωής, και όχι η πραμάτεια ή οι πολύτιμοι λίθοι που κι αυτοί ξε-σαλώνουν ανεβοκατεβάζοντας την αξία τους στο χρηματιστήριο και αποτρελαίνουν όσους τους ορέγονται, ήταν πλέον το πιο σταθερό και πιο φωτεινό αντικείμενο του πόθου του αυθεντικού Πραματή. Ένα κομμάτι γης για μνήμα πεθυμούσε και όχι «υδατόστρωτο τάφο» κατά τον επίκαιρο εκκλησιαστικό ύμνο. Στην ουσία δεν σκεφτόταν αυτό, δηλαδή έναν τάφο, αλλά θα διέθετε και όλη την πραμάτεια του για να μπορούσε να πατά στην γη. (Όπως, ο άλλος χάριζε το βασίλειό του για ένα άλογο. Προφανώς για να διαφύγει και να σωθεί)!

Και για να το κάνουμε τελείως επίκαιρο και εορταστικό ο Πραματής, αν μπορούσε, θα διέθετε το εμπόρευμά του για λίγη ξηρά για να μην… ανακαλύψει, να καταλήξει στον πυθμένα του βυθού της θάλασσας της οποίας τα νερά θα τον κάλυπταν, όπως τον Φαραώ και τον στρατό του. Οι ιεροψάλτες και οι φιλακόλουθοι έχουν ήδη πιάσει το δάνειο μας από εόρτιο ύμνον των Θεοφανείων «Βυθοῦ ἀνεκάλυψε πυθμένα καὶ διὰ ξηρᾶς οἰκείους ἕλκει ἐν αὐτῷ κατακαλύψας ἀντιπάλους ὁ κραταιός ἐν πολέμοις Κύριος· ὅτι δεδόξασται».

(Αυτά αναμέναμε να μας πείτε κ. Αλέξανδρε Παπαδιαμάντη τέτοια μέρα! Είστε και ιεροψάλτης)!

Ο κοσμο-καλόγερος: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (+3.1.1911). (Πολιτικές & Κοινωνικές, θέσεις & αντιθέσεις) 3 Ιανουαρίου 2024

 

3 Ιανουαρίου 2024

Ο ΚΟΣΜΟ-ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (+3.1.1911). (Πολιτικές & Κοινωνικές, θέσεις & αντιθέσεις).[1]

Σε όλους λίγο ή πολύ είναι γνωστός ο έλληνας λόγιος των γραμμάτων και της λογοτεχνίας ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Τα λόγια του απηχούν στο σήμερα και μας διδάσκουν, παρότι σήμερα η παρουσία του απουσιάζει αρκετά κι απ’ τα σχολικά βιβλία για αυτογνωσία και λογοτεχνία στη νέα γενιά. Αυτός ο κοσμο/καλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης θα γράψει το μυθιστόρημά του: «Έμποροι των Εθνών», όπου δημοσιεύθηκε στο περιοδικὸ: «Μὴ χάνεσαι», του Γαβριηλίδη, περίπου και μεταξύ των μηνών του Νοεμβρίου του έτους 1882 και Φεβρουαρίου του έτους 1883. Αυτή η δημοσίευση ήταν ελεγκτική και κριτική καθώς και άλλες συναφείς δημοσιεύσεις που με οξεία κριτική τολμούσε, αλλά δυστυχώς του έδωσαν τον τίτλο του στιγματισμού και του γραφικού, από τους δήθεν κουλτουριάρηδες της εποχής του. Άραγε πως δεν θα ήταν δυνατό να μη θεωρηθεί ο πατριώτης κοσμο/καλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης από τους «εμπόρους των Εθνών» ως ο προβληματικός, ο αντιδραστικός και γραφικός;

Αλλά αυτή ήταν η επιλογή του για τη συνειδητή και βαθιὰ πολιτικὴ του αυτογνωσία και τη συμπεριφορὰ του ως ανθρώπου με έντονα κοινωνικό και ισχυρό πολιτικό κοινωνικο/φιλοσοφικό προβληματισμό. Ο ίδιος αυτός ο άνθρωπος ο τόσο ταπεινός και τόσο ανεπανάληπτος, ναι προτίμησε και να πεινάσει, ναι και να πτωχύνει, ναι και να δυστυχίσει. Παρα να σκύψει και να προσκυνήσει τους δήθεν ισχυρούς του Αθηναϊκού Κράτους και της δήθεν «καλής» Κοινωνίας στην εποχή του. Δεν το μπορούσε στην καθαρή ψυχή του τόσο πολύ και τόσο μέσα του βαθιά, όχι μόνο να υποταχθεί στους άφρονες, αντίθεους, αντίχριστους και τους ισχυροὺς της κάθε πολιτικής εξουσίας του καιρού του, αλλά ούτε να συμπορευθεί μαζί τους, γι’ αυτό και έγινε ο ταπεινός κοσμο/καλόγερος. Έμεινε ένας έλληνας και χριστιανός περήφανος για την κληρονομιά του.

Ο «καλόγερος» Παπαδιαμάντης έζησε σχεδόν σαν ένας ζητιάνος για την εποχή του, κι όχι γιατί αυτό του άρεσε, να γίνει δηλαδή ένας νέος φιλόσοφος Διογένης, αλλά και γιατί δεν ήταν πλέον και τόσο αρεστός, όχι μόνο στον πολιτικὸ και κοινωνικὸ μικρόκοσμο της Αθήνας, μα ενίοτε ούτε μήτε και της νήσου Σκιάθου. Ο κοσμο/καλόγερος κυρ Αλέξανδρος δεν πείνασε γιατί ήταν ένας ανεπρόκοπτος, κι ενώ έζησε την άκρα πτωχεία, όχι επειδή δήθεν ήταν ένας κοινός τεμπέλης, ή γιατί δεν δούλεψε στη ζωή του, όπως κάποιοι πολιτικάντιδες πολιτικοί, αλλὰ γιατί στην εποχή του δεν το μπόρεσε, δεν το άντεξε η ορθόδοξη ψυχή του να ισοπεδωθεί και να μεταλλαχθεί! Δηλαδή τι να κάνει; Μα, τι άλλο να γίνει οσφυοκάμπτης, να προσκυνήσει τον ισχυρὸ της πόλης και της γειτονιάς του, τους πολιτικάντιδες της Πολιτείας, τους άρχοντες της Εκκλησίας και να ακολουθήσει υπάκουα το Σύστημα της υποταγής! Γι’ αυτό άς προσέξουμε τα παρακάτω λόγια που γράφει:

«Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχὴς και γνησία κατα τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδοὺ η αυθεντικὴ καταγωγὴ του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου και δια της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοὶ ούτοι Πίθηκοι (καλώ δ’ ούτω τους λεγομένους Πολιτικοὺς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τους Λαοὺς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των» (πρβλ. Βαλέτας, Δ΄, 134).

Επίσης, θα γράψει το μοναδικό του και περίφημο διήγημα ο «Λαμπριάτικος Ψάλτης» και θα δημοσιευθεί στην «Ακρόπολι» μέσα στο έτος 1893. Εδώ με διδακτικό τρόπο και σαρκαστικό, απαντά σε όλους αυτούς που τον ειρωνεύονταν για την εμμονή του και την διδασκαλία του να γράφει τα ελληνοχριστιανικά διδακτικά θρησκευτικὰ εορταστικὰ διηγήματα, μέσα απ’ τα οποία προσπαθούσε να διασώσει την ελληνοχριστιανική κληρονομιά μας.

Θα απαντά στους λογής λογής αντίθεους και πολιτικάντηδες, που σκοτεινά ισχυρίζονταν, ως εξης: «Μὴ ‘θρησκευτικὰ πρὸς Θεού!’ Το Ελληνικὸν Έθνος δεν είναι Βυζαντινοί, ενοήσατε; Οι σημερινοὶ Έλληνες είναι κατ’ ευθείαν διάδοχοι των Αρχαίων. Έπειτα επολιτίσθησαν, επροώδευσαν και αυτοί. Συμβαδίζουν με τα άλλα Έθνη. Ποίαν ποίησιν έχει το να γράψης ότι ο Χριστὸς ‘δέχεται την λατρείαν του πτωχού λαού’, και ότι ο πτωχὸς ιερεὺς ‘προσέφερε τω Θεώ θυσίαν αινέσεως;’» (πρβλ. Βαλέτας, Β΄, 109). Ήδη από τότε και πολύ πιο πριν επί Βαυαροκρατίας το σχέδιο της άλωσης του νεοελληνικού κράτους είχε πετύχει το σκοπό του. Οι τότε πρωτομάρτυρες του νέου ελλαδικού κράτους ο Ιωάννης Καποδίστριας, κατόπιν ο Κοσμάς Φλαμιάτος και ο καλόγερος Παπουλάκος, θα αντισταθούν στα σκοτεινά σχέδια της άλωσης του νέου ελλαδικού κράτους και μαρτύρησαν για την Πίστη τους, δίχως να δεχθούν ανταλλάγματα της σιωπής (πρβλ. Αλέξιου Παναγόπουλου, Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος, Αθήνα 2009).

Η σταδιακή απόκλιση απ’ την ελληνορθόδοξη κοινωνικο/πολιτικὴ παράδοση, για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη θα σήμαινε σταδιακά τον κοινωνικο και πολιτικὸ θάνατο του ελληνορθόδοξου Γένους. Θέλοντας να υπερασπιστεί τις αξίες και τα ιδανικά αυτά έγινε ο σφόδρα πολέμιος κατά όλων εκείνων που σφυρηλατούσαν το γκρέμισμα της βυζαντινής μας παράδοσης. Μία παράδοση που ίσως περισσότερο από πνευματική, είναι και παράδοση πολιτική και κοινωνικο/πολιτικής αυτογνωσίας. Το ότι εκφράστηκε και διατυπώθηκε μέσα απ’ τη θρησκευτική Έκφραση, δεν την μειώνει καθόλου, αντίθετα την υπερύψωσε μοναδικά και παγκόσμια.

Κάποιοι εχθροί του «κοσμο-καλόγερου» διέδιδαν ότι αδιαφορούσε για την τότε πολιτικὴ και κοινωνική πραγματικότητα. Αλλά μόνο λάσπη έριχναν αυτοί! Η συκοφαντία των αντίθεων δυνάμεων του σκότους και των αντιχρίστων δυνάμεων πολεμούσε τον Παπαδιαμάντη. Πάλι θα τους απαντήσει στην «Ακρόπολι» κατά την Πρωτοχρονιὰ του έτους 1896, κατά τη χρονιὰ της τέλεσης των Πρώτων Ολυμπιακών αγώνων. Με τα ακόλουθα λόγια: «Ημύνθησαν περι Πάτρης οι άστοργοι Πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοὶ του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του ‘στειρεύσαντος πριν, και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον’»;

Σημείωνε ελεγκτικά και παιδαγωγικά, ο κοσμο-καλόγερος: ότι η Άμυνα περί Πάτρης, δεν είναι οι σπασμωδικές και κακομελέτητες και κακοσύντακτες Επιστρατείες, της εποχής του, ούτε τα σκωριασμένα επιδεικτικότητας Θωρηκτά. Άμυνα περὶ Πάτρης, θα ήταν η Ευσυνείδητη λειτουργία των Θεσμών, η Εθνικὴ Αγωγή, η χρηστὴ Διοίκηση, η καταπολέμηση του ξένου υλισμού και του Πιθηκισμού, του Διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το Έθνος, και η πρόληψη της Χρεωκοπίας. Τις ημύνθη περι Πάτρης; Και τι πταίει η Γλαύξ, η θρηνούσα επι των Ερειπίων; Πταίουν οι Πλάσαντες τα Ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι Ανίκανοι Κυβερνήται της Ελλάδος.», («Οιωνός», Βαλέτας, Ε΄, 216).

Αυτή η δημόσια κριτική για τους Πολιτικούς της τότε εποχής απηχεί και στο σήμερα. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης κατηγορεί ευθέως τους Ανίκανους Πολιτικούς, για την έλλειψη χρηστής Διοίκησης, για την μη πρόληψη της Χρεωκοπίας, για την απουσία Εθνικής Αγωγής, για την μη ευσυνείδητη λειτουργία των Θεσμών. Οι Ανίκανοι Πολιτικοί θεωρεί ότι είναι οι «Πλάσαντες τα Ερείπια», που δεν καταπολέμησαν τον ξένο Πιθηκισμό και Υλισμό. Έτσι άφησαν την πόλη-κράτος αχύρωτη και ανοργάνωτη, αφού επέτρεψαν την Διαφθορά του φρονήματος και επέτρεψαν τον εκφυλισμό του Έθνους. Τα λόγια αυτά του Παπαδιαμάντη, απαντούν σε εκείνους οι οποίοι νομίζουν ότι ο κοσμο-καλόγερος βρισκόταν σε έναν ιδεατό κόσμο και έξω απ’ τα προβλήματα του καιρού του και του καιρού μας!!!

Στο έργο του «Φόνισσα», παρουσιάζει το τότε κοινωνικὸ πρόβλημα της προίκας με το «Υπὸ την βασιλικὴν δρύν», που αποτελεί ίσως το πρώτο οικολογικὸ διήγημα της ελληνικής σύγχρονης λογοτεχνίας μας. Αναπτύσσει και το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος και του ανθρώπου, με το σημαντικό και ασύλληπτο δραματικότητας αφήγημα: «Ο Πολιτισμὸς εις το Χωρίον», όπου δεν παραλήπει να θίξει τις φοβερὲς πληγὲς της Χαρτοπαιξίας, το Χαλτοπαίγνιο και την Τοκογλυφία. Τα παρουσιάζει ως απαράδεκτη σκοτεινή Πολιτική Λέπρα και στιγματίζει τον αντίθεο «Ρεμβασμὸν του Δεκαπενταυγούστου».

Με το πολὺ καυστικὸ γραπτό του δεν διαστάζει να μαστιγώσει και την αθλιότητα της Δεσποτοκρατίας της εποχής του. Γράφει: «Η επίσκεψις του Δεσπότη», όπου ευθαρσώς ως θεοσεβής χριστιανός διανοούμενος, φαίνεται να παίρνει μάστιγα για να γίνει ο μαστιγωτὴς της Υπεροπτικής και Άπληστης συμπεριφοράς του Ανώτερου Κλήρου των Επισκόπων και της Σιμωνίας του, που ξέχασαν ότι είναι οι επι-Σκοποί και οι φύλακες του Γένους. Δεν διστάζει να φραγγελώσει αλύπητα και παιδαγωγικά την αδιάκριτη αρχομανία και σιμωνία στο αφήγημα: «Ο Ανάκατος». Με τόλμη μέσα σε παρένθεση θα γράψει: «Επειδὴ τότε ακόμα δεν είχε ακριβήνει, πρὸς τοις άλλοις και η Σιμωνία, και δεν είχον διορίσει οι ‘Δεσποτάδες’, ανὰ το Θεόσωστον βασίλειον, πρωτοσυγκἐλλους εργολάβους, οίτινες ν’ απαιτούν εκατοστάρικα εις πάσαν τοιαύτην περίπτωσιν»(πρβλ. Ε΄, 122).

Επίσης μέσα στη Λογοτεχνία του και στα πλαίσια της τότε εποχής του, κατάφερε και στιγμάτισε τον Αντι-εβραϊσμὸ, με ένα τόσο σπάνια άρτιο λογοτεχνικὸ τρόπο. Ο Παπαδιαμάντης με το τελευταίο ίσως διήγημα της συγγραφικής δημιουργίας του: «Ο αντίκτυπος του νού», τελειώνει με την συνετή και καταπληκτικὴ διατύπωση: «Μήπως οι Εβραίοι δὲν είναι άνθρωποι; Ιδοὺ ο άνθρωπος αυτος κλαίει». Πιθανόν κι αυτό να είναι η ακροτελεύτια διατύπωση της ανθρώπινης συναδελφοσύνης του.

Επέλεξε συνειδητὰ την ενασχόληση με τον Τύπο και τη Δημοσιογραφία, γιατι ήθελε να βρίσκεται κοντὰ στην επικαιρότητα της Πολιτικής λειτουργίας και της ανάπλασης του Γένους μας. Βρισκόταν μέσα στη ψυχὴ της Πολιτικής πραγματικότητας του καιρού του. Ζούσε την κοινωνική ζωή μέσα στην ουσία της, αλλὰ δεν ενδιαφέρθηκε για την Προσωπική Προβολή. Δεν τον απασχόλησαν οι κοσμικές θέσεις και τα Αξιώματα. Τα παχυλά και ψεύτικα λόγια των Πολιτικών Λόγων, δεν τον εξέφραζαν, ούτε και η Πολιτικὴ του Θεάματος. Ως γνήσιος Έλληνας πατριώτης απεχθανόταν τον κάθε είδους λογοκοπικὸ δημαγωγισμό.

Θα γράψει σ’ ένα μικρὸ Αφήγημα του έτους 1907, το «Επιμηθείς εις τον βράχον», σχολιάζοντας τα ακόλουθα στις προτιμήσεις του λαού του: «Θέλει δυστυχώς λόγο, καὶ πολλοὺς λόγους μάλιστα, θέλει κάτι ωσὰν θέαμα, και τα θέλει όλα Λογοκοπικὰ και Θεατρικά. Και δι’ αυτό όσοι βγάζουν λόγους πεντάρικους ή δεκάρικους ευδοκιμούν εις το πλήθος· και δι’ αυτό, το προκόψαμε» (Α΄, 467).

Άς μας πουν όσοι κατηγορούν τον κοσμο-καλόγερο και το παίζουν δήθεν «προοδευτικοί», άραγε ποιός είναι ο πρώτος νεοέλληνας συγγραφέας μας που ασχολήθηκε με το πρόβλημα των Ναρκωτικών; Αυτὸς δὲν είναι άλλος, παρά ο γνήσιος Παπαδιαμάντης, με το υπερ-αληθινὸ και συγκλονιστικὸ Αφήγημα: «Κοινωνικὴ Αρμονία», ποὺ δημοσιεύθηκε περί το έτος 1906!!! Άραγε ποιός έθιξε πρώτος την Κοινωνικὴ Διάσταση της Πορνείας, εάν όχι ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης. Αφού στο τολμηρό για την εποχή του, γράφει: «Το ‘Ιδιόκτητο’»!

Τώρα, θα ρωτήσω κάθε εχέφρονα Πολίτη, άραγε ποιός μπορεί να είναι ο πρώτος Λογοτέχνης μας, ποὺ τόλμησε και στιγμάτισε τον επάρατο Διχασμὸ του Γένους, που έγινε ο αρρωστημένος πολύ-Κομματισμός, κι άν αυτὸς δὲν είναι ο Παπαδιαμάντης, τότε ποιος είναι; Καθότι με το ανεπανάληπτο διήγημά του: «Τα δύο τέρατα», που έγραψε περί το έτος 1909, μας παρουσιάζει το πολυτάραχο της εποχής με τον στείρο κομματισμό, γράφοντας: «Όλα τα εκλογικὰ ακάθαρτα δαιμόνια είχον εξαπολυθή εις τον δρόμον την χρονιὰν εκείνην. Η Πλουτοκρατία είχε συμμαχήσει με την Οχλοκρατίαν· το Τέρας το κίτρινον είχε καλέσει εις βοήθειαν το άλλο Τέρας το κόκκινον» (Ε΄, 60). Η Αποκάλυψη του Ιωάννου τον εξέφραζε και την ερμήνευε με τον τρόπο του στην καθημερινότητα της εποχής του ως ήδη έναρξη των εσχατολογικών σημείων των καιρών του 8^ου αιώνα.

Μάλιστα, μας διασώζει ότι τότε, ακόμη και οι Παπάδες είχαν αρχίσει να ασχολούνται με αυτά και είχαν χρωματισθεί: «Ένα Παπαδόσπιτο είχεν εμπετασθή με κοκκίνας σημαίας, ως να μὴ εδέχετο ο Παπάς προσφορὰς απὸ τα δύο Κόμματα, αλλὰ μόνον απὸ το Έν»; (Ε΄, 61). Μάλιστα ένας άλλος Παπάς, για να μη εκτεθεί δημόσια και εμφανώς, είχε απλώσει στο μπαλκόνι του όλα τα Κόκκινα Κιλίμια του, δήθεν και τάχα για να αερισθούν. Τέλος, ίσως ο αναγνώστης μας να ξαφνιαστεί εάν θα πληροφορηθεί ότι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε ταχθεί, για κάποιες ειδικὲς περιπτώσεις, ακόμα και υπερ του πολιτειακού ή πολιτικού γάμου (πρβλ. απόσπασμα κι απ’ το βιβλίο του συγγραφέα Σαράντου Καργάκου, Η πολιτικὴ σκέψη του Παπαδιαμάντη, σ.28-42).

Ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έδωσε την μαρτυρία της πίστης στην πατρίδα και στα ήθη και έθιμα του τόπου μας, δεν δέχθηκε να συμπορευθεί με το κατεστημένο ούτε με το σύστημα, έγινε ομολογητής των ιδανικών της πίστης, του έθους και του Γένους. Η μνήμη του μας καλεί σε αφύπνιση μπρός στις νέες και σύγχρονες προκλήσεις των αντίθεων δυνάμεων του σκότους και των ανθρώπων της. Ο μήνας Ιανουάριος πέρα των υπολοίπων εορτών θα πρέπει να συμπεριλάβει και την διδακτική ανάγνωση, ερμηνεία και διδασκαλία κειμένων του κοσμοκαλόγερου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

[1] Ο συγγραφέας Καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος είναι τακτικό μέλος Ακαδημαϊκός της Σλαβικής Ακαδημίας των Επιστημών Μόσχας, Δρ. Νομικών/Πολιτικών Επιστημών, Δρ. Θρησκειολογίας, Δρ. Βιοηθικής, PostDoc Νομικών Επιστημών, Habilitation του Δικαίου. Συγραφέας βιβλίων και μέλος του EPLO. Καθηγητής fpsp Law University Nikola Tesla.

Το προπατορικό αμάρτημα Σε τι συνίσταται; π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Πηγή:  "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.






Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εννοήσουμε σε τι συνίσταται το προπατορικό αμάρτημα από Ορθοδόξου πατερικής πλευράς. Στην συνέχεια, θα τονισθεί η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος.

Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις σχετικά με αυτό το θέμα, στο οποίο φαίνεται η διαφορά της Ορθοδόξου θεολογίας, από άλλες ομολογίες.

Η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος είναι βαθύτερη από αυτήν που συνήθως αποδίδεται. Κατ' αρχάς οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν από την εμπειρία τους, ότι ο άνθρωπος έχει δύο ειδών μνήμες - είναι η μνήμη των κυττάρων του σώματός του που βοηθούν στην καλή λειτουργία του, και είναι η μνήμη της καρδιάς, στην οποία καταγράφεται το όνομα του Θεού και στην οποία γίνεται αδιάλειπτη νοερά προσευχή.

Ο Χριστός και το κοινωνικό πρόβλημα Αρχιμ. Γεώργιου Καψάνη Καθηγουμένου Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Ο Χριστός και το κοινωνικό πρόβλημα

Αρχιμ. Γεώργιου Καψάνη
Καθηγουμένου Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Όσο καθαρίζεται ο άνθρωπος από τα πάθη, τόσο αποκτά τη δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με το Θεό και τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα.

Όσοι βλέπουν τον άνθρωπο ρομαντικά και εξωτερικά μεταθέτουν το κακό από τα πρόσωπα στην κοινωνία, γι’ αυτό και πρεσβεύουν ότι η βελτίωση της κοινωνίας θα φέρει και βελτίωση των προσώπων. Αλλά οι Ορθόδοξοι χωρίς να αρνούμεθα τη σημασία της κοινωνικής επιδράσεως στα πρόσωπα, δίνουμε την προτεραιότητα στη μεταμόρφωση του προσώπου δια της μετανοίας και της Θ. Χάριτος.

Είναι μεγάλη πλάνη να θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να αγωνισθούμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι η αλλαγή μερικών κοινωνικών θεσμών θα φέρει και την αλλαγή των ανθρώπων χωρίς μετάνοια.

Ο άρρωστος άνθρωπος κάνει άρρωστες κοινωνίες και οι άρρωστες κοινωνίες αρρωσταίνουν χειρότερα τους ανθρώπους. Το να θεραπεύουμε τις κοινωνικές αρρώστιες χωρίς να θεραπεύσουμε την προσωπική αρρώστια, αποτελεί μετάθεση του προβλήματος, άρνηση της αποδοχής της προσωπικής μας ευθύνης, υπεκφυγή από τη μετάνοια, κατάφαση στον εγωισμό μας, απροθυμία να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κύριος έθεσε την προσωπική μετάνοια σαν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη Βασιλεία Του.

Δεν πρέπει επίσης να παραγνωρίζεται το έργο του διαβόλου στη διάλυση των προσώπων και των κοινωνιών και στην επικράτηση του κάκου. Η ανθρωπιστική απλούστευση των κοινωνικών προβλημάτων αρνείται την ύπαρξη του διαβόλου. Αντίθετα, στο Ευαγγέλιο και στη χριστιανική εμπειρία φανερώνεται η έκταση των διαβολικών ενεργειών σε πρόσωπα και κοινωνικές καταστάσεις και η ανάγκη αγώνος κατά του διαβόλου, αποταγής και εξορκισμού των πονηρών πνευμάτων. Έργο των χαρισματούχων ιερωμένων μοναχών και λαϊκών είναι η διάκριση των πνευμάτων, για να μη πέφτει ο Χριστιανός στις παγίδες που του στήνει ο πονηρός, όταν εμφανίζεται με το προσωπείο του καλού.

Τονίσαμε τη δύναμη των αντιθέτων αντιευχαριστιακών και αντικοινωνικών δυνάμεων όχι για να δείξουμε την αδυναμία υπερνικήσεώς τους, αλλά την ανάγκη να λαμβάνονται υπ’ όψιν από τον αγωνιζόμενο Χριστιανό. Ο Χριστός ενίκησε τις δυνάμεις αυτές και ο Χριστιανός μπορεί με τη δύναμη του Χριστού και τη συνεργασία της Θείας Χάριτος να συμμετάσχει στη νίκη αυτή του Χριστού.

Ὁ π. Σεραφεὶμ Rose καὶ ἡ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία

O π. Σεραφεὶμ Ρόουζ ἦταν ἕνας Ἀμερικανὸς προτεστάντης, ποὺ πέρασε κατόπιν ἀπ᾽ ὅλα σχεδὸν τὰ σύγχρονά του ἀνατολικὰ θρησκευτικὰ καὶ φιλοσοφικὰ ῥεύματα. Μὲ τὴν ῥιζικὴ ὅμως μετάνοια καὶ τὴν μεταστροφή του στὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν σταυροαναστάσιμη πορεία της ἀφωμοίωσε κυριολεκτικὰ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ σκέψι σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ ἀνατρέψῃ κάθε σημερινὴ ἰδεολογία τῆς μεταπατερικῆς αἱρέσεως. Ἡ παρακάτω ἀνθοδέσμη – ἐκλογὴ ἀπὸ τὰ ἔργα του δείχνει περίτρανα πῶς χαριτώνει ὁ Θεὸς αὐτοὺς ποὺ πεθαίνουν γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὶς ἡδονές του, καὶ ζοῦν γι᾽ Αὐτόν, τὸν γλυκύτατον Χριστόν.

O π. Σεραφεὶμ ἔγραψε ἐναντίον τῆς προσπαθείας νὰ ὑποβιβασθοῦν τὰ πρότυπα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ ἀναζητοῦντες τὴ μεταρρύθμισι ὀρθόδοξοι συγκεντρώθηκαν τὸ 1971 γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὴν «Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο». Προφανῶς αὐτὴ ἡ Σύνοδος προωριζόταν νὰ γίνῃ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὅ,τι ἡ δευτέρα Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὸν ῾Ρωμαιοκαθολικισμὸ ἕξι χρόνια πρίν. Μία ἀπὸ τὶς ἐκθέσεις τῆς ἡμερησίας διατάξεως, μὲ τίτλο «Ἀναθεώρησι τῶν ἐκκλησιαστικῶν κανόνων περὶ νηστείας σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς μας», πρότεινε, δεδομένου ὅτι οἱ περισσότεροι ὀρθόδοξοι πιστοὶ δὲν τηροῦν ὅλες τὶς νηστεῖες τῆς Ὀρθοδόδου Ἐκκλησίας, ἡ νηστεία νὰ γίνῃ εὐκολώτερη, ὥστε νὰ τοὺς ταιριάζῃ, «προκειμένου νὰ ἀποφευχθοῦν τὰ προβλήματα συνειδήσεως λόγῳ τῆς παραβίασης τῶν αὐστηρῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπιταγῶν».

«Μιὰ τέτοια προσέγγιση», ἔγραψε ὁ π. Σεραφείμ, «εἶναι ἐντελῶς ἀνορθόδοξη, καὶ ἀποτελεῖ προφανῆ καὶ ἀνεπεξέργαστη μίμησι τοῦ πνεύματος μεταρρύθμισης τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ὁλοκληρωτικὴ κατάργησι τῆς νηστείας. Ὁ ὀρθόδοξος κανόνας γιὰ τὴ νηστεία δὲν ἀποσκοπεῖ στὴν “ἀποφυγὴ τῶν προβλημάτων συνειδήσεως”, ἀλλὰ μᾶλλον στὴν κλῆσι τῶν πιστῶν σὲ ἕνα δύσκολο, ἐμπνευσμένο καὶ ταπεινὸ πρότυπο χριστιανικῆς ζωῆς. Ἐὰν οἱ πιστοὶ ὑστεροῦν ἐν σχέσει πρὸς τὰ πρότυπα, τουλάχιστον μποροῦν νὰ δοῦν πόσο μακριὰ εἶναι ἡ ζωή τους ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρότυπα, ἀπὸ τὸν κανόνα, ποὺ παραμένει πάντα ὁ ἴδιος. Ἡ παπικὴ ἰδέα, βασισμένη στὴν πλανερὴ σύγχρονη ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς αὐταρέσκειας, ἀφορᾷ εἴτε στὴν παραχώρησι μιᾶς εἰδικῆς “ἀπαλλαγῆς” ἀπὸ τὴν ὑποχρέωσι συμμορφώσεως πρὸς τὰ πρότυπα (μιὰ ἰδέα ποὺ ἔχουν ἤδη εἰσαγάγει κάποιες Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις) εἴτε στὴν ἀλλαγὴ τῶν ἴδιων τῶν προτύπων, ἔτσι ὥστε ὁ πιστὸς νὰ μπορῇ νὰ ἐκπληρώσῃ εὔκολα τὸν κανόνα καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ λαμβάνῃ μιὰ αἴσθησι ἱκανοποιήσεως ἀπὸ τὴν “ὑπακοὴ στὸν νόμο”. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου· ὁ ὀρθόδοξος ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἀδιάκοπα ὅτι εἶναι ἕνας ἁμαρτωλὸς ἐπειδὴ ὑπολείπεται κατὰ πολὺ ἀπὸ τὰ πρότυπα ποὺ ἔχει θέσει ἡ Ἐκκλησία (κατὰ τὸ πνεῦμα ἐὰν ὄχι κατὰ τὸ γράμμα τοῦ νόμου), ἐνῷ ὁ “σύγχρονος” ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ νὰ νιώθῃ δικαιωμένος, χωρὶς ὁποιονδήποτε πόνο συνειδήσεως γιὰ τὸ ὅτι ὑπολείπεται τῶν ἐκκλησιαστικῶν προτύπων».

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος - Λόγος περί Δειλίας

ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ - ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ
ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ

Περὶ δειλίας
(Διὰ τὴν ἄνανδρον δειλίαν)

ΟΠΟΙΟΣ ἐργάζεται τὴν ἀρετὴ σὲ Κοινόβιο ἢ σὲ συνοδία, δὲν εἶναι συνηθισμένο νὰ πολεμῆται ἀπὸ τὴν δειλία. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ εὑρίσκεται σὲ ἡσυχαστικώτερους τόπους, ἂς ἀγωνίζεται μήπως καὶ τὸν κυριεύση τὸ γέννημα τῆς κενοδοξίας καὶ ἡ θυγατέρα τῆς ἀπιστίας, δηλαδὴ ἡ δειλία.

2. Ἡ δειλία εἶναι νηπιακὴ συμπεριφορὰ μιᾶς ψυχῆς ποὺ ἐγήρασε στὴν κενοδοξία. Ἡ δειλία εἶναι ἀπομάκρυνσις τῆς πίστεως, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ἀναμένονται ἀπροσδόκητα κακά.

3. Ὁ φόβος εἶναι κίνδυνος ποὺ προμελετᾶται. Ἢ διαφορετικά, ὁ φόβος εἶναι μία ἔντρομη καρδιακὴ αἴσθησις, ποὺ συγκλονίζεται καὶ ἀγωνιᾶ ἀπὸ ἀναμονὴ ἀπροβλέπτων συμφορῶν. Ὁ φόβος εἶναι μία στέρησις τῆς ἐσωτερικῆς πληροφορίας. Ἡ ὑπερήφανη ψυχὴ εἶναι δούλη τῆς δειλίας· ἔχοντας πεποίθησι στὸν ἑαυτόν της καὶ ὄχι στὸν Θεόν, φοβεῖται τοὺς κρότους τῶν κτισμάτων καὶ τὶς σκιές.

4. Ὅσοι πενθοῦν καὶ ὅσοι καταπονοῦνται χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν κόπους καὶ πόνους, δὲν ἀποκτοῦν δειλία. Πολλὲς φορὲς ὅσοι ὑποκύπτουν στὴν δειλία χάνουν τὸ μυαλό τους. Καὶ εἶναι φυσικὸ αὐτό, διότι εἶναι δίκαιος Ἐκεῖνος ποὺ ἐγκαταλείπει τοὺς ὑπερηφάνους, ὥστε καὶ οἱ ὑπόλοιποι νὰ μάθωμε νὰ μὴ ὑψηλοφρονοῦμε.

5. Ὅλοι ὅσοι φοβοῦνται εἶναι κενόδοξοι, ἀλλ᾿ ὅμως ὅλοι ὅσοι δὲν φοβοῦνται δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι ταπεινόφρονες, ἀφοῦ καὶ οἱ λησταὶ καὶ οἱ τυμβωρύχοι δὲν ὑποκύπτουν εὔκολα στὴν δειλία.